The power of diversity within yourself | Rebeca Hwang

Çeviri: Samet Ergişi Gözden geçirme: Enes Çolak

We're holding hands,

El ele tutuşmuş

staring at the door.

kapıyı gözlüyorduk.

My siblings and I were waiting for my mother to come back

Kardeşlerimle ben annemin hastaneden geri dönmesini

from the hospital.

bekliyorduk.

She was there because my grandmother had cancer surgery that day.

O gün anneannem kanser ameliyatı olduğu için oradaydı.

Finally, the doors opened,

Nihayet kapı açıldı

and she said,

ve dedi ki,

"She's gone.

"O öldü.

She's gone."

O öldü."

She started sobbing and immediately said,

Hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı ve birden dedi ki,

"We must make arrangements.

“Düzenlemeleri yapmamız lazım.

Your grandmother's dying wish was to be buried back home in Korea."

Anneannenizin son dileği Kore’de, memleketinde gömülmekti.”

I was barely 12 years old, and when the shock wore off,

Hemen hemen 12 yaşındaydım ve şokun etkisi geçince

my mother's words were ringing in my ears.

annemin sözleri kulağımda çınlıyordu.

My grandmother wanted to be buried back home.

Anneannem memleketinde gömülmek istedi.

We had moved from Korea to Argentina six years prior,

Altı yıl öncesinde Kore’den Arjantin’e

without knowing any Spanish, or how we were going to make a living.

ne İspanyolca ne de nasıl geçineceğimizi bilerek taşınmıştık.

And upon arrival, we were immigrants who had lost everything,

Ve varışımızla birlikte her şeyini kaybetmiş göçmenlerdik.

so we had to work really hard to rebuild our lives.

Bu yüzden hayatımızı yeniden inşa edebilmek için çok çalışmamız gerekti.

So it hadn't occurred to me that after all these years,

Hiç aklıma gelmemişti ki onca yıldan sonra

back home was still in Korea.

memleketim hala Kore’ydi.

It made me ponder where I would want to be buried someday,

Bu durum gün gelince nereye gömülmek istediğimi,

where home was for me,

benim için evin neresi olduğunu sorgulamama neden oldu.

and the answer was not obvious.

Ve cevap belli değildi.

And this really bothered me.

Bu beni gerçekten rahatsız etti.

So this episode launched a lifelong quest for my identity.

Böylece bu yaşananlar kimliğim ile ilgili hayat boyu süren bir arayışı başlattı.

I was born in Korea -- the land of kimchi;

Kimchi diyarı olan Kore’de doğmuştum,

raised in Argentina,

yüzde 80'imin inek olmasına sebep olacak kadar fazla biftek yediğim

where I ate so much steak that I'm probably 80 percent cow by now;

Arjantin’de büyüdüm,

and I was educated in the US,

ve fıstık ezmesine bağımlı hale geldiğim

where I became addicted to peanut butter.

Amerika’da eğitim aldım.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

During my childhood, I felt very much Argentinian,

Çoucukluğum süresince gayet Arjantinli hissediyordum

but my looks betrayed me at times.

fakat görünüşüm zaman zaman beni ele veriyordu.

I remember on the first day of middle school,

Orta okuldaki ilk günü hatırlıyorum.

my Spanish literature teacher came into the room.

İspanyolca hocam sınıfa girdi.

She scanned all of my classmates,

Tüm sınıf arkadaşlarımı süzdü

and she said,

ve dedi ki,

"You -- you have to get a tutor,

“Sen, sana bir özel hoca lazım,

otherwise, you won't pass this class."

aksi takdirde bu dersi geçemezsin.”

But by then I was fluent in Spanish already,

Fakat o zamanlar İspanyolca'da gayet akıcıydım.

so it felt as though I could be either Korean or Argentinian,

Böylece sanki ya Koreli ya da Arjantinli olabilirmişim gibi hissettim,

but not both.

fakat ikisini birlikte değil.

It felt like a zero-sum game,

Kazanan olmayan bir oyun gibi hissettirmişti.

where I had to give up my old identity

Yeni bir kimlik elde etmek ya da kazanabilmek için

to be able to gain or earn a new one.

eski kimliğimden vazgeçmek zorundaydım.

So when I was 18, I decided to go to Korea,

Böylece 18’ime gelince, nihayet burası evim diyebileceğim

hoping that finally I could find a place to call home.

bir yer bulmak umuduyla Kore’ye gitmeye karar verdim.

But there people asked me,

Ama orada insanlar bana,

"Why do you speak Korean with a Spanish accent?"

“Neden İspanyol aksanıyla Korece konuşuyorsun?” diye sordular.

(Laughter)

And, "You must be Japanese because of your big eyes

(Gülüşmeler)

“ Sen Japon olmalısın. Çünkü iri gözlerin ve

and your foreign body language."

yabancı bir vücut dilin var.”

And so it turns out that I was too Korean to be Argentinian,

Yani anlaşıldı ki Arjantinli olmak için çok Koreliydim.

but too Argentinian to be Korean.

Koreli olmak için de çok Arjantinli.

And this was a pivotal realization to me.

Bu benim için çok önemli bir aydınlanma oldu.

I had failed to find that place in the world to call home.

Dünyada memleketim diyebileceğim bir yer bulmayı başaramamıştım.

But how many Japanese-looking Koreans who speak with a Spanish accent --

Ama kaç tane İspanyol aksanlı hatta daha spesifik olarak

or even more specific, Argentinian accent --

Arjantin aksanlı Japon görünümlü

do you think are out there?

Koreli vardır ki?

Perhaps this could be an advantage.

Belki de bu bir avantaj olabilirdi.

It was easy for me to stand out,

Ön plana çıkmak benim için kolaydı.

which couldn't hurt in a world that was rapidly changing,

Hızla değişen, yeteneklerin bir gecede işe yaramaz

where skills could become obsolete overnight.

hale geldiği bir dünyada bundan bir zarar gelmezdi.

So I stopped looking for that 100 percent commonality

Böylece tanıştığım insanlarla

yüzde yüz benzerlik arayışımı bıraktım.

with the people that I met.

Instead, I realized that oftentimes, I was the only overlap

Bunun yerine, birbirleriyle genellekle zıtlık içindeki insanların

tek kesişim noktalarının çoğu zaman ben olduğumu farkettim.

between groups of people that were usually in conflict with each other.

So with this realization in mind,

Böylece zihnimdeki bu farkındalıkla,

I decided to embrace all of the different versions of myself --

kendimin tüm farklı versiyonlarını kucaklamaya hatta zaman zaman

even allow myself to reinvent myself at times.

kendimi yeniden şekillendirmeme izin vermeye karar verdim.

So for example, in high school,

Mesela lisedeyken,

I have to confess I was a mega-nerd.

itiraf etmeliyim ki fazlasıyla inektim.

I had no sense of fashion -- thick glasses, simple hairstyle --

Modadan habersizdim. Kalın gözlükler, basit saç stili

you can get the idea.

anlıyorsunuz ya.

I think, actually, I only had friends because I shared my homework.

Sanırım, sadece ödevlerimi paylaştığım için arkadaşlarım vardı.

That's the truth.

Gerçek bu.

But once at university,

Ama üniversitedeyken,

I was able to find a new identity for myself,

Kendime yeni bir kimlik bulabilmiştim

and the nerd became a popular girl.

ve inek kız popüler kız oldu.

But it was MIT,

ama okul MTE'idi.

so I don't know if I can take too much credit for that.

O yüzden çok övgü alabilir miyim bilmiyorum.

As they say over there,

Orada dedikleri gibi,

"The odds are good,

“İhtimaller güzel,

but the goods are odd."

ama malzeme kötü.”

(Laughter)

(Gülüşmeler)

I switched majors so many times that my advisors joked

O kadar çok bölüm değiştirdim ki danışmanlarım “rastgele araştırmalar”

that I should get a degree in "random studies."

diploması almam gerektiği konusunda şaka yapıyorlar.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

I told this to my kids.

Bunu çocuklarıma anlattım.

And then over the years, I have gained a lot of different identities.

Ve yıllar geçtikçe birçok farklı kimlik kazandım.

I started as an inventor, entrepreneur, social innovator.

Bir mucit, girişimci, sosyal yenilikçi olarak başladım.

Then I became an investor,

Daha sonra bir yatırımcı,

a woman in tech,

teknoloji içinde bir kadın,

a teacher.

bir öğretmen,

And most recently, I became a mom,

ve en son olarak da anne oldum.

or as my toddler says repeatedly,

Ya da yeni yürümeye başlayan oğlumun gece gündüz

aralıksız deyişiyle “ Anneee!”.

"Mom!" day and night.

Even my accent was so confused --

Aksanım çok karmaşık da olsa,

its origin was so obscure,

kökeni o kadar belirsiz ki

that my friends called it, "Rebecanese."

arkadaşlarım buna "Rebekaca" diyor.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

But reinventing yourself can be very hard.

Ancak kendinizi yeniden şekillendirmek çok zor olabiliyor.

You can face a lot of resistance at times.

Zaman zaman birçok mukavemetle yüzleşebiliyorsunuz.

When I was nearly done with my PhD,

Doktoramı bitirmek üzereyken,

I got bitten by that entrepreneurial bug.

girişimcilik böceği tarafından ısırıldım.

I was in Silicon Valley,

Silikon Vadisi'ndeydim.

and so writing a thesis in the basement didn't seem as interesting

Bodrum katta bir tez yazmak kendi şirketimi kurmak kadar

as starting my own company.

ilgi çekici gelmedi.

So I went to my very traditional Korean parents,

Böylece bir hayli geleneksel olan Koreli ailemin yanına,

who are here today,

-şu an buradalar-

with the task of letting them know

onlara doktora programımı

that I was going to drop out from my PhD program.

bıraktığımı haber verme amacıyla gittim.

You see, my siblings and I are the first generation to go to university,

Anlıyorsunuz ya kardeşlerim ve ben üniversiteye giden ilk jenerasyonuz

so for a family of immigrants, this was kind of a big deal.

ve bir göçmen ailesi için bu çok büyük bir olay.

You can imagine how this conversation was going to go.

Bu konuşmanın nasıl ilerleyeceğini tahmin edebilirsiniz.

But fortunately, I had a secret weapon with me,

Ama neyse ki yanımda gizli bir silahım vardı:

which was a chart that had the average income of all of the graduates

Stanford doktora mezunlarının

ortalama gelir çizelgesi ile

from Stanford PhD programs,

and then the average income of all the dropouts

Stanford Lisansüstü programlarını bırakanların

from Stanford graduate programs.

ortalama gelir çizelgesi.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

I must tell you -- this chart was definitely skewed

Bu çizelgenin kesinlikle Google’ın kurucularınca

by the founders of Google.

çarpıtıldığını söylemem lazım.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

But my mom looked at the chart,

Ancak annem çizelgeye baktı

and she said,

ve dedi ki,

"Oh, for you -- follow your passion."

“Kendin için, tutkunun peşinden git.”

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Hi, Mom.

Merhaba, anne.

Now, today my identity quest is no longer to find my tribe.

Bugün benim kimlik arayışım, artık soyumu bulmak için değil.

It's more about allowing myself

Daha çok, bütün değişkenliklerimi

to embrace all of the possible permutations of myself

kucaklamama izin vermek

and cultivating diversity within me

ve benliğimdeki çeşitliliği beslemem ile ilgili.

and not just around me.

Ve sadece kendi çevremi de değil.

My boys now are three years and five months old today,

Çocuklarım artık üç yıl beş aylık

and they were already born with three nationalities

ve halihazırda üç milliyetli

and four languages.

ve dört farklı dille doğmuş oldular.

I should mention now that my husband is actually from Denmark --

Şimdi şundan da bahsetmem gerekir ki kocam aslında Danimarkalı.

just in case I don't have enough culture shocks in my life,

Zaten hayatımda yeteri kadar kültür şoku yokmuş gibi

I decided to marry a Danish guy.

bir Danimarkalı ile evlenmeye karar verdim.

In fact, I think my kids will be the first Vikings

Doğrusu sanıyorum çocuklarım büyüdüklerinde

who will have a hard time growing a beard when they become older.

sakal uzatmakta zorlanan ilk Vikingler olacaklar.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Yeah, we'll have to work on that.

Evet, bunun üzerinde çalışmamız gerek.

But I really hope that they will find that their multiplicity

Ama gerçekten bu çeşitliliklerinin onlara

is going to open and create a lot of doors for them in their lives,

hayatlarında birçok kapı aralarken bulacaklarını

and that they can use this as a way to find commonality

ve gittikçe küreselleşen bugünün dünyasındaki benzerliği

in a world that's increasingly global today.

bulmada kullanabileceklerini umuyorum.

I hope that instead of feeling anxious and worried

Huzursuz ve tek bir kalıba uymadıkları

yada günün birinde kimlikleri alakasız olduğunda kaygılı olmaları yerine,

that they don't fit in that one box

or that their identity will become irrelevant someday,

deneyimlemek için özgür hissetmelerini

that they can feel free to experiment

ve kendi kişisel hikayelerinin ve kimliklerinin

and to take control of their personal narrative and identity.

kontrolünü almalarını umuyorum.

I also hope that they will use their unique combination

Ayrıca umuyorum ki

değerlerinin,dillerinin,kültürlerinin ve yeteneklerinin eşsiz birleşimini

of values and languages and cultures and skills

to help create a world

kimliklerin artık insanları yabancılaştırmada kullanılmadığı,

where identities are no longer used to alienate what looks different,

onun yerine insanları bir araya getirdiği bir dünya yaratmaya

but rather, to bring together people.

yardım etmek için kullanacaklardır.

And most importantly, I really hope that they find tremendous joy

Ve en önemlisi gerçekten umuyorum ki

bu bilinmeyen bölgelerden geçerken müthiş keyif alırlar.

in going through these uncharted territories,

because I know I have.

Çünkü, biliyorum ki ben aldım.

Now, as for my grandmother,

Şimdi, anneanneme gelecek olursak

her last wish was also her last lesson to me.

onun son dileği ayrıca benim için son dersi de olmuştu.

It turns out that it was never about going back to Korea

Anlaşıldı ki olay hiçbir zaman Kore’ye dönmek

and being buried there.

ve oraya gömülmek değilmiş.

It was about resting next to her son,

Kendisi Arjantin’e taşınmadan çok önce

who had died long before she moved to Argentina.

ölmüş olan oğlunun yanında yatmakmış.

What mattered to her was not the ocean

Onun için önemli olan, eski ve yeni dünyasını

that divided her past and new world;

ayıran okyanus değildi.

it was about finding common ground.

Ortak zemin bulmakla alakalıydı.

Thank you.

Teşekkür ederim.

(Applause)

(Alkışlar)