Love -- you're doing it wrong | Yann Dall'Aglio

یان دال آگلیو: عشق -- کاری که به درستی انجام نمی‌دهید

Translator: Naíma Perrella Milani Reviewer: Elisabeth Buffard

Translator: Amirpouya Ghaemian Reviewer: narsis sh

What is love?

عشق چیست؟

It's a hard term to define

با این که این کلمه کاربرد بسیار گسترده‌ای دارد

in so far as it has a very wide application.

اما هنوز نمی‌توان به راحتی تعریفی برای آن ارائه داد.

I can love jogging.

من می‌توانم عاشق نرمش کردن باشم.

I can love a book, a movie.

من می‌توانم عاشق یک کتاب، یا یک فیلم باشم.

I can love escalopes.

من می‌توانم عاشق کالباس باشم.

I can love my wife.

یا می‌توانم عاشق زنم باشم.

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

But there's a great difference

اما به طور مثال، تفاوت زیادی

between an escalope and my wife, for instance.

بین یک تکه کالباس و زنم وجود دارد.

That is, if I value the escalope,

تفاوت این‌جاست که، اگر من برای کالباس ارزشی قائل شوم،

the escalope, on the other hand, it doesn't value me back.

کالباس، در عوض برای من ارزشی قائل نمی‌شود.

Whereas my wife, she calls me

در حالی که زنم،

the star of her life.

مرا ستاره‌ی زندگیش خواهد نامید.

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

Therefore, only another desiring conscience

بنابراین، تنها یک موجود هوشمند دیگر

can conceive me as a desirable being.

می‌تواند مرا متقاعد کند که موجودی دوست‌داشتنی هستم.

I know this, that's why

من از این موضوع آگاهم، و به همین دلیل است

love can be defined in a more accurate way

که عشق می‌تواند به طور دقیق‌تر

as the desire of being desired.

تمایل به دوست داشته شدن تعریف شود.

Hence the eternal problem of love:

اما مشکل ابدی عشق این‌جاست:

how to become and remain desirable?

چطور دوست داشته شویم و دوست‌داشتنی باقی بمانیم؟

The individual used to find

افراد مختلف معمولاً

an answer to this problem

با تطبیق زندگی‌شان در قوانین جامعه

by submitting his life to community rules.

به این پرسش پاسخ می‌دادند.

You had a specific part to play

شما با توجه به جنسیتتان،

according to your sex, your age,

سِنِّتان و موقعیت اجتماعی‌تان،

your social status,

نقش مشخصی در جامعه داشتید،

and you only had to play your part

و تنها باید به وظیفه‌ی خودتان در جامعه عمل می‌کردید

to be valued and loved by the whole community.

تا تمامی جامعه‌تان به شما ارزش بدهند و شما را دوست داشته باشند.

Think about the young woman who must remain chaste before marriage.

مثلاً زن جوانی که باید تا قبل از ازدواج پاکدامن بماند.

Think about the youngest son who must obey the eldest son,

یا پسر جوانی که باید به حرف‌های پسر بزرگ‌تر گوش دهد،

who in turn must obey the patriarch.

و آن پسر بزرگ‌تر هم که باید به حرف‌های پدرش گوش دهد.

But a phenomenon

اما در قرن ۱۳ میلادی

started in the 13th century,

و بیشتر در عصر رنسانس،

mainly in the Renaissance, in the West,

پدیده‌ای در غرب اتفاق افتاد،

that caused the biggest identity crisis

که باعث بزرگ‌ترین بحران هویت

in the history of humankind.

در تاریخ بشریت شد.

This phenomenon is modernity.

آن پدیده "مدرنیته" بود.

We can basically summarize it through a triple process.

ما آن را در سه روند خلاصه می‌کنیم.

First, a process of rationalization of scientific research,

اولی، روند عقلانی شدن تحقیقات علمی بود،

which has accelerated technical progress.

که به پیشرفت تکنولوژی شتاب بخشید.

Next, a process of political democratization,

بعدی، روند دموکراسی شدن حکومت بود،

which has fostered individual rights.

که به شرایط حقوق بشر بهبود بخشید.

And finally, a process of rationalization of economic production

و آخری، روند عقلانی سازی تولید اقتصادی

and of trade liberalization.

و آزادسازی تجارت بود.

These three intertwined processes

این سه روند در هم آمیخته

have completely annihilated

تمامی مقاومت‌های پیشین جوامع غربی را

all the traditional bearings of Western societies,

در برابر آزادی‌های افراطی فردی،

with radical consequences for the individual.

به طور کامل از میان برداشتند.

Now individuals are free

حالا انسان‌ها

to value or disvalue

برای ارزش‌گذاری یا تابوشکنی

any attitude, any choice, any object.

در مورد هر رفتار، انتخاب و هر چیز دیگری آزادند.

But as a result, they are themselves confronted

اما در نتیجه‌ی آن، آن‌ها ناگهان می‌بینند

with this same freedom that others have

دیگران نیز مانند آنان آزادند

to value or disvalue them.

که به آن‌ها ارزش بدهند یا با ارزش‌های آن‌ها مخالفت کنند.

In other words, my value was once ensured

به عبارت دیگر، ارزش وجودی من

by submitting myself to the traditional authorities.

با تطبیق خودم با نظام‌های حاکم متداول تضمین می‌شد.

Now it is quoted in the stock exchange.

اما در حال حاضر ارزش آن در بازار سهام بالا و پایین می‌رود.

On the free market of individual desires,

من هر روز برای ارزش وجودی خودم

I negotiate my value every day.

در بازار آزاد خواسته‌های فردی دیگران مذاکره می‌کنم.

Hence the anxiety of contemporary man.

و این دغدغه‌ی بشر معاصر است.

He is obsessed: "Am I desirable? How desirable?

او با خودش فکر می‌کند: "من دوست‌داشتنی هستم؟ چقدر؟

How many people are going to love me?"

چند نفر عاشق من هستند؟"

And how does he respond to this anxiety?

و او چطور به این دغدغه پاسخ می‌دهد؟

Well, by hysterically collecting symbols of desirability.

خب، او با آشفتگی تمام، ابزار دوست داشته شدن را جمع‌آوری می‌کند.

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

I call this act of collecting,

من به این عمل جمع‌آوری،

along with others, seduction capital.

توانایی اغواگری می‌گویم.

Indeed, our consumer society

البته، جامعه‌ی مصرف‌گرای ما

is largely based on seduction capital.

به طور گسترده بر اساس توانمندی در اغواگری بنا شده است.

It is said about this consumption that our age is materialistic.

این مصرف‌گرایی ما باعث شده است که گفته شود، نسل ما خیلی مادّی است.

But it's not true! We only accumulate objects

اما این درست نیست! ما تنها اشیائی را ذخیره می‌کنیم

in order to communicate with other minds.

تا با ذهن دیگران ارتباط برقرار کنیم.

We do it to make them love us, to seduce them.

ما این کار را انجام می‌دهیم تا آن‌ها ما را دوست داشته باشند، تا آن‌ها را اغوا کنیم.

Nothing could be less materialistic, or more sentimental,

هیچ چیز غیر مادی‌تر، و عاطفی‌تر از این نیست که

than a teenager buying brand new jeans

یک نوجوان شلوارهای جین مدل جدید بخرد

and tearing them at the knees,

و سر زانوهای آن‌ پاره کند،

because he wants to please Jennifer.

چون می‌خواهد "جنیفر" از او خوشش بیاید.

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

Consumerism is not materialism.

مصرف‌گرایی مادّی شدن نیست.

It is rather what is swallowed up

بیشتر می‌توان آن را یک قربانی

and sacrificed in the name of the god of love,

برای خداوندگار عشق،

or rather in the name of seduction capital.

یا برای توانمندی در اغواگری نامید.

In light of this observation on contemporary love,

با چنین مشاهداتی در عشق معاصر،

how can we think of love in the years to come?

فکر می‌کنید در آینده چه اتفاقی برای عشق خواهد افتاد؟

We can envision two hypotheses:

می‌توانیم دو حالت را در ذهنمان تصور کنیم:

The first one consists of betting

اولین حالت این است که

that this process of narcissistic capitalization will intensify.

این روند توانمندسازی خودخواهانه تشدید خواهد یافت.

It is hard to say what shape this intensification will take,

گفتن این که این روند تشدید تا کجا پیش خواهد رفت دشوار است،

because it largely depends

زیرا الگوی این روند تا حدود زیادی

on social and technical innovations,

به نوآوری‌هایی که در جامعه و تکنولوژی اتفاق می‌افتند بستگی دارد،

which are by definition difficult to predict.

که پیش‌بینی الگوی پیشرفت آن‌ها نیز واقعاً دشوار است.

But we can, for instance,

اما ما می‌توانیم، به طور مثال،

imagine a dating website

یک وب‌سایت همسریابی را تصور کنید،

which, a bit like those loyalty points programs,

که مثل کارت‌های جایزه‌ی خرید،

uses seduction capital points

از میزان توانایی اغواگری شما،

that vary according to my age, my height/weight ratio,

که به سن، نسبت قد به وزن، مدرک تحصیلی، حقوق ماهانه،

my degree, my salary,

یا تعداد کلیک‌هایی که بر روی پروفایل شما شده است بستگی دارد،

or the number of clicks on my profile.

استفاده می‌کند.

We can also imagine

ما همچنین می‌توانیم

a chemical treatment for breakups

یک درمان دارویی برای جدایی‌هایی

that weakens the feelings of attachment.

که احساساتی را که روابط را شکل می‌دهند، تضعیف می‌کنند بسازیم.

By the way, there's a program on MTV already

در ضمن، در حال حاضر برنامه‌ای بر روی شبکه‌ی MTV پخش می‌شود

in which seduction teachers

که در آن استادان اغواگری

treat heartache as a disease.

با دلشکستگی مثل یک بیماری برخورد می‌کنند.

These teachers call themselves "pick-up artists."

آن استادان خودشان را "Pick-up artist" می‌نامند.

"Artist" in French is easy, it means "artiste."

"artist" به فارسی همان "هنرمند" است. (سخنران ترجمه از انگلیسی به فرانسوی انجام می‌دهد اما در این‌جا به فارسی انجام می‌شود.)

"Pick-up" is to pick someone up,

"Pick-up" یعنی بلند کردن کسی،

but not just any picking up -- it's picking up chicks.

البته نه هر کسی -- بلند کردن دخترهای خوشگل.

So they are artists of picking up chicks.

بنابراین آن‌ها هنرمندان بلند کردن دخترهای خوشگل هستند.

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

And they call heartache "one-itis."

و آن‌ها دل‌شکستگی را "one-itis" می‌خوانند.

In English, "itis" is a suffix that signifies infection.

در زبان انگلیسی، "itis" پسوندی است که برای اسامی بیماری‌ها استفاده می‌شود.

One-itis can be translated as "an infection from one."

"One-itis" می‌تواند "بیمار یک نفر شدن" ترجمه شود.

It's a bit disgusting. Indeed, for the pick-up artists,

این عبارت کمی نفرت‌آور است. در ضمن، از نظر "pick-up artist" ها،

falling in love with someone

عاشق کسی شدن

is a waste of time,

تنها هدر دادن وقت است،

it's squandering your seduction capital,

و توانایی شما را در اغواگری هدر می‌دهد،

so it must be eliminated

پس باید مثل یک نوع بیماری،

like a disease, like an infection.

یا عفونت نابود شود.

We can also envision

ما همین طور می‌توانیم

a romantic use of the genome.

‌از ژن‌های خودمان به طور رمانتیک استفاده کنیم.

Everyone would carry it around

همگی ما باید آن‌ها را با خودمان این طرف و آن طرف ببریم

and present it like a business card

و آن را مثل کارت دفتر کاریمان ارائه بدهیم

to verify if seduction can progress to reproduction.

تا تأیید کنیم که اغواگری می‌تواند به تولید منجر شود.

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

Of course, this race for seduction,

البته، این رقابت برای اغواگری،

like every fierce competition,

مانند تمامی رقابت‌های حریصانه‌ی دیگر،

will create huge disparities in narcissistic satisfaction,

نابرابری‌های بزرگی را در ارضای خودخواهانه‌‌ی انسان‌ها،

and therefore a lot of loneliness and frustration too.

و همین طور تنهایی‌ها و ناامیدی‌های زیادی را نیز باعث خواهد شد.

So we can expect that modernity itself,

بنابراین ما می‌توانیم انتظار داشته باشیم که خود مدرنیته،

which is the origin of seduction capital, would be called into question.

که ریشه‌ی توانمندی در اغواگری است، مورد سؤال قرار بگیرد.

I'm thinking particularly of the reaction

در این مورد باید به واکنش گروهک‌های

of neo-fascist or religious communes.

نئو-فاشیستی و مذهبی اشاره کرد.

But such a future doesn't have to be.

اما چنین آینده‌ای الزاماً اتفاق نخواهد افتاد.

Another path to thinking about love may be possible.

راه دیگری برای عشق وجود دارد.

But how?

اما چگونه؟

How to renounce the hysterical need to be valued?

چطور این نیاز حریصانه برای پیدا کردن ارزش در میان دیگران را انکار کنیم؟

Well, by becoming aware of my uselessness.

خب، با پذیرفتن این که من موجودی بی‌ارزشم.

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

Yes,

بله،

I'm useless.

من موجودی بی‌ارزشم.

But rest assured:

اما این در مورد دیگران هم صدق می‌کند:

so are you.

شما هم بی‌ارزشید.

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

(Applause)

(تشویق حاضرین)

We are all useless.

همگی ما بی‌ارزشیم.

This uselessness is easily demonstrated,

این بی‌ارزشی به سادگی قابل تشخیص است،

because in order to be valued

زیرا برای این که احساس کنم ارزشی دارم

I need another to desire me,

به فرد دیگری نیاز دارم تا مرا دوست داشته باشد،

which shows that I do not have any value of my own.

که این نشان می‌دهد که من به خودی خود هیچ ارزشی ندارم.

I don't have any inherent value.

من به طور ذاتی هیچ ارزشی ندارم.

We all pretend to have an idol;

همگی ما وانمود می‌کنیم که در زندگی یک بُت داریم؛

we all pretend to be an idol for someone else, but actually

همگی ما وانمود می‌کنیم که برای فرد دیگری نقش بُت را بازی می‌کنیم،

we are all impostors, a bit like a man on the street

اما در حقیقت، همگی ما وانمود می‌کنیم، مثل یک نفر در خیابان

who appears totally cool and indifferent,

که وانمود می‌کند کاملاً خشک و بی‌تفاوت است،

while he has actually anticipated and calculated

در حالی که طوری پیش‌بینی و محاسبه کرده

so that all eyes are on him.

که توجه همه را جلب کند.

I think that becoming aware

به نظر من پذیرفتن این که

of this general imposture

همگی ما در روابطمان

that concerns all of us

اساساً وانمود می‌کنیم

would ease our love relationships.

روابط عاشقانه‌ی ما را آسان‌تر خواهد کرد.

It is because I want to be loved

این رفتار به این دلیل است که من

from head to toe,

می‌خواهم عمیقاً دوست داشته شوم،

justified in my every choice,

و می‌توان آن را در تک تک تصمیماتم،

that the seduction hysteria exists.

که حرص برای اغواگری در آن‌ها وجود دارد دید.

And therefore I want to seem perfect

و بنابراین من می‌خواهم ایده‌آل به نظر برسم

so that another can love me.

تا فرد دیگری مرا دوست داشته باشد.

I want them to be perfect

من می‌خواهم آن فرد نیز فردی ایده‌آل باشد

so that I can be reassured of my value.

تا من بتوانم از ارزش خودم اطمینان حاصل کنم.

It leads to couples

این باعث می‌شود که بعضی از زوج‌ها

obsessed with performance

که خیلی به عملکرد هم اهمیت می‌دهند

who will break up, just like that,

با کوچک‌ترین ناکامی

at the slightest underachievement.

به سادگی از هم جدا شوند.

In contrast to this attitude,

در مقابل این رفتار،

I call upon tenderness -- love as tenderness.

رفتاری وجود دارد که من آن را دلسوزی می‌نامم -- عشق در قالب دلسوزی.

What is tenderness?

دلسوزی چیست؟

To be tender is to accept the loved one's weaknesses.

دلسوز بودن به معنای پذیرفتن ضعف‌های کسی است که دوستش دارید.

It's not about becoming a sad couple of orderlies.

دلسوزی الزاماً به معنای یک زوج که نقش یک جفت پرستار ناراحت را بازی می‌کنند نیست.

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

That's pretty bad.

این خیلی جالب نیست.

On the contrary,

از طرف دیگر،

there's plenty of charm and happiness in tenderness.

لذت و خوشحالی بسیاری در دلسوزی وجود دارد.

I refer specifically to a kind of humor that is unfortunately underused.

من به طور به خصوص به نوعی شوخی اشاره می‌کنم که متأسفانه کاربرد بسیار کمی پیدا کرده است.

It is a sort of poetry of deliberate awkwardness.

این شوخی رمانتیک سازی اشتباه‌هایی عامدانه است.

I refer to self-mockery.

مثلاً خل و چل‌بازی برای کسی که دوستش دارید.

For a couple who is no longer sustained, supported

به نظر من برای زوجی که مثل گذشته در قید یکدیگر نیستند،

by the constraints of tradition,

و دیگر جاذبه‌های متداول در میان آن‌ها وجود ندارد،

I believe that self-mockery

خل و چل‌بازی

is one of the best means for the relationship to endure.

یکی از بهترین راه‌هاییست که می‌توان از آن طریق به آن رابطه دوام بخشید.