I don't want children -- stop telling me I'll change my mind | Christen Reighter

Translator: Morvarid Zandichi Reviewer: sadegh zabihi

I recognized the roles that were placed on me very early.

من خیلی زود متوجه نقش‌هایی شدم که بر عهده‌م گذاشته شده بودند.

One persistent concept that I observed --

یکی از مفاهیم پایداری که مشاهده کردم --

existing in our language, in our media --

که در زبان و رسانه‌هایمان وجود دارد،

was that women are not only supposed to have children,

این بود که زنان نه تنها قراره بچه بیاورند،

they are supposed to want to.

بلکه قراره این خواسته‌‌ی آن‌ها هم باشه.

This existed everywhere.

این موضوع همه‌جایی بود.

It existed in the ways that adults spoke to me

در نحوه حرف زدن بزرگترها با من

when they posed questions in the context of "when."

وقتی که سوال‌هایی با مضمون «کِی» ازم می پرسیدند.

"When you get married ..."

"کی ازدواج می‌کنی ..."

"When you have kids ..."

"کی بچه‌دار می‌شی ..."

And these future musings were always presented to me

و این آینده‌اندیشی‌های متفکرانه همیشه به من گفته شده

like part of this American dream,

مثل بخشی از رویای آمریکایی معروف،

but it always felt to me like someone else's dream.

اما من همیشه احساس می کردم که این رویای یک نفر دیگه‌ست.

You see, a value that I have always understood about myself

می دونید، ارزشی که من همیشه درباره‌ی خودم درک می کردم

was that I never wanted children.

این بود که هیچ وقت دلم بچه نمی‌خواد.

And as a kid, when I would try to explain this,

و وقتی خودم بچه بودم، و می خواستم این موضوع رو توضیح بدهم،

this disconnect between their roles and my values,

این فقدان ارتباط میان نقش آن‌ها و ارزش های خودم،

they often laughed

اغلب بهم می خندیدند

in the way that adults do at the absurdities of children.

طوریکه آدم‌ بزرگ‌ها به کارهای عجیب بچه‌ها می‌خندند.

And they would tell me knowingly,

و عمداً به من می‌گفتند،

"You'll change your mind."

«نظرت عوض می‌شه.»

And people have been saying things like that to me my whole life.

در تمام طول زندگیم این چیزها رو از افراد شنیده‌ام.

Otherwise polite conversation can turn intrusive fast.

وگرنه مکالمات مودبانه می توانند فورا حالت مداخله پیدا کنند.

"Does your husband know?"

«شوهرت می‌دونه؟»

(Laughter)

(خنده حضار)

"Do your parents know?"

«پدر و مادرت می‌دونن؟»

(Laughter)

(خنده حضار)

"Don't you want a family?"

«نمی‌خوای خانواده داشته باشی؟»

"Don't you want to leave anything behind?"

«نمی‌خوای از خودت چیزی باقی بگذاری؟»

And the primary buzzword when discussing childlessness,

و اون حرف شعارگونه‌ی همیشگی که وقتی حرف از بچه نداشتن می‌زنی،

"That's selfish."

"خودخواهیه."

There are countless reasons a woman may have

یک زن می‌تونه دلایل بی‌شماری داشته باشه

for choosing to abstain from motherhood,

برای اینکه انتخاب کنه مادر نباشه،

the majority of them not self-prioritizing.

اکثر این دلایل اولویت فردی ندارند.

But it is still socially acceptable to publicly vilify women as such,

ولی هنوز از لحاظ اجتماعی تهمت زدن علنی به زنان پذیرفته شده‌ست

because none of these reasons have made it into the social narrative.

چون هیچ‌کدوم از این دلایل راهی به روایت اجتماعی باز نکردند.

When I was little and learning about the inevitability of maternity,

وقتی بچه بودم و داشتم می‌فهمیدم مادر شدن گریزناپذیره

it was never explained to me

هیچ‌وقت کسی به من توضیح نداد

the commonness of these factors that women consider,

شایع بودن عواملی رو که زنان در نظر می‌گیرند

like the risk of passing on hereditary illness,

مانند خطر انتقال بیماری‌های ارثی،

the danger of having to stop life-saving medication

خطر قطع داروهایی که جان‌شون رو نجات می‌ده

for the duration of your pregnancy,

و در دوران بارداری نباید مصرف کنند.

concern about overpopulation,

نگرانی‌های مربوط به رشد بالای جمعیت،

your access to resources,

دسترسی به منابع،

and the fact that there are 415,000 children

و این واقعیت که هر زمان نگاه کنی ۴۱۵٫۰۰۰ کودک در آمریکا

in the foster-care system in the United States at any given time.

در سیستم نگهداری از کودکان بی‌سرپرست هستند.

Reasons like these, many more,

دلایلی از این دست، و خیلی بیشتر،

and the fact that I don't like to leave things of this magnitude to chance,

و این واقعیت که من نمی‌خوام چیزهایی به این مهمی رو به شانس واگذار کنم،

all informed my decision

همه‌ی این‌ها تصمیم آگاهانه‌م رو شکل داد

to become surgically sterilized.

برای اینکه با جراحی خودم رو نازا کنم.

I began my research eagerly.

من با شوق تحقیق و بررسی رو شروع کردم.

I wanted to fully understand

می‌خواستم کامل بفهمم

all that was going to come with undergoing a tubal ligation,

چه اتفاقاتی خواهند افتاد وقتی عمل انعقاد لوله رو انجام بدم

which is just another word for getting your tubes tied.

که معادل همون بستن لوله‌های رحم هست.

I wanted to know approval to aftermath,

می‌خواستم میزان تایید و موفقیت بعد از عمل،

satisfaction rates, risks, statistics.

میزان رضایت، خطرات و آمار رو بدونم.

And at first, I was empowered.

در ابتدا، احساس قدرت می‌کردم.

You see, the way the narrative has always been taught to me,

می‌دونید، اون‌چه همیشه به من آموزش داده شده بود

I would have thought that women who didn't want children were so rare,

به من یاد داده بودند زنانی که بچه نمی‌خواهند خیلی کمیاب هستند.

and then I learned one in five American women

و بعد فهمیدم از هر پنج زن آمریکایی

won't be having a biological child --

یک زن، فرزند بیولوژیک نخواهد داشت --

some by choice, some by chance.

بعضی‌ها به انتخاب خودشون، بعضی‌ها بر حسب اتفاق.

(Applause)

(تشویق حضار)

But I was not alone.

ولی من تنها نبودم.

But the more I read, the more disheartened I became.

ولی هرچه بیشتر خوندم، بیشتر ناامید شدم.

I read women's stories,

داستان زن‌هایی رو خوندم،

trying desperately to get this procedure.

که به سختی سعی داشتند این عمل رو انجام بدهند.

I learned how common it was for women to exhaust their finances

فهمیدم چقدر برای زنان هزینه کردن‌های بالا شایع هست

appealing to dozens of ob-gyns over many years,

برای اینکه به ده‌ها دکتر متخصص زنان طی سال‌ها مراجعه کنند،

only to be turned down so many times,

فقط برای اینکه پشت سر هم نه بشنوند.

often with such blatant disrespect that they just gave up.

گاهی همراه با میزانی از بی‌احترامی که باعث می‌شد منصرف بشوند.

Women reported that medical practitioners were often condescending

زنان گزارش داده بودند که پزشکان اغلب چنان رفتار تحقیرآمیز

and dismissive of their motivations,

و بی‌اعتنا به انگیزه‌های آن‌ها دارند،

being told things like,

و حرف‌هایی که به‌ آن‌ها زده می‌شود مثل،

"Come back when you're married with a child."

"برو وقتی ازدواج کردی و یه بچه آوردی بیا."

But women who did have children, who went to go get this procedure,

اما زنانی که بچه هم داشتند، و برای انجام این جراحی رفته بودند،

were told they were too young,

بهشون گفته بودند خیلی جوان هستید،

or they didn't have enough children,

و به اندازه‌ی کافی بچه نیاوردید،

which is very interesting,

که خیلی حرف جالبیه.

because the legal requirements in my state for getting this kind of surgery were,

چون در ایالتی که من هستم از نظر حقوقی واجد شرایط بودن برای انجام این عمل اینه که

"Be at least 21 years old,"

"حداقل ۲۱ سال سن داشته باشید،"

"appear of sound mind, acting of your own accord,"

"در شرایط صحت عقل، و با رضایت فردی،"

and "have a 30-day waiting period."

و "۳۰ روز در نوبت بمانید."

And I was perplexed that I could meet all of these legal requirements

و من گیج شده بودم از اینکه تمامی این شرایط قانونی رو داشتم

and still have to face a battle in the exam room

و هنوز مجبور بودم در اتاق معاینه جنگ و جدل داشته باشم

for my bodily autonomy.

برای آناتومی بدن خودم.

And it was daunting,

و این ترسناک بود،

but I was determined.

اما من مصمم بودم.

I remember I dressed so professionally to that first appointment.

یادم می‌آید برای اولین وقت دکترم خیلی رسمی لباس پوشیدم.

(Laughter)

(خنده حضار)

I sat up straight.

صاف نشستم.

I spoke clearly.

با وضوح صحبت کردم.

I wanted to give that doctor every piece of evidence

می‌خواستم به دکتر تمام شواهد رو بدم

that I was not the date of birth in that file.

که ثابت کنم در اون پرونده من فقط یک تاریخ تولد نیستم.

And I made sure to mention things like,

و حواسم بود به چیزهایی از این قبیل اشاره کنم که

"I just got my bachelor's degree

"به تازگی مدرک لیسانسم رو گرفتم

and I'm applying to these doctoral programs,

و الان دارم برای این رشته‌های دکتری اقدام می‌کنم،

I'm going to study these things."

و می‌خوام در این رشته‌ها درس بخونم."

And "my long-term partner has this kind of business,"

و "شریک قدیمی زندگی‌م به این کار مشغوله،

and "I've done research on this for months.

و "روی این موضوع ماه‌ها تحقیق کرده‌م.

I understand everything about it, all the risks."

من همه‌چیز رو در این مورد می‌دونم متوجه خطراتش هستم."

Because I needed the doctor to know that this was not a whim,

چون می‌خواستم دکتر متوجه بشه که این کار از سر هوس نیست،

not reactionary,

یک عکس‌العمل نیست،

not your 20-something looking to go out and party

اینطور نیست که یک آدم بیست و خرده‌ای ساله می‌خواد بره خوش بگذرونه

without fear of getting knocked up ...

بدون اینکه ترس از حامله شدن داشته باشه ...

(Laughter)

(خنده حضار)

that this supported something integral to who I was.

که این موضوع به چیزی در درونم و اونچه بودم برمی‌گرده.

و من معنای رضایت آگاهانه رو می‌فهمم،

And I understand informed consent,

so I fully expected to be reeducated on how it all worked, but ...

پس کاملا انتظار داشتم دوباره بهم درس بدن در مورد اینکه ماجرا چطوریه، اما ...

At one point, the information being given to me started to feel agenda'd,

یک جایی احساس کردم این اطلاعاتی که داره بهم داده می‌شه سمت و سوی مشخصی داره،

interlaced with bias and inflated statistics.

انگار با تعصب و آمار اغراق شده آمیخته شده بود.

The questions began to feel interrogative.

سوال‌ها شکل بازخواست گرفتند.

At first they were asking me questions

در ابتدا از من سوال‌هایی می‌پرسیدند

that seemed to understand my situation better,

که به نظر می‌رسید برای اینه که شرایط من رو بهتر درک کنند،

and then it seemed like they were asking questions to try to trip me up.

و بعد به نظرم اومد سوال‌هایی می‌پرسند که سعی داره من رو گیر بندازه.

I felt like I was on the witness stand, being cross-examined.

حس کردم در جایگاه شهود دادگاه نشستم و دارم سوال و جواب می‌‌شم.

The doctor asked me about my partner.

دکتر در مورد شریک زندگی‌م سوال کرد.

"How does he or she feel about all of this?"

"او در مورد این ماجراها چه نظری داره؟"

"Well, I've been with the same man for five years,

"خب، ما الان پنج ساله با هم هستیم،

and he fully supports any decision I make for my body."

و او کاملا از تصمیمی که من برای بدن خودم گرفتم حمایت می‌کنه."

And he said, "Well, what happens in the future,

و او گفت: "خب، در آینده چه اتفاقی می‌افته،

if you change partners?

اگه با یکی دیگه وارد رابطه بشی؟

What happens when that person wants children?"

اگر اون آدم بچه بخواد چی؟"

And I didn't quite know how to react to that,

و من راستش نمی‌دونستم چه واکنشی باید نشون بدم،

because what I was hearing

چون چیزی که می‌شنیدم

was this doctor tell me that I'm supposed to disregard everything I believe

این بود که این دکتر به من می‌گفت باید هرآنچه بهش معتقدم رو کنار بگذارم

if a partner demands children.

اگر شریک زندگی‌م از من بچه بخواد.

So I told him not to worry about that.

پس بهش گفتم نگران این موضوع نباشه.

My stance on childbearing has always been first date conversation.

موضع‌ من در قبال بچه‌دار شدن همیشه جزو اولین حرف‌هام در قرارهای عاشقانه بوده.

(Laughter)

(خنده حضار)

(Cheering)

(هلهله)

(Laughter)

(خنده حضار)

He then asks me to consider

بعد او از من خواست در نظر بگیرم

how "in 20 years, you could really come to regret this" ...

که چطور "۲۰ سال دیگه ممکنه واقعا از این کار پشیمون بشی" ...

as though I hadn't.

انگار خودم بهش فکر نکرده بودم.

I told him,

به او گفتم،

"OK, if I wake up one day

"قبول، اگر یک روز از خواب بیدار شدم

and realize, you know,

و فهمیدم که، می‌دونید،

I wish I'd made a different decision back then,

ای کاش اون موقع تصمیم متفاوتی گرفته بودم،

the truth is, I'd only removed a single path to parenthood.

حقیقت اینه که من تنها یک راه برای والد بودن رو از بین بردم.

I never needed biology to form family anyway."

من برای تشکیل خانواده هرگز محتاج بیولوژی نبودم."

(Applause)

(تشویق حضار)

And I would much rather deal with that any day

و ترجیح می‌دم هر روز با این موضوع سروکله بزنم

than deal with one day waking up,

تا اینکه با این موضوع مواجه بشم که یک روز صبح بیدار می‌شم

realize I'd had a child

می‌بینم بچه‌ای دارم

that I didn't really want or was prepared to care for.

که در واقع نمی‌خواستم یا برای نگهداری ازش آماده نبودم.

Because one of these affects only me.

چون یکی از این موارد فقط روی من اثر داره.

The other affects a child,

و اون یکی روی یک بچه،

their development, their well-being --

روی رشدش، سلامت‌ش --

(Applause)

(تشویق حضار)

and human beings are not to be gambled with.

و با انسان‌ها نمی‌شه قمار کرد.

He then tells me why no one was going to approve this procedure,

بعد او به من گفت که چرا هیچ‌کس چنین عمل جراحی رو تایید نخواهد کرد

certainly not he,

او که قطعا تایید نمی‌کند

because of a concept called medical paternalism,

به خاطر مفهومی به نام پزشکی پدرمآبانه،

which allows him, as my well-informed provider,

که به او مجوز می‌ده به عنوان سرپرست مطلع من،

to make decisions for me ...

برای من تصمیم‌گیری کنه ...

based on his perception of my best interest,

براساس درک او از اون‌چه که به صلاح منه،

regardless of what I, as the patient, want or believe.

فارغ از اونچه من، به عنوان بیمار می‌خوام یا باور دارم.

He takes this opportunity to step out

او از این فرصت استفاده کرد برای اینکه بره بیرون

and discuss my case with my potential surgeon,

و با جراح احتمالی من در مورد پرونده صحبت کنه،

and through the door, I hear him describe me as a little girl.

و از پشت در من می‌شنیدم که من رو به عنوان یک دختربچه توصیف می‌کرد.

I was so offended.

به من توهین شده بود.

I wanted to defend myself.

می‌خواستم از خودم دفاع کنم.

I wanted to explicitly explain to each one of these providers

می‌خواستم به روشنی برای هرکدوم از این سرپرست‌ها توضیح بدم

how they were treating me,

با من چه رفتاری دارند،

that it was belittling and sexist,

که رفتارشون تحقیرآمیز و جنسیت‌زده‌ست،

and I didn't have to take it.

و من مجبور نیستم تحمل کنم.

But I did take it.

اما من تحمل کردم.

I swallowed every sharp word in my throat,

هر لغت تند و تیزی که به زبانم می‌اومد رو قورت دادم،

clenched my jaw, and instead

آرواره‌هام رو به هم فشار دادم و در عوض

answered each one of their condescending questions and statements.

به تمام سوالات و گزاره‌های تحقیرآمیزشون جواب دادم.

I had come here looking for objectivity and support

من برای گرفتن حمایت و بی‌طرفی به آنجا رفته بودم

and instead I felt dismissed and silenced,

و در عوض حس می‌کردم به من بی‌اعتنایی شده و صدام رو خفه کردند،

and I hated myself for it.

و به خاطرش از خودم بیزار بودم.

I hated that I was letting people disrespect me repeatedly.

متنفر بودم از اینکه گذاشته بودم آدم‌ها همینطور به من بی‌احترامی کنند.

But this was my one shot.

ولی این تنها فرصت من بود.

That was one of multiple consultations that I had to go to.

این یکی از چندین مشاوره‌ای بود که مجبور شدم برم.

At one point, I had seen five or six medical professionals in the same hour.

به جایی رسید که در یک ساعت پنج یا شش متخصص رو دیده بودم.

The door to the exam room felt more like the door to a clown car.

در اتاق معاینه بیشتر شبیه در ماشین یک دلقک‌ شده بود.

There's my primary,

این دستیار اول منه،

there's his colleague,

ایشون همکارشون هستند،

the director, OK.

ایشون مدیر هستند، باشه.

It felt like I was asking them to infect me with smallpox

حس می‌کردم دارم ازشون می‌خوام من رو به آبله‌ مبتلا کنن

instead of, I don't know, obtain birth control.

به جای، نمی‌دونم، پیشگیری از بارداری.

But I didn't waver,

ولی من کوتاه نیومدم،

and I was persistent,

و من سرسخت بودم،

and I eventually convinced one of them to allow the procedure.

و در نهایت یکی از آن‌ها رو به رضایت به این عمل راضی کردم.

And even as I am in the room, signing the consent forms

و با وجود اینکه من توی اتاق بودم و داشتم فرم‌های رضایتنامه رو امضا می‌کردم

and getting the hormone shots and tying up loose ends ...

و تزریق‌های هورمونی رو می‌گرفتم و همه‌چیز رو جمع و جور می‌کردم ...

my doctor is shaking his head in disapproval.

دکترم سرش رو به نشانه‌ی عدم تایید تکون می‌داد.

"You'll change your mind."

"نظرت عوض می‌شه."

I never really understood

من هیچ‌وقت واقعاً نفهمیده بودم

how strongly this society clings to this role

این جامعه تا چه اندازه قوی به این نقش چنگ زده

until I went through this.

تا وقتی که این اتفاقات برام افتاد.

I experienced firsthand, repeatedly,

من به کرّات تجربه‌ی دست اول دارم،

how people, be it medical providers,

از اینکه آدم‌ها، ولو سرپرست‌های پزشکی،

colleagues, strangers,

همکاران، غریبه‌ها،

were literally unable to separate me being a woman

به معنای واقعی کلمه ناتوان بودند از اینکه تفکیک کنند من رو به عنوان یک زن

from me being a mother.

از من به عنوان یک مادر.

And I've always believed that having children

و من همیشه باور داشتم که بچه‌دار شدن

was an extension of womanhood, not the definition.

امتداد زنانگی‌ست نه تعریف آن.

I believe that a woman's value

من معتقدم ارزش یک زن

should never be determined by whether or not she has a child,

هرگز نباید با بچه داشتن یا نداشتنش تعیین بشه،

because that strips her of her entire identity

چرا که این کار تمام هویت او رو

as an adult unto herself.

به عنوان یک فرد بالغ از خودش می‌گیره.

Women have this amazing ability to create life,

زنان این توانایی شگفت‌انگیز در خلق حیات رو دارن،

but when we say that that is her purpose,

اما وقتی بگیم این کار هدف زندگی آنهاست،

that says that her entire existence is a means to an end.

معناش اینه که انگار تمامی وجود او یک وسیله در خدمت یک هدفه.

It's so easy to forget the roles that society places on us

فراموش کردن نقش‌هایی که جامعه بر دوش ما می‌گذاره خیلی آسونه

are so much more than mere titles.

نقش‌هایی که خیلی بیشتر از عناوین ساده هستند.

What about the weight that comes with them,

وزنی که با این عناوین میان چی؟

the pressure to conform to these standards ...

فشاری که با این استانداردها همراهه ...

the fear associated with questioning them,

ترسی که با زیر سوال بردن‌شون همراهه،

and the desires that we cast aside to accept them?

و خواسته‌هایی که برای پذیرفتن آن‌ها کنار می‌گذاریم؟

There are many paths to happiness and fulfillment.

برای رسیدن به خوشبختی و تکامل راه‌های زیادی وجود داره.

They all look very different,

همه‌شون به ظاهر خیلی متفاوت میان،

but I believe that every one

اما من معتقدم هرکسی

is paved with the right to self-determination.

حق تعریف شخصی خودش رو داره.

I want women to know that your choice to embrace or forego motherhood

من می‌خوام زنان بدونن که انتخاب شما برای پذیرش یا امتناع از مادر بودن

is not in any way tied to your worthiness or identity

به هیچ وجه با ارزش یا هویت شما

as spouses, as adults, or as women ...

به عنوان همسر، به عنوان یک فرد بالغ، یا به عنوان زن در ارتباط نیست ...

and there absolutely is a choice behind maternity,

و قطعا پشت مادر شدن انتخابی هست،

and it is yours

و این انتخاب مال شماست

and yours alone.

و فقط خود شما.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)