Why Gender Equality Is Good for Everyone — Men Included | Michael Kimmel | TED Talks

Translator: sayed ali hesamzadeh Reviewer: soheila Jafari

I'm here to recruit men to support gender equality.

اینجا هستم تا مردم را برای حمایت از برابری جنسیتی آموزش دهم.

(Cheers)

(تشویق)

Wait, wait. What?

یک لحظه صبر کنید! چــــی؟

What do men have to do with gender equality?

برابری جنسیتی به مردها چه ربطی دارد؟

Gender equality is about women, right?

برابری جنسیتی در مورد زنهاست، درسته؟

I mean, the word gender is about women.

منظورم این است که کلمه جنسیت در مورد زنهاست.

Actually, I'm even here speaking as a middle class white man.

در واقع، اینجا هستم تا بعنوان یک مرد سفیدپوست طبقه متوسط صحبت کنم.

Now, I wasn't always a middle class white man.

اما من همیشه یهکمرد سفیدپوست از طبقه متوسط نبودم.

It all happened for me about 30 years ago when I was in graduate school,

ماجرا برمیگردد به ۳۰ سال قبل زمانی که در دانشگاه بودم،

and a bunch of us graduate students got together one day,

و یک روز با جمعی از دانشجوها دور هم جمع شده بودیم،

and we said, you know, there's an explosion

و پیش خودمان گفتیم، این همه بحث و هیاهو

of writing and thinking in feminist theory,

سر نوشتن و تفکر در مورد تئوری فمینیسم وجود دارد، ولی هنوز هیچ

but there's no courses yet.

دوره درسی در این زمینه نیست.

So we did what graduate students typically do in a situation like that.

و کاری را کردیم که دانشجویان معمولا در شرایط این چنینی می‌کنند.

We said, OK, let's have a study group.

تصمیم گرفتیم که گروه مطالعاتی تشکیل دهیم.

We'll read a text, we'll talk about it,

متنی را می‌خوانیم، در موردش صحبت می‌کنیم،

we'll have a potluck dinner.

و شام مختصری هم می‌خوریم!

(Laughter)

(خنده)

So every week, 11 women and me got together.

بنابراین هر هفته، من و ۱۱ زن دور هم جمع می‌شدیم.

(Laughter)

(خنده)

We would read some text in feminist theory and have a conversation about it.

متنی در مورد تئوری فمینیسم می‌خواندیم و در موردش گفتگو می کردیم.

And during one of our conversations,

و در حین یکی از گفتگوهایمان،

I witnessed an interaction that changed my life forever.

شاهد تعاملی بودم که زندگی من را برای همیشه تغییر داد.

It was a conversation between two women.

که گفتگوی بین دو زن بود.

One of the women was white, and one was black.

یکی از آنها سفیدپوست و دیگری سیاهپوست بود.

And the white woman said --

زن سفیدپوست گفت:

this is going to sound very anachronistic now --

- که البته ممکن است الان منسوخ به حساب بیاد -

the white woman said, "All women face the same oppression as women.

گفت که :«همه زنها با ظلم مشترکی بعنوان یک زن روبرو هستند.

All women are similarly situated in patriarchy,

همه زنها تحت شرایط پدرسالارانه هستند،

and therefore all women have a kind of intuitive solidarity or sisterhood."

و به خاطر همین همه انها همبستگی احساسی و خواهرانه دارند.»

And the black woman said, "I'm not so sure.

و زن سیاه‌پوست گفت: «مطمئن نیستم.

Let me ask you a question."

بگذار سوالی ازت بپرسم.»

So the black woman says to the white woman,

زن سیاهپوست به زن سفیدپوست گفت:

"When you wake up in the morning and you look in the mirror,

«وقتی صبح از خواب بلند میشی،

what do you see?"

تو آینه چی می‌بینی؟»

And the white woman said, "I see a woman."

او جواب داد: « یک زن می‌بینم.»

And the black woman said, "You see, that's the problem for me.

و زن سیاهپوست گفت: « مشکل من همینه.

Because when I wake up in the morning and I look in the mirror," she said,

به خاطر اینکه وقتی صبح بیدار میشم و به آینه نگاه می‌کنم،

"I see a black woman.

یک زن سیاهپوست می‌بینم.

To me, race is visible. But to you, race is invisible. You don't see it."

برای من، نژاد قابل رویت است. ولی برای تو نژاد مخفی است. تو آن را نمی‌بینی.»

And then she said something really startling.

و بعدش حرف تکان‌دهنده‌ای زد:

She said, "That's how privilege works.

«امتیاز داشتن اینطوری عمل می‌کند.

Privilege is invisible to those who have it."

امتیاز برای کسی که آن را دارد مخفی است.»

It is a luxury, I will say to the white people sitting in this room,

از نظر من، این یک نعمت است که سفیدپوستانی که اینجا نشستند،

not to have to think about race every split second of our lives.

مجبور نیستند هر لحظه از عمرشان در مورد نژادشان فکر کنند.

Privilege is invisible to those who have it.

امتیاز برای کسی که آن را دارد، مخفی است.

Now remember, I was the only man in this group,

به خاطر بیارید، من تنها مرد این گروه بودم،

so when I witnessed this, I went, "Oh no."

پس وقتی شاهد این ماجرا بودم، گفتم «وای، نه!»

(Laughter)

(خنده)

And somebody said, "Well what was that reaction?"

و یکی از آن بین گفت: « خب، این چه واکنشی بود؟»

And I said, "Well, when I wake up in the morning and I look in the mirror,

من گفتم: «خب، وقتی من از خواب بیدار میشم و تو آینه نگاه می‌کنم،

I see a human being.

یک انسان می‌بینم.

I'm kind of the generic person.

من یک شخص معمولی هستم.

You know, I'm a middle class white man. I have no race, no class, no gender.

مردی سفیدپوست از طبقه متوسطم. بدون نژاد، طبقه و جنسیت.

I'm universally generalizable."

من تعمیمی جهانشمولم!

(Laughter)

(خنده)

So I like to think that was the moment I became a middle class white man,

مایلم به لحظهای فکر کنم که مرد سفیدپوست طبقه متوسط شدم،

that class and race and gender were not about other people,

طبقه، نژاد و جنسیتی که در مورد افراد دیگه نبود،

they were about me.

بلکه در مورد من بود.

I had to start thinking about them,

باید در موردشان فکر می‌کردم،

and it had been privilege that had kept it invisible to me for so long.

و این امتیازی بود که مدتهای طولانی برایم مخفی بود.

حالا، ای کاش می‌توانستم به شما بگویم این داستان ۳۰ سال پیش

Now, I wish I could tell you this story ends 30 years ago

in that little discussion group,

در آن جمع مباحثه تمام شد،

but I was reminded of it quite recently at my university where I teach.

اما این مسئله اخیرا در دانشگاهی که در آن تدریس می‌کنم یادم آمد.

I have a colleague, and she and I both teach the sociology of gender course

همکاری دارم که من و آن هر دو درسِ جامعه شناسی جنسیتی تدریس می‌کردیم

on alternate semesters.

یک ترم در میان.

So she gives a guest lecture for me when I teach.

و ایشان بعنوان مهمان در کلاس من ارائه‌هایی م‌ی داد.

I give a guest lecture for her when she teaches.

و همینطور من در کلاس ایشان.

So I walk into her class to give a guest lecture,

یکبار که وارد کلاس ایشان شدم تا ارائه‌ای داشته باشم،

about 300 students in the room,

حدود ۳۰۰ دانشجو در کلاس بودند،

and as I walk in, one of the students looks up and says,

وقتی که وارد شدم، یکی از دانشجویان به بالا نگاه کرد و گفت:

"Oh, finally, an objective opinion."

«اوه!، بالاخره یک دیدگاه بیطرف.»

All that semester, whenever my colleague opened her mouth,

تمام طول آن ترم، هر موقع همکارم حرفی در کلاس می‌زد،

what my students saw was a woman.

آنچه دانشجویانم می‌دیدند، یک زن بود.

I mean, if you were to say to my students,

یعنی اگر آنجا بودید که به دانشجویانم بگویید:

"There is structural inequality based on gender in the United States,"

«یک نابرابری ساختاری جنسیتی در امریکا وجود دارد،»

they'd say, "Well of course you'd say that.

می‌گفتند: « البته که این حرف را می‌زنید.

You're a woman. You're biased."

زنی و جانبدارانه حرف می‌زنی.»

When I say it, they go, "Wow, is that interesting.

و اگر من این حرف را سر کلاس می‌زدم، می‌گفتند:«اوه، جالبه!

Is that going to be on the test? How do you spell 'structural'?"

این تو امتحان میاد؟ "ساختار" رو چطوری می‌نویسند؟»

(Laughter)

(خنده)

So I hope you all can see,

بنابراین امیدوارم این را ببینید که،

this is what objectivity looks like.

بی‌طرفی این شکلی است.

(Laughter) (Applause)

(خنده) (تشویق)

Disembodied Western rationality.

عقلانیِت غیرمتجسمِ غربی.

(Laughter)

(خنده)

And that, by the way, is why I think men so often wear ties.

و به خاطر همین فکر می‌کنم مردها عموما کراوات می‌زنند.

(Laughter)

(خنده)

Because if you are going to embody disembodied Western rationality,

چرا که اگر شما می‌خواهید عقلانیتِ غیرمتجسمِ غربی باشید،

you need a signifier,

به یک نشانه نیاز دارید،

and what could be a better signifier of disembodied Western rationality

و چه چیزی می‌تواند نشانه‌ای بهتر برای عقلانیتِ غیرمتجسم غربی باشد

than a garment that at one end is a noose and the other end points to the genitals?

بجز لباسی که یک سرش روی گردن و سر دیگرش به ناحیه تناسلی ختم می‌شود؟

(Laughter) (Applause)

(خنده)(تشویق)

That is mind-body dualism right there.

این دقیقا دوگانگی جسم-ذهن هست.

So making gender visible to men

پس آشکار کردن جنسیت برای مرد

is the first step to engaging men to support gender equality.

قدم اول برای درگیر کردن آنها در جهت حمایت از برابری جنسیتی هست.

Now, when men first hear about gender equality,

وقتی اولین بار برابری جنسیتی به گوشم خورد،

when they first start thinking about it,

وقتی شروع به فکر کردن در موردش می‌کنند،

they often think, many men think,

عموما به چیزی فکر می‌کنند که اکثر مردها فکر می‌کنند،

well, that's right, that's fair, that's just,

خب، درسته، این منصفانه و عادلانه است،

that's the ethical imperative.

این یک دستور اخلاقی است.

But not all men.

اما نه همه مردها.

Some men think -- the lightning bolt goes off,

بعضی از مردها- که صاعقه دهنیشان خاموش می‌شود،

and they go, "Oh my God, yes, gender equality,"

می‌گویند: «خدایا! آره، برابری جنسیتی.»

and they will immediately begin to mansplain to you your oppression.

و بلافاصله شروع می‌کنند به بازگویی ستمهایی که به شما روا داشته شده.

They see supporting gender equality something akin to the cavalry,

انگار حمایت از برابری جنسیتی برای مردها زجرآور است،

like, "Thanks very much for bringing this to our attention, ladies,

مثل وقتی که می‌گویند، «خیلی ممنون که ما رامتوجه این مسئله کردید،

we'll take it from here."

و از صمیم قلب می‌یذیریم»

This results in a syndrome that I like to call 'premature self-congratulation.'

نتیجه این مسئله سندرومی است که اسمش را خودستایی زودرس می‌گذارم.

(Laughter) (Applause)

(تشویق)(خنده)

There's another group, though, that actively resists gender equality,

اما به هرحال گروه دیگری هست که فعالانه در مقابل برابری جنسیتی مقاومت می‌کند،

that sees gender equality as something that is detrimental to men.

و آن را برای مردها زیانبار تلقی می‌کند.

I was on a TV talk show opposite four white men.

من در برنامه گفتگوی تلویزیونی مقابل ۴مرد سفید پوست بودم.

This is the beginning of the book I wrote, 'Angry White Men.'

که شروع نوشتن کتاب «مرد سفید عصبانی» از همینجا کلید خورد.

These were four angry white men

این ۴ مرد سفیدپوست عصبانی

who believed that they, white men in America,

که عقیده داشتند مردان سفیدپوست امریکایی،

were the victims of reverse discrimination in the workplace.

قربانیان تبعیض نژادی معکوس در محل کارشان هستند.

And they all told stories about how they were qualified for jobs,

و داستانهایی تعریف می‌کردند در مورد اینکه شایسته بدست آوردن کار

qualified for promotions,

و ترفیعهایی بودن

they didn't get them, they were really angry.

که بدست نیاورده‌اند، و از این بابت عصبانی بودند.

And the reason I'm telling you this is I want you to hear the title

و دلیلی که این را برایتان می‌گویم این است که میخواهم

of this particular show.

عنوان این برنامه خاص را بدانید.

It was a quote from one of the men,

که برگرفته از گفته یکی از آن مردها بود،

and the quote was,

و عنوان این بود،

"A Black Woman Stole My Job."

«یک زن سیاهپوست شغل من را دزدیده.»

And they all told their stories,

و آنها داستان‌های خورا گفتند،

qualified for jobs, qualified for promotions,

از شایستگی در کار، شایستگی‌ برای ترفی گرفتن،

didn't get it, really angry.

بدست نیاوردنش، و عصبانیتشان.

And then it was my turn to speak,

و حالا نوبت من بود که صحبت کنم،

and I said, "I have just one question for you guys,

و گفتم : «من فقط یک سوال از شما دارم،

and it's about the title of the show,

و آن هم در مورد عنوان برنامه هست،

'A Black Woman Stole My Job.'

« یک زن سیاهپوست شغل من را دزدیده.»

Actually, it's about one word in the title.

در واقع سوالم در مورد یک کلمه از این عنوان است.

I want to know about the word 'my.'

من میخواهم در مورد کلمه «من» [مالکیت] بدونم،

Where did you get the idea it was your job?

که از کجا این فکر به ذهنتان خطور کرد که این شغل شما بوده؟

Why isn't the title of the show, 'A Black Woman Got the Job?'

چرا عنوان برنامه این نبود: « یک زن سیاهپوست شغل را گرفت؟»

or 'A Black Woman Got A Job?'"

یا « یک زن سیاه پوست یک شغلی گرفت؟»

Because without confronting men's sense of entitlement,

بدون مواجه با حس حق به جانبی مردان،

I don't think we'll ever understand why so many men resist gender equality.

فکر نکنم هیچگاه بشود بفهمیم چرا مردان انقدردر مقابل برابری جنسی مقاومند.

(Applause)

(تشویق)

Look, we think this is a level playing field,

ببینید، ما فکر می‌کنیم این یک موقعیت برابر است،

so any policy that tilts it even a little bit,

پس هر سیاستی که آن را منحرف کند،

we think, "Oh my God, water's rushing uphill.

فکر می‌کنیم، «وای خدا، خوبی به کسی نیامده.

It's reverse discrimination against us."

این یک تبعیض معکوس بر علیه ماست.»

(Laughter)

(خنده)

So let me be very clear:

پس بگذارید من صریح صحبت کنم:

white men in Europe and the United States

مردان سفید در امریکا و اروپا

are the beneficiaries of the single greatest affirmative action program

نفع برندگان هر فعالیت مثبت

in the history of the world.

در تاریخ جهانند.

It is called "the history of the world."

اسم آن«تاریخ جهان هست.»

(Laughter) (Applause)

(تشویق)(خنده)

So, now I've established some of the obstacles to engaging men,

خُب، حالا تعدادی از موانع بر سر راه مشارکت مردان را می‌گیوم،

but why should we support gender equality?

ولی چرا ما باید از برابری جنسی حمایت کنیم؟

Of course, it's fair, it's right and it's just.

البته ، منصفانه هست، حق آنهاست.

But more than that,

ولی بیشتر از اینها،

gender equality is also in our interest as men.

برابری جنسی به نفع خود ما هم هست.

If you listen to what men say about what they want in their lives,

اگر شما حرفهای یک مرد را در مورد اینکه چه چیزی در زندگیش میخواهد را بشنوید،

gender equality is actually a way for us to get the lives we want to live.

برابری جنسی راهی برای بدست آوردن چیزهایی است که در زندگی خواهانش هستیم.

Gender equality is good for countries.

برابری جنسی برای کشورها خوب است.

It turns out, according to most studies,

بر اساس بیشتر تحقیقات،

that those countries that are the most gender equal

کشورهایی که بیشترین برابری جنسی را دارند

are also the countries that score highest on the happiness scale.

کشورهایی هستند که نرخ شادی در آنها در بالاترین سطح هست.

And that's not just because they're all in Europe.

و این به خاطر این نیست که همه آنها در اروپا هستند.

(Laughter)

(خنده)

Even within Europe, those countries that are more gender equal

حتی در اروپا ، این کشورها که برابری جنسی بالاتری دارند

also have the highest levels of happiness.

دارای سطح شادی بالاتری از سایرین قرار دارند.

It is also good for companies.

برای شرکت‌ها نیز خوب است.

Research by Catalyst and others has shown conclusively

تحقیقی که توسط کاتالیست و دیگران انجام شده به طور قطعی نشان می‌دهد که

that the more gender-equal companies are,

هر چه در شرکت‌ها برابری جنسیتی بالاتر است،

the better it is for workers,

برای کارکنان نیز مناسب‌تر است،

the happier their labor force is.

چون نیروی کاری شادتری دارند.

They have lower job turnover. They have lower levels of attrition.

نرخ کمتری از تغییر شغل و سطح پایین تری از مناقشات را دارند.

They have an easier time recruiting.

زمان راحت‌تری برای استخدام نیرو دارند.

They have higher rates of retention, higher job satisfaction,

میزان ماندگاری و رضایت شغلی بیشتری دارند،

higher rates of productivity.

نرخ بهره‌وری هم بالاتر است.

So the question I'm often asked in companies is,

خب سوالی که اکثرا شرکت‌ها از من می‌پرسند این استکه،

"Boy, this gender equality thing, that's really going to be expensive, huh?"

«پسر این برابری جنسیتی واقعا گرون در میاد آره؟"

And I say, "Oh no, in fact, what you have to start calculating

و من می‌گویم، «در حقیقت نه، شما باید اول حساب کنید که

is how much gender inequality is already costing you.

نابرابری جنسیتی چه مقدار برای شما هزینه داشته است.

It is extremely expensive."

اون واقعا گرون در میاد.»

So it is good for business.

بنابراین برای کسب وکارها مفید است.

And the other thing is, it's good for men.

و یک مورد دیگر، این واقعا برای مردها خوب هست.

It is good for the kind of lives we want to live,

برای زندگی که می‌خواهیم خوب هست،

because young men especially have changed enormously,

چون مردان جوان به طور محسوسی تغییر کرده‌اند،

and they want to have lives that are animated

و می‌خواهند با ذاشتن روابط بسیار خوب

by terrific relationships with their children.

با فرزندانشان شاداب‌تر زندگی کنند.

They expect their partners, their spouses, their wives,

آنها ازشریک، همسر، زنشان م‌یخواهند که

to work outside the home

خارج از خانه کار کند

and be just as committed to their careers as they are.

و مثل آنها متعهد به انجام حرفه‌ خود باشند.

I was talking, to give you an illustration of this change --

با شما صحبت می‌کردم تا توصیفی از این تغییرات را ارائه دهم---

Some of you may remember this.

شاید بعضی از شما یادتان بیاد.

When I was a lot younger, there was a riddle that was posed to us.

زمانی که خیلی جوانتر بودم، یک معمایی بود که به ما گفته شده بود،

Some of you may wince to remember this riddle.

بعضی از شما شاید با به یاد آوردنش به لرزه بیافتید.

This riddle went something like this.

آن معما چیزی شبیه این بود.

A man and his son are driving on the freeway,

مردی با پسرش در بزرگراه در حال رانندگی هستند،

and they're in a terrible accident,

و تصادف وحشتناکی می‌کنند،

and the father is killed,

و پدر فوت می‌کند،

and the son is brought to the hospital emergency room,

و پسر به اورژانس بیمارستان برده می‌شود،

and as they're bringing the son into the hospital emergency room,

و همانطور که آنها پسر را به اورژانس می‌برند،

the emergency room attending physician sees the boy and says,

در اورژانس تا پزشک کشیک پسر را می‌بیند، می‌گوید،

"Oh, I can't treat him, that's my son."

«وای من نمی‌تونم معالجه‌اش کنم چون پسرمه.»

How is this possible?

چطور امکان پذیر است؟

We were flummoxed by this.

حسابی گیج می‌شدیم.

We could not figure this out.

برای ما حل شدنی نبود.

(Laughter)

(خنده)

Well, I decided to do a little experiment with my 16-year old son.

خب من خواستم که آزمایش کوچکی را با پسر ۱۶ ساله خودم انجام دهم.

He had a bunch of his friends hanging out at the house

اخیرا با تعدادی از دوستانش در خانه مشغول

watching a game on TV recently.

تماشای مسابقه‌ای از تلویزیون بودند.

So I decided I would pose this riddle to them,

تصمیم گرفتم این را با آنها مطرح کنم،

just to see, to gauge the level of change.

تا میزان تغییر را متوجه شوم.

Well, 16-year-old boys,

خب پسرهای ۱۶ ساله،

they immediately turned to me and said, "It's his mom." Right?

فورا جواب دادند، « مامانشه.» درسته؟

No problem. Just like that.

بدون هیچ مشکلی. فقط همین.

Except for my son, who said, "Well, he could have two dads."

به جز پسرم که گفت، « خب می تونه دو تا بابا داشته باشد.»

(Laughter) (Applause)

(خنده) (تشویق)

That's an index, an indicator of how things have changed.

که نشانه و شاخصی از این است که چه مقدار اوضاع تغییر کرده.

Younger men today expect to be able to balance work and family.

جوانترها امروزه خواهان آن هستند که بتوانند خانواده و کار را با هم در تعادل قرار دهند.

They want to be dual-career, dual-carer couples.

می‌خواهند که زوجهای شاغل و همیار باشند.

They want to be able to balance work and family with their partners.

میخواهند که بتوانند، کار و فامیل را با شریکشان در تعادل قرار دهند.

They want to be involved fathers.

می‌خواهندبعنوان پدر مشارکت داشته بشاند.

Now, it turns out

و حا معلوم شده

that the more egalitarian our relationships,

که هر چه تساوی بیشتری در روابطمان برسیم

the happier both partners are.

هر دو شریک شادتر خواهند بود.

Data from psychologists and sociologists are quite persuasive here.

داده‌های روانشناسان و جامعه شناسان حقیقتا متقاعد‌ کننده هست.

I think we have the persuasive numbers, the data, to prove to men

فکر کنم مقدار متقاعد کننده‌ای از اطلاعات برای مردان داریم که

that gender equality is not a zero-sum game, but a win-win.

برابری جنسیتی شکست نیست بلکه معادله‌ای برد-برد است.

Here's what the data show.

داده‌ها این را نشان می‌دهد.

Now, when men begin the process of engaging

حال زمانی که مردان شروع به مشارکت در این فرایند

with balancing work and family,

با متعادل سازی کار و خانواده می‌کنند،

we often have two phrases that we use to describe what we do.

معمولا از دو عبارت برای کاری که انجام می‌دهیم استفاده می‌کنیم.

We pitch in and we help out.

دست به کار شدن کمک کردن.

(Laughter)

(خنده)

And I'm going to propose something a little bit more radical,

و می‌خواهم که مورد شدیدتری را ارائه کنم،

one word: "share."

یک واژه: «اشتراک.»

(Laughter)

)خنده)

Because here's what the data show:

چون چیزی که داده‌ها نشان می‌دهند:

when men share housework and childcare,

وقتی مردها در کار منزل و بچه‌داری سهیم می‌شوند،

their children do better in school.

فرزندان عملکرد بهتری در مدرسه پیدا می‌کنند.

Their children have lower rates of absenteeism,

بچه‌ها نرخ کمتری از غیبت غیرموجه را دارند،

higher rates of achievement.

نرخ بیشتری از توفیقات.

They are less likely to be diagnosed with ADHD.

آنها به احتمال کمتری دچار اختلال کم توجهی (ADHD) می‌شوند.

They are less likely to see a child psychiatrist.

کمتر نیاز به دیدن روان پزشک کودکان دارند.

They are less likely to be put on medication.

کمتر به مراقبت پزشکی احتیاج پیدا می‌کنند.

So when men share housework and childcare,

پس وقتی مردها در کار خانه و مراقبت از کوکان شرکت می‌کنند،

their children are happier and healthier,

فرزندان آنها سالمتر و شادتر خواهند بود،

and men want this.

و مردها این را می‌خواهند.

When men share housework and childcare,

وقتی مردها کار خانه و بچه‌داری را تقسیم می‌کنند،

their wives are happier. Duh.

همسران‌شان هم شادترند.

Not only that, their wives are healthier.

نه تنها همسرانشان شادتر هستند، بلکه

Their wives are less likely to see a therapist,

کمتر به کارهای درمانی احتیاج پیدا می‌کنند،

less likely to be diagnosed with depression,

کمتر با افسردگی مواجه می‌شوند،

less likely to be put on medication, more likely to go to the gym,

به احتمال کمتری به دارو نیاز دارند، و به احتمال بیشتری به باشگاه می روند،

report higher levels of marital satisfaction.

گزارشها حاکی از رضایت بیشتر از ازدواجشان دارد.

So when men share housework and childcare,

پس وقتی مردها کار منزل و بچه‌داری می‌کنند،

their wives are happier and healthier,

همسرانشآن شادتر و سالمترند،

and men certainly want this as well.

ومسلما مردان هم همین را می‌خواهند.

When men share housework and childcare,

زمانی که مردها کار منزل و بچه‌داری می‌کنند،

the men are healthier.

مردها سالمترند.

They smoke less, drink less, take recreational drugs less often.

کمتر سراغ دود می‌روند، کمتر عرق می‌خورند، داروهای آرامبخش کمتری مصرف می‌کنند.

They are less likely to go to the ER

احتمال مراجعه آنها به اورژانس کمتر است

but more like to go to a doctor for routine screenings.

ولی بیشتر جهت چکاپ‌های متداول نزد پزشک می‌روند.

They are less likely to see a therapist,

احتمال مراجعه به درمانگرها کمتر است،

less likely to be diagnosed with depression,

کمتر افسرده می‌شوند،

less likely to be taking prescription medication.

به احتمال کمتری تجویز به دارو می‌شوند.

So when men share housework and childcare,

پس وقتی مردها کار منزل و بچه‌داری می‌کنند،

the men are happier and healthier.

مردها شادتر و سالمترند.

And who wouldn't want that?

و خب کی این را نمی‌خواهد؟

And finally,

و نهایتا،

when men share housework and childcare,

زمانیکه مردها کار منزل و بچه‌داری می‌کنند،

they have more sex.

روابط جنسی بیشتری خواهند داشت.

(Laughter)

(خنده)

Now, of these four fascinating findings,

و حالا به خاطر این چهار یافته بسیار جالب،

which one do you think Men's Health magazine put on its cover?

به نظرتان کدام یک از اینها را باید روی جلد مجله سلامت مردان نوشت؟

(Laughter)

(خنده)

"Housework Makes Her Horny.

« کارهای خانه او را حشری می‌کند.

(Not When She Does It.)"

(نه موقعی که مشغول کاره)»

(Laughter)

(خنده)

Now, I will say,

و حالا من می‌گویم،

just to remind the men in the audience,

فقط برای یادآوری به حضار مرد،

these data were collected over a really long period of time,

این داده‌ها در طول دوره زمانی بسیار طولانی گردآوری شده است،

so I don't want listeners to say,

پس من نمی‌خواهم که شنوندگان فقط بگویندکه،

"Hmm, OK, I think I'll do the dishes tonight."

« باشه، فکر کنم بخوام که امشب ظرفهای کثیف را بشورم.»

These data were collected over a really long period of time.

این داده‌ها در طول دوره زمانی بسیار طولانی گردآوری شده است،

But I think it shows something important,

ولی من فکر می‌کنم مطلب بسیار مهمی را نشان می‌دهند،

that when Men's Health magazine put it on their cover,

زمانی که مجله سلامت مردان آن را روی جلد خودش چاپش کرد،

they also called, you'll love this, "Choreplay."

که مي گفت، عاشق «کارهای خانه» باشد.

So, what we found is something really important,

پس ما مطلب بسیار مهمی را متوجه شدیم،

that gender equality

که تساوی جنسیتی

is in the interest of countries,

در واقع به نفع کشورها،

of companies, and of men,

شرکت‌ها، و مردها،

and their children and their partners,

و همچنین کودکان و شرکای آنهاست،

that gender equality is not a zero-sum game.

که تساوی جنسیتی یک بازی جمع صفر نیست.

It's not a win-lose.

یک معادله برد-باخت نیست.

It is a win-win for everyone.

که حقیقتا برد-برد هست.

And what we also know

و چیز دیگری که می‌دانیم

is we cannot fully empower women and girls

این است کهما نمی‌توانیم زنها و دخترها را دارای قدرت بدانیم

unless we engage boys and men.

تا زمانی که مردها نخواهند مشارکت کنند.

We know this.

ما این را می‌دانیم.

And my position is

و نظر من این است که

that men need the very things that women have identified

مردها به چیزهای زیادی احتیاج دارند که زنها با آنها شناخته می شوند این که

that they need to live the lives they say they want to live

احتیاج دارند زندگیهای را کنند که می‌گویند می‌خواهند زندگی کنند

in order to live the lives that we say we want to live.

تا زندگی‌هایی را بکنند که ما میٰ‌گویم می‌خواهیم زندگی کنیم.

In 1915, on the eve of one of the great suffrage demonstrations

در سال ۱۹۱۵ در شب یکی از بزرگترین مهمانی‌های انتخاباتی

down Fifth Avenue in New York City,

در پایین خیابان پنجم نیویورک،

a writer in New York wrote an article in a magazine,

یک نویسنده در نیویورک مطلبی در مجله‌ای نوشت

and the title of the article was,

و عنوان آن مقاله این بود،

"Feminism for Men."

«فمینیسم (برابری زنان) برای مردان»

And this was the first line of that article:

و این اولین خط آن مقاله است:

"Feminism will make it possible for the first time for men to be free."

«فمینیسم برای اولین بار این موقعیت را برای مردان فراهم می‌کند تا بتوانند آزاد باشند.»

Thank you.

تشکر از شما.

(Applause)

(تشویق)