Rob Harmon: How the market can keep streams flowing

راب هارمن: چگونه بازار می‌تواند به جاری ماندنِ رودها کمک کند

Translator: Safoora Yousefi Reviewer: Aydin Rajabzadeh

This is a river.

این یک رودخانه‌ست.

این یک روده.

This is a stream.

This is a river.

این هم یک رودخانه‌ست.

این اتفاق داره در سراسر کشور میفته.

This is happening all over the country.

There are tens of thousands of miles of dewatered streams in the United States.

ده‌ها هزار مایل رودِ خشکیده

در ایالات متحده وجود داره.

On this map, the colored areas represent water conflicts.

در این نقشه

قسمت‌های رنگی مشکلاتِ مربوط به آّب رو نشون می‌دن.

Similar problems are emerging in the East as well.

در شرق هم مشکلات مشابهی رخ داده.

علت این مشکلات از ایالتی به ایالت دیگه فرق می‌کنه.

The reasons vary state to state, but mostly in the details.

اما بیش‌تر در جزئیات آنها.

تنها در موناتا چهار هزار مایل

There are 4,000 miles of dewatered streams in Montana alone.

رود خشکیده وجود داره.

They would ordinarily support fish and other wildlife.

کم‌ترین کاری که این رودها می‌تونن بکنن نگه‌داری از ماهی و حیات وحشه.

They're the veins of the ecosystem,

این رودها شاه‌رگ‌های اکوسیستم هستند،

شاه‌رگ‌های خالی.

and they're often empty veins.

من می‌خوام داستانی رو بهتون بگم

I want to tell you the story of just one of these streams,

از یکی از این رودها.

because it's an archetype for the larger story.

چون مثال خوبی از یک واقعیت بزرگ‌تره.

This is Prickly Pear Creek.

این پریکلی پیر کریکه.

It runs through a populated area from East Helena to Lake Helena.

از یک منطقه پرجمعیت عبور می‌کنه

از هلنای شرقی تا برکه‌ی هلنا.

به طور طبیعی ماهی داره

It supports wild fish including cutthroat, brown and rainbow trout.

مثلن قزل‌آلای خونی و قهوه‌ای

و رنگین‌کمانی.

Nearly every year for more than a hundred years ...

تا بیش از صد سال

تقریبن هرسال در تابستون

این شکلی می‌شد.

it looked like this in the summer.

How did we get here?

اما چه طور به این جا رسید؟

همه چی از اواخر قرن نوزده شروع شد.

Well, it started back in the late 1800s

وقتی که مردم شروع به اقامت در مناطقی مثل موناتا کردند.

when people started settling in places like Montana.

In short, there was a lot of water and there weren't very many people.

خلاصه بگم، آب فراوونی اون جا بود

و جمعیت خیلی زیادی هم نداشت.

But as more people showed up wanting water,

ولی وقتی تقاضا برای آب بیش‌تر شد

the folks who were there first got a little concerned,

آدم‌هایی که زودتر از بقیه رفته‌بوند اون جا، نگران شدند

and in 1865, Montana passed its first water law.

و در سال 1865، موناتا اولین قانون مربوط به آب رو تصویب کرد.

این قانون می‌گفت هرکسی در اطراف رود

It basically said, everybody near the stream can share in the stream.

سهمی در رود داره.

Oddly, a lot of people showed up wanting to share the stream,

عجیب اینکه افراد خیلی زیادی پیداشون شد که روی رود ادعا داشتند،

and the folks who were there first

و افرادی که زودتر رسیده‌بودند

got concerned enough to bring out their lawyers.

اون قدر نگران شدند که پای وکیلاشون رو وسط کشیدند

There were precedent-setting suits in 1870 and 1872,

دادخواست‌هایی در سال‌های

1870 و 1872 انجام شد.

both involving Prickly Pear Creek.

که هر دو مربوط به پریکلی پیر کریک بودند.

و در سال 1921،

And in 1921,

the Montana Supreme Court ruled in a case involving Prickly Pear

دیوان عالی موناتا

در پرونده‌ای مربوط به پریکلی پیر حکمی صادر کرد

that the folks who were there first had the first, or "senior water rights."

که براساسش افرادی که زودتر اون جا ساکن شده‌بودند

از لحاظ حق مصرف آب اولویت داشتند.

These senior water rights are key.

همین اولویت خیلی مهمه.

مشکل اینه که حالا در سراسر غرب

The problem is that all over the West now it looks like this.

انگار چنین حکمی داره اجرا می‌شه.

Some of these creeks have claims

بعضی از نهرها

for 50 to 100 times more water than is actually in the stream.

تقاضایی پنجاه یا صد برابر بیشتر از

آبِ موجود در رود دارند.

And the senior water rights holders, if they don't use their water right,

و دارنده‌گانِ اولویت مصرف،

اگر از حق خودشون استفاده نکنند،

they risk losing their water right --

بیم این می‌ره که حق خودشون رو با

همه‌ی ارزش اقتصادی‌ش از دست بدن.

along with the economic value that goes with it.

پس انگیزه‌ای برای احتیاط ندارند.

So they have no incentive to conserve.

So it's not just about the number of people;

پس مسأله فقط جمعیت نیست.

the system itself creates a disincentive to conserve

این خودِ سیستمه که انگیزه‌ی احتیاط رو از بین می‌بره.

چون اگه از حق مصرفت استفاده نکنی از دستش می‌دی.

because you can lose your water right if you don't use it.

So after decades of lawsuits and 140 years, now, of experience,

بعد از ده‌ها سال طرح دعوی،

و 140 سال تجربه،

we still have this.

هنوز این وضعِ ماست.

این سیستم خرابه.

It's a broken system.

There's a disincentive to conserve,

انگیزه‌ای برای احتیاط وجود نداره،

because if you don't use your water right, you can lose your water right.

چون اگه از حق مصرفت استفاده نکنی

ممکنه از دستش بدی.

And I'm sure you all know, this has created significant conflicts

و مطمئنن می‌دونید که این چه کشمکش بزرگی بین

between the agricultural and environmental communities.

کشاورزان و حامیان محیط زیست ایجاد کرده.

OK, now I'm going to change gears here.

خوب، حالا می‌خوام جهت بحث رو عوض کنم.

خیلی‌هاتون خوش‌حال می‌شید که بدونید

Most of you will be happy to know that the rest of the presentation's free ...

بقیه‌ی سخن‌رانی مجانیه،

(Laughter)

و بعضی‌های دیگه خوش‌حال می‌شید که بدونید درباره‌ی آب‌جوئه.

and some of you'll be happy to know that it involves beer.

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

There's another thing happening around the country,

اتفاق دیگه‌ای داره در کشور میفته،

شرکت‌ها کم کم دارند نگران الگوی

which is that companies are starting to get concerned

مصرف آب خودشون می‌شن.

about their water footprint.

They're concerned about securing an adequate supply of water,

حواسشون هست که منابع کافی از آب داشته‌باشند،

they're trying to be really efficient with their water use,

و واقعن تلاش می‌کنند مصرف آبشون رو بهینه کنند،

and they're concerned about how their water use

چون نگران تأثیر نحوه‌ی مصرف آبشون

affects the image of their brand.

روی وجهه‌ی برندشون هستند.

Well, it's a national problem,

این یک مشکل ملّیه،

but I'm going to tell you another story from Montana ...

ولی من می‌خوام یه داستان دیگه از موناتا براتون بگم

and it involves beer.

که درباره‌ی آب‌جوئه.

I bet you didn't know, it takes about 5 pints of water

شرط می‌بندم که نمی‌دونستید که برای درست کردن یک پیمانه آب جو

to make a pint of beer.

5 پیمانه آب لازمه.

If you include all the drain,

با لحاظ کردنِ همه‌ی آب‌کشی‌ها،

it takes more than a hundred pints of water to make a pint of beer.

یک پیمانه آب جو، بیش از صد پیمانه آب مصرف می‌کنه.

سازندگان آب‌جو در موناتا

Now the brewers in Montana

have already done a lot to reduce their water consumption,

تا حالا تلاش زیادی کرده‌اند تا

مصرف آبشون رو کاهش بدن،

but they still use millions of gallons of water.

با این حال هنوز میلیون‌ها گالون آب مصرف می‌کنند.

I mean, there's water in beer.

بالاخره توی آب‌جو آب هست.

So what can they do about this remaining water footprint

پس درباره‌ی

بقیه‌ی الگوی مصرف آبشون که

that can have serious effects on the ecosystem?

می‌تونه تأثیرات جدی روی اکوسیستم داشته‌باشه

چی‌کار می‌تونن بکنن؟

These ecosystems are really important

این اکوسیستم‌ها واقعن برای آب‌جوسازهای موناتا

to the Montana brewers and their customers.

و مشتری‌هاشون مهم هستند.

After all, there's a strong correlation between water and fishing,

هرچی نباشه، ارتباط تنگاتنگی

بین آب و ماهی‌گیری وجود داره.

and for some, there's a strong correlation between fishing and beer.

و برای عده‌ای، ارتباط تنگاتنگی بین

ماهی‌گیری و آب‌جو وجود داره.

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

So the Montana brewers and their customers are concerned

بنابراین آب‌جوسازهای موناتا و مشتری‌هاشون دغدغه‌مند هستند،

and they're looking for some way to address the problem.

و به دنبال راهی برای رسیده‌گی به مشکل اند.

So how can they address this remaining water footprint?

خوب چه طور می‌شه به این الگوی مصرف آب رسیدگی کرد؟

پریکلی پیر رو به یاد بیارید.

Remember Prickly Pear.

Up until now, business water stewardship

تا حالا،

نظارت بر مصارف تجاری آب

has been limited to measuring and reducing,

به اندازه‌گیری و کاهش دادن محدود بوده.

ولی ما پیش‌‌نهاد می‌کنیم که قدم بعدی

and we're suggesting that the next step is to restore.

بازیابی باشه.

پریکلی پیر رو به یاد بیارید.

Remember Prickly Pear.

It's a broken system.

این سیستم خرابه.

You've got a disincentive to conserve,

انگیزه‌ای برای احتیاط وجود نداره،

because if you don't use your water right, you risk losing your water right.

چون اگه از حق مصرفت استفاده نکنی، ممکنه از دستش بدی.

Well, we decided to connect these two worlds --

خوب، ما تصمیم گرفتیم این دو دنیا رو به هم مربوط کنیم.

دنیای شرکت‌ها

the world of the companies with their water footprints

و الگوی مصرفِ آب‌شون

and the world of the farmers

و دنیای کشاورزها

with their senior water rights on these creeks.

با اولویتِ حق مصرفشون از نهرها.

In some states,

در بعضی ایالات

senior water rights holders can leave their water in the stream

کسانی که اولویت مصرف دارند

می‌تونند بگذارند آب‌شون در رود بمونه

while legally protecting it from others,

در حالی که قانونن از حق‌شون مراقبت می‌شه.

و آبشون به دست دیگران نمیفته.

and maintaining their water right.

هر چی نباشه،

After all, it is their water right,

حق‌شونه،

and if they want to use that water right to help the fish grow in the stream,

و اگر بخوان از اون حق برای مراقبت از

ماهی‌های توی رود استفاده کنند،

it's their right to do so.

حق دارند که این کار رو بکنند.

But they have no incentive to do so.

اما انگیزه‌ای برای این کار ندارند.

بنابراین ما با همکاری اتحادیه‌های محلیِ آب

So, working with local water trusts, we created an incentive to do so.

انگیزه‌ای خلق کردیم.

We pay them to leave their water in stream.

ما به اون‌ها پول می‌دیم تا آب‌شون رو در رود رها کنند.

این اتفاقیه که این جا داره میفته.

That's what's happening here.

This individual has made the choice and is closing this water diversion,

این فرد انتخاب خودشو کرده،

و داره نهر رو می‌بنده.

leaving the water in the stream.

تا آب توی رود بمونه.

He doesn't lose the water right,

اون حقِ آب‌ش رو از دست نمی‌ده،

he just chooses to apply that right, or some portion of it,

بلکه تصمیم گرفته اون حق

یا بخشی از اون حق رو

to the stream, instead of to the land.

در رود استفاده کنه، نه در زمین.

Because he's the senior water-rights holder,

چون او در مصرف آب اولویت داره،

می‌تونه از آب در مقابل مصرف‌کننده‌های دیگه مراقبت کنه.

he can protect the water from other users in the stream.

خوب؟

OK?

He gets paid to leave the water in the stream.

اون پول می‌گیره تا آب رو در رود رها کنه.

این آقا داره آبی که با این کار

This guy's measuring the water that this leaves in the stream.

در رود می‌مونه رو اندازه‌گیری می‌کنه.

We then take the measured water,

بعد ما مقدار آب رو تقسیم بر

we divide it into thousand-gallon increments.

هزار گالون سود می‌کنیم.

Each increment gets a serial number and a certificate,

هر سود یک شماره‌ی سریال و یک گواهی‌نامه می‌گیره.

و بعد آب‌جوسازها و بقیه

and then the brewers and others buy those certificates

اون گواهی‌نامه‌ها رو می‌خرند

as a way to return water to these degraded ecosystems.

تا به این شکل آب رو به این اکوسیستم‌های

در حال افول برگردونند.

The brewers pay to restore water to the stream.

آب‌جوسازها پول می‌دن

تا آب رو به رودها برگردونند.

It provides a simple, inexpensive and measurable way

این راهی ساده، ارزان و

قابل‌اندازه‌گیری

برای برگرداندن آب به اکوسیستم‌های در حال افوله.

to return water to these degraded ecosystems,

while giving farmers an economic choice

که در عین حال به کشاورزها یک گزینه‌ی اقتصادی ارائه می‌ده

and giving businesses concerned about their water footprints

و به کسب‌وکارهایی که دغدغه‌ی الگوی مصرف آب‌شون رو دارند

an easy way to deal with them.

راه آسونی برای جبران ارائه می‌ده.

After 140 years of conflict and 100 years of dry streams,

بعد از 140 سال کشمکش

و صد سال خشک شدنِ رودها،

a circumstance that litigation and regulation has not solved,

وضعیتی که دعوی قضایی و قانون‌گذاری

نتونسته حلش کنه،

ما راهی مبتنی بر بازار،

we put together a market-based, willing buyer, willing seller solution --

و به نفع خریدار و فروشنده ارائه دادیم

راه حلی که به دعوی قضایی نیازی نداره.

a solution that does not require litigation.

It's about giving folks concerned about their water footprints

این راه حل یعنی دادنِ یک فرصت

به افراد نگران در مورد الگوهای مصرف آب

a real opportunity to put water where it's critically needed,

برای برگردوندنِ آب

به جایی که به شدت به‌ش نیاز هست،

یعنی همین اکوسیستم‌های رو به زوال،

into these degraded ecosystems,

while at the same time providing farmers a meaningful economic choice

و در عین حال

ارائه‌ی یک گزینه‌ی اقتصادی

و بامعنی به کشاورزها

about how their water is used.

درباره‌ی الگوی مصرفِ آبِ‌شون.

These transactions create allies, not enemies.

این تعاملات دوستی میاره. نه دشمنی.

They connect people rather than dividing them.

مردم رو به هم مرتبط می‌کنه، نه این که جداشون کنه.

And they provide needed economic support for rural communities.

و برای جوامع روستایی حمایت اقتصادی لازم رو فراهم می‌کنه.

و مهم‌تر از همه، تأثیرگذاره.

And most importantly, it's working.

We've returned more than four billion gallons of water to degraded ecosystems.

ما بیش از چهار بیلیون آب رو به

اکوسیستم‌های در حال نابودی برگردوندیم.

ما دارندگان اولویت مصرف آب رو

We've connected senior water-rights holders

با آب‌جوسازهای مونتانا

with brewers in Montana,

with hotels and tea companies in Oregon,

و با هتل ها و تولیدکننده‌گان چای در اورِگون در ارتباط قرار داریم

and with high-tech companies that use a lot of water in the Southwest.

و هم‌چنین با شرکت‌های تکنولوژی پیشرفته ی جنوب غربی که آب زیادی مصرف می‌کنند.

And when we make these connections,

و وقتی ما این ارتباط‌ها رو به وجود بیاریم،

we can and we do turn this ...

این رو به این تبدیل می‌کنیم.

می‌تونیم و حتمن خواهیم کرد.

into this.

(Applause)

خیلی متشکرم.

Thank you very much.

(Applause)

(تشویق حضار)