Martin Villeneuve: How I made an impossible film

مارتين ويلنوو: چگونه فيلمى غيرممكن را ساختم

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Leila Ataei Reviewer: soheila Jafari

I made a film that was impossible to make,

من فيلمى را ساختم كه ساختش غيرممكن بود،

but I didn't know it was impossible,

اما خبر نداشتم كه غيرممكن بود،

and that's how I was able to do it.

و همان باعث شد كه بتوانم آن را انجام دهم.

"Mars et Avril" is a science fiction film.

"مارس و آوريل" فيلمى علمى و تخيلى است.

It's set in Montreal some 50 years in the future.

این داستان حدروداً ٥٠ سال آينده درمونترال اتفاق مى‌‌افتد.

No one had done that kind of movie in Quebec before

کسی تا آن موقع این گونه قیلم را در كِبِك نساخته بود

because it's expensive, it's set in the future,

چون پرهزينه است، در آينده اتفاق مى‌‌افتد،

and it's got tons of visual effects,

و هزاران جلوه ويژه دارد

and it's shot on green screen.

و روى پرده سبز فيلمبردارى شد.

Yet this is the kind of movie that I wanted to make

با اينحال اين فيلمى بود كه واقعا از بچگی هميشه

ever since I was a kid, really,

مى‌خواستم آن را بسازم،

back when I was reading some comic books

وقتى كه آن موقعها كتابهاى مصور مى‌‌خواندم

and dreaming about what the future might be.

و درباره آنچه آينده ممكن است باشد، رويا پردازى مى‌‌كردم.

When American producers see my film,

وقتى توليدكنندگان آمريكايى فيلمم را ببينند،

they think that I had a big budget to do it,

فكر مى‌‌كنند كه من بودجه زيادى براى ساختش داشتم،

like 23 million.

مثلاً ٢٣ ميليون.

But in fact I had 10 percent of that budget.

اما در واقع من ١٠ درصد آن بودجه را داشتم.

I did "Mars et Avril" for only 2.3 million.

من " مارس و آوريل" را تنها با ٢/٣ ميليون ساختم.

So you might wonder, what's the deal here?

پش ممكن است فكر كنيد، موضوع چيست؟

How did I do this?

چطور اين كار را كردم؟

Well, it's two things. First, it's time.

خوب، دو تا چيز وجود دارد. اول، زمان است.

When you don't have money, you must take time,

وقتى پول نداريد، بايد زمان بگيريد،

and it took me seven years to do "Mars et Avril."

براى من هفت سال طول كشيد تا "مارس و آوريل" را بسازم.

The second aspect is love.

دومين مورد، عشق است.

I got tons and tons of generosity from everyone involved.

من هزاران هزار بخشندگى و سخاوت از همه كسانى كه درگیر کار بودند را داشتم.

And it seems like every department had nothing,

و به نظر مى‌‌رسد كه مثل همه بخشها چيزى نداشتند،

so they had to rely on our creativity

در نتيجه مجبور بودند روى خلاقيتمان اتكاء كنند

and turn every problem into an opportunity.

و مشكلات را تبديل به فرصت كنند.

And that brings me to the point of my talk, actually,

و اينجاست كه به اصل مطلب در صحبتم مى‌‌رسم، در واقع اين كه،

how constraints, big creative constraints, can boost creativity.

چطور اجبار، اجبارهاى خلاقانه بزرگ، مى‌‌توانند خلاقيت را شكوفا كنند.

But let me go back in time a bit.

اما بگذاريد كمى به عقب برگردم.

In my early 20s, I did some graphic novels,

در اوائل دهه ٢٠ سالگى‌‌ام، تعدادى داستان تصويرى انجام دادم،

but they weren't your usual graphic novels.

اما آنها داستانهاى تصويرى معمولى شما نبودند.

They were books telling a science fiction story

كتابهايى بودند كه قصه علمى تخيلى را از طريق

through images and text,

متن و تصاوير نقل مى‌‌كردند،

and most of the actors who are now starring

و بيشتر بازيگرانى كه اكنون در اقتباس سينمايى

in the movie adaptation, they were already involved

مشغول بازى هستند، در همان زمان در اين كتابها با

in these books portraying characters

به تصوير كشيدن شخصيتها با نوع روش

into a sort of experimental, theatrical, simplistic way.

آزمايشى، تئاترى و ساده شده دخيل بودند.

And one of these actors is the great stage director

و يكى از اين بازيگران كارگردان صحنه معروف و

and actor Robert Lepage.

بازيگر، روبرت لپيج است

And I just love this guy.

و من عاشق اين آدم هستم.

I've been in love with this guy since I was a kid.

از وقتى بچه بودم، عاشقش شده‌‌ام.

His career I admire a lot.

حرفه‌‌اش را بسيار تحسين مى‌‌كنم

And I wanted this guy to be involved in my crazy project,

و مى‌‌خواستم كه اين آدم در پروژه ديوانه‌‌وارم مشاركت داشته باشد،

and he was kind enough to lend his image

و او به اندازه كافى مهربان بود كه تصويرش را به

to the character of Eugène Spaak,

شخصيت يوجين اسپك قرض دهد،

who is a cosmologist and artist who seeks relation

كه گيتى شناس و هنرمندى است كه بدنبال ارتباط

in between time, space, love, music and women.

بين زمان، فضا، عشق، موسيقى و زنهاست.

And he was a perfect fit for the part,

و او كاملاً مناسب نقش بود،

and Robert is actually the one who gave me my first chance.

و روبرت در واقع اولين كسى بود كه اولين شانسم را به من داد.

He was the one who believed in me

او كسى بود كه من را باور كرد

and encouraged me to do an adaptation of my books

و تشويقم كرد تا اقتباسى از كتابهايم را در غالب فيلمى

into a film, and to write, direct,

در‌‌آورده و نوشته، كارگردان

and produce the film myself.

و توليد كننده فيلم خودم باشم.

And Robert is actually the very first example

و روبرت در واقع خود اولين سرمشقی‌ست

of how constraints can boost creativity.

كه اجبار چطورمى‌‌تواند خلاقيت را شكوفا كند.

Because this guy is the busiest man on the planet.

زيرا اين آدم مشغولترين مرد روى زمين است.

I mean, his agenda is booked until 2042,

يعنى، برنامه‌‌اش تا ۲۰۴۲ پر شده است،

and he's really hard to get,

و دست يافتن به او واقعاً دشوار است،

and I wanted him to be in the movie,

و من مى‌‌خواستم كه توى فيلمم باشد،

to reprise his role in the movie.

تا نقشش را در فيلم دوباره ايفا كند.

But the thing is, had I waited

اما نكته اينجاست، اگر برايش صبر مى‌‌كردم

for him until 2042, my film wouldn't be

تا ٢٠٤٢ طول مى‌‌كشيد و فيلمم

a futuristic film anymore, so I just couldn't do that. Right?

ديگر فيلمى درباره آينده نمى‌‌شد، پس نمى‌توانستم آن كار كنم، درسته؟

But that's kind of a big problem.

اما خوب مشكل بزرگى بود.

How do you get somebody who is too busy

چطور مى‌‌توانيد كسى را گير بياريد كه براى بازى كردن در يك فيلم

to star in a movie?

سرش خيلى شلوغ است؟

Well, I said as a joke in a production meeting --

خوب، جُكى را در جلسه توليد گفتم--

and this is a true story, by the way —

و راستش، اين داستان واقعى است--

I said, "Why don't we turn this guy into a hologram?

گفتم: "چرا اين آدم را تبديل به هولوگرام نكنيم؟

Because, you know, he is everywhere

چون، مى‌‌دانيد، او هم زمان روى زمين

and nowhere on the planet at the same time,

همه جا هست و هيج جا نيست،

and he's an illuminated being in my mind,

و او موجودى درخشان در ذهن من است

and he's in between reality and virtual reality,

و بين واقعيت و حقيقت مجازى قرار دارد،

so it would make perfect sense

پس كاملاً معنى مى‌‌داد

to turn this guy into a hologram."

كه اين آدم را تبديل به هولوكرام كنيم."

Everybody around the table laughed,

همه آنهايى كه دور ميز بودند خنديدند،

but the joke was kind of a good solution,

امت اين جك راه حل خوبى بود،

so that's what we ended up doing.

بنابراين نهايتاً تصميمان همين شد.

Here's how we did it. We shot Robert with six cameras.

اينطورى آن كار را انجام داديم. با شش دوربين از روبرت فيلم گرفتيم.

He was dressed in green and he was like

لباس سبز تنش بود و شبيه

in a green aquarium.

يك آكواريوم سبز رنگ بود.

Each camera was covering 60 degrees of his head,

هر دوربين ٦٠ درجه از سرش را پوشش مى‌‌داد،

so that in post-production we could use

طوريكه در مرحله پس از توليد توانستيم

pretty much any angle we needed,

از هر زوايه‌‌اى كه لازم داشتيم بحد كافى استفاده كنيم،

and we shot only his head.

و فقط از سرش فيلم گرفتيم.

Six months later there was a guy on set,

شش ماه بعد آن آدم در مجموعه بود

a mime portraying the body,

يك مقلد بدنش را به تصوير مى‌‌كشيد،

the vehicle for the head.

وسيله نقليه‌‌اى براى سرش.

And he was wearing a green hood

و يك كلاه سبز پوشيده بود

so that we could erase the green hood in postproduction

تا ما بتوانيم در مرحله پس از توليد كلاه سبز را پاك كنيم

and replace it with Robert Lepage's head.

و با سر روبرت لپيج جايگزين كنيم.

So he became like a renaissance man,

پس او شبيه مردى از دوره رنسانس شد،

and here's what it looks like in the movie.

و در اينجا مى‌‌بينيد كه در فيلم چه شكلى است.

(Music)

(موسيقى)

(Video) Robert Lepage: [As usual, Arthur's drawing

(ويديو) روبرت لپيج: [مثل هميشه، نقاشى آرتور

didn't account for the technical challenges.

چالشهاى فنى را شرح نمى‌‌داد.

I welded the breech, but the valve is still gaping.

ته لوله را جوش دادم، اما دريچه هنوز شكاف برمى‌‌دارد.

I tried to lift the pallets to lower the pressure in the sound box,

سعى كردم پالتها را بردارم تا فشار در جعبه صدا كم شود،

but I might have hit a heartstring.

اما ممكن است به تار و پودش ضربه وارد كنم.

It still sounds too low.]

هنوز خيلى كم بنظر مى‌‌رسد.]

Jacques Languirand: [That's normal.

ژاك لنگريراند:[ آن عادى است.

The instrument always ends up resembling its model.]

آلات هميشه عين مدل اصليشان مى‌‌شوند.]

(Music)

(موسيقى)

Martin Villeneuve: Now these musical instruments

مارتين ويلنوو: حالا اين آلات موسيقى

that you see in this excerpt,

كه در اين بريده مى‌‌بينيد،

they're my second example of how

نمونه دومى از اين مورد من هستند

constraints can boost creativity,

كه اجبار چگونه مى‌‌تواند خلاقيت را شكوفا كند،

because I desperately needed these objects in my movie.

زيرا نوميدانه به اين چيزها در فيلمم نياز داشتم.

They are objects of desire.

آنها آلات دلخواهم بودند.

They are imaginary musical instruments.

آنها آلات موسيقى خيالى هستند

And they carry a nice story with them.

و داستان خوبى را با خود حمل مى‌‌كنند.

Actually, I knew what these things would look like

در واقع، مى‌‌دانم اين چيزها در ذهنم

in my mind for many, many years.

براى سالهاى خيلى، خيلى زيادى چطور به نظر مى‌‌رسيدند.

But my problem was, I didn't have the money

اما مشكلم اين بود، اصلن پولى نداشتم

to pay for them. I couldn't afford them.

تا بابتشان پرداخت كنم. پولش را نداشتم.

So that's kind of a big problem too.

خوب، اين مشكل خيلى بزرگى هم بود.

How do you get something that you can't afford?

چطور مى‌‌توانيد چيزى را داشته باشيد كه از عهده پولش بر نميايد؟

And, you know, I woke up one morning with a pretty good idea.

خوب مى‌‌دانيد، يك روز صبح با ايده نسبتاً خوبى بيدار شدم.

I said, "What if I have somebody else pay for them?"

گفتم،" چطور مى‌‌شود اگر كس ديگرى را داشته باشم كه پولش را پرداخت كند؟"

(Laughter)

(خنده)

But who on Earth would be interested

اما چه كسى مى‌‌توانست به هفت آلت موسيقى

by seven not-yet-built musical instruments

كه با الهام از بدن زنانه هنوز ساخته نشده بودند

inspired by women's bodies?

علاقه‌‌اى نشان دهد؟

And I thought of Cirque du Soleil in Montreal,

و به سيرك دُ سوله ( آفتاب) در مونترال فكر كردم،

because who better to understand the kind of

زيرا چه كسى بهتر از آنها مى‌‌توانست آن تم شاعرانه ديوانه وارى

crazy poetry that I wanted to put on screen?

را كه مى‌‌خواستم روى پرده بياورم را درك كند؟

So I found my way to Guy Laliberté, Cirque du Soleil's CEO,

پس راهم را به گاى لاليبرته، مدير عامل سيرك دُ سولى پيدا كردم،

and I presented my crazy idea to him

و ايده ديوانه‌‌وارم را به او ارائه كردم

with sketches like this and visual references,

با طرحهايى مثل اين و رفرنسهاى بصرى.

and something pretty amazing happened.

و چيز خيلى فوق العاده‌‌اى اتفاق افتاد.

Guy was interested by this idea

طرف به اين ايده علاقمند بود

not because I was asking for his money,

نه به اين خاطر كه پولش را مى‌‌خواستم،

but because I came to him with a good idea

اما چون با ايده خوبى سراغش آمدم

in which everybody was happy.

در آن همه خوشحال بودند.

It was kind of a perfect triangle

يك جورهايى مثلث كاملى بود

in which the art buyer was happy

كه در آن خريدار هنر خوشحال بود

because he got the instruments at a cheaper price,

چون آلتها را بخاطر اينكه هنوز ساخته نشه بودند

because they weren't even made.

با قيمتى ازرانتر خريد.

He took a leap of faith.

نديده را باور كرد.

And the artist, Dominique Engel, brilliant guy,

و اين انسان و هنرمند برجسته، دومنيك انگل،

he was happy too because he had a dream project

او هم خوشحال بود زيرا پروژه رويايى را داشت

to work on for a year.

كه يكسالى رويش كار كند.

And obviously I was happy because I got the instruments

و مسلماً من خوشحال بودم چون ابزارهای توى فيلمم را

in my film for free, which was kind of what I tried to do.

مجانى گرفتم، چيزى كه يك جورهايى سعى داشتم انجام دهم.

So here they are.

پس آنها اينجا هستند.

And my last example of how constraints

و آخرين مثالم از اين كه چگونه اجبارها

can boost creativity

مى‌‌توانند خلاقيت را شكوفا كنند

comes from the green,

از رنگ سبز ميايد،

because this is a weird color, a crazy color,

چون اين رنگ عجيبى است، يك رنگ ديوانه،

and you need to replace the green screens eventually

و لازم است كه اين پرده‌‌هاى سبز را بالاخره عوض كنى

and you must figure that out sooner rather than later.

و اين را بايد زودتر و قبل از اين كه دير شود، بفهمى.

And I had, again, pretty much, ideas in my mind

و دوباره باز ايده‌‌هاى خيلى زيلدى در ذهنم داشتم

as to what the world would be,

اينكه دنيا چطور خواهد شد،

but then again I turned to my childhood imagination

اما سپس دوباره به تخيلات دوره كودكيم برگشتم

and went to the work of Belgian comic book master

و رفتم تا با استاد كتابهاى مصور بلژيكى كار كنم،

François Schuiten in Belgium.

يعنى فرانسوا شويتن در بلژيك.

And this guy is another guy I admire a lot,

و اين شخص، آدم ديگرى بود كه خيلى تحسين‌‌اش مى‌‌كردم،

and I wanted him to be involved in the movie

و مى‌‌خواستم كه در اين فيلم مشاركت داشته باشد،

as a production designer.

بعنوان طراح توليد.

But people told me, you know, Martin, it's impossible,

اما آدمها به من گفتند، مى دونى، غير ممكن است

the guy is too busy and he will say no.

اين آدم خيلى سرش شلوغ است و نه خواهد گفت.

Well, I said, you know what, instead of mimicking his style,

خوب، گفتم، مى دونى چيه، جاى تقليد كردن سبكش

I might as well call the real guy and ask him,

ممكن است به خود اين شخص زنگ بزنم و از او بخواهم،

and I sent him my books,

و كتابهايم را برايش فرستادم،

and he answered that he was interested

و پاسخ داد كه علاقمند به كار كردن

in working on the film with me

در فيلمى با من بود

because he could be a big fish in a small aquarium.

زيرا اومى‌‌توانست ماهى بزرگ در آكواريومى كوچك باشد.

In other words, there was space for him to dream with me.

به عبارتى ديگر، فضايى با او در كنار من وجود داشت تا بتواند رويا پردازى كند.

So here I was with one of my childhood heroes,

خوب من در اينجا با يكى از قهرمانان كودكيم بودم،

drawing every single frame that's in the film

مشغول كشيدن تك تك كادرهايى كه در اين فيلم است تا

to turn that into Montreal in the future.

آن را به مونترال در آينده تبديل كنم.

And it was an amazing collaboration

و كار كردنم با اين هنرمند فوق‌‌العاده‌‌اى كه تحسين‌‌اش مى‌‌كنم،

to work with this great artist whom I admire.

همكارى شگفت‌‌آورى بود.

But then, you know, eventually you have to turn

اما بعداً، مى‌‌دانيد، آخرش بايد همه

all these drawings into reality.

اين نقاشيها را به واقعيت تبديل كنيد.

So, again, my solution was to aim

پس، دوباره، راه‌‌حل من هدف‌‌گيرى

for the best possible artist that I could think of.

بهترين هنرمندان ممكنى بود كه مى‌‌توانستم درباره‌‌شان فكر كنم،.

And there's this guy in Montreal, another Quebecois

و اين آدمى كه تو مونترال هست، يك كِبِكى ديگر

called Carlos Monzon, and he's a very good VFX artist.

به اسم كارلوس مونزون، و او هنرمند خيلى خوبى در جلوه‌هاى ويديوى ويژه است.

This guy had been lead compositor on such films

اين فرد آهنگساز اصلى در در فيلمهايى مانند

as "Avatar" and "Star Trek" and "Transformers,"

"آوتار" و " استار ترِك" و "ترنسفورمرز"

and other unknown projects like this,

و پروژه‌‌هاى نامعلوم ديگرى مثل اين،

and I knew he was the perfect fit for the job,

و مى‌‌دانستم كه او بهترين فرد براى اين شغل بود،

and I had to convince him,

و بايد متقاعدش مى‌‌كردم،

and, instead of working on the next Spielberg movie,

و در عوض كار كردن روى فيلم بعدى اسپيلبرگ،

he accepted to work on mine.

قبول كرد كه برايم كار كند.

Why? Because I offered him a space to dream.

چرا؟ چون من به او فضايى براى رويا‌‌پردازى ارائه كردم.

So if you don't have money to offer to people,

پس اگر پول نداريد كه به آدمها پيشنهاد دهيد،

you must strike their imagination with something

بايد تخيلشان را با چيزى بهمان خوبى

as nice as you can think of.

كه فكرش را مى‌‌كنيد، تلنگر بزنيد.

So this is what happened on this movie,

پس اين چيزى بود كه توى اين فيلم اتفاق افتاد،

and that's how it got made,

و اينطورى بود كه ساخته شد،

and we went to this very nice postproduction company

و ما به اين كمپانى پس از توليد بسيار خوب در

in Montreal called Vision Globale,

مونترال و گلوبال ويژن رفتيم،

and they lent their 60 artists to work full time

و آنها ٦٠ نفر از هنرمندانشان را بمدت شش ماه براى همكارى تمام وقت

for six months to do this crazy film.

در ساخت اين فيلم ديوانه‌‌وار در اختيار ما گذاشتند.

So I want to tell you that, if you have some crazy ideas

خوب مى‌خواهم به شما بگويم، اگر يكسرى ايده‌‌هاى ديوانه‌‌وار

in your mind, and that people tell you

تو ذهنتان داريد و مردم به شما مى‌‌گويند

that it's impossible to make,

اجراى آنها غيرممكن است،

well, that's an even better reason to want to do it,

خوب، اين ديگر دليل بهترى است تا بخواهيد آن را انجام دهيد،

because people have a tendency

چون مردم تمايل دارند به اينكه

to see the problems rather than the final result,

بجاى مشاهده نتيجه نهايى، مشكلات را ببينند،

whereas if you start to deal with problems

در صورتى كه شروع كنيد به برخورد كردن با مشكلات،

as being your allies rather than your opponents,

آنها بجاى اينكه حريفتان باشند، تبديل به متحدان شما مى‌‌گردند،

life will start to dance with you

زندگى در شگفت‌‌انگيزترين شكل آن،

in the most amazing way.

شروع به رقصيدن با شما خواهد كرد.

I have experienced it.

من آن را تجربه كرده‌‌ام.

And you might end up doing some crazy projects,

و شايد آخرش پروژههاى ديوانه‌‌وار انجام دهيد،

and who knows, you might even end up

و چه كسى مى‌‌داند، شما ممكن است آخرش

going to Mars.

به مارس برويد.

Thank you.

متشكرم.

(Applause)

(تشويق)