How do lungs work? - Emma Bryce

ریه‌ها چه می‌کنند؟

Translator: soheila Jafari Reviewer: Mustafa Badri

Many of us have hundreds of things on our minds at any moment,

خیلی از ما در هر لحظه ذهن مان درگیر صدها چیز مختلف هست،

often struggling to keep track of everything we need to do.

و اغلب برای انجام وظایف خود کلنجار می رویم.

But fortunately,

اما خوشبختانه،

there's one important thing we don't have to worry about remembering:

یک کار مهم هست که ما نیازی نداریم نگران به خاطر سپردنش باشیم:

breathing.

نفس کشیدن.

When you breathe, you transport oxygen to the body's cells to keep them working

هنگام تنفس، اکسیژن را به درون سلول‌ها می‌فرستید تا آنها به کار خودشان ادامه دهند

and clear your system of the carbon dioxide

و سیستم شما را از دی اکسید کربن

that this work generates.

که دراثر کار سلول ها بوجود آمده پاک کند.

Breathing, in other words, keeps the body alive.

به عبارت دیگر،تنفس ، بدن را زنده نگه می دارد.

So, how do we accomplish this crucial and complex task

خُب، چگونه ما این وظیفه پیچیده وحیاتی را

without even thinking about it?

بدون فکر کردن درباره آن انجام می‌دهیم؟

The answer lies in our body's respiratory system.

پاسخ در سیستم تنفسی نهفته هست.

Like any machinery, it consists of specialized components,

شبیه هر سیستم ماشینی، از اجزای تخصصی شکل گرفته،

and requires a trigger to start functioning.

و برای شروع به کار نیاز به یک محرک دارد.

Here, the components are the structures and tissues making up the lungs,

در اینجا، اجزا ساختارها و بافتهایی است که ریه را می سازند.

as well as the various other respiratory organs connected to them.

همچنین ارگانهای متفاوت ریوی مرتبط با آن.

And to get this machine moving, we need the autonomic nervous system,

و برای اینکه ماشین به حرکت در آید، ما به سیستم عصبی خودکارنیاز داریم.

our brain's unconscious control center for the vital functions.

که مرکز کنترل ناخودآگاه مغزما برای امور حیاتی است.

As the body prepares to take in oxygen-rich air,

همانطور که بدن آماده می‌شود که هوای پراز اکسیژن را به درون خود بکشد،

this system sends a signal to the muscles around your lungs,

این سیستم سیگنالی به عضلات اطراف ریه های شما ،

flattening the diaphragm

دیافراگم،

and contracting the intercostal muscles between your ribs

وماهیچه‌های بین دنده ای می‌فرستد

to create more space for the lungs to expand.

تا فضای بیشتری برای بزرگ شدن ریه ها ایجاد کند.

Air then wooshes into your nose and mouth,

پس از ورود هوا به بینی و دهان

through your trachea,

از طریق نای ،

and into the bronchi that split at the trachea's base,

وارد دو قسمت برونشها می شود

with one entering each lung.

که هر کدام به یک ریه می رود.

Like tree branches, these small tubes divide into thousands of tinier passages

مانند شاخه‌های یک درخت، این لوله های کوچک به هزاران گذرگاه کوچک تقسیم می‌شوند

called bronchioles.

که به آنها نایژک می‌گویند.

It's tempting to think of the lungs as huge balloons,

خیلی جالب است اگر ریه ها را بالن فرض کنید،

but instead of being hollow, they're actually spongy inside,

اما به جای تو خالی بودن، داخل ریه ها از بافتهای اسفنجی پر شده،

with the bronchioles running throughout the parenchyma tissue.

از نایژکهایی که تمام بافت پارانشیم را احاطه کرده اند.

At the end of each bronchiole is a little air sack called an alveolus,

درانتهای هر یک از نایژکها یک کیسه هوا کوچکی به نام آلوئول وجود دارد،

wrapped in capillaries full of red blood cells

که توسط مویرگ‌های پر از سلول های قرمز خون احاطه شده‌اند

containing special proteins called hemoglobin.

و حاوی پروتئین های ویژه به نام هموگلوبین هستند،

The air you've breathed in fills these sacks,

هوایی که شما تنفس می‌کنید این کیسه ها را پر می کند

causing the lungs to inflate.

باعث باد کردن ریه ها می شود.

Here is where the vital exchange occurs.

اینجا همان نقطه تبادل حیاتی است.

At this point, the capillaries are packed with carbon dioxide,

همینجا،مویرگها پر از دی اکسید کربن ،

and the air sacks are full of oxygen.

و کیسه‌های هوا پرازاکسیژن هستند.

But due to the basic process of diffusion,

اما با توجه به فرآینده اصلی انتشارمولکولی،

the molecules of each gas want to move to a place

مولکولهای هر گاز می خواهند وارد جایی شوند

where there's a lower concentration of their kind.

جایی که غلظت آن از غلظت خودشان کمتر باشد.

So as oxygen crosses over to the capillaries,

پس به محض اینکه اکسیژن به مویرگها می رسد،

the hemoglobin grabs it up,

جذب هموگلوبین شده،

while the carbon dioxide is unloaded into the lungs.

و دی اکسید کربن به ریه ها تخلیه می شود.

The oxygen-rich hemoglobin is then transported throughout the body

هموگلوبین غنی از اکسیژن سپس از طریق جریان خون

via the bloodstream.

به سراسر بدن منتقل می‌شود.

But what do our lungs do with all that carbon dioxide?

اما ریه‌های ما با دی اکسید کربن چه می‌کند؟

Exhale it, of course.

البته ، این بازدم هست.

The autonomic nervous system kicks in again,

سیستم عصبی خودکار ما دوباره دست بکار می شود،

causing the diaphragm to ball up,

تا دیافراگم ما بالا بیاید،

and the intercostal muscles to relax,

و عضلات بین دنده ای استراحت کنند،

making the chest cavities smaller and forcing the lungs to compress.

حفره‌های قفسه سینه کوچک شده و ریه ها فشرده و کوچک شوند.

The carbon dioxide-rich air is expelled, and the cycle begins again.

وهوای پرازدی اکسید کربن از بدن خارج شود و دوباره چرخه تنفسی آغاز گردد.

So that's how these spongy organs keep our bodies efficiently supplied with air.

این چگونگی تامین هوای مورد نیاز بدن توسط اندامهای اسفنجی است.

Lungs inhale and exhale between 15 and 25 times a minute,

ریه ها ۱۵ تا ۲۰ باردر هر دقیقه دم و بازدم می‌کنند.

which amounts to an incredible 10,000 liters of air each day.

که میزان باور نکردنی ۱۰٫۰۰۰ لیتر هوا در هر روز می باشد.

That's a lot of work, but don't sweat it.

این کار زیادی‌هست ، اما تلاش لازم ندارد.

Your lungs and your autonomic nervous system

چون ریه‌های شما و سیستم اعصاب خودکار شما

have got it covered.

این کار را انجام می‌دهند.