Robert Gupta: Between music and medicine

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Çeviri: Serkan Gül Gözden geçirme: Neslihan Kara

(Music)

(Müzik)

(Applause)

(Alkışlamalar)

Thank you very much. (Applause)

Çok teşekkür ederim. (Alkışlar)

Thank you. It's a distinct privilege to be here.

Burada olmak benim için bir ayrıcalık, teşekkürler.

A few weeks ago, I saw a video on YouTube

Birkaç hafta önce YouTube'da

of Congresswoman Gabrielle Giffords

korkunç kurşunlardan biriyle yaralanan

at the early stages of her recovery

Milletvekili Gabrielle Giffords'un tedavisinin

from one of those awful bullets.

ilk aşamalarını gösteren bir video izledim.

This one entered her left hemisphere, and

Kurşun sol tarafından girmiş

knocked out her Broca's area, the speech center of her brain.

ve Broca bölgesine, beyninin konuşma merkezine, zarar vermiş.

And in this session, Gabby's working with a speech therapist,

Ve bu bölümde Gabby bir konuşma terapisti ile çalışıyor

and she's struggling to produce

ve en basit kelimeleri

some of the most basic words, and you can see her

oluşturmakta zorlanıyor ve çabaladıkça

growing more and more devastated, until she ultimately

daha da mahvolduğunu,

breaks down into sobbing tears, and she starts sobbing

gözyaşlarına boğulduğunu ve kifayetsiz kalarak

wordlessly into the arms of her therapist.

terapistinin kollarında hüngür hüngür ağladığını görüyorsunuz.

And after a few moments, her therapist tries a new tack,

Bir süre sonra, terapisti yeni bir numara deniyor

and they start singing together,

ve beraber şarkı söylemeye başlıyorlar

and Gabby starts to sing through her tears,

ve Gabby gözyaşlarının ardından söylemeye başlıyor

and you can hear her clearly able to enunciate

ve Gabby'nin içinde bulunduğu durumu tarif eden şarkı sözlerini

the words to a song that describe the way she feels,

net bir şekilde telaffuz ettiğini ve

and she sings, in one descending scale, she sings,

düşük perdeden

"Let it shine, let it shine, let it shine."

"ışılda, ışılda,ışılda" diye şarkı söylediğini duyuyorsunuz

And it's a very powerful and poignant reminder of how

ve bu, müziğin güzelliğinin, kelimelerin başarısız olduğu yerde konuşabildiğinin

the beauty of music has the ability to speak

bu olayda ise kelimenin tam anlamıyla konuşabildiğinin

where words fail, in this case literally speak.

çok güçlü ve dokunaklı bir hatırlatıcısı.

Seeing this video of Gabby Giffords reminded me

Gabby Giffords'un videosunu izleyince,

of the work of Dr. Gottfried Schlaug,

Dr. Gottfried Schlaug'un çalışmasını hatırladım.

one of the preeminent neuroscientists studying music and the brain at Harvard,

Schlaug, müzik ve beyin alanında Harvard'da çalışan saygın sinir

and Schlaug is a proponent of a therapy called

sinir bilimcilerden biri ve Melodik Tonlama Terapisi

Melodic Intonation Therapy, which has become very popular in music therapy now.

adı verilen, müzikle terapide çok popüler olmuş bu terapinin savunucularından.

Schlaug found that his stroke victims who were aphasic,

Schlaug, bazı afazi hastalığı kurbanlarının

could not form sentences of three- or four-word sentences,

3-4 kelimelik cümleleri kuramadıklarını

but they could still sing the lyrics to a song,

fakat aynı kelimelerle şarkı söyleyebildiklerini fark etmiş.

whether it was "Happy Birthday To You"

Bu "İyi Ki Doğdun" şarkısı olabileceği gibi

or their favorite song by the Eagles or the Rolling Stones.

Eagles'tan veya Rolling Stones'tan favori şarkıları olabilir.

And after 70 hours of intensive singing lessons,

70 saatlik yoğun bir şarkı söyleme dersinden sonra,

he found that the music was able to literally rewire

müziğin gerçekten hastaların beynini yeniden canlandırdığı

the brains of his patients and create a homologous

ve beynin sağ tarafında, sol taraftaki zararı

speech center in their right hemisphere

telafi etmek üzere homolog bir

to compensate for the left hemisphere's damage.

konuşma merkezi oluşturduğunu bulmuş.

When I was 17, I visited Dr. Schlaug's lab, and in one afternoon

17 yaşındayken Dr. Schlaug'un laboratuvarını ziyaret etmiştim.

he walked me through some of the leading research

Bana müzik ve beyin ile ilgili,

on music and the brain -- how musicians had

müzisyenlerin beyin fonksiyonlarının

fundamentally different brain structure than non-musicians,

müzisyen olmayanlardan nasıl farklı olabildiğini,

how music, and listening to music,

müziğin ve müzik dinlemenin

could just light up the entire brain, from

beynin ön bölgesinden

our prefrontal cortex all the way back to our cerebellum,

en arkadaki cerebellum kısmına kadar, tüm beyni nasıl aydınlatabildiğini

how music was becoming a neuropsychiatric modality

ve müziğin nasıl

otizmli çocuklar, stres mağduru, kaygı bozukluğu olan ve depresyondaki kişilere

to help children with autism, to help people struggling

yardım etmek için neropsikiyatrik bir tedavi haline geldiğini,

with stress and anxiety and depression,

how deeply Parkinsonian patients would find that their tremor

Parkinson hastalarının titremelerinin, müzik dinledikleri zaman

and their gait would steady when they listened to music,

kesildiğini, derinden fark ettiklerini ve

and how late-stage Alzheimer's patients, whose dementia

ailelerini bile tanıyamaz hale gelmiş

was so far progressed that they could no longer recognize

ileri derecede Alzheimer hastalarının,

their family, could still pick out a tune by Chopin

çocukken öğrendikleri bir Chopin bestesini

at the piano that they had learned when they were children.

hala hatırlayabildiklerini gösteren bir araştırmayı anlatmıştı.

But I had an ulterior motive of visiting Gottfried Schlaug,

Ama benim ziyaretimin daha gizli bir amacı vardı,

and it was this: that I was at a crossroads in my life,

hayatımda, müzik ve tıp arasında seçim yapmaya çalıştığım

trying to choose between music and medicine.

bir dönüm noktasındaydım.

I had just completed my undergraduate, and I was working

Üniversiteden yeni mezun olmuş ve Dennis Selkoe'nun

as a research assistant at the lab of Dennis Selkoe,

laboratuvarında araştırma asistanı olarak çalışıyordum

studying Parkinson's disease at Harvard, and I had fallen

Harvard'da Parkinson Hastalığı ile ilgili öğrenim görmüş

in love with neuroscience. I wanted to become a surgeon.

ve sinir bilimine aşık olmuştum, cerrah olmak istiyordum.

I wanted to become a doctor like Paul Farmer or Rick Hodes,

Rick Holes yada Paul Farmer gibi, Haiti veya Etiyopya'ya

these kind of fearless men who go into places like Haiti or Ethiopia

giden korkusuz doktorlar gibi olmak,

and work with AIDS patients with multidrug-resistant

ilaca cevap vermeyen tüberkülozlu AIDS hastaları

tuberculosis, or with children with disfiguring cancers.

ya da kanserli çocuklarla çalışmak istiyordum.

I wanted to become that kind of Red Cross doctor,

Sınırları olmayan bir

that doctor without borders.

Kızıl Haç doktoru olmak istiyordum.

On the other hand, I had played the violin my entire life.

Öte yandan, tüm hayatım boyunca keman çalmıştım

Music for me was more than a passion. It was obsession.

Müzik benim için tutkudan öteydi. Bir saplantıydı. Oksijendi.

It was oxygen. I was lucky enough to have studied

Manhattan'da Juilliard Müzik ve Dans Okulu'nda

at the Juilliard School in Manhattan, and to have played

okuyacak ve ilk kez Zubin Mehta ve İsrail Filarmoni Orkestrası ile

my debut with Zubin Mehta and the Israeli philharmonic orchestra in Tel Aviv,

Tel Aviv'de sahneye çıkacak kadar şanslıydım.

and it turned out that Gottfried Schlaug

Sonradan öğrendim ki, Gottfried Schlaug

had studied as an organist at the Vienna Conservatory,

Viyana Konservatuvar'ında org eğitimi almış

but had given up his love for music to pursue a career

ama tıpta bir kariyer edinmek için müzikten uzaklaşmış.

in medicine. And that afternoon, I had to ask him,

O öğleden sonra,

"Sizin için bu kararı vermek nasıl bir histi?" diye sordum

"How was it for you making that decision?"

And he said that there were still times when he wished

o da, hala bazen o günlere dönmeyi ve eskiden olduğu gibi

he could go back and play the organ the way he used to,

org çalmayı dilediğini söyledi ama benim için

and that for me, medical school could wait,

tıp fakültesi bekleyebilir,

but that the violin simply would not.

fakat keman bekleyemezdi.

And after two more years of studying music, I decided

İki yıl daha müzik okuduktan sonra,

to shoot for the impossible before taking the MCAT

iyi bir Hintli evladın yapacağı gibi tıp okuyup

and applying to medical school like a good Indian son

bir Dr. Gupta olmadan önce, benim için

to become the next Dr. Gupta. (Laughter)

imkansızı denemeye

And I decided to shoot for the impossible and I took

ve Los Angeles Filarmoni orkestrası için

an audition for the esteemed Los Angeles Philharmonic.

seçmelere katılmaya karar verdim.

It was my first audition, and after three days of playing

Katıldığım ilk seçmelerdi ve 3 gün boyunca

behind a screen in a trial week, I was offered the position.

bir ekranın arkasında çaldıktan sonra işe kabul edilmiştim.

And it was a dream. It was a wild dream to perform

Rüya gibiydi. Bir orkestrada,

in an orchestra, to perform in the iconic Walt Disney Concert Hall

Walt Disney konser salonunda

in an orchestra conducted now by the famous Gustavo Dudamel,

ünlü Gustavo Dudamel tarafından yönetilen bir orkestrada çalmak

but much more importantly to me to be surrounded

ama daha da önemlisi,

by musicians and mentors that became my new family,

yeni ailem ve yeni müzikal yuvam olan

my new musical home.

müzisyenler ve ustalar tarafından çevrelenmek çılgın bir rüyaydı.

But a year later, I met another musician who had also

Fakat bir yıl sonra, yine Julilliard'da okumuş,

studied at Juilliard, one who profoundly helped me

benim müzisyen olarak kendi kimliğimi bulmama

find my voice and shaped my identity as a musician.

yardımcı olan başka bir müzisyenle tanıştım.

Nathaniel Ayers was a double bassist at Juilliard, but

Nathaniel Ayers, Juilliard'da kontrabas okumuş,

he suffered a series of psychotic episodes in his early 20s,

20'li yaşlarında bir dizi psikotik atak geçirmiş,

was treated with thorazine at Bellevue,

Bellevue Hastanesi'nde Klorpromazin ile tedavi görmüş

and ended up living homeless on the streets of Skid Row

ve 30 yıl sonra Los Angeles merkezinde

in downtown Los Angeles 30 years later.

Skid Row sokaklarına düşmüş.

Nathaniel's story has become a beacon for homelessness

Nathaniel'in hikayesi, "Solist" kitabında ve filminde

and mental health advocacy throughout the United States,

anlatıldığı üzere, evsiz kalan insanlar ve ABD ruh sağlığı

as told through the book and the movie "The Soloist,"

savunucuları için bir işaret ateşi haline geldi.

but I became his friend, and I became his violin teacher,

ben Nathaniel'in arkadaşı ve keman öğretmeni oldum

and I told him that wherever he had his violin,

ve nerede olursa olsun, kemanı

and wherever I had mine, I would play a lesson with him.

ve benim de zamanım olduğu sürece ona ders vereceğimi söyledim.

And on the many times I saw Nathaniel on Skid Row,

Skid Row'da Nathaniel'i sıkça gördüğüm zamanlarda

I witnessed how music was able to bring him back

müziğin, onu en karanlık hallerinden

from his very darkest moments, from what seemed to me

nasıl çıkarabildiğine tanık oldum

in my untrained eye to be

ve eğitimini almadım fakat sadece gördüklerime göre bu

the beginnings of a schizophrenic episode.

şizofreninin başlangıcıydı.

Playing for Nathaniel, the music took on a deeper meaning,

Nathaniel için çalmanın artık daha derin

because now it was about communication,

bir anlamı vardı çünkü artık iletişimle ilgiliydi,

a communication where words failed, a communication

kelimelerin başarısız olduğu, kelimelerden daha derine

of a message that went deeper than words, that registered

hitap eden bir mesajın iletilmesiydi.

at a fundamentally primal level in Nathaniel's psyche,

Nathaniel'in ruhunun en temel seviyesinde kayıtlı olan bu mesaj

yet came as a true musical offering from me.

müzikal bir teklif olarak benden gelmişti.

I found myself growing outraged that someone

Nathaniel gibi birinin

like Nathaniel could have ever been homeless on Skid Row

akıl hastalığı yüzünden

because of his mental illness, yet how many tens of thousands

Skid Row sokaklarına düşmüş olması, onun kadar trajik

of others there were out there on Skid Row alone

hikayesi olan on binlerce insanın Skid Row'da olması

who had stories as tragic as his, but were never going to have a book or a movie

ama onlarla ilgili, onları sokaklardan kurtaracak bir film yada kitabın olmayacak

made about them that got them off the streets?

olması beni çileden çıkarıyordu.

And at the very core of this crisis of mine, I felt somehow

Benim bu çileden çıkışımın temelinde,

the life of music had chosen me, where somehow,

müziğin benim seçmiş olması muhtemelen -çok safça da olsa-

perhaps possibly in a very naive sense, I felt what Skid Row

Skid Row'un ihtiyacının Bunker Hill'de çalan

really needed was somebody like Paul Farmer

başka bir klasik müzik sanatçısı yeni Paul Farmer

and not another classical musician playing on Bunker Hill.

gibi birisi olduğunu hissetmemdi.

But in the end, it was Nathaniel who showed me

Ama sonuçta, değişim istiyorsam,

that if I was truly passionate about change,

fark yaratmak istiyorsam, en iyi araca sahip olduğumu

if I wanted to make a difference, I already had the perfect instrument to do it,

ve bununda kendi hayatımla onun hayatını birleştiren

that music was the bridge that connected my world and his.

müzik olduğunu bana Nathaniel gösterdi.

There's a beautiful quote

Romantik Alman besteci Robert Schuman

by the Romantic German composer Robert Schumann,

tarafından söylenmiş çok güzel bir söz vardır,

who said, "To send light into the darkness of men's hearts,

"İnsanların yüreklerinin karanlıklarına ışık göndermek,

such is the duty of the artist."

işte bu bir sanatçının görevidir."

And this is a particularly poignant quote

Bu söz özellikle çok dokunaklı, çünkü

because Schumann himself suffered from schizophrenia

Schumann da şizofreni hastasıydı ve

and died in asylum.

ve akıl hastanesinde ölmüştü.

And inspired by what I learned from Nathaniel,

Nathaniel'den öğrendiklerimden ilham alarak

I started an organization on Skid Row of musicians

Skid Row' müzisyenlerinden oluşan Sokak Senfonisi

called Street Symphony, bringing the light of music

organizasyonunu başlattım.

into the very darkest places, performing

Skid Row'daki sığınaklarda, kliniklerde kalan evsizler,

for the homeless and mentally ill at shelters and clinics

akıl hastaları, travma sonrası stres bozukluğu yaşayan

on Skid Row, performing for combat veterans

savaş gazileri, hapsedilmiş ve akıl sağlığını yitirmiş

with post-traumatic stress disorder, and for the incarcerated

suçlular için çalarak müziğin ışığını

and those labeled as criminally insane.

en karanlık yerlere götürdük.

After one of our events at the Patton State Hospital

San Bernardino'daki Patton State Hastanesi'nde

in San Bernardino, a woman walked up to us

çaldığımız bir organizasyondan sonra bir kadın

and she had tears streaming down her face,

bize doğru yaklaştı. Gözyaşları yüzünden süzülüyordu,

and she had a palsy, she was shaking,

felçliydi ve titriyordu.

and she had this gorgeous smile, and she said

Müthiş bir gülümsemesi vardı. Daha önce klasik müzik

that she had never heard classical music before,

dinlemediğini, keman sesi duymadığını

she didn't think she was going to like it, she had never

ve bir gün klasik müziği seveceğini hiç düşünmediğini

heard a violin before, but that hearing this music was like hearing the sunshine,

müziği duymanın güneşin doğuşunu duymak gibi olduğunu

and that nobody ever came to visit them, and that for the first time in six years,

ve altı yıldan beri ilk defa birilerinin onları ziyarete geldiğini

when she heard us play, she stopped shaking without medication.

ve müziği duyduğu andan itibaren titremesinin durduğunu söyledi.

Suddenly, what we're finding with these concerts,

Birdenbire, sahneden, ışıklardan, takım elbiselerden uzak

away from the stage, away from the footlights, out

bu konserlerle, müzisyenler, müziğin beyin üzerindeki

of the tuxedo tails, the musicians become the conduit

muazzam tedavi edici etkisini,

for delivering the tremendous therapeutic benefits

bu salona hiçbir zaman gelemeyecek,

of music on the brain to an audience that would never

bu tarz bir müziğe

have access to this room,

hiçbir zaman erişimi olmayacak

would never have access to the kind of music that we make.

bir topluluğa iletir oldular.

Just as medicine serves to heal more

İlaçların, vücudun kendi kendine sağlayamayacağı

than the building blocks of the body alone,

iyileşmeyi sağlaması gibi,

the power and beauty of music transcends the "E"

müziğin gücü ve güzelliği, sevgili kısaltmamızın (TED)

in the middle of our beloved acronym.

ortasındaki "E" yi aşıyor. (Entertainment: Eğlence)

Music transcends the aesthetic beauty alone.

Müzik estetik güzelliği aşıyor.

The synchrony of emotions that we experience when we

Wagner'in bir operasını veya Brahm'ın bir senfonisini

hear an opera by Wagner, or a symphony by Brahms,

ya da Beethoven'da bir oda müziğini duyduğumuzda oluşan

or chamber music by Beethoven, compels us to remember

o duyguların ahengi, bizi paylaşılan

ortak insanlığımızı ve derinden bağlantılı toplumsal bilinci,

our shared, common humanity, the deeply communal

empatik bilinci hatırlamaya öyle derinden zorlar ki

connected consciousness, the empathic consciousness

nöropsikiyatrist Lain McGilchrist' e göre bu adeta

that neuropsychiatrist Iain McGilchrist says is hard-wired

beynin sağ yarım küresine

into our brain's right hemisphere.

fiziksel olarak bağlanmıştır.

And for those living in the most dehumanizing conditions

Müzik ve müziğin güzelliği,

akıl hastalığının en insanlık dışı sınırlarında yaşayan

of mental illness within homelessness

evsiz ve mahpuslara, etraflarındaki dünyanın ötesine

and incarceration, the music and the beauty of music

geçebileceklerini, dünyadaki

offers a chance for them to transcend the world around them,

güzel şeyleri hala tecrübe

edebileceklerini ve insanlığın

to remember that they still have the capacity to experience

onları unutmadığını hatırlatma şansını verir.

something beautiful and that humanity has not forgotten them.

And the spark of that beauty, the spark of that humanity

Bu güzellik ve insanlık kıvılcımı umuda dönüşür

transforms into hope,

and we know, whether we choose the path of music

ve biliyoruz ki, ister müziğin ister ilaçların yolunu seçelim,

or of medicine, that's the very first thing we must instill

toplumumuza, dinleyicilerimize

within our communities, within our audiences,

öğreteceğimiz ilk şey

if we want to inspire healing from within.

iyileşme ilhamını kendimizden almayı istemek olacaktır.

I'd like to end with a quote by John Keats,

Konuşmamı, ingiliz şair John Keats'in

the Romantic English poet,

hepinizin bildiğinden emin olduğum şu

a very famous quote that I'm sure all of you know.

meşhur sözüyle bitirmek istiyorum.

Keats himself had also given up a career in medicine

Ayrıca Keats'in kendisi de şiirle ilgilenmek için tıp

to pursue poetry, but he died when he was a year older than me.

kariyerinden vazgeçmiştir, ama kendisi benden 1 yaş büyükken ölmüştür.

And Keats said, "Beauty is truth, and truth beauty.

Keats der ki: "Güzellik gerçekliktir, gerçeklik ise güzelliktir.

That is all ye know on Earth, and all ye need to know."

Dünya üzerinde tek bildiğiniz budur ve bütün bilmeniz gereken de budur."

(Music)

(Müzik)

(Applause)

(Alkışlar)