Why do I make art? To build time capsules for my heritage | Kayla Briët

Translator: Leila Ataei Reviewer: soheila Jafari

When I was four years old,

وقتی چهار سالم بود،

my dad taught me the Taos Pueblo Hoop Dance,

از پدرم رقص تائوس پابلو هاپ دنس را یاد گرفتم،

a traditional dance born hundreds of years ago in Southwestern USA.

رقص سنتی که صدها سال پیش در جنوب غرب ایالات متحده متولد شد،

A series of hoops are created out of willow wood,

یک سری حلقه که از پشم چوب درخت بید درست می‌شوند،

and they're threaded together to create formations of the natural world,

و درهم تابیده شده‌اند تا اشکالی از جهان طبیعی را بیافرینند،

showing the many beauties of life.

زیبایهای فراوان زندگی را نشان دهند.

In this dance, you're circling in a constant spin,

در این رقص، چرخش حلقه‌وار متمادی دارید،

mimicking the movement of the Sun

تقلیدی از حرکت خورشید

and the passage of time.

و گذر زمان.

Watching this dance was magic to me.

تماشای این رقص برایم جادویی بود.

Like with a time capsule,

مثل کپسول زمان،

I was taking a look through a cultural window to the past.

داشتم از دریچه‌ای فرهنگی به گذشته نگاه می‌کردم.

I felt a deeper connection

از اینکه دیدم نیاکانم چطور

to how my ancestors used to look at the world around them.

عادت به دیدن دنیای اطراف خود داشتند، احساس ارتباط عمیقتری کردم.

Since then, I've always been obsessed with time capsules.

از آن موقع همواره بشدت درگیر کپسولهای زمان بوده‌ام.

They take on many forms,

آنها اشکال مختلفی می‌گیرند،

but the common thread is that they're uncontrollably fascinating

اما حلقه مشترک جذابیت مهارنشدنی است که

to us as human beings,

برای ما انسانها دارند،

because they're portals to a memory,

چون در قالب درگاهی برای حافظه عمل می‌کنند،

and they hold the important power of keeping stories alive.

و نیروی مهمی در زنده نگهداشتن داستانها دارند.

As a filmmaker and composer,

بعنوان یک فیلمساز و تنظیم کننده موسیقی،

it's been my journey to find my voice,

سفرم برای یافتن صدایم بوده است،

reclaim the stories of my heritage and the past

بازگرفتن داستانهای نیاکانم و گذشته،

and infuse them into music and film time capsules to share.

و آمیختن آنها با کپسولهای زمان موسیقی و فیلم برای به اشتراک‌گذاری.

To tell you a bit about how I found my voice,

کمی هم از این بگویم که چطور صدایم را پیدا کردم،

I'd like to share a bit about how I grew up.

از بزرگ شدم شروع می کنم.

In Southern California, I grew up in a multigenerational home,

در کالیفرنیای جنوبی بزرگ شدم، در خانه‌ای چند نسلی،

meaning I lived under the same roof

به این معنا که زیر یک سقف

as my parents, aunts, uncles and grandparents.

با والدین، عمو و عمه‌ها و پدربزرگ و مادربزرگ‌هایم زندگی بزرگ شدم.

My mother is Dutch-Indonesian and Chinese with immigrant parents,

مادرم هلندی- اندونزیایی و چینی با والدین مهاجر،

and my father is Ojibwe

و پدرم مال اجیبوی است

and an enrolled tribal member

و یک عضو رسمی قبیله

of the Prairie Band's Potawatomi Tribe in Northeastern Kansas.

پوتاواتومی پریاری باند در کانزاس شمالی.

So one weekend I'd be learning how to fold dumplings,

بنابراین یک آخرهفته یاد می‌گرفتم چطور پیراشکی درست کنم

and the next, I'd be traditional-style dancing

و آخر هفته بعدی رقص سنتی

at a powwow,

در فستیوال پووو،

immersed in the powerful sounds of drums and singers.

فرو رفته در نواهای قدرتمند طلبها و خواننده‌ها.

Being surrounded by many cultures was the norm,

احاطه شدن با فرهنگهای مختلف عادی به نظر می‌رسید

but also a very confusing experience.

اما خب تجربه گیج کنده‌ای نیز بود.

It was really hard for me to find my voice,

برای واقعا دشوار بود که صدایم را پیدا کنم

because I never felt I was enough --

چون هرگز حس نمی‌کردم که کافی باشم--

never Chinese, Dutch-Indonesian or Native enough.

نه چینی، نه هلندی اندونزیایی یا بحد کافی بومی.

Because I never felt I was a part of any community,

چون هرگز حس نمی‌کردم که بخشی از هیچ جامعه‌ای هستم،

I sought to learn the stories of my heritage

بدنبال یادگیری قصه‌های میراثم بودم

and connect them together to rediscover my own.

و آنها را بهم متصل می‌کردم تا مال خودم را کشف کنم.

The first medium I felt gave me a voice was music.

اولین وسیله‌ای که حس کردم به من صدا می‌دهد موسیقی است.

With layers of sounds and multiple instruments,

با لایه‌هایی از نواها و سازهای متعدد

I could create soundscapes and worlds that were much bigger than my own.

قادر به خلق منظرهای صوتی و دنیاهایی است که از مال من بزرگتر بودند.

Through music, I'm inviting you into a sonic portal

از طریق موسیقی، میخواهم شما را به درگاه صوتی

of my memories and emotions,

خاطرات و احساساتم دعوت کنم

and I'm holding up a mirror to yours.

و آینه را برایتان نگه میدارم.

One of my favorite instruments to play is the guzheng zither,

یکی از سازهای محبوبم برای نواختن گوژنگ زیتر است،

a Chinese harp-like instrument.

ساز چینی چنگ مانند.

While the hoop dance is hundreds of years old,

درحالیکه رقص هاپ یکصدسال قدمت دارد،

the guzheng has more than 2,000 years of history.

گوژنگ بیش از ۲،۰۰۰ سال سابقه دارد.

I'm playing the styles that greatly influence me today,

سبکهایی را اجرا می‌کنم که الان تاثیری زیادی روی من دارند،

like electronic music,

مثل موسیقی الکترونیک،

with an instrument that was used to play traditional folk music long ago.

با سازی که خیلی وقت پیش برای نواختن موسیقی سنتی فولک استفاده شد.

And I noticed an interesting connection:

و متوجه ارتباط جالبی شدم:

the zither is tuned to the pentatonic scale,

زیتر در مقیاس پنتاتونیک تنظیم می‌شود،

a scale that is universally known in so many parts of music

مقیاسی که در بسیاری از بخشهای موسیقی در سطح جهانی

around the world,

شناخته شده است.

including Native American folk songs.

از جمله ترانه‌های فولک بومیهای آمریکا.

In both Chinese and Native folk,

هم در فولک چینی و هم بومی،

I sense this inherent sound of longing and holding onto the past,

این نوای درونی اشتیاق و ماندن در گذشته را حس می‌کنم

an emotion that greatly drives the music I create today.

حسی که امروزه محرک اصلی من در خلق موسیقی است.

At the time, I wondered if I could make this feeling of immersion

در آن زمان، فکر کردم آیا میتوانم این احساس غوطه‌وری

even more powerful,

را قویتر هم کنم،

by layering visuals and music --

با لایه کردن عوامل بصری و موسیقی--

visuals and images on top of the music.

عوامل بصری و تصاویر در راس موسیقی.

So I turned to internet tutorials to learn editing software,

پس رفتم سراغ اینترنت برای یادگیری نرم افزار تدوین،

went to community college to save money

به کالج عمومی رفتم تا پول پسنداز کنم

and created films.

و فیلم بسازم.

After a few years experimenting,

بعد از چند سالی تجربهاندوزی:

I was 17 and had something I wanted to tell and preserve.

۱۷ ساله بودم و چیزی داشتم که می‌خواستم بگویم و حفظ کنم.

It started with a question:

با این سوال شروع شد:

What happens when a story is forgotten?

با فراموش شدن یک داستان چه اتفاقی میفتد؟

I lead with this in my latest documentary film,

موضوع آخرین فیلم مستندم این بود،

"Smoke That Travels,"

«آن سفرها را دود کن،»

which immerses people into the world of music, song, color and dance,

که آدمها را به درون جهان موسیقی، ترانه، رنگ و رقص فرو میبرد.

as I explore my fear that a part of my identity, my Native heritage,

در حالیکه به جستجوی ترسم بعنوان بخشی از هویت خود می‌گردم، میراث بومی من

will be forgotten in time.

با گذر زمان فراموش خواهد شد.

Many indigenous languages are dying due to historically forced assimilation.

خیلی از زبانهای بومی بخاطر همگون سازی اجباری تاریخی درحال مرگ هستند.

From the late 1800s to the early 1970s,

از اواخر سده ۱۸۰۰ تا اوائل دهه ۱۹۷۰،

Natives were forced into boarding schools,

بومیها به اجبار به مدارس شبانه روزی فرستاده شدند،

where they were violently punished if they practiced traditional ways

آنجا درصورت بکارگیری روشهای سنتی یا صحبت به زبان بومی

or spoke their native language,

شدیدا تنبیه می‌شدند،

most of which were orally passed down.

اغلب آنها شفاهی منتقل شدند.

As of now, there are 567 federally recognized tribes in the United States,

در حال حاضر، ۵۶۷ قبیله در ایالات متحده است که رسما شناسایی شدند،

when there used to be countless more.

در حالیکه قبلا بیشمار بود.

In my father's words,

به گفته پدرم،

"Being Native is not about wearing long hair in braids.

«بومی بودن به معنی موی بلند بافته نیست،

It's not about feathers or beadwork.

درباره پر و دانه‌های تسبیح هم نیست.

It's about the way we all center ourselves in the world as human beings."

طریقی است که خود را در دنیا بعنوان انسان ارائه می‌کنیم.

After traveling with this film for over a year,

پس از سفر کردن با این فیلم بمدت بیش از یکسال،

I met indigenous people from around the world,

با مردم بودمی از سرتاسر دنیا ملاقات کردم،

from the Ainu of Japan,

از آینو ژاپن،

Sami of Scandinavia,

سامی اسکاندوینا گرفته تا

the Maori

ماووری

and many more.

و خیلی جاهای دیگر.

And they were all dealing with the exact same struggle

و آنها همه با مشکل مشابه‌ای دست و پنجه نرم میکردند

to preserve their language and culture.

تا فرهنگ و زبان خود را حفظ کنند.

At this moment, I not only realize the power storytelling has

در این لحظه، نه تنها به نیروی داستانسرایی در وصل کردن همه ما

to connect all of us as human beings

بعنوان انسان پی برده‌ام بلکه به مسئولیتی

but the responsibility that comes with this power.

که با این قدرت میاید نیز آگاه هستم. بطرز شگفت‌آوری

It can become incredibly dangerous when our stories are rewritten or ignored,

میتواند خطرناک باشد وقتی داستانهای ما دوباره نوشته یا نادیده گرفته شوند،

because when we are denied identity,

چون زمانیکه هویت ما انکار شود،

we become invisible.

نامریی می‌شویم.

We're all storytellers.

ما همه قصه گوئیم.

Reclaiming our narratives and just listening to each other's

بازپس گیری روایتهایمان و گوش دادن به قصه های یکدیگر

can create a portal that can transcend time itself.

می‌تواند درگاهی را بیافریند که فراتر از زمان خودش باشد.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)