Why the buildings of the future will be shaped by ... you | Marc Kushner

Marc Kushner: Neden geleceğin binaları ... sizlerle şekillenecek

Translator: Joseph Geni Reviewer: Krystian Aparta

Çeviri: Ahmet Yükseltürk Gözden geçirme: Eren Gokce

Today I'm going to speak to you

Bugün sizlere mimarlık tarihinin

about the last 30 years of architectural history.

son 30 yılından bahsedeceğim.

That's a lot to pack into 18 minutes.

18 dakikaya sığdırılacak çok şey var.

It's a complex topic,

Karmaşık bir konu,

so we're just going to dive right in at a complex place:

biz de direkt karmaşık kısmına dalacağız:

New Jersey.

New Jersey.

Because 30 years ago, I'm from Jersey,

Jerseyliyim ve 30 yıl önce

and I was six, and I lived there in my parents' house

altı yaşımda, annemle babamın evinde

in a town called Livingston,

Livingston şehrinde yaşıyordum,

and this was my childhood bedroom.

bu da çocukluğumun yatak odası.

Around the corner from my bedroom

Yatak odamın yanında, köşede

was the bathroom that I used to share with my sister.

kız kardeşimle paylaştığımız banyo vardı.

And in between my bedroom and the bathroom

Yatak odamla banyo arasında

was a balcony that overlooked the family room.

oturma odasına bakan bir balkon vardı.

And that's where everyone would hang out and watch TV,

Herkesin vaktini geçirdiği ve televizyon izlediği yer orasıydı,

so that every time that I walked from my bedroom to the bathroom,

yatak odamdan banyoya her yürüyüşümde

everyone would see me,

herkes beni görürdü,

and every time I took a shower and would come back in a towel,

her duş alışımdan sonra dışarıya havlu ile çıkardım

everyone would see me.

ve herkes beni görürdü.

And I looked like this.

Böyle görünüyordum.

I was awkward,

Gariptim,

insecure, and I hated it.

güvensizdim ve bundan nefret ediyordum.

I hated that walk, I hated that balcony,

O yürüyüşten, o balkondan nefret ediyordum,

I hated that room, and I hated that house.

o odadan nefret ediyordum, o evden nefret ediyordum.

And that's architecture.

Ve bu mimarlık.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Done.

Bitti.

That feeling, those emotions that I felt,

O hisler, o hissettiğim duygular,

that's the power of architecture,

işte onlar mimarlığın gücü,

because architecture is not about math and it's not about zoning,

çünkü mimarlık matematik ve bölgeleme ile ilgili değil,

it's about those visceral, emotional connections

işgal ettiğimiz yerlere karşı

that we feel to the places that we occupy.

hissettiğimiz hassas, duygusal bağlantılarla ilgili.

And it's no surprise that we feel that way,

Böyle hissetmemiz sürpriz değil,

because according to the EPA,

çünkü EPA'ya göre

Americans spend 90 percent of their time indoors.

Amerikalılar vakitlerinin %90'ını kapalı alanlarda geçiriyorlar.

That's 90 percent of our time surrounded by architecture.

Bu vaktimizin %90'ının mimarlıkla çevrelenmesi demek.

That's huge.

Bu çok yüksek.

That means that architecture is shaping us in ways that we didn't even realize.

Bu da mimarlığın bizi fark etmediğimiz yollarla şekillendirmesi demek.

That makes us a little bit gullible and very, very predictable.

Bu bizi biraz saf ve çok, çok tahmin edilebilir yapıyor.

It means that when I show you a building like this,

Size böyle bir bina gösterdiğimde,

I know what you think:

sizin ne düşündüğünüzü biliyorum demek:

You think "power" and "stability" and "democracy."

"Güç" ve "istikrar" ve "demokrasi"yi düşünüyorsunuz.

And I know you think that because it's based on a building

Sizin bunu böyle düşündüğünüzü,

that was build 2,500 years ago by the Greeks.

bina 2500 yıl önce Yunanların inşa ettiği bir binaya dayandığı için biliyorum.

This is a trick.

Bu bir hile.

This is a trigger that architects use

Mimarların

to get you to create an emotional connection

binalarımızı inşa ettiğimiz formlarla

to the forms that we build our buildings out of.

aramızda duygusal bağı oluşturmak için kullandıkları bir tetikleyici.

It's a predictable emotional connection,

Tahmin edilebilir, duygusal bir bağlantı

and we've been using this trick for a long, long time.

ve bu hileyi çok uzun bir süredir kullanıyoruz.

We used it [200] years ago to build banks.

Biz onu [200] yıl önce banka inşa ederken kullandık.

We used it in the 19th century to build art museums.

19. yüzyılda sanat müzeleri inşa ederken kullandık.

And in the 20th century in America,

20. yüzyılda Amerika'da

we used it to build houses.

ev inşasında kullandık.

And look at these solid, stable little soldiers

Bu katı, sağlam, küçük askerlere bakın.

facing the ocean and keeping away the elements.

Okyanusa dönükler ve orada nöbet bekliyorlar.

This is really, really useful,

Bu gerçekten çok faydalı,

because building things is terrifying.

çünkü bir şey inşa etmek korkunç bir şeydir.

It's expensive, it takes a long time, and it's very complicated.

Çok pahalı, uzun sürer ve gerçekten karmaşıktır.

And the people that build things --

Bir şeyler inşa eden insanlar --

developers and governments --

geliştiriciler ve hükümetler --

they're naturally afraid of innovation,

doğal olarak yenilikten korkarlar

and they'd rather just use those forms that they know you'll respond to.

ve sadece tepki vereceğinizi bildikleri formları kullanmayı tercih ederler.

That's how we end up with buildings like this.

İşte bu yüzden bu tip binalar inşa edilebiliyor.

This is a nice building.

Bu güzel bir bina.

This is the Livingston Public Library

Bu Livingston Halk Kütüphanesi.

that was completed in 2004 in my hometown,

Memleketimde 2004'te inşa edildi.

and, you know, it's got a dome

Bir kubbesi var,

and it's got this round thing and columns, red brick,

yuvarlak bir şeyi var, sütunları var, kırmızı tuğla,

and you can kind of guess what Livingston is trying to say with this building:

Livingston'un bu bina ile ne demek istediğini tahmin edebilirsiniz:

children, property values and history.

Çocuklar, mülk değerleri ve tarih.

But it doesn't have much to do with what a library actually does today.

Fakat bu binanın günümüzde kütüphanenin yaptığı işle çok ilgisi yok.

That same year, in 2004, on the other side of the country,

Aynı yıl, 2004 yılında ülkenin bir diğer ucunda

another library was completed,

başka bir kütüphane inşa edildi

and it looks like this.

ve görünüşü şu şekilde.

It's in Seattle.

Bina Seattle'da.

This library is about how we consume media in a digital age.

Bu kütüphane dijital çağda medyayı nasıl tükettiğimizle ilgili.

It's about a new kind of public amenity for the city,

Şehirde yeni bir kamusal hoşluk.

a place to gather and read and share.

Toplanıp bir şeyler okuyup, paylaşma mekânı.

So how is it possible

Aynı yıl, aynı ülkede

that in the same year, in the same country,

ikisine de kütüphane denen iki binanın

two buildings, both called libraries,

bu kadar farklı gözükmesi

look so completely different?

nasıl mümkün oluyor?

And the answer is that architecture works on the principle of a pendulum.

Cevap ise mimarlığın sarkaç prensibi ile çalışması.

On the one side is innovation,

Bir tarafta yenilikçilik var,

and architects are constantly pushing, pushing for new technologies,

mimarlar bugün hayatı yaşama biçimimizle ilgili sürekli yeni teknolojiler,

new typologies, new solutions for the way that we live today.

yeni tipolojiler, yeni çözümler üretiyorlar.

And we push and we push and we push

Zorluyoruz, zorluyoruz, zorluyoruz,

until we completely alienate all of you.

ta ki sizleri tamamen yabancılaştırıncaya kadar.

We wear all black, we get very depressed,

Hepimiz siyah giyiniyoruz, bunalıma giriyoruz,

you think we're adorable,

sevimli olduğumuzu düşünüyorsunuz,

we're dead inside because we've got no choice.

aslında ölüyüz, çünkü seçimimiz yok.

We have to go to the other side

Öbür tarafa geçip,

and reengage those symbols that we know you love.

sevdiğinizi bildiğimiz sembollerle tekrar ilgilenmemiz gerekiyor.

So we do that, and you're happy,

Bunu yapıyoruz, siz mutlu oluyorsunuz.

we feel like sellouts,

Kapalı gişe satmış gibi hissediyoruz,

so we start experimenting again

tekrar denemelere başlıyoruz

and we push the pendulum back and back and forth and back and forth

ve sarkaçı geri itiyoruz.

we've gone for the last 300 years,

Son 300 yıl, kesinlikle de son 30 yıl

and certainly for the last 30 years.

ileri-geri, ileri-geri gidip durduk.

Okay, 30 years ago we were coming out of the '70s.

Tamam, 30 yıl önce yetmişlerin sonlarındaydık.

Architects had been busy experimenting with something called brutalism.

Mimarlar brütalizmi denemeyle meşgullerdi.

It's about concrete.

Mesele betonla ilgili.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

You can guess this.

Bunu tahmin edebilirsiniz.

Small windows, dehumanizing scale.

Küçük pencereler, insansızlaştırıcı ölçüler.

This is really tough stuff.

Gerçekten ağır şeyler.

So as we get closer to the '80s,

80'lere yaklaşırken,

we start to reengage those symbols.

o sembolleri tekrar kullanmaya başladık.

We push the pendulum back into the other direction.

Sarkacı geri, diğer yöne itiyoruz.

We take these forms that we know you love

Sevdiğinizi bildiğimiz formları alıp

and we update them.

güncelliyoruz.

We add neon

Neonu ekliyoruz,

and we add pastels

pastelleri ekliyoruz

and we use new materials.

ve yeni malzemeleri kullanıyoruz.

And you love it.

Sizin hoşunuza gidiyor.

And we can't give you enough of it.

Sizlere onlardan yeterince de veremiyoruz.

We take Chippendale armoires

Chippendale dolaplarını alıyoruz

and we turned those into skyscrapers,

ve gökdelene dönüştürüyoruz,

and skyscrapers can be medieval castles made out of glass.

gökdelenler ise camdan yapılmış Orta Çağ kaleleri olabilir.

Forms got big,

Formlar büyüdü,

forms got bold and colorful.

cesurlaştı ve renklendi.

Dwarves became columns.

Cüceler sütun oldu.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Swans grew to the size of buildings.

Kuğular bina kadar oldu.

It was crazy.

Çılgın bir şeydi.

But it's the '80s, it's cool.

Ama 80'lerdeydik ve bu harikaydı.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

We're all hanging out in malls

Hepimiz alışveriş merkezlerinde vakit geçiriyoruz,

and we're all moving to the suburbs,

şehir dışlarına taşınıyoruz.

and out there, out in the suburbs,

Şehir dışlarında kendi

we can create our own architectural fantasies.

mimarlık fantezilerimizi oluşturabiliriz.

And those fantasies,

O fanteziler,

they can be Mediterranean

Akdeniz

or French

ya da Fransız

or Italian.

ya da İtalyan olabilir.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Possibly with endless breadsticks.

Belki de sonsuz adet grissini ile.

This is the thing about postmodernism.

Bu postmodernizmle ilgili bir şey.

This is the thing about symbols.

Sembollerle ilgili bir şey.

They're easy, they're cheap,

Kolay ve ucuzlar,

because instead of making places,

çünkü mekân yapmaktansa,

we're making memories of places.

mekân hatıraları yapıyoruz.

Because I know, and I know all of you know,

Çünkü biliyorum, sizin de bildiğinizi biliyorum,

this isn't Tuscany.

burası Toskana değil.

This is Ohio.

Burası Ohio.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

So architects get frustrated,

Mimarlar hayal kırıklığı yaşadı

and we start pushing the pendulum back into the other direction.

ve sarkacı diğer yönde itmeye başladık.

In the late '80s and early '90s,

80'lerin sonunda, 90'ların başında,

we start experimenting with something called deconstructivism.

dekonstrüktivizm denemelerine başladık.

We throw out historical symbols,

Tarihsel sembolleri atıp,

we rely on new, computer-aided design techniques,

yeni bilgisayar destekli tasarım teknikleri kullanıyoruz

and we come up with new compositions,

ve yeni kompozisyonlar icat ediyoruz,

forms crashing into forms.

formlar formların üstüne biniyor.

This is academic and heady stuff,

Akademik ve ağır meseleler,

it's super unpopular,

hiç popüler değil,

we totally alienate you.

sizi tamamen yabancılaştırıyoruz.

Ordinarily, the pendulum would just swing back into the other direction.

Normal olarak sarkaç diğer yöne doğru giderdi.

And then, something amazing happened.

Sonra çok muhteşem bir şey oldu.

In 1997, this building opened.

1997'de bu bina açıldı.

This is the Guggenheim Bilbao, by Frank Gehry.

Frank Gehry'nin Bilbao'daki Guggenheim müzesi.

And this building

Bu bina dünyanın mimarlıkla ilişkisini

fundamentally changes the world's relationship to architecture.

temelden değiştiriyor.

Paul Goldberger said that Bilbao was one of those rare moments

Paul Goldberger, Bilbao'nun

when critics, academics, and the general public

eleştirmenlerin, akademisyenlerin ve kamunun

were completely united around a building.

bir bina etrafında birleştiği nadir anlardan biri olduğunu söylemişti.

The New York Times called this building a miracle.

The New York Times bu binaya mucize demişti.

Tourism in Bilbao increased 2,500 percent

Bilbao'da turizm bu bina tamamlandıktan sonra

after this building was completed.

yüzde 2500 arttı.

So all of a sudden, everybody wants one of these buildings:

Birdenbire, herkes bu binadan istiyordu:

L.A.,

Los Angeles,

Seattle,

Seattle,

Chicago,

Şikago,

New York,

New York,

Cleveland,

Cleveland,

Springfield.

Springfield.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Everybody wants one, and Gehry is everywhere.

Herkes bir tane istiyor ve Gehry her yerde.

He is our very first starchitect.

O bizim ilk "yıldız" mimarımız.

Now, how is it possible that these forms --

Bu çılgın ve radikal

they're wild and radical --

formlar

how is it possible that they become so ubiquitous throughout the world?

nasıl oldu da tüm dünyaya yayıldı?

And it happened because media so successfully galvanized around them

Çünkü medya o binalar etrafında kenetlenip çok hızlı bir şekilde

that they quickly taught us that these forms mean culture and tourism.

We created an emotional reaction to these forms.

Bu formlara duygusal bir tepki oluşturduk.

So did every mayor in the world.

Dünyadaki bütün belediye başkanları da öyle yaptı.

So every mayor knew that if they had these forms,

Bütün belediye başkanları biliyorlardı ki,

they had culture and tourism.

bu formlara sahiplerse, kültür ve turizmleri vardı.

This phenomenon at the turn of the new millennium

Yeni bin yıla girerken

happened to a few other starchitects.

bu olgu birkaç başka "yıldız" mimarın daha başına geldi.

It happened to Zaha

Zaha'nın başına geldi

and it happened to Libeskind,

ve Libeskind'in başına geldi.

and what happened to these elite few architects

Dijital medya bilgiyi tüketme hızımızı

at the turn of the new millennium

artırmaya başlarken,

could actually start to happen to the entire field of architecture,

bu birkaç elit mimarın başına gelenler

as digital media starts to increase the speed

yeni bin yıla girerken

with which we consume information.

bütün mimarlık alanının başına gelebilirdi.

Because think about how you consume architecture.

Mimariyi nasıl tükettiğinizi düşünün.

A thousand years ago,

Bin yıl önce,

you would have had to have walked to the village next door to see a building.

bir binayı görmek için yandaki köye yürümeniz gerekirdi.

Transportation speeds up:

Ulaşım hızlanıyor:

You can take a boat, you can take a plane, you can be a tourist.

Gemiye, uçağa biniyorsunuz; bir turiste dönüşüyorsunuz.

Technology speeds up: You can see it in a newspaper, on TV,

Teknoloji hızlanıyor: Gazetede, televizyonda görüyorsunuz.

until finally, we are all architectural photographers,

Sonunda da hepimiz mimari fotoğrafçısı oluyoruz

and the building has become disembodied from the site.

ve bina inşaat yerinden ayrılıyor.

Architecture is everywhere now,

Mimarlık bugün her yerde,

and that means that the speed of communication

bu da iletişimin hızının sonunda

has finally caught up to the speed of architecture.

mimarlığın hızına yetişmesi anlamına geliyor.

Because architecture actually moves quite quickly.

Çünkü mimari aslında bayağı hızlı hareket ediyor.

It doesn't take long to think about a building.

Bir binayı projelendirmek çok uzun sürmüyor.

It takes a long time to build a building,

Binayı inşa etmek ise uzun sürüyor,

three or four years,

üç ya da dört yıl

and in the interim, an architect will design two or eight

ve bu arada mimar iki ya da sekiz

or a hundred other buildings

ya da yüzlerce başka bina tasarlıyor

before they know if that building that they designed four years ago

ve üstelik dört yıl önce tasarladığı binanın

was a success or not.

başarılı mı başarısız mı olduğunu bilmeden.

That's because there's never been a good feedback loop in architecture.

Çünkü mimarlıkta güzel bir geri bildirim döngüsü hiç olmadı.

That's how we end up with buildings like this.

Bu tip binaların inşa edilmesinin sebebi bu.

Brutalism wasn't a two-year movement,

Brütalizm iki yıllık bir akım değildi,

it was a 20-year movement.

20 yıllık bir akımdı.

For 20 years, we were producing buildings like this

20 yıl boyunca, bu tip binalar inşa ettik.

because we had no idea how much you hated it.

Çünkü bundan ne kadar nefret ettiğinizi bilmiyorduk.

It's never going to happen again,

Bu bir daha yaşanmayacak,

I think,

bence,

because we are living on the verge of the greatest revolution in architecture

çünkü mimarlıktaki en büyük devrimlerin birinin başındayız.

since the invention of concrete,

Betonun,

of steel, or of the elevator,

çeliğin ya da asansörün icadından beri olan en büyük devrim,

and it's a media revolution.

o da medya devrimi.

So my theory is that when you apply media to this pendulum,

Benim teorim şu: Sarkaca medyayı uygularsanız,

it starts swinging faster and faster,

sarkaç daha hızlı sallanmaya başlıyor

until it's at both extremes nearly simultaneously,

ve neredeyse aynı anda iki uçta bulunuyor,

and that effectively blurs the difference between innovation and symbol,

bu da yenilikle sembol arasında,

between us, the architects, and you, the public.

biz mimarlar ile siz kamu arasındaki farkı bulanıklaştırıyor.

Now we can make nearly instantaneous, emotionally charged symbols

Artık tamamen yeni bir şeyden

out of something that's brand new.

neredeyse anında, duygu yüklü semboller yapabiliyoruz.

Let me show you how this plays out

Bunu size şirketimin yeni tamamladığı bir proje

in a project that my firm recently completed.

üzerinde anlatacağım.

We were hired to replace this building, which burned down.

Yanan bu binayı tekrar yapmamız istenmişti.

This is the center of a town called the Pines

Burası New York eyaletinin Fire Adası'ndaki

in Fire Island in New York State.

Pines şehrinin merkezi.

It's a vacation community.

Burası bir tatil şehri.

We proposed a building that was audacious,

Cüretkâr bir bina teklif ettik,

that was different than any of the forms that the community was used to,

toplumun alıştığı tüm formlardan farklıydı,

and we were scared and our client was scared

korkmuştuk, müşterimiz de korkmuştu,

and the community was scared,

topluluk da korkmuştu.

so we created a series of photorealistic renderings

Fotogerçekçi bir seri oluşturduk

that we put onto Facebook

ve Facebook'a,

and we put onto Instagram,

Instagram'a yerleştirdik,

and we let people start to do what they do:

insanlara yaptıkları şeyi yapmalarına izin verdik:

share it, comment, like it, hate it.

Paylaşma, yorum yapma, beğenme, beğenmeme.

But that meant that two years before the building was complete,

Bu da binanın tamamlanmasından iki yıl önce

it was already a part of the community,

binanın toplumun bir parçası olduğu anlamına geliyordu.

so that when the renderings looked exactly like the finished product,

Böylece çizimler son ürüne tıpatıp benzediğinde

there were no surprises.

hiçbir sürpriz yaşanmadı.

This building was already a part of this community,

Bina çoktan toplumun bir parçasıydı

and then that first summer,

ve sonra ilk yaz,

when people started arriving and sharing the building on social media,

insanlar gelip de binayı sosyal medyada paylaştıklarında,

the building ceased to be just an edifice and it became media,

bina sadece yapı değil, aynı zamanda medyaydı da.

because these, these are not just pictures of a building,

Çünkü bunlar sadece bir binanın resmi değil,

they're your pictures of a building.

bunlar bir binanın size ait resimleri.

And as you use them to tell your story,

Bunları kendi hikâyenizi anlatmada kullandığınızda,

they become part of your personal narrative,

sizin kendi anlatınızın bir parçası hâline geliyor

and what you're doing is you're short-circuiting

ve yaptığınız şey de

all of our collective memory,

bütün toplu hafızamızı değiştirip,

and you're making these charged symbols for us to understand.

bu duygu yüklü sembolleri anlamamızı sağlama.

That means we don't need the Greeks anymore

Bu da artık mimarlık hakkında ne düşünmemiz gerektiğini

to tell us what to think about architecture.

söyleyen Yunanlara ihtiyacımızın olmadığı anlamına geliyor.

We can tell each other what we think about architecture,

Mimarlık hakkında ne düşündüğümüzü birbirimize söyleyebiliriz,

because digital media hasn't just changed the relationship between all of us,

çünkü dijital medya sadece aramızdaki ilişkileri değil,

it's changed the relationship between us and buildings.

binalarla aramızdaki ilişkiyi de değiştirdi.

Think for a second about those librarians back in Livingston.

Bir anlığına Livingston'daki o kütüphanecileri düşünün.

If that building was going to be built today,

O bina bugün inşa edilseydi,

the first thing they would do is go online and search "new libraries."

ilk yapacakları şey internette "yeni kütüphaneler"i aratmak olacaktı.

They would be bombarded by examples of experimentation, of innovation,

Kütüphanenin nasıl olabileceği hakkında deneme, yenilikçilik,

of pushing at the envelope of what a library can be.

sınırları zorlama örnekleriyle ilgili bombardımana tutulacaklardı.

That's ammunition.

Bu bir muhimmattır.

That's ammunition that they can take with them

Bu muhimmatı alıp

to the mayor of Livingston, to the people of Livingston,

Livingston belediye başkanına, Livingston halkına götürüp,

and say, there's no one answer to what a library is today.

bugün kütüphanelerin farklı görünebileceğini söyleyebilirler.

Let's be a part of this.

Haydi bunun bir parçası olalım.

This abundance of experimentation

Denemenin bu yaygınlığı

gives them the freedom to run their own experiment.

kendi deneylerini yapma özgürlüğü veriyor.

Everything is different now.

Her şey artık çok farklı.

Architects are no longer these mysterious creatures

Mimarlar artık o

that use big words and complicated drawings,

büyük kelimeler ve karmaşık çizimler kullanan o esrarlı yaratıklar değiller,

and you aren't the hapless public,

siz de artık ne o şanssız toplumsunuz,

the consumer that won't accept anything that they haven't seen anymore.

ne de o daha önce görmediği bir şeyi kabul etmeyecek bir müşterisiniz.

Architects can hear you,

Mimarlar sizi duyabilir

and you're not intimidated by architecture.

ve siz de mimariden korkmuyorsunuz.

That means that that pendulum swinging back and forth

Bu da ileri-geri,

from style to style, from movement to movement,

stilden stile, akımdan akıma giden sarkacın

is irrelevant.

artık anlamsız olması demek.

We can actually move forward

Artık ilerleyip

and find relevant solutions to the problems that our society faces.

toplumumuzun karşılaştığı problemlerle alakalı çözümleri bulabiliriz.

This is the end of architectural history,

Bu mimari tarihinin sonu,

and it means that the buildings of tomorrow

bu da geleceğin binalarının

are going to look a lot different than the buildings of today.

bugünkü binalardan çok daha farklı gözükmesi demek.

It means that a public space in the ancient city of Seville

Antik şehir Sevilla'daki bir kamusal alan

can be unique and tailored to the way that a modern city works.

eşsiz olup, modern şehrin işleyişine uygun hâle getirilebilir demek.

It means that a stadium in Brooklyn can be a stadium in Brooklyn,

Brooklyn'deki bir stadyum, Brooklyn'deki bir stadyum olabilir.

not some red-brick historical pastiche

Stadyumun nasıl olması gerektiğini düşündüğümüz

of what we think a stadium ought to be.

kırmızı tuğlalı tarihi bir taklit olmaz demek.

It means that robots are going to build our buildings,

Binalarımızı robotlar yapacak demek.

because we're finally ready for the forms that they're going to produce.

Çünkü artık onların üreteceği formlara sonunda hazırız.

And it means that buildings will twist to the whims of nature

Binalar doğanın isteklerine uyum sağlayacak,

instead of the other way around.

tersi olmayacak demek.

It means that a parking garage in Miami Beach, Florida,

Miami Beach, Florida'daki bir otopark,

can also be a place for sports

aynı zamanda bir spor mekânı

and for yoga

ve yoga yeri olabilir demek,

and you can even get married there late at night.

gece geç saatte orada evlenebilirsiniz bile.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

It means that three architects can dream about swimming

Artık üç mimar East River, New York'ta

in the East River of New York,

yüzme hayali kurup,

and then raise nearly half a million dollars

fikirleri etrafında birleşen topluluktan

from a community that gathered around their cause,

yarım milyon dolara yakın para toplayabilir demek.

no one client anymore.

Artık tek müşteri yok.

It means that no building is too small for innovation,

Artık hiçbir bina yenilikçi olmak için çok küçük değil demek.

like this little reindeer pavilion

Bu küçük Ren geyiği pavilyonu gibi.

that's as muscly and sinewy as the animals it's designed to observe.

Gözetlemesi için yapılmış hayvanlar kadar kaslı ve güçlü.

And it means that a building doesn't have to be beautiful

Bir binanın sevilmesi için

to be lovable,

güzel olması gerekmiyor demek.

like this ugly little building in Spain,

İspanya'daki bu küçük çirkin bina gibi.

where the architects dug a hole,

Mimarlar bir delik açmış,

packed it with hay,

içini samanla doldurup,

and then poured concrete around it,

üstüne beton dökmüşler.

and when the concrete dried,

Beton kuruyunca,

they invited someone to come and clean that hay out

birisini çağırıp samanı temizletmişler

so that all that's left when it's done

ve bitince ortaya bu küçük,

is this hideous little room

korkunç oda çıkmış.

that's filled with the imprints and scratches of how that place was made,

Odanın yapılma sürecinden çentikler ve izlerle dolu bir yer

and that becomes the most sublime place to watch a Spanish sunset.

ve bu oda İspanyol güneş batışını izlemenin en muhteşem yeri hâline gelmiş.

Because it doesn't matter if a cow builds our buildings

Çünkü binalarımızı bir ineğin mi,

or a robot builds our buildings.

bir robotun mu inşa ettiği önemli değil.

It doesn't matter how we build, it matters what we build.

Nasıl inşa ettiğimiz önemli değil, ne inşa ettiğimiz önemli.

Architects already know how to make buildings that are greener

Mimarlar daha çevreci, daha akıllı

and smarter and friendlier.

ve daha rahat binaları yapmayı zaten biliyorlar.

We've just been waiting for all of you to want them.

Hepinizin bunu istemesini bekliyorduk.

And finally, we're not on opposite sides anymore.

Sonunda iki karşıt tarafta değiliz.

Find an architect, hire an architect,

Bir mimar bulun, bir mimarı işe alın,

work with us to design better buildings, better cities, and a better world,

daha iyi binaların, şehirlerin ve dünyanın inşası için bizimle çalışın,

because the stakes are high.

çünkü mesele önemli.

Buildings don't just reflect our society, they shape our society

Binalar sadece toplumumuzu yansıtmıyor,

down to the smallest spaces:

toplumumuzu en küçük mekânlarına kadar şekillendiriyor:

the local libraries,

Yerel kütüphaneleri,

the homes where we raise our children,

çocuklarımızı büyüttüğümüz evleri

and the walk that they take from the bedroom to the bathroom.

ve onların yatak odası ile banyo arasındaki yürüyüşünü.

Teşekkürler.

Thank you.

(Applause)

(Alkış)