A small country with big ideas to get rid of fossil fuels | Monica Araya

Translator: meysam aghajani Reviewer: Saeid Saadat Talab

چگونه جامعه‌اى

How do we build a society

without fossil fuels?

بدون سوخت فسيلى بسازيم؟

This is a very complex challenge,

اين مسئله چالشى بسیار پیچیده است،

and I believe developing countries could take the lead in this transition.

و من معتقدم کشورهاى در حال توسعه می‌توانند در این تحول پیش‌قدم باشند.

و می‌دانم که این اظهارنظری بحث‌برانگیز است

And I'm aware that this is a contentious statement,

but the reality is that so much is at stake in our countries

اما واقعیت این است که اگر اجازه بدهیم سوخت‌های فسیلی اساس پیشرفت‌های ما باشند

if we let fossil fuels stay at the center of our development.

پای خیلی چیزها در کشورهای‌مان وسط خواهد بود.

We can do it differently.

می‌توان این کار را طور دیگری انجام داد.

And it's time, it really is time,

و وقت آن است، واقعا وقت آن است،

to debunk the myth

که این اسطوره را

that a country has to choose between development on the one hand

که یک کشور باید بین پیشرفت، حفظ محیط زیست،

and environmental protection, renewables, quality of life, on the other.

انرژی‌های تجدیدپذیر و کیفیت زندگی یکی را انتخاب کند بشکنیم.

I come from Costa Rica, a developing country.

من اهل کاستاریکا هستم، یک کشور در حال توسعه.

We are nearly five million people,

با جمعیت تقریبا پنج میلیونی،

and we live right in the middle of the Americas,

که درست در میانه‌ی قاره‌ی آمریکا قرار دارد

so it's very easy to remember where we live.

پس ساده است که متوجه شوید ما کجا زندگی می‌کنیم.

تقریبا ۱۰۰ درصد نیروی برق ما

Nearly 100 percent of our electricity

comes from renewable sources,

از انرژی‌های تجدیدپذیر تامین می‌شود،

five of them.

پنج تای آن‌ها.

(تشویق)

(Applause)

Hydropower, geothermal,

نیروی برقابی(هیدروالکتریک)، زمین‌گرمایی،

wind, solar, biomass.

باد، انرژی خورشیدی و زیست‌توده.

آیا می‌دانستید که سال گذشته،

Did you know that last year,

برای ۲۹۹ روز،

for 299 days,

we did not use any fossil fuels

ما از هیچ‌گونه سوخت فسیلی

in order to generate all our electricity?

برای تولید نیروی برق خود استفاده نکردیم؟

It's a fantastic achievement,

این دستاورد خارق‌العاده‌ای است،

and yet, it hides a paradox,

با این حال، این مسئله تناقضی را در خود نهفته است،

اینکه تقریبا ۷۰ درصد

which is that nearly 70 percent

از مصرف انرژی ما نفت است.

of all our energy consumption is oil.

Why?

چرا؟

Because of our transportation system,

به خاطر سیستم حمل و نقل ما،

which is totally dependent on fossil fuels,

که کاملا به سوخت‌های فسیلی وابسته است،

like it is in most countries.

مثل اکثر کشورهای دیگر.

So if we think of the energy transition as a marathon,

بنابراین اگر به انتقال انرژی به عنوان یک ماراتن نگاه کنیم،

سوال این‌جاست که چگونه به خط پایان می‌رسیم،

the question is, how do we get to the finish line,

how do we decarbonize the rest of the economy?

چگونه باقی اقتصاد را عاری از کربن می‌کنیم؟

And it's fair to say that if we don't succeed,

و منصفانه است که بگوییم اگر ما موفق نشویم،

it's difficult to see who will.

دیدن کسی که موفق خواهد شد سخت است.

So that is why I want to talk to you about Costa Rica,

برای همین است که می‌خواهم درمورد کاستاریکا صحبت کنم،

چرا که معتقدم ما کاندید بزرگی

because I believe we are a great candidate

in pioneering a vision for development without fossil fuels.

برای پیشگامی در رویای پیشرفت بدون سوخت‌های فسیلی هستیم.

If you know one thing about our country,

اگر لازم باشد یک موضوع را در مورد کشور ما بدانید،

it's that we don't have an army.

آن موضوع این است که کشور ما ارتش ندارد.

So I'm going to take you back to 1948.

می‌خواهم شما را به سال ۱۹۴۸ ببرم.

That year, the country was coming out of civil war.

در آن سال، کشور در حال خروج از جنگ داخلی بود

Thousands of Costa Ricans had died,

هزاران کاستاریکایی مرده بودند،

and families were bitterly split.

و خانواده‌ها به شکل دردناکی از هم جدا شدند

And yet, a surprising idea won the hearts and minds:

با این وجود، یک ایده‌ی شگفت‌آور قلب‌ها و افکار را مجذوب خود کرد:

we would reboot the country,

کشور را مجددا راه‌اندازی خواهیم کرد،

and that Second Republic would have no army.

که این جمهوری دوم(جدید) هیچ ارتشی نداشته باشد.

So we abolished it.

پس ارتش را از بین بردیم.

And the president at the time,

و رییس‌جمهور وقت،

خوزه فیگورس،

José Figueres,

found a powerful way by smashing the walls of an army base.

با درهم شکستن دیوارهای یک پایگاه نظامی، راهی موثر یافت.

The following year, 1949,

سال بعد، ۱۹۴۹،

we made that decision permanent in the new constitution,

این تصمیم را در قانون‌اساسی جدید، دائمی کردیم،

and that is why I can tell you that story nearly 70 years later.

و به همین خاطر است که من می‌توانم این داستان را ۷۰ سال بعد از آن برای شما بگویم

And I'm grateful.

که قدردان این موضوع هستم.

I'm grateful they made that decision before I was born,

ممنونم که این تصمیم را پیش از تولد من گرفتند،

because it allowed me and millions of others

چرا که این تصمیم به من و میلیون‌ها نفر دیگر

to live in a very stable country.

اجازه داد تا در کشوری بسیار باثبات زندگی کنیم.

And you might be thinking that it was good luck,

شاید فکر کنید که این از خوش شانسی من بود،

اما این‌طور نبود.

but it wasn't.

There was a pattern of deliberate choices.

الگویی از انتخاب‌های حساب شده وجود داشت.

در دهه‌ی ۴۰، کاستاریکایی‌ها از آموزش و مراقبت‌های بهداشتی رایگان برخوردار بودند.

In the '40s, Costa Ricans were given free education and free health care.

ما به آن تضمین‌های اجتماعی می‌گفتیم.

We called that social guarantees.

By abolishing the army,

با از بین رفتن ارتش،

we were able to turn military spending into social spending,

قادر بودیم بودجه نظامی را صرف هزینه‌های اجتماعی کنیم،

and that was a driver of stability.

و این عاملی برای ثبات بود.

در دهه‌ی ۵۰--

In the '50s --

(Applause)

(تشویق)

In the '50s, we started investing in hydropower,

در دهه‌ی ۵۰، سرمایه‌گذاری در انرژی برقابی را شروع کردیم،

و این کار، ما را از دام استفاده از سوخت‌های فسیلی

and that kept us away from the trap

of using fossil fuels for electricity generation,

برای تولید برق دور نگه داشت،

which is what the world is struggling with today.

چیزی که امروزه، جهان در کشمکش با آن است.

دردهه‌ی ۷۰ در پارک‌های ملی سرمایه‌گذاری کردیم،

In the '70s we invested in national parks,

and that kept us away

و این کار

from the deeply flawed logic of growth, growth, growth at any cost

ما را از استدلال ناقص رشد، رشد، رشد به هر قیمتی

that you see others embracing, especially in the developing world.

که دیگران، مخصوصا در کشورهای در حال توسعه آن را پذیرفته‌اند، دور نگه داشت.

In the '90s, we pioneered payments for ecosystem services,

در دهه‌ی ۹۰، ما در هزینه کردن برای خدمات زیست‌بوم پیش‌قدم شدیم،

and that helped us reverse deforestation

و این کمک کرد تا جنگل زدایی را مهار کنیم

and boosted ecotourism, which today is a key engine of growth.

و اکوتوریسم را، که امروزه یک محرک کلیدی برای رشد است را ارتقا بخشید.

بنابراین سرمایه گذاری در حفاظت از محیط زیست

So investing in environmental protection

did not hurt our economy.

به اقتصاد ما ضربه‌ای نزد.

Quite the opposite.

کاملا برعکس.

And it doesn't mean we are perfect,

و این به این معنی نیست که ما بی‌‌عیب هستیم،

and it doesn't mean we don't have contradictions.

و به این معنی نیست که ما دچار تناقض نیستیم.

That's not the point.

مسئله این نیست.

The point is that, by making our own choices,

مسئله این است که با انتخاب‌های خودمان،

we were able to develop resilience in dealing with development problems.

قادر بودیم تا مقاومت‌مان را در کنار آمدن با مشکلات توسعه افزایش دهیم.

همچنین، اگر کشوری مثل کشور ما را در نظر بگیرید،

Also, if you take a country like ours,

the GDP per capita is around 11,000 dollars,

سرانه تولید ناخالص ملی، بسته به اینکه چطور آن‌را محاسبه کنیم،

depending on how you measure it.

در حدود ۱۱۰۰۰ دلار است.

اما مطابق شاخص توسعه‌ی اجتماعی،

But according to the Social Progress Index,

وقتی صحبت از تبدیل تولید ناخالص ملی

we are an absolute outlier

به توسعه‌ی اجتماعی می‌شود، ما کشوری کاملا منزوی هستیم.

when it comes to turning GDP into social progress.

از میان برداشتن ارتش،

Abolishing the army,

investing in nature and people,

سرمایه‌گذاری در طبیعت و جامعه هم،

did something very powerful, too.

اقدام بسیار موثری انجام داد.

این اتفاق داستانی را شکل داد،

It shaped the narrative,

داستان کشور کوچکی با ایده‌های بزرگ،

the narrative of a small country with big ideas,

and it was very empowering to grow up with that narrative.

و این اتفاق برای رشد یافتن با آن داستان بسیار توان بخش بود.

So the question is,

پس سوال این است،

what is the next big idea for this generation?

ایده‌ی بزرگ بعدی این نسل چه خواهد بود؟

And I believe what comes next

و من مطمئنم که ایده‌ی بعدی این نسل

is for this generation to let go of fossil fuels for good,

این است که برای همیشه از شر سوخت‌های فسیلی راحت شوند،

just as we did with the army.

همان کاری که با ارتش کردیم.

Fossil fuels create climate change.

سوخت‌های فسیلی باعث تغییر اقلیم می‌شوند.

We know that,

ما این را می‌دانیم،

و می‌دانیم که چقدر در برابر تاثیرات تغییر اقلیم آسیب پذیر هستیم.

and we know how vulnerable we are to the impacts of climate change.

So as a developing country, it is in our best interest

پس به‌عنوان یک کشور در حال توسعه، به نفع ماست

to build development without fossil fuels

که بدون سوخت‌های فسیلی

that harm people in the first place.

که در درجه‌ی اول به انسان‌ها ضرر می‌رسانند پیشرفت کنیم.

Because

علت

چرا باید به واردات نفت

why would we continue importing oil

for transportation

برای حمل و نقل ادامه دهیم

if we can use electricity instead?

اگر می‌توانیم به جای آن از برق استفاده کنیم؟

Remember,

به یاد داشته باشید،

this is the country

این کشور، کشوری است

where electricity comes from water in our rivers,

که نیروی برق آن از آب رودخانه‌های ما تولید می‌شود،

heat from volcanoes,

از گرمای آتشفشان‌ها،

توربین‌های بادی، تابلوهای خورشیدی،

wind turbines, solar panels,

biowaste.

و زباله‌های زیستی.

Abolishing fossil fuels means disrupting our transportation system

از میان برداشتن سوخت‌های فسیلی به معنای قطع سیستم حمل و نقل ماست

so that we can power our cars, buses and trains with electricity

بنابراین می‌توانیم برای به حرکت درآوردن خودروها، اتوبوس‌ها و قطارهای‌مان، از برق

instead of dirty energy.

به جای انرژی کثیف استفاده کنیم.

And transportation, let me tell you,

و حمل و نقل، بگذارید بگویم،

has become an existential issue for us Costa Ricans,

برای ما کاستاریکایی‌ها مسئله‌ای حیاتی شده است،

because the model we have is not working for us.

چرا که مدل کنونی به سود ما نیست،

It's hurting people,

این مدل به مردم ضرر می‌زند،

it's hurting companies,

به کارخانه‌ها ضربه می‌زند،

and it's hurting our health.

و به سلامتی ما ضربه می‌زند.

Because when policies and infrastructure fail,

چون زمانی‌که سیاست‌ها و زیرساخت‌ها با شکست مواجه شوند،

این اتفاقی‌ست که روزانه رخ می‌دهد.

this is what happens on a daily basis.

Two hours in the morning,

دو ساعت صبح،

two hours in the evening.

دو ساعت عصر،

I don't understand why we have to accept this as normal.

نمی‌دانم چرا مجبوریم این مسئله را به عنوان یک موضوع طبیعی بپذیریم.

It's offensive

واقعا زشت است

که هر روز وقت‌مان را این‌طور تلف کنیم.

to have to waste our time like this every single day.

And this highway is actually quite good

و این بزرگراه واقعا عالی‌ست

compared to what you see in other countries

در مقایسه با چیزی که در کشورهای دیگر می‌بینید

where traffic is exploding.

که ترافیک بسیار سنگین است.

می‌دانید، کاستاریکایی ها به این می‌گویند «پرسا»

You know, Costa Ricans call this "presa."

Presa means "imprisoned."

پرسا یعنی «زندانی»

And people are turning violent

و مردم در کشوری که به آن زندگی ناب با خوشحالی می‌گویند،

in a country that is otherwise happy in pura vida.

خشن می‌شوند.

این اتفاق می‌افتد.

It's happening.

So a lot is at stake.

پس پای خیلی چیزها وسط است.

The good news

خبر خوب

is that when we talk about clean transportation

این است که ما در مورد حمل و نقلِ تمیز بحث می‌کنیم

and different mobility,

و پویایی متفاوت،

we're not talking about some distant utopia out there.

ما در مورد یک آرمان‌شهر دست نیافتنی بحث نمی‌کنیم.

We're talking about electric mobility that is happening today.

در مورد حرکت با نیروی برق که امروزه در حال رخ دادن است بحث می‌کنیم.

سال ۲۰۲۲، انتظار می‌رود خودروهای برقی و خودروهای معمولی

By 2022, electric cars and conventional cars

are expected to cost the same,

قیمت یکسانی داشته باشند،

and cities are already trying electric buses.

در حال حاضر هم شهرها از اتوبوس‌های برقی استفاده می‌کنند.

And these really cool creatures

و این موجودات واقعا جالب

are saving money,

باعث صرفه‌جویی درهزینه‌ها

و کاهش آلودگی می‌شوند.

and they reduce pollution.

So if we want to get rid of oil-based transportation, we can,

پس اگر می‌خواهیم از شر حمل و نقل نفتی راحت شویم، می‌توانیم،

because we have options now that we didn't have before.

چون امروز اختیاراتی داریم که پیش از این نداشتیم.

واقعا هیجان‌انگیز است.

It's really exciting.

But of course,

اما البته،

some get very uncomfortable with this idea,

بعضی‌ها خیلی هم با این ایده موافق نیستند،

and they will come and they will tell you

و می‌آیند و به شما می‌گویند

that the world is stuck with oil, and so is Costa Rica, so get real.

که دنیا به نفت وابسته است، کاستاریکا هم همین‌طور، پس واقع بین باشیم.

That's what they tell you.

این را به شما می‌گویند.

و می‌دانید جواب این استدلال چیست؟

And you know what the answer to that argument is?

That in 1948, we didn't say the world is stuck with armies,

اینکه در سال ۱۹۴۸، نگفتیم که دنیا به ارتش وابسته است،

پس باید ارتش‌مان را هم نگه داریم.

so let's keep our army, too.

نه، تصمیم شجاعانه‌ای گرفتیم،

No, we made a very brave choice,

and that choice made the whole difference.

و این تصمیم باعث تغییر بزرگی شد.

So it's time for this generation to be brave again

پس وقت آن رسیده که این نسل دوباره شجاع باشند

و از شر سوخت‌های فسیلی خلاص شوند.

and abolish fossil fuels for good.

And I'll give you three reasons why we have to do this.

برای شما سه دلیل می‌آورم که چرا باید این کار را بکنیم.

First,

یکم،

مدل حمل و نقل و شهری سازی ما قدیمی است،

our model of transportation and urbanization is broken,

so this is the best moment to redefine our urban and mobility future.

پس بهترین موقع است که آینده‌ی شهری و حمل و نقل خود را از نو تعریف کنیم.

We don't want cities that are built for cars.

ما شهرهایی که برای خودروها ساخته شده باشند نمی‌خواهیم.

We want cities for people

ما شهرهایی می‌خواهیم برای مردم

where we can walk and we can use bikes.

جایی که بتوانیم قدم بزنیم و از دوچرخه استفاده کنیم.

And we want public transportation,

و حمل و نقل عمومی می‌خواهیم،

lots of it,

مقدار زیادی از آن را می‌خواهیم،

public transportation that is clean and dignifying.

یک حمل و نقل عمومی که پاک و با اعتبار باشد.

Because if we continue adding fleets of conventional cars,

چون اگر به اضافه کردن ناوگانی از خودروهای معمولی ادامه دهیم،

our cities will become unbearable.

شهرهای‌مان غیرقابل تحمل خواهند شد.

دوم، ما باید تغییر کنیم،

Second, we have to change,

but incremental change is not going to be sufficient.

اما تغییر تدریجی کافی نخواهد بود.

We need transformational change.

ما به تغییری تحول گرایانه نیاز داریم.

And there are some incremental projects in my country,

بعضی پروژه‌های تغییر تدریجی در کشورمان هست،

and I am the first one to celebrate them.

و من اولین کسی هستم که از این پروژه‌ها خوشحالم.

But let's not kid ourselves.

اما بیایید واقع بین باشیم.

We're not talking about ending up with really beautiful electric cars here

در این مورد بحث نمی‌کنیم که در نهایت خودروهای برقی زیبایی داشته باشیم

و چند اتوبوس برقی

and a few electric buses there

while we keep investing in the same kind of infrastructure,

در حالی که در همان زیرساخت‌های قبلی سرمایه‌گذاری می‌کنیم،

خودروهای بیشتر، جاده‌های بیشتر، نفت بیشتر.

more cars, more roads, more oil.

We're talking about breaking free from oil,

ما در مورد رهایی از نفت صحبت می‌کنیم،

و نمی‌توان با نغییرات تدریجی به این هدف رسید.

and you cannot get there through incrementalism.

Third, and you know this one,

سوم، که حتما می‌دانید،

جهان تشنه‌ی الهام بخشی است.

the world is hungry for inspiration.

مشتاق داستان‌هایی درباره‌ی موفقیت

It craves stories of success

in dealing with complex issues,

در مواجهه با مسائل پیچیده است،

به خصوص در کشورهای در حال توسعه.

especially in developing countries.

So I believe Costa Rica can be an inspiration to others,

بنابراین من مطمئنم که کاستاریکا می‌تواند الهام بخش دیگران باشد،

as we did last year when we disclosed

همان‌طور که سال گذشته نشان دادیم

that for so many days we were not using any fossil fuels

که روزهای زیادی از هیچ گونه سوخت فسیلی

in order to generate all our electricity.

برای تولید انرژی برق خود استفاده نکردیم.

The news went viral around the world.

اخبار این اتفاق در همه‌ی جهان پخش شد.

Also, and this makes me extremely proud,

همچنین، باعث افتخار من است که،

a Costa Rican woman, Christiana Figueres,

یک زن کاستاریکایی، کریستیانا فیگورس،

played a decisive role in the negotiations of the Paris climate agreement.

نقش تعیین کننده‌ای در مذاکرات موافقت نامه‌ی اقلیمی پاریس بازی کرد.

So we have to protect that legacy and be an example.

پس باید این میراث را پاس بداریم و نمونه‌ای برای دیگران باشیم.

So what comes next?

خب، مسئله‌ی بعدی چیست؟

The people.

مردم.

How do we get people to own this?

چطور به مردم یاد بدهیم که این کار را بکنند؟

How do we get people

چطور به مردم یاد بدهیم

to believe that it's possible

که باور داشته باشند که این امکان وجود دارد

to build a society without fossil fuels?

تا جامعه‌ای بدون سوخت‌های فسیلی بسازیم؟

کارهای پایه‌ای زیادی لازم است.

A lot of work from the ground up is needed.

به همین خاطر است که ما کاستاریکا لیمپیا را ایجاد کردیم.

That is why, in 2014, we created Costa Rica Limpia.

"Limpia" means "clean,"

«لیمپیا» یعنی «پاک»،

because we want to empower and we want to inspire citizens.

چون می‌خواهیم به شهروندان قدرت و انگیزه ببخشیم.

If citizens don't get engaged,

اگر شهروندان دست به کار نشوند،

تصمیمات در راستای حمل ونقل پاک

clean transportation decisions will be bogged down by endless,

and I mean endless, technical discussions,

با بررسی‌ها و تصمیمات بی‌پایان

and by avalanches of lobbying by various established interests.

و اعمال فشار از سوی مراکز ذینفع به تعویق خواهد افتاد.

Wanting to be a green country powered by renewables

خواستن اینکه کشوری سبز با انرژی حاصل از منابع تجدیدپذیر باشیم

is already part of our story.

قبلا بخشی از داستان ما بوده است.

We should not let anybody take that away from us.

نباید به هیچ‌کس اجازه دهیم ما را از این مسئله دور کند.

سال گذشته، مردم را از هفت استان خود گرد آوردیم

Last year, we brought people from our seven provinces

to talk about climate change in terms that matter to them,

تا درباره‌ی مسائلی که در تغییر اقلیم برای آن‌ها اهمیت دارد بحث کنند،

and we also brought this year

هم‌چنین امسال،

another group of Costa Ricans

گروه دیگری از کاستاریکایی‌ها را گرد آوردیم

to talk about renewable energy.

تا درباره‌ی انرژی تجدیدپذیر بحث کنند.

And you know what?

و می‌دانید؟

این مردم تقریبا با همه چیز مخالف هستند

These people disagree on almost everything

except on renewable energy

مگر انرژی تجدیدپذیر

و حمل و نقل پاک و هوای پاک.

and clean transportation and clean air.

It brings people together.

این موضوع مردم را دور هم جمع می‌کند.

And the key to real participation

و کلید جذب مردم

این است که به آن‌ها کمک کنیم احساس حقارت نکنند.

is to help people not to feel small.

People feel powerless,

مردم احساس ضعف می‌کنند،

and they are tired of not being heard.

و از شنیده نشدن صدای‌شان خسته شده اند.

بنابراین کاری که ما می‌کنیم مسائل ملموس است،

So what we do is concrete things,

and we translate technical issues into citizen language

ما مسائل فنی را به زبان شهروندان ترجمه می‌کنیم

to show that citizens have a role to play and can play it together.

تا نشان دهیم مردم در این موضوع نقشی بازی می‌کنند و این نقش را با هم بازی می‌کنند.

For the first time, we're tracking the promises that were made

برای اولین‌بار، قول‌هایی که برای حمل و نقل پاک داده شده را

on clean transportation,

دنبال می‌کنیم،

and politicos know that they have to deliver it,

و سیاست‌مداران می‌دانند که باید به این قول‌ها عمل کنند،

but the tipping point will come when we form coalitions --

اما نقطه اوج وقتی پیش می‌آید که ائتلافی تشکیل دهیم--

citizens, companies,

شهروندان، شرکت‌ها،

champions of public transportation --

قهرمانان حمل و نقل عمومی--

این حرکت، حمل و نقل عمومی را به هنجار جدید تبدیل خواهد کرد،

that will make electric mobility the new normal,

especially in a developing country.

به خصوص در یک کشور در حال توسعه.

By the time the next election comes,

با توجه به اینکه انتخابات بعدی نزدیک است،

I believe every candidate will have to disclose where they stand

معتقدم هر کاندیدی باید مشخص کند که در از میان برداشتن سوخت‌های فسیلی

on the abolition of fossil fuels.

چه موضعی در پیش می‌گیرند.

Because this question has to enter our mainstream politics.

چرا که این سوال باید وارد مسیر اصلی سیاست ما شود.

And I'm telling you, this is not a question of climate policy

و به شما می‌گویم، این سوالی در مورد سیاست اقلیمی نیست

یا موضوعی زیست محیطی.

or environmental agenda.

It's about the country that we want

این سوال در مورد کشوری‌ست که ما می‌خواهیم

و شهرهایی که داریم

and the cities that we have

and the cities that we want

و شهرهایی که می‌خواهیم

and who makes that choice.

و این‌که چه کسی این تصمیم را می‌گیرد.

چون در پایان کار، آنچه برای نشان دادن داریم

Because at the end of the day, what we have to show

is that development with renewable energy

این است که توسعه با استفاده از انرژی تجدیدپذیر

is good for the people,

برای مردم خوب است،

for Costa Ricans that are alive today

برای کاستاریکایی‌هایی که امروز زنده هستند

and especially for those who haven't been born.

و خصوصا برای آن‌هایی که هنوز متولد نشده‌اند.

This is our National Museum today.

این امروز موزه‌ی ملی ماست.

It's bright and peaceful,

درخشان و آرام،

and when you stand up in front of it,

و وقتی در مقابل آن می‌ایستید،

باورش واقعا سخت است که این‌ها پادگان‌های نظامی

it's really hard to believe these were military barracks

at the end of the '40s.

پایان دهه‌ی چهل باشند.

We started a new life without an army in this place,

ما زندگی جدیدی را در این مکان، بدون ارتش شروع کرده‌ایم،

and here is where our abolition

و این‌جا جایی است که روزی

of fossil fuels will be announced one day.

حذف سوخت‌های فسیلی را اعلام خواهیم کرد.

And we will make history again.

و دوباره تاریخ‌ساز خواهیم شد.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق)