The power of diversity within yourself | Rebeca Hwang

Translator: Sritala Dhanasarnsombut Reviewer: Chatthip Chaichakan

We're holding hands,

พวกเราจับมือกัน

staring at the door.

จ้องมองที่ประตู

My siblings and I were waiting for my mother to come back

พี่น้องและฉันกำลังรอแม่กลับมา

from the hospital.

จากโรงพยาบาล

She was there because my grandmother had cancer surgery that day.

คุณแม่ไปโรงพยาบาลเพราะ คุณยายผ่าตัดมะเร็งในวันนั้น

Finally, the doors opened,

ในที่สุด ประตูก็เปิด

and she said,

แล้วคุณแม่ก็พูดว่า

"She's gone.

"คุณยายไปแล้ว

She's gone."

คุณยายเสียแล้ว"

She started sobbing and immediately said,

คุณแม่สะอื้น แล้วพูดทันทีว่า

"We must make arrangements.

"พวกเราต้องรีบจัดการ

Your grandmother's dying wish was to be buried back home in Korea."

คุณยายของลูกสั่งไว้ว่า ให้ฝังเธอที่บ้านเกิด ที่เกาหลี"

I was barely 12 years old, and when the shock wore off,

ฉันยังไม่ถึง 12 ขวบดี และเมื่อตอนที่หายช็อคไปบ้างแล้ว

my mother's words were ringing in my ears.

คำพูดของคุณแม่ดังก้องอยู่ในหูของฉัน

My grandmother wanted to be buried back home.

คุณยายอยากให้ฝังท่าน ที่บ้านเกิด

We had moved from Korea to Argentina six years prior,

พวกเราย้ายจากเกาหลี มาอาร์เจนตินากว่า 6 ปี

without knowing any Spanish, or how we were going to make a living.

แบบไม่รู้ภาษาสเปน หรือรู้ว่าจะอยู่รอดกันได้อย่างไร

And upon arrival, we were immigrants who had lost everything,

ณ ตอนที่เรามาถึง พวกเราคือผู้อพยพ ที่ไม่เหลืออะไรเลย

so we had to work really hard to rebuild our lives.

พวกเราจึงต้องทำงานหนัก เพื่อสร้างชีวิตขึ้นมาใหม่

So it hadn't occurred to me that after all these years,

ดังนั้นฉันเลยไม่คิดว่า จากการตรากตรำหลากปี

back home was still in Korea.

บ้านยังคงเป็นในเกาหลี

It made me ponder where I would want to be buried someday,

มันทำให้ฉันคิดไตร่ตรอง ว่าฉันอยากถูกฝังที่ไหน

where home was for me,

ที่เป็นบ้านสำหรับฉัน

and the answer was not obvious.

และคำตอบก็ไม่ชัดเจน

And this really bothered me.

และมันก็กวนใจฉันมาก

So this episode launched a lifelong quest for my identity.

ดังนั้น เหตุการณ์นี้เป็นการเริ่ม การตามหาตัวตนอันแสนยาวนานของฉัน

I was born in Korea -- the land of kimchi;

ฉันเกิดที่เกาหลี แดนกิมจิ

raised in Argentina,

เติบโตในอาร์เจนตินา

where I ate so much steak that I'm probably 80 percent cow by now;

ที่ที่ฉันกินสเต็กเยอะมาก 80 เปอร์เซ็นของฉันคงเป็นวัวแล้วตอนนี้

and I was educated in the US,

และ ได้รับการศึกษาที่อเมริกา

where I became addicted to peanut butter.

ที่ซึ่งทำฉันเสพติดเนยถั่ว

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

During my childhood, I felt very much Argentinian,

ในตอนที่ฉันเป็นเด็ก ฉันรู้สึกเหมือนเป็นคนอาร์เจนตินา

but my looks betrayed me at times.

แต่รูปลักษณ์ฉันมันทรยศ

I remember on the first day of middle school,

ฉันจำได้ว่าในวันแรก ของการเรียน ม.ต้น

my Spanish literature teacher came into the room.

อาจารย์สอนวรรณกรรมสเปน เข้ามาในห้อง

She scanned all of my classmates,

เธอมองไปทั่วห้อง

and she said,

แล้วเธอพูดว่า

"You -- you have to get a tutor,

"เธอ เธอต้องมีครูติวเตอร์

otherwise, you won't pass this class."

ไม่งั้นเธอไม่ผ่านวิชานี้แน่"

But by then I was fluent in Spanish already,

แต่ในเวลานั้น ภาษาสเปน ของฉันคล่องแล้ว

so it felt as though I could be either Korean or Argentinian,

มันเลยรู้สึกเหมือน ฉันเป็นได้ทั้งเกาหลีและอาร์เจนตินา

but not both.

แต่ไม่ใช่เป็นทั้งสองอย่าง

It felt like a zero-sum game,

มันรู้สึกเหมือนอยู่ในเกม ที่ต้องแพ้หรือชนะ

where I had to give up my old identity

ที่ฉันต้องละทิ้งตัวตนเก่าของฉัน

to be able to gain or earn a new one.

เพื่อจะรับตัวตนใหม่เข้ามา

So when I was 18, I decided to go to Korea,

เมื่อฉันอายุ 18 ปี ฉันตัดสินใจไปเกาหลี

hoping that finally I could find a place to call home.

ด้วยความคาดหวังว่า ฉันจะพบที่ที่เรียกได้ว่าบ้าน

But there people asked me,

แต่ที่นั่น คนต่างถามฉันว่า

"Why do you speak Korean with a Spanish accent?"

"ทำไมเธอถึงพูดเกาหลี สำเนียงสเปน"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And, "You must be Japanese because of your big eyes

และ "เธอเป็นญี่ปุ่นแน่ ๆ เพราะเธอตาโต

and your foreign body language."

และภาษากายแบบต่างชาติของเธอด้วย"

And so it turns out that I was too Korean to be Argentinian,

เลยกลายเป็นว่าฉันดูเป็นเกาหลี เกินกว่าจะเป็นอาร์เจนตินา

but too Argentinian to be Korean.

แต่ก็เป็นอาร์เจนตินาเกินจะเป็นเกาหลี

And this was a pivotal realization to me.

และนี่ทำให้ฉันระลึกได้ว่า

I had failed to find that place in the world to call home.

ฉันล้มเหลวในการหาสถานที่ ในโลกที่จะเรียกว่าบ้าน

But how many Japanese-looking Koreans who speak with a Spanish accent --

แต่จะมีสักกี่คนที่เป็นเกาหลี หน้าญี่ปุ่นพูดสำเนียงสเปน

or even more specific, Argentinian accent --

หรือเจาะจงกว่านั้น สำเนียงอาร์เจนตินา

do you think are out there?

คุณคิดว่ามันจะมีอีกไหมคะ

Perhaps this could be an advantage.

บางทีนี่อาจเป็นข้อได้เปรียบ

It was easy for me to stand out,

มันง่ายมากที่ฉันจะดูเด่นขึ้นมา

which couldn't hurt in a world that was rapidly changing,

ซึ่งไม่เจ็บปวดนักในโลกที่ กำลังเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว

where skills could become obsolete overnight.

ที่ซึ่งความสามารถบางอย่าง ดูคร่ำครึได้ชั่วข้ามคืน

So I stopped looking for that 100 percent commonality

ดังนั้น ฉันเลยหยุดมองหา คุณลักษณะร่วมแบบ 100 เปอร์เซ็นต์

with the people that I met.

จากคนที่ฉันเจอ

Instead, I realized that oftentimes, I was the only overlap

กลับกลายเป็นว่า บ่อยครั้ง ที่ฉันพบว่า ฉันเป็นคนเดียวที่มีลักษณะร่วม

between groups of people that were usually in conflict with each other.

ท่ามกลางกลุ่มคนที่มักมีความขัดแย้งกัน

So with this realization in mind,

ด้วยเหตุนี้

I decided to embrace all of the different versions of myself --

ฉันตัดสินใจโอบรับทุกสิ่ง ที่แตกต่างในตัวฉัน

even allow myself to reinvent myself at times.

แม้กระทั่งปล่อยให้ตัวฉัน เปลี่ยนแปลงในบางครั้งด้วย

So for example, in high school,

ยกตัวอย่างเช่น ตอนมัธยม

I have to confess I was a mega-nerd.

ฉันขอสารภาพว่าฉันเป็นเนิร์ดแบบสุด ๆ

I had no sense of fashion -- thick glasses, simple hairstyle --

ไม่มีหัวด้านแฟชั่น แว่นหนาเตอะ ทรงผมธรรมดามาก

you can get the idea.

คุณคงนึกภาพออก

I think, actually, I only had friends because I shared my homework.

ฉันคิดจริง ๆ ว่าฉันมีเพื่อน เพราะเราแบ่งกันทำการบ้าน

That's the truth.

และนั่นก็เป็นความจริง

But once at university,

แต่ครั้งหนึ่งที่มหาวิทยาลัย

I was able to find a new identity for myself,

ฉันได้ค้นพบตัวตนใหม่ของฉัน

and the nerd became a popular girl.

และเด็กเนิร์ดกลายเป็นสาวป๊อป

But it was MIT,

แต่มันคือ เอ็มไอที (MIT)

so I don't know if I can take too much credit for that.

ฉันเลยไม่รู้ว่าจะเป็นเครดิตนั้นไหม

As they say over there,

เพราะที่นั่นเขาพูดกันว่า

"The odds are good,

"คนแปลกคือดี

but the goods are odd."

แต่คนดี ๆ จะแปลก"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I switched majors so many times that my advisors joked

ฉันเปลี่ยนวิชาเอกหลายครั้ง จนอาจารย์ที่ปรึกษาล้อ

that I should get a degree in "random studies."

ว่าฉันควรได้ปริญญาสาขา "การศึกษาแบบสุ่ม"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I told this to my kids.

ฉันเล่าเรื่องให้ลูก ๆ ฟัง

And then over the years, I have gained a lot of different identities.

และในช่วงเวลาที่ผ่านไปหลายปี ฉันได้มีตัวตนต่าง ๆ มากมาย

I started as an inventor, entrepreneur, social innovator.

ฉันเริ่มจากเป็นนักประดิษฐ์ ผู้ประกอบการ ผู้ริเริ่มทางสังคม

Then I became an investor,

จนกลายเป็นนักลงทุน

a woman in tech,

ผู้หญิงในด้านเทคโนโลยี

a teacher.

ครู

And most recently, I became a mom,

และส่วนใหญ่ ฉันเป็นคุณแม่

or as my toddler says repeatedly,

หรือที่เด็กน้อยเรียกฉันซ้ำ ๆ ว่า

"Mom!" day and night.

"มัม!" ทั้งวันทั้งคืน

Even my accent was so confused --

แม้แต่ตอนนี้สำเนียงฉันก็ปั่นป่วน

its origin was so obscure,

ต้นกำเนิดมันคลุมเครือ

that my friends called it, "Rebecanese."

ซึ่งเพื่อน ๆ เรียกว่า "ชาวรีเบคกา"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But reinventing yourself can be very hard.

แต่การสร้างตัวตนใหม่อาจยาก

You can face a lot of resistance at times.

คุณจะเจอแรงต้านหลายครั้ง

When I was nearly done with my PhD,

ตอนฉันจะจบเอก

I got bitten by that entrepreneurial bug.

ฉันโดนแมลงผู้ประกอบการกัด

I was in Silicon Valley,

ฉันอยู่ใน ซิลิคอน วาเลย์

and so writing a thesis in the basement didn't seem as interesting

แล้วการเขียนวิทยานิพนธ์ ในห้องใต้ดินดูไม่ค่อยน่าสนใจ

as starting my own company.

มากเท่ากับการเริ่มทำบริษัทของฉันเอง

So I went to my very traditional Korean parents,

ฉันเลยไปหาพ่อแม่ฉัน ซึ่งเป็นคนเกาหลีแบบดั้งเดิมมาก ๆ

who are here today,

ซึ่งวันนี้พวกเขาอยู่ที่นี่ด้วย

with the task of letting them know

โดยมีภารกิจที่จะบอกให้พวกเขารู้

that I was going to drop out from my PhD program.

ว่าฉันกำลังจะหยุดเรียนต่อปริญญาเอก

You see, my siblings and I are the first generation to go to university,

คุณรู้ไหมคะ พี่น้องและฉันเป็น รุ่นแรกที่ได้เรียนมหาวิทยาลัย

so for a family of immigrants, this was kind of a big deal.

สำหรับครอบครัวอพยพแล้ว เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่พอดู

You can imagine how this conversation was going to go.

คุณคงพอนึกออกว่าบทสนทนา จะเป็นอย่างไร

But fortunately, I had a secret weapon with me,

แต่โชคดี ฉันมีอาวุธลับ

which was a chart that had the average income of all of the graduates

ก็คือตารางแสดงผล รายได้เฉลี่ยของคนจบใหม่

from Stanford PhD programs,

ที่จบปริญญาเอกจากสแตนฟอร์ด

and then the average income of all the dropouts

และรายได้เฉลี่ยของคนที่หยุดเรียนกลางคัน

from Stanford graduate programs.

จากหลักสูตรโทเอกของสแตนฟอร์ดนะคะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I must tell you -- this chart was definitely skewed

ฉันต้องบอกคุณว่า ตารางนี้จะเอียงไปมาก

by the founders of Google.

เพราะคนก่อตั้งกูเกิล

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But my mom looked at the chart,

แต่คุณแม่ของฉันมองตารางนั่น

and she said,

และพูดว่า

"Oh, for you -- follow your passion."

"สำหรับเธอ ทำตามที่เธอชอบเถอะ"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Hi, Mom.

สวัสดีค่ะ แม่

Now, today my identity quest is no longer to find my tribe.

ปัจจุบันนี้ การแสวงหาตัวตนของฉัน ไม่ใช่เป็นการหาเผ่าพันธุ์เดิมแล้ว

It's more about allowing myself

มันกลายเป็นการปล่อย

to embrace all of the possible permutations of myself

ให้ฉันยอมรับความเป็นไปได้ ในการเปลี่ยนแปลงตัวเอง

and cultivating diversity within me

และบ่มเพาะความหลากหลายภายในตัวฉัน

and not just around me.

และไม่ใช่แค่รอบตัวฉัน

My boys now are three years and five months old today,

ลูกชายของฉันอายุสามขวบ และอีกคนห้าเดือนในวันนี้

and they were already born with three nationalities

และพวกเขาถือสามสัญชาติ

and four languages.

และพูดสี่ภาษา

I should mention now that my husband is actually from Denmark --

ฉันควรบอกว่าสามีของฉัน จริง ๆ แล้วมาจากเดนมาร์ก

just in case I don't have enough culture shocks in my life,

เหมือนฉันยังช็อกกับ วัฒนธรรมในชีวิตไม่พอ

I decided to marry a Danish guy.

ฉันตัดสินใจแต่งกับคนเดนมาร์ก

In fact, I think my kids will be the first Vikings

ฉันคิดว่า ลูก ๆ ของฉัน คงเป็นคนไวกิ้งกลุ่มแรก

who will have a hard time growing a beard when they become older.

ที่จะไว้เครายาวได้ยากยามแก่

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Yeah, we'll have to work on that.

ใช่ เราคงต้องจัดการกับเรื่องนั้น

But I really hope that they will find that their multiplicity

แต่ฉันหวังจริง ๆ ว่า พวกเขาจะเห็นว่า ความหลากหลายของพวกเขา

is going to open and create a lot of doors for them in their lives,

จะเปิดและสร้างประตูโอกาส สำหรับชีวิตพวกเขา

and that they can use this as a way to find commonality

และพวกเขาสามารถใช้มัน ในการหาลักษณะร่วม

in a world that's increasingly global today.

ในโลกวันนี้ที่กำลังมีความสากล มากขึ้นเรื่อย ๆ ได้

I hope that instead of feeling anxious and worried

ฉันหวังว่า แทนที่จะรู้สึก ประหม่า และกังวล

that they don't fit in that one box

ที่พวกเขาเข้าไปอยู่ในกล่อง หนึ่งใบไม่ได้

or that their identity will become irrelevant someday,

หรือที่ตัวตนเขาจะไม่มี ความเกี่ยวข้องเชื่อมโยงในสักวัน

that they can feel free to experiment

สิ่งนี้จะทำให้พวกเขามีอิสระที่จะทดลอง

and to take control of their personal narrative and identity.

และควบคุมความเป็นตัวตนของตัวเองได้

I also hope that they will use their unique combination

และฉันก็หวังว่า พวกเขา จะใช้เอกลักษณ์จากการผสมผสาน

of values and languages and cultures and skills

คุณค่า ภาษา วัฒนธรรม และทักษะ

to help create a world

เพื่อช่วยสร้างโลก

where identities are no longer used to alienate what looks different,

ที่ซึ่งตัวตนไม่ได้ถูกใช้ เพื่อแบ่งแยกสิ่งที่ดูต่าง

but rather, to bring together people.

แต่กลับนำเรารวมกลุ่มหากัน

And most importantly, I really hope that they find tremendous joy

และสิ่งสำคัญที่สุด ฉันหวังจริง ๆ ว่า พวกเขาจะพบความสุข

in going through these uncharted territories,

ในการดำเนินผ่านขีดพรมแดนนี้

because I know I have.

เพราะฉันรู้ว่าฉันได้พบมัน

Now, as for my grandmother,

เอาล่ะ สำหรับคุณยายของฉัน

her last wish was also her last lesson to me.

คำขอสุดท้ายของท่าน เป็นเหมือนบทเรียนให้ฉัน

It turns out that it was never about going back to Korea

เพราะมันไม่ได้หมายถึง การกลับไปเกาหลี

and being buried there.

และการถูกฝังที่นั่น

It was about resting next to her son,

แต่มันคือการได้พักข้าง ๆ ลูกชายท่าน

who had died long before she moved to Argentina.

ผู้ซึ่งได้จากไปนานแล้ว ก่อนที่ท่านจะย้ายมาอาร์เจนตินา

What mattered to her was not the ocean

สิ่งสำคัญสำหรับท่านไม่ใช่มหาสมุทร

that divided her past and new world;

ที่กั้นและแยกอดีตจากโลกใหม่

it was about finding common ground.

แต่คือการค้นหาจุดร่วมต่างหาก

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)