Why do I make art? To build time capsules for my heritage | Kayla Briët

Translator: alexandra sauri Reviewer: Natalie Saginashvili

When I was four years old,

4 წლის რომ ვიყავი

my dad taught me the Taos Pueblo Hoop Dance,

მამაჩემმა, ტაოს პუებლოს რგოლებით ცეკვა მასწავლა.

ტრადიციული ცეკვა, რომელიც ასობით წლის წინ სამხრეთ-დასავლეთ ამერიკაში დაიბადა.

a traditional dance born hundreds of years ago in Southwestern USA.

ტირიფისგან დამზადებული რგოლები

A series of hoops are created out of willow wood,

ისე ებმიან ერთმანეთს, რომ შექმნან ჩვენი ბუნებრივი სამყაროს ფორმირებები,

and they're threaded together to create formations of the natural world,

რითაც გვაჩვენებენ სიცოცხლის უამრავ სილამაზეს.

showing the many beauties of life.

In this dance, you're circling in a constant spin,

ცეკვისას, გამუდმებულ წრიულ მოძრაობაში ხარ,

mimicking the movement of the Sun

რითაც, მზისა და დროის

მუდმივ მოძრაობას ანსახიერებ.

and the passage of time.

Watching this dance was magic to me.

ამ ცეკვის ყურება ჩემთვის მაგია იყო.

თითქოს, დროის კაფსულით,

Like with a time capsule,

I was taking a look through a cultural window to the past.

წარსულის კულტურულ ფანჯარაში ვიყურებოდი.

I felt a deeper connection

და ღრმა კავშირს ვგრძნობდი

იმასთან, თუ როგორ უყურებდნენ ჩემი წინაპრები სამყაროს მათ გარშემო.

to how my ancestors used to look at the world around them.

Since then, I've always been obsessed with time capsules.

მას შემდეგ, შეპყრობილი ვარ დროის კაფსულებით.

They take on many forms,

ისინი მრავალ ფორმას იღებენ,

but the common thread is that they're uncontrollably fascinating

მაგრამ საერთო აქვთ ის, რომ უკონტროლოდ გამაოგნებელნი არიან

to us as human beings,

ჩვენთვის, ადამიანებისთვის,

because they're portals to a memory,

ვინაიდან ისინი არიან პორტალები მეხსიერებაში,

and they hold the important power of keeping stories alive.

და გააჩნიათ მნიშვნელოვანი ძალა ცოცხლად შეინარჩუნონ ისტორიები.

As a filmmaker and composer,

როგორც კინორეჟისორი და კომპოზიტორი,

it's been my journey to find my voice,

ეს იყო ჩემი მოგზაურობა, ჩემი ხმის საპოვნელად,

აღვადგინო ჩემი მემკვიდრეობის და წარსულის ისტორიები

reclaim the stories of my heritage and the past

and infuse them into music and film time capsules to share.

და შევაერთო ისინი მუსიკისა და კინოს დროის კაფსულაში რათა გავაზიარო.

To tell you a bit about how I found my voice,

რომ მოგითხროთ ამბავი ჩემი ხმის პოვნის შესახებ,

I'd like to share a bit about how I grew up.

ცოტა რამ უნდა მოგიყვეთ, თუ როგორ გავიზარდე.

In Southern California, I grew up in a multigenerational home,

მე გავიზარდე მრავალრიცხოვან ოჯახში, სამხრეთ კალიფორნიაში,

meaning I lived under the same roof

ანუ ვცხოვრობდი ერთ ჭერქვეშ

as my parents, aunts, uncles and grandparents.

ჩემს მშობლებთან, მამიდებთან, ბიძებთან და ბებია-ბაბუასთან.

My mother is Dutch-Indonesian and Chinese with immigrant parents,

დედაჩემი არის ჰოლანდიელ - ინდონეზიელი და ჩინელი, იმიგრანტი მშობლებით,

ხოლო მამაჩემი ოჯიბვეა

and my father is Ojibwe

and an enrolled tribal member

და პრატოვატამის ტომის წევრი

of the Prairie Band's Potawatomi Tribe in Northeastern Kansas.

ჩრდილოეთ კანზასში.

So one weekend I'd be learning how to fold dumplings,

ამიტომ, ერთ შაბათ-კვირას ცომის მოხვევას ვსწავლობდი,

ხოლო შემდეგში, ტრადიციული სტილის ცეკვას

and the next, I'd be traditional-style dancing

at a powwow,

პაუაუზე,

immersed in the powerful sounds of drums and singers.

ჩაძირული, დოლებისა და მომღერლების ძლიერ ბგერებში.

Being surrounded by many cultures was the norm,

მრავალი კულტურის გარემოცვაში ყოფნა ნორმალური,

თუმცა ძალიან დამაბნეველი გამოცდილება იყო.

but also a very confusing experience.

It was really hard for me to find my voice,

მართლაც, ძალიან რთული იყო ჩემი ხმის პოვნა,

because I never felt I was enough --

რადგან ვერასდროს ვგრძნობდი, რომ საკმარისი ვიყავი ...

never Chinese, Dutch-Indonesian or Native enough.

საკმარისად ჩინელი, ჰოლანდიელ - ინდონეზიელი ან ინდიელი.

Because I never felt I was a part of any community,

ვინაიდან ვერასოდეს ვგრძნობდი თავს, რომელიმე თემის ნაწილად,

I sought to learn the stories of my heritage

გადავწყვიტე შემესწავლა ჩემი მემკვირეობის ისტორიები

and connect them together to rediscover my own.

და დამეკავშირებინა ერთმანეთთან, რათა აღმომეჩინა ჩემი საკუთარი.

The first medium I felt gave me a voice was music.

პირველი რამაც მაგრძნობინა, რომ შევიძინე ხმა იყო მუსიკა.

ხმათა ფენებით და მრავალი ინსტრუმენტით,

With layers of sounds and multiple instruments,

I could create soundscapes and worlds that were much bigger than my own.

შემეძლო შემექმნა ხმები და სამყაროები, რომლებიც ჩემსაზე გაცილებით დიდები იყვნენ.

Through music, I'm inviting you into a sonic portal

მუსიკით გეპატიჟებით ჩემი მოგონებებისა და ემოციების,

of my memories and emotions,

აკუსტიკურ პორტალში,

and I'm holding up a mirror to yours.

და მიჭირავს სარკე თქვენს წინ.

One of my favorite instruments to play is the guzheng zither,

ჩემი, ერთ-ერთი უსაყვარლესი ინსტრუმენტი არის გუზენგ ზიტერი,

a Chinese harp-like instrument.

ჩინური, არფის მსგავსი ინსტრუმენტი.

While the hoop dance is hundreds of years old,

თუკი რგოლებით ცეკვა ასობით წლისაა,

the guzheng has more than 2,000 years of history.

გუზანგს 2,000 წელზე მიტი ხნის ისტორია აქვს.

ისეთ სტილებში ვუკრავ, რომლებმაც დიდი გავლენა მოახდინეს დღევანდელ მეზე,

I'm playing the styles that greatly influence me today,

like electronic music,

როგორიცაა ელექტრონული მუსიკა,

with an instrument that was used to play traditional folk music long ago.

იმ ინსტრუმენტით, რომლითაც ხალხურ მუსიკას უკრავდნენ დიდი ხნის წინ.

And I noticed an interesting connection:

და შევამჩნიე უცნაური კავშირი:

the zither is tuned to the pentatonic scale,

ზიტერი აწყობილია ხუთსაფეხურიან სკალაზე,

a scale that is universally known in so many parts of music

სკალაზე, რომელიც უნივერსალურია მუსიკის მრავალ ნაწილში,

მსოფლიოს გარშემო,

around the world,

including Native American folk songs.

ინდიელეთა ხალხური სიმღერების ჩათვლით.

In both Chinese and Native folk,

ორივეგან, ჩინურ და ინდიელთა ხალხებში,

I sense this inherent sound of longing and holding onto the past,

ვგრძნობ მემკვიდრეობით გადმოცემული ხმას, წარსულისკენ მისწრაფებისა და ჩაბღაუჭებისა,

ემოცია, რომელიც მნიშვნელოვნად მართავს იმ მუსიკას რასაც დღეს ვქმნი.

an emotion that greatly drives the music I create today.

At the time, I wondered if I could make this feeling of immersion

ზოგჯერ ვფიქრობ, შემიძლია თუ არა შევქმნა ეს შთანმთქმელი შეგრძნება

კიდევ უფრო ძლევამოსილი,

even more powerful,

by layering visuals and music --

ვიზუალებისა და მუსიკის დაფენვით ...

visuals and images on top of the music.

ვიზუალები და სურათები მუსიკის ზემოდან.

So I turned to internet tutorials to learn editing software,

ასე, რომ ინტერნეტ ტუტორიალებს მივადექი დამუშავების პროგრამების სასწავლად,

went to community college to save money

მივედი საჯარო კოლეჯში ფულის დასაზოგად

and created films.

და შევქმენი ფილმი.

რამდენიმე წლიანი ექსპერიმენტების შემდეგ,

After a few years experimenting,

I was 17 and had something I wanted to tell and preserve.

17 წლის ვიყავი და მქონდა რაღაც მოსაყოლი მინდოდა მომეყოლა და შემენარჩუნებინა.

It started with a question:

ყველაფერი დაიწყო კითხვით:

What happens when a story is forgotten?

რა ხდება, როდესაც ისტორიას ივიწყებენ?

I lead with this in my latest documentary film,

ამით ვიხელმძღვანელე ჩემს უახლეს დოკუმენტურ ფილმში,

"Smoke That Travels,"

"მოწიე ეგ მოგზაურობები",

which immerses people into the world of music, song, color and dance,

რომელიც ადამიანებს მუსიკის, სიმღერის, ფერებისა და ცეკვის სამყაროში ჩაძირავს,

as I explore my fear that a part of my identity, my Native heritage,

როდესაც აღმოვაჩინე იმის შიში, რომ ჩემი იდენტობის ნაწილი, ინდიელთა მემკვიდრეობა,

will be forgotten in time.

დავიწყებული იქნება დროში.

Many indigenous languages are dying due to historically forced assimilation.

მრავალი ენდემური ენა კვდება, ისტორიულად იძულებული ასიმილაციის გამო.

From the late 1800s to the early 1970s,

გვიანი 1800-იანებიდან ადრეულ 1970-იანებამდე,

Natives were forced into boarding schools,

ინდიელები იძულებულნი იყვნენ ევლოთ კერძო სკოლებში,

where they were violently punished if they practiced traditional ways

სადაც ძალადობრივად ისჯებოდნენ ტრადიციების გამოყენების

or spoke their native language,

ან მშობლიურ ენაზე საბუბრისთვის,

most of which were orally passed down.

რომელთა უმეტესობა სიტყვიერად გადაეცემოდა თაობიდან თაობას.

As of now, there are 567 federally recognized tribes in the United States,

დღესდღეობით, შეერთებულ შტატებში 567 ფედერალურად აღიარებული ტომია,

when there used to be countless more.

როდესაც ოდესღაც უთვალავი იყო.

მამაჩემის სიტყვებით,

In my father's words,

"Being Native is not about wearing long hair in braids.

"ინდიელობა არ ნიშავს გრძელი ნაწნავების ტარებას.

It's not about feathers or beadwork.

არც ბუმბულები და მძივებია.

It's about the way we all center ourselves in the world as human beings."

ეს არის გზა რომლითაც ჩვენ, ადამიანები ვხედავთ საკუთარ თავს სამყაროში."

After traveling with this film for over a year,

ერთი წლის განმავლობაში ამ ფილმით მოგზაურობით,

I met indigenous people from around the world,

შევხვდი ენდემურ პოპულაციებს მთელს მსოფლიოში,

from the Ainu of Japan,

აინუდან დაწყებული, იაპონიაში,

სამიში, სკანდინავიაში,

Sami of Scandinavia,

the Maori

მაორიში

and many more.

და მრავალი სხვა.

And they were all dealing with the exact same struggle

ყველა მათგანს მსგავსი პრობლემა ჰქონდა

to preserve their language and culture.

შეენარჩუნებინათ საკუთარი ენა და კულტურა.

ამ მომენტისთვის, ვაცნობიერებ არა მარტო ისტორიების მოყოლის ძალას

At this moment, I not only realize the power storytelling has

to connect all of us as human beings

რომელიც აკავშირებს ადამიანებს

ასევე იმ პასუხისმგებლობას, რომელიც ამ ძალას მოჰყვება.

but the responsibility that comes with this power.

It can become incredibly dangerous when our stories are rewritten or ignored,

შეიძლება საოცრად საშიში გახდეს, როდესაც ჩვენს ისტორიებს ცვლიან ან აიგნორებენ,

because when we are denied identity,

რადგან, როდესაც ჩვენ ვართ უარყოფილნი,

we become invisible.

ვუჩინარდებით.

We're all storytellers.

ჩვენ ყველა მთხრობელები ვართ.

Reclaiming our narratives and just listening to each other's

ჩვენი ისტორიების აღდგენა და ერთმანეთისთვის მოსმენამ

can create a portal that can transcend time itself.

შეიძლება შექმნას პორტალი, რომელიც შეძლებს თავად დროის საზღვარს გასცდეს

Thank you.

მადლობა.

(Applause)

(აპლოდისმენტები)