Does grammar matter? - Andreea S. Calude

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Pitipa Chongwatpol

You're telling a friend an amazing story,

คุณกำลังเล่าเรื่องสนุก ๆ ให้เพื่อนฟังอยู่ดี ๆ

and you just get to the best part when suddenly he interrupts,

ทันใดนั้นเอง ตอนมาถึงส่วนสำคัญ เขาก็ขัดขึ้นว่า

"The alien and I," not "Me and the alien."

"เอเลียนกับฉัน" ไม่ใช่ "ฉันกับเอเลียน"

Most of us would probably be annoyed,

พวกเราส่วนใหญ่อาจเกิดความรำคาญ

but aside from the rude interruption,

แต่นอกเหนือจากการขัดที่ดูหยาบคายนี้

does your friend have a point?

เพื่อนของคุณมีเหตุผลหรือเปล่า

Was your sentence actually grammatically incorrect?

ประโยคของคุณผิดไวยากรณ์หรือเปล่า

And if he still understood it, why does it even matter?

และถ้าเขายังเข้าใจมันได้อยู่ มันจะไปสำคัญอะไรล่ะ

From the point of view of linguistics,

จากมุมมองของนักภาษาศาสตร์

grammar is a set of patterns for how words are put together

ไวยากรณ์คือชุดของรูปแบบ ในการนำคำมาประกอบกัน

to form phrases or clauses,

เพื่อให้เกิดเป็นวลี หรืออนุประโยค

whether spoken or in writing.

ไม่ว่าจะเป็นในการพูด หรือการเขียนก็ตาม

Different languages have different patterns.

แต่ละภาษามีรูปแบบไวยากรณ์ ที่แตกต่างกัน

In English, the subject normally comes first,

ในภาษาอังกฤษ ประธานมักจะมาก่อน

followed by the verb,

ตามด้วยคำกริยา

and then the object,

และจากนั้นจึงเป็นกรรม

while in Japanese and many other languages,

ในขณะที่ภาษาญี่ปุ่น และอีกหลาย ๆ ภาษา

the order is subject, object, verb.

ลำดับคือประธาน กรรม และคำกริยา

Some scholars have tried to identify patterns common to all languages,

นักวิชาการบางรายพยายาม จัดแจงรูปแบบพื้นฐานของทุกภาษา

but apart from some basic features,

แต่นอกเหนือไปจาก โครงสร้างพื้นฐานบางอย่าง

like having nouns or verbs,

เช่นการมีคำนาม หรือคำกริยา แล้ว

few of these so-called linguistic universals have been found.

สิ่งที่เรียกว่า ความเป็นสากลทางภาษา ปรากฏอยู่น้อยมาก

And while any language needs consistent patterns to function,

และในขณะภาษาใด ๆ ก็ต้องการ รูปแบบที่แน่นอนเพื่อการใช้งาน

the study of these patterns opens up an ongoing debate between two positions

การศึกษารูปแบบเหล่านี้ ทำให้เกิด การถกเถียงระหว่างสองแนวคิด

known as prescriptivism and descriptivism.

ที่เป็นที่รู้จักกันว่าภาษาศาสตร์แบบกำหนด และภาษาศาสตร์แบบบรรยาย

Grossly simplified,

สรุปรวมก็คือ

prescriptivists think a given language should follow consistent rules,

นักภาษาศาสตร์แบบกำหนดคิดว่า ภาษาควรที่จะอยู่ในกรอบของกฎที่ชัดเจน

while descriptivists see variation and adaptation as a natural

ในขณะที่นักภาษาศาสตร์แบบบรรยายเห็นว่า ความหลากหลายและการดัดแปลงเป็นเรื่องปกติ

and necessary part of language.

และเป็นส่วนสำคัญของภาษา

For much of history, the vast majority of language was spoken.

ตามประวัติศาสตร์ ส่วนใหญ่ภาษาถูกใช้เพื่อสนทนา

But as people became more interconnected and writing gained importance,

แต่เมื่อคนมีการติดต่อสื่อสารกันมากขึ้น และการเขียนมีความสำคัญมากขึ้น

written language was standardized to allow broader communication

ภาษาเขียนถูกใช้เป็นมาตราฐาน เพื่อการสือสารที่กว้างขวางขึ้น

and ensure that people in different parts of a realm could understand each other.

และเป็นการให้หลักประกันว่า คนที่อยู่ในคนละพื้นที่จะเข้าใจกันและกัน

In many languages, this standard form came to be considered the only proper one,

ในหลายภาษา รูปแบบมาตรฐานนี้ เป็นแบบเดียวเท่านั้นที่ได้รับการยอมรับ

despite being derived from just one of many spoken varieties,

ทั้งที่มันถูกดัดแปลง มาจากรูปแบบการพูดแบบเดียว

usually that of the people in power.

โดยทั่วไปแล้ว โดยคนที่มีอำนาจ

Language purists worked to establish and propagate this standard

นักวิชาการทางภาษาทำหน้าที่สร้างกฎ และเผยแผ่มาตรฐานนี้

by detailing a set of rules that reflected the established grammar of their times.

โดยให้รายละเอียดในกฎแต่ละชุด ที่สะท้อนไวยากรณ์ที่พวกเขาสร้างขึ้น

And rules for written grammar were applied to spoken language, as well.

และกฎสำหรับไวยากรณ์การเขียน ถูกดัดแปลงมาใช้กับภาษาพูดด้วยเช่นกัน

Speech patterns that deviated from the written rules were considered corruptions,

รูปแบบของการพูด ที่ไม่เหมือนกับกฎการเขียน

or signs of low social status,

ถูกมองว่าเป็นความวิบัติ หรือการใช้ภาษาแบบชนชั้นล่าง

and many people who had grown up speaking in these ways

และหลายคนที่เติบโตมา กับการพูดในลักษณะนี้

were forced to adopt the standardized form.

ถูกบังคับให้เปลี่ยนมาใช้ รูปแบบที่เป็นมาตรฐาน

More recently, however,

อย่างไรก็ดี เมื่อไม่นานมานี้เอง

linguists have understood that speech is a separate phenomenon from writing

นักภาษาศาสตร์เข้าใจว่า การพูด เป็นปรากฏการณ์ที่แยกขาดจากการเขียน

with its own regularities and patterns.

ที่มีความสม่ำเสมอและรูปแบบของมันเอง

Most of us learn to speak at such an early age that we don't even remember it.

พวกเราส่วนใหญ่เรียนรู้ที่จะพูด ตอนที่เราอายุยังน้อยจนจำไม่ได้ด้วยซ้ำ

We form our spoken repertoire through unconscious habits,

เราสร้างคลังการพูดของเรา ผ่านนิสัยที่ไม่ได้ผ่านความคิด

not memorized rules.

ไม่ใช่กฎที่ต้องจดจำ

And because speech also uses mood and intonation for meaning,

และเพราะว่าการพูดยังใช้อารมณ์ และน้ำเสียงสูงต่ำสำหรับสื่อความหมาย

its structure is often more flexible,

โครงสร้างของมันมักจะยืดหยุ่นมากกว่า

adapting to the needs of speakers and listeners.

เพื่อปรับให้เข้ากับความต้องการ กับผู้พูดและผู้ฟัง

This could mean avoiding complex clauses that are hard to parse in real time,

นั่นอาจหมายถึงการหลีกเลี่ยงอนุประโยค ที่ยากต่อการวิเคราะห์แจกแจงในทันที

making changes to avoid awkward pronounciation,

การเปลี่ยนเปลงเพื่อหลีกเลี่ยง การออกเสียงที่ทำให้ติดขัด

or removing sounds to make speech faster.

หรือกร่อนเสียงเพื่อทำให้พูดได้เร็วขึ้น

The linguistic approach that tries to understand and map such differences

วิธีการทางภาษาศาสตร์ที่พยายาม เข้าใจและร่างแผนที่ความแตกต่าง

without dictating correct ones is known as descriptivism.

โดยไม่เข้าไปกำกับแก้ไข เรียกว่าภาษาศาสตร์แบบบรรยาย

Rather than deciding how language should be used,

แทนที่จะกำหนดว่า ภาษาควรถูกนำไปใช้อย่างไร

it describes how people actually use it,

มันอธิบายว่าคนใช้ภาษากันอย่างไร

and tracks the innovations they come up with in the process.

และติดตามนวัฒกรรมที่มันเกี่ยวข้อง

But while the debate between

แต่ในขณะที่การโต้เถียงระหว่าง

prescriptivism and descriptivism continues,

ภาษาศาสตร์แบบกำหนด และแบบบรรยายยังคงดำเนินต่อไป

the two are not mutually exclusive.

ทั้งสองแนวคิดนี้ ไม่ได้มีความสมบูรณ์ในทุกแง่มุม

At its best, prescriptivism is useful for informing people

เอาเข้าจริง ภาษาศาสตร์แบบกำหนด มีประโยชน์สำหรับการบอกเรา

about the most common established patterns at a given point in time.

เกี่ยวกับรูปแบบพื้นฐานทั่วไป ณ เวลาใด เวลาหนึ่ง

This is important, not only for formal contexts,

มันมีความเสำคัญ ไม่เพียงแต่สำหรับบริบทที่เป็นทางการ

but it also makes communication easier between non-native speakers

แต่ยังทำให้การสื่อสารง่ายขึ้นอีก ระหว่างผู้พูดที่ไม่ใช่เจ้าของภาษา

from different backgrounds.

ที่มีพื้นเพที่แตกต่างกัน

Descriptivism, on the other hand,

ทว่าภาษาศาสตร์แบบบรรยาย

gives us insight into how our minds work

ให้รายละเอียดเชิงลึกกับเรา ว่าความคิดของเราทำงานอย่างไร

and the instinctive ways in which we structure our view of the world.

และวิธีการโดยสัญชาตญาณ ซึ่งเราสร้างกรอบการมองโลกของเรา

Ultimately, grammar is best thought of as a set of linguistic habits

ที่สุดแล้ว ไวยากรณ์ควรถูกพิจารณา ว่าเป็นกลุ่มพฤติกรรมทางภาษา

that are constantly being negotiated and reinvented

ที่คนยอมรับตกลงและสร้างขึ้นมาใหม่ อย่างสม่ำเสมอ

by the entire group of language users.

โดยกลุ่มคนที่ใช้ภาษานั้น

Like language itself,

เช่นเดียวกับตัวภาษาเอง

it's a wonderful and complex fabric

มันเป็นเส้นใยที่สวยงามและซับซ้อน

woven through the contributions of speakers and listeners,

ที่สอดประสานผ่านความร่วมมือ ของผู้พูดและผู้ฟัง

writers and readers,

ผู้เขียนและผู้อ่าน

prescriptivists and descriptivists,

นักภาษาศาสตร์แบบกำหนด และแบบบรรยาย

from both near and far.

จากทั้งใกล้และไกล