How the progress bar keeps you sane | Small Thing Big Idea, a TED series

Translator: Camille Martínez Reviewer: Krystian Aparta

Translator: sadegh zabihi Reviewer: Mary Jane

How many people are bored at their desk

چند نفر پشت میزشان

for how many hours every day

برای چند ساعت در روز

and how many days a week and how many weeks a year

و چند روز در هفته و چند هفته در سال

for how many years in their life?

و چند سال در زندگی حوصله‌شان سر می‌رود؟

[Small thing. Big idea.]

[چیز کوچک. ایده بزرگ.]

[Daniel Engber on the Progress Bar]

[دنیل انگبار در نوار پیشرفت]

The progress bar is just an indicator on a computer

نوار پیشرفت تنها یک نمایش‌گر در کامپیوتر است

that something's happening inside the device.

که وقتی اتفاقی در دستگاه می‌افتد آن را نشان داده می‌دهد.

The classic one that's been used for years is a horizontal bar.

نمونه کلاسیک آن که سال‌هاست استفاده می‌شود یک نوار افقی است.

I mean, this goes back to pre-computer versions of this

منظورم این است که به نمونه قبل از کامپیوتر این برمی‌گردد

on ledgers, where people would fill in a horizontal bar from left to right

که در سربرگ‌ها، مردم یک نوار افقی را از چپ به راست پر می‌کردند

to show how much of a task they had completed at a factory.

تا نشان دهند چقدر از یک کار را در یک کارخانه انجام داده‌اند.

This is just the same thing on a screen.

این همان است روی صفحه نمایش.

Something happened in the 70s

در دهه ۷۰ اتفاقی افتاد

that is sometimes referred to as "the software crisis,"

که گاهی به عنوان «بحران نرم‌افزار» از آن یاد می‌شود،

where suddenly, computers were getting more complicated

که ناگهان، کامپیوترها داشتند سریع‌تر از آنچه کسی

more quickly than anyone had been prepared for,

آمادگی‌اش را داشته باشد

from a design perspective.

از منظر طراحی پیچیده‌تر می‌شدند.

People were using percent-done indicators in different ways.

مردم داشتند از نمایش‌گر درصد پیشرفت به گونه‌های مختلف استفاده می‌کردند.

So you might have a graphical countdown clock,

پس ممکن است یک ساعت معکوس شمار گرافیکی داشته باشید،

or they would have a line of asterisks

یا ممکن است خطی از علامت ستاره داشته باشند

that would fill out from left to right on a screen.

که روی صفحه از چپ به راست پر می‌شود.

But no one had done a systematic survey of these things

اما هیچ کس یک تحقیق اصولی روی این چیزها انجام نداده بود

and tried to figure out:

تا بفهمد که:

How do they actually affect the user's experience

آنها واقعاً چه تاثیری بر تجربه کاربر

of sitting at the computer?

از نشستن پشت کامپیوتر دارند؟

This graduate student named Brad Myers,

این دانشجوی ارشد به نام برد مایرز،

in 1985, decided he would study this.

در سال ۱۹۸۵ تصمیم گرفت آن را بررسی کند.

He found that it didn't really matter

او فهمید که واقعاً اهمیتی ندارد

if the percent-done indicator was giving you the accurate percent done.

که نمایش‌گر درصد پیشرفت میزان دقیق پیشرفت را نشان دهد.

What mattered was that it was there at all.

چیزی که مهم بود این بود که کلاً حضور داشته باشد.

Just seeing it there made people feel better,

فقط اینکه آن را ببینند حال مردم را بهتر می‌کرد،

and that was the most surprising thing.

و این غافلگیر کننده‌ترین چیز بود.

He has all these ideas about what this thing could do.

ایده‌های زیادی درباره کارهایی که می‌شد با آن کرد داشت.

Maybe it could make people relax effectively.

شاید آن بتواند مردم را به شکلی مؤثر آرام کند.

Maybe it would allow people to turn away from their machine

شاید به مردم این امکان را بدهد تا از دستگاهشان برگردند

and do something else of exactly the right duration.

و در همان مدت کار دیگری بکنند.

They would look and say, "Oh, the progress bar is half done.

ممکن است نگاه کنند و بگویند، «خوب، نوار پیشرفت به وسط رسیده.

That took five minutes.

این شد پنج دقیقه.

So now I have five minutes to send this fax,"

پس پنج دقیقه وقت دارم تا این فکس را ارسال کنم،»

or whatever people were doing in 1985.

یا هر کار دیگری که مردم در ۱۹۸۵ می‌کردند.

Both of those things are wrong.

هر دوی آن چیزها اشتباه هستند.

Like, when you see that progress bar,

مثلاً وقتی که نوار پیشرفت را می‌بینید،

it sort of locks your attention in a tractor beam,

به نوعی توجه شما را روی نوار پیشروی قفل می‌کند،

and it turns the experience of waiting

و تجربه صبر کردن را

into this exciting narrative that you're seeing unfold in front of you:

به داستانی جالب تبدیل می‌کند که پیش روی شما گشوده می‌شود:

that somehow, this time you've spent waiting in frustration

که از جهاتی، این زمانی که در صبر کردن صرف کرده‌اید

for the computer to do something,

تا کامپیوتر کاری را انجام دهد،

has been reconceptualized as:

تغییر محتوا داده و تبدیل شده به:

"Progress! Oh! Great stuff is happening!"

«پیشرفت! اوه! اتفاقی جالبی داره می‌افته!»

[Progress...]

[پیشرفت...]

But once you start thinking about the progress bar

اما وقتی که به نوار پیشرفت فکر می‌کنید

as something that's more about dulling the pain of waiting,

به عنوان چیزی که درد صبر کردن را کم می‌کند،

well, then you can start fiddling around with the psychology.

آن وقت می‌توانید به تاثیرات روانی آن بپردازید.

So if you have a progress bar that just moves at a constant rate --

پس اگر یک نوار پیشرفت داشته باشید که فقط با یک سرعت ثابت پر شود --

let's say, that's really what's happening in the computer --

با فرض اینکه همین اتفاق واقعاً در کامپیوتر می‌افتد --

that will feel to people like it's slowing down.

برای مردم طوری به نظر می‌رسد که انگار سرعت آن کم می‌شود.

We get bored.

حوصله‌مان سر می‌رود.

Well, now you can start trying to enhance it

خوب، حالا می‌توانید برای بهتر شدن آن تلاش کنید

and make it appear to move more quickly than it really is,

و کاری کنید که تندتر از آنچه واقعاً هست حرکت کند،

make it move faster at the beginning, like a burst of speed.

کاری کنید که در ابتدا تندتر جلو برود، مثلاً انفجاری سرعت آن زیاد شود.

That's exciting, people feel like, "Oh! Something's really happening!"

هیجان انگیز است، مردم فکر می‌کنند، "اوه! واقعاً اتفاقی دارد می‌افتد!"

Then you can move back into a more naturalistic growth of the progress bar

و بعد می‌توانید به همان سرعت واقع‌گرایانه برگردید

as you go along.

همین طور که نوار پیشرفت می‌کند.

You're assuming that people are focusing on the passage of time --

دارید فرض می‌کنید که مردم بر گذر زمان تمرکز کرده‌اند --

they're trying to watch grass grow,

تلاش می‌کنند رشد سبزه را تماشا کنند،

they're trying to watch a pot of water, waiting for it to boil,

تلاش می‌کنند یک قوری را ببینند، و برای به جوش آمدن آب صبر کنند،

and you're just trying to make that less boring,

و شما می‌خواهید خسته کننده بودن

less painful and less frustrating

دردناک بودن و آزاردهنده بودن آن را

than it was before.

کمتر از آنچه پیشتر بود بکنید.

So the progress bar at least gives you

پس نوار پیشرفت حداقل به شما

the vision of a beginning and an end,

دیدی از ابتدا و انتها می‌دهد،

and you're working towards a goal.

و شما دارید برای رسیدن به یک هدف تلاش می‌کنید.

I think in some ways, it mitigates the fear of death.

من فکر می‌کنم از جهاتی حتی ترس از مرگ را هم کم می‌کند.

Too much?

زیادی شد؟