A better way to talk about love | Mandy Len Catron

Translator: Leslie Gauthier Reviewer: Camille Martínez

Translator: Leila Ataei Reviewer: sadegh zabihi

OK, so today I want to talk about how we talk about love.

بسیار خب،‌ امروز می‌خوام درباره‌ی «عشق» صحبت کنم

And specifically,

و به ویژه،

I want to talk about what's wrong with how we talk about love.

میخوام درباره چگونه صحبت کردن ما راجع به عشق و اشکال آن صحبت کنم.

Most of us will probably fall in love a few times

اغلب ما احتمالا چندین بارعاشق شدیم

در طول زندگی‌هامون

over the course of our lives,

and in the English language, this metaphor, falling,

در زبان انگلیسی، اصطلاح «در عشق افتادن» (falling in Love)

is really the main way that we talk about that experience.

واقعا همون چیزیه که در رابطه با این تجربه مد نظرمون هست.

I don't know about you,

شما رو نمی‌دونم،

but when I conceptualize this metaphor,

اما تصور من در رابطه با این اصطلاح،

what I picture is straight out of a cartoon --

یه تصویر کارتونیه...

که یه مرد

like there's a man,

he's walking down the sidewalk,

داره تو پیاده رو راه میره،

و بدون این که متوجه بشه، از بالای یک چاه فاضلاب عبور می‌کنه،

without realizing it, he crosses over an open manhole,

and he just plummets into the sewer below.

و کله‌پا میشه توی فاضلاب پایین.

And I picture it this way because falling is not jumping.

من به این شیوه تصور می‌کنم چون که «افتادن»، «پریدن» نیست.

Falling is accidental,

«افتادن» تصادفیه،

it's uncontrollable.

غیرقابل کنترله.

It's something that happens to us without our consent.

چیزیه که بدون موافقت ما اتفاق می‌افته.

And this --

و این...

this is the main way we talk about starting a new relationship.

این شیوه اصلی صحبت ما، درباره آغاز یک رابطه‌ی جدید است.

I am a writer and I'm also an English teacher,

من نویسنده و همچنین معلم زبان انگلیسی هستم،

یعنی من درباره‌ی کلمات برای کسب درآمد فکر می‌کنم.

which means I think about words for a living.

You could say that I get paid to argue that the language we use matters,

می‌تونم بگم که بابت بحث درباره‌ این که زبان ما ایراد داره پول می‌گیرم،

and I would like to argue that many of the metaphors we use

و می‌خوام بگم که خیلی از اصطلاحاتی که ما استفاده می‌کنیم،

to talk about love --

تا درباره‌ عشق صحبت کنیم...

maybe even most of them --

شاید حتی بیشتر اون‌ها...

are a problem.

یک ایراد و مشکل هستن.

So, in love, we fall.

ما «در دام عشق می‌افتیم.»

We're struck.

ما ضربه می‌خوریم.

We are crushed.

می‌شکنیم.

We swoon.

مبهوت می‌شیم.

We burn with passion.

در آتش عشق می‌سوزیم.

Love makes us crazy,

عشق ما رو دیوونه می‌کنه،

and it makes us sick.

و ما رو مریض می‌کنه.

Our hearts ache,

قلب‌هامون درد می‌گیره،

and then they break.

و بعد می‌شکنه...

So our metaphors equate the experience of loving someone

پس استعاره‌های ما درباره تجربه عاشق کسی شدن

to extreme violence or illness.

برابر با خشونت شدید و بیماری است.

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

همین طوره.

They do.

And they position us as the victims

و اونها ما رو تبدیل به قربانیان

of unforeseen and totally unavoidable circumstances.

آینده‌ی غیرقابل پیش بینی و شرایط غیرقابل اجتناب کردند.

My favorite one of these is "smitten,"

یکی از موارد مورد علاقه‌ی من لغت «smitten» هست

which is the past participle of the word "smite."

که اسمِ‌مفعولِ کلمه‌ی «smite» هست.

و وقتی که این کلمه رو در دیکشنری پیدا کنید،

And if you look this word up in the dictionary --

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

you will see that it can be defined as both "grievous affliction,"

می‌تونید ببینید که هم به عنوان «رنج شدید»

and, "to be very much in love."

و هم به عنوان «به شدت عاشق بودن» تعریف شده.

I tend to associate the word "smite" with a very particular context,

من تمایل دارم با کلمه‌ی "smite" که زمینه‌ی محبوبی داره ارتباط برقرار کنم،

which is the Old Testament.

که همون کتاب عهد عتیق هست.

In the Book of Exodus alone, there are 16 references to smiting,

تنها در کتاب «اکسودس» ۱۶ مورد اشاره به این کلمه وجود داره

which is the word that the Bible uses for the vengeance of an angry God.

که کلمه‌ایه که انجیل از اون برای انتقام یک خدای عصبانی استفاده می‌کنه

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

Here we are using the same word to talk about love

و ما داریم از همان کلمه‌ای برای صحبت درباره عشق استفاده می‌کنیم

that we use to explain a plague of locusts.

که برای شرح توفان ملخ از آن استفاده شده.

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

Right?

درسته؟

So, how did this happen?

چی شد که اینجوری شد؟

How have we come to associate love with great pain and suffering?

چطور ما به اینجا رسیدیم که عشق رو به درد شدید و زجر کشین ربط بدیم؟

And why do we talk about this ostensibly good experience

و چرا ما درباره‌ی این تجربه‌ی به ظاهر خوب،

as if we are victims?

طوری حرف می‌زنیم که انگار قربانی هستیم؟

These are difficult questions,

این‌ها سوالات سختی هستند،

but I have some theories.

اما من تئوری‌هایی دارم.

And to think this through,

برای فکر کردن به این موضوع،

I want to focus on one metaphor in particular,

به طور خاص میخوام روی «استعاره» تمرکز کنم،

which is the idea of love as madness.

که عشق رو به عنوان دیوانگی مطرح می‌کنه.

وقتی اولش درباره عشق رمانتیک تحقیق می‌کردم،

When I first started researching romantic love,

I found these madness metaphors everywhere.

این استعاره‌های دیوانگی رو همه‌ جا پیدا می‌کردم.

The history of Western culture

تاریخ فرهنگ غرب،

is full of language that equates love to mental illness.

پر از زبانیه که عشق رو با بیماری ذهنی برابر می‌دونه.

These are just a few examples.

و این‌ها فقط چند مثال هستند.

William Shakespeare:

ویلیام شکسپیر:

"Love is merely a madness,"

«عشق، صرفا دیوانگی است»

from "As You Like It."

از «همانطور که دوسش داری.»

فردریک نیچه:

Friedrich Nietzsche:

"There is always some madness in love."

«همیشه مقداری دیوانگی در عشق وجود دارد.»

"Got me looking, got me looking so crazy in love -- "

«منو با نگاه گرفتار کرد، منو عاشق و دیوونه گرفتار کرد...»

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

from the great philosopher, Beyoncé Knowles.

از فیلسوف مشهور، بیانسه نولز.

(خنده‌ی حضار)

(Laughter)

من برای اولین بار وقتی که ۲۰ سالم بود عاشق شدم،

I fell in love for the first time when I was 20,

and it was a pretty turbulent relationship right from the start.

و یک رابطه‌ پر از پستی و بلندی از همون ابتدا بود.

And it was long distance for the first couple of years,

و یک مسیر طولانی از در سال های ابتدایی،

so for me that meant very high highs and very low lows.

برای من پر از اوج‌های بالا و پستی‌های پایین بود.

I can remember one moment in particular.

من می‌تونم یک مورد خاص رو به یاد بیارم.

I was sitting on a bed in a hostel in South America,

من روی یک تخت در یک هتل ارزان قیمت در آمریکای جنوبی نشسته بودم،

and I was watching the person I love walk out the door.

و کسی که عاشقش بودم رو دیدم که از در رفت بیرون.

و دیر‌وقت بود،

And it was late,

it was nearly midnight,

تقریبا نیمه‌شب بود،

سر شام بین ما یه جر و بحث شده بود،

we'd gotten into an argument over dinner,

و وقتی که به اتاقمون برگشتیم،

and when we got back to our room,

وسایلاشو پرت کرد توی کیف و زد بیرون.

he threw his things in the bag and stormed out.

با این که دقیق خاطرم نیست که بحثمون سر چی بود،

While I can no longer remember what that argument was about,

I very clearly remember how I felt watching him leave.

کاملا واضح یادمه که وقتی اون می‌رفت چه احساسی داشتم.

۲۲ سالم بود و اولین باری بود که تو یه کشور در حال توسعه بودم،

I was 22, it was my first time in the developing world,

and I was totally alone.

و کاملا تنها...

I had another week until my flight home,

یه هفنه به پروازم سمت خونه مونده بود،

and I knew the name of the town that I was in,

و اسم منطقه‌ای رو که داخلش بودم می‌دونستم،

and the name of the city that I needed to get to to fly out,

و اسم شهری رو که باید برای پرواز می رفتم،

but I had no idea how to get around.

اما اصلا نمی‌دونستم که چجوری باید برم.

I had no guidebook and very little money,

هیچ کتاب راهنمایی نداشتم و پول کمی همراهم بود،

و اسپانیایی بلد نبودم.

and I spoke no Spanish.

Someone more adventurous than me

یه فرد ماجراجوتر از من

might have seen this as a moment of opportunity,

شاید اینو به چشم یک فرصت ببینه،

اما من خشکم زد.

but I just froze.

I just sat there.

همونجا نشستم.

And then I burst into tears.

و بعد زدم زیر گریه.

But despite my panic,

اما با وجود دست‌پاچه شدنم،

some small voice in my head thought,

یه ندایی درونم گفت:

"Wow. That was dramatic.

«وای، خیلی دراماتیک بود.

I must really be doing this love thing right."

حتما عشق همینه و من عاشقی رو درست انجام دادم.»

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

Because some part of me wanted to feel miserable in love.

چون یه قسمتی از وجودم می خواست که بدبختی رو در عشق حس کنه.

And it sounds so strange to me now, but at 22,

الان خیلی به نظرم عجیب میاد، اما در ۲۲ سالگی،

I longed to have dramatic experiences,

من به تجربه‌های درماتیک اشتیاق داشتم،

and in that moment, I was irrational and furious and devastated,

ور در اون لحظه، من غیرمنطقی، کنجکاو و شوکه بودم،

و عجیبه که،

and weirdly enough,

I thought that this somehow legitimized the feelings I had

فکر می‌کردم دارم احساساتم رو توجیه می‌کنم

for the guy who had just left me.

برای کسی که ترکم کرد.

فکر کنم که می‌خواستم تا حدودی دیوونه باشم،

I think on some level I wanted to feel a little bit crazy,

because I thought that that was how love worked.

چون فکر می‌کردم عاشقی اینطوریه.

این غافلگیر کننده نیست،

This really should not be surprising,

considering that according to Wikipedia,

با در نظر گرفتن این که در ویکی‌پدیا،

there are eight films,

۸ فیلم،

14 songs,

۱۴ موزیک،

two albums and one novel with the title "Crazy Love."

۲ آلبوم و یک رمان، با نام «عشق دیوانه» وجود داره.

About half an hour later, he came back to our room.

حدود نیم‌ساعت بعدش برگشت به اتاقمون،

We made up.

ما آشتی کردیم.

یه هفته شاد رو با هم گذروندیم.

We spent another mostly happy week traveling together.

و بعد، وقتی به خونه برگشتم،

And then, when I got home,

I thought, "That was so terrible and so great.

فکر کردم که «چقدر افتضاح و چقدر عالی بود.

This must be a real romance."

این باید یه داستان عشقی واقعی باشه.»

از عشق اولم حس دیوانگی انتظار داشتم،

I expected my first love to feel like madness,

and of course, it met that expectation very well.

و البته همینطورم شد.

But loving someone like that --

اما اینچنین عاشق کسی بودن...

as if my entire well-being depended on him loving me back --

این که تمام وجودم به عشق اون وابسته بود...

was not very good for me

برام خیلی خوب نبود

or for him.

یا برای اون.

But I suspect this experience of love is not that unusual.

اما احتمالا این تجربه‌ی عشق، اونقدرا هم غیرعادی نیست.

اکثر ما در ابتدای عشق رمانتیک کمی دیوانگی داریم.

Most of us do feel a bit mad in the early stages of romantic love.

In fact, there is research to confirm that this is somewhat normal,

در واقع، تحقیقی هست که ثابت می‌کنه این یه جورایی طبیعیه،

because, neurochemically speaking,

چون از جنبه عصبی شیمیایی،

romantic love and mental illness are not that easily distinguished.

عشق رمانتیک و بیماری ذهنی به راحتی تفکیک پذیر نیستند.

این حقیقته.

This is true.

This study from 1999 used blood tests

این مطالعه در سال ۱۹۹۹ از تست خون استفاده کرد

to confirm that the serotonin levels of the newly in love

تا ثابت کنه مقدار سرتونین در عاشقای تازه

very closely resembled the serotonin levels

خیلی شبیه مقدار سرتونین

of people who had been diagnosed with obsessive-compulsive disorder.

در افرادی بود که اختلال وسواسی-اجباری داشتند.

(خنده‌ی حضار)

(Laughter)

بله، و مقدار کم سرتونین

Yes, and low levels of serotonin

are also associated with seasonal affective disorder

به اختلال خلقی فصلی مربوط میشه

and depression.

و افسردگی.

So there is some evidence

بنابراین شواهدی هست

that love is associated with changes to our moods and our behaviors.

که عشق مرتبط با تغییراتی در حالات و رفتارهای ماست.

And there are other studies to confirm

و مطالعات دیگری وجود داره که تایید می‌کنه

that most relationships begin this way.

اکثر رابطه‌ها اینگونه آغاز می‌شوند.

Researchers believe that the low levels of serotonin

پژوهش‌گران معتقدند که مقدار کم سرتونین

is correlated with obsessive thinking about the object of love,

با تفکر وسواسی درباره عشق، همبستگی داره،

which is like this feeling that someone has set up camp in your brain.

مثل اینه که کسی توی مغز شما چادر زده باشه،

And most of us feel this way when we first fall in love.

و بیشتر ما وقتی عاشق میشیم این حس را پیدا می کنیم.

But the good news is, it doesn't always last that long --

اما خبر خوب اینه که همیشه انقدر طول نمیکشه-

معمولا از چند ماه گرفته تا چند سال.

usually from a few months to a couple of years.

When I got back from my trip to South America,

وقتی از سفرم به آمریکای جنوبی برگشتم،

I spent a lot of time alone in my room,

کلی وقت رو تنهایی در اتاقم گذروندم،

checking my email,

ایمیلهایم رو چک کردم،

نا امیدانه منتظر خبر شنیدن از آدمی که عاشقش بودم.

desperate to hear from the guy I loved.

I decided that if my friends could not understand my grievous affliction,

نتیجه گرفتم که اگر دوستانم قادر به درک وضعیت اسفبارم نیستند،

then I did not need their friendship.

پس احتیاجی به دوستی با اونها نداشتم،

So I stopped hanging out with most of them.

پس از وقت گذروندن با بیشترشون دست کشیدم.

And it was probably the most unhappy year of my life.

و اون سال احتمالا غمگین ترین سال عمرم بود.

اما فکر کنم بیشتر این حس رو داشتم که باید بدبخت باشم

But I think I felt like it was my job to be miserable,

because if I could be miserable,

چون اگر می‌تونستم بدبختم باشم

then I would prove how much I loved him.

پس ثابت می‌کردم که چقدر عاشقش بودم.

And if I could prove it,

و اگر این رو ثابت می‌کردم

then we would have to end up together eventually.

آخرش بهم می‌رسیدیم.

این دیوانگیه محض است،

This is the real madness,

چون هیچ قاعده کیهانی نیست

because there is no cosmic rule

that says that great suffering equals great reward,

که بگه رنج کشیدن عظیم پاداشی عظیم رو به دنبال داره،

but we talk about love as if this is true.

اما از عشق جوری حرف می زنیم که انگار این حقیقته.

Our experiences of love are both biological and cultural.

تجربه ما از عشق هم فرهنگیه و هم زیست شناسیه.

Our biology tells us that love is good

زیست شناسی ما میگه که عشق خوبه

by activating these reward circuits in our brain,

از طریق فعال کردن این مدارهای جایزه در مغز ما،

and it tells us that love is painful when, after a fight or a breakup,

و به ما میگه که عشق دردناکه وقتی که دعوا یا جدایی رخ میده،

و اون پاداش مواد شیمیایی عصبی کم شده.

that neurochemical reward is withdrawn.

و در واقع-- و شاید این رو شنیده باشید--

And in fact -- and maybe you've heard this --

neurochemically speaking,

از نظر عصبی شیمیایی،

going through a breakup is a lot like going through cocaine withdrawal,

گذروندن پروسه جدایی خیلی شبیه کنار گذاشتن کوکایین می‌مونه،

which I find reassuring.

که رسیدن به این حقیقت برام آرامش بخش بود.

(Laughter)

(خنده)

و بعد فرهنگ ما از زبان استفاده می‌کنه

And then our culture uses language

to shape and reinforce these ideas about love.

تا این ایده ها رو درباره عشق شکل بده و تقویت کنه.

In this case, we're talking about metaphors about pain

در این مورد، ما درباره استعاره ها درباره درد و اعتیاد

and addiction and madness.

و دیوانگی حرف می‌زنیم.

It's kind of an interesting feedback loop.

یکجور حلقه‌ باز خوردی‌ جالبه.

Love is powerful and at times painful,

عشق قویه و بعضی وقتها دردناک،

and we express this in our words and stories,

و ما این رو در قالب کلمات و داستانها ابراز می‌کنیم،

but then our words and stories prime us

اما کلمات و داستان‌ها ما رو آماده می‌کنند

to expect love to be powerful and painful.

که از عشق انتظار قدرت و دردناکی رو داشته باشیم.

What's interesting to me is that all of this happens

آنچه برایم جالبه اینه که همه اینها در فرهنگی رخ میده

in a culture that values lifelong monogamy.

که تک همسری مادام العمر رو ارزش می‌دونه.

It seems like we want it both ways:

بنظر می‌رسه که ما هر دو رو می‌خوایم:

we want love to feel like madness,

عشقی رو می‌خوایم که حس دیوانگی رو بده،

and we want it to last an entire lifetime.

و از سوی دیگه یک عمر هم ادامه پیدا کنه.

That sounds terrible.

واقعا وحشتناکه.

(خنده)

(Laughter)

To reconcile this,

برای آشتی با این،

we need to either change our culture or change our expectations.

لازمه که یا این فرهنگ یا توقعاتمون رو تغییر بدیم.

So, imagine if we were all less passive in love.

تصور کنید کمتر در عشق منفعل بودیم.

If we were more assertive, more open-minded, more generous

بی محاباتر، روشنفکرتر و بخشنده تر بودیم

and instead of falling in love,

و بجای به دام افتادن در عشق

وارد اون می‌شدیم.

we stepped into love.

I know that this is asking a lot,

می دونم که توقع زیادیه

اما من اولین نفری نیستم که این پیشنهاد رو میده.

but I'm not actually the first person to suggest this.

در کتابشون، « استعاره هایی که با آنها زندگی می‌کنیم،»

In their book, "Metaphors We Live By,"

linguists Mark Johnson and George Lakoff suggest a really interesting solution

اثر جرج لاکوف و مارک جانس زبان شناس، راه حل واقعا جالبی برای این دوراهی

to this dilemma,

پیشنهاد میشه،

which is to change our metaphors.

که همان تغییر استعاره هاست.

They argue that metaphors really do shape the way we experience the world,

آنها تاکید دارند که ما واقعا طریقی که دنیا رو تجربه می کنیم رو شکل می دیم،

و این که آنها میتونن حتی بعنوان راهنمایی برای اعمال آینده مون عمل کنند،

and that they can even act as a guide for future actions,

like self-fulfilling prophecies.

از جمله پیشگوییهای محقق کننده.

Johnson and Lakoff suggest a new metaphor for love:

جانسون و لاکوف استعاره جدیدی رو برای عشق پیشنهاد می‌کنند:

love as a collaborative work of art.

عشق بعنوان یک اثرمشترک هنری.

I really like this way of thinking about love.

من این طرز فکر درباره عشق رو واقعا دوست دارم.

زبان شناسها از استعاره‌هایی میگن که معنای وقف شدگی دارن،

Linguists talk about metaphors as having entailments,

which is essentially a way of considering all the implications of,

که لزوما روشی برای لحاظ کردن همه پیامدهای اون

or ideas contained within, a given metaphor.

یا ایده هایی هست که در یک استعاره وجود داره.

And Johnson and Lakoff talk about everything

و جانسون و لاکوف درباره هر چیزی که در مساعی برای

that collaborating on a work of art entails:

اثر هنری لازمه صحبت می کنند:

effort, compromise, patience, shared goals.

تلاش، مصالحه، صبوری و اهداف مشترک.

These ideas align nicely with our cultural investment

این ایده ها بخوبی با سرمایه گذاری فرهنگی ما در تعهد عاشقانه

in long-term romantic commitment,

طولانی مدت همخوانی داره،

but they also work well for other kinds of relationships --

اما در رابطه با دیگر نوع رابطه ها هم جواب میدن--

کوتاه مدت، معمولی، چند مهری، چند همسری، بدون عمل جنسی--

short-term, casual, polyamorous, non-monogamous, asexual --

because this metaphor brings much more complex ideas

چون این استعاره ایده های پیچیده تری رو در تجربه برای دوست داشتن کسی

to the experience of loving someone.

به ارمغان میاره.

So if love is a collaborative work of art,

بنابراین اگر عشق اثر مشترک هنری باشه

پس عشق یک تجربه زیبایی شناسیه.

then love is an aesthetic experience.

Love is unpredictable,

عشق غیرقابل پیش‌بینی است،

عشق خلاقانه است،

love is creative,

love requires communication and discipline,

عشق مستلزم ارتباط و انضباط هست،

مأیوس کننده است و از جنبه عاطفی پرتوقع.

it is frustrating and emotionally demanding.

And love involves both joy and pain.

و عشق دربرگیرنده شادی و درد با هم است.

Ultimately, each experience of love is different.

در نهایت، هر تجربه عشقی با دیگری تفاوت دارد.

When I was younger,

وقتی جوانتر بودم،

it never occurred to me that I was allowed to demand more from love,

هرگز برام پیش نیومد که اجازه پیدا کنم توقع بیشتری از عشق داشته باشم،

که فقط نباید هر آنچه از عشق بهم ارائه میشد رو بپذیرم.

that I didn't have to just accept whatever love offered.

When 14-year-old Juliet first meets --

وقتی ژولیت در چهارده سالگی برای بار اول رومئو رو می بینه--

or, when 14-year-old Juliet cannot be with Romeo,

و ژولیت چهارده ساله نمی تونه با کسی که

فقط چهار روز قبل دیده باشه

whom she has met four days ago,

she does not feel disappointed or angsty.

احساس یأس یا عصبانیت نمی کنه.

پس چی؟

Where is she?

She wants to die.

می‌خواد بمیره.

Right?

درسته؟

And just as a refresher, at this point in the play,

و برای تازه کرده حافظه تون در این مرحله از نمایش،

act three of five,

پرده سه از پنج،

Romeo is not dead.

رومئو نمرده.

He's alive,

او زنده است،

سالمه،

he's healthy,

he's just been banished from the city.

فقط از شهر تبعید شده،

I understand that 16th-century Verona is unlike contemporary North America,

کاملا درک می کنم که ورونای قرن ۱۶ام به آمریکای شمالی معاصر شباهت نداره،

and yet when I first read this play,

و با این حال وقتی این نمایش رو خوندم،

also at age 14,

حتی در سن ۱۴ سالگی هم

Juliet's suffering made sense to me.

رنج کشیدن ژولیت برام قابل فهم بود.

Reframing love as something I get to create with someone I admire,

به قاب کشیدن عشق به عنوان چیزی که من اون روبا کسی که تحسینش می کنم خلق می کنم،

rather than something that just happens to me

در عوض این که صرفا برام اتفاق افتاده باشه

بدون رضایت یا کنترلی از طرف من

without my control or consent,

is empowering.

نیروبخش است.

It's still hard.

هنوز دشواره.

Love still feels totally maddening and crushing some days,

عشق هنوز می‌تونه بعضی روزها دیوانه کننده یا مخرب باشه،

and when I feel really frustrated,

و وقتی واقعا احساس استیصال می کنم

I have to remind myself:

باید بخودم یادآوری کنم:

my job in this relationship is to talk to my partner

شغلم در این رابطه حرف زدن با شریکم

about what I want to make together.

درباره چیزیه که می‌خوام با هم بسازیم.

This isn't easy, either.

حتی این هم آسون نیست.

But it's just so much better than the alternative,

اما از گزینه دیگر خیلی بهتره،

which is that thing that feels like madness.

که بیشتر حس دیوانگی می‌ده.

This version of love is not about winning or losing someone's affection.

این نسخه از عشق درباره بردن و باختن توجه مهر و محبت کسی نیست.

Instead, it requires that you trust your partner

درعوض، مستلزم اعتماد شما به شریکتون

and talk about things when trusting feels difficult,

و صحبت درباره چیزهاست وقتی که اعتماد کردن به نظر دشوار میاد

which sounds so simple,

که خیلی ساده به نظر می رسند،

but is actually a kind of revolutionary, radical act.

اما درواقع یکجور عمل انقلابی یا بنیادیه.

این بخاطر اینه که شما دست از فکر کردن به خود برداشتید و این که از این ابطه

This is because you get to stop thinking about yourself

and what you're gaining or losing in your relationship,

چی بدست میارید یا از دست می دین رو بیخیال شده

and you get to start thinking about what you have to offer.

و شروع به فکر کردن به این می کنید که چی برای ارائه دارید.

This version of love allows us to say things like,

این نسخه از عشق به ما اجازه گفتن چیزهایی مثل این را میده،

"Hey, we're not very good collaborators. Maybe this isn't for us."

«که ما خیلی همکارهای خوبی نیستیم. شاید این اصلا برای ما نباشه.»

Or, "That relationship was shorter than I had planned,

یا « این رابطه کوتاه تر از آنچه برنامه ریخته بودم طول کشید

but it was still kind of beautiful."

اما هنوز هم یکجورهایی زیباست.»

The beautiful thing about the collaborative work of art

نکته زیبا درباره اثر مشترک هنری اینه

is that it will not paint or draw or sculpt itself.

که خود به خود نمیتونه نقاشی، طراحی یا تراشیده بشه.

این نسخه از عشق به ما اجازه میده تصمیم بگیریم که چطوری به نظر میرسه.

This version of love allows us to decide what it looks like.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)