What happens to your body at the top of Mount Everest - Andrew Lovering

Translator: Mahshid Moballegh Nasery Reviewer: Masoud Motamedifar

If someone teleported from sea level to the top of Mt. Everest,

اگر کسی از سطح دریا به قله اورست تله‌پورت کند،

things would go bad fast.

همه چیز به سرعت پیش می‌رود.

At an altitude of 8,848 meters,

در ارتفاع ۸۸۴۸ متری،

barometric pressure is approximately 33% of what it is at sea level.

فشار بارومتری تقریباً ۳۳ درصد میزان فشار در سطح دریا است.

This means there's significantly less oxygen in the air,

این بدان معناست که به میزان قابل توجه اکسیژن کمتری در هوا است،

and our teleported individual would likely suffocate in minutes.

و فرد تله پورت شده‌مان احتمالا در عرض چند دقیقه خفه می‌شود.

However, for people that make this same journey over the course of a month,

با این حال، افرادی که این سفر را در طول یک ماه انجام می‌دهند،

it's possible to survive at the peak for hours.

مکن است ساعت‌ها در اوج زنده بمانند.

So what can happen to our bodies in just one month

پس چه اتفاقی می‌تواند تنها در یک ماه برای بدن ما بیفتد

that allows us to endure this incredible altitude?

که به ما اجازه می‌دهد این ارتفاع باورنکردنی را تحمل کنیم؟

Let’s imagine you’re one of the 5.8 billion people

بیایید تصور کنیم شما یکی از ۵.۸ میلیارد نفر هستید

living less than 500 meters above sea level.

که در ارتفاع کمتر از ۵۰۰ متر از سطح دریا زندگی می‌کنند.

When you take a breath at this altitude,

وقتی در این ارتفاع نفس می‌کشید،

your lungs fill up with air composed of numerous gases and compounds.

ریه‌هایتان پر از هوای متشکل از گازها و ترکیبات متعدد می‌شود.

Most important among these are oxygen molecules,

مهمترین آنها مولکول‌های اکسیژن هستند،

which bind to the hemoglobin in your red blood cells.

که به هموگلوبین موجود در گلبول‌های قرمز خونتان متصل می‌شوند.

Blood then circulates throughout your body,

سپس خون در سراسر بدن شما گردش می‌کند،

bringing essential oxygen to all your cells.

اکسیژن ضروری را به تمام سلول‌هایتان می‌رساند.

But as altitude increases, the air starts to get thinner.

اما با افزایش ارتفاع، هوا شروع به رقیق‌شدن می‌کند.

The relative amounts of each compound remain the same

مقادیر نسبی هر ترکیب

well into the upper atmosphere,

در اتمسفر فوقانی یکسان باقی می‌ماند،

but overall, there is less oxygen for our bodies to absorb.

اما به طور کلی، اکسیژن کمتری برای جذب توسط بدن ما وجود دارد.

And if you ascend to altitudes above 2,500 meters,

و اگر به ارتفاعات بالای ۲۵۰۰ متر صعود کنید،

the resulting oxygen deprivation can cause a form of altitude sickness

کمبود اکسیژن ناشی از آن می‌تواند نوعی بیماری ارتفاع را ایجاد کند

known as AMS,

که به ای ام اس معروف است،

often causing headaches, fatigue and nausea.

که اغلب باعث سردرد، خستگی و حالت تهوع می‌شود.

Fortunately, AMS only happens when we ascend too fast,

خوشبختانه، ای ام اس تنها زمانی اتفاق می‌افتد که ما خیلی سریع صعود کنیم،

because our bodies have numerous ways of adapting to high altitudes.

زیرا بدن ما راه‌های زیادی برای سازگاری با ارتفاعات دارد.

Within minutes or even seconds of reaching altitudes of 1,500 meters,

در عرض چند دقیقه یا حتی چند ثانیه پس از رسیدن به ارتفاعات ۱۵۰۰ متری،

carotid chemoreceptors in your neck sense your blood’s low oxygen pressure.

گیرنده‌های شیمیای کاروتید در گردن شما فشار کم اکسیژن خون شما را حس می‌کنند.

This triggers a response that increases the rate and depth of your breathing

این واکنش باعث افزایش سرعت و عمق تنفس شما می‌شود

to counteract the lack of oxygen.

تا با کمبود اکسیژن مقابله کند.

Your heart rate also increases

ضربان قلبتان نیز افزایش می‌یابد

and your heart contracts more tightly to pump additional blood with each beat,

و قلبتان محکم‌تر منقبض می‌شود تا با هر ضربان خون اضافی پمپاژ کند،

quickly moving oxygenated blood around your body.

و خون اکسیژن‌دار را به سرعت در بدنتان حرکت دهد.

All these changes happen relatively fast, and if you were to keep ascending,

همه این تغییرات نسبتا سریع اتفاق می‌افتند و اگر بخواهید به صعود ادامه دهید،

your heart rate and breathing would speed up accordingly.

ضربان قلب و تنفس شما بر این اساس سرعت می‌گیرد.

But if you stayed at this altitude for several weeks,

اما اگر چندین هفته در این ارتفاع ماندید،

you could reap the benefits of some longer-term adaptations.

می‌توانید از مزایای برخی از سازگاری‌های طولانی مدت بهره‌مند شوید.

Within the first few days above 1,500 meters,

در چند روز اول بالای ۱۵۰۰ متر،

the volume of plasma in your blood decreases,

حجم پلاسمای خونتان کاهش می‌یابد،

which increases the concentration of hemoglobin.

که باعث افزایش غلظت هموگلوبین می‌شود.

Over the next two weeks, your hemoglobin levels will continue to rise,

در طی دو هفته آینده، سطح هموگلوبین شما بازهم افزایش خواهد یافت.

allowing your blood to carry even more oxygen per milliliter.

و به خونتان اجازه می‌دهد اکسیژن بیشتری در هر میلی‌لیتر حمل کند.

Paired with your high heart rate,

همراه با ضربان قلب بالای شما،

this new hemoglobin-rich blood efficiently distributes oxygen throughout your body.

این خون جدید غنی از هموگلوبین به طور موثر اکسیژن را در سراسر بدن شما توزیع می‌کند.

So much so that the volume of blood being pumped with each heartbeat

به حدی که حجم خونی که با هر ضربان قلب پمپاژ می‌شود

can return to normal levels.

می‌تواند به سطح نرمال بازگردد.

Over this same time, your breathing also increases even further

طی همین مدت، تنفس شما نیز در

in a process called ventilatory acclimatization.

فرآیندی به نام سازگاری تهویه‌ای بیشتر می‌شود.

After this several weeks of extended acclimatization,

پس از چند هفته سازگاری طولانی مدت،

your body has made enough significant changes to climb even higher.

بدن شما به اندازه کافی تغییرات قابل توجهی ایجاد کرده است که حتی می‌تواند بالاتر رود.

However, you’ll still have to spend additional time acclimating along the way,

با این حال، همچنان باید زمان بیشتری را برای سازگاری در طول مسیر صرف کنید،

often climbing back down to recover before ascending even higher.

و اغلب قبل از صعود حتی بالاتر، برای بهبودی دوباره به پایین بروید.

Because the summit of Everest isn't just high,

چون قله اورست فقط مرتفع نیست،

it’s the highest place on Earth.

این بلندترین مکان روی زمین است.

And at altitudes above 3,500 meters, our bodies are under incredible stress.

و در ارتفاعات بالای ۳۵۰۰ متر، بدنمان تحت استرس باورنکردنی قرار دارد.

Arteries and veins in the brain dilate to speed up blood flow,

شریان‌ها و وریدهای مغز برای تسریع جریان خون گشاد می‌شوند.

But our smallest blood vessels, called capillaries,

اما کوچکترین رگ‌های خونی ما، که مویرگ‌ها نامیده می‌شوند،

remain the same size.

در همان اندازه باقی بماند.

This increased pressure can cause blood vessels to leak,

این افزایش فشار می‌تواند ،باعث نشت رگ‌های خونی شود

and fluid to build up in the brain.

و مایع در مغز جمع شود.

A similar issue can occur in the lungs,

مشکل مشابهی می‌تواند در ریه‌ها رخ دهد،

where low oxygen causes blood vessels to constrict,

جایی که اکسیژن‌ کم باعث انقباض عروق خونی می‌شود،

leading to more leaking vessels and fluid buildup.

که منجر به نشت بیشتر عروق و تجمع مایع می‌شود.

These two conditions— known as HACE and HAPE, respectively—

این دو حالت که به ترتیب با -نام‌های HACE و HAPE شناخته می‌شوند-

are incredibly rare,

فوق‌العاده نادر هستند،

but can be life-threatening if not dealt with quickly.

اما اگر سریع با آن مقابله نشود، می‌تواند تهدیدکننده زندگی باشد.

Some Tibetans and South Americans with family histories

برخی از تبتی‌ها و آمریکایی‌های جنوبی با سابقه خانوادگی

of living at high altitude

زندگی در ارتفاعات

have genetic advantages that can prevent minor altitude sickness,

دارای مزایای ژنتیکی هشتند که می‌تواند از بیماری ارتفاع جزئی جلوگیری کند،

but even they aren’t immune to these severe conditions.

اما حتی آنها نیز از این شرایط سخت مصون نیستند.

Yet despite these risks, climbers over the last century

با وجود این خطرات، کوهنوردان در طول قرن گذشته

have proved people can go higher than scientists ever thought possible.

ثابت کرده‌اند که مردم می‌توانند از آنچه دانشمندان تصور می‌کردند بالاتر بروند.

Pushing past their body’s limitations,

با پشت سر گذاشتن محدودیت‌های بدنشان،

these climbers have redefined what humanity can adapt to.

این کوهنوردان آنچه را که بشریت می‌تواند با آن سازگار شود را دوباره تعریف کرده‌اند.