Why are we so attached to our things? - Christian Jarrett

Translator: hassan qodusi Reviewer: soheila Jafari

After witnessing the violent rage shown by babies

بعد از مشاهده رنجش و خشمی که کودکان از خود نشان می‌دهند

whenever deprived of an item they considered their own,

وقتی از آنچه مال خود می‌پنداشته‌اند محروم شان می‌کنند

Jean Piaget, a founding father of child psychology,

«ژان پلاگت» پدر علم روانشناسی کودکان،

observed something profound about human nature.

موضوع مهمی را در مورد ذات بشر مشاهده کرد.

Our sense of ownership emerges incredibly early.

اینکه حس مالکیت ما خیلی زود بروز می‌کند.

Why are we so clingy?

چرا نمی‌توانیم دل بکنیم؟

There's a well-established phenomenon in psychology

پدیده کاملاً شناخته شده‌ای در روانشناسی هست

known as the endowment effect

به اسم اثر موهبت

where we value items much more highly just as soon as we own them.

زمانی که شئی را صاحب شدیم ارزش خیلی بیشتری برای آن قائلیم.

In one famous demonstration,

در نمایشی مشهور در این رابطه،

students were given a choice between a coffee mug

به دانش آموزان حق انتخاب بین لیوان قهوه

or a Swiss chocolate bar

یا شکلات سوییسی داده شد

as a reward for helping out with research.

به عنوان جایزه کمک به تحقیق.

Half chose the mug, and half chose the chocolate.

نیمی لیوان قهوه را و نیمی دیگر شکلات را انتخاب کردند.

That is, they seemed to value the two rewards similarly.

به عبارت دیگر، ظاهراً ارزش آن‌ها در نزد دانش‌آموزان برابر بوده.

Other students were given a mug first

به دانش آموزانی دیگر نخست یک لیوان داده شد

and then a surprise chance to swap it for a chocolate bar,

و بعد یک حق انتخاب ناگهانی برای عوض کردن آن با شکلات،

but only 11% wanted to.

اما تنها ۱۱درصد قبول کردند.

Yet another group started out with chocolate,

ولی یک گروه دیگر با شکلات شروع کرد،

and most preferred to keep it rather than swap.

و باز هم بیشترشان حاضر به تعویض آن نبودند

In other words, the students nearly always put greater value

این یعنی دانش آموزان همیشه ارزش بیشتری قائل هستند

on whichever reward they started out with.

به آن جایزه‌ای که در ابتدا به آن‌ها داده شده.

Part of this has to do with how quickly we form connections

بخشی از آن مربوط می‌شود به سرعت عمل در برقراری ارتباط

between our sense of self and the things we consider ours.

بین احساسات خودمان و چیزهایی که مال خود می‌پنداریم.

That can even be seen at the neural level.

حتی شاید ربط عصبی هم داشته باشد.

In one experiment, neuroscientists scanned participants' brains

در یک آزمایش، عصب شناسان مغز شرکت کنندگان را اسکن کردند

while they allocated various objects either to a basket labeled "mine,"

در حالی که اشیاء گوناگونی را در یک سبد با نام «مال من»

or another labeled, "Alex's."

یا «مال الکس» قرار می‌دادند.

When participants subsequently looked at their new things,

بعد از آن وقتی شرکت کننده‌ها به اشیا جدید نگاه می‌کردند

their brains showed more activity

مغزشان در مناطقی که معمولاً

in a region that usually flickers into life

مربوط به حیات است و ما به خودمان فکر می‌کنیم

whenever we think about ourselves.

فعالیت بیشتری نشان می‌داد.

Another reason we're so fond of our possessions

علت دیگر که اینقدر به دارایی‌هایمان علاقمند هستیم

is that from a young age we believe they have a unique essence.

این است که از کودکی به این باور می رسیم که آنها وجودی منحصر به فرد دارند.

Psychologists showed us this by using an illusion

روانشناس‌ها این مورد را با استفاده از یک فریب حسی نشان دادند

to convince three to six-year-olds they built a copying machine,

با متقاعد کردن سه کودک شش ساله که آنها یک ماشین کپی‌کننده ساخته‌اند،

a device that could create perfect replicas of any item.

ابزاری که می‌تواند نسخه‌های کاملاً مشابه هر شئی را بسازد.

When offered a choice between their favorite toy

وقتی حق انتخاب بین اسباب بازی مورد علاقه کودکان

or an apparently exact copy,

و یک نسخه‌ی کاملاً‌ یکسان به آن‌ها داده شد،

the majority of the children favored the original.

بیشتر بچه‌ها نسخه اصلی را انتخاب کردند.

In fact, they were often horrified at the prospect of taking home a copy.

در واقع، آنها می‌ترسیدند که یک نسخه کپی را به خانه ببرند.

This magical thinking about objects isn't something we grow out of.

این طرز تفکر شگرف در مورد اشیاء چیزی نیست که یادش بگیریم.

Rather it persists into adulthood while becoming ever more elaborate.

ولی با افزایش سن این حس قوی‌تر می‌شود.

For example, consider the huge value placed on items

برای مثال، ارزش بی‌اندازه‌ای را در نظر بگیرید

that have been owned by celebrities.

که روی اموال ستاره‌های مشهور افزوده می‌شود.

It's as if the buyers believed the objects they'd purchased

گویی خریداران معتقد هستند که چیزی که خریده‌اند

were somehow imbued with the essence of their former celebrity owners.

به نوعی از طرف آن صاحبان مشهور قبلی مورد تبرک قرار گرفته.

For similar reasons, many of us are reluctant to part with family heirlooms

به دلایل مشابهی، خیلی از ما مایل به جدایی از میراث خانواده‌ی خود نیستیم

which help us feel connected to lost loved ones.

این کار به ما حس اتصال به از دست رفتگان‌مان را می‌دهد.

These beliefs can even alter our perception of the physical world

حتی این عقاید می‌توانند ادراک ما از جهان فیزیکی را اصلاح کرده

and change our athletic abilities.

و توانایی‌های ورزشی ما را بهتر کنند.

Participants in a recent study were told they were using a golf putter

به شرکت کنندگان در آزمایشی تازه انجام شده گفته شد در دست‌شان یک چوب گلف است

once owned by the champion Ben Curtis.

که متعلق به قهرمان گلف «بن کارتیس» بوده.

During the experiment,

هنگام آزمایش،

they perceived the hole as being about a centimeter larger

آنها سوراخ را یک سانتی‌متر بزرگتر می‌پنداشتند.

than controlled participants using a standard putter

نسبت به همبازی‌های کنترل شده‌شان که از یک چوب گلف معمولی استفاده می‌کردند

and they sank slightly more putts.

و توپ‌های بیشتری را گل کردند.

Although feelings of ownership emerge early in life, culture also plays a part.

گرچه احساس مالکیت در اوان کودکی ظاهر می‌شود، اما فرهنگ هم در آن دخیل است.

For example, it was recently discovered that Hadza people of northern Tanzania

برای مثال، اخیراً متوجه شده‌اند که قبیله‌ی «هادزا» در شمال تانزانیا

who are isolated from modern culture

که از فرهنگ امروزی دور افتاده‌اند

don't exhibit the endowment effect.

اثر موهبت را از خود بروز نمی‌دهند.

That's possibly because they live in an egalitarian society

شاید علت آن زندگی آن‌ها در جامعه‌ای با حقوق برابر است

where almost everything is shared.

که در آن همه چیز مشترک است.

At the other extreme, sometimes our attachment to our things can go too far.

از سوی دیگر، گاهی اوقات پیوند ما به اشیاء بیش از اندازه است.

Part of the cause of hoarding disorder is an exaggerated sense of responsibility

بخشی از علت اختلال اندوخته‌سازی، همین افراط در حس مسئولیت‌پذیری

and protectiveness toward one's belongings.

و محافظت کردن از مال و اموال خود است.

That's why people with this condition find it so difficult to throw anything away.

به همین علت است که افراد دچار این اختلال هیچ چیز کهنه‌ای را نمی‌تواند دور بیندازند.

What remains to be seen today

آنچه که امروزه نامعلوم است

is how the nature of our relationship with our possessions

این است که چطور طبیعتِ رابطه‌ی ما با داشته‌هایمان

will change with the rise of digital technologies.

با آمدن فناوری‌های نوین تغییر خواهد کرد.

Many have forecast the demise of physical books and music,

خیلی‌ها پیش‌بینی کرده‌اند که کتاب و موسیقی به شکل فیزیکی منسوخ خواهند شد،

but for now, at least, this seems premature.

اما حداقل فعلاً زمان آن نرسیده است.

Perhaps there will always be something uniquely satisfying

شاید همیشه موضوع ویژه‌ی رضایت‌بخشی وجود داشته باشد

about holding an object in our hands and calling it our own.

که بخواهیم شیئی را در دستمان نگه داریم و بگوییم مال خودمان است.