Steven Pinker: What our language habits reveal

صحبت های استیون پینکر در باره زبان و تفکر

Translator: Ali Poursamadi Reviewer: soheila Jafari

This is a picture of Maurice Druon,

این تصویر آقای موریس درون است،

the Honorary Perpetual Secretary of L'Academie francaise,

دبیر مادام العمر و افتخاری « لاکادمی فقانسز»

the French Academy.

فرهنگستان فرانسه.

He is splendidly attired in his 68,000-dollar uniform,

ملبس به تنپوش  عالی ۶۸۰۰۰ دلاری،

befitting the role of the French Academy

درخور نقش وی در فرهنگستان فرانسه

as legislating the

به عنوان سازمانی که قوانین استفاده صحیح

correct usage in French

از زبان فرانسه را وضع کرده و

and perpetuating the language.

در راستای تداوم این زبان تلاش می کند.

The French Academy has two main tasks:

این فرهنگستان ۲ وظیفه اصلی به عهده دارد:

it compiles a dictionary of official French.

یک ، تدوین و جمع آوری لغتنامه زبان رسمی فرانسوی--

They're now working on their ninth edition,

که اکنون نسخه نهم آن در حال تدوین است،

which they began in 1930, and they've reached the letter P.

که آنها این کار از سال ۱۹۳۰ شروع و تا کنون تا حرف " پی P" پیشرفته اند.

They also legislate on correct usage,

آنها همچنین قوانین استفاده صحیح از لغات را وضع میکنند،

such as the proper term for what the French call "email,"

مثلا اینکه کلمه صحیح جایگزین برای ای-میل

which ought to be "courriel."

«‌رایا نامه » است !

The World Wide Web, the French are told,

یا « وب »‌

ought to be referred to as

باید به عنوان

"la toile d'araignee mondiale" -- the Global Spider Web --

« تارعنکبوت جهانی » خوانده شود . و البته این توصیه ها--

recommendations that the French gaily ignore.

عموما توسط فرانسوی ها به خوشنودی مورد بی اعتنایی قرار می گیرد .

Now, this is one model of how language comes to be:

یکی از روش‌هایی که زبان می تواند پدید آید

namely, it's legislated by an academy.

این است که توسط یک مجموعه آکادمیک تبیین و تنظیم شود .

But anyone who looks at language realizes

ولی هر کسی که با این زبان رو به رو شود در می یابد که

that this is a rather silly conceit,

این روش بیشتر غرور احمقانه و به دور از خرد است ،زیرا

that language, rather, emerges from human minds interacting from one another.

زبان در تعامل اذهان انسان ها با یکدیگر پدید می آید.

And this is visible in the unstoppable change in language --

و این امر به وضوح در تغییرات مداوم و اجتناب ناپذیر زبان دیده می شود.

the fact that by the time the Academy finishes their dictionary,

در واقع به محض اینکه فرهنگستان این نسخه از لغتنامه را با اتمام برساند،

it will already be well out of date.

تاریخ مصرف آن گذشته و لغات آن قدیمی شده اند .

We see it in the

این روال به روشنی

constant appearance of slang and jargon,

در پدید آمدن مداوم اصطلاحات فنی و زبان کوچه و بازار ،

of the historical change in languages,

در تغییرات تاریخی زبان ،

in divergence of dialects

در تنوع گویش ها ،

and the formation of new languages.

و در پیدید آمدن زبان های جدید مشاهده می شود.

So language is not so much a creator or shaper of human nature,

پس ، زبان به جای اینکه سازنده یا شکل دهنده طبیعت انسانی باشد ،

so much as a window onto human nature.

بیشترمانند پنجره ای به طبع انسان است .

In a book that I'm currently working on,

در کتابی که اکنون سرگرم نوشتن آن هستم ،

I hope to use language to shed light on

سعی دارم با استفاده از «زبان» به اکتشاف

a number of aspects of human nature,

وجوه مختلفی از طبع انسانی بپردازم ،

including the cognitive machinery

از جمله روش کار کرد ادراک

with which humans conceptualize the world

که انسان از طریق آن جهان پیرامون را به مفاهیم تبدیل می کند

and the relationship types that govern human interaction.

و همچنین انواع رابطه هایی که تعامل انسان ها را شکل می دهد .

And I'm going to say a few words about each one this morning.

و امروز در باره این دو چند کلمه ای با شما صحبت خواهم کرد.

Let me start off with a technical problem in language

اجازه بدهید که ابتدا با یک مشکل فنی در زبان شروع کنم

that I've worried about for quite some time --

که چند وقتیست ذهن من را به خود مشغول کرده

and indulge me

و امیدوارم که شما هم در شور اشتیاق من

in my passion for verbs and how they're used.

برای این مشکل : « افعال و نحوه استفاده آنها » شریک بشید .

The problem is, which verbs go in which constructions?

و اما مساله : کدام افعال با کدام ساختار ها استفاده می شوند ؟

The verb is the chassis of the sentence.

فعل چهار چوب جمله است .

It's the framework onto which the other parts are bolted.

فعل چهارچوبی است که بقیه اجزا جمله به آن متصل می شوند .

Let me give you a quick reminder

ابتدا یک یادآوری سریع

of something that you've long forgotten.

در باره چیزی که مدتهاست فراموش کردید

An intransitive verb, such as "dine," for example,

یک فعل لازم مثل « شام خوردن» ( to dine )

can't take a direct object.

نمیتواند مفعول مستقیم داشته باشد .

You have to say, "Sam dined," not, "Sam dined the pizza."

به جای «سام پیتزا را شام خورد » باید بگوییم « سام شام خورد » .

A transitive verb mandates

اما افعال متعدی

that there has to be an object there:

به مفعول مستقیم نیاز دارند :

"Sam devoured the pizza." You can't just say, "Sam devoured."

« سام پیتزا را بلعید !» . « سام بلعید » جمله ای ناقص است .

There are dozens or scores of verbs of this type,

و افعال زیادی از این نوع وجود دارند ،‌

each of which shapes its sentence.

که میتوانند جمله های از این دست بسازند.

So, a problem in explaining how children learn language,

و اما، یکی از مسایلی که در توصیف نحوه یاد گیری زبان توسط بچه ها،

a problem in teaching language to adults so that they don't make grammatical errors,

«آموزش دوری از خطا های دستوری به بزرگسالان »

and a problem in programming computers to use language is

و همچنین « ساخت برنامه کامپیوتری ای که قادر به استفاده از « زبان » باشد» ، این است که :

which verbs go in which constructions.

کدام فعل ، در کدام ساختار جمله قابل استفاده است .

For example, the dative construction in English.

به عنوان مثال ساختار مفعول غیر مستفیم ( Dative ) در انگلیسی :

You can say, "Give a muffin to a mouse," the prepositional dative.

می توانید بگویی «Give a muffin to a mouse » ( به موش یک کلوچه بده)‌ مفعول غیر مستقیم از طریق حرف اضافه،

Or, "Give a mouse a muffin," the double-object dative.

یا اینکه بگویی « Give a mouse a muffin » ( موش را کلوچه ای بده ) مفعول غیر مستقیم دو گانه،

"Promise anything to her," "Promise her anything," and so on.

« قول همه چیز را به او بده » و « قولش بده همه چیز را » و ...

Hundreds of verbs can go both ways.

تعداد زیادی از افعال میتوانند به این دو شکل استفاده شوند .

So a tempting generalization for a child,

برای یک کودک، یا برای یک بزرگسال و یا یک کامپیوتر

for an adult, for a computer

این وسوسه وجود دارد که فعل های مناسب ساختار

is that any verb that can appear in the construction,

عمومیت دادن این است که افعالی که با ساختار

"subject-verb-thing-to-a-recipient"

« فاعل - فعل - چیز - به مفعول » استفاده می شوند،

can also be expressed as "subject-verb-recipient-thing."

میتوانند با ساختار « فاعل - فعل - مفعول - چیز » نیز استفاده شوند.

A handy thing to have,

دانستن این کارآمد است،

because language is infinite,

زیرا زبان نامحدود است و

and you can't just parrot back the sentences that you've heard.

به جای تکرار عین به عین جملات

You've got to extract generalizations

باید قوانین عمومی را از آن استخراج کرد

so you can produce and understand new sentences.

و براساس آن قوانین جمله ها را فهمید و جمله های جدید ساخت .

This would be an example of how to do that.

مثل این نمونه .

Unfortunately, there appear to be idiosyncratic exceptions.

متاسفانه به نظر میاید که استثناهایی در باره این قاعده عمومی وجود دارد.

You can say, "Biff drove the car to Chicago,"

می توان گفت « بیف ماشین را به شیکاگو راند »

but not, "Biff drove Chicago the car."

ولی نمیشه گفت« بیف شیکاگو را خودرو راند»

You can say, "Sal gave Jason a headache,"

میشه گفت « سال برای جیسون اعصاب خوردی درست کرد.»

but it's a bit odd to say, "Sal gave a headache to Jason."

ولی کمی عجیب به نظر میاد اگر بگیم « سال به جیسون اعصاب خوردی داد.»

The solution is that these constructions, despite initial appearance,

علت این است که، علی رغم ظاهر مشابه،

are not synonymous,

اینها هم معنی نیستند .

that when you crank up the microscope

وقتی که به دقت مطالعه رو افزایش بدهید،

on human cognition, you see that there's a subtle difference

میبینید که تفاوت های ظریفی بین معنی این دو

in meaning between them.

وجود دارد

So, "give the X to the Y,"

ساختار « دادن ایکس به وای »

that construction corresponds to the thought

مربوط به این شکل از فکر است که

"cause X to go to Y." Whereas "give the Y the X"

"علت ایکس X به وای Y" در حالیکه " معلول وایY به ایکسX است"

corresponds to the thought "cause Y to have X."

مربوط به این شکل تفکر است که کاری کنیم که "وایY" دارای "ایکسX "گردد .

Now, many events can be subject to either construal,

اتفاقات متعددی وجود دارند که در هردو ساختار قابل تعبیرند .

kind of like the classic figure-ground reversal illusions,

تقریبا مانند خطای بصری تعویض موضوع و زمینه که

in which you can either pay attention

در آن شما به موضوع خاصی

to the particular object,

در تصویر دقت می کنید،

in which case the space around it recedes from attention,

و در این حالت فضای اطراف آن از محدوده توجه خارج میشود،

or you can see the faces in the empty space,

یا اینکه شما به فضای اطراف موضوع توجه می کنید،

in which case the object recedes out of consciousness.

در این صورت خود موضوع از دامنه توجه هوشیارانه شما خارج می شود.

How are these construals reflected in language?

چنین تعابیری چگونه در زبان منعکس می شوند ؟‌

Well, in both cases, the thing that is construed as being affected

خوب ، در هر دو حال چیزی که به عنوان مفعول فهمیده میشود ،

is expressed as the direct object,

به عنوان مفعول مستقیم بیان می شود،

the noun after the verb.

کلمه ای که بعد از فعل می آید.

So, when you think of the event as causing the muffin to go somewhere --

پس هنگامی که به اتفاقی که منجر به جا به جایی کلوچه می شود فکر می کنید--

where you're doing something to the muffin --

و عمل روی کلوچه اتفاق می افتد--

you say, "Give the muffin to the mouse."

می گویید « کلوچه را به موش بده »

When you construe it as "cause the mouse to have something,"

وقتی از آن به این تعبیر می کنید که « باعث شوید موش چیزی به دست آورد، »

you're doing something to the mouse,

شما عمل رو روی موش انجام داده اید

and therefore you express it as, "Give the mouse the muffin."

و به این ترتیب خواهید گفت « به موش کلوچه بده »

So which verbs go in which construction --

پس مساله ای که ابتدا به آن اشاره کردم :‌

the problem with which I began --

اینکه کدام فعل در کدام ساختار استفاده می شود--

depends on whether the verb specifies a kind of motion

وابسته به این است که آیا فعل گونه ای از حرکت را نشان میدهد

or a kind of possession change.

یا گونه ای از تغییر مالکیت را.

To give something involves both causing something to go

مثلا فعل «دادن» هم به معنی « انتقال چیزی»‌

and causing someone to have.

وهم به معنی «تغییر مالکیت ازفردی به فرد دیگر» است .

To drive the car only causes something to go,

راندن ماشین اشاره به حرکت دادن چیزی دارد،

because Chicago's not the kind of thing that can possess something.

زیرا شیکاگو قادر به مالکیت و داشتن چیزی نیست.

Only humans can possess things.

فقط انسان‌ها می توانند مالک چیزها باشند.

And to give someone a headache causes them to have the headache,

و «اعصاب خوردی» به کسی دادن یعنی باعث اعصاب خوردی کسی شدن،

but it's not as if you're taking the headache out of your head

ولی این به معنی نیست که اعصاب خوردی از سر شما خارج شده و

and causing it to go to the other person,

به سوی فرد دیگر رفته و

and implanting it in them.

برای ورود به سر او برنامه ریزی می کند !‌

You may just be loud or obnoxious,

بلکه فقط کافیست بلند سروصدا کنید یا مزاحم باشید،

or some other way causing them to have the headache.

یا بر ترتیب دیگری منجر به اعصاب خوردی او بشوید.

So, that's

این

an example of the kind of thing that I do in my day job.

نمونه ای از کارهاییست که من به عنوان شغل اصلی خود انجام می دهم.

So why should anyone care?

ولی چرا این کار اهمیت دارد ؟‌

Well, there are a number of interesting conclusions, I think,

خوب، فکر می کنم این کار نتایج متعدد و جذابی دارد،

from this and many similar kinds of analyses

از این شکل از تحلیل ها و تحلیل های مشابه

of hundreds of English verbs.

در باره صدها فعل زبان انگلیسی.

First, there's a level of fine-grained conceptual structure,

هروقت جمله ای میسازیم یا بیان میکنیم،

which we automatically and unconsciously compute

لایه ظریفی از ساختار مفهومی وجود داره که

every time we produce or utter a sentence, that governs our use of language.

به شکل نا خودآگاهی آن را بعنوان چهار چوب استفاده از زبان مد نظر داریم.

You can think of this as the language of thought, or "mentalese."

این ساختار مفهومی را می توان به عنوان زبان تفکر("زبان فرضی که در آن مفاهیم و گزاره بدون ذکر واژه‌ها ، بیان میشوند -Mentalese" )در نظر گرفت.

It seems to be based on a fixed set of concepts,

آن طور که به نظر می آید این زبان بر اساس مجموعهای از مفاهیم ثابت پایه ریزی شده

which govern dozens of constructions and thousands of verbs --

که چند ده ساختار و هزاران فعل را مدیریت می کنند--

not only in English, but in all other languages --

نه تنها در زبان انگلیسی، بلکه در همه زبان های دیگر

fundamental concepts such as space,

مفاهیم زیر بنایی مانند فضا،

time, causation and human intention,

زمان ،علیت و قصد انسانی--

such as, what is the means and what is the ends?

به معنی « نتایج و ابزار و روش های به دست آوردن آنها » ؟

These are reminiscent of the kinds of categories

که یادآور دسته بندی

that Immanuel Kant argued

چهارچوب های زیربنایی فکری انسان

are the basic framework for human thought,

بر اساس نظریات امانوئل کانت است،

and it's interesting that our unconscious use of language

نکته جذاب اینجاست که استفاده ناخودآگاه ما از زبان

seems to reflect these Kantian categories.

انگار منطبق با دسته بندی کانتی-ست و چندان

Doesn't care about perceptual qualities,

اهمیتی به کیفیت ظاهری اشیا

such as color, texture, weight and speed,

مانند رنگ، بافت، وزن و سرعت نمیدهد

which virtually never differentiate

و اینها هیچگاه در جایگاه و نحوه

the use of verbs in different constructions.

استفاده از افعال در ساختهای مختلف تغییر ایجاد نمی کنند

An additional twist is that all of the constructions in English

خم دیگرماجرا اینجاست که همه ساخت ها در زبان انگلیسی

are used not only literally,

نه تنها به شکل مستقیم و لفظی استفاده می شوند،

but in a quasi-metaphorical way.

بلکه در حالت شبه - استعاری نیز استفاده می شوند .

For example, this construction, the dative,

مثلا این ساختار "- مفعول غیر مستقیم dative"

is used not only to transfer things,

تنها برای جابه جایی اشیا استفاده نمی شود

but also for the metaphorical transfer of ideas,

بلکه برای جابه جایی تمثیلی چیزهایی مثل ایده ها نیز استفاده می شود .

as when we say, "She told a story to me"

وقتی میگوییم، "او به من داستانی را گفت"

or "told me a story,"

یا اینکه "داستانی به من گفت."

"Max taught Spanish to the students" or "taught the students Spanish."

یا اینکه "ماکس اسپانیایی به دانش آموزان یاد داد" یا اینکه" ماکس به دانش آموزان اسپانیای یاد داد."

It's exactly the same construction,

دقیقا" همان ساختار است.

but no muffins, no mice, nothing moving at all.

ولی خبری از موشها و کلوچه ها و جابه جایی در کار نیست.

It evokes the container metaphor of communication,

و در واقع این اشاره به "میزان و یا اندازه قیاس" با ارتباطات دارد،

in which we conceive of ideas as objects,

که در آن ایده ها و تفکرات به شکل اشیا فهمیده می شوند،

sentences as containers,

جمله ها به شکل بسته های حاوی تفکرات

and communication as a kind of sending.

و ارتباط به نوعی حمل و نقل این بسته ها

As when we say we "gather" our ideas, to "put" them "into" words,

مثل وقت که ما افکار خود را « جمع آوری » می کنیم و آنها را به کلام در می آوریم.

and if our words aren't "empty" or "hollow,"

و اگر این کلمات «تهی» ( از معنی ) و « پوچ » نباشند

we might get these ideas "across" to a listener,

ما احتمالا میتوانیم تفکرات خور را از درون « مرز» به شنونده انتقال دهیم .

who can "unpack" our words to "extract" their "content."

که او هم به نوبه خود این بسته های را «باز کرده» تا «محتویات» آنها را«استخراج» کند

And indeed, this kind of verbiage is not the exception, but the rule.

این شکل از استفاده از کلمات استثنا نیستند بلکه قانون زباننند.

It's very hard to find any example of abstract language

پیدا کردن نمونه ای از زبانی انتزاعی که بر اساس

that is not based on some concrete metaphor.

مصداق های واقعی نباشد بسیار دشوار است .

For example, you can use the verb "go"

برای مثال فعل رفتن

and the prepositions "to" and "from"

و حروف اضافه « به » و « از »

in a literal, spatial sense.

درمعنای مکانی :

"The messenger went from Paris to Istanbul."

«پیک از پاریس به استانبول رفت»

You can also say, "Biff went from sick to well."

همچنین : میتونید بگید « بیف از بیماری رو به بهبودی رفت »

He needn't go anywhere. He could have been in bed the whole time,

در حالی که بیف جایی نرفته و احتمالا تمام مدت در تخت خوابیده بوده .

but it's as if his health is a point in state space

ولی انگار وضعیت سلامت نقطه ای از فضای وضع های ممکن است

that you conceptualize as moving.

و تغییر آن به شکل یک جا به جایی ادراک می شود .

Or, "The meeting went from three to four,"

یا « قرار از ساعت ۳ به ۴ جا به جا شد » ،

in which we conceive of time as stretched along a line.

که ما زمان رو به صورت پهن شده روی یک خط ادراک می کنیم .

Likewise, we use "force" to indicate

به شکل مشابهی مفهوم نیرو نیز محدود به

not only physical force,

نیروی فیزیکی،

as in, "Rose forced the door to open,"

« رز به زور در را باز کرد »‌ نیست ، بلکه میتواند

but also interpersonal force,

به نیروی بین فردی هم اشاره کنه،

as in, "Rose forced Sadie to go," not necessarily by manhandling her,

«رُز ، سادی رو وادار به رفتن کرد » نه لزوما" با هل دادن او،

but by issuing a threat.

بلکه با تهدید کردنش--

Or, "Rose forced herself to go,"

یا « رُز خودش رو وادار به رفتن کرد »

as if there were two entities inside Rose's head,

انگار که دو شخص در سر رُز،

engaged in a tug of a war.

درگیر کشمکشند.

Second conclusion is that the ability to conceive

دومین نتیجه گیری این است که توانایی ادراک

of a given event in two different ways,

هر اتفاق در دو شکل امکان پذیر است :‌

such as "cause something to go to someone"

"منجر به انتقال چیزی به کسی شدن،"

and "causing someone to have something,"

یا کسی را وادار به داشتن چیزی کردن.

I think is a fundamental feature of human thought,

به نظر من این یک قابلیت زیربنایی تفکر انسان است،

and it's the basis for much human argumentation,

و پایه بسیاری از مباحثی که بین افراد در میگیرد است،

in which people don't differ so much on the facts

وقتی که واقعیت مورد بحث برای طرفین تقریبا مشترک است

as on how they ought to be construed.

ولی بحث در باره چگونگی تعبیر آنها جریان دارد.

Just to give you a few examples:

بگذارید چند نمونه مثال بزنم:

"ending a pregnancy" versus "killing a fetus;"

"اتمام حاملگی" در مقابل "کشتن جنین"

"a ball of cells" versus "an unborn child;"

"توده سلولی" در مقابل "فرزند متولد نشده"

"invading Iraq" versus "liberating Iraq;"

"تهاجم به عراق" در مقابل "آزاد سازی عراق"

"redistributing wealth" versus "confiscating earnings."

"توضیع مجدد ثروت" در مقابل "مصادره اموال"

And I think the biggest picture of all

و فکر میکنم تصویر کلی و جامع

would take seriously the fact

به شدت این نکته را جدی خواهد گرفت که

that so much of our verbiage about abstract events

بسیاری از مباحثاتی که درباره اتفاقات انتزاعی در جریان است

is based on a concrete metaphor

بر اساس استعاره‌های از واقعیت است .

and see human intelligence itself

اینطور به نظر می آید که فهم انسان خود را متشکل

as consisting of a repertoire of concepts --

از مجموعه متنوعی از مفاهیم مثل اشیا،

such as objects, space, time, causation and intention --

فضا،‌ زمان، علیت، قصد و .. می بیند

which are useful in a social, knowledge-intensive species,

واین مجموعه برای گونه انسانی که در باره

whose evolution you can well imagine,

سیر تکاملی یا فرگشت که به خوبی میتوانید تصور کنید بسیار کارآمد است،

and a process of metaphorical abstraction

بخش دیگرفهم انسان ، روال انتزاعی سازی استعاره‌ای است که

that allows us to bleach these concepts

اجازه میدهد این مفاهیم را

of their original conceptual content --

از محتوای مفهومی اولیه فضا، زمان و نیرو

space, time and force --

تفکیک کنیم و آنها را

and apply them to new abstract domains,

دردامنه های جدیدی از مفهوم به کار ببریم

therefore allowing a species that evolved

این امر منجر به فرگشت این گونه به نحوی شده که میتواند

to deal with rocks and tools and animals,

با چیز های جدیدی مثل سنگها و ابزار ها و حیوانات رو در رو شود

to conceptualize mathematics, physics, law

یا از مفاهیم ریاضی و فیزیک و قوانین مدنی و

and other abstract domains.

سایر عرصه های انتزاعی ادراک داشته باشد .

Well, I said I'd talk about two windows on human nature --

گفتم که در باره دو پنجره به طبیعت انسان با شما سخن خواهم گفت:

the cognitive machinery with which we conceptualize the world,

اول سازو کاری که ما از طریق آن از جهان مفهوم می سازیم

and now I'm going to say a few words about the relationship types

و اکنون چند کلمه‌ای در باره نوع روابطی که

that govern human social interaction,

محور تعاملات اجتماعی ، آنگونه که در زبان انعکاس پیدا کرده

again, as reflected in language.

حرف خواهم زد.

And I'll start out with a puzzle, the puzzle of indirect speech acts.

با یک معما شروع می کنم :‌ معمای اعمالی که در گفتار غیر مستقیم اتفاق می افتد

Now, I'm sure most of you have seen the movie "Fargo."

نمی دانم که آیا اکثر شما فیلم "فارگو" را دیده اید یا نه.

And you might remember the scene in which

اگر دیده باشید احتمالا این صحنه را به یاد خواهید آورد که

the kidnapper is pulled over by a police officer,

افسر پلیس ماشینٍ دزد را در کنار خیابان متوقف کرد،

is asked to show his driver's license

و از راننده مدارک ماشن را درخواست کرد

and holds his wallet out

دزد کیف پولش را در حالی که سر یک اسکناس

with a 50-dollar bill extending

۵۰ دلاری با اندک زاویه ای

at a slight angle out of the wallet.

از آن بیرون زده بود به سمت پلیس گرفت

And he says, "I was just thinking

و گفت : «فکر می کنم بد نباشه که

that maybe we could take care of it here in Fargo,"

مساله رو همینجا در "فارگو" حل کنیم »

which everyone, including the audience,

کاری که تقریبا همه ، از جمله مخاطبین ،

interprets as a veiled bribe.

به عنوان رشوه ای در لفافه تعبیر می کنند.

This kind of indirect speech is rampant in language.

این شکل استفاده ازگفتار غیر مستقیم بسیار در زبان استفاده می شود.

For example, in polite requests,

به عنوان مثال در درخواست های محترمانه،

if someone says, "If you could pass the guacamole,

مثلا اگر کسی بگوید:« اگر گواکومولی (نوعی سُس مکزیکی) را به من بدهید

that would be awesome,"

بسیار عالی خواهد شد »

we know exactly what he means,

منظور او بسیار روشن و واضح است .

even though that's a rather bizarre

علی رغم اینکه مفهوم بیان شده

concept being expressed.

بسیار عجیب و غریب است

(Laughter)

( خنده )

"Would you like to come up and see my etchings?"

« میای بالا کار دستی هام رو ببینی ؟‌»

I think most people

فکر میکنم اکثر مردم

understand the intent behind that.

قصد پشت چنین پیشنهادی را می شناند .

And likewise, if someone says,

هم چنین اگر کسی بگه

"Nice store you've got there. It would be a real shame if something happened to it" --

« چه مغازه باحالی داری پسر، خیلی حیف میشه اگر یه بلایی سرش بیادا ... میدونی که چی میگم !!‌»

(Laughter) --

( خنده )‌

we understand that as a veiled threat,

ما درک می کنیم که این به جای تعمق

rather than a musing of hypothetical possibilities.

در باره امکانات فرضی، تهدیدی در لفافه است .

So the puzzle is, why are bribes,

و اما معما این است که چرا رشوه

polite requests, solicitations and threats so often veiled?

درخواست های محترمانه، ترغیب و تهدید عموما در لفافه ارایه می شود ؟‌

No one's fooled.

کسی را فریب نخورده--

Both parties know exactly what the speaker means,

دو طرف مکالمه دقیقا منظور نظر گوینده را درک می کنند،

and the speaker knows the listener knows

و گوینده می داند که شنونده میداند که گوینده

that the speaker knows that the listener knows, etc., etc.

میداند که شنونده می داند و ....

So what's going on?

پس جریان چیست ؟‌

I think the key idea is that language

من فکر می کنم نکته کلیدی این است که زبان

is a way of negotiating relationships,

روشی برای چانه زنی در روابط است،

and human relationships fall into a number of types.

و روابط انسان به چند نوع دسته بندی می شود.

There's an influential taxonomy by the anthropologist Alan Fiske,

آفای آلان فیسک دسته بندی بسیار معتبری ارایه کرده که

in which relationships can be categorized, more or less,

در آن روابط کم و بیش بر اساس « اشتراک »

into communality, which works on the principle

دسته بندی می شود، بر اساس اصل

"what's mine is thine, what's thine is mine,"

« آنچه از آن من است مال تو و آنچه از آن توست مال من »

the kind of mindset that operates within a family, for example;

شکل تفکر در خانواده ها . یا

dominance, whose principle is "don't mess with me;"

تسلط که اصل آن این است :‌ «‌ سر به سر من نزار !‌ »‌

reciprocity, "you scratch my back, I'll scratch yours;"

یا عمل متقابل « تو کار من رو راه میندازی، من کار تو رو راه میندازم»

and sexuality, in the immortal words of Cole Porter, "Let's do it."

یا ارتباط جنسی ، در قالب کلام به یاد ماندنی کول پورتر : « بزن بریم »‌

Now, relationship types can be negotiated.

این انواع ارتباطی قابل مذاکره هستند

Even though there are default situations

با اینکه وضعیت پیش فرضی وجود داره

in which one of these mindsets can be applied,

که هر یک از این روش های برخورد استفاده میشه،

they can be stretched and extended.

ولی اینها قابلیت گسترش و انعطاف دارند .

For example, communality applies most naturally

مثلا : « اشتراک» معمولا به شکل طبیعی درباره

within family or friends,

دوستان یا درون خانواده به کار برده میشه

but it can be used to try to transfer

ولی همین اصل میتونه برای انتقال

the mentality of sharing

تفکر مبتنی بر اشتراک

to groups that ordinarily would not be disposed to exercise it.

به گروه هایی که چندان تمایلی در به کار بستن این شکل رابطه ندارند استفاده بشه

For example, in brotherhoods, fraternal organizations,

به عنوان مثال در گروه های برادری اجتماعی

sororities, locutions like "the family of man,"

حلقه های اجتماعی زنان و گروه های مردانه

you try to get people who are not related

تلاش این است که انسان‌هایی بدون ارتباط خاص را

to use the relationship type that would ordinarily

وارد روابطی کرد که

be appropriate to close kin.

معمولا برای افراد نزدیک برقرار می شود

Now, mismatches -- when one person assumes one relationship type,

ولی نا سازگاری نوع رابطه وقتی افراد در دو سوی رابطه نوع متفاوتی

and another assumes a different one -- can be awkward.

برای رابطه بر میگزینند می تواند نا خوشایند باشد.

If you went over and you helped yourself

اگر از بشقاب رئیس تان میگویی

to a shrimp off your boss' plate,

برداشته و بخورید

for example, that would be an awkward situation.

وضعیت عجیبی ایجاد کرده اید !‌

Or if a dinner guest after the meal

یا مثلا اگر مهمانی پس از غذا

pulled out his wallet and offered to pay you for the meal,

کیف پولش را بیرون آورده و بخواهد بهای غذا را بپردازد،

that would be rather awkward as well.

وضعیت نا خوشایندی را پدید آورده

In less blatant cases,

در وضعیت های ملایم تر

there's still a kind of negotiation that often goes on.

نوعی مذاکره وجود دارد که ادامه پیدا می کند.

In the workplace, for example,

مثلا در محل کار،

there's often a tension over whether an employee

معمولا مناقشه ای وجود دارد که آیا کارمند

can socialize with the boss,

اجازه معاشرت با روئسا را دارد،

or refer to him or her

یا آیا خطاب کردن آنها

on a first-name basis.

با نام کوچک مجاز است یا نه.

If two friends have a

اگر دو دوست با یکدیگر

reciprocal transaction, like selling a car,

معامله متقابلی داشته باشند مثل معامله یک ماشین،

it's well known that this can be a source

واضح است که این معامله منجر به

of tension or awkwardness.

تنش یا وضعیت های ناخوشایند خواهد شد.

In dating, the transition

در روابط بین دو جنس مخالف، دوران گذر

from friendship to sex

از دوستی ساده به روابط جنسی

can lead to, notoriously, various forms of awkwardness,

به شکل بالقوه به شدت مستعدد پدید آوردن انواع متعددی از وضعیت های نا خوشایند است .

and as can sex in the workplace,

همچنین روابط جنسی با همکاران

in which we call the conflict between a

که ما این شکل را به عنوان تضاد بین

dominant and a sexual relationship "sexual harassment."

رابطه نوع برتری و رابطه نوع جنسی یا « سو استفاده جنسی » می شناسیم .

Well, what does this have to do with language?

خوب ، اینها چه ربطی به زبان دارند ؟‌

Well, language, as a social interaction,

زبان به عنوان یک تعامل اجتماعی

has to satisfy two conditions.

باید ۲ شرط را برآورده کند.

You have to convey the actual content --

اول انتقال محتوای و مفهوم مورد نظر

here we get back to the container metaphor.

که اشاره به « تعبیر زبان به مثابه بسته بندی مفهوم » دارد .

You want to express the bribe, the command, the promise,

زبان باید قادر به بیان رشوه، فرمان، قول،

the solicitation and so on,

ترغیب و .... باشد

but you also have to negotiate

ولی درعین حال باید فضای مذاکره را نیز فراهم کند

and maintain the kind of relationship

و نوع رابطه ای که بین طرفین وجود دارد را

you have with the other person.

نیز حفظ کند .

The solution, I think, is that we use language at two levels:

من فکر می کنم راه حل این است که ما زبان را در دو سطح به کار می بریم

the literal form signals

پیام ها لفظی و مستقیم

the safest relationship with the listener,

که بی خطر ترین رابطه را با شنونده رقم می زند،

whereas the implicated content --

و سطح دیگر که محتوای قابل تفسیر دارد--

the reading between the lines that we count on the listener to perform --

و گوینده روی توان شنونده برای تفسیر و درک مفهوم تلویحی حساب کرده است--

allows the listener to derive the interpretation

و به شنونده اجازه میدهد که بنا به شرایط موجود

which is most relevant in context,

جملات را تعبیر کرده و احتمالا

which possibly initiates a changed relationship.

منجر به تغییر نوع رابطه نیز گردد.

The simplest example of this is in the polite request.

ساده ترین نمونه ، درخواست محترمانه است .

If you express your request as a conditional --

مثلا اگر خواسته خود را به صورت عبارت شرطی بیان کنید :

"if you could open the window, that would be great" --

« اگر پنجره رو باز کنی ، خیلی عالی میشه »

even though the content is an imperative,

با اینکه محتوای جمله امریست

the fact that you're not using the imperative voice

عدم استفاده از شکل جملات امری

means that you're not acting as if you're in a relationship of dominance,

به معنای آن است که شما در پی بر قراری رابطه نوع برتری نیستید

where you could presuppose the compliance of the other person.

رابطه ای که اطاعت شنونده را به عنوان پیش فرض در نظر می گیرد.

On the other hand, you want the damn guacamole.

و البته از سوی دیگه شما دلتون اون گواکومولی رو میخواد ‌.

By expressing it as an if-then statement,

و با استفاده از شکل جمله شرطی

you can get the message across

این پیام رو منتقل می کنید.

without appearing to boss another person around.

بدون اینکه در حال برتری و دستور دادن به شنونده به نظر بیاید.

And in a more subtle way, I think, this works

و به شکل ظریفی این

for all of the veiled speech acts

برای اکثریت گفته های غیر مستقیم

involving plausible deniability:

که احتمال رد شدن خواسته درش وجود داره صادق است:

the bribes, threats, propositions,

رشوه دادن، تهدید،پیشنهاد،

solicitations and so on.

درخواست و ....

One way of thinking about it is to imagine what it would be like

یکی از روش هایی که در این مسئله میتوان به آن فکر کرد این است که

if language -- where it could only be used literally.

اگر زبان تنها در معنای مستقیم و عینی قابل استفاده می بود

And you can think of it in terms of a

به آن در قالب جدول سود و زیان

game-theoretic payoff matrix.

تئوری بازی ها نگاه می کردیم.

Put yourself in the position of the

خود را به جای دزد بگذارید

kidnapper wanting to bribe the officer.

دزد مایله به افسر رشوه بده

There's a high stakes

و این ریسک بسیار بزرگیه

in the two possibilities

روی ۲ امکان است

of having a dishonest officer or an honest officer.

اینکه افسر فاسد باشه یا نباشه

If you don't bribe the officer,

اگر به افسر رشوه ندید

then you will get a traffic ticket --

جریمه خواهید شد.

or, as is the case of "Fargo," worse --

و در وضعیت فیلم "فارگو" اتفاقات بدتری نیز خواهد افتاد

whether the honest officer

پس چه افسر فاسد باشد

is honest or dishonest.

چه نباشد

Nothing ventured, nothing gained.

چیزی به خطر نیافتاده و چیزی به دست نیامده

In that case, the consequences are rather severe.

و اگر زبان تنها مستقیم و عینی بود نتایج وخیمی در پی داشت

On the other hand, if you extend the bribe,

از سوی دیگه اگر به افسر بخوای رشوه بدی

if the officer is dishonest,

و اگر افسر فاسد باشه

you get a huge payoff of going free.

نفع بزرگی نسیب تو میشه

If the officer is honest, you get a huge penalty

و اگر افسر فاسد نباشه ، پیامد های بسیار بدی خواهد داشت

of being arrested for bribery.

مثل دستگیر شدن و ...

So this is a rather fraught situation.

پس اینجا ما درگیر وضعیت سختی هستیم.

On the other hand, with indirect language,

از سوی دیگه وقتی از زبان غیر مستقیم استفاده میکنیم

if you issue a veiled bribe,

وقتی پیشنهاد رشوه رو مطرح می کنیم

then the dishonest officer

افسر فاسد

could interpret it as a bribe,

میتواند آن را به عنوان رشوه بپذیرد،

in which case you get the payoff of going free.

که در آن صورت شما خلاص خواهید شد

The honest officer can't hold you to it as being a bribe,

و افسر سالم نمیتواند شما را به علت پیشنهاد رشوه بازداشت کند،

and therefore, you get the nuisance of the traffic ticket.

و در این صورت تنها جریمه راهنمایی و رانندگی را پرداخت خواهید کرد.

So you get the best of both worlds.

پس در هر دو صورت بهترین نتیجه ممکن حاصل خواهد شد.

And a similar analysis, I think,

به نظر من تحلیلی مشابه،

can apply to the potential awkwardness

میتواند درباره وضعیت بالقوه ناخوشایند

of a sexual solicitation,

پیشنهاد های جنسی،

and other cases where plausible deniability is an asset.

و جاهای دیگری که امکان انکار به درد بخور است قابل انجام است.

I think this affirms

فکر میکنم تصدیقی است که متعلق به سیاستمداران است-- که ابهام در زبان به

something that's long been known by diplomats --

فکر میکنم تصدیقی است که متعلق به سیاستمداران است-- که ابهام در زبان به

namely, that the vagueness of language,

فکر میکنم تصدیقی است که متعلق به سیاستمداران است-- که ابهام در زبان به

far from being a bug or an imperfection,

به هیچ عنوان نقص یا مشکل نیست و

actually might be a feature of language,

و در واقع احتمالا یک خصیصه و امکان است--

one that we use to our advantage in social interactions.

امکانی که ما از آن به سود خود در تعاملات اجتماعی بهره می بریم.

So to sum up: language is a collective human creation,

پس در مجموع زبان مجموعه ای از تعاملات انسانیست که

reflecting human nature,

در آن می توان طبع انسانی-

how we conceptualize reality,

و چگونگی ادراک واقعیت،

how we relate to one another.

و چگونگی ارتباط برقرار کردن ما با دیگران رو مشاهده کرد--

And then by analyzing the various quirks and complexities of language,

و با تحلیل پیچیدگی ها و چم و خم خصوصیات آن،

I think we can get a window onto what makes us tick.

فکر می کنم بتوانیم درکی در باره آنچه باعث کار کرد ما می شود به دست بیاوریم.

Thank you very much.

بسیار ممنونم.

(Applause)

تشویق