Why you should define your fears instead of your goals | Tim Ferriss | TED

Translator: sadegh zabihi Reviewer: soheila Jafari

So, this happy pic of me was taken in 1999.

خب، این عکس خوشحال در سال ۱۹۹۹ از من گرفته شده است.

I was a senior in college,

سال سوم دانشگاه بودم،

and it was right after a dance practice.

و درست بعد از یک تمرین رقص بود.

I was really, really happy.

خیلی خیلی خوشحال بودم.

And I remember exactly where I was about a week and a half later.

و درست به خاطر دارم که یک هفته و نیم بعد از آن کجا بودم.

I was sitting in the back of my used minivan

عقب مینی ون دست دوم خودم

in a campus parking lot,

در پارکینگ یک اردوگاه نشسته بودم،

when I decided

و تصمیم گرفتم

I was going to commit suicide.

خودکشی کنم.

I went from deciding to full-blown planning very quickly.

از تصمیم گیری تا برنامه ریزی کامل طولی نکشید.

And I came this close to the edge of the precipice.

و اینقدر مانده بود به لبه پرتگاه.

It's the closest I've ever come.

این بار نزدیک ترین بود.

And the only reason I took my finger off the trigger

و تنها دلیلی که انگشتم را از روی ماشه برداشتم

was thanks to a few lucky coincidences.

به لطف چند اتفاق شانسی بود.

And after the fact,

و بعد از آن اتفاق،

that's what scared me the most: the element of chance.

چیزی که بیش از همه باعث ترس من شد: عنصر اقبال بود.

So I became very methodical about testing different ways

پس شروع کردم به امتحان خیلی علمی راه‌های مختلف

that I could manage my ups and downs,

تا بتوانم بالاها و پایین‌هایم را مدیریت کنم،

which has proven to be a good investment. (Laughs)

که مشخصاً سرمایه گذاری خوبی بود. (خنده)

Many normal people might have, say, six to 10 major depressive episodes

خیلی از انسان‌های معمولی، ممکن است شش تا ۱۰ بازه افسردگی شدید را

in their lives.

در طول زندگی خود تجربه کنند.

I have bipolar depression. It runs in my family.

من مبتلا به افسردگی دو قطبی هستم. در خانواده ما شایع است.

I've had 50-plus at this point,

تا آن زمان بیش از ۵۰ بار افسردگی را تجربه کرده بودم،

and I've learned a lot.

و چیزهای زیادی یاد گرفته بودم.

I've had a lot of at-bats,

زد و خوردهای زیادی داشتم،

many rounds in the ring with darkness,

بارها با تاریکی دست به گریبان شده بودم،

taking good notes.

و یادداشت‌های مفیدی برداشته بودم.

So I thought rather than get up and give any type of recipe for success

پس فکر کردم به جای اینکه بیایم و دستورالعملی برای موفقیت

or highlight reel,

یا حلقه درخشانی ارائه دهم،

I would share my recipe for avoiding self-destruction,

دستورالعمل خودم برای پیش گیری از خود ویرانی،

and certainly self-paralysis.

و به خصوص خود ناتوانی را به اشتراک بگذارم.

And the tool I've found which has proven to be the most reliable safety net

و ابزاری که پیدا کردم و نشان داده است که قابل اتکا ترین

for emotional free fall

تور ایمنی برای سقوط‌های آزاد احساسی است

is actually the same tool

در واقع همان ابزاری است

that has helped me to make my best business decisions.

که به من کمک کرده تا بهترین تصمیمات کاری‌ام را بگیرم.

But that is secondary.

اما این مسأله ثانویه است.

And it is ... stoicism.

و آن ... رواقی گری بود.

That sounds boring.

کسل کننده به نظر می‌رسد.

(Laughter)

(خنده)

You might think of Spock,

ممکن است به یاد اسپاک بیافتید،

or it might conjure and image like this --

یا تصویری مثل این را برایتان تداعی کند --

(Laughter)

(خنده)

a cow standing in the rain.

گاوی که زیر باران ایستاده است.

It's not sad. It's not particularly happy.

غم انگیز نیست. مشخصاً شاد هم نیست.

It's just an impassive creature taking whatever life sends its way.

این تنها موجودی جان سخت است که هرچه زندگی سر راهش قرار می‌دهد را می‌پذیرد.

You might not think of the ultimate competitor, say, Bill Belichick,

ممکن است به قهرمان اخیر لیگ، بیل بلیچیک فکر نکنید،

head coach of the New England Patriots,

سرمربی تیم نیوانگلند پاتریوتس،

who has the all-time NFL record for Super Bowl titles.

کسی که بیشترین عناوین قهرمانی لیگ NFL را دارد.

And stoicism has spread like wildfire in the top of the NFL ranks

و رواقی گری مثل آتش وحشی بالای جدول رده بندی NFL را در بر گرفته است

as a means of mental toughness training in the last few years.

و چند سالی است که به منظور بالا بردن استقامت ذهنی آموزش داده می‌شود.

You might not think of the Founding Fathers --

فکرش را هم نمی‌کنید که بنیان گذاران --

Thomas Jefferson, John Adams, George Washington

توماس جفرسون، جان آدامز، جرج واشنگتن

to name but three students of stoicism.

سه شاگرد مکتب رواقی گری باشند.

George Washington actually had a play about a Stoic --

حتی جرج واشنگتن نمایشی درباره رواقی گری داشت --

this was "Cato, a Tragedy" --

به نام «کیتو، یک تراژدی» --

performed for his troops at Valley Forge to keep them motivated.

که در ولی فرج به منظور بالا بردن انگیزه سپاهیانش برای آنها اجرا می‌کرد.

So why would people of action focus so much on an ancient philosophy?

پس چرا مردان عمل باید بر یک فلسفه باستانی این قدر تمرکز کنند؟

This seems very academic.

خیلی علمی به نظر می‌رسد.

I would encourage you to think about stoicism a little bit differently,

من شما را تشویق می‌کنم از منظر دیگری به رواقی گری نگاه کنید،

as an operating system for thriving in high-stress environments,

به عنوان یک سیستم عامل برای رشد در محیط‌های پر استرس،

for making better decisions.

برای گرفتن تصمیمات بهتر.

And it all started here,

و همه چیز از اینجا شروع شد،

kind of,

به نحوی،

on a porch.

از سر یک رواق.

So around 300 BC in Athens,

حدود سال ۳۰۰ پیش از میلاد در آتن،

someone named Zeno of Citium taught many lectures

کسی به نام زنون اهل کیتیون مقالات متعددی را آموزش داد

walking around a painted porch, a "stoa."

در حالی که دور یک ستون منقش، «استوا،» قدم می‌زد.

That later became "stoicism."

که بعدها به «رواقی گری» معروف شد.

And in the Greco-Roman world,

و در دنیای روم و یونان،

people used stoicism as a comprehensive system

مردم از رواقی گری به عنوان یک سیستم جامع

for doing many, many things.

برای انجام کارهای متعددی استفاده می‌کردند.

But for our purposes, chief among them was training yourself

اما برای قصد ما، مهم ترین آنها خودآموزی بود

to separate what you can control from what you cannot control,

تا آنچه می‌توانیم کنترل کنیم را از آنچه از کنترل ما خارج است جدا کنیم،

and then doing exercises to focus exclusively

و تمرین کنیم تا انحصراً روی آنچه می‌توانیم کنترل کنیم

on the former.

تمرکز کنیم.

This decreases emotional reactivity,

که باعث کاهش واکنش‌های احساسی می‌شود،

which can be a superpower.

و این می‌تواند یک قدرت ماورایی باشد.

Conversely, let's say you're a quarterback.

در مقابل، به طور مثال شما یک مدافع هستید.

You miss a pass. You get furious with yourself.

یک پاس را از دست می‌دهید. از دست خودتان عصبانی می‌شوید.

That could cost you a game.

این ممکن است به قیمت باختتان تمام شود.

If you're a CEO, and you fly off the handle at a very valued employee

اگر شما یک مدیرعامل باشید، و در برابر یکی از کارمندان با ارزشتان

because of a minor infraction,

به خاطر یک تخلف کوچک از کوره در بروید،

that could cost you the employee.

ممکن است آن کارمند را از دست بدهید.

If you're a college student who, say, is in a downward spiral,

اگر دانشجویی باشید که مثل افتادن در منجلاب در حال افت کردن است،

and you feel helpless and hopeless,

و بی یار و یاور و ناامید باشید،

unabated, that could cost you your life.

بی تردید این می‌تواند به قیمت جانتان تمام شود.

So the stakes are very, very high.

پس احتمال خطر خیلی خیلی زیاد است.

And there are many tools in the toolkit to get you there.

و اتفاقات زیادی ممکن است شما را به آنجا برساند.

I'm going to focus on one that completely changed my life in 2004.

می‌خواهم بر یکی از آنها که زندگی من را در سال ۲۰۰۴ کاملاً تغییر داد تمرکز کنم.

It found me then because of two things:

به دو علت دچار این مشکل شدم:

a very close friend, young guy, my age, died of pancreatic cancer unexpectedly,

دوست نزدیکم، جوانی به سن و سال خودم، ناغافل سرطان لوزالمعده گرفت و ازبین رفت،

and then my girlfriend, who I thought I was going to marry, walked out.

و بعد دوست دخترم، که فکر می‌کردم قرار است باهم ازدواج کنیم مرا ترک کرد.

She'd had enough, and she didn't give me a Dear John letter,

صبرش تمام شده بود، و نامه فدایت شوم برایم ننوشت،

but she did give me this,

اما این را داد،

a Dear John plaque.

یک پلاک فدایت شوم.

(Laughter)

(خنده)

I'm not making this up. I've kept it.

از خودم در نمی‌آورم. هنور نگهش داشته‌ام.

"Business hours are over at five o'clock."

«ساعت کاری ساعت پنج تمام می‌شود.»

She gave this to me to put on my desk for personal health,

این را به من داد تا برای سلامتی خودم آن را روی میزم بگذارم،

because at the time, I was working on my first real business.

چون در آن زمان، داشتم روی اولین کار واقعی‌ام کار می‌کردم.

I had no idea what I was doing. I was working 14-plus hour days,

هیچ ایده‌ای نداشتم چه کار می‌کنم. روزانه بیش از ۱۴ ساعت کار می‌کردم.

seven days a week.

هفت روز هفته.

I was using stimulants to get going.

از محرک استفاده می‌کردم تا بتوانم ادامه دهم.

I was using depressants to wind down and go to sleep.

از داروی ضدافسردگی استفاده می‌کردم تا بتوانم بخوابم.

It was a disaster.

فاجعه بود.

I felt completely trapped.

خودم را کاملا گرفتار می‌دیدم.

I bought a book on simplicity to try to find answers.

کتابی در باب ساده زیستی خریدم تا چاره‌ای پیدا کنم.

And I did find a quote that made a big difference in my life,

و نقل قولی یافتم که تغییری عمده در زندگی‌ام به وجود آورد،

which was, "We suffer more often in imagination than in reality,"

این بود، «ما بیشتر در تخیل رنج می‌بریم تا در واقعیت،»

by Seneca the Younger,

از سنکای جوان،

who was a famous Stoic writer.

که یک نویسنده معروف رواقی بود.

That took me to his letters,

آن مرا به نامه‌هایش هدایت کرد،

which took me to the exercise,

که آن هم مرا به تمرین رساند،

"premeditatio malorum,"

«پریمدیتاتیو مالوروم،»

which means the pre-meditation of evils.

که یعنی پیشگیری از شر.

In simple terms,

به بیان ساده،

this is visualizing the worst-case scenarios, in detail, that you fear,

این درنظر گرفتن با جزئیات بدترین اتفاقاتی است که از آنها واهمه دارید،

preventing you from taking action,

که شما را از عمل کردن باز می‌دارند،

so that you can take action to overcome that paralysis.

و می‌توانید با انجام آنها بر ناتوانی چیره شوید.

My problem was monkey mind -- super loud, very incessant.

مشکل من میمون ذهن بود -- پر سر و صدا و بی وقفه.

Just thinking my way through problems doesn't work.

پس روش خودم در مواجهه با مشکلات جواب نداد.

I needed to capture my thoughts on paper.

باید تفکراتم را روی کاغذ می‌آوردم.

So I created a written exercise

پس یک تمرین نوشتاری ترتیب دادم

that I called "fear-setting," like goal-setting,

و مثل تنظیم هدف، آن را «تنظیم ترس» نامیدم،

for myself.

برای خودم.

It consists of three pages.

شامل سه صفحه است.

Super simple.

بسیار ساده.

The first page is right here.

اولین صفحه این است.

"What if I ...?"

«چه می‌شد اگر من ...؟»

This is whatever you fear,

این هر آن چیزی است که از آن می‌ترسید،

whatever is causing you anxiety,

هر آن چیزی است که موجب نگرانی شما می‌شود،

whatever you're putting off.

هر آنچه از آن سر باز می‌زنید.

It could be asking someone out,

می‌تواند کسی را بیرون دعوت کردن باشد،

ending a relationship,

تمام کردن یک رابطه باشد،

asking for a promotion, quitting a job, starting a company.

تقاضای ارتقای شغلی، استعفا دادن یا راه انداختن یک شرکت باشد،

It could be anything.

هر چیزی می‌تواند باشد.

For me, it was taking my first vacation in four years

برای من، رفتن به اولین مسافرت بعد از چهار سال

and stepping away from my business for a month to go to London,

و یک ماه فاصله گرفتن از کار برای رفتن به لندن بود،

where I could stay in a friend's room for free,

جایی که می‌توانستم رایگان در خانه دوستم زندگی کنم،

to either remove myself as a bottleneck in the business

تا یا خودم را از تنگنای شغلم برهانم

or shut it down.

یا به آن خاتمه دهم.

In the first column, "Define,"

در ستون اول، «شرح،» قرار دارد

you're writing down all of the worst things you can imagine happening

تمام اتفاقات ناگواری که در صورت برداشتن آن قدم ممکن است بیافتد را

if you take that step.

یادداشت می‌کنید.

You want 10 to 20.

۱۰ تا ۲۰ مورد نیاز دارید.

I won't go through all of them, but I'll give you two examples.

درباره همه آنها حرف نمی‌زنم، اما دو مثال برایتان می‌آورم.

One was, I'll go to London, it'll be rainy, I'll get depressed,

یکی این بود، به لندن می‌روم، زیر باران می‌مانم، افسرده می‌شوم،

the whole thing will be a huge waste of time.

همه چیز به یک اتلاف وقت بزرگ تبدیل می‌شود.

Number two, I'll miss a letter from the IRS,

شماره دو، نامه اداره خدمات درآمد داخلی به دستم نمی‌رسد،

and I'll get audited

و مورد حسابرسی قرار می‌گیرم،

or raided or shut down or some such.

یا مواخذه می‌شوم یا از کار بی‌کار می‌شوم یا همچین چیزی.

And then you go to the "Prevent" column.

بعد از آن به ستون پیشگیری می‌رسیم.

In that column, you write down the answer to:

در این ستون، جواب این سوال را خواهید نوشت:

What could I do to prevent each of these bullets from happening,

برای پیشگری از اتفاقات ذکر شده چه کار می‌توانم بکنم،

or, at the very least, decrease the likelihood even a little bit?

یا، حداقل، احتمال آن را اندکی هم که شده کم کنم؟

So for getting depressed in London,

تا اینجا افسردگی در لندن،

I could take a portable blue light with me

می‌توانم یک نور آبی با خودم ببرم

and use it for 15 minutes in the morning.

و هر صبح ۱۵ دقیقه از آن استفاده کنم.

I knew that helped stave off depressive episodes.

می‌دانستم که این کار باعث کاهش بازه‌های افسردگی می‌شود.

For the IRS bit, I could change the mailing address on file with the IRS

در مورد نامه اداره خدمات درآمد داخلی، می‌توانستم آدرسم را در پرونده تغییر دهم

so the paperwork would go to my accountant

تا نامه به جای آدرس خودم

instead of to my UPS address.

به آدرس حسابدارم ارسال شود.

Easy-peasy.

خیلی راحت.

Then we go to "Repair."

بعد از ان به «جبران» می‌رسیم.

So if the worst-case scenarios happen,

اگر بدترین اتفاقات رخ داد،

what could you do to repair the damage even a little bit,

چه کار می‌توانید بکنید تا عواقب آن را کمی هم که شده کاهش دهید،

or who could you ask for help?

یا از چه کسی می‌توانید تقاضای کمک کنید؟

So in the first case, London,

خوب در مورد اول، لندن،

well, I could fork over some money, fly to Spain, get some sun --

خوب، می‌توانستم کمی پول خرج کنم، سری به اسپانیا بزنم و آفتاب بگیرم --

undo the damage, if I got into a funk.

اگر دچار اضطراب شدم، آسیب را جبران کنم.

In the case of missing a letter from the IRS,

در مورد از دست دادن نامه اداره امور درآمد داخلی،

I could call a friend who is a lawyer

می‌توانستم به یکی از دوستان وکیلم زنگ بزنم

or ask, say, a professor of law

یا مثلا از یک استاد حقوق بپرسم

what they would recommend,

که چه توصیه‌ای دارند،

who I should talk to, how had people handled this in the past.

با چه کسی باید صحبت کنم، بقیه در این شرایط چه کار کرده‌اند.

So one question to keep in mind as you're doing this first page is:

هنگام نوشتن این صفحه باید در ذهن داشته باشید که:

Has anyone else in the history of time

در تاریخ بشر کس دیگری هم

less intelligent or less driven

با هوش کمتر یا کمتر رانده شده

figured this out?

این مساله را حل کرده است؟

Chances are, the answer is "Yes."

احتمال زیاد پاسخ «بله» است.

(Laughter)

(خنده)

The second page is simple:

صفحه دوم ساده است:

What might be the benefits of an attempt or a partial success?

منافع اقدام یا موفقیت نسبی چه خواهد بود؟

You can see we're playing up the fears

می‌بینید که داریم با ترس‌ها بازی می‌کنیم

and really taking a conservative look at the upside.

و نگاهی محافظه کارانه از بالا به مسئله داریم.

So if you attempted whatever you're considering,

اگر آنچه در ذهن دارید را انجام دهید،

might you build confidence, develop skills,

باعث بالا رفتن اعتماد به نفس و افزایش توانایی شما از نظر

emotionally, financially, otherwise?

اقتصادی،احساسی و غیره افزایش می‌شود؟

What might be the benefits of, say, a base hit?

منافع انجام دادن آن کار چه خواهد بود؟

Spend 10 to 15 minutes on this.

۱۰ تا ۱۵ دقیقه روی این وقت بگذارید.

Page three.

صفحه سه.

This might be the most important, so don't skip it:

این از همه مهم تر است، پس آن را از قلم نیاندازید:

"The Cost of Inaction."

«هزینه انجام ندادن.»

Humans are very good at considering what might go wrong

انسان‌ها وقتی کار جدیدی می‌کنند خیلی خوب اتفاقات ناگوار ممکن را

if we try something new, say, ask for a raise.

تصور می‌کنند، مثلا وقتی می‌خواهند تقاضای افزایش حقوق کنند.

What we don't often consider is the atrocious cost of the status quo --

چیزی که معمولا در نظر نمی‌گیریم هزینه وحشتناک باقی ماندن شرایط موجود است -

not changing anything.

تغییر ندادن هیچ چیز.

So you should ask yourself,

پس باید از خودتان بپرسید،

if I avoid this action or decision

اگر از این کار یا تصمیم گرفتن درباره آن

and actions and decisions like it,

یا کاری مانند این یا تصمیماتی اینچنین خودداری کنم،

what might my life look like in, say, six months, 12 months, three years?

زندگی من در شش ماه، ۱۲ ماه یا سه سال آینده چه شکلی خواهد بود؟

Any further out, it starts to seem intangible.

هر چه پیشتر برویم، وضع وخیم‌تر می‌شود.

And really get detailed -- again, emotionally, financially,

و واقعا جزئی بررسی کنید -- دوباره احساسی، اقتصادی،

physically, whatever.

فیزیکی، هرچیزی.

And when I did this, it painted a terrifying picture.

و وقتی این کار را کردم، تصویری وحشتناک ترسیم شد.

I was self-medicating,

داشتم خودم را درمان می‌کردم،

my business was going to implode at any moment at all times,

در هر لحظه ممکن بود کارم از هم بپاشد،

if I didn't step away.

اگر از آن شرایط فاصله نمی‌گرفتم.

My relationships were fraying or failing.

روابطم در حال شکستن و متلاشی شدن بودند.

And I realized that inaction was no longer an option for me.

و متوجه شدم بیکار نشستن برای من دیگر جزو گزینه‌ها نبود.

Those are the three pages. That's it. That's fear-setting.

اینها آن سه صفحه هستند. تمام شد. این بود تنظیم ترس.

And after this, I realized that on a scale of one to 10,

و بعد از این، متوجه شدم که از یک تا ۱۰،

one being minimal impact, 10 being maximal impact,

یک کمترین تاثیر، ۱۰ بیشترین تاثیر،

if I took the trip, I was risking

اگر به سفر می‌رفتم،

a one to three of temporary and reversible pain

خطر اتفاق ناگوار موقت و برگشت پذیر یک تا سه

for an eight to 10 of positive, life-changing impact

و احتمال تاثیرات مثبت و متحول کننده هشت تا ۱۰ بود

that could be a semi-permanent.

که می‌توانستند نیمه دائمی باشند.

So I took the trip.

پس به سفر رفتم.

None of the disasters came to pass.

هیچ یک از فجایع رخ نداد.

There were some hiccups, sure.

مطمئناً اتفاقات کوچکی افتاد.

I was able to extricate myself from the business.

توانستم زندگی‌ام را از کار آزاد کنم.

I ended up extending that trip for a year and a half around the world,

در نهایت آن مسافرت به یک سال و نیم گشتن دور دنیا ختم شد،

and that became the basis for my first book,

و پایه و اساس اولین کتاب من شد،

that leads me here today.

که امروز مرا به اینجا رساند.

And I can trace all of my biggest wins

می‌توانم بزرگترین دستآوردها

and all of my biggest disasters averted

و پیش گیری از بدترین وقایع زندگی‌ام را

back to doing fear-setting

مرهون حداقل سه ماهی یک بار

at least once a quarter.

انجام تنظیم ترس بدانم.

It's not a panacea.

البته علاج همه دردها نیست.

You'll find that some of your fears are very well-founded.

بعضی از ترس‌هایتان اساس خیلی خوبی دارند.

(Laughter)

(خنده)

But you shouldn't conclude that

اما نباید پیش از بررسی موشکافانه

without first putting them under a microscope.

این نتیجه را بگیرید.

And it doesn't make all the hard times, the hard choices, easy,

و این کار تمام دشواری‌ها و تصمیمات سخت را ساده نمی‌کند،

but it can make a lot of them easier.

اما بسیاری از آنها را آسان‌تر می‌کند.

I'd like to close with a profile of one of my favorite modern-day Stoics.

مایلم با تصویری از یکی از رواقیون معاصر محبوبم به پایان ببرم.

This is Jerzy Gregorek.

این جرزی گریگورک است.

He is a four-time world champion in Olympic weightlifting,

او برنده چهار طلای وزنه برداری المپیک،

political refugee,

پناهنده سیاسی،

published poet,

شاعر شناخته شده،

62 years old.

و ۶۲ ساله است.

He can still kick my ass and probably most asses in this room.

او هنوز هم می‌تواند حساب من و احتمالا حساب اکثر حضار محترم را برسد.

He's an impressive guy.

شخصی بسیار برجسته است.

I spent a lot of time on his stoa, his porch,

وقت بسیار زیادی را روی ستون او، رواق او صرف کرده‌ام،

asking life and training advice.

و درس زندگی آموخته‌ام.

He was part of the Solidarity in Poland,

عضو همبستگی لهستان بود،

which was a nonviolent movement for social change

که جنبشی صلح طلبانه برای تغییرات اجتماعی بود

that was violently suppressed by the government.

و حکومت ان را با اعمال خشونت سرکوب کرد.

He lost his career as a firefighter.

شغل آتشنشانی خود را از دست داد.

Then his mentor, a priest, was kidnapped, tortured, killed

و بعد مربی او، یک کشیش، دزدیده، شکنجه و کشته شد

and thrown into a river.

و در رودخانه‌ای رها شد.

He was then threatened.

سپس او تهدید شد.

He and his wife had to flee Poland, bounce from country to country

او و همسرش باید از لهستان فرار می‌کردند، پس از کشوری به کشور دیگر پریدند

until they landed in the US with next to nothing,

تا در ایالات متحده فرود آمدند، در حالی که هیچ نداشتند

sleeping on floors.

و روی زمین می‌خوابیدند.

He now lives in Woodside, California, in a very nice place,

اکنون او در وودساید کالیفرنیا در خانه‌ای زیبا زندگی می‌کند،

and of the 10,000-plus people I've met in my life,

و در میان بیش از ۱۰٫۰۰۰ نفری که در زندگی ملاقات کرده‌ام،

I would put him in the top 10,

او را از نظر موفقیت و شادی

in terms of success and happiness.

در میان ۱۰ نفر اول قرار می‌دهم.

And there's a punchline coming, so pay attention.

اوج داستان اینجاست پس گوش‌هایتان را تیز کنید.

I sent him a text a few weeks ago,

چند هفته پیش پیامی به او فرستادم،

asking him: Had he ever read any Stoic philosophy?

و از او پریسدم: آیا تا به حال چیزی درباره فلسفه رواقی گری مطالعه کرده است؟

And he replied with two pages of text.

و او با دو صفحه متن جواب داد.

This is very unlike him. He is a terse dude.

او اصلاً این طوری نیست. بچه‌ی خیلی کم حرفی است.

(Laughter)

(خنده)

And not only was he familiar with stoicism,

و نه تنها با رواقی گری آشنا بود،

but he pointed out, for all of his most important decisions,

بلکه در تمام تصمیمات دشواری که گرفته بود،

his inflection points,

در نقاط خمیدگی‌اش،

when he stood up for his principles and ethics,

جایی که برای اصول و اخلاقیات خودش برخاسته بود،

how he had used stoicism and something akin to fear-setting,

به نحوه استفاده‌اش از رواقی گری و چیزی شبیه تنظیم ترس اشاره کرد،

which blew my mind.

که مغز من را متلاشی کرد.

And he closed with two things.

و با دو نکته تمام کرده بود.

Number one: he couldn't imagine any life more beautiful

شماره یک: او نمی‌توانست زندگی‌ای زیبا تر از

than that of a Stoic.

زندگی رواقی تصور کند.

And the last was his mantra, which he applies to everything,

و بعدی جمله قصارش بود، که در همه موارد به کار می‌برد،

and you can apply to everything:

و شما هم می‌تواند در همه موارد از آن استفاده کنید:

"Easy choices, hard life.

«انتخاب‌های آسان، زندگی سخت.

Hard choices, easy life."

انتخاب‌های سخت، زندگی آسان.»

The hard choices --

انتخاب‌های دشوار --

what we most fear doing, asking, saying --

که بیش از همه از انجام دادن، پرسیدن، گفتن آنها واهمه داریم --

these are very often exactly what we most need to do.

در اکثر موارد دقیقاً همان کاری هستند که باید بکنیم.

And the biggest challenges and problems we face

و بزرگترین چالش‌ها و مسائلی که با آنها مواجه می‌شویم

will never be solved with comfortable conversations,

هرگز با گفتگویی ساده حل نمی‌شوند،

whether it's in your own head or with other people.

چه در ذهن خودتان باشند چه با دیگران.

So I encourage you to ask yourselves:

پس شما را تشویق می‌کنم از خودتان بپرسید:

Where in your lives right now

در حال حاضر در کجای زندگی‌تان

might defining your fears be more important than defining your goals?

شرح ترس‌هایتان مهم‌تر از شرح اهدافتان است؟

Keeping in mind all the while, the words of Seneca:

در همه حال سخن سنکا را به یاد داشته باشید:

"We suffer more often in imagination than in reality."

«ما بیشتر در تخیل رنج می‌بریم تا در واقعیت.»

Thank you very much.

خیلی متشکرم.

(Applause)

(تشویق)