Pia Mancini: How to upgrade democracy for the Internet era

پیا مانچینی: چطور می توان دمکراسی را برای عصر اینترنت ارتقا داد

Translator: Amin Alaee Reviewer: Maryam Manzoori

I have the feeling that we can all agree

من حسی دارم که همه می توانیم موافق باشیم

that we're moving towards a new

که ما در حال حرکت به سمت

model of the state and society.

یک مدل جدید دولت و جامعه هستیم

But, we're absolutely clueless as to what this is

اما هیچ اطلاعاتی درباره وجود آن

or what it should be.

یا چگونگی آن نداریم

It seems like we need to have

به نظر می رسد که ما نیاز داریم تا

a conversation about democracy

یک مکالمه درباره دموکراسی

in our day and age.

در دنیای امروز داشته باشیم

Let's think about it this way:

بیایید به اینصورت درباره آن فکر کنیم:

We are 21st-century citizens, doing our

ما شهروندان قرن بیست و یکم هستیم که

very, very best to interact with 19th century-designed institutions

بیشترین تلاشمان را می کنیم تا با موسسات قرن نوزدهمی تعامل کنیم

that are based on an information technology of the 15th century.

که بر اساس تکنولوژی اطلاعات قرن پانزدهم بناشده اند.

Let's have a look at some of the

نگاهی بیاندازیم به برخی از

characteristics of this system.

ویژگی های این سیستم.

First of all, it's designed for an information technology

اولا این برای یک تکنولوژی اطلاعاتی طراحی شده

that's over 500 years old.

که بیش از ۵۰۰ سال قدمت دارد.

And the best possible system

و بهترین سیستم ممکن

that could be designed for it

که می شد برایش طراحی کرد

is one where the few make daily decisions

آنی است که عده کمی هرروز تصمیم گیری کنند

in the name of the many.

به نام عده ی زیادی.

And the many get to vote once every couple of years.

و عده ی زیاد، هر چند سال یکبار رای می دهند.

In the second place, the costs of

دوما، هزینه های

participating in this system are

شرکت در این سیستم

incredibly high.

بسیار زیاد است.

You either have to have a fair bit of money

شما یا باید مقدار قابل توجهی پول و نفوذ داشته باشید

and influence, or you have to devote your entire

یا تمام زندگی خود را

life to politics.

وقف سیاست کرده باشید

You have to become a party member

شما باید عضو یک حذب سیاسی شده و

and slowly start working up the ranks

به تدریج رتبه ها را پشت سر گذارید

until maybe, one day, you'll get to sit at a table

تا شاید یک روز بتوانید سر یک میز که

where a decision is being made.

تصمیم گیری ها انجام می شود بنشینید

And last but not least,

و آخرین مساله

the language of the system —

زبان این سیستم

it's incredibly cryptic.

به طور شگفت آوری رمزگذاری شده

It's done for lawyers, by lawyers,

که توسط وکیل ها و برای وکیل ها انجام می شود

and no one else can understand.

و برای دیگر اشخاص قابل فهم نیست

So, it's a system where we can

پس این سیستمی است که می توانیم

choose our authorities,

مقامات را انتخاب کنیم

but we are completely left out on how those authorities

ولی در نحوه تصمیم گیری های آنها

reach their decisions.

کاملا بی اختیار هستیم.

So, in a day where a new information technology

پس در عصری که تکنولوژی جدید اطلاعات

allows us to participate globally in any conversation,

اجازه مشارکت جهانی در هر گفتگویی را به ما می دهد

our barriers of information are completely lowered

محدودیت های اطلاعاتی ما کاملا کم شده اند

and we can, more than ever before,

و می توانیم بیش از پیش

express our desires and our concerns.

خواسته ها و نگرانی ها خود را مطرح کنیم

Our political system remains the same

سیستم سیاسی ما

for the past 200 years

از ۲۰۰ سال قبل تغییری نکرده

and expects us to be contented with being simply passive recipients

و انتطار دارد که ما، صرفا گیرنده های غیرفعال

of a monologue.

این مونولوگ یک طرفه باشیم.

So, it's really not surprising that

پس خیلی عجیب نیست که

this kind of system is only able to produce

چنین سیستمی فقط می تواند

two kinds of results:

دو نوع نتیجه داشته باشد:

silence or noise.

سکوت یا سر و صدا

Silence, in terms of citizens not engaging,

سکوت به معنای عدم مشارکت شهروندان،

simply not wanting to participate.

یا به سادگی عدم تمایل به مشارکت.

There's this commonplace [idea] that I truly, truly dislike,

یک ایده رایج وجود دارد که خیلی خیلی از آن بیزار هستم

and it's this idea that we citizens are naturally

و آن ایده ای است که در آن شهروندان به طور طبیعی

apathetic. That we shun commitment.

بی تفاوت هستند. که ما از مسئولیت می گریزیم.

But, can you really blame us

ولی آیا واقعا می شود ما را مقصر دانست

for not jumping at the opportunity of going

چون از فرصت رفتن

to the middle of the city in the middle

به وسط شهر در میانه یک روز کاری

of a working day to attend, physically,

استفاده نمی کنیم تا حضورا

a public hearing that has no impact

در یک گردهمایی عمومی شرکت کنیم

whatsoever?

که اصلا و ابدا هیچ تاثیری ندارد؟

Conflict is bound to happen between a system

کشمکش حتما رخ می دهد بین سیستمی

that no longer represents, nor has any dialogue capacity,

که نه نماینده جامعه است و نه ظرفیت ایجاد گفت و گو دارد

and citizens that are increasingly used

و شهروندانی که به طور فزاینده

to representing themselves.

برای انتخاب نماینده خود مورد استفاده قرار گرفته اند.

And, then we find noise:

و اینجاست که سر و صدا بلند می شود:

Chile, Argentina, Brazil, Mexico Italy, France, Spain, the United States,

شیلی، آرژانتین،‌ برزیل، مکزیک، ایتالیا، فرانسه، اسپانیا، آمریکا

they're all democracies.

اینها همگی دارای دموکراسی هستند.

Their citizens have access to

شهروندان آنها به صندوق رای دسترسی دارند

the ballot boxes. But they still feel the need,

ولی همچنان احساس نیاز می کنند،

they need to take to the streets in order to be heard.

نیاز دارند که باید به خیابان ها بیایند تا شنیده شوند.

To me, it seems like the 18th-century

برای من، این شبیه است به

slogan that was the basis for the formation

شعار قرن هجدهمی که پایه شکل گیری

of our modern democracies, "No taxation

دموکراسی امروزی ما است.

without representation,"

«نه به مالیات بدون نمایندگی٬»

can now be updated to "No representation without a conversation."

این شعار می توان به این شکل بروز رساند "نفی نمایندگی بدون گفت و گو."

We want our seat at the table.

ما می خواهیم سر میز صندلی خود را داشته باشیم.

And rightly so.

و درست هم می گویند.

But in order to be part of this conversation,

ولی برای این که بخشی از این تعامل باشیم

we need to know what we want to do next,

باید بدانیم اقدام بعدی ما چه خواهد بود

because political action is being able

چون اقدام سیاسی قادر است

to move from agitation

از تلاطم

to construction.

به سازندگی برسد.

My generation has been incredibly good at

نسل ما به طرزی باورنکردنی خوب عمل می کند

using new networks and technologies

در استفاده از شبکه ها و تکنولوژی جدید

to organize protests,

برای سازماندهی تظاهرات،

protests that were able to successfully

تظاهرات هایی که به صورت موفقیت آمیز

impose agendas,

برنامه هایی را تحمیل کردند

roll back extremely pernicious legislation,

باعث عقب نشینی قوانینی زیانبار شدند

and even overthrow authoritarian governments.

و حتی دولت ها و حکومت ها را سرنگون کردند

And we should be immensely

و ما باید به شدت

proud of this.

به این مساله مغرور باشیم.

But, we also must admit that we

ولی همچنین باید اعتراف کنیم

haven't been good at using those

که از همان شبکه ها و تکنولوژی

same networks and technologies

خیلی خوب عمل نکرده ایم

to successfully articulate an alternative to what we're seeing

تا جایگزینی برای چیزی که میبینیم پیدا کنیم

and find the consensus and build the alliances that are needed

و بر سر ائتلاف های لازم اجماع کنیم

to make it happen.

و کار را به انجام برسانیم.

And so the risk that we face

و خطری که با آن مواجه هستیم این است که

is that we can create these huge power vacuums

ممکن است خلاء های بزرگ قدرت ایجاد کنیم

that will very quickly get filled up by de facto

که به سرعت توسط قدرت های دوفاکتو پر می شوند

powers, like the military or highly

نیروهایی مانند ارتش

motivated and already organized groups

یا دیگر گروه های باانگیزه و سازمان یافته

that generally lie on the extremes.

که عموما افراطی هستند.

But our democracy is neither

ولی دموکراسی ما

just a matter of voting once every

یک مساله رای گیری

couple of years.

هر چند سال یکبار نیست.

But it's not either the ability to bring millions onto the streets.

توانایی به خیابان آوردن میلیون ها نفر هم نیست.

So the question I'd like to raise here,

و سوالی که میخواهم اینجا مطرح کنم

and I do believe it's the most important question we need to answer,

و اعتقاد دارم مهمترین سوالی است که باید پاسخ دهیم،

is this one:

این است که:

If Internet is the new printing press,

اگر اینترنت روزنامه جدید باشد

then what is democracy for the Internet era?

پس دموکراسی در عصر اینترنت چگونه است؟

What institutions do we want to build

چه سازمان هایی می خواهیم برای جامعه

for the 21st-century society?

قرن ۲۱ خود بسازیم؟

I don't have the answer, just in case.

من جواب سوال را ندارم

I don't think anyone does.

و فکر نمی کنم شخص دیگری هم داشته باشد.

But I truly believe we can't afford to ignore this question anymore.

ولی حقیقتا اعتقاد دارم که دیگر نمی توانیم این پرسش را نادیده بگیریم.

So, I'd like to share our experience

پس دوست دارم تجربه و چیزهایی که فعلا یاد گرفته ایم

and what we've learned so far

را با شما به اشتراک بگذارم

and hopefully contribute two cents

و امیدوارم که نظرم را

to this conversation.

در این بحث ارائه دهم.

Two years ago, with a group of friends from Argentina,

دو سال پیش،‌ با گروهی از دوستان آرژانتینی

we started thinking, "how can we get our representatives,

به این فکر افتادیم که: چطور می توانیم کاری کنیم نمایندگانمان،

our elected representatives,

نمایندگان منتخب مان

to represent us?"

نمایانگر واقعی ما باشند؟

Marshall McLuhan once said that politics

مارشال مک لوهان یک بار گفت که سیاست

is solving today's problems with yesterday's tools.

مشکلات امروز را با ابزارهای دیروز حل می کند

So the question that motivated us was,

پس سوالی که به ما انگیزه داد این بود که

can we try and solve some of today's problems

آیا می توانیم برخی از مشکلات امروز را با

with the tools that we use every single day of our lives?

ابزارهایی که به شکل روزمره استفاده می کنیم، حل کنیم؟

Our first approach was to design and develop

اولین قدم ما طراحی و توسعه

a piece of software called DemocracyOS.

نرم افزاری به نام DemocracyOS بود

DemocracyOS is an open-source web application

DemocracyOS یک اپلیکیشن متن-باز اینترنتی است

that is designed to become a bridge

که طراحی شده تا پلی باشد

between citizens and their elected representatives

بین شهروندان و نمایندگان منتخب آنها

to make it easier for us to participate from our everyday lives.

تا مشارکت را در زندگی روزمره ما راحت تر کند.

So first of all, you can get informed so every new

پس اولا، در جریان قرار می گیرید و به محض این که

project that gets introduced in Congress

پروژه جدیدی در کنگره معرفی شود

gets immediately translated and explained

فورا به زبان ساده

in plain language on this platform.

روی این پلتفرم توضیح داده می شود.

But we all know that social change

ولی همه ما می دانیم که تغییر اجتماعی

is not going to come from just knowing

فقط از دانستن اطلاعات بیشتر

more information,

حاصل نخواهد شد

but from doing something with it.

بلکه از طریق به کار بردن اطلاعات است که تغییر حاصل می شود

So better access to information

پس دسترسی بهتر به اطلاعات

should lead to a conversation

باید به یک مکالمه منجر شود

about what we're going to do next,

درباره این که قدم بعدی مان چیست،

and DemocracyOS allows for that.

و DemocracyOS این امکان را می دهد.

Because we believe that democracy is

چون ما اعتقاد داریم که دموکراسی

not just a matter of stacking up

فقط این نیست که

preferences, one on top of each other,

اولویت ها را یکی پس از دیگری ردیف کنیم،

but that our healthy and robust public debate

بلکه مناظره عمومی تنومند و سالم ما

should be, once again, one of its fundamental values.

باید یکبار دیگر از ارزش های اساسی آن باشد.

So DemocracyOS is about persuading and being persuaded.

پس DemocracyOS درباره متقاعد کردن و متقاعد شدن است.

It's about reaching a consensus

درباره رسیدن به اجماع است

as much as finding a proper way

همچنین درباره یافتن راهی مناسب

of channeling our disagreement.

برای هدایت اختلاف های ما است.

And finally, you can vote

و نهایتا، می توانید رای دهید

how you would like your elected representative to vote.

که می خواهید رای نمایندگان منتخب شما چه باشد.

And if you do not feel comfortable

و اگر احساس راحتی نمی کنید

voting on a certain issue,

که درباره یک مساله خاص رای دهید

you can always delegate your vote

همیشه می توانید رای خود را به شخص دیگری

to someone else, allowing

واگذار کنید و به اجازه دهید

for a dynamic and emerging social leadership.

تا رهبری اجتماعی نوظهور و پویا پدید آید.

It suddenly became very easy for us

این ناگهان برای ما خیلی راحت شد

to simply compare these results

تا این نتایج را مقایسه کنیم

with how our representatives were

با نحوه رای دادن نمایندگان ما

voting in Congress.

در مجلس.

But, it also became very evident that

اما، همچنین آشکار شد که

technology was not going to do the trick.

تکنولوژی نمی توانست کار را تمام کند.

What we needed to do to was to find

چیزی که باید انجام می دادیم پیدا کردن

actors that were able to

افرادی بود که بتوانند

grab this distributed knowledge

این دانش توزیع شده در جامعه را بگیرند

in society and use it to make better and more fair decisions.

و از آن برای گرفتن تصمیم های بهتر و منصفانه تر استفاده کنند.

So we reached out to traditional political parties

پس سراغ احزاب سیاسی سنتی رفتیم

and we offered them DemocracyOS.

و به آنها DemocracyOS را پیشنهاد کردیم

We said, "Look, here you have a platform that you can use to build

گفتیم:‌ ببینید یک پلتفرمی هست که می توانید

a two-way conversation with your constituencies."

برای ایجاد یک مکالمه دو طرفه با رای دهندگان خود استفاده کنید.»

And yes, we failed.

بله، ما شکست خوردیم.

We failed big time.

شکست بزرگی خوردیم

We were sent to play outside like little kids.

ما را به بیرون فرستادند تا مثل بچه ها بازی کنیم

Amongst other things, we were called naive.

علاوه بر خیلی چیزها، به ما گفتند ساده لوح.

And I must be honest: I think, in hindsight, we were.

باید صادق باشم، حالا با نگاه به گذشته، ما واقعا بودیم.

Because the challenges that we face, they're not

چون چالش هایی که با آنها مواجهیم

technological, they're cultural.

تکنولوژیک نیست بلکه فرهنگی است.

Political parties were never willing

احزاب سیاسی هرگز تمایل نداشتند

to change the way they make their decisions.

تا نحوه تصمیم گیری خود را تغییر دهند.

So it suddenly became a bit obvious

پس ناگهان یک مقدار آشکار شد

that if we wanted to move forward with this idea,

که اگر می خواستیم با این ایده به سمت جلو حرکت کنیم،

we needed to do it ourselves.

باید کار را خودمان انجام دهیم.

And so we took quite a leap of faith,

پس دل را به دریا زدیم،

and in August last year, we founded

و در ماه اوت پارسال،

our own political party,

حزب سیاسی خود را پایه گذاری کردیم،

El Partido de la Red,

به نام El Partido de la Red،

or the Net Party, in the city of Buenos Aires.

یا Net Party، در در شهر بوینوس آیرس.

And taking an even bigger leap of faith,

و حتی دل را بیشتر از قبل به دریا زدیم،

we ran for elections in October last year

و اکتبر پارسال در انتخابات شرکت کردیم

with this idea:

با این نظر:‌

if we want a seat in Congress,

اگر دنبال کرسی کنگره هستیم،

our candidate, our representatives

کاندیداهایمان، نمایندگان مان

were always going to vote according to

همواره باید طبق آن چیزی رای دهند

what citizens decided on DemocracyOS.

که شهروندان در DemocracyOS تصمیم می گیرند.

Every single project that got introduced

برای هر پروژه ای که در مجلس معرفی می شد

in Congress, we were going vote

نمایندگان ما بر اساس

according to what citizens decided on an online platform.

تصمیم شهروندان در پلتفرم آنلاین، رای می دادند.

It was our way of hacking the political system.

این روش ما برای هک یک نظام سیاسی بود

We understood that if we wanted

ما متوجه شدیم که اگر بخواهیم

to become part of the conversation,

بخشی از این بحث بشویم

to have a seat at the table,

و یک صندلی بر سر میز مذاکره اشته باشیم

we needed to become valid stakeholders,

بایستی سهام دار معتبری باشیم.

and the only way of doing it is to play by the system rules.

و تنها روش انجام این کار بازی با قوانین سیستم است.

But we were hacking it in the sense that

اما طوری داشتیم سیستم را هک می کردیم که

we were radically changing the way a political party

به سرعت نحوه تصمیم گیری یک حزب سیاسی را

makes its decisions.

دگرگون می کردیم.

For the first time, we were making our decisions

برای اولین بار، داشتیم تصمیم می گرفتیم

together with those who we were

همراه و همصدا با آنهایی که

affecting directly by those decisions.

مستقیما از این تصمیم ها متاثر می شدند.

It was a very, very bold move for a two-month-old party

این حرکتی بسیار شجاعانه بود برای حزبی که دو ماه

in the city of Buenos Aires.

از عمرش در بوینوس آیرس می گذشت.

But it got attention.

ولی مورد توجه قرار گرفت.

We got 22,000 votes, that's 1.2 percent of the votes,

ما ۲۲٫۰۰۰ رای یعنی ۱/۲ درصد کل آراء را گرفتیم،

and we came in second for the local options.

و در گزینه های محلی دوم شدیم.

So, even if that wasn't enough to win a

اگرچه این آرا کفاف گرفتن

seat in Congress, it was enough

کرسی را نمی داد، اما کافی بود

for us to become part of the conversation,

تا ما بخشی از این تعامل شویم،

to the extent that next month,

تا حدی که ماه بعد

Congress, as an institution, is launching

مجلس، به عنوان یک سازمان،

for the first time in Argentina's history,

برای اولین بار در تاریخ آرژانتین،

a DemocracyOS to discuss,

در DemocracyOS با شهروندان

with the citizens, three pieces of legislation:

سه قانون را به بحث می گذارد:

two on urban transportation and

دو مورد درباره حمل و نقل شهری و

one on the use of public space.

یک مورد استفاده از فضاهای عمومی.

Of course, our elected representatives are not

البته، نمایندگان منتخب ما نمی گویند

saying, "Yes, we're going to vote

٬بله ما طبق تصمیم شهروندان

according to what citizens decide,"

رای خواهیم داد٬

but they're willing to try.

اما مایلند امتحان کنند.

They're willing to open up a new space

آنها می خواهند فضای جدیدی را باز کنند

for citizen engagement and hopefully

برای مداخله شهروندان و امیدواریم

they'll be willing to listen as well.

که مردم هم گوش شنوا داشته باشند.

Our political system can be transformed,

نظام سیاسی ما می تواند تغییر کند

and not by subverting it, by destroying it,

ولی نه این که واژگون و نابود شود،

but by rewiring it with the tools that

بلکه با بازنویسی از طریق ابزاری که

Internet affords us now.

که اینترنت در اختیارمان می گذارد.

But a real challenge is to find, to design

ولی چالش واقعی پیدا کردن، طراحی،

to create, to empower those connectors

ساخت و قدرت بخشیدن به مرتبط کنندگانی است

that are able to innovate, to transform

که قادرند نوآوری کنند و

noise and silence into signal

سر و صدا و سکوت را به سیگنال تبدیل کنند

and finally bring our democracies

و در نهایت دموکراسی ما را

to the 21st century.

به قرن ۲۱ بیاورند.

I'm not saying it's easy.

من نمی گویم که این آسان است

But in our experience, we actually stand a chance

ولی تجربه ما می گوید، این شانس را داریم

of making it work.

که انجامش دهیم.

And in my heart, it's most definitely

قلبم به من می گوید که این کار قطعا

worth trying.

ارزش تلاش کردن دارد.

Thank you.

ممنون

(Applause)

(تشویق حاضران)