Julian Baggini: Is there a real you?

جولیان باگینی: آیا خود واقعی وجود دارد؟

Translator: Azin Afroughi Reviewer: Leila Ataei

Is there a real you?

آیا یک خود واقعی وجود دارد؟

This might seem to you like a very odd question.

این ممکن است برای شما مثل یک سوال قدیمی باشد

Because, you might ask,

چون، ممکن است بپرسید

how do we find the real you,

چگونه خود واقعی را پیدا می کنیم،

how do you know what the real you is?

چگونه میتونید بفهمید خود واقعی چیست؟

And so forth.

و غیره...

But the idea that there must be a real you,

اما این تفکر که خود واقعی وجود دارد،

surely that's obvious.

مطمئنا خیلی واضح است.

If there's anything real in the world, it's you.

اگر چیزی حقیقی در این دنیا وجود داشته باشد. آن خود توست.

Well, I'm not quite sure.

بسیار خوب، ولی من کاملا مطمئن نیستم.

At least we have to understand a bit better what that means.

حداقل ما باید کمی بیشتر معنی آن را بفهمیم.

Now certainly, I think there are lots of things in our culture around us

قطعا، به نظر من خیلی چیزها در فرهنگ و اطراف ما وجود دارد

which sort of reinforce the idea

که این تفکر را تقویت می کند

that for each one of us, we have a kind of a core, an essence.

که برای هرکدام از ما، هسته و ذاتی وجود دارد

There is something about what it means to be you which defines you,

این همان چیزیست که قرار است به معنای معرف شخصیت شما باشد.

and it's kind of permanent and unchanging.

و این تا حدی ثابت و تغییر ناپذیر است.

The most kind of crude way in which we have it,

یکی از شایع ترین انواع این تفکر در بین ما

are things like horoscopes.

چیزهایی مثل طالع بینی هستند.

You know, people are very wedded to these, actually.

همانطور که میدانید، خیلی از مردم به آن معتقد هستند

People put them on their Facebook profile

آن را در صفحه های پروفایل فیسبوک خود قرار می دهند

as though they are meaningul,

جوری که به واقعیت آن ایمان دارند،

you even know your Chinese horoscope as well.

طوری که حتی طالع بینی چینی تولد خود را نیز می دانند.

There are also more scientific versions of this,

حتی نمونه های علمی این طالع بینی ها نیز وجود دارد.

all sorts of ways of profiling personality type,

همه راه های ممکن است برای نشان دادن نوع شخصیت فردی انسان

such as the Myers-Briggs tests, for example.

مانند تست (مایر بریگز) باشند، به عنوان مثال

I don't know if you've done those.

نمی دانم آیا تا حالا آن را انجام دهید یا نه

A lot of companies use these for recruitment.

بسیاری از شرکت ها برای استخدام از آن استفاده می کنند.

You answer a lot of questions,

جوری که شما باید به تعداد زیادی سوال جواب دهید،

and this is supposed to reveal something about your core personality.

و این تست باید وجوه شخصیتی شما را آشکار کند

And of course, the popular fascination with this is enormous.

و البته این روشها بین مردم محبوبیت زیادی دارند.

In magazines like this, you'll see,

در مجلاتی مشابه این، شما می توانید ببینید

in the bottom left corner, they'll advertise in virtually every issue

در گوشه پایین سمت چپ، آنها خیلی از این موضوعات را منتشر می کنند.

some kind of personality thing.

چیزهایی که درباره شخصیت افراد است.

And if you pick up one of those magazines,

واگه شما یکی از مجله ها را بردارید،

it's hard to resist, isn't it?

خیلی سخت است که بخواهید در برابرش مقاومت کنید، اینطور نیست؟

Doing the test to find what is your learning style,

آزمایشی را انجام دهید تا در مورد روش یادگیریتان بیشتر بدانید،

what is your loving style, or what is your working style?

سبک عشق ورزیدن شما چگونه است، یا سبک کار کردن شما چگونه است؟

Are you this kind of person or that?

آیا شخصیتان اینطور یا آنطور است؟

So I think that we have a common-sense idea

بنابراین فکر می کنم که همه ما طرز فکر یکسانی داریم،

that there is a kind of core or essence of ourselves

همه ما دارای ذات و مرکز کنترلی هستیم

to be discovered.

که باید کشف شود.

And that this is kind of a permanent truth about ourselves,

و اینکه واقعیتی ثابت درباره ما وجود دارد،

something that's the same throughout life.

چیزی که در طول زندگی ما ثابت است.

Well, that's the idea I want to challenge.

خوب،این همان ایده ای است که میخوام به چالش بکشم.

And I have to say now, I'll say it a bit later,

و چیزی که اید الان بگویم و البته کمی بعد خواهم گفت،

but I'm not challenging this just because I'm weird,

اما من این موضوع را به چالش نمی کشم بخاطر اینکه من جور دیگری فکر می کنم،

the challenge actually has a very, very long and distinguished history.

بلکه این چالش یک تاریخ بسیار طولانی و مشخصی دارد.

Here's the common-sense idea.

عقل سلیم این را می گوید

There is you.

شما وجود دارید.

You are the individuals you are, and you have this kind of core.

شما شخص خودتان هستید، و این ذات و شخصیت را دارید.

Now in your life, what happens is that you, of course,

حالا در زندگی شما آنچه اتفاق میفتد خود شما است که

accumulate different experiences and so forth.

تجربیات مختلفی را میاندوزد.

So you have memories,

و شما خاطرات خود را دارید،

and these memories help to create what you are.

و این خاطرات کمک می کنند تا شما چیزی که هستید باشید.

You have desires, maybe for a cookie,

شما تمایلاتی دارید، مثلا به شیرینی،

maybe for something that we don't want to talk about

شاید به یک سری چیزهایی که ما نمیخواهیم راجع به آنها صحبت کنیم

at 11 o'clock in the morning in a school.

در ساعت یازده صبح در مدرسه.

You will have beliefs.

شما اعتقادات خود را دارید.

This is a number plate from someone in America.

این یک پلاک ماشین است که به شخصی در آمریکا تعلق دارد.

I don't know whether this number plate, which says "messiah 1,"

نمی دانم که این پلاکی که میگوید "messiah 1"،

indicates that the driver believes in the messiah,

آیا به این اشاره دارد که راننده آن به مسیح موعود اعتقاد دارد،

or that they are the messiah.

یا اینکه آنها مسیح موعود هستند.

Either way, they have beliefs about messiahs.

و یا در هر صورت اعتقادی به مسیح دارند یا خیر.

We have knowledge.

ما دارای دانش هستیم.

We have sensations and experiences as well.

ما همچنان دارای احساسات و تجریبیات هم هستیم.

It's not just intellectual things.

این فقط یک چیز ذهنی نیست.

So this is kind of the common-sense model, I think,

به نظر من، این یک مدل برگرفته از خرد و عقل سلیم است.

of what a person is.

در مورد فلسفه وجودی شخص.

There is a person who has all the things that make up our life experiences.

شخصی هست که دارای همه این چیزهای است که تجربیات زندگیمان را تشکیل میدهد.

But the suggestion I want to put to you today

اما پیشنهادی که میخواهم امروز با شما در میان بگذارم

is that there's something fundamentally wrong with this model.

این که مشکلی اساسی در کل این مدل وجود دارد.

And I can show you what's wrong with one click.

و من میتوانم با یک کلیک کردن به شما نشان دهم که مشکل چیست.

Which is there isn't actually a "you" at the heart of all these experiences.

که در واقع خودی وجود ندارد که مرکز همه این تجریبات باشد

فکر عجیبی است؟ خوب، شاید نباشد.

Strange thought? Well, maybe not.

What is there, then?

پس این وسط چه خبر است؟

Well, clearly there are memories, desires, intentions, sensations,

خوب، مشخصا خاطرات، امیال، هدف، و احساسات

and so forth.

و چیزهای دیگر وجود دارند.

But what happens is these things exist,

اتفاقی که میفتد این است که این چیزها وجود دارند،

and they're kind of all integrated,

و به گونه ای یکپارچه هستند،

they're overlapped, they're connected in various different ways.

آنها باهم همپوشانی دارند، و از راه های مختلفی باهم مربوط هستند.

They're connecting partly, and perhaps even mainly,

آنها بطور جزئی و یا شاید کلی بهم مرتبط هستند،

because they all belong to one body and one brain.

بخاطر اینکه آنها به یک بدن و یک مغز مربوط می شوند.

But there's also a narrative, a story we tell about ourselves,

در عین حال یک حکایت و یک داستانی وجود دارد که ما در باره خودمان تعریف می کنیم.

the experiences we have when we remember past things.

تجربیاتی که داریم وقتی گذشته را بخاطر می آوریم.

We do things because of other things.

ما کارهایی را انجام میدهیم بخاطر چیزهای دیگر.

So what we desire is partly a result of what we believe,

بنابراین چیزی که ما به آن تمایل داریم تا حدی نتیجه اعتقادات ماست.

and what we remember is also informing us what we know.

و همچنین چیزی که بخاطر می آوریم به ما این آگاهی را می دهد که چه چیزهایی می دانیم.

And so really, there are all these things,

و به این ترتیب آن همه این چیزهاست.

like beliefs, desires, sensations, experiences,

مانند اعتقادات، امیال، احساسات، تجریبات

they're all related to each other,

آنها همه به هم مربوط هستند،

and that just is you.

و درواقع آن دقیقا خود شماست.

In some ways, it's a small difference from the common-sense understanding.

در بعضی موارد تفاوتی کوچک در تفکر واقع گرایانه وجود دارد.

In some ways, it's a massive one.

و در بعضی موارد یک تفاوت خیلی بزرگ

It's the shift between thinking of yourself

این یک تغییر جهت است بین فکر کردن راجع به خود شما

as a thing which has all the experiences of life,

به عنوان چیزی که همه این تجربیات زندگی را دارد

and thinking of yourself as simply that collection

و یا فکر کردن به خود شما که چیزی نیست جز مجموع

of all experiences in life.

همه تجربیات طول زندگی.

You are the sum of your parts.

شما نتیجه اجتماع تمام اجزای خودتان هستید.

Now those parts are also physical parts, of course,

البته آن اجزاء می توانند اجزاء فیزیکی باشند،

brains, bodies and legs and things,

مغز، بدن، پاها و ...

but they aren't so important, actually.

ولی درواقع آنها خیلی مهم نیستند.

If you have a heart transplant, you're still the same person.

اگر شما یک عمل پیوند قلب داشته باشید، شما همچنان همان شخص قبلی خواهید بود.

If you have a memory transplant, are you the same person?

ولی اگه شما پیوند مغز انجام دهید، آیا باز هم همان شخص خواهید بود؟

If you have a belief transplant, would you be the same person?

اگر شما اعتقادات خود را عوض کنید آیا باز هم همان شخص خواهید بود؟

Now this idea, that what we are, the way to understand ourselves,

این ایده، که ما چه هستیم، جوری که خودمان را درک می کنیم،

is as not of some permanent being, which has experiences,

یک وجود ثابت نیست، که دارای تجربیاتی باشد.

but is kind of a collection of experiences,

درحالی که مجموعی از تمام تجربیات است،

might strike you as kind of weird.

ممکن است برایتان عجیب باشد.

But actually, I don't think it should be weird.

ولی در واقع، به نظر من نمی تواند عجیب باشد.

In a way, it's common sense.

به نوعی این یک برداشت واقع گرایانه است.

Because I just invite you to think about, by comparison,

چون من تنها شما را دعوت کردم تا مقایسه کنید.

think about pretty much anything else in the universe,

تقریبا به همه چیزهای دیگه در این جهان فکر کنید،

maybe apart from the very most fundamental forces or powers.

شیاد کمی جدا از نیروها و قدرت های بنیادی

Let's take something like water.

بیاید چیزی مثل آب را درنظر بگیرید.

Now my science isn't very good.

البته علوم من خیلی خوب نیست.

We might say something like water has two parts hydrogen

احتمالا می گویم که آب شامل دو قسمت هیدروژن

and one parts oxygen, right?

و یک قسمت اکسیژن است، درسته؟

We all know that.

همه ما این را میدانیم.

I hope no one in this room thinks that what that means

کسی فکر نمی کند، امیدوارم کسی در این جلسه فکر نکند که این یعنی

is there is a thing called water, and attached to it

چیزی به اسم آب وجود دارد که چیزهایی که به آن متصل شده اند

are hydrogen and oxygen atoms,

اکسیژن و هیدروژن هستند،

and that's what water is.

و آن یعنی آب.

Of course we don't.

البته که ما اینطور فکر نمی کنیم.

We understand, very easily, very straightforwardly,

ما به سادگی و خیلی سرراست متوجه آن می شویم.

that water is nothing more

آب چیز دیگری غیر از این نیست

than the hydrogen and oxygen molecules suitably arranged.

که مولکول های هیدروژن و اکسیژن به طرز مناسبی در کنار هم قرار گرفته اند.

Everything else in the universe is the same.

همه چیزهای دیگر در این دنیا نیز به همین گونه هستند.

There's no mystery about my watch, for example.

به عنوان مثال چیز خارق العاده ای درباره ساعت من وجود ندارد.

We say the watch has a face, and hands,

ما می گوییم که ساعت دارای صفحه و بند است،

and a mechanism and a battery,

و موتور و باتری،

But what we really mean is,

ولی چیزی که واقعا منظور ماست این است که،

we don't think there is a thing called the watch

ما فکر نمی کنیم که یه چیزی وجود دارد به اسم ساعت

to which we then attach all these bits.

که ما همیه این جزییات را به آن متصل می کنیم.

We understand very clearly that you get the parts of the watch,

ما بطور واضح درک می کینم که شما قطعات ساعت را برمیدارید

you put them together, and you create a watch.

آنها را در کنار هم قرار می دهید و یک ساعت می سازید.

Now if everything else in the universe is like this,

حال اگر همه چیزهای دیگر در جهان اینگونه هستند،

why are we different?

پس چرا ما متفاوت باشیم؟

Why think of ourselves

چرا درباره خودمان اینطور فکر می کنیم که

as somehow not just being a collection of all our parts,

فقط حاصل در کنار هم قرار گرفتن اجزائمان نیستیم،

but somehow being a separate, permanent entity which has those parts?

و به طریقی مجزا هستیم، موجودی ثابت که آن اجزا را دارا می باشد.

Now this view is not particularly new, actually.

و البته این دیدگاه بطور خاص جدید نیست.

It has quite a long lineage.

و یک سابقه طولانی دارد

You find it in Buddhism,

شما در بودیسم آن را می بینید

you find it in 17th, 18th-century philosophy

شما آن را در فلسفه قرون هفده و هجده می بینید

going through to the current day, people like Locke and Hume.

و تا به امروز افرادی مانند لوک و هوم.

But interestingly, it's also a view

و به طرز جالبی این همواره یک دیدگاه بوده است

increasingly being heard reinforced by neuroscience.

و به طرز فزاینده ای توسط علم مغز و اعصاب تایید می شود.

This is Paul Broks, he's a clinical neuropsychologist,

این پائول بروکس است، او یک متخصص مغز و اعصاب بالینی است.

and he says this:

و او می گوید:

"We have a deep intuition that there is a core,

"ما درک عمیقی از وجود یک هسته و ذات داریم،

an essence there, and it's hard to shake off,

و کنار گذاشتن آن برای ما بسیار سخت است.

probably impossible to shake off, I suspect.

به نظرم احتمالا کنار گذاشتن آن غیر ممکن است.

But it's true that neuroscience shows that there is no centre in the brain

ولی این درست است که علم مغز و اعصاب به ما نشان می دهد که هیچ مرکزی در مغز انسان وجود ندارد.

where things do all come together."

جایی که منشاء اعمال ما باشد."

So when you look at the brain,

وقتی شما به مغز نگاه می کنید،

and you look at how the brain makes possible a sense of self,

و اینکه می بینید چگونه مغز حس وجودی را امکانپذیر می کند،

you find that there isn't a central control spot in the brain.

متوجه می شوید که یک مرکز کنترل در مغز وجود ندارد.

There is no kind of center where everything happens.

چیزی به عنوان مرکز وجود ندارد که همه اتفاقا در آنجا رخ می دهد.

There are lots of different processes in the brain,

درحالی که پردازش های متفاوتی در مغز انجام می شود،

all of which operate, in a way, quite independently.

که همه آن عملیات کاملا از هم مستقل هستند.

But it's because of the way that they relate

ولی بخاطر ارتباطی است که آنها باهم دارند

that we get this sense of self.

که ما این حس موجودیت را احساس می کنیم.

The term I use in the book, I call it the ego trick.

من در کتاب از اصطلاح (ترفند نفس) برای آن استفاده می کنم

It's like a mechanical trick.

که مانند یک ترفند مکانیکی است

It's not that we don't exist,

به این معنی نیست که ما وجود نداریم

it's just that the trick is to make us feel that inside of us

این تنها ترفندیست که باعث میشه ما احساس کنیم درونمان

is something more unified than is really there.

واقعا چیزی بسیار یکپارچه وجود دارد،

Now you might think this is a worrying idea.

حالا شما ممکن است فکر کنید که این ایده اشتباه است.

You might think that if it's true,

شاید فکر کنید که درست است،

that for each one of us there is no abiding core of self,

که برای هرکدام از ما هسته پایداری به عنوان خود وجود ندارد

no permanent essence,

ذات ثابتی وجود ندارد،

does that mean that really, the self is an illusion?

آیا واقعا به این معنی است که ما یک توهم هستیم؟

Does it mean that we really don't exist?

آیا به این معنی است که ما واقعا وجود نداریم؟

There is no real you.

خود واقعی وجود ندارد.

Well, a lot of people actually do use this talk of illusion and so forth.

خوب، خیلی از مردم درواقع از این توهمات صحبت می کنند.

These are three psychologists, Thomas Metzinger, Bruce Hood,

سه روانشناس هستند، توماس میتزینگر، بروس هود

Susan Blackmore,

سوزان بلکمور

a lot of these people do talk the language of illusion,

خیلی از این افراد از از عبارت توهم استفاده می کنند

the self is an illusion, it's a fiction.

موجودیت خود یک توهم است، یک خیال است.

But I don't think this is a very helpful way of looking at it.

ولی به نظر من این دیدگاه خیلی در این زمنیه کمک نمی کند

Go back to the watch.

The watch isn't an illusion, because there is nothing to the watch

برگردیم عقب به مثال ساعت

ساعت یک توهم نیست، بخاطر اینکه ساعت چیزی نیست

other than a collection of its parts.

جز مجموعه ای از اجزاء

In the same way, we're not illusions either.

طبق این نظر، ما نیز توهم نیستیم.

The fact that we are, in some ways, just this very, very complex collection,

در واقعیت، از این جهت که ما یک مجموعه بسیار بسیار پیچیده هستیم

ordered collection of things,

مجموعه ای مرتب از چیزها مختلف

does not mean we're not real.

به این معنی نیست که ما واقعی نیستیم.

I can give you a very sort of rough metaphor for this.

من می توانم برایتان استعاره خوبی بیاورم

Let's take something like a waterfall.

بیاید یک چیز مثل آبشار را درنظر بگیریم.

These are the Iguazu Falls, in Argentina.

اینها آبشارهای ایگواز در آرژانتین هستند.

Now if you take something like this,

اگه شما چیزی مانند این را درنظر بگیرید،

you can appreciate the fact that in lots of ways,

می توانید این واقعیت را درک کنید که از خیلی جهات،

there's nothing permanent about this.

هیچ چیز پایداری در این وجود ندارد.

For one thing, it's always changing.

از یک نظر همواره درحال تغییر است.

The waters are always carving new channels.

آب همیشه مسیرهای جدیدی ایجاد می کند.

with changes and tides and the weather,

با تغییرات، جزر و مد و آب و هوا

some things dry up, new things are created.

یک قسمت خشک شده و قسمت دیگه ایجاد میشود.

Of course the water that flows through the waterfall

و البته آبی که از آبشار پایین می ریزد

is different every single instance.

در هر لحظه متفاوت است

But it doesn't mean that the Iguazu Falls are an illusion.

ولی این بدان معنی نیست که این آبشار یک توهم است.

It doesn't mean it's not real.

به این معنی نیست که واقعی نیست.

What it means is we have to understand what it is

معنی آن این است که ما باید آن را درک کنیم

as something which has a history,

به عنوان چیزی که دارای تاریخ است،

has certain things that keep it together,

چیز های متعددی وجود دارد که آن را در کنارهم نگه میدارد.

but it's a process, it's fluid, it's forever changing.

ولی این یک روند سیار است و همواره درحال تغییر است.

Now that, I think, is a model for understanding ourselves,

حالا به نظرم این مدلی برای درک وجود خودمان است،

and I think it's a liberating model.

و فک می کنم که این یک مدل رهایی بخش است

Because if you think that you have this fixed, permanent essence,

زیرا اگر فکر کنید آن ثابت و ذات پایداری است

which is always the same, throughout your life, no matter what,

که همواره در طول زندگیتان بدون تغییر است، هرچیز که هست،

in a sense you're kind of trapped.

به این معنی که شما به گونه ای به دام افتاده اید.

You're born with an essence,

شما به دنیا آمده اید با یک ذات،

that's what you are until you die,

و شما همان هستید تا زمانی که بمیرید،

if you believe in an afterlife, maybe you continue.

اگر شما به دنیای بعد از مرگ اعتقاد داشته باشید، شاید به زندگی ادامه دهید،

But if you think of yourself as being, in a way,

ولی اگر شما به گونه راجع به خود فکر می کنید که

not a thing as such, but a kind of a process,

نه به این شکل، بلکه به گونه ای از یک روند،

something that is changing,

چیزی که درحال تغییر است،

then I think that's quite liberating.

به نظرم آن کاملا رهایی بخش است،

Because unlike the the waterfalls,

زیرا برخلاف آبشار،

we actually have the capacity to channel

ما درواقع این توانایی را داریم که

the direction of our development for ourselves to a certain degree.

تا حد زیادی مسیر پیشرفت خودمان را انتخاب کنیم

Now we've got to be careful here, right?

اینجا باید کمی دقت کنیم، درسته؟

If you watch the X-Factor too much, you might buy into this idea

اگه شما زیاد از حد X-Factor تماشا کنید، ممکن است به این نتیجه برسید که

that we can all be whatever we want to be.

همه ما می توانیم چیزی باشیم که میخواهیم

That's not true.

این درست نیست

I've heard some fantastic musicians this morning,

من امروز اجراهای خارق العاده ای از چند نوازنده شنیدم

and I am very confident that I could in no way be as good as them.

و بسیار مطمئن هستم که حتما می توانیم به خوبی آنها باشم.

I could practice hard and maybe be good,

من ممکن است که سخت تمرین کنم و شاید بتوانم خوب باشم،

but I don't have that really natural ability.

ولی من درواقع آن توانایی ذاتی را ندارم

There are limits to what we can achieve.

برای چیزهایی که می توانیم به آن برسیم محدودیت هایی وجود دارد.

There are limits to what we can make of ourselves.

برای چیزی که می توانیم از خودمان بسازیم محدودیت هایی وجود دارد.

But nevertheless, we do have this capacity

با این وجود ما این توانایی را داریم

to, in a sense, shape ourselves.

به این معنی که خودمان را شکل دهیم.

The true self, as it were then,

خود واقعی، آن گونه که هست

is not something that is just there for you to discover,

چیزی نیست که شما بخواهید کشف کنید

you don't sort of look into your soul and find your true self,

شما نمی توانید به ضمیر خود نگاه کنید و خود واقعی را پیدا کنید،

What you are partly doing, at least,

حداقل چیزی که شما تا حدی انجام می دهید،

is actually creating your true self.

این است که خود واقعی خود را می سازید.

And this, I think, is very, very significant,

و این به نظر من بسیار قابل توجه است،

particularly at this stage of life you're at.

بخصوص در این برهه از زندگی که شما قرار دارید.

You'll be aware of the fact

شما این حقیقت را درخواهید یافت

how much of you changed over recent years.

چه مقدار از وجود شما در سال های گذشته تغییر کرده.

If you have any videos of yourself, three or four years ago,

اگر شما ویدئوی از خود که مربوط به سه یا چهار سال گذشته است دارید،

you probably feel embarrassed because you don't recognize yourself.

با دیدن آن ممکن است خجالت زده شوید بخاطر اینکه نمی توانید خودتان را خوب بشناسید.

So I want to get that message over, that what we need to do

من میخوام این مفهموم را برسونم، که چیزی که ما لازم داریم تا انجام دهیم

is think about ourselves as things that we can shape,

این است که به خودمان به عنوان چیزی که قادر به شکل دهی و جهت دهی

and channel and change.

و تغییر دادنش هستیم، فکر کنیم.

This is the Buddha, again:

باز هم از گفته های بودا است:

"Well-makers lead the water,

"کانال سازها آب را هدایت می کنند،

fletchers bend the arrow,

پیکان سازها پیکان را خم می کنند،

carpenters bend a log of wood,

نجارها چوب را خم می کنند،

wise people fashion themselves."

انسانهای باهوش خودشان را شکل می دهند."

And that's the idea I want to leave you with,

و این ایده ایست که میخواهم شما را با آن روبرو کنم

that your true self is not something that you will have to go searching for,

که خود واقعی شما چیز عجیب و غریبی نیست که باید دنبال آن بگردید

as a mystery, and maybe never ever find.

و شاید هیچ وقت پیدایش نکنید.

To the extent you have a true self,

به این معنی که شما یک خود واقعی دارید،

it's something that you in part discover,

چیزی که تا حدی آن را پیدا می کنید،

but in part create.

و تا حدی هم می سازیدش.

and that, I think, is a liberating and exciting prospect.

و به نظرم چشم اندازی رهایی بخش و هیجان انگیز است.

Thank you very much.

خیلی ممنونم.