You can only save one— who do you choose? - Doug MacKay

Translator: Mahshad Jonaidi Reviewer: shirin etebar

You are the captain of the Mallory 7, an interstellar cargo transport.

شما کاپیتان «مالوری ۷» هستید، یک محموله‌ی بار میان‌ستاره‌ای.

On your way to the New Lindley spaceport, you receive a distress call.

در راهتان به ایستگاه فضایی «نیو لیندلی» یک تماس اضطراری دریافت می‌کنید.

There’s been an explosion on the Telic 12

یک انفجار در «تلیک ۱۲» اتفاق افتاده

and its passengers are running out of oxygen.

و اکسیژن مسافرها در حال تمام شدن است.

As you set a course to intercept, you check the Telic 12′s manifest.

همان طور که دنبال راهی برای متوقف کردن این اتفاق هستید،

فهرست مسافرانش را چک می‌کنید.

It’s currently transporting 30 middle-aged individuals

الان در حال منتقل کردن ۳۰ فرد میانسال

from some of Earth’s poorest districts to the labor center on New Lindley,

از برخی از فقیرترین مناطق زمین به کارگاهی در نیو لیندلی است،

where they'll be assigned jobs on the spaceport.

جایی که در ایستگاه فضایی به آن‌ها کار داده می‌شود.

But as you approach the Telic 12, you receive a second distress call.

ولی وقتی در حال رسیدن به تلیک ۱۲ هستید، یک پیام اضطراری دیگر دریافت می‌کنید.

A luxury space cruiser called the Pareto has lost a thruster,

یک کشتی فضایی مجلل به نام «پریتو» یکی از رانشگرانش را از دست داده،

sending them careening towards an asteroid belt.

و این آن‌ها را مستقیم به کمربند سیارکی می‌فرستد.

Without your help, the 20 college students headed for vacation

بدون کمک شما، ۲۰ دانشجویی که برای تعطیلات سوار پریتو هستند،

aboard the Pareto are all doomed.

همگی نابود می‌شوند.

So with only enough time to save one ship, which one should you choose?

پس با اندک زمانی که برای نجات فقط یک سفینه دارید، کدام را باید انتخاب کنید؟

This dilemma is an example of a broader class of problems

این دوراهی یک نمونه از مسائل بزرگ‌تر است،

where a life-saving resource— such as a donated organ or vaccine—

جاهایی که یک منبع نجات -مثل یک عضو اهدایی یا واکسن-

is scarce.

کمیاب است.

There are many schools of thought on how to approach these problems,

مکاتب فکری بسیاری برای چگونگی برخورد در این مواقع وجود دارد،

and one of the most influential is utilitarianism,

و یکی از اثرگذارترین آن‌ها فایده‌گرایی است،

an ethical view first systematically developed

یک دیدگاه اخلاقی که ابتدا توسط «جرمی بنتام» و «جان استوارت میل»

by Jeremy Bentham and John Stuart Mill.

به طور سیستماتیک ایجاد شد.

In this view, you should choose the action

در این دیدگاه، باید راهی را انتخاب کنید

which promises the greatest sum of happiness.

که بیشترین مقدار خوشحالی و خوشبختی را تضمین می‌کند.

Though, how to define and measure happiness is a difficult question.

اگرچه نحوه‌ی تعریف و اندازه‌گیری خوشحالی یک سوال دشوار است.

For example, hedonists would suggest a happy life

برای مثال، نظر لذت‌گرایان این است که زندگی شاد

contains the most pleasure and the least pain.

بیشترین خوشی و کمترین درد و سختی را دارد.

Others might say it’s the life where your desires are most fulfilled.

دیگران ممکن است بگویند که زندگی‌ای است که بیشتر خواسته‌هایتان برآورده شده‌اند.

However happiness is defined,

هرطور که خوشبختی و خوشحالی تعریف شود،

most would agree that saving 30 lives has the potential

اکثراً موافق خواهند بود که نجات ۳۰ نفر پتانسیل این را دارد

to generate more happiness than saving 20.

که خوشحالی بیشتری را نسبت به نجات دادن ۲۰ نفر به دنبال بیاورد.

But is it enough to consider how many lives would be saved?

اما این کافیست که فقط تعداد جان‌هایی که نجات خواهند یافت را در نظر بگیرید؟

Or should you also consider how many life years would be?

یا شمار سال‌هایی را که نجات خواهند یافت هم باید بررسی کنید؟

Assuming a life expectancy of 80, saving the lives of the students,

با فرض ۸۰ سال میانگین طول عمر، نجات جان دانشجوها،

with an average age of 20, saves 1,200 life years,

با میانگین سن ۲۰، ۱,۲۰۰ سال زندگی را نجات می‌دهد،

while saving the workers, with an average age of 45, saves 1,050.

در حالی که نجات کارگرها، با میانگین سن ۴۵، ۱,۰۵۰ سال زندگی نجات می‌دهد.

All things being equal, a longer life should promise

اگر سایر نکات یکسان باشند، طول زندگی بیشتر، باید

a greater sum of happiness than a shorter one.

در مجموع خوشحالی بیشتری را نسبت به طول زندگی کوتاه‌تر تضمین کند.

So perhaps saving the smaller ship actually has the potential

پس شاید نجات دادن فضاپیمای کوچکتر درواقع

to generate the most happiness.

پتانسیل این را دارد که خوشحالی بیشتری را به دنبال بیاورد.

If all these calculations feel a bit cold,

اگر همه‌ی این محاسبات هنوز کمی عجیب به نظر می‌رسد،

you may want to consider a different approach.

شاید بخواهید یک دیدگاهِ دیگر را هم بررسی کنید.

The philosopher Derek Parfit argues we should give priority to the worse off,

فیلسوف «درک پارفیت» استدلال می‌کند که باید به کسانی با شرایط بدتر اولویت دهیم،

since benefits to those groups matter more

از آنجایی که سود رساندن به آن‌ها اهمیت بیشتری

than equivalent benefits to the well-off.

نسبت به همان مقدار سود برای ثروتمندان دارد.

با این رویکرد، کمک به کسانی ضروری‌تر است که

In this view, it’s more urgent to help those whose basic needs aren’t met

نیازهای اولیه‌شان برآورده نمی‌شود.

even if they’re harder to help than those who are flourishing.

حتی اگر کمک به آن‌ها سخت‌تر از کمک به کسانی است که در رفاه هستند.

But often, determining which group is truly worse off can get complicated fast.

ولی گاهی، تشخیص اینکه چه گروهی حقیقتاً شرایط بدتر دارد، می‌تواند سریع پیچیده شود.

In our case, Earth is still beset by drastic inequalities

در این مورد، زمین هنوز درگیر نابرابری‌های شدید

in wealth and opportunity.

در ثروت و فرصت‌ها است.

And those able to afford a vacation on New Lindley

و کسانی که توانایی مالی سفر به نیولیندلی را دارند

and transport on a luxury cruiser

و می‌توانند توسط یک فضاپیمای مجلل سفر کنند

are no doubt among the most well-off people on the planet.

قطعاً جزو ثروتمندترین مردم روی سیاره زمین هستند.

The workers, by contrast, are among the most disadvantaged,

در مقابل، کارگرها جزو محروم‌ترین‌ها هستند،

traveling away from home for months at a time to perform service work.

که برای کار کردن ماه‌ها از خانه‌شان به راه دوری سفر می‌کنند.

With fewer resources and opportunities,

با منابع و فرصت‌های کمتر،

it’s likely they’ve experienced more hardship in their lives

به احتمال زیاد این افراد تجربه‌های سخت‌تری در زندگی داشته‌اند

than the vacationers,

تا گردشگران،

so maybe they’re more deserving of rescue?

پس اینان بیشتر مستحق نجات هستند؟

On the other hand, the students have experienced less life overall—

از طرفی دانشجوها خیلی چیزها را تجربه نکرده‌اند،

so perhaps they’re worse off?

پس شاید این‌ها شرایط بدتری دارند؟

Or maybe none of these variables should influence our decision.

یا شاید هیچ کدام از این متغییرها نباید روی تصمیم ما اثر بگذارد.

The philosopher John Taurek famously argued that in these types of cases,

فیلسوف «جان تورک» استدلال کرد که در این دست موارد

the numbers don’t count.

عددها اهمیتی ندارند.

Each person is deserving of equal concern and respect,

هر نفر لایق توجه و احترام یکسانی است،

so the best way to decide which passengers to save is to flip a coin.

بنابراین بهترین راه برای انتخاب یک گروه، انداختن سکه است.

While this might seem arbitrary at first, this approach treats all parties equally,

اگرچه ممکن است خودسرانه به نظر برسد،

این رویکرد با همه طرف‌ها یکسان برخورد می‌کند،

giving each individual an equal chance of being rescued.

و به هر یک از افراد شانس برابر برای نجات می‌دهد.

Could any passenger argue that they're being treated unfairly by a coin flip?

هیج مسافری می‌تواند ادعا کند که با انداختن سکه با او ناعادلانه رفتار می‌شود؟

It’s tough to say.

گفتنش سخت است.

But how they— and you— feel about the result may be another dilemma altogether.

اما احساس آن‌ها -و شما- در مورد نتیجه ممکن است به طور کل یک دوراهی دیگر باشد.