How cults rewire the brain | Diane Benscoter

مونی سابق، داين بنسکوتر: فرقه‌ها چگونه می‌اندیشند

Translator: Mohammad Keyhani Reviewer: Bardia Azadandish

My journey to coming here today

سفری که من را امروز به اينجا رسانده است

started in 1974.

در سال ۱۹۷۴ آغاز شد.

That's me with the funny gloves.

اون منم که دستکش‌های خنده‌دار پوشيده.

I was 17 and going on a peace walk.

من ۱۷ سالم بود و به يک راهپيمایی صلح می‌رفتم.

What I didn't know though, was most of those people, standing there

غافل از اينکه بيشتر افرادی که آنجا ايستاده بودند

with me, were Moonies.

در کنار من، مونی بودند.

(Laughter)

(خنده)

And within a week

و در عرض يک هفته

I had come to believe

من به جایی رسيده بودم که اعتقاد داشتم

that the second coming of Christ had occurred,

ظهور دوباره مسيح اتفاق افتاده،

that it was Sun Myung Moon,

و او همان سان ميونگ مون (Sun Myung Moon) هست،

and that I had been specially chosen and prepared by God

و اينکه من به طور ویژه از جانب خداوند برگزیده شده و آماده گشته‌ام

to be his disciple.

تا مريد او باشم.

Now as cool as that sounds,

با وجود اينکه به نظر چيز خیلی باحالی میاد،

my family was not that thrilled with this.

اما خانواده‌ام زياد با این مسئله ذوق نکرده بود.

(Laughter)

(خنده)

And they tried everything they could to get me out of there.

و هر کاری که از دست‌شان برمی‌آمد انجام دادند تا من را از آنجا بيرون بکشند.

There was an underground railroad of sorts

يک جور راه فرار زيرزمينی بود

that was going on during those years. Maybe some of you remember it.

که آن سال‌ها برقرار بود. شايد بعضی از شما يادتان بيايد.

They were called deprogrammers.

به آنها برنامه‌زدايان می‌گفتند.

And after about five long years

و بعد از حدود پنج سال طولانی

my family had me deprogrammed.

خانواده‌ام موفق شد من را برنامه‌زدایی کند.

And I then became a deprogrammer.

و بعد از آن خودم يکی از برنامه‌زدايان شدم.

I started going out on cases.

شروع کردم به رفتن برای مأموريت‌ها.

And after about five years of doing this,

و بعد از حدود پنج سال کار برنامه‌زدایی

I was arrested for kidnapping.

به اتهام آدم‌ربایی دستگير شدم.

Most of the cases I went out on

بيشتر مأموريت‌هایی که می‌رفتم

were called involuntary.

غيرداوطلبانه نامیده می‌شدند.

What happened was that the family

اتفاقی که می‌افتاد اين بود که خانواده فرد

had to get their loved ones some safe place somehow.

بايد عزيزشان را به نحوی به يک جای امن می‌بردند.

And so they took them to some safe place.

و خب آنها را به يک جای امن می‌بردند.

And we would come in and talk to them, usually for about a week.

و ما وارد می‌شديم و با آنها صحبت می‌کرديم، معمولا برای حدود يک هفته.

And so after this happened,

و خب بعد از اينکه من را گرفتند

I decided it was a good time to turn my back on this work.

مصمم شدم که زمان خوبی است تا این کار را ترک کنم.

And about 20 years went by.

و حدود ۲۰ سال گذشت.

There was a burning question though that would not leave me.

ولی يک سوال جانسوز مانده بود که من را رها نمی‌کرد.

And that was, "How did this happen to me?"

و آن اينکه «چطور اين اتفاق برای من افتاد؟»

And in fact, what did happen to my brain?

و براستی، چه اتفاقی در مغز من افتاد؟

Because something did.

چون يک چيزی اتفاق افتاده بود.

And so I decided to write a book, a memoir,

برای همين تصميم گرفتم کتابی بنويسم، از خاطراتم،

about this decade of my life.

درباره اين دهه از زندگانی ام.

And toward the end of writing that book

و نزديک‌های آخرهای نوشتن کتاب بودم که

there was a documentary that came out.

يک فيلم مستند بيرون آمد.

It was on Jonestown.

درباره واقعه جونزتاون (Jonestown)

And it had a chilling effect on me.

که تنم را به لرزه درآورد.

These are the dead in Jonestown.

اينها کشته‌شدگان جونستاون هستند.

About 900 people died that day,

حدود ۹۰۰ نفر آن روز مردند.

most of them taking their own lives.

بيشتر آنها با دست خودشان جان خود را گرفتند.

Women gave poison to their babies,

زنان به نوزادان خود سم خوراندند،

and watched foam come from their mouths as they died.

و کف کردن دهان‌هایشان را در حين جان دادن تماشا کردند.

The top picture is a group of Moonies

عکس بالایی يک دسته از مونی‌ها هستند

that have been blessed by their messiah.

که توسط مسيحای خود متبرک شده‌اند.

Their mates were chosen for them.

همسران‌شان برايشان تعیین شده‌اند.

The bottom picture is Hitler youth.

عکس پایینی فرقه جوانان حامی هيتلر است.

This is the leg of a suicide bomber.

اين لنگه پای يک بمب‌گذار انتحاری است.

The thing I had to admit to myself,

چيزی که ناچار بودم برای خوم بپذيرم،

with great repulsion,

با اکراه بسيار،

was that I get it.

اين بود که می‌فهمم.

I understand how this could happen.

درک می‌کنم که اين اتفاق چطور می‌تواند بيافتد.

I understand how someone's brain,

درک می‌کنم که چطور مغز يک انسان،

how someone's mind can come to the place

ذهن يک انسان می‌تواند به جایی برسد که

where it makes sense --

این چیزا معقول به نظر برسد،

in fact it would be wrong, when your brain is working like that --

وقتی ذهن‌تان اينطور کار می‌کند حتی اشتباه به نظر می‌رسد،

not to try to save the world through genocide.

که سعی نکنيد تا دنيا را از طريق نسل‌کشی نجات دهيد.

And so what is this? How does this work?

خب پس اين چيست؟ چگونه کار می‌کند؟

And how I've come to view what happened to me

و اين ديدگاهی است که من پيدا کرده‌ام نسبت به آنچه برایم اتفاق افتاد

is a viral, memetic infection.

که اين يک عفونت ويروسی مِمِتيک است.

For those of you who aren't familiar with memetics,

برای آنهایی که با مبحث ممتيک آشنا نيستند،

a meme has been defined as

يک مِم اینگونه تعريف می‌شود:

an idea that replicates in the human brain

ايده‌ای که در ذهن انسان خود را بازتوليد می‌کند

and moves from brain to brain like a virus,

و مانند يک ويروس از يک ذهن به ذهن بعدی سرایت می کند،

much like a virus. The way a virus works is --

خیلی شبيه ويروس. ويروس به اين شکل کار می‌کند که --

it can infect and do the most damage to someone

می‌تواند کسی را آلوده کند و بیشترین صدمه را به او بزند

who has a compromised immune system.

که سيستم ايمنی بدنش آسيب‌پذير باشد.

In 1974, I was young, I was naive,

در ۱۹۷۴ من جوان بودم، ساده بودم،

and I was pretty lost in my world.

و در دنيای خودم نسبتاً گم شده بودم.

I was really idealistic.

به شدت آرمان‌گرا بودم.

These easy ideas to complex questions are very appealing

اين ايده‌های ساده‌انگارانه برای جواب به پرسش‌های پيچيده خیلی جذاب هستند

when you are emotionally vulnerable.

وقتی که از نظر عاطفی آسيب‌پذير باشيد.

What happens is that

اتفاقی که می‌افتد اين است که

circular logic takes over.

منطق دوری حاکم می‌شود.

"Moon is one with God.

«مون با خداوند يکی است

God is going to fix all the problems in the world.

خداوند همه مشکلات دنيا را حل خواهد کرد.

All I have to do is humbly follow.

من هم فقط بايد با فروتنی پيروی کنم.

Because God is going to stop war and hunger --

چون خدا قرار است به جنگ و گرسنگی پايان دهد --

all these things I wanted to do --

همه کارهایی که من می‎خواستم بکنم.

all I have to do is humbly follow.

فقط کافی است با فروتنی پيروی کنم.

Because after all, God is [working through] the messiah. He's going to fix all this."

چون به هر حال، خدا دارد از طريق مسيح کار می‌کند. او همه اين مشکلات را حل خواهد کرد.»

It becomes impenetrable.

اين استدلال برايتان خدشه ناپذير می‌شود.

And the most dangerous part of this

و خطرناک‎ترين جنبه‌اش اين است که

is that is creates "us" and "them,"

يک «ما» و يک «آنها» می‌سازد.

"right" and "wrong,"

«خوب» و «بد»

"good" and "evil."

«خير» و «شر»

And it makes anything possible,

و هر چيزی را ممکن می‌کند.

makes anything rationalizable.

هر چيزی را قابل توجيه می‌سازد.

And the thing is, though,

و چيزی که هست اينه که

if you looked at my brain

اگر به مغز من نگاه می‌کرديد

during those years in the Moonies --

در آن سال‌هایی که عضو فرقه مونی‎ها بودم --

neuroscience is expanding exponentially,

دانش عصب‌شناسی دارد تصاعدی رشد می‎کند،

as Ray Kurzweil said yesterday. Science is expanding.

همانطور که ديروز ری کورزويل (Ray Kurzweil) گفت. علم در حال گسترش است.

We're beginning to look inside the brain.

کم‌کم چشممان به داخل مغز باز می‌شود.

And so if you looked at my brain, or any brain that's infected with

و خب اگر داخل مغز من را نگاه می‎کرديد، يا هر مغز ديگری که آلوده شده است

a viral memetic infection like this,

به يک عفونت ويروسی ممتيک مانند اين،

and compared it to anyone in this room,

و با هر فردی در اين اتاق آن را مقايسه می‌کرديد،

or anyone who uses critical thinking on a regular basis,

و يا هر کسی که به طور روزمره از اندیشه انتقادی استفاده می‌کند،

I am convinced it would look very, very different.

من مطمئن هستم که تفاوت بسيار زيادی می‌ديديد.

And that, strange as it may sound,

و اين با وجود آنکه عجيب به نظر می‎رسد،

gives me hope.

به من اميد می‌بخشد.

And the reason that gives me hope

و دليل اينکه به من اميد می‎بخشد

is that the first thing is to admit

اين است که اولين قدم اقرار به اين است که

that we have a problem.

ما مشکلی داریم.

But it's a human problem. It's a scientific problem, if you will.

اما يک مشکل انسانی است. يا بهتره بگم يک مشکل علمی است.

It happens in the human brain. There is no evil force out there to get us.

در مغز انسان اتفاق می‎افتد. اينطور نيست که يک نيروی پليدی آن بيرون هست که به دنبال ما باشد.

And so this is something that, through research and education,

و برای همين اين چیزی است که از طريق پژوهش و آموزش،

I believe that we can solve.

به عقیده من می‌توانیم آن را حل کنيم.

And so the first step is to realize

و خب اولين قدم اين است که بفهميم

that we can do this together,

که ما می‎توانیم با هم این کار به انجام برسانیم،

and that there is no "us" and "them."

اينطور نيست که يک «ما» و يک «آنها» وجود داشته باشد.

Thank you very much. (Applause)

خيلی ممنونم از شما. (تشويق)