Marc Abrahams: A science award that makes you laugh, then think

مارک آبراهامز: جایزة علمی که مردم را می خنداند، سپس به فکر می اندازد

Translator: Nastaran Saboori Reviewer: soheila Jafari

George and Charlotte Blonsky, who were

جرج و شارلوت بلانسکی، زوجی که

a married couple living in the Bronx in New York City,

در برانکس نیویورک زندگی می کنند،

invented something.

وسیله ای را اختراع کردند.

They got a patent in 1965 for what they call,

در سال ۱۹۶۵ آنها اختراعشان را ثبت کردند با نام

"a device to assist women in giving birth."

"وسیله کمک به زنان برای وضع حمل".

This device consists of a large, round table

این دستگاه از یک میز گرد بزرگ و

and some machinery.

و مقداری ماشین آلات تشکیل شده است.

When the woman is ready to deliver her child,

وقتی که خانمی آمادة وضع حمل است،

she lies on her back,

او به پشت می خوابد،

she is strapped down to the table,

او به آن میز بسته می شود،

and the table is rotated at high speed.

و میز با سرعت بسیار بالایی می چرخد.

The child comes flying out

بچه با نیروی گریز از مرکز

through centrifugal force.

به بیرون پرتاب می شود.

If you look at their patent carefully,

اگر به حق امتیاز آنها با دقت نگاه کنید،

especially if you have any engineering background or talent,

مخصوصاً اگر پیشینه یا استعداد مهندسی داشته باشید،

you may decide that you see

شاید به این نتیجه برسید که

one or two points where the design is not perfectly adequate. (Laughter)

یک یا دو نکته از طراحی آنها کاملاً مناسب نیست. (خنده)

Doctor Ivan Schwab in California

دکتر ایوان شواب در کالیفرنیا

is one of the people, one of the main people,

یکی از آدمهایی است ، از مهمترین ها، که

who helped answer the question,

کمک کرده است به پاسخ این سؤال،

"Why don't woodpeckers get headaches?"

"چرا دارکوب ها سردرد نمی گیرند؟"

And it turns out the answer to that

و جواب این است که

is because their brains

به دلیل اینکه مغز آنها به گونه ای

are packaged inside their skulls

منفاوت از مغز انسان در درون جمجمه شان

in a way different from the way

قرار گرفته است؛

our brains, we being human beings,

ما به عنوان نوع انسان،

true, have our brains packaged.

درست است، مغزمان را بسته بندی کرده اند.

They, the woodpeckers, typically

دارکوب ها معمولا نوک می زنند،

will peck, they will bang their head

آنها سرشان را هر روز به یک تکه چوب

on a piece of wood thousands of times every day. Every day!

هزاران بار می کوبند. هر روز!

And as far as anyone knows,

و تا آنجایی که همه می دانند،

that doesn't bother them in the slightest.

هیچگونه آزاری نمی بینند.

How does this happen?

چگونه این اتفاق می افتد؟

Their brain does not slosh around like ours does.

مغز آنها مثل مغز ما این طرف و آن طرف نمی رود.

Their brain is packed in very tightly,

مغز آنها خیلی محکم بسته بندی شده است،

at least for blows coming right from the front.

حداقل برای ضربه هایی که از جلو وارد می شوند.

Not too many people paid attention

اکثر مردم به این تحقیق توجه

to this research until the last few years

نکردند تا چند سال پیش

when, in this country especially,

وقتی که، مخصوصا در این کشور،

people are becoming curious about

مردم کنجکاو شدند دربارة

what happens to the brains of football players

اتفاقی که برای مغز بازیکنان فوتبال می افتد

who bang their heads repeatedly.

آنهایی که دائماً با سر ضربه می زنند.

And the woodpecker maybe relates to that.

و شاید دارکوب به آن ربط داشته باشد.

There was a paper published

یک مقاله که در نشریة پزشکی لَنکت

in the medical journal The Lancet

در انگلستان چند سال پیش چاپ شد

in England a few years ago called

با عنوان "مردی که انگشت خود را

" A man who pricked his finger and smelled putrid for 5 years."

برید و برای پنج سال بوی تعفن میداد".

Dr. Caroline Mills and her team

دکتر کارولین میلز و تیمش

received this patient and didn't really know what to do about it.

این مریض را پذیرفتند و واقعاً نمیدانستند که چگونه درمانش کنند.

The man had cut his finger,

آن مرد انگشتش را بریده بود،

he worked processing chickens,

او کارش پرورش مرغ بود،

and then he started to smell really, really bad.

و سپس بوی خیلی خیلی بد او شروع شد.

So bad that when he got in a room

آنچنان بد که وقتی او با

with the doctors and the nurses,

دکترها و پرستارها وارد جایی میشد،

they couldn't stand being in the room with him.

آنها نمیتوانستند ماندن در اتاق را با او تحمل کنند.

It was intolerable.

غیرقابل تحمل بود.

They tried every drug,

آنها هر دارویی را امتحان کردند،

every other treatment they could think of.

هر درمانی را که میشد فکرش را کرد.

After a year, he still smelled putrid.

بعد از یک سال، او هنوز بوی تعفن میداد.

After two years, still smelled putrid.

بعد از دو سال، هنوز بوی گند میداد.

Three years, four years, still smelled putrid.

سه سال، چهار سال، او هنوز بوی تعفن میداد.

After five years, it went away on its own.

بعد از پنج سال، بو خود به خود از بین رفت.

It's a mystery.

آن یک معما است.

In New Zealand, Dr. Lianne Parkin

در نیوزلند، دکتر لیان پارکین

and her team tested an old tradition in her city.

و تیمش یک سنت قدیمی را آزمایش کردند.

They live in a city that has huge hills,

آنها در شهری با تپه های بلند زندگی می کنند

San Francisco-grade hills.

تپه های گرید در سن فرانسیسکو.

And in the winter there, it gets very cold

و در آنجا زمستان، خیلی سرد و

and very icy.

یخبندان میشود.

There are lots of injuries.

آسیب دیدگان زیادی هستند.

The tradition that they tested,

رسمی که آنها امتحان کردند،

they tested by asking people

آنها از مردمی که صبح به سر کار

who were on their way to work in the morning,

می رفتند خواستند،

to stop and try something out.

تا بایستند و چیزی را بپوشند.

Try one of two conditions.

یکی از دو شرط را بپذیرند.

The tradition is that in the winter,

رسم این است که در زمستان،

in that city, you wear your socks on the outside of your boots.

در آن شهر، شما جورابتان را خارج از چکمه بپوشید.

And what they discovered by experiment,

و آنچه که آنها از این آزمابش کشف کردند،

and it was quite graphic when they saw it,

و آن مفداری

was that it's true.

و آن درست بود.

That if you wear your socks on the outside rather than the inside,

که اگر جورابتان را رو بپوشید،

you're much more likely to survive and not slip and fall.

به احتمال زیاد از سُر خوردن و افتادنتان پیشگیری می کنید.

Now, I hope you will agree with me that these things

اکنون، امیدوارم که با من موافق باشید که این چیزهایی که

I've just described to you,

الان برای شما توضیح دادم،

each of them, deserves some kind of prize. (Laughter)

هر کدامشان، لایق یک جور جایزه هستند. (خنده)

And that's what they got,

و آن چیزی است که دریافت کردند،

each of them got an Ig Nobel prize.

هر کدام جایزة جایزه ایگنوبل را گرفتند.

In 1991, I, together with bunch of other people,

در ۱۹۹۱، من، به همراه جمعی از دیگر افراد،

started the Ig Nobel prize ceremony.

مراسم ایگنوبل را افتتاح کردیم.

Every year we give out 10 prizes.

هر ساله ما ۱۰ جایزه می دهیم.

The prizes are based on just one criteria. It's very simple.

جوایز فقط بر اساس یک ملاک داده می شوند. و آن خیلی ساده است.

It's that you've done something that makes people laugh and then think.

شما کاری را انجام میدهید که مردم را ابتدا بخنداند سپس به فکر فرو ببرد.

What you've done makes people laugh and then think.

کاری را می کنید که مردم را بخنداند و بعد به فکر فرو ببرد.

هرچه میخواهد باشد، فقط چیزی که

وقتی مردم با آن مواجه می شوند، در ابتدا

their only possible reaction is to laugh.

تنها واکنششان ختده باشد.

And then a week later,

و بعداً پس از یک هفنه، هنوز در

it's still rattling around in their heads

ذهنشان مانده باشد و فقط بخواهند

and all they want to do is tell their friends about it.

که به دوستانشان آن را بگویند.

That's the quality we look for.

و این همان چیزی است که ما به دنبالش هستیم.

Every year, we get in the neighborhood

هر ساله، ما حدوداً ۹٫۰۰۰ نامزد

of 9,000 new nominations for the Ig Nobel prize.

دریافت ایگنوبل داریم.

Of those, consistently between 10 percent

بدون اغراق بین ۱۰ تا ۲۰

and 20 percent of those nominations

درصد از کاندیدها،

are people who nominate themselves.

آنهایی هستند که خودشان کاندید شده اند.

Those self-nominees almost never win.

تقریباً آنها هرگز برنده نخواهند شد.

It's very difficult, numerically, to win a prize if you want to.

از نظر تعداد، خیلی سخت است که برنده شوید اگر بخواهید.

Even if you don't want to,

حتی اگر نخواهید،

it's very difficult numerically.

از لحاظ تعداد خیلی مشکل است.

You should know that when we choose somebody

باید بدانید که وفتی کسی را برای

to win an Ig Nobel prize,

ایگنوبل انتخاب می کنیم،

We get in touch with that person, very quietly.

نامحسوس، با او در تماسیم.

We offer them the chance to decline

او این شانس را دارد که

this great honor if they want to.

این افتخار بزرگ را رد کند.

Happily for us, almost everyone who's offered a prize

خوشبختانه برای ما، تقریباً همه کسانی که

decides to accept.

جایزه به آنها پیشنهاد می شود قبول می کنند.

What do you get if you win an Ig Nobel prize?

چه می گیرید به عنوان جایزه ایگنوبل ؟

Well, you get several things.

خوب، خیلی چیزها.

You get an Ig Nobel prize.

شما یک جایزه ایگنوبل می گیرید.

The design is different every year.

طراحی آن هر سال عوض می شود.

These are always handmade from extremely cheap materials.

ابنها همیشه از مواد خیلی ارزان و دست ساز هستند.

You're looking at a picture

به تصویر جایزة پارسال

of the prize we gave last year, 2013.

۲۰۱۳، نگاه می کنید.

Most prizes in the world also give

همچنین بیشتر جایزه ها در دنیا

their winners some cash, some money.

به برنده ها مقداری پول هم می دهند.

We don't have any money,

ما پول نداریم، پس

so we can't give them.

نمی توانیم به کسی پول بدهیم.

In fact, the winners have to pay their own way

در واقع، برنده ها مجبورند هزینه

to come to the Ig Nobel ceremony,

راهشان برای شرکت در مراسم را هم خود بپردازند،

which most of them do.

که بیشترشان هم می پردازند.

Last year, though, we did manage to scrape up some money.

اگرچه پارسال، ما مقداری پول جور کردیم.

Last year, each of the 10 Ig Nobel prize winners

پارسال، هر ۱۰ نفر از برنده های ایگنوبل

received from us 10 trillion dollars.

۱۰ تریلیون دلار دریافت کردند.

A $10 trillion bill from Zimbabwe. (Laughter)

یک ۱۰ تریلیون دلاری از زیمبابوه. (خنده)

You may remember that Zimbabwe had a little adventure

شاید بدانید که زیمبابوه برای چند سال

for a few years there of inflation.

با تورم مواجه بود.

They ended up printing bills

آنها در نهایت اسکناس چاپ کردند

that were in denominations as large as 100 trillion dollars.

که بزرگتر از ۱۰۰ تریلیون دلار بود.

The man responsible, who runs the national bank there, by the way,

مسئول این کار که الان بانک ملی را اداره می کند

won an Ig Nobel prize in mathematics.

در رشته ریاضیات ایگنوبل را دریافت کرد.

The other thing you win is an invitation

چیز دیگری که شما دریافت می کنید یک

to come to the ceremony,

دعوتنامه برای مراسمی است که در

which happens at Harvard University.

دانشگاه هاروارد برگزار می شود. وقتی

And when you get there,

که شما به آنجا وارد

you come to Harvard's biggest meeting place and classroom.

می شوید داخل بزرگترین کلاس

It fits 1,100 people,

می شوید. با گنجایش ۱٫۱۰۰ نفر

it's jammed to the gills,

آن تا خرخره پر می شود،

and up on the stage,

و تا بالای سن،

waiting to shake your hand,

منتظر برای دست دادن با شما،

waiting to hand you your Ig Nobel prize,

و برای گرفتن ایگنوبل،

are a bunch of Nobel prize winners.

یک دسته از برندگان وجود دارند.

That's the heart of the ceremony.

این نقطة اوج مراسم است.

The winners are kept secret until that moment,

برنده ها تا آخر خبر ندارند،

even the Nobel laureates who will shake their hand

حتی برنده های قبلی هم که با آنها دست میدهند

don't know who they are until they're announced.

نمیدانند تا وقنی که اعلام کنیم.

I am going to tell you about just a very few

من میخواهم دربارة تعداد کمی از جوایز

of the other medical-related prizes we've given.

پزشکی که ما میدهیم صحبت کنم. به یاباشید،د داشته

Keep in mind, we've given 230 prizes.

۲۳۰ جایزه میدهیم. تعداد زیادی از این

There are lots of these people who walk among you.

انسانها وجود دارند که در میان شما قدم میزنند.

Maybe you have one.

شاید شما یکی داشته باشید.

A paper was published about 30 years ago

یک مقاله چاپ شده در حدود ۳۰ سال پیش

called "Injuries due to Falling Coconuts."

با عنوان "جراحات ناشی از افتادن نارگیل".

It was written by Dr. Peter Barss,

نوشته شده توسط دکتر پیتر بارس،

who is Canadian.

که یک کانادایی است.

Dr. Barss came to the ceremony

دکتر بارس به مراسم آمد

and explained that as a young doctor,

و توضیح داد که به عنوان دکتری جوان

he wanted to see the world.

او می خواست که جهان را ببیند.

So he went to Papua New Guinea.

پس او به کشور گینه نو جدید رفت.

When he got there, he went to work in a hospital, and he was curious

وقتی که او به آنجا رسید، به بیمارستان رفت کنجکاو

what kinds of things happen to people that bring them to the hospital.

برای درک اتفاقاتی که مردم را به بیمارستان می کشد.

He looked through the records, and he discovered

او به آمار نگاه کرد،

that a surprisingly large number of people

و کشف کرد که تعداد باورنکردنی از مردمی

in that hospital were there

که در بیمارستان هستند

because of injuries due to falling coconuts.

به دلیل جراحات ناشی از افتادن نارگیل است.

One typical thing that happens is

یکی از رایج ترین اتقاقات این بود که

people will come from the highlands, where there are not many coconut trees,

مردمی که از ارتفاعات جایی که درخت نارگیل زیادی نداشت،

down to visit their relatives on the coast,

برای دیدن اقوامشان به ساحل می آمدند،

where there are lots.

جایی که درختان زیاد بودند.

And they'll think that a coconut tree

آنها فکر میکردند درخت نارگیل

is a fine place to stand and maybe lie down.

جای خوبی برای استراحت است.

A coconut tree that is 90 feet tall,

یک درخت نارگیل که ۹۰ فوت بلندی دارد،

and has coconuts that weigh two pounds

و نارگیل هایی با وزن حدوداً یک کیلو

that can drop off at any time.

که امکان دارد هر لحظه بیافتند.

A team of doctors in Europe

یک تیم از دکترها در اروپا یک سری

published a series of papers about colonoscopies.

مقاله دربارة کولونوسکپی چاپ کردند.

You're all familiar with colonoscopies,

شما همه با کولونوسکپی آشنا هستید،

one way or another.

یک بار یا بیشتر.

Or in some cases,

یا در بعضی موارد،

one way and another.

یک راه یا راه دیگری.

They, in these papers,

آنها، در این مقالات،

explained to their fellow doctors who perform colonoscopies,

برای دکترهایی که کولونوسکپی را انجام میدادند، توضیج دادند که

how to minimize the chance

چگونه کمتر کنیم این امکان را که،

that when you perform a colonoscopy,

وقتی که کولونوسکپی را انجام میدهیم،

your patient will explode. (Laughter)

بیمار شما منفجر شود.(خنده)

Dr. Emmanuel Ben-Soussan

دکتر امانوئل بن-سوزان

one of the authors,

یکی از نویسندگان،

flew in from Paris to the ceremony,

از پاریس با پرواز به مراسم آمد،

where he explained the history of this,

جائیکه او دربارة تاریخ این توضیح داد،

that in the 1950s,

که در دهة ۱۹۵۰، وقتی که

when colonoscopies were becoming a common technique for the first time,

کولونوسکپی اولین بار روشی رایج شد،

people were figuring out how to do it well.

مردم فهمیدند که چگونه آن را خوب انجام دهند.

And there were some difficulties at first.

و اوایل مشکلاتی وجود داشت.

The basic problem, I'm sure you're familiar with,

مسئلة اصلی، که مظمئنا با آن آشنایید

that you're looking inside a long, narrow, dark place.

که شما داخل جایی تاریک، باریک و طولانی نگاه می کنید.

And so, you want to have a larger space.

و بنابراین، شما فضای بزرگتری میخواهید.

You add some gas to inflate it

کمی گاز اضافه می کنید که آن را بازکنید تا

so you have room to look around.

فضایی برای دیدن اطراف داشته باشید.

Now, that's added to the gas, the methane gas,

اکنون، آن به گاز متان اضافه میشد،

that's already inside.

که قبلا آنجا بود.

The gas that they used at first, in many cases, was oxygen.

در اکثر موارد، اوایل از اکسیژن استفاده میشد.

So they added oxygen to methane gas.

پس آنها اکسیژن را به گاز متان افزودند.

And then they wanted to be able to see,

و سپس آنها باید بتوانند ببینند،

they needed light,

آنها نیاز به نور دارند،

so they'd put in a light source,

پس منبع نور را داخل کردند،

which in the 1950s was very hot.

که در دهه ۱۹۵۰خیلی داغ بود.

So you had methane gas, which is flammable,

پس شما گاز متان قابل اشتعال،

oxygen and heat.

اکسیژن و گرما دارید.

They stopped using oxygen pretty quickly. (Laughter)

آنها استفاده از اکسیژن را حدودا سریع متوقف کردند. (خنده)

Now it's rare that patients will explode,

حالا دیگر به ندرت مریض ها منفجر می شوند،

but it does still happen.

اما هنوز اتفاق می افتد.

The final thing that I want to tell you about is a prize

آخرین چیزی که می خواهم بگویم دربارة یک جایزه است

we gave to Dr. Elena Bodnar.

که ما به دکتر النا بودنار دادیم.

Dr. Elena Bodnar invented a brassiere

دکتر النا بودنار یک سوتین اختراع کرد

that in an emergency

که در مواقع خطر

can be quickly separated

به سرعت دو تکه مجزای

into a pair of protective face masks.

ماسک محافظ صورت می شود.

One to save your life,

تکه ای برای نجات جان شما،

one to save the life of some lucky bystander. (Laughter)

دیگری برای نجات جان یک رهگذر خوش شانس

Why would someone do this, you might wonder.

شاید بمانید که چرا کسی باید این کار را بکند.

Dr. Bodnar came to the ceremony

دکتر بودنار به مراسم آمد

and she explained that she grew up in Ukraine.

و توضیح داد که او در اکراین بزرگ شده است.

She was one of the doctors who treated victims

او یکی از دکترهای بود که به مصدومان

of the Chernobyl power plant meltdown.

از ذوب هسته ای چرنوبیل کمک می کرد.

And they later discovered that

و آنها بعدها کشف کردند که

a lot of the worst medical problems

بسیاری از مشکلات پزشکی هستند که

came from the particles people breathed in.

از ذرات معلقی که نفس میکشیم بوجود میآیند.

So she was always thinking after that

پس بعدها او همیشه به این فکر می کرد که

about could there be some simple mask

آیا ماسک ساده تری هم وجود دارد

that was available everywhere when the unexpected happens.

که همیشه در مواقع خطر در دسترس باشد.

Years later, she moved to America.

سالها بعد او به آمریکا آمد.

She had a baby,

او یک کودک ،اشت.

One day she looked, and on the floor,

روزی او دید که کودکش از روی زمین

her infant son had picked up her bra,

سوتین او را برداشت،

and had her bra on his face.

و روی صورتش گذاشت.

And that's where the idea came from.

و آن جاییست که آن ایده شکل گرفت.

She came to the Ig Nobel ceremony

او به مراسم ایگنوبل آمد

with the first prototype of the bra

همراه با اولین نمونه آزمایشی از این سوتین

and she demonstrated:

و او اجرا کرد:

(Laughter) (Applause)

(خنده) (تشویق)

["Paul Krugman, Nobel laureate (2008) in economics"]

["پاول کروگمن، برندة ۲۰۰۸ در اقتصاد"]

["Wolfgang Ketterle, Nobel laureate (2001) in physics"]

["ولفگانگ کترله، برنده جایزه نوبل (۲۰۰۱) فیزیک "]

I myself own an emergency bra. (Laughter)

من خودم هم یک سوتین اورژانسی دارم. (خنده)

It's my favorite bra,

این سوتین مورد علاقة من است،

but I would be happy to share it with any of you,

اما من خوشحال خواهم شد اگر با شما آن را شریک شوم،

should the need arise.

وقتی که نیاز است.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(دست و تشویق)