Why do I make art? To build time capsules for my heritage | Kayla Briët

Μετάφραση: Sophia Angelopoulou Επιμέλεια: Maria Pericleous

When I was four years old,

Όταν ήμουν τεσσάρων ετών,

my dad taught me the Taos Pueblo Hoop Dance,

ο μπαμπάς μου, μου έμαθε το χορό Τάος Πουέμπλο Χούπ,

a traditional dance born hundreds of years ago in Southwestern USA.

έναν παραδοσιακό χορό γεννημένο χιλιάδες χρόνια πριν στην Νοτιοδυτική Αμερική.

A series of hoops are created out of willow wood,

Μία σειρά από στεφάνια φτιαγμένα από ξύλο ιτιάς

and they're threaded together to create formations of the natural world,

συνδέονται μαζί για να δημιουργήσουν σχηματισμούς από τη φύση,

showing the many beauties of life.

δείχνοντας πολλές από τις ομορφιές της ζωής.

In this dance, you're circling in a constant spin,

Σ' αυτόν τον χορό, κάνεις κύκλους σε μια συνεχόμενη τροχιά,

mimicking the movement of the Sun

μιμούμενος την κίνηση του Ήλιου

και το πέρασμα του χρόνου.

and the passage of time.

Watching this dance was magic to me.

Αυτός ο χορός με μάγευε.

Like with a time capsule,

Όπως και με μια χρονοκάψουλα,

I was taking a look through a cultural window to the past.

έριχνα μια ματιά σε ένα πολιτιστικό παράθυρο του παρελθόντος.

Ένιωσα μια βαθύτερη σύνδεση

I felt a deeper connection

to how my ancestors used to look at the world around them.

του πώς οι πρόγονοί μου έβλεπαν τον κόσμο γύρω τους.

Από τότε, άρχισα να έχω εμμονή με τις χρονοκάψουλες.

Since then, I've always been obsessed with time capsules.

They take on many forms,

Παίρνουν πολλές μορφές,

but the common thread is that they're uncontrollably fascinating

όμως ο κοινός τους παράγοντας είναι ότι είναι ανεξέλεγκτα συναρπαστικές

to us as human beings,

σε εμάς ως ανθρώπινα όντα,

because they're portals to a memory,

επειδή είναι πύλες αναμνήσεων

and they hold the important power of keeping stories alive.

και είναι ικανές να κρατούν τις ιστορίες ζωντανές.

As a filmmaker and composer,

Ως δημιουργός ταινιών και συνθέτρια,

it's been my journey to find my voice,

ήταν το ταξίδι μου το να βρω τη φωνή μου

reclaim the stories of my heritage and the past

και να ανακτήσω τις ιστορίες της κληρονομιάς μου και του παρελθόντος,

and infuse them into music and film time capsules to share.

εμποτίζοντας τη μουσική και τις ταινίες, σαν χρονοκάψουλες για να τις μοιραστώ.

To tell you a bit about how I found my voice,

Για να σας πω λίγο σχετικά με το πώς βρήκα τη φωνή μου,

I'd like to share a bit about how I grew up.

θα ήθελα να σας μιλήσω για το πώς μεγάλωσα.

In Southern California, I grew up in a multigenerational home,

Μεγάλωσα στη νότια Καλιφόρνια, σε ένα σπίτι πολλαπλών γενεών,

meaning I lived under the same roof

δηλαδή μεγάλωσα κάτω από την ίδια στέγη

as my parents, aunts, uncles and grandparents.

με τους γονείς μου, τις θείες, τους θείους και τους παππούδες.

My mother is Dutch-Indonesian and Chinese with immigrant parents,

Η μητέρα μου είναι Ολλανδο-Ινδονήσια και Κινέζα με μετανάστες γονείς

and my father is Ojibwe

και ο πατέρας μου έχει καταγωγή Οτζίμπουε

and an enrolled tribal member

και εγγεγραμμένο φυλετικό μέλος

of the Prairie Band's Potawatomi Tribe in Northeastern Kansas.

της Πρέρι Μπαντ της φυλής Παταουατόμι του Βορειοανατολικού Κάνσας.

So one weekend I'd be learning how to fold dumplings,

Έτσι ένα σαββατοκύριακο μάθαινα πώς να διπλώνω ντάμπλινγκς

and the next, I'd be traditional-style dancing

και το επόμενο, ένα παραδοσιακό στυλ χορού σε ένα πάου άου

at a powwow,

immersed in the powerful sounds of drums and singers.

βυθισμένη στους δυνατούς ήχους των τυμπάνων και των τραγουδιστών.

Being surrounded by many cultures was the norm,

Το να έχω γύρω μου πολλές κουλτούρες ήταν τρόπος ζωής για μένα,

but also a very confusing experience.

αλλά και μια πολύπλοκη εμπειρία.

It was really hard for me to find my voice,

Μου ήταν πολύ δύσκολο να βρω τη φωνή μου,

because I never felt I was enough --

επειδή ποτέ δεν ένιωσα ότι ήμουν αρκετή:

never Chinese, Dutch-Indonesian or Native enough.

ποτέ αρκετή Κινέζα, Ολλανδο-Ινδονήσια ή Ιθαγενής.

Because I never felt I was a part of any community,

Επειδή ποτέ δεν ένιωσα ότι ήμουν κομμάτι καμίας κοινότητας,

I sought to learn the stories of my heritage

προσπάθησα να μάθω τις ιστορίες της κληρονομιάς μου,

and connect them together to rediscover my own.

να τις συνδέσω μεταξύ τους και να ανακαλύψω ξανά τη δική μου.

The first medium I felt gave me a voice was music.

Το πρώτο μέσο που ένιωσα ότι μου έδωσε φωνή ήταν η μουσική.

Με στρώματα από ήχους και πολλαπλά όργανα,

With layers of sounds and multiple instruments,

I could create soundscapes and worlds that were much bigger than my own.

μπορούσα να δημιουργήσω ηχητικά τοπία και κόσμους μεγαλύτερους από τον δικό μου.

Through music, I'm inviting you into a sonic portal

Μέσω της μουσικής, σας προσκαλώ σε μία ηχητική πύλη

of my memories and emotions,

από τις αναμνήσεις και τα αισθήματά μου

and I'm holding up a mirror to yours.

κρατώντας έναν καθρέφτη για τα δικά σας.

One of my favorite instruments to play is the guzheng zither,

Ένα από τα αγαπημένα μου όργανα που παίζω είναι το κουτζάνγκ ζίθερ,

a Chinese harp-like instrument.

ένα Κινέζικο όργανο που μοιάζει με άρπα.

While the hoop dance is hundreds of years old,

Καθώς ο χορός των στεφανιών είναι εκατοντάδων χρόνων,

the guzheng has more than 2,000 years of history.

το κουτζάνγκ έχει περισσότερα από 2.000 χρόνια ιστορίας.

I'm playing the styles that greatly influence me today,

Παίζω τα στυλ που περισσότερο με επηρεάζουν σήμερα,

όπως η ηλεκτρονική μουσική,

like electronic music,

with an instrument that was used to play traditional folk music long ago.

με ένα όργανο που χρησιμοποιήθηκε για να παίξει παραδοσιακή μουσική πολύ πριν.

And I noticed an interesting connection:

Παρατήρησα μια ενδιαφέρουσα σύνδεση:

το ζίθερ συντονίζεται στην πεντατονική κλίμακα,

the zither is tuned to the pentatonic scale,

a scale that is universally known in so many parts of music

μια κλίμακα που είναι παγκοσμίως γνωστή σε πολλά κομμάτια μουσικής

around the world,

σε όλο τον κόσμο,

including Native American folk songs.

συμπεριλαμβανομένων και των λαϊκών τραγουδιών των Ιθαγενών της Αμερικής.

In both Chinese and Native folk,

Το ίδιο και στα Κινεζικά και Εγγενή λαϊκά,

I sense this inherent sound of longing and holding onto the past,

αισθάνομαι τον έμφυτο ήχο του να λαχταράς και να κρατιέσαι από το παρελθόν,

ένα αίσθημα που μεγαλειωδώς οδηγεί στη μουσική που δημιουργώ σήμερα.

an emotion that greatly drives the music I create today.

At the time, I wondered if I could make this feeling of immersion

Κατά καιρούς, αναρωτήθηκα αν μπορούσα να δημιουργήσω αυτό το αίσθημα εμβύθισης

even more powerful,

ακόμα πιο δυνατό,

by layering visuals and music --

διαβαθμίζοντας εικόνες και μουσική --

visuals and images on top of the music.

ήχων και εικόνων μαζί με την μουσική.

So I turned to internet tutorials to learn editing software,

Έτσι στράφηκα στα διαδικτυακά μαθήματα, μαθαίνοντας το λογισμικό επεξεργασίας,

went to community college to save money

πήγα στο κοινοτικό κολέγιο για να εξοικονομήσω χρήματα

and created films.

και δημιούργησα ταινίες.

Μετά από μερικά χρόνια πειραματισμού,

After a few years experimenting,

I was 17 and had something I wanted to tell and preserve.

ήμουν δεκαεπτά και είχα κάτι που ήθελα να πω και να αποτυπώσω.

Άρχισε με μια ερώτηση:

It started with a question:

What happens when a story is forgotten?

τι συμβαίνει όταν ξεχαστεί μια ιστορία;

I lead with this in my latest documentary film,

Με αυτό ξεκινάει το τελευταίο μου ντοκιμαντέρ,

"Smoke That Travels,"

«Ο Καπνός Που Ταξιδεύει»,

βυθίζοντας τον άνθρωπο στον μουσικό κόσμο του άσματος, του χρώματος και του χορού,

which immerses people into the world of music, song, color and dance,

as I explore my fear that a part of my identity, my Native heritage,

καθώς διερευνώ τον φόβο μου ότι μέρος της ταυτότητάς μου,

η Εγγενής κληρονομιά μου, θα ξεχαστεί μέσα στο χρόνο.

will be forgotten in time.

Many indigenous languages are dying due to historically forced assimilation.

Πολλές γλώσσες αυτόχθονων πέθαναν λόγω της αναγκαστικής ιστορικής αφομοίωσης.

From the late 1800s to the early 1970s,

Από τα τέλη της δεκαετίας του 1800 έως τις αρχές της δεκαετίας του 1970,

Natives were forced into boarding schools,

οι Ιθαγενείς αναγκάστηκαν να φοιτούν σε οικοτροφεία

where they were violently punished if they practiced traditional ways

όπου τιμωρούνταν βίαια αν τηρούσαν τα παραδοσιακά τους έθιμα

or spoke their native language,

ή αν μιλούσαν τη μητρική τους γλώσσα,

most of which were orally passed down.

οι περισσότερες από τις οποίες μεταδίδονταν προφορικά.

As of now, there are 567 federally recognized tribes in the United States,

Όσο για τώρα, υπάρχουν 567 ομοσπονιδιακά αναγνωρισμένες φυλές στις ΗΠΑ

when there used to be countless more.

ενώ υπήρχαν αμέτρητα περισσότερες.

In my father's words,

Σύμφωνα με τον πατέρα μου,

"Being Native is not about wearing long hair in braids.

«Το να είσαι Ιθαγενής δεν σημαίνει να έχεις μακριές κοτσίδες.

It's not about feathers or beadwork.

Δεν είναι τα φτερά ή η χειροτεχνία.

It's about the way we all center ourselves in the world as human beings."

Είναι ο τρόπος με τον οποίο όλοι εστιάζουμε στον κόσμο ως ανθρώπινα όντα».

After traveling with this film for over a year,

Ταξίδεψα γι' αυτή την ταινία για έναν περίπου χρόνο,

γνώρισα ιθαγενείς από όλο τον κόσμο,

I met indigenous people from around the world,

from the Ainu of Japan,

από τους Αινού της Ιαπωνίας,

Sami of Scandinavia,

τους Σάμι της Σκανδιναβίας, τους Μαορί και πολλούς άλλους.

the Maori

and many more.

And they were all dealing with the exact same struggle

Όλοι τους έκαναν λόγο για τον ίδιο ακριβώς αγώνα

to preserve their language and culture.

για τη διατήρηση της γλώσσας και του πολιτισμού τους.

At this moment, I not only realize the power storytelling has

Αυτή τη στιγμή, συνειδητοποιώ όχι μόνο την δύναμη που έχει η αφήγηση

to connect all of us as human beings

να συνδέει όλους εμάς σαν ανθρώπινα όντα

but the responsibility that comes with this power.

αλλά και την ευθύνη που έρχεται από τη δύναμη αυτή.

It can become incredibly dangerous when our stories are rewritten or ignored,

Μπορεί να γίνει απίστευτα επικίνδυνο όταν οι ιστορίες μας ξαναγράφονται ή αγνοούνται

because when we are denied identity,

επειδή όταν μας στερούν την ταυτότητά μας,

we become invisible.

γινόμαστε αόρατοι.

We're all storytellers.

Όλοι είμαστε αφηγητές ιστοριών.

Reclaiming our narratives and just listening to each other's

Η ανάκτηση των αφηγήσεων μας και το να ακούμε τις ιστορίες άλλων

can create a portal that can transcend time itself.

μπορεί να δημιουργήσει μια πύλη που μπορεί να ξεπεράσει τον ίδιο τον χρόνο.

Thank you.

Σας ευχαριστώ.

(Applause)

(Χειροκρότημα)