Does grammar matter? - Andreea S. Calude

Translator: mohammad sadegh ebrahimzadeh Reviewer: Masoud Motamedifar

You're telling a friend an amazing story,

شما در حال تعریف یک داستان شگفت‌انگیر برای یک دوست هستید،

and you just get to the best part when suddenly he interrupts,

و شما در همان لحظه به بهترین قسمت می‌رسید که ناگهان او حرف را قطع می‌کند،

"The alien and I," not "Me and the alien."

«بیگانه و من،» نه «خودم و بیگانه.»

Most of us would probably be annoyed,

بسیاری از ما احتمالاً آزرده خواهیم شد،

but aside from the rude interruption,

اما جدا از وقفهٔ بی ادبانه،

does your friend have a point?

آیا دوست شما نکته‌ای دارد؟

Was your sentence actually grammatically incorrect?

آیا جملهٔ شما واقعاً از نظر دستور زبان نادرست بود؟

And if he still understood it, why does it even matter?

و اگر او با این وجود آن را فمهمیده است، چرا اصلا حتی اهمیت دارد؟

From the point of view of linguistics,

از دیدگاه زبان شناسی،

grammar is a set of patterns for how words are put together

دستور زبان مجموعه‌ای از الگوهایی برای نحوهٔ قرار گیری کلمات در کنار هم هست

to form phrases or clauses,

تا عبارات یا جمله‌وارهایی را تشکیل دهند،

whether spoken or in writing.

چه گفتاری یا نوشتاری.

Different languages have different patterns.

زبان‌های مختلف الگوهای متفاوتی دارند.

In English, the subject normally comes first,

در زبان انگلیسی عموماً فاعل ابتدا می‌آید

followed by the verb,

و پس از آن فعل،

and then the object,

و سپس مفعول می‌آید،

while in Japanese and many other languages,

در حالی که در ژاپنی و بسیاری از زبان‌های دیگر،

the order is subject, object, verb.

ترتیب فاعل، مفعول، فعل است.

Some scholars have tried to identify patterns common to all languages,

برخی از پژوهشگران سعی کرده‌اند الگوهای مشترک همه زبان‌ها را شناسایی کنند،

but apart from some basic features,

اما جدای از برخی ویژگی‌های اساسی،

like having nouns or verbs,

مانند داشتن اسامی یا افعال،

few of these so-called linguistic universals have been found.

تعداد کمی از این به اصطلاح کلیات زبانی یافت شده‌اند.

And while any language needs consistent patterns to function,

و در حالی که هر زبانی برای کارکرد به الگوهای ثابتی نیاز دارد،

the study of these patterns opens up an ongoing debate between two positions

مطالعهٔ این الگوها بحث مداومی را بین دو موضع موسوم به

known as prescriptivism and descriptivism.

تجویزگرایی و توصیف‌گرایی باز می‌کند.

Grossly simplified,

به طور بسیار ساده،

prescriptivists think a given language should follow consistent rules,

تجویزگرایان فکر می‌کنند که یک زبان معین باید از قوانین ثابت پیروی کند،

while descriptivists see variation and adaptation as a natural

در حالی که توصیف‌گرایان، تنوع و انطباق را بخشی طبیعی و ضروری زبان می‌دانند.

and necessary part of language.

For much of history, the vast majority of language was spoken.

در بیشتر تاریخ، اکثریت قریب به اتفاق زبان گفتاری بود.

But as people became more interconnected and writing gained importance,

اما همانطور که مردم بیشتر به هم پیوستند و نوشتار اهمیت پیدا کرد،

written language was standardized to allow broader communication

زبان نوشتاری استاندارد شد تا امکان ارتباط گسترده‌تر را فراهم کند

and ensure that people in different parts of a realm could understand each other.

و اطمینان حاصل شود

که افراد در بخش‌های مختلف یک قلمرو می‌توانند یکدیگر را درک کنند.

In many languages, this standard form came to be considered the only proper one,

در بسیاری از زبان‌ها، این شکل استاندارد تنها شکل مناسب در نظر گرفته شد،

despite being derived from just one of many spoken varieties,

علی‌رغم اینکه تنها از یکی از چندین گونه‌ی گفتاری مشتق شده بود،

usually that of the people in power.

که معمولاً از افراد صاحب منصب بود.

دانش پژوهان زبان، برای ایجاد و انتشار این استاندارد از طریق

Language purists worked to establish and propagate this standard

by detailing a set of rules that reflected the established grammar of their times.

تشریح مجموعه‌ای از قوانین که منعکس‌کنندهٔ دستور زبان رایج زمان آنها بود، کار کردند.

و قوانین دستور زبان نوشتاری در زبان گفتاری نیز اعمال شد.

And rules for written grammar were applied to spoken language, as well.

الگوهای گفتاری که از قوانین مکتوب منحرف می‌شد، به عنوان بی‌اخلاقی،

Speech patterns that deviated from the written rules were considered corruptions,

or signs of low social status,

یا نشانه‌هایی از موقعیت اجتماعی پایین تلقی می‌شد،

و بسیاری از افرادی که با این روش‌های صحبت کردن بزرگ شده بودند،

and many people who had grown up speaking in these ways

were forced to adopt the standardized form.

مجبور شدند تا شکل استاندارد شده را اتخاذ کنند.

More recently, however,

با این حال، اخیراً،

linguists have understood that speech is a separate phenomenon from writing

زبان شناسان دریافته‌اند که گفتار با قاعده‌ها و الگوهای خاص خود

with its own regularities and patterns.

پدیده‌ای جدا از نوشتار است.

Most of us learn to speak at such an early age that we don't even remember it.

بسیاری از ما صحبت کردن را در سنین پایین یاد می‌گیریم

که حتی آن را به خاطر نمی‌آوریم.

We form our spoken repertoire through unconscious habits,

ما اندوختهٔ گفتاری خود را از طریق عادات ناخودآگاه شکل می‌دهیم،

not memorized rules.

نه قوانین محفوظی.

And because speech also uses mood and intonation for meaning,

و از آنجایی که گفتار نیز از حالت و لحن برای معنا استفاده می‌کند،

its structure is often more flexible,

ساختار آن اغلب انعطاف پذیرتر است

adapting to the needs of speakers and listeners.

و با نیازهای گویندگان و شنوندگان منطبق می‌شود.

This could mean avoiding complex clauses that are hard to parse in real time,

این می‌تواند به معنای اجتناب از جمله‌وارهای پیچیده‌ای باشد

که تحلیل بی‌درنگ آن‌ها دشوار است،

ایجاد تغییراتی برای جلوگیری از تلفظ ناخوشایند،

making changes to avoid awkward pronounciation,

یا حذف صداها برای سریعتر کردن گفتار.

or removing sounds to make speech faster.

The linguistic approach that tries to understand and map such differences

رویکرد زبانی که سعی در درک و ترسیم چنین تفاوت‌هایی

without dictating correct ones is known as descriptivism.

بدون دیکته کردن تفاوت‌های صحیح دارد، توصیف‌گرایی نامیده می‌شود.

Rather than deciding how language should be used,

بجای تصمیم‌گیری درباره نحوهٔ درست استفاده از زبان،

it describes how people actually use it,

نحوهٔ استفاده مردم از آن را شرح می‌دهد

و ابداعاتی را که در این فرآیند اتفاق می‌افتد دنبال می‌کند.

and tracks the innovations they come up with in the process.

But while the debate between

اما در حالی که بحث بین

prescriptivism and descriptivism continues,

تجویزگرایی و توصیف‌گرایی ادامه دارد،

the two are not mutually exclusive.

این دو مانع الجمع نیستند.

At its best, prescriptivism is useful for informing people

در بهترین حالت، تجویزگرایی برای اطلاع رسانی به مردم

about the most common established patterns at a given point in time.

در مورد رایج‌ترین الگوهای تثبیت شده در یک مقطع زمانی معین، مفید است.

This is important, not only for formal contexts,

این امر نه تنها برای زمینه‌های رسمی مهم است،

but it also makes communication easier between non-native speakers

بلکه ارتباط بین افراد غیر بومی با پیشینه‌های مختلف را آسان‌تر می‌کند.

from different backgrounds.

Descriptivism, on the other hand,

از سوی دیگر، توصیف‌گرایی

به ما بینشی در مورد نحوه عملکرد ذهنمان و روش‌های غریزی

gives us insight into how our minds work

and the instinctive ways in which we structure our view of the world.

که در آن دیدگاه خود را نسبت به جهان ساختار می‌دهیم، می‌دهد.

Ultimately, grammar is best thought of as a set of linguistic habits

در نهایت، دستور زبان به بهترین وجه

به عنوان مجموعه‌ای از عادات زبانی در نظر گرفته می‌شود

that are constantly being negotiated and reinvented

که دائماً توسط کل گروه کاربران زبان در حال تبادل شدن و ابداع مجدد است.

by the entire group of language users.

Like language itself,

این زبان به‌تنهایی مانند

it's a wonderful and complex fabric

پارچه‌ای شگفت‌انگیز و پیچیده است

woven through the contributions of speakers and listeners,

که از طریق مشارکت سخنرانان و شنوندگان،

نویسندگان و خوانندگان،

writers and readers,

prescriptivists and descriptivists,

تجویزگراها و توصیف‌گراها،

from both near and far.

از دور و نزدیک، بافته شده است.