A better way to talk about love | Mandy Len Catron

Translator: Leslie Gauthier Reviewer: Camille Martínez

Çeviri: Selda Yener Gözden geçirme: Dilara Ün

OK, so today I want to talk about how we talk about love.

Bugün aşkı konuşma şeklimizden söz etmek istiyorum.

And specifically,

Özellikle de

I want to talk about what's wrong with how we talk about love.

aşkı konuşma şeklimizde yanlış olan şeyleri konuşmak istiyorum.

Most of us will probably fall in love a few times

Muhtemelen bir çoğumuz hayatı boyunca

birkaç kez aşık olur

over the course of our lives,

and in the English language, this metaphor, falling,

ve İngiliz dilindeki bu "düşmek" benzetmesi

is really the main way that we talk about that experience.

gerçekten bu tecrübemizi anlatmanın esas yoludur.

I don't know about you,

Sizi bilmem ama,

but when I conceptualize this metaphor,

bu mecazı canlandırdığımda

what I picture is straight out of a cartoon --

hayalimdeki resim bir karikatürden çıkma gibi;

sanki bir adam var,

like there's a man,

he's walking down the sidewalk,

kaldırımda yürüyor,

farkında olmadan açık bir rögarın üstünden geçiyor

without realizing it, he crosses over an open manhole,

and he just plummets into the sewer below.

ve altındaki kanalizasyona düşüyor.

And I picture it this way because falling is not jumping.

Bunu böyle resmediyorum çünkü, düşmek atlamak değil.

Falling is accidental,

Düşmek kazara olur,

it's uncontrollable.

önlenemez.

It's something that happens to us without our consent.

Rızamız dışında başımıza gelir.

And this --

Ve bu,

this is the main way we talk about starting a new relationship.

yeni bir ilişkiye başlama konusunda ilk konuşma şeklimizdir.

I am a writer and I'm also an English teacher,

Ben bir yazarım, ayrıca İngilizce öğretmeniyim,

yani kelimeleri düşünmek benim mesleğim.

which means I think about words for a living.

You could say that I get paid to argue that the language we use matters,

Kullandığımız dilin önemini savunmaktan para kazandığımı söyleyebilirsiniz.

and I would like to argue that many of the metaphors we use

Ben de aşkla ilgili kullandığımız mecazların,

to talk about love --

üztelik bir çoğunun

maybe even most of them --

problemli olduğunu

are a problem.

savunmak istiyorum.

So, in love, we fall.

Aşıkken, düşeriz.

We're struck.

Vuruluruz.

We are crushed.

Çarpılırız.

We swoon.

Bayılırız.

We burn with passion.

Tutkuyla yanıp tutuşuruz.

Love makes us crazy,

Aşk bizi çılgınlaştırır

and it makes us sick.

ve hasta eder.

Our hearts ache,

Kalplerimiz ağrır,

and then they break.

sonra da kırılırlar.

So our metaphors equate the experience of loving someone

Yani kullandığımız mecazlar, birini sevmeyi

to extreme violence or illness.

aşırı şiddet veya hastalıkla bir tutuyor.

(Gülüşmeler)

(Laughter)

Öyle.

They do.

And they position us as the victims

Aynı zamanda, bizi beklenmeyen ve

of unforeseen and totally unavoidable circumstances.

tamamen önlenemez durumların mağduru konumuna koyuyor.

My favorite one of these is "smitten,"

Bunlardan en sevdiğim "tutulmuş",

which is the past participle of the word "smite."

yani "tutulmak" fiilinin geçmiş zamanı.

Bu kelimeye sözlükten bakarsanız,

And if you look this word up in the dictionary --

(Laughter)

(Gülüşmeler)

you will see that it can be defined as both "grievous affliction,"

hem "ızdıraplı hastalık" hem de "çok aşık olmak"

and, "to be very much in love."

olarak tanımlandığını görürsünüz.

I tend to associate the word "smite" with a very particular context,

"Tutulmak" kelimesini özel bir kaynakla ilişkilendiririm;

yani Eski Ahit'le.

which is the Old Testament.

In the Book of Exodus alone, there are 16 references to smiting,

Sadece Mısır'dan Çıkış bölümünde tutulmaya 16 gönderme var,

which is the word that the Bible uses for the vengeance of an angry God.

yani İncil'de kızgın Tanrının intikamı için kullanılan kelimedir.

(Gülüşmeler)

(Laughter)

Here we are using the same word to talk about love

Bugün çekirge istilasını tarif etmek için kullandığımız kelimeyi

that we use to explain a plague of locusts.

aynı zamanda aşkı konuşurken de kullanıyoruz.

(Gülüşmeler)

(Laughter)

Öyle değil mi?

Right?

So, how did this happen?

Peki nasıl böyle oldu?

How have we come to associate love with great pain and suffering?

Nasıl oldu da aşkı derin acı ve ızdırapla bağdaştırır olduk?

And why do we talk about this ostensibly good experience

Neden görünüşte güzel olan bu tecrübe hakkında

as if we are victims?

mağdurmuş gibi konuşuyoruz?

These are difficult questions,

Bunlar zor sorular,

but I have some theories.

ama bazı teorilerim var.

And to think this through,

Bunları düşünürken

I want to focus on one metaphor in particular,

özellikle bir benzetmeye odaklanmak istiyorum;

which is the idea of love as madness.

-aşk deliliktir- düşüncesi.

Romantik aşkı ilk araştırmaya başladığımda,

When I first started researching romantic love,

I found these madness metaphors everywhere.

her yerde bu delilik benzetmeleriyle karşılaşıyordum.

The history of Western culture

Batı kültürünün tarihi,

is full of language that equates love to mental illness.

aşkı zihinsel hastalıkla bir tutan kullanımlarla doludur.

These are just a few examples.

Sadece birkaç örnek:

William Shakespeare:

William Shakespeare:

"Love is merely a madness,"

"Aşk sadece deliliktir.",

from "As You Like It."

"Nasıl Hoşunuza Giderse"den.

Friedrich Nietzsche:

Friedrich Nietzsche:

"There is always some madness in love."

"Aşkta her zaman biraz delilik vardır."

"Got me looking, got me looking so crazy in love -- "

"Aşkın beni çılgına çeviriyor.."

(Laughter)

(Gülüşmeler)

from the great philosopher, Beyoncé Knowles.

Meşhur filozof Beyoncé Knowles'den.

(Gülüşmeler)

(Laughter)

İlk defa 20 yaşında aşık oldum,

I fell in love for the first time when I was 20,

and it was a pretty turbulent relationship right from the start.

baştan sona oldukça çalkantılı bir ilişkiydi.

And it was long distance for the first couple of years,

İlk birkaç yıl uzun mesafe ilişkisiydi,

so for me that meant very high highs and very low lows.

yani bu benim için derin iniş ve çıkışlar demekti.

I can remember one moment in particular.

Bir ânı özellikle hatırlıyorum.

I was sitting on a bed in a hostel in South America,

Güney Amerika'da bir otelde yatakta oturmuş,

and I was watching the person I love walk out the door.

sevdiğim insanın kapıdan çıkışını izliyorum.

Geç bir saatti.

And it was late,

it was nearly midnight,

Neredeyse gece yarısıydı,

yemekten sonra tartışmıştık

we'd gotten into an argument over dinner,

ve odamıza geçtiğimizde,

and when we got back to our room,

eşyalarını çantaya attı ve çekip gitti.

he threw his things in the bag and stormed out.

Tartışma konusunu şimdi hatırlayamıyorum ama

While I can no longer remember what that argument was about,

I very clearly remember how I felt watching him leave.

o giderken nasıl hissettiğimi çok net hatırlıyorum.

22 yaşındaydım, gelişen dünyada ilk zamanlarımdı

I was 22, it was my first time in the developing world,

and I was totally alone.

ve tamamen yalnızdım.

I had another week until my flight home,

Eve dönmeme bir hafta daha vardı,

and I knew the name of the town that I was in,

bulunduğum yerin

and the name of the city that I needed to get to to fly out,

ve gitmem gereken şehrin adını biliyordum,

but I had no idea how to get around.

fakat nasıl gideceğime dair bir fikrim yoktu.

I had no guidebook and very little money,

Rehberim yoktu ve çok az param vardı.

İspanyolca da bimiyordum.

and I spoke no Spanish.

Someone more adventurous than me

Benden daha maceracı olan biri,

might have seen this as a moment of opportunity,

bunu bir fırsat anı olarak görebilirdi.

Fakat ben donup kaldım.

but I just froze.

I just sat there.

Sadece oturdum.

And then I burst into tears.

Sonra göz yaşlarına boğuldum.

But despite my panic,

Ancak paniklememe rağmen,

some small voice in my head thought,

kafamda bir ses düşünüyordu:

"Wow. That was dramatic.

"Vay be. Çok dramatikti.

I must really be doing this love thing right."

Bu aşk işinde bir şeyleri gerçekten doğru yapıyorum."

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Because some part of me wanted to feel miserable in love.

Çünkü bir yanım aşıkken acı çekmek istiyordu.

And it sounds so strange to me now, but at 22,

Şimdi çok garip geliyor, ama 22 yaşında

I longed to have dramatic experiences,

dramatik tecrübeler yaşamak istiyordum.

and in that moment, I was irrational and furious and devastated,

Ve o zaman mantıksız, öfkeli, mahvolmuş

ve yeterince tuhaftım.

and weirdly enough,

I thought that this somehow legitimized the feelings I had

Bunun bir şekilde beni henüz terk eden adamla ilgili hislerimi

for the guy who had just left me.

temize çıkardığını düşündüm.

Sanırım biraz çılgınlık istiyordum,

I think on some level I wanted to feel a little bit crazy,

because I thought that that was how love worked.

çünkü aşkın işleyiş şeklinin böyle olduğunu düşünüyordum.

Bu gerçekten şaşırtıcı değildi,

This really should not be surprising,

considering that according to Wikipedia,

bunu Wikipedia'ya göre düşününce,

there are eight films,

sekiz film,

14 songs,

14 şarkı,

two albums and one novel with the title "Crazy Love."

iki albüm ve "Çılgın Aşk" adlı bir roman vardı.

About half an hour later, he came back to our room.

Yaklaşık bir saat sonra odamıza geri döndü.

We made up.

Barıştık.

Beraber gezerek mutlu bir hafta daha geçirdik.

We spent another mostly happy week traveling together.

Sonra eve döndüğümde,

And then, when I got home,

I thought, "That was so terrible and so great.

"Çok müthiş ve harikaydı. Gerçek romantizm bu olmalı."

This must be a real romance."

diye düşündüm.

İlk aşkımı delilik gibi hissetmeyi umuyordum

I expected my first love to feel like madness,

and of course, it met that expectation very well.

ve tabii ki bu beklentimi çok güzel karşılamıştı.

But loving someone like that --

Fakat birini böyle sevmek,

as if my entire well-being depended on him loving me back --

-sanki bütün varlığım onun da beni sevmesine bağlıymış gibi-

was not very good for me

benim ya da onun için

or for him.

pek de iyi değildi.

But I suspect this experience of love is not that unusual.

Fakat sanırım bu aşk deneyimi o kadar olağandışı değil.

Çoğumuz romantik aşkın ilk evrelerinde biraz deli hissederiz.

Most of us do feel a bit mad in the early stages of romantic love.

In fact, there is research to confirm that this is somewhat normal,

Aslında bunun normal olduğunu doğrulayan bir araştırma var.

because, neurochemically speaking,

Nörokimyasal olarak söylemek gerekirse,

romantic love and mental illness are not that easily distinguished.

romantik aşk ve zihinsel hastalığı ayrıştırmak o kadar kolay değil.

Bu doğru.

This is true.

This study from 1999 used blood tests

1999 yılında yapılan bu araştırmada,

to confirm that the serotonin levels of the newly in love

yeni aşık olan kişilerin serotonin düzeyiyle

very closely resembled the serotonin levels

obsesif kompulsif bozukluk teşhisi konulan kişilerin serotonin düzeyinin

of people who had been diagnosed with obsessive-compulsive disorder.

çok benzediğini doğrulamak için kan testleri kullandılar.

(Gülüşmeler)

(Laughter)

Evet, düşük serotonin düzeyleri de

Yes, and low levels of serotonin

are also associated with seasonal affective disorder

dönemsel duygusal bozukluk ve depresyonla

and depression.

bağlantılıydı.

So there is some evidence

Dolayısıyla aşkın ruhsal durumumuz ve

that love is associated with changes to our moods and our behaviors.

davranışlarımızdaki değişimlerle bağlantılı olduğuna dair bazı kanıtlar var.

And there are other studies to confirm

Çoğu ilişkinin böyle başladığını doğrulayan

that most relationships begin this way.

başka araştırmalar da var.

Researchers believe that the low levels of serotonin

Araştırmacılar, düşük serotonin düzeyinin aşık olunan kişi hakkında

is correlated with obsessive thinking about the object of love,

obsesif düşünmekle ilişkili olduğuna inanıyor,

which is like this feeling that someone has set up camp in your brain.

bu ise birinin beyninizde kamp kurduğunu hissetmek gibi bir şey.

And most of us feel this way when we first fall in love.

Pek çoğumuz ilk aşık olduğunda böyle hisseder.

But the good news is, it doesn't always last that long --

Fakat güzel haber şu; bu her zaman çok uzun sürmez,

genellikle birkaç ay ile birkaç yıl arasıdır.

usually from a few months to a couple of years.

When I got back from my trip to South America,

Güney Amerika seyahatimden döndüğümde,

I spent a lot of time alone in my room,

odamda çok yalnız vakit geçirdim.

checking my email,

Sevdiğim adamdan çaresizce haber almayı bekleyerek

desperate to hear from the guy I loved.

e-postalarımı kontrol ettim.

I decided that if my friends could not understand my grievous affliction,

Arkadaşlarım cidden aşık olduğumu anlamıyorsa o zaman arkadaşlıklarına

then I did not need their friendship.

ihtiyacım olmadığına karar verdim.

So I stopped hanging out with most of them.

Böylece bir çoğuyla görüşmeyi kestim.

And it was probably the most unhappy year of my life.

Belki de hayatımın en mutsuz yılıydı.

Sanırım acı çekmenin benim işim olduğunu hissediyordum.

But I think I felt like it was my job to be miserable,

because if I could be miserable,

Çünkü acı çekersem,

then I would prove how much I loved him.

onu ne kadar çok sevdiğimi kanıtlayacaktım.

And if I could prove it,

Kanıtlayabilirsem de

then we would have to end up together eventually.

sonunda beraber olacaktık.

Esas delilik bu,

This is the real madness,

çünkü büyük acılar,

because there is no cosmic rule

that says that great suffering equals great reward,

büyük mükafatlara eşittir diye evrensel bir kural yok.

but we talk about love as if this is true.

Ancak aşk konusunda sanki bu doğruymuş gibi konuşuyoruz.

Our experiences of love are both biological and cultural.

Yaşadığımız aşklar hem biyolojik hem de kültüreldir.

Our biology tells us that love is good

Biyolojimiz beynimizde

by activating these reward circuits in our brain,

bu mükafat döngüsünü başlatarak bize aşkın güzel olduğunu söyler.

and it tells us that love is painful when, after a fight or a breakup,

Aşkın bir tartışma veya ayrılık sonrasında ızdıraplı olduğunu söyler,

böylece nörokimyasal ödül geri çekilir.

that neurochemical reward is withdrawn.

Aslında, -belki duymuşsunuzdur-

And in fact -- and maybe you've heard this --

neurochemically speaking,

nörokimyasal olarak söylenirse,

going through a breakup is a lot like going through cocaine withdrawal,

bir ayrılık yaşamak kokainden uzaklaşmaya çok benzer,

which I find reassuring.

ki bunu rahatlatıcı buluyorum.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Sonra kültürümüz dili, aşkla ilgili bu düşünceleri

And then our culture uses language

to shape and reinforce these ideas about love.

şekillendirmek ve kuvvetlendirmek için kullanır.

In this case, we're talking about metaphors about pain

Bu durumda acı, bağımlılık ve delilikle ilgili

and addiction and madness.

mecazlardan bahsediyoruz.

It's kind of an interesting feedback loop.

Bir çeşit geri bildirim döngüsü.

Love is powerful and at times painful,

Aşk, güçlü ve bazen acı vericidir,

and we express this in our words and stories,

bunu kelimelerimiz ve hikayelerimizle ifade ederiz,

but then our words and stories prime us

ancak sonra kelimeler ve hikayeler bizi

to expect love to be powerful and painful.

aşkın güçlü ve acı verici olduğunu beklemeye hazırlar.

What's interesting to me is that all of this happens

Bana ilginç gelen, bütün bunların

ömür boyu tek eşliliğe değer veren bir kültürde olmasıdır.

in a culture that values lifelong monogamy.

It seems like we want it both ways:

Bunu iki açıdan istiyoruz gibi:

we want love to feel like madness,

Deli gibi hissetmek ve

and we want it to last an entire lifetime.

tüm hayat boyu sürmesi için aşık olmak istiyoruz.

That sounds terrible.

Korkunç geliyor.

(Gülüşmeler)

(Laughter)

To reconcile this,

Bunu çözmek için,

we need to either change our culture or change our expectations.

ya kültürümüzü ya da beklentilerimizi değiştirmemiz gerekiyor.

So, imagine if we were all less passive in love.

Hepimiz aşıkken daha az pasif olsaydık nasıl olurdu düşünün.

If we were more assertive, more open-minded, more generous

Daha özgüvenli, daha açık fikirli, daha cömert olsaydık

and instead of falling in love,

ve aşık olmak yerine,

aşka dahil olsaydık.

we stepped into love.

I know that this is asking a lot,

Bunun çok şey istemek olduğunu biliyorum

ama bunu öneren ilk insan değilim.

but I'm not actually the first person to suggest this.

"Metaforlar, Hayat, Anlam ve Dil"

In their book, "Metaphors We Live By,"

linguists Mark Johnson and George Lakoff suggest a really interesting solution

adlı kitaplarında dil bilimci Mark Johnson ve George Lakoff bu ikileme çok ilginç

to this dilemma,

bir çözüm sunuyor;

which is to change our metaphors.

kullandığımız mecazları değiştirmek.

They argue that metaphors really do shape the way we experience the world,

Benzetmelerimizin dünyayı deneyimleme şeklimizi etkilediğini iddia ediyorlar.

Hatta yapacağımız eylemlere rehber olarak hareket ediyorlar,

and that they can even act as a guide for future actions,

like self-fulfilling prophecies.

kendini gerçekleştiren kehanetler gibi.

Johnson and Lakoff suggest a new metaphor for love:

Johnson ve Lakoff aşk için yeni bir mecaz öneriyor:

love as a collaborative work of art.

Ortak yapılan bir sanat eseri olarak aşk.

I really like this way of thinking about love.

Aşkı böyle düşünme şeklini çok beğendim.

Dil bilimciler mecazlardan gereklilik olarak bahseder;

Linguists talk about metaphors as having entailments,

which is essentially a way of considering all the implications of,

temel olarak, içinde barındırdığı tüm çağrışımları ve düşünceleri

or ideas contained within, a given metaphor.

belli bir mecazla düşünme şekli.

And Johnson and Lakoff talk about everything

Johnson ve Lakoff, ortak yapılan bir sanat eserinin içerdiği

that collaborating on a work of art entails:

her şeye değinir:

effort, compromise, patience, shared goals.

Çaba, anlaşma, sabır, ortak amaçlar.

These ideas align nicely with our cultural investment

Bu fikirler uzun,romantik ilişkilerde kültürel yatırımımızla

in long-term romantic commitment,

güzel bir şekilde düzene girer.

but they also work well for other kinds of relationships --

Ayrıca başka ilişki türleri için de işe yarar;

-kısa süreli, geçici, çok aşklı, tek eşli olmayan, aseksüel-

short-term, casual, polyamorous, non-monogamous, asexual --

because this metaphor brings much more complex ideas

çünkü bu benzetmeler başkasını sevme deneyimini

to the experience of loving someone.

daha karmaşık fikirlere dönüştürür.

So if love is a collaborative work of art,

Yani, aşk ortak yapılan bir sanat eseriyse

aynı zamanda estetik bir deneyimdir.

then love is an aesthetic experience.

Love is unpredictable,

Aşk öngörülemez,

aşk yaratıcıdır,

love is creative,

love requires communication and discipline,

aşk iletişim ve disiplin gerektirir,

sinir bozucu ve duygusal olarak talep edicidir.

it is frustrating and emotionally demanding.

And love involves both joy and pain.

Aşk hem neşeyi hem de acıyı barındırır.

Ultimately, each experience of love is different.

Sonuç olarak, yaşanılan her aşk farklıdır.

When I was younger,

Gençken,

it never occurred to me that I was allowed to demand more from love,

aşktan daha fazlasını talep etmek hiç aklıma gelmemişti.

Oysa aşk ne sunarsa hemen kabul etmek zorunda değildim.

that I didn't have to just accept whatever love offered.

When 14-year-old Juliet first meets --

14 yaşındaki Juliet ilk aşık olduğunda,

ya da 14 yaşındaki Juliet, daha dört gün önce tanıştığı

or, when 14-year-old Juliet cannot be with Romeo,

Romeo'dan ayrı kalamazken

whom she has met four days ago,

she does not feel disappointed or angsty.

üzgün ya da endişeli hissetmiyordu.

Ne haldeydi?

Where is she?

She wants to die.

Ölmek istiyordu.

Right?

Değil mi?

And just as a refresher, at this point in the play,

Küçük bir dipnot, oyunun üçüncü perde,

act three of five,

beşinci sahnesinde,

Romeo is not dead.

Romeo ölmemiş.

He's alive,

Yaşıyor,

sağlıklı,

he's healthy,

he's just been banished from the city.

şehirden yeni sürülmüş.

I understand that 16th-century Verona is unlike contemporary North America,

16. yy Verona'sının günümüz Kuzey Amerika'sının tersi olduğunu anlıyorum.

and yet when I first read this play,

Bu oyunu ilk okuduğumda,

also at age 14,

14 yaşındayken

Juliet's suffering made sense to me.

Juliet'in acı çekmesini anlıyordum.

Reframing love as something I get to create with someone I admire,

Aşkı sadece kendi kontrolüm ve rızam dışında başıma gelen bir şeydense,

rather than something that just happens to me

hayran olduğum biriyle ulaşacağım bir şeymiş gibi,

farklı bir çerçeveye oturtmak,

without my control or consent,

is empowering.

bana güç veriyor.

It's still hard.

Hâlâ zor.

Love still feels totally maddening and crushing some days,

Aşk hâlâ bütünüyle çıldırtıcı, bazı günler ezici,

and when I feel really frustrated,

çok üzgün hissettiğim zamanlarda,

kendime hatırlatmam gerekiyor:

I have to remind myself:

my job in this relationship is to talk to my partner

Bu ilişkide benim görevim, partnerimle beraber yapmak istediğim şeyi

about what I want to make together.

konuşmak.

This isn't easy, either.

Kolay da değil.

But it's just so much better than the alternative,

Ancak delillik hissine kapılma alternatifinden

which is that thing that feels like madness.

daha iyidir.

This version of love is not about winning or losing someone's affection.

Aşkı böyle yorumlamak, birinin sevgisini kaybetme ya da kazanma konusu değil.

Instead, it requires that you trust your partner

Bunun yerine,partnerinize güvenmeyi

and talk about things when trusting feels difficult,

ve güvenmenin zor olduğu zamanlarda bunları konuşmayı gerektirir,

which sounds so simple,

ki bu çok basit geliyor.

but is actually a kind of revolutionary, radical act.

Fakat gerçekten devrim niteliğinde, radikal bir tutum.

Çünkü, kendinizi ve ilişkinizde kazandığınız veya

This is because you get to stop thinking about yourself

and what you're gaining or losing in your relationship,

kaybettiğiniz şeyi düşünmeyi bırakmaya

and you get to start thinking about what you have to offer.

ve ne vereceğinizi düşünmeye başlarsınız.

This version of love allows us to say things like,

Aşkı böyle yorumlamak, "Hey, biz pek de iyi ortaklar değiliz.

"Hey, we're not very good collaborators. Maybe this isn't for us."

Belki de bu bize göre değil." gibi şeyler söylememizi mümkün kılar.

Or, "That relationship was shorter than I had planned,

Ya da "Bu ilişki tahminimden daha kısa sürdü,

but it was still kind of beautiful."

ama yine de güzeldi." deriz.

The beautiful thing about the collaborative work of art

Ortak sanat eserinin güzel yanı;

is that it will not paint or draw or sculpt itself.

kendi kendini boyamayacak, çizmeyecek ya da yontmayacak olmasıdır.

Aşkı böyle yorumlamak, nasıl görüneceğine karar vermemizi mümkün kılar.

This version of love allows us to decide what it looks like.

Teşekkür ederim.

Thank you.

(Applause)

(Alkışlar)