A better way to talk about love | Mandy Len Catron

Translator: Leslie Gauthier Reviewer: Camille Martínez

Translator: Suppadej Mahapokai Reviewer: Sritala Dhanasarnsombut

OK, so today I want to talk about how we talk about love.

โอเค วันนี้ฉันจะมาพูดถึง วิธีที่คนพูดถึงความรัก

And specifically,

โดยเฉพาะ

I want to talk about what's wrong with how we talk about love.

สิ่งที่ผิดไปเวลาพูดถึงความรัก

Most of us will probably fall in love a few times

คนส่วนมากตกหลุมรักสองสามครั้ง

ในช่วงชีวิตหนึ่ง

over the course of our lives,

and in the English language, this metaphor, falling,

และในภาษาอังกฤษ คำว่า ตกหลุม เป็นคำเปรียบเปรย

is really the main way that we talk about that experience.

ซึงมักใช้เวลาพูดถึงประสบการณ์ความรัก

I don't know about you,

ไม่รู้คุณคิดอย่างไรนะ

but when I conceptualize this metaphor,

แต่เวลาฉันให้นิยามแก่คำเปรียบเปรยนี้

what I picture is straight out of a cartoon --

ฉันมักจะคิดเป็นภาพที่หลุดมาจากการ์ตูน

คือ มีผู้ชายคนนึง

like there's a man,

he's walking down the sidewalk,

กำลังเดินอยู่ข้างถนน

ไม่รู้ตัวว่ากำลังเดินข้าม ท่อระบายน้ำที่เปิดอยู่

without realizing it, he crosses over an open manhole,

and he just plummets into the sewer below.

ก็เลยตกลงไป

And I picture it this way because falling is not jumping.

ฉันคิดภาพแบบนั้น เพราะว่าการตกลงไป ไม่ใช่การกระโดด

Falling is accidental,

การตก เป็นอุบัติเหตุ

it's uncontrollable.

มันควบคุมไม่ได้

It's something that happens to us without our consent.

เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับเรา โดยไม่ได้รับความยินยอม

And this --

และนี่

this is the main way we talk about starting a new relationship.

เป็นวิธีที่เราพูดถึง การเริ่มต้นความสัมพันธ์

I am a writer and I'm also an English teacher,

ฉันเป็นนักเขียน และเป็นครูสอนภาษาอังกฤษ

ซึ่งหมายถึง ฉันครุ่นคิดเรื่องคำเป็นอาชีพ

which means I think about words for a living.

You could say that I get paid to argue that the language we use matters,

หรือจะบอกว่า เขาจ้างฉันมาเถียง กับคนอื่นเรื่องภาษาก็ได้

and I would like to argue that many of the metaphors we use

และฉันอยากจะเถียงว่า คำเปรียบเปรยหลายคำที่เราใช้

to talk about love --

เวลาพูดถึงความรัก

maybe even most of them --

อาจจะส่วนมากด้วยซ้ำ

are a problem.

เป็นปัญหา

So, in love, we fall.

เช่น เราตกหลุมรัก

We're struck.

ความรักจู่โจม

We are crushed.

เราถูกบีบคั้น (crush = คนที่ชอบ)

We swoon.

รักจนหน้ามืดตามัว

We burn with passion.

อารมณ์ของเราพลุกพล่าน

Love makes us crazy,

ความรักทำให้เราคลุ้มคลั่ง

and it makes us sick.

และทำให้ป่วยใจ

Our hearts ache,

หัวใจของเราเจ็บปวด

and then they break.

และแตกสลาย

So our metaphors equate the experience of loving someone

สรุปได้ว่า เมื่อเรารักใครสักคน เราจะพูดเปรียบกับ

to extreme violence or illness.

ความรุนแรงหรือความเจ็บป่วย

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

จริง ๆ นะคะ

They do.

And they position us as the victims

เราถูกวางตำแหน่งให้เป็นเหยื่อ

of unforeseen and totally unavoidable circumstances.

ของสถานการณ์ที่คาดไม่ถึง และหลีกเลี่ยงไม่ได้

My favorite one of these is "smitten,"

คำที่ฉันชอบที่สุดคือคำว่า smitten

which is the past participle of the word "smite."

ซึ่งเป็นคำกริยาช่องสามของคำว่า smite

และถ้าคุณเปิดดูในพจนานุกรม

And if you look this word up in the dictionary --

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

you will see that it can be defined as both "grievous affliction,"

คุณจะพบว่า มันแปลว่า ความเจ็บปวดร้ายแรง

and, "to be very much in love."

และรักหัวปรักหัวปรำ

I tend to associate the word "smite" with a very particular context,

ฉันพยายามเชื่อมโยงคำว่า smite เข้ากับบริบทต่าง ๆ

เช่น ในคัมภีร์ไบเบิลภาคพันธสัญญาเดิม

which is the Old Testament.

In the Book of Exodus alone, there are 16 references to smiting,

ในหนังสือเล่มที่สองของพันธสัญญาเดิม มี 16 ตัวอย่างที่อ้างถึงคำว่า smite

which is the word that the Bible uses for the vengeance of an angry God.

ซึ่งเป็นคำที่ไบเบิลใช้ในการล้างแค้นของพระเจ้าที่พิโรธ

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

Here we are using the same word to talk about love

เราก็ใช้คำคำเดียวกันนี้ พูดถึงความรัก

that we use to explain a plague of locusts.

และใช้อธิบายพระคัมภีร์ตอน ภัยพิบัติจากฝูงตั๊กแตน

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

ใช่ไหมคะ

Right?

So, how did this happen?

แล้วมันเกิดขึ้นได้อย่างไร

How have we come to associate love with great pain and suffering?

เราเชื่อมโยงความรัก กับความเจ็บปวดทรมานได้อย่างไร

And why do we talk about this ostensibly good experience

แล้วทำไมเราถึงผู้ถึงประสบการณ์ดีๆ แบบนี้

as if we are victims?

ราวกับว่าเราตกเป็นเหยื่อ

These are difficult questions,

นี่เป็นคำถามที่ยาก

but I have some theories.

แต่ฉันมีทฤษฎี

And to think this through,

ในการพิจารณานี้

I want to focus on one metaphor in particular,

ฉันจะเน้นไปที่คำเปรียบเปรยคำหนึ่ง

which is the idea of love as madness.

ที่เปรียบว่า ความรักเหมือนความคลุ้มคลั่ง

ตอนแรกที่ฉันเริ่มค้นคว้าเกี่ยวกับความรัก

When I first started researching romantic love,

I found these madness metaphors everywhere.

ทุกแหล่งเปรียบเปรยความรัก เป็นความคลุ้มคลั่ง

The history of Western culture

ในวัฒนธรรมตะวันตก

is full of language that equates love to mental illness.

มีการใช้ภาษาเปรียบความรัก เหมือนความเจ็บป่วยทางจิต

These are just a few examples.

ยกตัวอย่างสักเล็กน้อย

William Shakespeare:

วิลเลียม เชกสเปียร์กล่าวว่า

"Love is merely a madness,"

ความรักเป็นแค่เพียงความคลุ้มคลั่ง

from "As You Like It."

จากบทกวี "ตามใจท่าน"

ฟริดริค นิตเช่ กล่าวว่า

Friedrich Nietzsche:

"There is always some madness in love."

มีความบ้าคลั่งอยู่ในความรักเสมอ

"Got me looking, got me looking so crazy in love -- "

รักของคุณทำให้ฉันเสียสติ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

from the great philosopher, Beyoncé Knowles.

จากนักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ บียอนเซ่ โนวส์

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

ฉันตกหลุมรักครั้งแรกตอนอายุ 20

I fell in love for the first time when I was 20,

and it was a pretty turbulent relationship right from the start.

เป็นความสัมพันธ์ที่วุ่นวายตั้งแต่เริ่ม

And it was long distance for the first couple of years,

ในสองปีแรก มันเป็นรักระยะไกล

so for me that meant very high highs and very low lows.

สำหรับฉัน มันเป็นรักที่ขึ้น ๆ ลง ๆ

I can remember one moment in particular.

ฉันจำช่วงหนึ่งได้

I was sitting on a bed in a hostel in South America,

ฉันนั่งอยู่บนเตียง ที่โรงแรมในอเมริกาใต้

and I was watching the person I love walk out the door.

นั่งมองคนที่ฉันรักเดินออกประตูไป

มันดึกมากแล้ว

And it was late,

it was nearly midnight,

ใกล้จะเที่ยงคืน

เราทะเลาะกันตอนทานอาหารเย็น

we'd gotten into an argument over dinner,

และเมื่อเรากลับมาที่ห้อง

and when we got back to our room,

เขาโยนของใส่กระเป๋า และเดินตึงตังออกไป

he threw his things in the bag and stormed out.

ฉันจำไม่ได้ว่าเราทะเลาะกันเรื่องอะไร

While I can no longer remember what that argument was about,

I very clearly remember how I felt watching him leave.

แต่ฉันจำได้ดีเลยว่า ฉันรู้สึกอย่างไร ตอนมองเขาเดินออกไป

ตอนนั้นฉันอายุ 22 เป็นครั้งแรก ที่ฉันมาเยือนประเทศที่กำลังพัฒนา

I was 22, it was my first time in the developing world,

and I was totally alone.

และฉันอยู่ลำพัง

I had another week until my flight home,

อีก 1 อาทิตย์ถึงจะมีเที่ยวบินกลับบ้าน

and I knew the name of the town that I was in,

ฉันรู้ชื่อของเมืองที่ฉันอยู่

and the name of the city that I needed to get to to fly out,

และเมืองที่ฉันต้องไปเพื่อบินกลับบ้าน

but I had no idea how to get around.

แต่ฉันไม่รู้ว่าจะไปที่นั่นอย่างไร

I had no guidebook and very little money,

ฉันไม่มีคู่มือเดินทาง และมีเงินนิดเดียว

และฉันยังพูดภาษาสเปนไม่ได้

and I spoke no Spanish.

Someone more adventurous than me

คนที่บ้าบิ่นกว่าฉัน

might have seen this as a moment of opportunity,

คงเห็นสถานการณ์นี้เป็นโอกาสอันดีงาม

แต่ฉันตัวแข็ง

but I just froze.

I just sat there.

ทำได้แค่นั่งอยู่ตรงนั้น

And then I burst into tears.

และร้องไห้น้ำตาแตก

But despite my panic,

แต่ถึงจะมีความตื่นตระหนก

some small voice in my head thought,

ก็ยังมีเสียงเล็ก ๆ ดังขึ้นในหัวว่า

"Wow. That was dramatic.

ว้าว นี่มันดราม่าสุด ๆ

I must really be doing this love thing right."

ฉันต้องทำเรื่องความรักนี่ถูกแล้วแน่ ๆ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Because some part of me wanted to feel miserable in love.

เพราะว่า ส่วนหนึ่งของฉันอยาก ทุกข์ทรมานในรัก

And it sounds so strange to me now, but at 22,

มันฟังดูแปลกสำหรับฉันในตอนนี้ แต่ตอนอายุ 22

I longed to have dramatic experiences,

ฉันอยากจะมีประสบการณ์ดราม่า

and in that moment, I was irrational and furious and devastated,

ตอนนั้น ฉันไม่มีเหตุผล โกรธเกรี้ยว และหมดหวัง

และพอใจอย่างน่าประหลาด

and weirdly enough,

I thought that this somehow legitimized the feelings I had

ฉันคิดว่า นี่ช่วยยืนยันความรู้สึก

for the guy who had just left me.

ที่ฉันมีต่อผู้ชายที่เพิ่งทิ้งฉันไป

ฉันคิดว่า ในจุดๆ หนึ่ง ฉันอยากจะรู้สึกคลุ้มคลั่งนิดๆ

I think on some level I wanted to feel a little bit crazy,

because I thought that that was how love worked.

เพราะฉันคิดว่า นั่นเป็นวิถีแห่งความรัก

มันไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่

This really should not be surprising,

considering that according to Wikipedia,

เพราะจากข้อมูลวิกีพิเดีย

there are eight films,

มีหนัง 8 เรื่อง

14 songs,

เพลง 14 เพลง

two albums and one novel with the title "Crazy Love."

อัลบั้มเพลง 2 อัลบั้มและนิยาย 1 เรื่อง ที่ใช้ชื่อว่า "Crazy Love"

About half an hour later, he came back to our room.

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง เขาก็กลับมาที่ห้อง

We made up.

เราคืนดีกัน

และใช้เวลา 1 สัปดาห์ที่เหลือ เที่ยวกันอย่างมีความสุข

We spent another mostly happy week traveling together.

จากนั้น เมื่อฉันกลับถึงบ้าน

And then, when I got home,

I thought, "That was so terrible and so great.

ฉันก็คิดว่า นั่นมันแย่ แต่ก็วิเศษมาก

This must be a real romance."

นี่คงเป็นความโรแมนติคที่แท้จริง

ฉันคาดหวังให้รักแรก ให้ความรู้สึกบ้าคลั่ง

I expected my first love to feel like madness,

and of course, it met that expectation very well.

และแน่นอน มันเป็นไปอย่างที่ฉันหวัง

But loving someone like that --

แต่การรักใครซักคนแบบนั้น

as if my entire well-being depended on him loving me back --

ราวกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างของฉัน ขึ้นอยู่กับการที่เขารักตอบ

was not very good for me

ไม่ดีสำหรับฉัน

or for him.

หรือสำหรับเขา

But I suspect this experience of love is not that unusual.

ฉันว่าประสบการณ์ความรักแบบนี้ ไม่ได้แปลกอะไรนัก

คนส่วนมากรู้สึกบ้าคลั่ง ในระยะแรกๆ ของความรัก

Most of us do feel a bit mad in the early stages of romantic love.

In fact, there is research to confirm that this is somewhat normal,

จริง ๆ แล้ว มีงานวิจัยยืนยันว่า มันเป็นเรื่องปกติ

because, neurochemically speaking,

เพราะสารเคมีในประสาท

romantic love and mental illness are not that easily distinguished.

ความรักและอาการป่วยทางจิต ไม่ได้แยกออกจากกันง่ายขนาดนั้น

จริง ๆ นะคะ

This is true.

This study from 1999 used blood tests

งานวิจัยปี 1999 ใช้ผลเลือด

to confirm that the serotonin levels of the newly in love

ในการยืนยันว่า ระดับสารเซอโรโทนิน ของคนที่มีความรักใหม่ ๆ

very closely resembled the serotonin levels

ใกล้เคียงกับ

of people who had been diagnosed with obsessive-compulsive disorder.

คนที่เป็นโรคย้ำคิดย้ำทำ

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

ใช่ค่ะ และระดับเซโรโทนินต่ำ

Yes, and low levels of serotonin

are also associated with seasonal affective disorder

นั้นเกี่ยวข้องกับโรคภาวะซึมเศร้าตามฤดูกาล

and depression.

และโรคซึมเศร้า

So there is some evidence

มีหลักฐานที่แสดงให้เห็นว่า

that love is associated with changes to our moods and our behaviors.

ความรักเกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลง ของอารมณ์และพฤติกรรม

And there are other studies to confirm

ยังมีงานวิจัยอื่นๆ ที่ยืนยันว่า

that most relationships begin this way.

ความสัมพันธ์ส่วนมากเริ่มต้นแบบนี้

Researchers believe that the low levels of serotonin

นักวิจัยเชื่อว่า ระดับเซโรโทนินที่ต่ำ

is correlated with obsessive thinking about the object of love,

สัมพันธ์กับอาการคิดมากเรื่องความรัก

which is like this feeling that someone has set up camp in your brain.

ซึ่งจะรู้สึกเหมือนมีคนมาตั้งแคมป์อยู่ในหัว

And most of us feel this way when we first fall in love.

คนส่วนมากรู้สึกแบบนี้ตอนตกหลุมรักใหม่ ๆ

But the good news is, it doesn't always last that long --

ข่าวดีก็คือ มันจะไม่คงอยู่ตลอดไป

อาจอยู่ไม่กี่เดือน ถึงสองสามปี

usually from a few months to a couple of years.

When I got back from my trip to South America,

เมื่อฉันกลับมาจากทริปอเมริกาใต้

I spent a lot of time alone in my room,

ฉันใช้เวลาอยู่คนเดียวในห้อง

checking my email,

เช็กอีเมลล์

หวังจะได้ข่าวจากผู้ชายที่ฉันรัก

desperate to hear from the guy I loved.

I decided that if my friends could not understand my grievous affliction,

และคิดว่าเพื่อนๆ คงไม่เข้าใจ ความเจ็บปวดของฉัน

then I did not need their friendship.

ดังนั้น ฉันจึงไม่ต้องการพวกเขา

So I stopped hanging out with most of them.

ฉันเลิกออกไปเที่ยวกับเพื่อนๆ

And it was probably the most unhappy year of my life.

นั่นเป็นปีที่ทุกข์ที่สุดในชีวิตของฉัน

แต่ฉันคิดว่าหน้าที่ของฉันคือ ต้องรู้สึกแย่

But I think I felt like it was my job to be miserable,

because if I could be miserable,

เพราะฉันอาจจะย่ำแย่จริง ๆ

then I would prove how much I loved him.

แล้วค่อยพิสูจน์ว่าฉันรักเขามากแค่ไหน

And if I could prove it,

และถ้าฉันสามารถพิสูจน์ได้

then we would have to end up together eventually.

พวกเราก็คงกลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง

นี่มันบ้ามาก

This is the real madness,

เพราะว่าไม่มีกฎจักรวาลข้อไหนเลย

because there is no cosmic rule

that says that great suffering equals great reward,

ที่บอกว่าความทรมานที่ยิ่งใหญ่ จะหมายถึงรางวัลที่สวยหรู

but we talk about love as if this is true.

แต่พวกเราพูดถึงความรักราวกับว่า มันเป็นสิ่งที่เป็นจริง

Our experiences of love are both biological and cultural.

ประสบการณ์ความรักของเรามีทั้งเชิง ชีววิทยาและทางวัฒนธรรม

Our biology tells us that love is good

ทางชีวิทวิทยากล่าวไว้ว่า "ความรักนั้นดี"

by activating these reward circuits in our brain,

โดยการกระตุ้นวัฏจักรรางวัลในสมองเรา

and it tells us that love is painful when, after a fight or a breakup,

และมันก็บอกเราว่าความรักนั้นเจ็บปวด หลังจากการทะเลาะหรือการเลิกราจากกัน

ที่ทำให้รางวัลสารเคมีในสมองนั้น ถูกดึงกลับคืน

that neurochemical reward is withdrawn.

และจริง ๆ แล้ว คุณอาจจะเคยได้ยินว่า

And in fact -- and maybe you've heard this --

neurochemically speaking,

ถ้าพูดในเชิงสารเคมีในสมองแล้ว

going through a breakup is a lot like going through cocaine withdrawal,

การผ่านการเลิกรามาหลายรอบ ก็เหมือนกับการหยุดเล่นโคเคน

which I find reassuring.

ซื่งทำให้ฉันรู้สึกอุ่นใจขึ้น

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

หลังจากนั้น วัฒนธรรมของเราก็ใช้ภาษา

And then our culture uses language

to shape and reinforce these ideas about love.

เพื่อทำให้ความคิดเกี่ยวกับความรักนั้น เป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา

In this case, we're talking about metaphors about pain

ในกรณีนี้ พวกเราพูดถึงการเปรียบเปรย ถึงความเจ็บปวด

and addiction and madness.

การเสพย์ติดและความบ้าคลั่ง

It's kind of an interesting feedback loop.

ซึ่งเป็นวัฏจักรที่น่าสนใจ

Love is powerful and at times painful,

ความรักนั้นยิ่งใหญ่นักแต่ก็เจ็บปวดไปด้วย

and we express this in our words and stories,

พวกเราแสดงออกมาในคำพูดและเรื่องราวของเรา

but then our words and stories prime us

แต่คำพูดและเรื่องราวของเราเองก็ถูกบอกกล่าว

to expect love to be powerful and painful.

ให้คาดหวังว่าความรักนั้นยิ่งใหญ่และเจ็บปวด

What's interesting to me is that all of this happens

สิ่งที่น่าสนใจสำหรับฉัน คือ ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้น

ในวัฒนธรรมที่ให้ความสำคัญกับ การรักคน ๆ เดียวไปทั้งชีวิต

in a culture that values lifelong monogamy.

It seems like we want it both ways:

ราวเหมือนกับว่า เราอยากได้ทั้ง 2 อย่างเลย

we want love to feel like madness,

เราอยากให้ความรักรู้สึกเหมือนความบ้าคลั่ง

and we want it to last an entire lifetime.

และอยากให้มันคงอยู่ตลอดชีวิต

That sounds terrible.

ฟังดูแย่นะคะ

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

To reconcile this,

เพื่อให้ไปด้วยกันได้

we need to either change our culture or change our expectations.

เราต้องไม่เปลี่ยนวัฒนธรรม ก็เปลี่ยนความคาดหวังของเรา

So, imagine if we were all less passive in love.

ลองคิดตามดูว่า ถ้าพวกเรานิ่งเฉยกับความรักน้อยลง

If we were more assertive, more open-minded, more generous

ถ้าพวกเราตรงไปตรงมา เปิดใจ และ ใจกว้าง มากกว่านี้

and instead of falling in love,

และแทนที่เราจะ "ตกหลุมรัก"

เรากลับ "เดินเข้าไปในความรัก"

we stepped into love.

I know that this is asking a lot,

ฉันรู้ดีว่านี่ขอร้องให้คุณทำเยอะมาก

แต่ฉันก็ไม่ใช่คนแรกที่แนะนำให้ทำ

but I'm not actually the first person to suggest this.

ในหนังสือ "Metaphors We Live By"

In their book, "Metaphors We Live By,"

linguists Mark Johnson and George Lakoff suggest a really interesting solution

นักภาษาศาสตร์ มาร์ค จอห์นสัน และจอร์จ ลาคอฟ แนะนำทางออกที่น่าสนใจกับ

to this dilemma,

ปัญหาที่ขัดแย้งกันเองนี้

which is to change our metaphors.

คือ ให้เราเปลี่ยนคำเปรียบเปรย

They argue that metaphors really do shape the way we experience the world,

พวกเขาแย้งว่า คำเปรียบเปรยนั้น เปลี่ยนแปลง วิธีที่เรารับรู้สิ่งต่าง ๆ บนโลก

และยังสามารถเป็นตัวชี้นำสำหรับการกระทำ ในอนาคตต่าง ๆ

and that they can even act as a guide for future actions,

like self-fulfilling prophecies.

เช่น การทำตามคำนาย

Johnson and Lakoff suggest a new metaphor for love:

จอห์นสันและลาคอฟแนะว่า การเปรียบเปรยใหม่สำหรับความรัก

love as a collaborative work of art.

ความรัก คือ ผลงานศิลปะของการทำงานร่วมกัน

I really like this way of thinking about love.

ฉันชอบวิธีการคิดความรักแบบนี้มาก

นักภาษาศาสตร์กล่าวถึงการเปรียบเปรย ว่า สิ่งหนึ่งพอเป็นจริง อีกสิ่งก็จะจริง

Linguists talk about metaphors as having entailments,

which is essentially a way of considering all the implications of,

ซึ่งเป็นวิธีในการพิจารณาการใช้งานทั้งหมด

or ideas contained within, a given metaphor.

หรือแนวคิดต่าง ๆ เบื้องหลังการเปรียบเปรย

And Johnson and Lakoff talk about everything

และจอห์นสันกับลาคอฟฟก็ได้พูดทุกอย่างแล้ว

that collaborating on a work of art entails:

ว่าผลงานศิลปะของการทำงานร่วมมือกันจะทำให้

effort, compromise, patience, shared goals.

ความพยายาม การประนีประนอม ความอดทน เป้าหมายร่วม เกิดขึ้นพร้อมกัน

These ideas align nicely with our cultural investment

ความคิดเหล่านี้เรียงตัวอย่างสวยงามกับ วัฒนธรรมของเรา

in long-term romantic commitment,

ในความสัมพันธ์ระยะยาว

but they also work well for other kinds of relationships --

และยังไปได้ดีกับความสัมพันธ์รูปแบบอื่นด้วย

ไม่ว่าจะระยะสั้น แบบเพื่อน หลากคู่นอน ไม่ รักแค่คนเดียวและไม่มีเพศสัมพันธ์มาเกี่ยว

short-term, casual, polyamorous, non-monogamous, asexual --

because this metaphor brings much more complex ideas

เพราะการเปรียบเปรยนี้ ทำให้เกิดความคิดที่ซับซ้อนมากขึ้น

to the experience of loving someone.

ในการรักใครซักคน

So if love is a collaborative work of art,

ฉะนั้นแล้ว ถ้าความรัก คือ ผลงานศิลปะของการร่วมมือกัน

ความรักก็คือประสบการณ์ที่สวยงาม

then love is an aesthetic experience.

Love is unpredictable,

ไม่สามารถคาดเดาได้

มีความคิดสร้างสรรค์

love is creative,

love requires communication and discipline,

ความรักต้องการการสื่อสารและ การฝึกให้สามารถควบคุมตัวเองได้

แน่นอน มันน่าผิดหวัง และใช้อารมณ์ร่วมเยอะมาก

it is frustrating and emotionally demanding.

And love involves both joy and pain.

และความรักยังมีทั้ง ความเพลิดเพลินและความเจ็บปวด

Ultimately, each experience of love is different.

สุดท้ายแล้ว ประสบการณ์แต่ละคนในความรัก แตกต่างกันหมด

When I was younger,

ตอนที่ฉํนยังเด็กกว่านี้

it never occurred to me that I was allowed to demand more from love,

การที่ฉันต้องการมากขึ้นจากความรักนั้น ไม่เคยเกิดขึ้นกับฉันเลย

ฉันไม่เคยต้องยอมรับสิ่งใด ๆ ที่รักนำพามาให้

that I didn't have to just accept whatever love offered.

When 14-year-old Juliet first meets --

ตอนที่จูเลียตที่อายุ 14 พอเจอกับ

หรือตอนที่จูเลียตไม่สามารถพบเจอกับโรมิโอ

or, when 14-year-old Juliet cannot be with Romeo,

คนที่เธอเพิ่งได้เจอเมื่อ 4 วันก่อนหน้านี้

whom she has met four days ago,

she does not feel disappointed or angsty.

เธอไม่รู้สึกผิดหวังหรือไม่สบายใจ

แล้วเธออยู่ไหนละ

Where is she?

She wants to die.

เธอต้องการตาย

Right?

ใช่ไหมคะ

And just as a refresher, at this point in the play,

และเพื่อเตือนความจำ ถ้ามาถึงตอนนี้ของละคร

act three of five,

ตอนที่ 3 จากทั้งหมด 5

Romeo is not dead.

โรมิโอยังไม่ตาย

He's alive,

เขายังมีชีวิตอยู่

ยังสุขภาพดี

he's healthy,

he's just been banished from the city.

แค่เขาถูกเนรเทศออกจากเมือง

I understand that 16th-century Verona is unlike contemporary North America,

ฉันเข้าใจว่าเมืองเวโรน่า ศตวรรษที่ 16 ยังไม่เหมือนกับอเมริกาเหมือนยุคร่วมสมัย

and yet when I first read this play,

และตอนแรกที่ฉันได้อ่านบทละครนี้

also at age 14,

ฉันก็อายุ 14 เช่นเดียวกัน

Juliet's suffering made sense to me.

ความทรมานของจูเลียตดูสมเหตุสมผลสำหรับฉัน

Reframing love as something I get to create with someone I admire,

การตีกรอบความรักใหม่ ฉันได้สรรค์สร้าง คนที่ฉันสามารถชื่นชม

rather than something that just happens to me

แทนที่จะเป็นบางอย่างที่แค่เกิดขึ้นกับฉัน

โดยไร้การควบคุมหรือความเห็นชอบ

without my control or consent,

is empowering.

มันทำให้มั่นใจนะ

It's still hard.

แต่มันยังคงยาก

Love still feels totally maddening and crushing some days,

ความรักยังทำให้รู้สึกโกรธและย่ำแย่ในบางวัน

and when I feel really frustrated,

และเมื่อฉันรู้สึกผิดหวัง

ฉันต้องเตือนตัวเองว่า

I have to remind myself:

my job in this relationship is to talk to my partner

หน้าที่ของฉันในความสัมพันธ์นี้ คือ การคุยกับคู่ของฉัน

about what I want to make together.

ว่าอะไรคือสิ่งที่เราอยากทำไปด้วยกัน

This isn't easy, either.

แน่นอน ไม่ได้ง่ายเลย

But it's just so much better than the alternative,

แต่ก็ยังดีกว่าทางเลือกอีกทาง

which is that thing that feels like madness.

ซึ่งคือสิ่งที่รู้สึกได้ว่าบ้าคลั่ง

This version of love is not about winning or losing someone's affection.

ความรักรูปแบบนี้ไม่ได้เกี่ยวกับการเอาชนะ หรือการสูญเสียความชื่นชอบในใครซักคน

Instead, it requires that you trust your partner

แต่กลับกัน คุณต้องเชื่อใจในคู่ของคุณ

and talk about things when trusting feels difficult,

และพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ เมื่อการเชื่อใจมันยากขึ้น

which sounds so simple,

ซึ่งมันฟังดูง่าย

but is actually a kind of revolutionary, radical act.

แต่จริง ๆ เป็นการกระทำที่ เปลี่ยนแปลงและมีเหตุผลซะด้วยซ้ำ

นี่เป็นเพราะว่าคุณได้หยุด และคิดเรื่องตัวเอง

This is because you get to stop thinking about yourself

and what you're gaining or losing in your relationship,

และสิ่งที่คุณได้หรือสูญเสียในความสัมพันธ์

and you get to start thinking about what you have to offer.

และคุณได้เริ่มคิดเรื่องสิ่งที่ คุณสามารถให้ได้

This version of love allows us to say things like,

ความรักรูปแบบนี้ทำให้เราสามารถพูดแบบที่ว่า

"Hey, we're not very good collaborators. Maybe this isn't for us."

"เฮ้ พวกเราไม่ได้ทำงานร่วมกันดีเลย บางที เราอาจจะไม่ได้เหมาะสมกันจริง ๆ"

Or, "That relationship was shorter than I had planned,

หรือ "ความสัมพันธ์ครั้งนั้น สั้นกว่าที่ฉันวางแผนไว้อีก

but it was still kind of beautiful."

แต่มันก็ยังสวยงามอยู่นะ

The beautiful thing about the collaborative work of art

สิ่งที่สวยงามเกี่ยวกับผลงานศิลปะ ที่มาจากการร่วมมือกัน

is that it will not paint or draw or sculpt itself.

ไม่ได้ถูกสรรค์สร้างด้วยตัวของมันเอง

แต่ความรักรูปแบบนี้ เราสามารถเลือกได้ว่า มันจะออกมารูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไร

This version of love allows us to decide what it looks like.

ขอบคุณค่ะ

Thank you.

(Applause)

(เสียงปรบมือ)