Enough with the fear of fat | Kelli Jean Drinkwater

Translator: Babak Azizafshari Reviewer: soheila Jafari

I'm here today to talk to you about a very powerful little word,

امروز اینجا هستم تا برایتان درباره بک کلمه کوچک و بسیار قدرتمند سخنرانی کنم،

one that people will do almost anything

کلمه ای که مردم تقریباً هر کاری خواهند کرد

to avoid becoming.

تا آن نشوند.

Billion-dollar industries thrive

تلاش صنایع میلیارد دلاری

because of the fear of it,

از ترس آن است،

and those of us who undeniably are it

و آنهایی از ما که بی شک آن هستیم

are left to navigate a relentless storm

با طوفان بی امانی روبرو هستیم

surrounding it.

که در اطراف آن است.

I'm not sure if any of you have noticed,

مطمئن نیستم هیچ یک از شما متوجه شده باشد،

but I'm fat.

اما من فَت هستم.

Not the lowercase, muttered-behind-my-back kind,

نه از نوعی که با حروف کوچک لاتین نوشته می شود،

or the seemingly harmless chubby or cuddly.

یا خپل یا تپل بی آزار.

I'm not even the more sophisticated voluptuous or curvaceous kind.

یا حتی از نوع خوشگذران یا گرد و قلمبه هم نیستم.

Let's not sugarcoat it.

اجازه دهید تظاهر نکنیم.

I am the capital F-A-T kind of fat.

من فت با حروف بزرگ هستم از نوع اف-ای-تی با حروف بزرگ.

I am the elephant in the room.

فیل داخل اتاق هستم.

When I walked out on stage,

وقتی روی صحنه رفتم،

some of you may have been thinking,

بعضی از شما ممکن است تصور کنید،

"Aww, this is going to be hilarious,

"اوه، خنده دار میشه،

because everybody knows that fat people are funny."

چون همه میدونن آدمهای چاق خنده دار هستن."

(Laughter)

(خنده)

Or you may have been thinking, "Where does she get her confidence from?"

یا ممکن است تصور کنید، "اعتماد به نفسش رو از کجا آورده؟"

Because a confident fat woman is almost unthinkable.

چون زن چاقی که اعتماد به نفس دارد تقریباً غیرقابل تصور است.

The fashion-conscious members of the audience

افرادی از حضار که علاقمند به مد هستند

may have been thinking how fabulous I look

ممکن است فکر کنند فوق العاده به نظر می رسم

in this Beth Ditto dress --

با این لباس مارک بت دیتو--

(Cheers)

(تحسین)

thank you very much.

خیلی ممنون.

Whereas some of you might have thought,

در حالی که بقیه ممکن است فکر کنید،

"Hmm, black would have been so much more slimming."

"اوهوم، اگه سیاه بود خیلی لاغرتر بود."

(Laughter)

(خنده)

You may have wondered, consciously or not,

ممکن است آگاهانه یا به طور ناخودآگاه، تعجب کنید،

if I have diabetes, or a partner,

اگر من یا همسرم دیابتی باشیم،

or if I eat carbs after 7pm.

یا بعد از ٧ عصر کربوهیدرات بخوریم.

(Laughter)

(خنده)

You may have worried that you ate carbs after 7pm last night,

ممکن است نگران باشید که دیشب بعد از ٧ عصر کربوهیدرات خورده‌اید،

and that you really should renew your gym membership.

و کلاس ژیمناستیک را جداً باید عوض کنید.

These judgments are insidious.

این داوریها به تدریج شکل می گیرد.

They can be directed at individuals and groups,

ممکن است هدف، یک فرد یا یک گروه باشد،

and they can also be directed at ourselves.

یا علیه خود ما شکل بگیرد.

And this way of thinking is known as fatphobia.

و این نوع تفکر چاق هراسی نام دارد.

Like any form of systematic oppression,

مانند همه اشکال ظلم نظام مند،

fatphobia is deeply rooted in complex structures

چاق هراسی به شدت با ساختارهای پیچیده ای

like capitalism, patriarchy and racism,

مانند سرمایه داری، مردسالاری و نژادپرستی عجین شده،

and that can make it really difficult to see,

و این باعث می شود به سختی حتی قابل مشاهده باشد،

let alone challenge.

چه برسد به چالش کشیدن.

We live in a culture

در فرهنگی زندگی می کنیم

where being fat is seen as being a bad person --

که چاق بودن به معنی بد بودن تلقی می شود--

lazy, greedy, unhealthy, irresponsible

تنبل، حریص، ناسالم، بی مسؤولیت

and morally suspect.

و از نظر اخلاقی مظنون.

And we tend to see thinness

و تمایل داریم لاغری را

as being universally good --

به طور کلی خوب ببینیم--

responsible, successful,

مسؤولیت پذیر، موفق،

and in control of our appetites, bodies and lives.

و کسی که کنترل اشتها، بدن و زندگی را در دست دارد.

We see these ideas again and again

این عقاید را بارها می بینیم

in the media, in public health policy,

در رسانه ها، در سیاست های دولت در زمینه سلامت،

doctors' offices,

در مطب پزشکان،

in everyday conversations

در بحث های روزمره

and in our own attitudes.

و در گرایش های خودمان.

We may even blame fat people themselves

حتی ممکن است افراد چاق را مقصر

for the discrimination they face

تبعیضی بدانیم که با آن روبرو هستند

because, after all, if we don't like it, we should just lose weight.

چون به هرحال، اگر از آن خوشمان نمی آید، فقط باید وزن خود را کم کنیم.

Easy.

ساده.

This antifat bias has become so integral, so ingrained

این تمایل به محکومیت چاقی چنان عجین و یکپارچه شده

to how we value ourselves and each other

با نحوه ارزش گذاری خودمان و یکدیگر

that we rarely question why we have such contempt for people of size

که به ندرت این سؤال پیش می آید که چرا افراد درشت جثه را تحقیر می کنیم

and where that disdain comes from.

و این تحقیر از کجا می آید.

But we must question it,

اما باید سؤال کنیم،

because the enormous value we place on how we look

چون ارزش بیش از حدی که به ظاهر خود می دهیم

affects every one of us.

بر تک تک ما اثر می کند.

And do we really want to live in a society

و آیا واقعاً می خواهیم در جامعه ای زندگی کنیم

where people are denied their basic humanity

که سرشت انسانی افراد انکار می شود

if they don't subscribe to some arbitrary form of acceptable?

اگر تابع الگوهای رایج نباشند؟

So when I was six years old,

وقتی ٦ ساله بودم،

my sister used to teach ballet to a bunch of little girls in our garage.

خواهرم در پارکینگ منزل به چند دختربچه باله یاد می داد.

I was about a foot taller and a foot wider than most of the group.

طول و عرض من نسبت به بیشتر گروه حدود ٣٠ سانتیمتر بیشتر بود.

When it came to doing our first performance,

هنگام اولین اجرا،

I was so excited about wearing a pretty pink tutu.

به شدت هیجان زده بودم که می خواهم توتوی صورتی و زیبایی بپوشم.

I was going to sparkle.

قرار بود بدرخشم.

As the other girls slipped easily into their Lycra and tulle creations,

در حالی که بقیه دخترها به راحتی لباسهای رقص خود را می پوشیدند،

not one of the tutus was big enough to fit me.

هیچ یک از توتوها اندازه من نبود.

I was determined not to be excluded from the performance,

مصمم بودم که از اجرا نمانم

so I turned to my mother

پس رو به مادرم کردم

and loud enough for everyone to hear

و آن قدر بلند که همه بشنوند

said, "Mom, I don't need a tutu.

گفتم، "مامان، توتو نمیخوام.

I need a fourfour."

فورفور لازم دارم."

(Laughter)

(خنده)

Thanks, Mom.

تشکر مامان.

(Applause)

(تشویق)

And although I didn't recognize it at the time,

و با این که آن زمان متوجه نشدم،

claiming space for myself in that glorious fourfour

پیدا کردن اعتماد به نفس با آن فورفور باشکوه

was the first step towards becoming a radical fat activist.

اولین گام من در تبدیل شدن به یک فعال تندرو چاقی بود.

Now, I'm not saying that this whole body-love thing

البته ادعا ندارم که این اعتماد به نفس

has been an easy skip along a glittering path of self-acceptance

به آسانی به دست آمده

since that day in class.

پس از آن روز در کلاس.

Far from it.

برعکس.

I soon learned that living outside what the mainstream considers normal

به زودی آموختم زندگی خارج از چیزی که اکثریت طبیعی می‌داند

can be a frustrating and isolating place.

می‌تواند یأس آور و منزوی کننده باشد.

I've spent the last 20 years unpacking and deprogramming these messages,

٢٠ سال اخیر را مشغول دریافت و خنثی سازی این پیام ها بوده ام،

and it's been quite the roller coaster.

پر از فراز و نشیب مثل ترن هوایی.

I've been openly laughed at, abused from passing cars

آشکارا به من خندیده اند، ماشین های عبوری آزارم داده اند

and been told that I'm delusional.

و به من گفته شده دچار توهم هستم.

I also receive smiles from strangers

گاهی هم غریبه هایی به من لبخند می زنند

who recognize what it takes to walk down the street

که می دانند قدم زدن در خیابان

with a spring in your step and your head held high.

با اعتماد به نفس و سر بالا یعنی چه.

(Cheer)

(تحسین)

Thanks.

تشکر.

And through it all, that fierce little six-year-old has stayed with me,

و با همه این ها، آن کودک ٦ ساله تندخو با من مانده است،

and she has helped me stand before you today

و به من کمک کرده امروز جلوی شما بایستم

as an unapologetic fat person,

به عنوان یک فرد چاق که متأسف نیست،

a person that simply refuses to subscribe

فردی که صرفاً نمی خواهد

to the dominant narrative

تابع این گفتمان غالب باشد

about how I should move through the world in this body of mine.

که با این بدن در این دنیا چگونه باید حرکت کنم.

(Applause)

(تشویق)

And I'm not alone.

و من تنها نیستم.

I am part of an international community of people

من بخشی از یک جمع بین المللی از افرادی هستم

who choose to, rather than passively accepting

که به جای قبول منفعلانه، انتخاب کرده ایم

that our bodies are and probably always will be big,

که بدن ما بزرگ باشد و شاید همیشه بزرگ بماند،

we actively choose to flourish in these bodies as they are today.

فعالانه انتخاب کرده ایم که در این بدن ها به همین شکلی که امروز هستند رشد کنیم.

People who honor our strength and work with, not against,

آن ها که به توان ما ارج می گذارند و با محدودیت های آشکار ما به جای مقابله،

our perceived limitations,

کنار می آیند،

people who value health

آن ها که ارزش سلامت را

as something much more holistic

به عنوان چیزی جامع تر از یک عدد

than a number on an outdated BMI chart.

در یک جدول منسوخ نمایه وزن بدن می دانند.

Instead, we value mental health, self-worth and how we feel in our bodies

در عوض، ما به سلامت روان ارج می گذاریم، به ارزش خود و این که چه حسی در بدن خود

as vital aspects to our overall well-being.

به عنوان جنبه های حیاتی سلامت کلی داریم.

People who refuse to believe that living in these fat bodies

آنان که نمی خواهند باور کنند که زندگی در این بدن های چاق

is a barrier to anything, really.

واقعاً مانع چیزی است.

There are doctors, academics and bloggers

پزشکان، دانشگاهیان و وبلاگ نویسانی هستند

who have written countless volumes

که حجم بی شماری

on the many facets of this complex subject.

درباره جنبه های متعدد این موضوع پیچیده نوشته اند.

There are fatshionistas who reclaim their bodies and their beauty

افراد چاقی هستند که بدن و زیبایی خود را

by wearing fatkinis and crop tops,

در پوشیدن بیکینی بزرگ و تاپ کوتاه می بینند

exposing the flesh that we're all taught to hide.

با نشان دادن بدنی که یادمان داده اند بپوشانیم.

There are fat athletes

ورزشکاران چاقی هستند

who run marathons, teach yoga or do kickboxing,

که دونده ماراتن هستند، یوگا یا بوکس آموزش می دهند،

all done with a middle finger firmly held up to the status quo.

و با انجام همه این کارها با قاطعیت انگشت میانی را به وضع موجود نشان می دهند.

And these people have taught me that radical body politics

و این افراد به من یاد داده اند که سیاست های افراطی در مورد بدن

is the antidote to our body-shaming culture.

خنثی کننده فرهنگ شرمساری از بدن ماست.

But to be clear, I'm not saying that people shouldn't change their bodies

اما روشن بگویم، منظورم این نیست که افراد نباید بدن خود را تغییر دهند

if that's what they want to do.

اگر این چیزی است که می خواهند.

Reclaiming yourself can be one of the most gorgeous acts of self-love

اعتماد به نفس یکی از درخشان ترین جلوه های عشق به خود است

and can look like a million different things,

و می تواند میلیون ها روش مختلف داشته باشد،

from hairstyles to tattoos to body contouring

از مدل مو تا خالکوبی تا کوچک کردن بدن

to hormones to surgery and yes, even weight loss.

تا هورمون تا جراحی و بله، حتی کاهش وزن.

It's simple: it's your body,

ساده است: این بدن شماست،

and you decide what's best to do with it.

و شما تصمیم می گیرید بهتر است با آن چه بکنید.

My way of engaging in activism

روش من به عنوان یک فعال

is by doing all the things that we fatties aren't supposed to do,

انجام همه کارهایی است که انتظار انجام آن از ما چاق ها نیست،

and there's a lot of them,

و کارهای بسیاری می توان کرد،

inviting other people to join me and then making art about it.

می توان افراد دیگر را دعوت کرد و یک کار ذوقی کرد.

The common thread through most of this work

وجه مشترک بیشتر این کارها

has been reclaiming spaces that are often prohibitive to bigger bodies,

فضای اعتماد به نفسی است که اغلب از بدن های بزرگ دریغ می شود،

from the catwalk to club shows,

از راه رفتن مثل مدل‌ها تا شوی گروهی،

from public swimming pools to prominent dance stages.

از استخرهای عمومی تا صحنه های معروف رقص.

And reclaiming spaces en masse is not only a powerful artistic statement

و فضای اعتماد به نفس جمعی نه تنها یک روش هنری قدرتمند

but a radical community-building approach.

بلکه یک روش بنیادگرایانه برای شکل گیری جوامع است.

This was so true of "AQUAPORKO!" --

"آکواپورکو" این چنین بود--

(Laughter)

(خنده)

the fat fem synchronized swim team

تیم شنای موزون زنان چاق.

I started with a group of friends in Sydney.

من با گروهی از دوستان در سیدنی شروع کردم.

The impact of seeing a bunch of defiant fat women

اثر مشاهده چند زن چاق جسور را

in flowery swimming caps and bathers

با کلاه های گل منگلی شنا

throwing their legs in the air without a care

در حالی که لنگهاشان را بی ملاحظه هوا می کنند

should not be underestimated.

نباید دست کم گرفت.

(Laughter)

(خنده)

Throughout my career, I have learned that fat bodies are inherently political,

من در سراسر دوران کاری یاد گرفتم بدن های چاق ذاتاً سیاسی هستند،

and unapologetic fat bodies

و بدن های چاق و بی پروا

can blow people's minds.

می تواند مردم را دیوانه کند.

When director Kate Champion,

وقتی کیت چمپیون کارگردن،

of acclaimed dance theater company Force Majeure,

از شرکت معروف رقص فورس ماژور،

asked me to be the artistic associate

از من به عنوان دستیار هنری دعوت کرد

on a work featuring all fat dancers,

بر سر کاری که همه رقصنده ها چاق بودند،

I literally jumped at the opportunity.

دقیقاً پریدم و از فرصت استفاده کردم.

And I mean literally.

و منظورم دقیقاً است.

"Nothing to Lose" is a work made in collaboration with performers of size

این کار به نام "چیزی برای باخت نیست" با همکاری اجراکننده های درشت جثه ای

who drew from their lived experiences

اجرا شد که همگی بر اساس تجربه

to create a work as varied and authentic as we all are.

می توانستتیم اجراهای متنوع و بدیعی مانند خودمان داشته باشیم.

And it was as far from ballet as you could imagine.

و تا جایی که بتوانید تصور کنید از باله به دور بود.

The very idea of a fat dance work by such a prestigious company

همین که رقص چاق ها توسط چنین شرکت معروفی اجرا شود

was, to put it mildly, controversial,

نسبتاً بحث برانگیز بود،

because nothing like it had ever been done on mainstream dance stages before

چون چنین چیزی پیش از آن هرگز در صحنه های معروف رقص

anywhere in the world.

در هیچ جای دنیا سابقه نداشت.

People were skeptical.

مردم باور نمی کردند.

"What do you mean, 'fat dancers?'

"منظورت چیه؟ رقصنده های چاق؟

Like, size 10, size 12 kind of fat?

یعنی در حد سایز ١٠ یا ١٢؟

Where did they do their dance training?

کجا تمرین رقص کردن؟

Are they going to have the stamina for a full-length production?"

طاقت یه رقص کامل رو دارن؟"

But despite the skepticism,

اما در کمال ناباوری،

"Nothing to Lose" became a sellout hit of Sydney Festival.

همه بلیط های "چیزی برای باخت نیست" در جشنواره سیدنی به فروش رفت.

We received rave reviews, toured,

معروف شدیم، تور اجرا کردیم،

won awards and were written about in over 27 languages.

جوایزی برنده شدیم و درباره ما به بیش از ٢٧ زبان نوشته شد.

These incredible images of our cast were seen worldwide.

این تصاویر استثنایی از اجرای ما در سرتاسر دنیا دیده شد.

I've lost count of how many times people of all sizes

یادم نیست دقیقاً چندبار افراد با جثه‌های مختلف

have told me that the show has changed their lives,

به من گفتند که نمایش ما زندگی آنان را تغییر داده،

how it helped them shift their relationship

به آنان کمک کرده تا روابط خود را

to their own and other people's bodies,

با بدن خود و بدن دیگران تغییر دهند،

and how it made them confront their own bias.

و آنان را مجبور کرده بر ذهنیت خود غلبه کنند.

But of course, work that pushes people's buttons

اما البته، کارهایی که مردم را عصبی می کند

is not without its detractors.

بی مخالف نیست.

I have been told that I'm glorifying obesity.

به من گفته شده که چاقی را می ستایم.

I have received violent death threats

به طور وحشیانه تهدید به مرگ

and abuse for daring to make work that centers fat people's bodies and lives

و آزار شده ام به این دلیل که کار من درباره بدن و زندگی افراد چاق است

and treats us as worthwhile human beings with valuable stories to tell.

و ما را انسان های ارزشمندی می بیند که داستان های ارزشمندی برای گفتن دارند.

I've even been called

به من گفته شده

"the ISIS of the obesity epidemic" --

"داعشِ همه گیری چاقی"--

(Laughter)

(خنده)

a comment so absurd that it is funny.

نظری که آن قدر پوچ است که باعث خنده می شود.

But it also speaks to the panic,

اما نشان دهنده وحشت

the literal terror,

و دقیقاً رعبی است

that the fear of fat can evoke.

که ترس از چاقی می تواند ایجاد کند.

It is this fear that's feeding the diet industry,

همین ترس است که صنعت رژیم غذایی را تغذیه می کند،

which is keeping so many of us from making peace with our own bodies,

که بسیاری از ما را از سازش با بدن هایمان باز می دارد،

for waiting to be the after-photo

برای این که منتظر پژواک این تصویر باشیم

before we truly start to live our lives.

پیش از این که زندگی واقعی را شروع کنیم.

Because the real elephant in the room here is fatphobia.

چون فیل واقعی این جا چاق هراسی است.

Fat activism refuses to indulge this fear.

فعالان چاقی مخالف آزاد گذاشتن این ترس هستند.

By advocating for self-determination and respect for all of us,

ما با تشویق اعتماد به نفس و احترام به یکدیگر

we can shift society's reluctance to embrace diversity

می توانیم این بیزاری جامعه را به پذیرش کثرت تغییر دهیم

and start to celebrate the myriad ways there are to have a body.

و تجلیل کنیم راه های بی شماری را که برای داشتن بدن وجود دارد.

Thank you.

متشکرم

(Applause)

(تشویق)