The first secret of great design | Tony Fadell

Translator: Hooman Kolbadi Reviewer: soheila Jafari

In the great 1980s movie "The Blues Brothers,"

در فیلم تحسین برانگیز دهۀ هشتاد میلادی "برادرانِ بلوز"

there's a scene where John Belushi goes to visit Dan Aykroyd in his apartment

صحنه ای هست که جان بلوشی ، برای اولین ملاقاتش با دَن آیکروید ،

in Chicago for the very first time.

برای اولین بار به آپارتمانِ او در شیکاگو میره.

It's a cramped, tiny space

فضایی تنگ و باریک

and it's just three feet away from the train tracks.

که کمتر از یک متر از ریل قطار، فاصله داشت.

As John sits on Dan's bed,

زمانی که جان، روی تختِ دَن نشست،

a train goes rushing by,

قطاری با سرعت، عبور می کنه

rattling everything in the room.

و همۀ وسایلِ اتاق رو به حرکت در میاره.

John asks, "How often does that train go by?"

جان میپرسه ، "روزی چند مرتبه قطار از اینجا رد میشه؟"

Dan replies, "So often, you won't even notice it."

دَن پاسخ میده ، " انقدر رَد میشه ، که حتی متوجه رد شدنش ، نمیشی."

And then, something falls off the wall.

و بعد ، یه چیزی از رویِ دیوار به زمین میوفته.

We all know what he's talking about.

همۀ ما میدونیم که اون دربارۀ چی حرف میزد.

As human beings, we get used to everyday things

به عنوانِ انسان، به همه چیز عادت می کنیم

really fast.

حقیقتاً خیلی سریع.

As a product designer, it's my job to see those everyday things,

به عنوانِ یک طراحِ محصول، باید چیزهایی که هر روز اتفاق میوفتن رو ببینم،

to feel them, and try to improve upon them.

احساسشون کنم، و سعی کنم اون چیزها رو بهبود ببخشم.

For example, see this piece of fruit?

برای مثال، این میوه رو می بینید؟

See this little sticker?

این برچسب کوچیک رو می بینید؟

That sticker wasn't there when I was a kid.

وقتی بچه بودم اون برچسب رو روی میوه ها نمی چسبوندن.

But somewhere as the years passed,

اما به مرور زمان،

someone had the bright idea to put that sticker on the fruit.

ایدۀ چسبوندنِ اون برچسب روی میوه ها، به ذهنِ یک نفر رسید.

Why?

چرا ؟

So it could be easier for us

چون می تونست کارِ ما رو برای

to check out at the grocery counter.

پرداخت در فروشگاه ها راحت تر بکنه.

Well that's great,

خوب، عالیه،

we can get in and out of the store quickly.

میتونیم به سرعت از فروشگاه خرید کنیم.

But now, there's a new problem.

اما الان ، یه مشکل جدید داریم.

When we get home and we're hungry

وقتی به خونه میرسیم و گرسنه هستیم،

and we see this ripe, juicy piece of fruit on the counter,

و این میوۀ رسیده و آبدار رو روی پیشخوان میبینیم،

we just want to pick it up and eat it.

فقط میخوایم برش داریم و بخوریمش.

Except now, we have to look for this little sticker.

مجبوریم یه فکری به حال این برچسبِ کوچولو بکنیم.

And dig at it with our nails, damaging the flesh.

و با ناخن هامونشروع به کندنش می کنیم و گوشتِ میوه رو هم باهاش می کنیم.

Then rolling up that sticker --

بعد هم گلوله کردنِ اون برچسب --

you know what I mean.

میدونین منظورم چیه.

And then trying to flick it off your fingers.

و تلاش برای خلاص شدنِ انگشتاتون از شرِ برچسب.

(Applause)

(صدای دست زدنِ حاضرین)

It's not fun,

خنده دار نیست،

not at all.

به هیچ وجه.

But something interesting happened.

اما یک اتفاقِ جالب افتاد.

See the first time you did it, you probably felt those feelings.

احتمالاً اولین باری که این کار رو کردید، چنین احساساتی رو داشتید.

You just wanted to eat the piece of fruit.

دقیقاً می خواستید اون میوه رو بخورید.

You felt upset.

حسِ خوبی نداشتید.

You just wanted to dive in.

می خواستید سریع این اتفاق بیفته.

By the 10th time,

برای دهمین بار،

you started to become less upset

حالتون کمتر گرفته می شد

and you just started peeling the label off.

و فقط شروع به کندنِ برچسب از روی میوه می کردید.

By the 100th time, at least for me,

در صدمین بار، لااقل برای من اینطوری بود،

I became numb to it.

بهش بی تفاوت شده بودم.

I simply picked up the piece of fruit,

راحت اون میوه رو بر میداشتم،

dug at it with my nails, tried to flick it off,

با ناخن هام به جونش میوفتادم، سعی می کردم برچسب رو بکنم،

and then wondered,

و فکر می کردم،

"Was there another sticker?"

"آیا برچسبِ دیگه ای هم روش هست؟"

So why is that?

خوب، دلیلش چیه؟

Why do we get used to everyday things?

چرا به همه چیز، عادت می کنیم؟

Well as human beings, we have limited brain power.

خوب به عنوان انسان، تواناییِ مغزِ ما، محدوده.

And so our brains encode the everyday things we do into habits

و مغزِ ما، کارهایِ روزمرۀ ما رو به عنوانِ "عادت"، رمزگذاری می کنه

so we can free up space to learn new things.

به شکلی که بتونیم ظرفیتِ لازم برای فراگیری چیزهای جدید رو ایجاد کنیم.

It's a process called habituation

فرایندی به نامِ " خو گرفتن "

and it's one of the most basic ways, as humans, we learn.

و برای ما انسان ها، این روش، یکی از اساسی ترین راه ها یی هست که می آموزیم.

Now, habituation isn't always bad.

اما ، "خو گرفتن" همیشه هم بد نیست.

Remember learning to drive?

یادگیریِ رانندگی رو یادتون میاد؟

I sure do.

کاملاً به خاطر دارم.

Your hands clenched at 10 and 2 on the wheel,

دست هاتون در وضعیتِ ساعتِ ده و ده دقیقه، به فرمون گره خورده بود،

looking at every single object out there --

تک تکِ جزئیاتِ اطراف رو زیر نظر داشتین،

the cars, the lights, the pedestrians.

ماشین ها، چراغ ها، عابرینِ پیاده.

It's a nerve-wracking experience.

تجربۀ اعصاب خرد کنی بود.

So much so, that I couldn't even talk to anyone else in the car

تا حدی که، حتی نمیتونستم با هیچیک از سرنشینهای دیگۀ داخلِ ماشین، صحبت کنم

and I couldn't even listen to music.

و حتی نمیتونستم، موزیک گوش کنم.

But then something interesting happened.

اما بعدش، چیزجالبی اتفاق افتاد.

As the weeks went by, driving became easier and easier.

بعد از گذشتِ چند هفته، رانندگی، ساده و ساده تر شد.

You habituated it.

با رانندگی، خو گرفتید.

It started to become fun and second nature.

کم کم براتون لذت بخش و در عین حال، طبیعی شد.

And then, you could talk to your friends again

و کم کم، تونستید با دوستانتون دوباره حرف بزنید

and listen to music.

و به موزیگ گوش کنید.

So there's a good reason why our brains habituate things.

بنابراین، دلیلِ خوبی برایِ خو گرفتنِ مغز ما وجود داره.

If we didn't, we'd notice every little detail,

وگرنه، باید، تک تکِ جزئیات اطرافمون رو با دقت، مد نظر قرار میدادیم،

all the time.

لحظه به لحظه.

It would be exhausting,

واقعاً خسته کننده می شد.

and we'd have no time to learn about new things.

و هیچ زمانی، برای فراگیریِ چیزهایِ جدید نداشتیم

But sometimes, habituation isn't good.

اما ، بعضی اوقات، "خو گرفتن" خوب نیست.

If it stops us from noticing the problems that are around us,

چنانچه موجبِ بی توجهیِ ما، نسبت به مشکلاتِ اطرافمون بشه،

well, that's bad.

خوب، می تونه بد باشه

And if it stops us from noticing and fixing those problems,

و چنانچه مانعِ توجهِ ما، و تلاش برایِ رفعِ اون مشکلات بشه،

well, then that's really bad.

خوب، قطعاً ناخوشایند هست.

Comedians know all about this.

کمدین ها، کاملاً بر این موضوع اشراف دارن

Jerry Seinfeld's entire career was built on noticing those little details,

تمامِ کارهایِ جری سینفلد با توجه به همین جزئیاتِ پیش پا افتاده خلق شدند،

those idiotic things we do every day that we don't even remember.

کارهای ابلهانه ای که هر روز انجام میدیم و حتی اونها رو به خاطر نمیاریم.

He tells us about the time he visited his friends

جری دربارۀ وقتی که به دیدنِ دوست خودش رفته بود میگه

and he just wanted to take a comfortable shower.

و اینکه فقط می خواست یه حمامِ راحت بره.

He'd reach out and grab the handle and turn it slightly one way,

اینکه دستگیرۀ شیرِ آبِ حمام رو گرفت و به آرومی در یه جهت، چرخوند،

and it was 100 degrees too hot.

و دید که آب ، ۱۰۰ درجه و خیلی داغ بود

And then he'd turn it the other way, and it was 100 degrees too cold.

و بعد ، دستگیره رو در جهتِ مخالف چرخوند و آب ، ۱۰۰ درجه و بی نهایت سرد بود .

He just wanted a comfortable shower.

جری فقط یه حمامِ راحت و مطلوب می خواست.

Now, we've all been there,

همۀ ما در شرایطی مشابه بودیم،

we just don't remember it.

اما چیزی به خاطر نمیاریم.

But Jerry did,

اما جری، به خاطر میاره،

and that's a comedian's job.

و این، حرفۀ یک کمدین هست.

But designers, innovators and entrepreneurs,

اما طراحان، مخترعین و کارآفرین ها،

it's our job to not just notice those things,

نه تنها وظیفمونه به این جزئیات، با دقت، توجه کنیم

but to go one step further and try to fix them.

بلکه باید یک گام جلوتر بریم و اون مشکلات رو رفع کنیم.

See this, this person,

این رو ببینید، این فرد،

this is Mary Anderson.

این مَری اندرسونه.

In 1902 in New York City,

در سال ۱۹۰۲ در شهر نیویورک،

she was visiting.

برای گردش بیرون رفته بود.

It was a cold, wet, snowy day and she was warm inside a streetcar.

یه روزِ سرد و برفی بود و مَری، از گرمایِ داخلِ تراموا ، لذت می برد.

As she was going to her destination, she noticed the driver opening the window

زمانی که به سمتِ مقصدِ خودش در حرکت بود، متوجه شد که راننده شیشۀ پنجره رو باز کرده

to clean off the excess snow so he could drive safely.

تا برفِ اضافی رو پاک کنه و بتونه با رعایت ایمنی، رانندگی کنه.

When he opened the window, though, he let all this cold, wet air inside,

زمانی که راننده شیشۀ پنجره رو باز کرد، هوایِ سرد و مرطوب، واردِ تراموا شد

making all the passengers miserable.

و باعثِ آزارِ همۀ مسافرین شد.

Now probably, most of those passengers just thought,

احتمالاً در اون موقع ، بیشتر مسافرین با خودشون فکر کردن،

"It's a fact of life, he's got to open the window to clean it.

"این یک واقعیته و راننده مجبوره ، برای تمیز کردنِ شیشه ، بازش کنه.

That's just how it is."

همینه که هست."

But Mary didn't.

اما مَری ، اینطوری فکر نکرد.

Mary thought,

مری با خودش فکر کرد،

"What if the diver could actually clean the windshield from the inside

"چه جوری میشه که راننده بتونه شیشۀ جلو رو، از داخل، تمیز کنه

so that he could stay safe and drive

طوری که بتونه امن و راحت، رانندگی کنه

and the passengers could actually stay warm?"

و مسافرین هم بتونن، همچنان گرم بمونن؟"

So she picked up her sketchbook right then and there,

لذا، مری کتابچه ای رو از کیفش بیرون آورد و در اون،

and began drawing what would become the world's first windshield wiper.

شروع به کشیدنِ تصویری کرد که بعدها تبدیل به اولین برف پا کن دنیا شد.

Now as a product designer, I try to learn from people like Mary

در حال حاضر، به عنوانِ یک طراحِ محصول، تلاش می کنم از افرادی مثلِ مری، درس بگیرم

to try to see the world the way it really is,

تلاش می کنم دنیا رو اونجوری که واقعاً هست ببینم

not the way we think it is.

نه اونجوری که فکر می کنیم، هست.

Why?

چرا؟

Because it's easy to solve a problem that almost everyone sees.

چون حل کردنِ مشکلی که تقریباً همه میبینند، ساده هست.

But it's hard to solve a problem that almost no one sees.

اما حل کردنِ مشکلی که تقریباً هیچکس نمیبیه مشکل خواهد بود.

Now some people think you're born with this ability

بعضی از افراد فکر می کنند، توانایی شما مادرزادی هست

or you're not,

یا اینکه

as if Mary Anderson was hardwired at birth to see the world more clearly.

مثلِ مری اندرسون، از بدو تولد، قادر بود دنیا رو واضح تر ببینه.

That wasn't the case for me.

در موردِ من، اینطور نبود.

I had to work at it.

مجبور بودم براش کار کنم.

During my years at Apple,

در سالهایی که در اَپِل کار می کردم،

Steve Jobs challenged us to come into work every day,

استیو جابز، هر روز، با آوردنمون به کار، ما رو به چالش می کشید،

to see our products through the eyes of the customer,

و اینکه وادارمون می کرد، به محصولاتمون، از چشمِ مشتریانمون، نگاه کنیم،

the new customer,

مشتریانِ جدیدمون،

the one that has fears and possible frustrations

مشتریانی که می ترسن و یه نا امیدی در وجودشون هست

and hopeful exhilaration that their new technology product

و یا نشاطی ناشی از امیدواری در وجودشونه که محصولِ تکنولوژیِ جدید،

could work straightaway for them.

می تونه همونطوریکه انتظار دارن کار کنه.

He called it staying beginners,

استیو این شیوه رو، "مبتدی موندن" مینامید،

and wanted to make sure that we focused on those tiny little details

و میخواست مطمئن بشه که ما بر روی اون جزئیاتِ خیلی کوچیک، تمرکز می کنیم

to make them faster, easier and seamless for the new customers.

تا اون جزئیات رو برای مشتریانِ جدی، سریعتر، ساده تر و بدون وقفه، برطرف کنیم

So I remember this clearly in the very earliest days of the iPod.

اولین روزهایِ "آی پاد" رو، به وضوح به خاطر میارم.

See, back in the '90s,

اگه به دهۀ ۹۰ میلادی برگردیم،

being a gadget freak like I am,

دمدمی مزاج بودن در مورد گَجت ها، همانطور که من هم هنوزم هستم،

I would rush out to the store for the very, very latest gadget.

با عجله به فروشگاه ها می رفتم تا جدیدترین و آخرین گجت ها رو ببینم.

I'd take all the time to get to the store,

مُدام وقتم رو در فروشگاه ها می گذروندم ،

I'd check out, I'd come back home, I'd start to unbox it.

از فروشگاه خارج میشدم، به خونه بر می گشتم شروع به باز کردن جعبۀ گجت می کردم

And then, there was another little sticker:

و روی محصول ، یه برچسب کوچیک بود:

the one that said, "Charge before use."

برچسبی که میگفت، "قبل از استفاده شارژ کنید"

What!

چی!

I can't believe it!

باورم نمیشه!

I just spent all this time buying this product

اینهمه وقت صرفِ خریدنِ این محصول کردم

and now I have to charge before use.

و حالا مجبورم قبل از استفاده، شارژش کنم.

I have to wait what felt like an eternity to use that coveted new toy.

انگار مجبورم تا ابد صبر کنم تا بتونم از این اسباب بازی رویایی، استفاده کنم.

It was crazy.

این دیوونگی بود.

But you know what?

اما میدونید؟

Almost every product back then did that.

تقزیباً تمامیِ محصولات، چنین برچسبی داشتن

When it had batteries in it,

زمانی که باطری داخلشون بود،

you had to charge it before you used it.

و شما مجبور بودید قبل از استفاده، شارژشون کنید.

Well, Steve noticed that

خوب، استیو، متوجه این مسئله شد

and he said,

"We're not going to let that happen to our product."

و گفت،

"نمیگذاریم این اتفاق برای محصولاتِ ما بیفته."

So what did we do?

خوب ما چیکار کردیم؟

Typically, when you have a product that has a hard drive in it,

مثلاً، زمانی که محصولی دارید که هارد درایو داره،

you run it for about 30 minutes in the factory

۳۰ دقیقه توی کارخونه، روشنش کنید

to make sure that hard drive's going to be working years later

تا مطمئن بشید که هارد درایوش، قراره سالهایِ سال

for the customer after they pull it out of the box.

بعد از اینکه مشتری، اون محصول رو از جعبه خارج کرد، کار کنه.

What did we do instead?

به جایِ این، ما چکار کردیم؟

We ran that product for over two hours.

محصول رو به مدتِ دو ساعت، روشن میکردیم.

Why?

چرا؟

Well, first off, we could make a higher quality product,

خوب، اول اینکه، می تونستیم محصولی با کیفیت تر تولید کنیم،

be easy to test,

و امتحان کردنش آسانتر بود،

and make sure it was great for the customer.

و مطمئن میشدیم که این کار، برایِ مشتری هم خوشایند بوده.

But most importantly,

اما از همه مهم تر،

the battery came fully charged right out of the box,

باطریِ دستگاه، به محضِ خروج از جعبه، کاملاً شارژ بود،

ready to use.

آمادۀ استفاده.

So that customer, with all that exhilaration,

به طوریکه، مشتری با اون انگیزه و نشاط،

could just start using the product.

می تونست همزمان محصول رو استفاده کنه

It was great, and it worked.

عالی بود، نتیجه داد.

People liked it.

مردم دوستش داشتن.

Today, almost every product that you get that's battery powered

امروزه، تقریباً همۀ محصولاتِ باطری داری که می خرید

comes out of the box fully charged,

در زمانِ خروج از جعبه، کاملاً شارژ هستند،

even if it doesn't have a hard drive.

حتی اگه هارد درایو، نداشته باشن.

But back then, we noticed that detail and we fixed it,

اما در اون زمان ما به اون نکته توجه کردیم و مسئله رو حل کردیم،

and now everyone else does that as well.

و الان سایرِ افراد، همون کار رو انجام میدن.

No more, "Charge before use."

دیگه خبری از، " قبل از استفاده شارژ کنید " نیست.

So why am I telling you this?

چرا دارم این رو به شما می گم؟

Well, it's seeing the invisible problem,

خوب، این همون دیدنِ مشکلِ نامرئی هست،

not just the obvious problem, that's important,

نه فقط مشکلی که قابلِ رویت هست، و حائزِ اهمیته،

not just for product design, but for everything we do.

نه تنها برای طراحیِ محصول بلکه برای هر کاری که انجام میدیم.

You see, there are invisible problems all around us,

دقت کنید، مشکلاتِ نامرئی در اطرافِ ما وجود داره،

ones we can solve.

مشکلاتی که میتونیم، حلشون کنیم.

But first we need to see them, to feel them.

اما اول نیاز داریم که ببینیمشون و احساسشون کنیم.

So, I'm hesitant to give you any tips

البته، تردید دارم که به شما، نکته ای

about neuroscience or psychology.

دربارۀ علم اعصاب یا روان شناسی بگم.

There's far too many experienced people in the TED community

متخصصان بسیار مجربی در جامعۀ TED حضور دارن که

who would know much more about that than I ever will.

دانشِ اونها در این حوزه ها بسیار بیشتر از اونه که من بخوام داشته باشم.

But let me leave you with a few tips that I do,

اما اجازه بدید چند نکته که بلدم رو خدمتتون ارائه بدم ،

that we all can do, to fight habituation.

نکاتی که همۀ ما می تونیم برای مقابله با "خو گرفتن" ، اونها رو به کار بگیریم.

My first tip is to look broader.

نکتۀ اول من اینه که نگاهمون رو وسیع تر کنیم.

You see, when you're tackling a problem,

ببینید، وقتی که با مشکلی مواجه میشید،

sometimes, there are a lot of steps that lead up to that problem.

بعضی اوقات، چیزهای زیادی هستن که منجر به اون مشکل میشن.

And sometimes, a lot of steps after it.

و بعضی اوقات هم ، چیزهای زیادی بعد از اون مشکل وجود دارن.

If you can take a step back and look broader,

اگر بتونید چند قدم دورتر از مشکل بایستید و دیدتون رو وسیع تر کنید،

maybe you can change some of those boxes

ممکنه بتونید تغییراتی در روند، ایجاد کنید

before the problem.

قبل از وقوع مشکل.

Maybe you can combine them.

ممکنه بتونید ترکیبشون کنید.

Maybe you can remove them altogether to make that better.

ممکنه بتونید همۀ اون اقدامات رو، در جهتِ ایجادِ بهبود، حذف کنید.

Take thermostats, for instance.

برای مثال، ترموستات ها رو در نظر بگیرید.

In the 1900s when they first came out, they were really simple to use.

ابتدای قرن بیستم زمانی که مرسوم شده بودن، استفادشون خیلی ساده بود.

You could turn them up or turn them down.

می تونستید اونها رو روشن و خاموش کنید.

People understood them.

مردم درکشون می کردن.

But in the 1970s,

اما در دهۀ هفتادِ میلادی،

the energy crisis struck,

بحرانِ انرژی رخ داد،

and customers started thinking about how to save energy.

و مشتریان به این فکر افتادن که چطور در مصرف انرژی صرفه جویی کنن.

So what happened?

خوب چه اتفاقی افتاد؟

Thermostat designers decided to add a new step.

طراحانِ ترموستات ، تصمیم گرفتند مرحلۀ جدیدی رو اضافه کنن.

Instead of just turning up and down,

جای اینکه فقط خاموش و روشن بشن،

you now had to program it.

مجبور بودید حالا، برنامه ریزیش کنید.

So you could tell it the temperature you wanted at a certain time.

میتونستید بهش برنامه بدین که میخواین در زمانی معین، چه دمایی باشه.

Now that seemed great.

اون زمان ، خیلی عالی به نظر می رسید.

Every thermostat had started adding that feature.

همۀ ترموستات ها، شروع به اضافه کردنِ اون قابلیت کردن.

But it turned out that no one saved any energy.

ولی مشخص شد که هیچکس، هیچ صرفه جویی در انرژی نکرده.

Now, why is that?

دلیلش چی بود؟

Well, people couldn't predict the future.

خوب، مردم نمیتونستن آینده رو پیش بینی کنن.

They just didn't know how their weeks would change season to season,

اونها نمیدونستن چه تغییراتِ هفتگی، در فصل های مختلف،

year to year.

و سالهای مختلف، خواهند داشت.

So no one was saving energy,

بنابراین، هیچکس صرفه جویی در مصرف انرژی نمی کرد،

and what happened?

و چه اتفاقی افتاد؟

Thermostat designers went back to the drawing board

طراحانِ ترموستات به عقب برگشتن، به سمتِ هیاتِ طراحان

and they focused on that programming step.

و بر رویِ مراحلِ برنامه ریزی، تمرکز کردند.

They made better U.I.s,

دستورالعملِ مصرفِ بهتری تهیه کردند.

they made better documentation.

مستنداتِ بهتری ایجاد کردند.

But still, years later, people were not saving any energy

اما هنوز ، تا سالها بعد، مردم موفق به صرفه جویی در مصرف انرژی نشدند

because they just couldn't predict the future.

برای اینکه هنوز هم نمی تونستن آینده رو پیش بینی کنن.

So what did we do?

بعدش چه کار کردیم؟

We put a machine-learning algorithm in instead of the programming

یه ماشین با قدرت فراگیریِ الگوریتم رو جایگزینِ برنامه ریزی، کردیم

that would simply watch when you turned it up and down,

که دقیقاً میدید چه زمانی ترموستات رو خاموش و روشن میکردید

when you liked a certain temperature when you got up,

چه زمانی دقیقاً چه دمایی مد نظرتون بود کی بیدار میشدید

or when you went away.

یا کی اون مکان رو ترک می کردید.

And you know what?

و میدونید چه اتفاقی افتاد؟

It worked.

جواب داد.

People are saving energy without any programming.

مردم، بدونِ برنامه ریزی، در مصرف انرژی، صرفه جویی می کنند.

So, it doesn't matter what you're doing.

بنابراین، مهم نیست که چه کاری انجام میدید

If you take a step back and look at all the boxes,

اگه یه قدم به عقب برگردید و به تمام اجزاء نگاه کنید،

maybe there's a way to remove one or combine them

ممکنه یک راهی برای حذف یکی یا ترکیب چند تا از اونها باشه.

so that you can make that process much simpler.

لذا میتونید، اون فرایند رو تا حد زیادی ساده تر کنید.

So that's my first tip: look broader.

خوب، این اولین نکتۀ من بود: وسیع تر ببینید.

For my second tip, it's to look closer.

دومین نکتۀ من اینه، نگاه کردن ، از نزدیک.

One of my greatest teachers was my grandfather.

یکی از بزرگترین معلمان من، پدر بزرگم بود.

He taught me all about the world.

همه چیز رو دربارۀ دنیا به من درس میداد.

He taught me how things were built and how they were repaired,

به من درس میداد چیزها چطور ساخته شده بودن و چطور تعمیر می شدند.

the tools and techniques necessary to make a successful project.

و اینکه وجود چه ابزارها و تکنیک هایی برای موفقیتِ یک پروژه، الزامی هستن.

I remember one story he told me about screws,

داستانی رو که پدربزرگم دربارۀ پیچ ها میگفت به خاطر دارم.

and about how you need to have the right screw for the right job.

و اینکه برای انجامِ درستِ هر کاری، به پیچِ مناسبِ اون کار نیاز دارید.

There are many different screws:

پیچ ها، انواعِ بسیارمتفاوتی دارن:

wood screws, metal screws, anchors, concrete screws,

پیچ های چوب، پیچ های فلز، پیچ های لنگری، پیچ های سیمان،

the list went on and on.

فهرست تنوع پیچ ها خیلی بلند بالاست.

Our job is to make products that are easy to install

شغلِ ما، تولید محصولاتی که نصبشون، راحت باشه

for all of our customs themselves without professionals.

برای همۀ مشتریان ، بدونِ اینکه نیاز باشه حرفه ای باشن.

So what did we do?

ما چه کار کردیم؟

I remembered that story that my grandfather told me,

داستانی که پدربزرگم برام تعریف کرده بود به خاطرم بود،

and so we thought,

بنابراین فکر کردیم،

"How many different screws can we put in the box?

"چند نوع پیچ میتونیم داخل هر جعبه بگذاریم؟

Was it going to be two, three, four, five?

باید دو نوع، سه نوع، چهار نوع یا پنج نوع پیچ میگذاشتیم؟

Because there's so many different wall types."

برای اینکه انواع مختلفی از دیوار وجود داشت."

So we thought about it, we optimized it,

بنابراین دربارش فکر کردیم ، بهبودش دادیم ،

and we came up with three different screws to put in the box.

و در نهایت، سه نوع پیچ، داخل جعبه قرار دادیم.

We thought that was going to solve the problem.

فکر کردیم که مشکل، حل میشه.

But it turned out, it didn't.

اما مشخص شد که اینطور نبوده.

So we shipped the product,

ما اون محصول رو توزیع کردیم،

and people weren't having a great experience.

و بازخوردی از تجربۀ خوبِ مشتریان، دریافت نکردیم.

So what did we do?

چکار کردیم؟

We went back to the drawing board

دوباره مشکل رو به هیاتِ طراحی بردیم

just instantly after we figured out we didn't get it right.

درست زمانی که متوجه شدیم که کار رو به درستی انجام ندادیم.

And we designed a special screw, a custom screw,

و یک پیچِ مخصوص طراحی کردیم، یک پیچِ سفارشی،

much to the chagrin of our investors.

کاری که به مذاق سرمایه گذاران ، خوشایند نیومد

They were like, "Why are you spending so much time on a little screw?

اونها ابراز می کردن، "چرا اینهمه زمان، برای یک پیچِ کوچیک، صرف می کنید؟

Get out there and sell more!"

بیخیال بشید و فروش رو بالا ببرید!"

And we said, "We will sell more if we get this right."

و ما میگفتیم ، "اگه این مشکل رو رفع کنیم، بیشتر خواهیم فروخت."

And it turned out, we did.

و همینطور هم شد، ما انجامش دادیم.

With that custom little screw, there was just one screw in the box,

با اون پیچِ سفارشی، فقط یک پیچ، داخل جعبۀ محصول بود،

that was easy to mount and put on the wall.

نصبِ اون پیچ راحت بود و نصبِ محصول رویِ دیوار هم راحت بود.

So if we focus on those tiny details, the ones we may not see

چنانچه ما بر رویِ جزئیات ناچیز تمرکز کنیم همون جزئیاتی که ممکنه به چشمای ما نیان

and we look at them as we say,

و به اون جزئیات نگاه می کنیم و می گیم،

"Are those important

" آیا مهم هستن

or is that the way we've always done it?

یا اینکه همونطوری هستن که همیشه انجامشون داده ایم؟

Maybe there's a way to get rid of those."

ممکنه راهی باشه که از شرشون خلاص بشیم ."

So my last piece of advice is to think younger.

و آخرین بخشِ پیشنهاداتِ من، اینه که جوانتر، فکر کنیم .

Every day, I'm confronted with interesting questions from my three young kids.

هر روز، با سوالات جالبی از طرفِ سه فرزند نوجوانِ خودم، مواجه میشم.

They come up with questions like,

اونها سوالاتی مثلِ این مطرح میکنن،

"Why can't cars fly around traffic?"

"چرا اتومبیل ها نمیتونن بالای جاهای شلوغ، پرواز کنن؟"

Or, "Why don't my shoelaces have Velcro instead?"

یا، "چرا کفش من به جای بند، چسب نداره؟"

Sometimes, those questions are smart.

گاهی اوقات، سوالاتشون هوشمندانه هست.

My son came to me the other day and I asked him,

یه روز دیگه پسرم اومد سراغم و من ازش خواستم،

"Go run out to the mailbox and check it."

"لطفاً برو سراغ صندوق پست و ببین چیزی داخلش هست."

He looked at me, puzzled, and said,

پسرم با تعجب به من نگاه کرد و گفت،

"Why doesn't the mailbox just check itself and tell us when it has mail?" (Laughter)

"چرا صندوق خودش رو کنترل نمی کنه که اگه نامه ای داخلش بود به ما خبر بده؟" (خنده)

I was like, "That's a pretty good question."

من گفتم، "این، بسیار سوالِ خوبیه."

So, they can ask tons of questions

اونها می تونند هزاران سوال بپرسن

and sometimes we find out we just don't have the right answers.

و گاهی اوقات ما متوجه میشیم که جواب مناسبی براشون نداریم.

We say, "Son, that's just the way the world works."

معمولاً میگیم، "پسرم، این روشیه که کارهای دنیا، انجام میشه."

So the more we're exposed to something,

و هر چه بیشتر با این چیزها مواجه میشیم،

the more we get used to it.

بیشتر بهشون، عادت می کنیم.

But kids haven't been around long enough

اما کودکان برای مدتِ طولانی در محیط نبودن

to get used to those things.

تا به اون چیزها، عادت کنن.

And so when they run into problems,

بنابراین، وقتی با مشکلی مواجه میشن،

they immediately try to solve them,

به سرعت برای حل مشکل، تلاش می کنن،

and sometimes they find a better way,

و گاهی اوقات، راه بهتری پیدا می کنن،

and that way really is better.

و اون روش، واقعاً بهتره.

So my advice that we take to heart is to have young people on your team,

پیشنهادی که میخوام جدی بگیریدش اینه که یا افرادِ جوان رو در تیم خودتون بکار بگیرید،

or people with young minds.

یا از افرادی با فکر جوان، بهره ببرید.

Because if you have those young minds,

برای اینکه اگه چنین فکرهای جوانی داشته باشید،

they cause everyone in the room to think younger.

باعث میشن همۀ افرادی که در کنارشون هستن جوان تر، فکر کنن.

Picasso once said, "Every child is an artist.

پیکاسو در جایی گفته بود، "هر کودکی یک هنرمند است.

The problem is when he or she grows up, is how to remain an artist."

مشکل زمانیه که اون کودک رشد می کنه، و اینکه چطور هنرمند باقی بمونه."

We all saw the world more clearly when we saw it for the first time,

همۀ ما وقتی برای اولین بار دنیا رو میبینیم همه چیز رو بسیار واضح تر می بینیم،

before a lifetime of habits got in the way.

قبل از اینکه یک عمر، عادت رو تجربه کنیم.

Our challenge is to get back there,

چالش ما اینه که به اون زمان برگردیم،

to feel that frustration,

اون محرومیت و نا امیدی رو حس کنیم،

to see those little details,

اون جزئیاتِ بسیار ریز رو ببینیم،

to look broader,

وسیعتر نگاه کنیم،

look closer,

با دقت و از نزدیک نگاه کنیم،

and to think younger

جوانتر فکر کنیم،

so we can stay beginners.

و اینطوری میتونیم مبتدی بمونیم،

It's not easy.

آسون نیست،

It requires us pushing back

نیاز داره که به عقب برگردیم،

against one of the most basic ways we make sense of the world.

علیه یکی از اساسی ترین شیوه هایی که با اون دنیا رو درک می کنیم.

But if we do,

اما چنانچه اینطور بشه

we could do some pretty amazing things.

میتونیم کارهای بسیار زیبایی انجام بدیم،

For me, hopefully, that's better product design.

برای من، خوش بینانه، طراحیِ بهترِ محصولاته.

For you, that could mean something else, something powerful.

برای شما، میتونه مفهوم دیگه ای داشته باشه چیزی قدرتمند.

Our challenge is to wake up each day and say,

چالش ما اینه که هر روز بیدار بشیم و بگیم،

"How can I experience the world better?"

"چطور می تونم دنیایی بهتر رو تجربه کنم؟"

And if we do, maybe, just maybe,

اگر چنین کاری بکنیم، ممکنه، فقط ممکنه،

we can get rid of these dumb little stickers.

بتونیم از شرِ این برچسبِ های کوچکِ احمقانه خلاص بشیم.

Thank you very much.

خیلی متشکرم.

(Applause)

(تشویق حاضرین)