How Your Sense of Smell Helps You Savor Flavor | Body Stuff with Dr. Jen Gunter | TED

In a recent survey,

Translator: Ali Nasrabadi Reviewer: sadegh vn

در یک نظرسنجی جدید،

a majority of respondents picked their sense of smell

اکثر شرکت‌کنندگان حس بویایی خود را

as the one they'd be most willing to give up

به عنوان حسی از بین حواس پنج‌گانه که

among the traditional five senses.

حاضرند از دست دهند، انتخاب کردند.

But if you love food,

ولی اگر عاشق غذا هستید،

you should be giving your nose much more credit.

باید بیشتر قدر بینی‌تان را بدانید.

Because it’s actually our sense of smell

زیرا در واقع حس بویایی ما هست که

that plays a huge role in our ability to process flavor.

نقش مهمی در توانایی ما برای پردازش طعم ایفا می‌کند.

[Body Stuff with Dr. Jen Gunter]

[چیزمیزهای بدنی با دکتر جن گانتر]

First, let's talk about how smell works,

ابتدا بیایید راجع به نحوه کارکرد بو صحبت کنیم

from coffee to stinky trash.

از قهوه گرفته تا آشغال بدبو.

The substances around us give off volatiles,

مواد اطراف ما ذرات فرّاری منتشر می‌کنند که

which you can think of as tiny smell molecules.

شما می‌توانید آن‌ها را مولکول‌های ریز بویایی در نظر بگیرید.

We breathe in these smell molecules,

ما این مولکول‌های بویایی را استنشاق می‌کنیم

which then stimulate the olfactory sensory neurons

که باعث تحریک نورون‌های حسی بویایی می‌شوند

that sit high in the nose.

که در قسمت فوقانی بینی قرار دارند.

Each of these neurons contains an odor receptor on its surface.

هرکدام از این نورون‌ها روی سطح خود یک گیرنده بویایی دارد.

Once the odor receptors are triggered by these smell molecules,

به محض اینکه این مولکول‌های بویایی باعث فعال‌شدن گیرنده‌های بویایی شوند،

the neurons send information about them to the brain.

نورون‌ها اطلاعاتی راجع به آن‌ها به مغز می‌فرستند.

Here's what I think is so cool.

این به نظرم خیلی باحال است:

The brain not only categorizes that information as a particular odor,

مغز نه تنها آن اطلاعات را به عنوان بویی خاص طبقه‌بندی می‌کند،

it may also begin to associate feelings,

بلکه ممکن است برای ارجاع در آینده

like pleasure or disgust and other moods and emotions with that odor

احساساتی نظیر لذت یا انزجار و دیگر خلق‌ها و احساسات را

for future reference.

به آن بو نسبت دهد.

For example, you sniff bacon, you eat it,

به عنوان مثال، وقتی بیکن را بو می‌کنید و می‌خورید،

your taste buds get salt,

جوانه‌های چشایی شما شوری را حس می‌کنند

and then your body gets a whack of fat,

و بعد بدن شما مقداری چربی دریافت می‌کند که

which is an energy source.

منبع انرژی است.

So the brain loves it and attaches a positive label to it.

پس بدن عاشق آن می‌شود و برچسب مثبتی به آن می‌زند.

The next time you smell bacon,

دفعۀ بعد که بوی بیکن را استشمام می‌کنید،

a sensation associated with pleasure arises.

احساسی حاکی از لذت برانگیخته می‌شود.

Now, there are a lot of smells out there,

البته کلی بو وجود دارد

more than our 400 or so odor receptors can detect.

بیش از آن‌چه که ۴۰۰ گیرنده بویایی ما یا بیشتر بتوانند شناسایی کنند.

But people with a healthy working sense of smell

ولی افرادی با حس بویایی فعال و سالم

have odor receptors that can combine

گیرنده‌های بویایی‌ای دارند که می‌تواند

to detect anywhere between 10,000

بین ۱۰,۰۰۰ تا

to more than a trillion different odors.

بیش از یک تریلیون بوی مختلف را شناسایی کند.

Now, taste is completely different.

البته قضیۀ مزه کاملاً متفاوت است.

It comes from taste receptors on our tongues and in our mouths.

مزه از گیرنده‌های چشایی روی زبان و دهان ما به وجود می‌آید.

Taste is limited to the basics: salty, sweet, bitter, sour

مزه‌های اصلی عبارتند از: شوری، شیرینی، تلخی، ترشی و...

and, somewhat controversially, umami or savory.

و مزه بحث‌برانگیزی به نام اومامی یا خوش‌طعمی.

You can taste without smell,

آدم می‌تواند بدون بو نیز مزه کند ولی

but anyone with a stuffy nose can attest

هرکسی که بینی‌اش گرفته باشد، می‌تواند شهادت دهد که

that's a pretty bland experience.

خیلی تجربه تعریف‌کردنی‌ای نیست.

That's because when we eat, for example, chewing pizza,

به خاطر این است که وقتی غذا می‌خوریم، مثلاً پیتزا...

the pizza releases volatiles that travel from our mouths and throat

پیتزا ذرات فرّاری منتشر می‌کند که از دهن و گلوی ما

up through the nasal passage.

به حفره بینی می‌روند.

There, olfactory neurons get all the complex smells from the pizza

آنجا، نورون‌های حسی بویایی تمام بوهای پیچیده پیتزا را دریافت کرده و

and send that information to the brain.

آن اطلاعات را به مغز می‌فرستند.

The smell and taste work together to help us enjoy food.

بو و مزه نیز با هم همکاری می‌کنند تا ما از غذا لذت ببریم.

When our nose isn't working properly and food seems flavorless,

وقتی بینی ما خوب کار نمی‌کند و غذا بی‌مزه به نظر می‌رسد،

it's because we're only tasting those basic tastes

به خاطر این است که ما تنها آن مزه‌های اصلی را

without any of the complex odors detected through smell.

بدون بوهای پیچیده شناسایی‌شده از طریق بوییدن را امتحان می‌کنیم.

So the next time you savor an amazing flavor,

پس دفعۀ بعد که مزه محشری را امتحان می‌کنید و لذت می‌برید،

thank your nose.

از بینی خود تشکر کنید.

Our sense of smell is what brings nuance to what we eat.

حس بویایی ما به غذایی که می‌خوریم، تفاوت می‌بخشد.