Bob Thurman: We can be Buddhas

به گفته باب تورمن، ما هم میتوانیم بودا باشیم.

Translator: misagh naderi Reviewer: Pouria Montazeri

Thank you.

ممنونم.

And I feel like this whole evening has been very amazing to me.

من حس میکنم امروز برایم روز بسیار جالبی بوده.

I feel it's sort of like the Vimalakirti Sutra,

یک جوراهایی مثل خطابه ی (ویما لا کرتی) است

an ancient work from ancient India

یک داستان قدیمی از هند باستان

in which the Buddha appears at the beginning and a whole bunch of people

که در آن بودا میاید و عده ای هم

come to see him from the biggest city in the area, Vaishali,

برای ملاقات او از بزرگترین شهر آن اطراف، واشالی، میایند،

and they bring some sort of jeweled parasols to make an offering to him.

و برای بودا چترهای نگین دار هدیه میاورند.

All the young people, actually, from the city.

ولی تنها جوانها از آن شهر آمدند

The old fogeys don't come because they're mad at Buddha,

-- چون مسن تر ها و کهنه پرستان نمیایند چون از دست بودا عصبانی بودند،

because when he came to their city he accepted --

چون بودا دعوت یک گِیشا را پذیرفته بود --

he always accepts the first invitation that comes to him, from whoever it is,

چرا که او، همیشه دعوت اولین نفر را می پذیرفت، هر کس که میبود،

and the local geisha, a movie-star sort of person,

و گیشای محل، به رقم یه شخص بسیار معروف،

raced the elders of the city in a chariot and invited him first.

از بزرگان شهر با ارابه اش جلو زد و بودا را پیش از همه دعوت کرد.

So he was hanging out with the movie star, and of course they were grumbling:

بودا هم با این گِیشا بود و مردم از او به این دلیل گله مند بودند

"He's supposed to be religious and all this.

میگفتند: " بودا باید مذهبی باشد و از این جور حرفها،

What's he doing over there at Amrapali's house with all his 500 monks,"

او با پانصد نفر از راهبه هایش توی خانه آرماپالی ( گیشا) چی کار میکند!"

and so on. They were all grumbling, and so they boycotted him.

و ... . همینطور گله میکردند و بودا را تحریم کردند.

They wouldn't go listen to him.

و نمیرفتند به افاضاتش گوش دهند.

But the young people all came.

اما جوانها همه میامدند.

And they brought this kind of a jeweled parasol, and they put it on the ground.

و آن چترهای نگین دار را بردند و جلوی بودا گذاشتند.

And as soon as they had laid all these,

و همینکه آنها را پایین گذاشتند،

all their big stack of these jeweled parasols that they used to carry in ancient India,

همان چترهای نگین داری را که در هند قدیم دست میگرفتند،

he performed a kind of special effect which made it into a giant planetarium,

بودا به طور اعجاب انگیزی آنها را به مجموعه ای عظیم از سیارات در آورد،

the wonder of the universe. Everyone looked in that, and they saw in there

از جهان هستی. و حاضرین، همه بدرون آن نگاه کردند

the total interconnectedness of all life in all universes.

و متصل بودن تمام موجودات جهان هستی را در آن مشاهده کردند.

And of course, in the Buddhist cosmos there are millions and billions of planets

البته، در کیهان بودایی میلیون ها و میلیاردها سیاره وجود دارند

with human life on it,

که انسان روی آنها زندگی میکند،

and enlightened beings can see the life on all the other planets.

و اشخاص بصیرت یافته، حیات را روی سیارات دیگر میبینند.

So they don't -- when they look out and they see those lights that you showed

پس وقتی که آنها به آسمان نگاه میکنند

in the sky -- they don't just see sort of pieces of matter burning

تنها یک ستاره در حال سوختنی را نمی بینند،

or rocks or flames or gases exploding.

یا سیاره ای از سنگ و گاز و آتش.

They actually see landscapes and human beings

آنها در واقع مناظر، حیاث (انسان)،

and gods and dragons and serpent beings and goddesses and things like that.

خدایان، اژدها ، مار، الهه و مانند آن را میبینند.

He made that special effect at the beginning

بودا این کار خارق العاده را انجام داد تا

to get everyone to think about interconnection

مردم به وحدت موجودات

and interconnectedness and how everything in life was totally interconnected.

و اینکه چه طور همه موجودات به هم متصل و مرتبط هستند، بیاندیشند.

And then Leilei -- I know his other name -- told us about interconnection,

و امروز، لِلِ-لِلِ ماسِ ،برای ما از ارتباط موجودات گفت

and how we're all totally interconnected here,

که چه طور همه به هم متصل هستیم

and how we've all known each other. And of course in the Buddhist universe,

و چطور همه ما همدیگر را مدتهاست که میشناسیم. البته، در جهان شناسی بودایی,

we've already done this already billions of times in many, many lifetimes in the past.

ما میلیاردها بار در زندگی های گذشته این را تجربه کرده ایم.

And I didn't give the talk always. You did, and we had to watch you, and so forth.

من هیچ وقت در TED سخنرانی نداشتم, ولی شما داشتی, پس ما باید ازشما یاد بگیریم

And we're all still trying to, I guess we're all trying to become TEDsters,

ما همه داریم تلاش میکنیم که سخنرانِ TED بشویم،

if that's a modern form of enlightenment.

البته اگر که این مدل جدید بصیرت باشد.

I guess so. Because in a way, if a TEDster relates to all the interconnectedness

که من فکر میکنم هست. در واقع یک سخنران TED، از طریق ارتباط

of all the computers and everything, it's the forging of a mass awareness,

جهانی کامپیوتر ها دارد آگاهی عمومی را تغییر میدهد،

of where everybody can really know everything

هر کسی میتواند به هر اطلاعاتی دسترسی داشته باشد

that's going on everywhere in the planet.

در هر کجای این سیاره

And therefore it will become intolerable --

که به همین دلیل زندگی غیر قابل تحمل خواهد شد

what compassion is, is where it will become intolerable for us,

و شفقت هم دقیقا همین است، وقتی شرایط غیر قابل تحمل میشود

totally intolerable that we sit here in comfort and in pleasure and enjoying

این کاملا غیر قابل تحمل است که ما اینجا راحت نشسته ایم در خوشی و آسایش

the life of the mind or whatever it is,

و از زندگی آگاهانه مان لذت میبریم

and there are people who are absolutely riddled with disease

در حالی که آدم هایی هستند که مریضی طافتشون رو بریده است

and they cannot have a bite of food and they have no place,

نه یه لغمه غذا دارند بخورند، نه جا و مکانی دارند،

or they're being brutalized by some terrible person and so forth.

و یا تحت اذیت و آزار هستند.

It just becomes intolerable.

این کاملا غیر قابل تحمل است.

With all of us knowing everything, we're kind of forced by technology

در حالی که ما از همه چیز آگاهیم، تکنولوژی به نوعی وادارمان میکند که

to become Buddhas or something, to become enlightened.

بفهمیم, که بودا بشویم و به اشراق برسیم.

And of course, we all will be deeply disappointed when we do.

و قطعآ هم ما یوس خواهیم شد وقتی که به اشراق برسیم.

Because we think that because we are kind of tired of what we do,

چون ما به حدی حوصله مان از زندگی سر رفته،

a little bit tired, we do suffer.

حس میکنیم خیلی داریم رنج میکشیم.

We do enjoy our misery in a certain way.

ما به جورایی از بدبختی خودمان لذت می بریم.

We distract ourselves from our misery by running around somewhere,

ما حواس خودمان را از رنج اصلی خود پرت میکنیم،

but basically we all have this common misery

اما بطور اساسی، همه ما دارای یک درد مشترک هستیم

that we are sort of stuck inside our skins

و آن اینست که ما در زیر پوست خود گیر کرده ایم

and everyone else is out there.

در حالی که بقیه آدمها بیرون هستند.

And occasionally we get together with another person stuck in their skin

و گهگاهی با فرد دیگری که در خود گیر کرده است، هم آغوش میشویم

and the two of us enjoy each other, and each one tries to get out of their own,

و از هم لذت میبریم و سعی میکنیم که از خودمان بیرون بیاییم.

and ultimately it fails of course, and then we're back into this thing.

و دست آخر، تلاشمان به ثمر نمیرسد و دوباره بر میگردیم سر جای اول

Because our egocentric perception -- from the Buddha's point of view, misperception --

چون با دید "خود محور" -- که از نظر بودا یک دیدگاه اشتباهیست --

is that all we are is what is inside our skin.

وجود خودمان را همین چیزی میدانیم که درون پوستمان است.

And it's inside and outside, self and other,

بیرون و درون، خود و دیگران،

and other is all very different.

و دیگران کلا با هم فرق میکنند.

And everyone here is unfortunately carrying that habitual perception,

و متاسفانه اینجا هم ما کم و بیش این طرز فکر را داریم

a little bit, right?

یک کمی، نه؟

You know, someone sitting next to you in a seat -- that's OK because you're in a theater,

مثلا، اینجا، در سالن نمایش، کسی کنارت نشسته،

but if you were sitting on a park bench and someone came up and sat that close to you,

اما اگر در صندلی یک پارک نشسته بودی و کسی میآمد و جفتت مینشست،

you'd freak out.

حتما هول میشدی.

What do they want from me? Like, who's that?

وای این با من چه کار داره؟ یا، این دیگه کیه؟

And so you wouldn't sit that close to another person

شما هم آنقدر نزدیک به یکی نمیشینید

because of your notion that it's you versus the universe -- that's all Buddha discovered.

بدلیل نظریه ات که خود را در مقابل و ضد جهان میبینی -- این حقیقت را بودا کشف کرد.

Because that cosmic basic idea that it is us all alone, each of us,

با این طرز تفکر ما همه تنها هستیم، هر کدام به طور جداگانه،

and everyone else is different,

و اینکه ما از دیگران جدا هستیم،

then that puts us in an impossible situation, doesn't it?

و این ما را توی موقعیت سختی قرار میدهد، اینطور نیست؟

Who is it who's going to get enough attention from the world?

چه کسی است که میتواند به اندازه کافی توجه دیگران را به دست بیاورد؟

Who's going to get enough out of the world?

چه کسی است که میتواند به نهایت از دنیا بهره ببرد؟

Who's not going to be overrun by an infinite number of other beings --

چه کسی است که میتواند مورد تاخت و تاز موجودات دیگه قرار نگیرد؟

if you're different from all the other beings?

اگر که فکر میکنیم که از بقیه دنیا جدا هستیم!

So where compassion comes is where you

زمانی شفقت بوجود میاید که ما

surprisingly discover you lose yourself in some way:

از یک طریقی خودمان را فراموش کنیم:

through art, through meditation, through understanding, through knowledge actually,

از طریق هنر، تمرکز، آگاهی و دانش،

knowing that you have no such boundary,

بدانی که هیچ نوع مرزی برایت وجود ندارد،

knowing your interconnectedness with other beings.

و از پیوند خود با دیگران آگاه باشی.

You can experience yourself as the other beings

تو میتوانی خود را مثل دیگران تجربه کنی

when you see through the delusion of being separated from them.

در زمانیکه این توهم جدا بودن از آنها را کنار زنی.

When you do that, you're forced to feel what they feel.

اونوقت تو محکوم هستی که احساس دیگران رو حس کنی.

Luckily, they say -- I still am not sure --

خوشبختان، میگویند - البته من مطمئن نیستم -

but luckily, they say that when you reach that point because some people have said

عده ای در ادبیات بودایی گفته اند زمانی که به آن حد برسی

in the Buddhist literature, they say, "Oh who would really want to be compassionate?

چه کسی هست که واقعآ بخواهد که دلسوز و شفیق باشد؟

How awful! I'm so miserable on my own. My head is aching.

چخ وحشتناکه! من خودم هزار درد و گرفتاری دارم. سرم درد میکند.

My bones are aching. I go from birth to death. I'm never satisfied.

استخوانهام درد میکنند. از تولد بسوی مرگ میرورم. و هرگز هم راضی نیستم.

I never have enough, even if I'm a billionaire, I don't have enough.

هیج وقت به اندازه کافی هیچ چیز ندارم، حتی اگه میلیاردر باشم.

I need a hundred billion." So I'm like that.

صدها میلیارد میخوام.

Imagine if I had to feel even a hundred other people's suffering.

حالا تصور کنید که باید درد و رنج تنها صد نفر دیگر را هم از درون احساس کنم.

It would be terrible.

وحشتناک خواهد بود.

But apparently, this is a strange paradox of life.

ولی ظاهرا، این یک پارادوکس عجیب زندگی است.

When you're no longer locked in yourself,

زمانی که دیگر درون خودتان زندانی نیستید،

and as the wisdom or the intelligence or the scientific knowledge

و زمانی که علم و آگاهی و خرد

of the nature of the world, that enables you to let your mind spread out,

جهان باعث میشود که ذهنتان باز شود و

and empathize, and enhance the basic human ability of empathizing,

همدردی کند و این توانایی مهم را در شما پیشرفت میکند،

and realizing that you are the other being,

و متوجه میشوید که شما با موجودات دیگر یکی هستید،

somehow by that opening, you can see the deeper nature of life. And you can,

با این دید جدید، معنای عمیقتر جهان هستی را خواهید دید،

you get away from this terrible iron circle of I, me, me, mine,

و از این زندان منی و مایی رها میشوید،

like the Beatles used to sing.

مثل بیتل ها که میخواندند.

You know, we really learned everything in the '60s.

واقعآ, ما کلی چیز در دهه ۶۰ یاد گرفتیم،

Too bad nobody ever woke up to it,

حیف که حواسمان نبود (غافل بودیم)،

and they've been trying to suppress it since then.

از اون زمان تلاش میکنند که سرکوبش کنند.

I, me, me, mine. It's like a perfect song, that song. A perfect teaching.

من، خودم و مال من . آهنگ معرکه ایست. یک درس کامل.

But when we're relieved from that,

و زمانی که از دست این تفکر خلاص شویم،

we somehow then become interested in all the other beings.

به نوعی نظرمان به موجودات دیگر جلب میشود.

And we feel ourselves differently. It's totally strange.

و خودمان را به طور دیگری حس میکنیم. خیلی عجیب است.

It's totally strange.

واقعا عجیب است.

The Dalai Lama always likes to say --

دالای لاما همیشه دوست دارد که بگوید --

he says that when you give birth in your mind to the idea of compassion,

وقتی که در ذهنت این عقیده شفقت را میکاری،

it's because you realize that you yourself and your pains and pleasures

بدلیل اینست که متوجه میشوی که تو و تمام رنجها و لذت هایت

are finally too small a theater for your intelligence.

در نهایت برای ذهن خودت نمایش بسیار کوچکی است!

It's really too boring whether you feel like this or like that, or what, you know --

واقعـا هم خیلی یکنواخت است چه بخواهی اینرا دوست داشته باشی یا آنرا --

and the more you focus on how you feel, by the way, the worse it gets.

و هر چه بیشتر روی این حالت تمرکز کنی، بدتر میشود.

Like, even when you're having a good time,

فرض کنیم، حتی زمانی که اوضاعت خوب هست،

when is the good time over?

این زمان خوب کی تموم میشه؟

The good time is over when you think, how good is it?

آن زمان که فکر میکنی که: چقدر خوبه؟

And then it's never good enough.

از آن لحظه به بعد دیگر به اندازه کافی خوب نیست.

I love that Leilei said that the way of helping those who are suffering badly

از نظریه لِلِ خوشم آمد که میگوید: کمک کردن به کسانی که

on the physical plane or on other planes is having a good time,

از نظر فیزیکی و یا غیر فیزیکی در رنج هستند، شادی آوردن است،

doing it by having a good time.

این کار را با شادی انجام دادن.

I think the Dalai Lama should have heard that. I wish he'd been there to hear that.

ای کاش دالای لاما اینجا بود تا آن گفته را میشنید.

He once told me -- he looked kind of sad;

یکبار با حالتی اندوگین به من گفت --

he worries very much about the haves and have-nots.

او همیشه به فکر دارایان و نادارایان هست.

He looked a little sad, because he said, well, a hundred years ago,

کمی بنظر اندوگین میامد چون گفت: میدانی، صد سال پیش،

they went and took everything away from the haves.

آنها رفتند و همه چیز رو از مردم دارا گرفتند،

You know, the big communist revolutions, Russia and China and so forth.

منظورم انقلاب کمونیست است، روسیه و چین و غیره.

They took it all away by violence,

با خشونت همه چیز را بردند،

saying they were going to give it to everyone, and then they were even worse.

به قرار اینکه همه چیز را بین همه تقسیم کنند، ولی اوضاع بدتر شد.

They didn't help at all.

به هیچ نوع کمکی نکردند.

So what could possibly change this terrible gap that has opened up in the world today?

پس در حال حاظر، چه چیزی میتواند این شکاف وحشتناک بزرگ را در دنیا پر کند؟

And so then he looks at me.

و پس به من نگاه کرد.

So I said, "Well, you know, you're all in this yourself. You teach: it's generosity,"

پاسخ دادم: "خوب، شما خود میدانید. جوابش به قول فرمایشاتتان، سخاوت است"

was all I could think of. What is virtue?

تنها چیزی بود که به فکرم رسید. تقوا چیست؟

But of course, what you said, I think the key to saving the world, the key to compassion

ولی من فکر میکنم که رمز کمک کردن به دیگران و شفقت،

is that it is more fun.

اینست که کار بسیار لذت بخش تری است.

It should be done by fun. Generosity is more fun. That's the key.

باید با شادی انجام شود. بخشندگی لذت بخش تر است. این است رمز کار.

Everybody has the wrong idea. They think Buddha was so boring,

همه اشتباه فکر میکنند. فکر میکند که بودا آدمِ بسیار خسته کننده ای بود،

and they're so surprised when they meet Dalai Lama and he's fairly jolly.

و اکثرأ متعجب میشوند وقتی میبینند که دالایی لاما چقدر شوخ و بانشاط است.

Even though his people are being genocided --

با اینکه مردمانش را قتل عام میکنند --

and believe me, he feels every blow on every old nun's head,

باورم کنید که او هر ضربه ای را که به سر هر راهب زده میشود را خوب حس میکند،

in every Chinese prison. He feels it.

در تمام زندان های چین. همه را حس میکند.

He feels the way they are harvesting yaks nowadays.

حس میکند که چطوری این روزها دارند گاومیش درو میکنند.

I won't even say what they do. But he feels it.

حتی نخواهم گفت که واقعا چه کارهایی را میکنند. ولی او هیمه اینها را حس میکند.

And yet he's very jolly. He's extremely jolly.

با این حال کاملا با نشاط و سرحال است.

Because when you open up like that,

چون زمانیکه این گونه وجودت را باز میکنی،

then you can't just -- what good does it do to add being miserable with others' misery?

میفهمی که ناراحتیِ تو هیچ کمکی به کم کردن رنج دیگران نخواهد داشت.

You have to find some vision where you see how hopeful it is,

باید یک دیدگاهی را پیدا کنی تا بتوانی با امید نگاه کنی،

how it can be changed.

و ببینی که فرصت برای بهبودی هنوز وجود دارد.

Look at that beautiful thing Chiho showed us. She scared us with the lava man.

به چیزهای زیبایی را که چیهو به ما نشان داد بنگرید. بود. او ما را ترساند.

She scared us with the lava man is coming,

او ما را حسابی ترساند که مرد آتشفشانی دارد میاید،

then the tsunami is coming,

بعد از اون هم سونامی میاد،

but then finally there were flowers and trees, and it was very beautiful.

ولی در اخر دوباره گل بود و درخت بود و خیلی هم قشنگ بود.

It's really lovely.

واقعا زیبا بود.

So, compassion means to feel the feelings of others,

پس شفقت بمعنی احساسات دیگران را درک کردن است،

and the human being actually is compassion.

و انسان به واقع موجود غمخوار و دلسوزیست.

The human being is almost out of time.

و بشریت دارد تفریبا وقت را از دست میدهد.

The human being is compassion because what is our brain for?

انسان دلسوز است، پس بودن مغز برای چیست؟

Now, Jim's brain is memorizing the almanac.

خوب، مغز "جیم" تقویم نجومی را دارد حفظ میکند.

But he could memorize all the needs of all the beings that he is, he will, he did.

در حالی که میتواند "نیازهای" همه موجودات را حفظ کند، که میکند، و خواهد کرد.

He could memorize all kinds of fantastic things to help many beings.

میتواند همه نوع چیزهای جالبی را به خاطر بسپارد تا به دیگران کمک کند.

And he would have tremendous fun doing that.

و کل هم از انجامش لذت خواهد برد.

So the first person who gets happy,

و اولین نفری که خوشحال میشود،

when you stop focusing on the self-centered situation of, how happy am I,

وقتی که خود محور نباشیم که: من چه قدر خوشحالم،

where you're always dissatisfied --

که آن چیزیست که ما را ناراضی نگه میدارد -

as Mick Jagger told us. You never get any satisfaction that way.

همان که مک جیگِر میگه: از این طریق هرگز رضایت بدست نخواهی آورد.

So then you decide, "Well, I'm sick of myself.

آن لحظه است که تصمیم میگیری, که من از خودم خسته شدم.

I'm going to think of how other people can be happy.

میخواهم از این به بعد به شادی دیگران فکر کنم.

I'm going to get up in the morning and think,

میخواهم صبح از خواب بلند شوم و فکر کنم،

what can I do for even one other person, even a dog, my dog, my cat,

من چه کمکی میتوانم حتی به یک شخص دیگر بکنم، حتی به یک سگ، به سگم و گربه ام،

my pet, my butterfly?"

به حیوان خونگی ام، به پروانه ام.

And the first person who gets happy when you do that,

و اولین کسی که از این کار خوشحال خواهد شد، خودتان است،

you don't do anything for anybody else, but you get happier, you yourself,

شما هیچ کاری برای هیچ کس دیگری انجام نمیدید، بلکه برای شادیِ خودتان است،

because your whole perception broadens

چرا که تمام درک شما وسعت پیدا میکند،

and you suddenly see the whole world and all of the people in it.

و شما دنیا را با تمامِ آدمهاش مشاهده میکنید.

And you realize that this -- being with these people --

و به این نتیجه میرسی -- بودن با تمام این آدمها --

is the flower garden that Chiho showed us.

همان گلستانی است که چیهو بما نشان داد.

It is Nirvana.

این است نیروآنا (اطفاء و واقعیت نهایی)

And my time is up. And I know the TED commandments.

زمان من به پایان رسید. من از قوانین TED آگاه هستم.

Thank you.

ممنون.