The first secret of great design | Tony Fadell

Translator: Rajagopal v Reviewer: Jenisan Kulendiran

In the great 1980s movie "The Blues Brothers,"

1980 களில் "தி ப்ளூ ப்ரதெர்ஸ்" என்ற சினிமாவில் ஒரு காட்சி

there's a scene where John Belushi goes to visit Dan Aykroyd in his apartment

"ஜான் பெலூஷி" என்பவர் தன் நண்பனான டேனின்

in Chicago for the very first time.

சிகாகோ வீட்டிற்கு முதன் முறையாக செல்கிறார்

It's a cramped, tiny space

மிகவும் சிறிய , அடைசலான இடம்

and it's just three feet away from the train tracks.

ரெயில் பாதையிலிருந்து வெறும் மூன்றடி தூரமே

As John sits on Dan's bed,

ஜான், டேனின் படுக்கையில் அமரும்போது

a train goes rushing by,

ஒரு ரெயில் படுவேகமாகச் செல்கிறது

rattling everything in the room.

அறையில் எல்லாமே ஆட்டம் காணுகின்றன

John asks, "How often does that train go by?"

"இந்த ரெயில் எவ்வளவு முறை செல்லும்?" என்று ஜான் கேட்கிறார்.

Dan replies, "So often, you won't even notice it."

"ரொம்ப அடிக்கடி! உனக்கு தெரியவே தெரியாத அளவிற்கு" என ஜான் பதிலளிக்கிறார்

And then, something falls off the wall.

அப்பொழுது சுவற்றிலிருந்து ஏதோ கீழே விழுகிறது.

We all know what he's talking about.

ஜான் சொல்வது நமக்கு தெரிந்த விஷயம்

As human beings, we get used to everyday things

அன்றாட விஷயங்கள் நமக்கு பழகிப் போய்விடுகிறது

really fast.

ரொம்ப வேகமாக.

As a product designer, it's my job to see those everyday things,

ஒரு பொருள் டிஸைனராக என் பணி அந்த அன்றாட விஷயங்களைப் பார்ப்பது.

to feel them, and try to improve upon them.

அவற்றை உணர்ந்து, முடிந்தால் அவைகளை மேம்படுத்துவது

For example, see this piece of fruit?

உதாரணத்திற்கு, இந்த ஆப்பிளைப் பாருங்கள்

See this little sticker?

மேலே உள்ள ஸ்டிக்கர் தெரிகிறதா?

That sticker wasn't there when I was a kid.

நான் சிறுவனாக இருந்த போது இந்த ஸ்டிக்கர் கிடையாது

But somewhere as the years passed,

ஆனால் எப்பொழுதோ காலப் போக்கில்

someone had the bright idea to put that sticker on the fruit.

பழத்தில் இந்த ஸ்டிக்கர் போட வேண்டுமென்று எவருக்கோ தோன்றியது.

Why?

ஏன்?

So it could be easier for us

நம் வேலையை சுலபமாக்க.

to check out at the grocery counter.

கடையில் கவுண்டரில் பில் போட.

Well that's great,

நல்ல ஐடியா தான்.

we can get in and out of the store quickly.

கடையிலிருந்து சீக்கிரமே வெளியேறி விடலாம்.

But now, there's a new problem.

ஆனால் இப்பொழுது ஒரு புதிய பிரச்சினை.

When we get home and we're hungry

வீட்டில் நமக்கு பசி வரும்போது

and we see this ripe, juicy piece of fruit on the counter,

சுவையுள்ள அந்தப் பழம் கண்ணில் படும்போது

we just want to pick it up and eat it.

அதை எடுத்து உடனே சாப்பிட விரும்புவோம்.

Except now, we have to look for this little sticker.

ஆனால் பழத்தில் ஸ்டிக்கர் இருக்கிறதே

And dig at it with our nails, damaging the flesh.

அதை நகம் பழத்தில் படாமல் கிள்ளி எடுக்க வேண்டும்.

Then rolling up that sticker --

பிறகு அந்த ஸ்டிக்கரைச் சுருட்டி

you know what I mean.

சொல்வது புரிகிறதல்லவா

And then trying to flick it off your fingers.

விரலில் ஒட்டிய ஸ்டிக்கரை எடுத்தெறிய முயல்வோம்

(Applause)

(கர கோஷம்)

It's not fun,

இது தேவையே இல்லை

not at all.

இல்லவே இல்லை.

But something interesting happened.

ஆனால் சுவாரசியம் என்னவென்றால்

See the first time you did it, you probably felt those feelings.

நீங்கள் இப்படி உணர்ந்தது ஒருகால் முதல் முறையில் மட்டுமே.

You just wanted to eat the piece of fruit.

உங்களுக்கு பழத்தை உடனே தின்ன ஆசை.

You felt upset.

எரிச்சல் வந்தது

You just wanted to dive in.

உடனே எடுத்து கடிக்க விரும்பினீர்கள்

By the 10th time,

ஆனால் பத்து தடவைகளூக்கு பிறகு

you started to become less upset

உங்கள் எரிச்சல் குறைந்தது

and you just started peeling the label off.

அந்த ஸ்டிக்கரை சும்மா உரித்தெடுத்தீர்கள்.

By the 100th time, at least for me,

100வது முறைக்குள், நிச்சயமாக எனக்கு

I became numb to it.

எனக்கு மரத்து விட்டது

I simply picked up the piece of fruit,

நான் சும்மா ஆப்பிளை எடுத்து

dug at it with my nails, tried to flick it off,

நகத்தால் கிள்ளியெடுத்து, அதை சுண்டியெறிய முயலுகிறேன்.

and then wondered,

பிறகு தேடுகிறேன் இன்னொரு

"Was there another sticker?"

ஸ்டிக்கர் இருக்கிறதா என்று?

So why is that?

ஏன் அப்படி?

Why do we get used to everyday things?

அன்றாட விஷயங்கள் ஏன் நமக்கு பழகி விடுகின்றன?

Well as human beings, we have limited brain power.

மனிதர்களாகிய நம் மூளையின் சக்தி ஒரு வரம்பிற்குட்பட்டதே

And so our brains encode the everyday things we do into habits

.நாம் அன்றாடும் செய்யும் விஷயங்களை மூளை பழக்கமாக மாற்றி விடுகிறது

so we can free up space to learn new things.

அதனால் மூளையில் புதிய விஷயங்களுக்கு இடம் கிடைக்கிறது.

It's a process called habituation

இதையே பழக்கம் என்கிறோம்

and it's one of the most basic ways, as humans, we learn.

ஒரு மனிதனாக நாம் கற்றுக் கொள்ளும் அடிப்படை வழிகளில் இது ஒன்று

Now, habituation isn't always bad.

பழக்கம் என்பது ஒரு கெட்ட விஷயமே அல்ல

Remember learning to drive?

காரோட்டக் கற்றது ஞாபகம் இருக்கிறதா?

I sure do.

எனக்கு இருக்கிறது

Your hands clenched at 10 and 2 on the wheel,

உ ங்கள் கைகள் ஸ்டீரிங்கை 10 மற்றும் 2 நிலையில் பிடித்ததை.

looking at every single object out there --

அங்கு தென்பட்ட ஒவ்வொரு பொருளையும் பார்த்ததை

the cars, the lights, the pedestrians.

கார்கள், விளக்குகள், பாதசாரிகள்

It's a nerve-wracking experience.

நரம்புகளை முறுக்கிய அனுபவம் அது

So much so, that I couldn't even talk to anyone else in the car

எப்படியெனில் நான் காரில் உள்ள மற்றவரோடு பேசக் கூட முடியாது

and I couldn't even listen to music.

பாட்டுக் கூட கேட்க முடியாது

But then something interesting happened.

பிறகு சுவாரசியமாக ஒன்று நடந்தது

As the weeks went by, driving became easier and easier.

போகப் போக காரோட்டுவது சுலபமாகி விட்டது

You habituated it.

உங்களுக்கு பழகி விட்டது

It started to become fun and second nature.

ஒரு விளையாட்டாக உங்கள் இயல்பாக ஆகி விட்டது

And then, you could talk to your friends again

உங்கள் நண்பர்களிடம் இப்பொழுது பேச முடிந்தது

and listen to music.

பாட்டும் கேட்டீர்கள்

So there's a good reason why our brains habituate things.

ஆக மூளை விஷயங்களைப் பழக்கப் படுத்துவது காரணத்துடன் தான்

If we didn't, we'd notice every little detail,

இல்லையென்றால் நாம் கவனிப்போம் ஒவ்வொரு சிறு விஷயத்தையும்

all the time.

சதா சர்வ காலமும்

It would be exhausting,

அது களைப்பைத் தந்து விடும்

and we'd have no time to learn about new things.

புதியதைக் கற்க நமக்கு நேரமிருக்காது

But sometimes, habituation isn't good.

ஆனால் சில சமயங்களில் பழகிப் போவது நல்லதல்ல

If it stops us from noticing the problems that are around us,

சுற்றியுள்ள பிரச்சினைகளைப் பார்ப்பதிலிருந்து தடுத்து விடுகிறது

well, that's bad.

அது மோசமல்லவா?

And if it stops us from noticing and fixing those problems,

அது பிரச்சினைகளை கவனித்து தீர்வுகள் காண்பதிலிருந்து தடுத்து விடுகிறது

well, then that's really bad.

இது நிச்சயமாக மிகவும் மோசம்

Comedians know all about this.

நகைச்சுவையாளர்களுக்கு இது நன்கு தெரியும்

Jerry Seinfeld's entire career was built on noticing those little details,

ஜெர்ரி ஸீன்ஃபீல்டின் தொழில் இந்தச் சின்ன விஷயங்களைப் பார்ப்பதில் தான் வளர்ந்தது

those idiotic things we do every day that we don't even remember.

நமக்கு நினைவு கூட இல்லாத அன்றாடும் செய்யும் மடத்தனமான செயல்களை.

He tells us about the time he visited his friends

நண்பர்களைக் காணச் சென்றதைப் பற்றிக் கூறுகிறார்.

and he just wanted to take a comfortable shower.

அவர் சும்மா சுகமாகக் குளிக்க விரும்பினார்

He'd reach out and grab the handle and turn it slightly one way,

கையை நீட்டி கைப்பிடியை ஒரு பக்கமாகச் சற்று திருப்பினார்

and it was 100 degrees too hot.

தண்ணீர் 100 டிகிரி சூடாக இருந்தது

And then he'd turn it the other way, and it was 100 degrees too cold.

பிறகு மறு பக்கம் திருப்பினார் 100 டிகிரி குளிர்வாக இருந்தது

He just wanted a comfortable shower.

அவர் சுகமாக குளிக்க நினைத்தார்!

Now, we've all been there,

நம் எல்லோருக்கும் இந்த அனுபவம் உண்டு

we just don't remember it.

ஆனால் அது ஞாபகத்தில் இருப்பதில்லை

But Jerry did,

ஆனால் ஜெர்ரிக்கு இருந்தது

and that's a comedian's job.

அது தான் நகைச்சுவையாளரின் வேலை

But designers, innovators and entrepreneurs,

ஆனால் டிசைனர்கள், நூதனர்கள் மற்றும் முனைவர்களாகிய நாம்

it's our job to not just notice those things,

விஷயங்களைப் பார்த்தால் மட்டும் போதாது

but to go one step further and try to fix them.

ஒரு படி மேலே போய் அதைச் சரி செய்ய முயல வேண்டும்

See this, this person,

இந்த நபரைப் பாருங்கள்

this is Mary Anderson.

இவர் பெயர் மேரி ஆண்டர்ஸன்

In 1902 in New York City,

1902 ல் நியூ யார்க் நகரத்தில்

she was visiting.

காரில் சென்று கொண்டிருந்தார்.

It was a cold, wet, snowy day and she was warm inside a streetcar.

அன்று மழையும் பனியுமாகக் குளிரான நாள் அவர் காரினுள்ளே சுகமாக இருந்தார்

As she was going to her destination, she noticed the driver opening the window

காரில் சென்று கொண்டிருந்த போது , டிரைவர் அடிக்கடி ஜன்னலைத் திறப்பதைப் பார்த்தார்

to clean off the excess snow so he could drive safely.

அது காரைப் பாதுகாப்பாகச் செலுத்த அதிகமான வெண்பனியைத் துடைப்பதற்காக.

When he opened the window, though, he let all this cold, wet air inside,

ஆனால் ஜன்னலைத் திறக்கும் போது எல்லாக் குளிர் மழையும் உள்ளே வந்தது

making all the passengers miserable.

பயணிகளை குளிர் நடுக்கியது

Now probably, most of those passengers just thought,

எல்லாப் பயணிகளும் என்ன நினைத்திருப்பார்கள்?

"It's a fact of life, he's got to open the window to clean it.

" அவர் என்ன செய்ய முடியும்? ஜன்னலைத் திறந்து தானே ஆக வேண்டும்!

That's just how it is."

அப்படித்தான் இருக்கும்."

But Mary didn't.

ஆனால் மேரி அப்படி இருக்கவில்லை.

Mary thought,

அவள் எண்ணினாள்

"What if the diver could actually clean the windshield from the inside

டிரைவரால் ஜன்னலை உள்ளிலிருந்து சுத்தம் செய்ய முடிந்தால் எப்படி இருக்கும்?

so that he could stay safe and drive

அப்பொழுது பாதுகாப்பாக காரை ஓட்டலாமே!

and the passengers could actually stay warm?"

பயணிகளும் சுகமாக இருக்கலாமே.

So she picked up her sketchbook right then and there,

அவள் அங்கேயே தன் வரைப் புத்தகத்தை எடுத்துக் கொண்டாள்

and began drawing what would become the world's first windshield wiper.

கார்க் கண்ணாடியின் துடைப்பானை வரைந்தாள் இதுவே உலகின் முதல் கார்க் கண்ணாடி "வைபர்"

Now as a product designer, I try to learn from people like Mary

பொருள் வடிவமைப்பாளராக நான் மேரி போன்றவர்களிடமிருந்து கற்கிறேன்

to try to see the world the way it really is,

உலகம் எப்படி இருக்கிறதோ அப்படி அதைப் பார்க்க முயலுகிறேன்

not the way we think it is.

நாம் எப்படி எண்ணுகிறோமோ அப்படி அல்ல

Why?

ஏன்?

Because it's easy to solve a problem that almost everyone sees.

ஏனெனில் தென்படும் பிரச்சினைகளுக்கு தீர்வு காண்பது எல்லோருக்கும் சுலபம்.

But it's hard to solve a problem that almost no one sees.

ஆனால் ஒருவருக்கும் தென்படாதவைகளுக்குத் தீர்வு காண்பது மிகக் கடினம்

Now some people think you're born with this ability

இத்திறைமை பிறக்கும்போதே வருகிறது என்று சிலருடைய எண்ணம்.

or you're not,

ஆனால் அது அப்படி இல்லை

as if Mary Anderson was hardwired at birth to see the world more clearly.

ஒருகால் மேரி ஆண்டர்ஸன் அப்படி இருந்திருக்கலாம்.

That wasn't the case for me.

ஆனால் நான் அப்படி இல்லை

I had to work at it.

அதற்காக பாடுபட வேண்டியிருந்தது

During my years at Apple,

நான் "Apple" ளில் பணி புரிகையில்

Steve Jobs challenged us to come into work every day,

ஒவ்வொரு நாளும் பணிக்கு வரும்போது ஸ்டீவ் ஜாப்ஸ் எங்களுக்கு சவால் விடுவார்.

to see our products through the eyes of the customer,

எங்கள் பொருள்களை கஸ்டமர்கள் கண்ணோட்டத்தில் காண வேண்டுமென்று

the new customer,

அதாவது புதிய கஸ்டமர்கள்

the one that has fears and possible frustrations

சந்தேகம் மற்றும் ஏமாறும் பயமும் உள்ள கஸ்டமர்களின் கண்ணோட்டத்தில்.

and hopeful exhilaration that their new technology product

அவர்கள் நவீன நுட்பப் பொருளை ஆர்வத்துடன் எதிர்பார்ப்பவர்கள்

could work straightaway for them.

அது உடனடியாக பயன்படுமென நம்புபவர்கள்.

He called it staying beginners,

அவர் அதை "என்றும் கற்பவர்களாக நிற்பது" என்றார்

and wanted to make sure that we focused on those tiny little details

நாங்கள் சின்னச் சின்ன விஷயங்களில் கவனம் செலுத்துவதை உறுதிப் படுத்தினார்.

to make them faster, easier and seamless for the new customers.

புது கஸ்டமருக்காக அவைகளை சுலபம், வேகம் மற்றும் தொடர்ச்சியோடு உருவாக்க சொன்னார்

So I remember this clearly in the very earliest days of the iPod.

இது IPOD ன் மிக ஆரம்ப நாட்களிலிலானதால். எனக்கு தெளிவாக நினைவிலிருக்கிறது

See, back in the '90s,

இங்கே பாருங்கள் - 1990 களில்

being a gadget freak like I am,

நுட்பக் கருவிகளில் நான் பயித்தியமாக இருந்தவன்

I would rush out to the store for the very, very latest gadget.

அதி நவீன நுட்பக் கருவியொன்று வெளியானவுடன் அதை வாங்க கடைக்கு விரைவேன்

I'd take all the time to get to the store,

எவ்வளவு சிரமமானாலும் கடைக்கு செல்வேன்

I'd check out, I'd come back home, I'd start to unbox it.

வாங்கிக் கொண்டு வீட்டிற்கு வருவேன். உடனே அதைத் திறந்து பார்ப்பேன்

And then, there was another little sticker:

அதன் உள்ளே ஒரு சிறிய ஸ்டிக்கர் இருக்கும்

the one that said, "Charge before use."

"உபயோகிக்கு முன் சார்ஜ் செய்யவும்" என்று

What!

ஐயகோ ,

I can't believe it!

எனக்குள்ளே ஏமாற்றம்

I just spent all this time buying this product

பொருளை வாங்க நான் செலவழித்த நேரம் !

and now I have to charge before use.

உபயோகிக்கு முன் சார்ஜ் செய்ய வேண்டுமாம் !

I have to wait what felt like an eternity to use that coveted new toy.

புதிய பொம்மையை இயக்க ஒரு யுகம் காத்திருக்க வேண்டும்

It was crazy.

கிறுக்குத்தனமாக இருந்தது.

But you know what?

ஆனால் என்ன?

Almost every product back then did that.

அப்போ எல்லாப் பொருள்களுமே அப்படித் தான்

When it had batteries in it,

அதில் பாட்டரி இருந்தால் நீங்கள்

you had to charge it before you used it.

உபயோகிக்கு முன் அதை சார்ஜ் செய்ய வேண்டும்.

Well, Steve noticed that

ஸ்டீவ் அதைக் கவனித்தார்

and he said,

"We're not going to let that happen to our product."

பிறகு கூறினார்

"நம்முடைய பொருள்களுக்கு அவ்வாறு நடக்க விட மாட்டோம்."

So what did we do?

ஆக, நாங்கள் என்ன செய்தோம்?

Typically, when you have a product that has a hard drive in it,

சாதாரணமாக "ஹார்ட் டிரைவ்" உள்ள பொருளாக இருந்தால்

you run it for about 30 minutes in the factory

தொழிற்சாலையில் அதை 30 நி. ஓட்டிப் பார்ப்பீர்கள்

to make sure that hard drive's going to be working years later

அந்த ஹார்ட் டிரைவ் பல வருடங்கள் ஓடுமென்பதை உறுதிப் படுத்திக் கொள்ள.

for the customer after they pull it out of the box.

அதை உபயோகிக்கப் போகும் கஸ்டமர்களுக்காக இதைச் செய்கிறோம்

What did we do instead?

ஆனால் அதற்குப் பதிலாக நாங்கள் என்ன செய்தோம்?

We ran that product for over two hours.

அதை 2 மணி நேரத்திற்கும் மேலாக ஓட்டினோம்

Why?

ஏன்?

Well, first off, we could make a higher quality product,

முதலில் எங்களால் மேலும் தரமுள்ள பொருள்களைத் தயாரிக்க முடிந்தது

be easy to test,

சுலபமாக சோத்தித்துப் பார்க்க முடிதது.

and make sure it was great for the customer.

கஸ்டமர்கள் அதை விரும்புவதை உறுதிப் படுத்திக் கொள்ள முடிந்தது

But most importantly,

ஆனால் அதை விட முக்கியமாக

the battery came fully charged right out of the box,

பெட்டியிலிருந்து எடுக்கும் போதே பாட்டரி முழு சார்ஜுடன் இருந்தது.

ready to use.

பயன்படுத்த தயாராக.

So that customer, with all that exhilaration,

ஆவலுடன் பொருளை வாங்கிய அந்தக் கஸ்டமர்

could just start using the product.

உடனே பொருளைப் பயன்படுத்த தொடங்கலாம்.

It was great, and it worked.

அத சிறப்பாக, பயனுள்ளதாக இருந்தது.

People liked it.

மக்களுக்கு பிடித்திருந்தது

Today, almost every product that you get that's battery powered

இன்று கிட்டத்தட்ட பாட்டரியில் வேலை செய்யும் எல்லாப் பொருள்களும்

comes out of the box fully charged,

முழு சார்ஜுடன் வெளி வருகிறது

even if it doesn't have a hard drive.

ஹார்ட் டிரைவ் இல்லாவிட்டாலும் கூட.

But back then, we noticed that detail and we fixed it,

ஆனால் அப்பொழுதே நாங்கள் அதை கவனித்து அதற்குத் தீர்வும் கண்டோம்.

and now everyone else does that as well.

இ ப்பொழுது எல்லோருமே அதைச் செய்கிறார்கள்.

No more, "Charge before use."

இனிமேல் "உபயோகிக்கு முன் சார்ஜ்" என்பது கிடையாது

So why am I telling you this?

நான் இதையெல்லாம் ஏன் உங்களிடம் சொல்கிறேன்?

Well, it's seeing the invisible problem,

தென்படாத பிரச்சினைகளத் தேட வேண்டுமென்பதற்காக.

not just the obvious problem, that's important,

தெள்ளத் தெரியும் பிரச்சினைகளை மட்டுமல்ல இது மிக முக்கியம்

not just for product design, but for everything we do.

பொருள்களின் டிஸைனில் மட்டுமல்ல செய்யும் எல்லா விஷயங்களிலும்

You see, there are invisible problems all around us,

இங்கே பாருங்கள், நம்மைச் சுற்றி தென்படாத பல பிரச்சினைகள் உள்ளன

ones we can solve.

நாம் தீர்வு காணக் கூடியவைகள்

But first we need to see them, to feel them.

ஆனால் அவைகளை நாம் முதலில் காண வேண்டும், பிறகு உணர வேண்டும்

So, I'm hesitant to give you any tips

உங்களுக்கு ஆலோசனைகள் தர சற்று தயங்குகிறேன்

about neuroscience or psychology.

நரம்பு விஞ்ஞானம் அல்லது மனவியல் பற்றி.

There's far too many experienced people in the TED community

TED சமூகத்தில் மிக்க அனுபவமுள்ள பலர் இருக்கிறார்கள்

who would know much more about that than I ever will.

நான் ஒரு காலத்திலும் அறிய முடியாத பல விஷயங்கள் அவர்களுக்கு தெரியும்

But let me leave you with a few tips that I do,

ஆனால் நான் செய்யும் சிலவற்றை உங்களுக்கு சொல்கிறேன்

that we all can do, to fight habituation.

பழகிப் போவதை எதிர் கொள்ள நாம் எல்லோருமே இதைச் செய்யலாம்

My first tip is to look broader.

முதல் யோசனை: உங்கள் பார்வை பரவலாக இருக்க வேண்டும்.

You see, when you're tackling a problem,

நீங்கள் ஒரு பிரச்சினைக் கையாளும்போது

sometimes, there are a lot of steps that lead up to that problem.

அந்தப் பிரச்சினை ஏற்பட்டதற்கு பல காரணங்கள் இருக்கலாம்

And sometimes, a lot of steps after it.

சில சமயங்களில் , பிரச்சினைக்குப் பின்பும் பல படிகள் இருக்கும்

If you can take a step back and look broader,

நீங்ககள் சற்றுப் பின் தள்ளி நின்று பரந்த பார்வையோடு காணும்போது

maybe you can change some of those boxes

ஒருகால் சில மாற்றங்கள் செய்ய முடியலாம்

before the problem.

பிரச்சினை வரு முன்

Maybe you can combine them.

ஒருகால் அவைகளை இணைக்கலாம்

Maybe you can remove them altogether to make that better.

ஒருகால் அவைகளை மொத்தமாக அகற்றி அதை மேம்படுத்தலாம்

Take thermostats, for instance.

உதாரணம் - வெப்ப- மானியை எடுதது கொள்ளுங்கள்

In the 1900s when they first came out, they were really simple to use.

1900 களில் அவைகள் முதலில் வெளி வந்த போது உபயோகிப்பது சுலபமாக இருந்தது

You could turn them up or turn them down.

அவைகளை கூட்டலாம் அல்லது குறைக்கலாம்

People understood them.

மக்கள் அதைப் புரிந்து கொண்டார்கள்

But in the 1970s,

ஆனால் 1970 களில்

the energy crisis struck,

மின்சக்தி தட்டுப்பாடு தாக்கிய போது

and customers started thinking about how to save energy.

மின்சக்தியைச் சேமிப்பது பற்றி கஸ்டமர்கள் நினைக்க ஆரம்பித்தார்கள்.

So what happened?

ஆகையால் என்ன நடந்தது?

Thermostat designers decided to add a new step.

வெப்ப - மானி டிஸைனர்கள் மானியில் ஒரு புதிய அம்சம் சேர்த்தார்கள்

Instead of just turning up and down,

மானியை கூட்டிக் குறைப்பதற்குப் பதிலாக

you now had to program it.

நீங்கள் அளவை நிர்ணயித்துக் கொள்ளலாம்

So you could tell it the temperature you wanted at a certain time.

எந்த நேரத்திற்கு எந்த வெப்ப நிலை வேண்டுமோ அதன் படி.

Now that seemed great.

நல்ல அம்சமாகத் தோன்றுகிறதல்லவா?

Every thermostat had started adding that feature.

ஒவ்வொரு வெப்ப மானியும் இந்த அம்சத்தை சேர்த்துக் கொள்ள ஆரம்பித்தது.

But it turned out that no one saved any energy.

ஆனால் எவரும் மின்சக்தியை மிச்சப்படுத்தியதாகத் தெரியவில்லை

Now, why is that?

ஏன் அப்படி?

Well, people couldn't predict the future.

ஏனெனில் மக்களால் வருங்காலத்தைக் கணிக்க முடியவில்லை

They just didn't know how their weeks would change season to season,

ஒவ்வொரு பருவத்திலும் என்ன மாற்றங்கள் நிகழுமென்று அவர்களுக்குத் தெரியவில்லை

year to year.

ஒரு வருடம் போல் மற்றது இல்லையே.

So no one was saving energy,

அதனால் ஒருவரும் மின்சக்தியை மிச்சப் படுத்தவில்லை

and what happened?

பிறகு என்ன நடந்தது?

Thermostat designers went back to the drawing board

வெப்ப மானி டிஸைனர்கள் திரும்பினர் டிஸைன் பலகைக்கு

and they focused on that programming step.

அளவு நிர்ணயத்தை கவனத்துடன் ஆய்ந்தார்கள்

They made better U.I.s,

நுகர்வோருடன் தொடர்பை மேம்படுத்தினார்கள்

they made better documentation.

ஆவணத் தயாரிப்பை மேம்படுத்தினார்கள்

But still, years later, people were not saving any energy

இருந்தாலும் , பல வருடங்கள் பொறுத்தும் மக்களால் மின்சக்தி சேமிக்க முடியவில்லை

because they just couldn't predict the future.

ஏனெனில் அவர்களால் பருவ மாற்றங்களைக் கணிக்க முடியவில்லை

So what did we do?

ஆகையால் நாங்கள் என்ன செய்தோம்?

We put a machine-learning algorithm in instead of the programming

திட்டமிடுவதற்கு பதிலாக இயந்திரமே கற்றுக் கொள்ளும் படிமுறையை அமைத்தோம்

that would simply watch when you turned it up and down,

மானியை கூட்டி குறைக்கையில் இயந்திரம் குறித்துக் கொள்ளும்.

when you liked a certain temperature when you got up,

நீங்கள் விழித்தெழும்போது விரும்பும் வெப்ப நிலை என்ன?

or when you went away.

வெளியே செல்கையில் விரும்புவது எது?

And you know what?

என்ன நடந்தது தெரியுமா?

It worked.

அது பயனளித்தது.

People are saving energy without any programming.

திட்டமிடாமலேயே மக்கள் மின்சக்தியை சேமித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

So, it doesn't matter what you're doing.

உங்கள் பணி என்ன என்பது ஒரு பொருட்டேயல்ல.

If you take a step back and look at all the boxes,

நீங்கள் சற்று பின் தள்ளி நின்று எல்லாப் பிரச்சினைகளையும் கவனித்தால்

maybe there's a way to remove one or combine them

அவைகளை தவிர்ப்பதற்கோ அல்லது மாற்றி அமைப்பதற்கோ வழி தென்படலாம்

so that you can make that process much simpler.

உங்களால் செய்முறையை எளிதாக்க முடியலாம்.

So that's my first tip: look broader.

ஆகையால் என் முதல் ஆலோசனை: அகன்று பாருங்கள்.

For my second tip, it's to look closer.

இரண்டாவது : நெருங்கி நின்று பாருங்கள்

One of my greatest teachers was my grandfather.

என் மேன்மையான ஆசான்களில் ஒருவர் என் தாத்தா

He taught me all about the world.

உலகம் பற்றி அனைத்தையும் கற்பித்தார்

He taught me how things were built and how they were repaired,

பொருள்கள் எப்படித் தயாரிக்கப்படுகின்றன, எப்படி பழுது பார்க்கப்படுகின்றன,

the tools and techniques necessary to make a successful project.

ஒரு செயல் திட்டத்தை வெற்றிகரமாக்க தேவையான கருவிகள் மற்றும் நுட்பங்கள்.

I remember one story he told me about screws,

மறையாணிகள் பற்றி அவர் சொல்லிய ஒரு கதை ஞாபகத்திற்கு வருகிறது

and about how you need to have the right screw for the right job.

ஒவ்வொரு பணிக்கும் சரியான மறையாணி தேர்ந்தெடுப்பதின் அவசியத்தை பற்றி கூறினார்

There are many different screws:

மறையாணிகளில் பல வகைகள் உள்ளன.

wood screws, metal screws, anchors, concrete screws,

மரத்திற்கு, உலோகத்திற்கு, ஆதாரத்திற்கு கற்காரைக்கு என்று வேறு வேறு மறையாணிகள்

the list went on and on.

பட்டியல் நீண்டு கொண்டேபோயிற்று

Our job is to make products that are easy to install

பொருள்களை சுலபமாகப் பொருத்தும் வகையில் தயாரிப்பதே நம் பணி

for all of our customs themselves without professionals.

நம் கஸ்டமர்கள் அனைவரும் அவர்களாகவே நிபுணர்களின் உதவியில்லாமல் செய்ய வேண்டும்

So what did we do?

அதற்கு நாங்கள் என்ன செய்தோம்?

I remembered that story that my grandfather told me,

அன்று என் தாத்தா சொன்ன கதை என் ஞாபகத்திற்கு வந்தது

and so we thought,

நாங்கள் சிந்தித்தோம்

"How many different screws can we put in the box?

" பெட்டியில் எவ்வளவு விதமான மறையாணிகளை வைப்பது""

Was it going to be two, three, four, five?

இரண்டா, மூன்றா, நான்கா, ஐந்தா

Because there's so many different wall types."

சுவர்களிலும் பற்பல வகைகள் இருக்கின்றனவே?"

So we thought about it, we optimized it,

ஆகையால் அது பற்றி சிந்த்தித்து உகப்பான தேர்வு செய்தோம்,

and we came up with three different screws to put in the box.

பெட்டியில் போட நாங்கள் முடிவு செய்தது மூன்று விதமான மறையாணிகள்

We thought that was going to solve the problem.

இந்தப் பிரச்சினைக்கு இதுவே தீர்வு என நினைத்தோம்

But it turned out, it didn't.

ஆனால் இல்லையென்று தெரிய வந்தது

So we shipped the product,

நாங்கள் பொருள்களை அனுப்பினோம்

and people weren't having a great experience.

கஸ்டமர்களுக்கு சிறந்த அனுபவம் கிட்டவில்லை

So what did we do?

ஆகையால் என்ன செய்தோம்?

We went back to the drawing board

திரும்பவும் வரைப் பலகைக்கு சென்றோம்

just instantly after we figured out we didn't get it right.

நாங்கள் செய்தது சரியில்லை என்று தெரிந்த உடனேயே.

And we designed a special screw, a custom screw,

முடிவில் ஒரு விசேஷமான மறையாணியை வடிவமைத்தோம்

much to the chagrin of our investors.

எங்கள் முதலீட்டாளர்களுக்கு ஒரே கோபம்

They were like, "Why are you spending so much time on a little screw?

"நீங்கள் ஒரு சிறிய ஸ்கூருவுக்காக ஏன் இவ்வளவு நேரம் வீணடிக்கிறீர்கள்.

Get out there and sell more!"

விற்பனையில் கவனம் செலுத்துங்கள்" என்றனர்

And we said, "We will sell more if we get this right."

" இது சரியானால் விற்பனை அதிகமாகும்." என்று நாங்கள் சொன்னோம்.

And it turned out, we did.

அவ்வாறே நடக்கவும் செய்தது.

With that custom little screw, there was just one screw in the box,

அந்த சிறிய விசேஷ மறையாணியால் பெட்டியில் ஒரே ஒரு மறையாணி மட்டுமே,

that was easy to mount and put on the wall.

அதை சுலபமாகப் பொருத்தி சுவற்றில் மாட்டி விடலாம்

So if we focus on those tiny details, the ones we may not see

எனவே நமக்கு சட்டென்று புலப்படாத சின்ன விஷயங்களில் கவனம் செலுத்தி

and we look at them as we say,

நான் சொன்னது போல் அதைக் காண்கிறோம்.

"Are those important

"இவைகள் முக்கியமானவைகளா?

or is that the way we've always done it?

இது போல் தான் எப்பொழுதும் செய்ய வேண்டுமா?

Maybe there's a way to get rid of those."

ஒருகால் இவைகளுக்கு வேறு தீர்வுகள் உள்ளனவா?

So my last piece of advice is to think younger.

என்னுடைய கடைசி ஆலோசனை: இளமையாக சிந்தியுங்கள்

Every day, I'm confronted with interesting questions from my three young kids.

என் மூன்று குழந்தைகளும் ஒவ்வொரு நாளும் சுவாரசியமான கேள்விகளைக் கேட்கின்றன.

They come up with questions like,

கேள்விகள் இது போன்றவைகளாக இருக்கும்.

"Why can't cars fly around traffic?"

"ஏன் கார்கள் சாலை மேலே பறக்கக் கூடாது?'

Or, "Why don't my shoelaces have Velcro instead?"

"என் ஷூக்களுக்கு நாடாவிற்கு பதிலாக ஏன் வெல்க்ரோ போடக் கூடாது?"

Sometimes, those questions are smart.

சில கேள்விகள் சுட்டியாகவே இருக்கும்

My son came to me the other day and I asked him,

அன்றொரு நாள் என் மகன் என்னருகில் வந்தபோது சொன்னேன்

"Go run out to the mailbox and check it."

"ஓடிப் போய் தபால் பெட்டியில் தபால் உள்ளனவா என்று பார்க்கிறாயா?"

He looked at me, puzzled, and said,

அவன் என்னை வினோதமாக பார்த்து சொன்னது:

"Why doesn't the mailbox just check itself and tell us when it has mail?" (Laughter)

" ஏன் தபால் பெட்டியே பார்த்துக் கொண்டு தபால் உள்ளதா என்று தெரிவிக்கக் கூடாது?"

I was like, "That's a pretty good question."

நான் திகைத்துப் போய் ," நல்ல கேள்வி தான் என்றேன்."

So, they can ask tons of questions

அவர்கள் டன் கணக்கில் கேள்விகள் கேட்கலாம்

and sometimes we find out we just don't have the right answers.

சில நேரங்களில் நம்மிடம் சரியான விடைகள் இல்லையென்று தெரிகிறது.

We say, "Son, that's just the way the world works."

நாம் சொல்கிறோம், " அது தான் உலகம். அப்படித்தான் மகனே". என்று

So the more we're exposed to something,

நாம் எந்த அளவிற்கு விஷயங்களில் ஈடுபடுகிறோமோ

the more we get used to it.

அந்த அளவிற்கு அது நமக்கு பழகிப் போய் விடுகிறது

But kids haven't been around long enough

ஆனால் குழந்தைகள் அவ்வளவு நாட்கள் இல்லாததால்

to get used to those things.

விஷயங்கள் பழகிப் போவதில்லை

And so when they run into problems,

ஆகையால் பிரச்சினைகள் வரும்போது

they immediately try to solve them,

உடனே தீர்வுக்கு விழைகிறார்கள்

and sometimes they find a better way,

சில சமயங்களில் சிறந்த தீர்வுகளும் காண்கிறார்கள்

and that way really is better.

உண்மையாகவே சிறந்த தீர்வுகள்

So my advice that we take to heart is to have young people on your team,

ஆகையால் என் இதய பூர்வமான ஆலோனை: உங்கள் குழுவில் இளம் நபர்கள் இருக்கட்டும்

or people with young minds.

அல்லது இளமையான மனதுடையவர்கள்

Because if you have those young minds,

ஏனெனில் அந்த இளம் மனதுகள் இருந்தால்

they cause everyone in the room to think younger.

அறையிலுள்ள எல்லோரையும் இளமையாகச் சிந்திக்கச் செய்வார்கள்

Picasso once said, "Every child is an artist.

பிகாஸோ ஒரு முறை கூறினாராம் : "ஒவ்வொரு குழந்தையும் ஒரு கலைஞன்.

The problem is when he or she grows up, is how to remain an artist."

ஆனால் அவனோ அவளோ வளர்ந்த பிறகு கலைஞனாக இருப்பது தான் பிரச்சினை."

We all saw the world more clearly when we saw it for the first time,

நாம் எல்லோரும் முதன் முதலில் உலகத்தை பார்க்கையில் அதை இன்னும் தெளிவாக கண்டோம்.

before a lifetime of habits got in the way.

அதாவது வாழ்க்கையின் பல பழக்கங்கள் குறுக்கிடும் முன்.

Our challenge is to get back there,

திரும்பவும் அங்கு செல்வதே நமக்கான சவால்

to feel that frustration,

அந்த பிரச்சினைகளை உணர்வது

to see those little details,

சின்ன விஷயங்களைக் கூட தீர்க்கமாக பார்ப்பது

to look broader,

அகலமாகப் பரந்த பார்வை பெறுவது

look closer,

கிட்ட இருந்து பார்ப்பது

and to think younger

இளமையாகச் சிந்திப்பது

so we can stay beginners.

நாம் என்றும் கற்பவர்களாகவே இருப்போம்

It's not easy.

அது சுலமல்ல

It requires us pushing back

அதற்காக பாடுபட வேண்டும்

against one of the most basic ways we make sense of the world.

உலகத்தை பார்க்கப் பழகிய விதத்திலிருந்து மாற்றிக் கொள்ள வேண்டும்

But if we do,

அப்படி நாம் செய்தால்

we could do some pretty amazing things.

நம்மால் சில ஆச்சரியமான விஷயங்களை செய்ய முடியும்

For me, hopefully, that's better product design.

எனக்கு அது பொருள்களின் மேம்பாடான வடிவமைப்பு

For you, that could mean something else, something powerful.

உங்களுக்கு அது வேறாக இருக்கலாம். சக்தி மிக்க ஏதோ ஒன்று

Our challenge is to wake up each day and say,

ஒவ்வொரு நாளும் எழும்போது நமக்கு விடுத்துக் கொள்ளும் சவால்

"How can I experience the world better?"

" இவ்வுலகை மேலும் சிறப்பாக எப்படி உணர்வேன்?

And if we do, maybe, just maybe,

அதைச் செய்தோமானால், ஒருகால்,,,,,,, ஒருகால்

we can get rid of these dumb little stickers.

அந்த மடத்தமான ஸ்டிக்கர்களை ஒழித்து விடலாம்.

Thank you very much.

உங்களுக்கு என் மனமார்ந்த நன்றி

(Applause)

(கர கோஷம்)