Why the buildings of the future will be shaped by ... you | Marc Kushner

Translator: Joseph Geni Reviewer: Krystian Aparta

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Thipnapa Huansuriya

Today I'm going to speak to you

วันนี้ ผมจะเล่าให้คุณฟัง

ถึงประวัติศาสตร์สถาปัตยกรรม ในตลอด 30 ปีที่ผ่านมา

about the last 30 years of architectural history.

That's a lot to pack into 18 minutes.

ซึ่งมีเรื่องมากมาย ที่ต้องอัดลงใน 18 นาทีนี้

It's a complex topic,

มันเป็นเรื่องซับซ้อนครับ

so we're just going to dive right in at a complex place:

ดังนั้น เราจะเริ่มดำดิ่ง เข้าสู่สถานที่อันซับซ้อนแห่งหนึ่ง

New Jersey.

นิว เจอร์ซี

Because 30 years ago, I'm from Jersey,

เพราะว่า 30 ปีก่อน ผมมาจากนิว เจอร์ซี

and I was six, and I lived there in my parents' house

ตอนผมหกขวบ ผมอยู่ที่นั่น ในบ้านของพ่อแม่ผม

in a town called Livingston,

ในเมืองที่เรียกว่า ลิฟวิงสตัน

and this was my childhood bedroom.

และนี่คือห้องนอนของผมตอนเด็กๆ

Around the corner from my bedroom

ใกล้ๆ ห้องนอนของผม

was the bathroom that I used to share with my sister.

คือห้องน้ำที่ผมใช้ร่วมกับน้องสาว

And in between my bedroom and the bathroom

และระหว่างห้องนอนของผมและห้องน้ำ

was a balcony that overlooked the family room.

คือระเบียงที่มองลงไปเห็นห้องครอบครัว

And that's where everyone would hang out and watch TV,

ซึ่งเป็นที่ที่ทุกคนมารวมตัวกัน และดูโทรทัศน์

so that every time that I walked from my bedroom to the bathroom,

ฉะนั้น ทุกครั้งที่ผมเดินจากห้องนอน ไปยังห้องน้ำ

everyone would see me,

ทุกคนจะเห็นผม

and every time I took a shower and would come back in a towel,

และทุกครั้งที่ผมอาบน้ำ และนุ่งผ้าเช็ดตัวออกมา

everyone would see me.

ทุกคนก็จะเห็นผม

And I looked like this.

และตอนนั้นผมก็ดูเป็นอย่างนี้

I was awkward,

ผมดูเงอะงะ

insecure, and I hated it.

ไม่มั่นใจ และผมไม่ชอบเอาซะเลย

I hated that walk, I hated that balcony,

ที่จะต้องเดินตรงนั้น ผมเกลียดระเบียงนั่น

I hated that room, and I hated that house.

เกลียดห้องนั้น และเกลียดบ้านหลังนั้น

And that's architecture.

และนั่นแหละ คือสถาปัตยกรรม

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Done.

จบครับ

That feeling, those emotions that I felt,

ความรู้สึกนั้น อารมณ์นั้นที่ผมมี

that's the power of architecture,

มันคืออำนาจของสถาปัตยกรรม

because architecture is not about math and it's not about zoning,

สถาปัตยกรรมไม่ได้เกี่ยวกับคณิตศาสตร์ และไม่เกี่ยวกับการจัดสรรพื้นที่

it's about those visceral, emotional connections

มันคือความเชื่อมโยงระหว่างอารมณ์ การตอบสนองตามสัญชาตญาณลึกๆ

that we feel to the places that we occupy.

ที่เรามีต่อสถานที่ซึ่งเราอยู่อาศัย

And it's no surprise that we feel that way,

และไม่น่าแปลกใจ ที่เรารู้สึกเช่นนั้น

because according to the EPA,

เพราะตามผลสำรวจของ EPA (Environment Protection Agency)

Americans spend 90 percent of their time indoors.

ชาวอเมริกันใช้เวลา 90 เปอร์เซ็นต์ ในสิ่งปลูกสร้าง

That's 90 percent of our time surrounded by architecture.

90 เปอร์เซ็นต์ของเวลาในชีวิตเรา ถูกล้อมรอบด้วยสถาปัตยกรรม

That's huge.

เยอะนะครับ

That means that architecture is shaping us in ways that we didn't even realize.

นั่นหมายถึงสถาปัตยกรรมกำลัง หล่อหลอมเราอย่างที่เราไม่รู้ตัว

That makes us a little bit gullible and very, very predictable.

นั่นทำให้เราค่อนข้างจะเชื่ออะไรง่าย และคาดเดาได้ง่ายมากๆ

It means that when I show you a building like this,

หมายถึงว่า เมื่อผมฉายภาพ สิ่งปลูกสร้างแบบนี้ให้คุณดู

I know what you think:

ผมรู้ว่าคุณคิดอย่างไร

You think "power" and "stability" and "democracy."

คุณคิดถึง "อำนาจ" และ "ความมั่นคง" และ "ประชาธิปไตย"

And I know you think that because it's based on a building

และผมรู้ว่าคุณคิดอย่างนั้น เพราะมันมีรากฐานจากสิ่งปลูกสร้าง

that was build 2,500 years ago by the Greeks.

ที่ถูกสร้างขึ้นโดยชาวกรีก เมื่อ 2,500 ปีมาแล้ว

This is a trick.

มันเป็นเคล็ดลับครับ

This is a trigger that architects use

มันเป็นตัวกระตุ้นที่สถาปนิกใช้

to get you to create an emotional connection

เพื่อให้คุณเกิดความเชื่อมโยงทางอารมณ์

to the forms that we build our buildings out of.

กับรูปลักษณ์ที่เรา ใช้เป็นแบบสิ่งปลูกสร้างของเรา

It's a predictable emotional connection,

มันเป็นความเชื่อมโยงทางอารมณ์ที่คาดเดาได้

and we've been using this trick for a long, long time.

และเราได้ใช้กลเม็ดนี้มานานแสนนานแล้ว

We used it [200] years ago to build banks.

เราใช้มันมานาน [200] ปีแล้ว ในการสร้างธนาคาร

We used it in the 19th century to build art museums.

เราใช้มันสร้างพิพิธภัณฑ์ศิลปะ ในศตวรรษที่ 19

And in the 20th century in America,

และในศตวรรษที่ 20 ในอเมริกา

we used it to build houses.

เราใช้มันในการสร้างบ้าน

And look at these solid, stable little soldiers

และดูทหารน้อยๆ ที่เข้มแข็ง มั่นคงเหล่านี้

facing the ocean and keeping away the elements.

หันหน้าปะทะกับมหาสมุทร และป้องกันลมฝนสิครับ

This is really, really useful,

มันมีประโยชน์มากมายเหลือเกิน

because building things is terrifying.

เพราะว่าการก่อสร้างเป็นสิ่งที่น่ากลัว

It's expensive, it takes a long time, and it's very complicated.

มันแพง ใช้เวลานาน และซับซ้อนมาก

And the people that build things --

และคนที่สร้างสิ่งต่างๆ --

developers and governments --

นักพัฒนาอสังหาริมทรัพย์ และรัฐบาล --

they're naturally afraid of innovation,

โดยธรรมชาติแล้ว พวกเขากลัวนวัตกรรม

and they'd rather just use those forms that they know you'll respond to.

และพวกเขามักเลือกใช้รูปแบบ ที่รู้ว่าคุณจะตอบสนองทางบวก

That's how we end up with buildings like this.

นั่นเป็นเหตุว่าทำไม เรามาจบลงที่สิ่งปลูกสร้างแบบนี้

This is a nice building.

นี่เป็นสิ่งปลูกสร้างที่สวยดี

This is the Livingston Public Library

มันคือห้องสมุดสาธารณะ ลิฟวิงสตัน

that was completed in 2004 in my hometown,

ที่สร้างเสร็จในปี ค.ศ. 2004 ในเมืองบ้านเกิดของผม

and, you know, it's got a dome

และคุณคงเห็น มันก็มีโดม

and it's got this round thing and columns, red brick,

ไอ้ที่เป็นทรงกลมนี่ เสา และอิฐแดง

and you can kind of guess what Livingston is trying to say with this building:

และคุณคงเดาได้ว่าคนเมืองลิฟวิงสตัน อยากจะสื่ออะไรผ่านสิ่งปลูกสร้างนี้

children, property values and history.

เด็กๆ มูลค่าอสังหาริมทรัพย์ และประวัติศาสตร์

But it doesn't have much to do with what a library actually does today.

แต่มันไม่ค่อยเกี่ยวกับหน้าที่ของห้องสมุด ในปัจจุบันนี้สักเท่าไร

That same year, in 2004, on the other side of the country,

ในปีเดียวกัน ค.ศ. 2004 อีกฝั่งหนึ่งของประเทศ

another library was completed,

ห้องสมุดอีกแห่งสร้างเสร็จ

and it looks like this.

และมันมีหน้าตาแบบนี้

It's in Seattle.

มันอยู่ในซีแอตเติล

This library is about how we consume media in a digital age.

ห้องสมุดนี้เกี่ยวกับ การบริโภคสื่อของเราในยุคดิจิตอล

It's about a new kind of public amenity for the city,

มันคือสิ่งอำนวยความสะดวกสาธารณะ รูปแบบใหม่ในเมืองของเรา

a place to gather and read and share.

สถานที่สำหรับชุมนุม อ่าน และแบ่งปัน

So how is it possible

แล้วมันเป็นไปได้อย่างไร

that in the same year, in the same country,

ที่ในปีเดียวกัน ในประเทศเดียวกัน

two buildings, both called libraries,

อาคารสองแห่งที่เรียกว่าห้องสมุดทั้งคู่

look so completely different?

จึงดูแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงแบบนี้

And the answer is that architecture works on the principle of a pendulum.

คำตอบก็คือสถาปัตยกรรม ตั้งอยู่บนหลักการเหวี่ยงของลูกตุ้ม

On the one side is innovation,

ด้านหนึ่งคือนวัตกรรม

and architects are constantly pushing, pushing for new technologies,

ซึ่งบรรดาสถาปนิกได้ผลักดันอย่างต่อเนื่อง ให้เกิดเทคโนโลยีใหม่ๆ

new typologies, new solutions for the way that we live today.

การจัดประเภทใหม่ๆ ทางออกใหม่ๆ เพื่อวิถีชีวิตของเราในวันนี้

And we push and we push and we push

และเราก็ผลักดัน ผลักดัน ผลักดัน

until we completely alienate all of you.

จนทำให้พวกคุณทุกคนรู้สึกแปลกแยก

We wear all black, we get very depressed,

เราใส่เสื้อผ้าสีดำกันหมด เราหดหู่เอามากๆ

you think we're adorable,

คุณคิดว่าพวกเราดูน่ารักดี

we're dead inside because we've got no choice.

แต่ใจเรากำลังจะตายอยู่ภายใน เพราะว่าเราไม่มีทางเลือก

We have to go to the other side

เราจึงต้องกลับไปยังอีกฝั่งหนึ่ง

and reengage those symbols that we know you love.

และเอาสัญลักษณ์ ที่เรารู้ว่าคุณชอบมาใช้อีกครั้ง

So we do that, and you're happy,

ดังนั้น เราทำอย่างนั้น และคุณก็มีความสุข

we feel like sellouts,

เรารู้สึกเหมือนคนทรยศ

so we start experimenting again

เราก็เลยเริ่มการทดลองอีกครั้ง

and we push the pendulum back and back and forth and back and forth

และเราก็ผลักลูกตุ้มกลับ และกลับไป กลับมา

we've gone for the last 300 years,

เราได้ทำมาตลอด 300 ปีที่ผ่านมา

and certainly for the last 30 years.

และแน่นอน สำหรับ 30 ปีที่ผ่านมา

Okay, 30 years ago we were coming out of the '70s.

โอเค 30 ปีก่อน เรากำลังออกจากยุค 70

Architects had been busy experimenting with something called brutalism.

สถาปนิกกำลังง่วนกับการทดลองบางอย่าง ที่เรียกว่าแนวคิดความโหดร้าย

It's about concrete.

มันเกี่ยวกับคอนกรีตครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

You can guess this.

คุณคงเดาได้นะครับ

Small windows, dehumanizing scale.

หน้าต่างเล็กๆ สัดส่วนที่ดูไม่อ่อนโยนเอาซะเลย

This is really tough stuff.

และมันก็แข็งกระด้าง

So as we get closer to the '80s,

เมื่อเราเข้าใกล้ยุค 80

we start to reengage those symbols.

เราเริ่มจะกลับเข้าหาสัญลักษณ์อีกครั้ง

We push the pendulum back into the other direction.

เราผลักลูกตุ้มกลับไปยังอีกทางหนึ่ง

We take these forms that we know you love

เราใช้รูปลักษณ์เหล่านี้ ที่เรารู้ว่าคุณชอบ

and we update them.

และเราปรับให้มันทันสมัย

We add neon

เราเติมนีออน

and we add pastels

เราเติมสีพาสเทล

and we use new materials.

และเราใช้วัสดุใหม่ๆ

And you love it.

และคุณก็ชอบมัน

And we can't give you enough of it.

และเราก็รู้สึกว่ายังให้พวกคุณไม่หนำใจ

We take Chippendale armoires

เราเอาตู้แบบชิปเพนเดลมา

and we turned those into skyscrapers,

และเปลี่ยนมันเป็นอาคารสูงระฟ้า

and skyscrapers can be medieval castles made out of glass.

และอาคารสูงระฟ้าสามารถเป็น ปราสาทยุคกลางที่ทำจากกระจก

Forms got big,

รูปลักษณ์ใหญ่ขึ้น

forms got bold and colorful.

รูปลักษณ์แข็งแกร่ง และมีสีสัน

Dwarves became columns.

คนแคระกลายเป็นเสา

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Swans grew to the size of buildings.

หงส์ขยายขนาดเป็นเท่าตึก

It was crazy.

มันบ้ามากครับ

But it's the '80s, it's cool.

แต่มันคือยุค 80 มันเลยเจ๋งไง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

We're all hanging out in malls

เราต่างออกไปเดินห้าง

and we're all moving to the suburbs,

เราไปอยู่ชานเมือง

and out there, out in the suburbs,

และที่นั่น ที่ชานเมือง

we can create our own architectural fantasies.

เราสามารถเพ้อฝันถึง สถาปัตยกรรมของเราเอง

And those fantasies,

และความเพ้อฝันนั้น

they can be Mediterranean

อาจเป็นเมนิเตอเรเนียน

or French

หรือฝรั่งเศส

or Italian.

หรืออิตาลี

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Possibly with endless breadsticks.

บางทีด้วยขนมปังแท่งที่ยาวไม่สิ้นสุด

This is the thing about postmodernism.

มันเป็นอะไรที่เกี่ยวกับแนวคิดหลังสมัยใหม่

This is the thing about symbols.

มันเป็นอะไรที่เกี่ยวกับสัญลักษณ์

They're easy, they're cheap,

มันง่าย มันถูก

because instead of making places,

เพราะแทนที่จะสร้างสถานที่

we're making memories of places.

เรากำลังสร้างความทรงจำต่อสถานที่

Because I know, and I know all of you know,

เพราะว่าผมรู้ และผมรู้ว่าคุณรู้

this isn't Tuscany.

นี่ไม่ใช่ทัสคานี่

This is Ohio.

แต่เป็นโอไฮโอ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So architects get frustrated,

ดังนั้น สถาปนิกจึงหงุดหงิด

and we start pushing the pendulum back into the other direction.

และเริ่มจะผลักลูกตุ้มนั้นกลับไปอีกทางหนึ่ง

In the late '80s and early '90s,

ในปลายยุค 80 และต้นยุค 90

we start experimenting with something called deconstructivism.

เราเริ่มการทดลองกับอะไรบางอย่าง ที่เรียกว่า แนวคิดการรื้อโครงสร้าง

We throw out historical symbols,

เราโยนสัญลักษณ์ทางประวัติศาสตร์ออกไป

we rely on new, computer-aided design techniques,

เราพึ่งพาเทคนิคการออกแบบ ที่ได้รับความช่วยเหลือจากคอมพิวเตอร์

and we come up with new compositions,

และเราก็คิดองค์ประกอบใหม่

forms crashing into forms.

รูปลักษณ์ถูกรวมกันขึ้นเป็นรูปลักษณ์

This is academic and heady stuff,

แนวคิดนี้เป็นวิชาการ และค่อนข้างหนัก

it's super unpopular,

มันไม่เป็นที่นิยมเลย

we totally alienate you.

เราทำให้คุณรู้สึกประหลาดสุดๆ

Ordinarily, the pendulum would just swing back into the other direction.

ปกติแล้ว ลูกตุ้มจะแกว่งกลับ ไปในทิศทางตรงข้าม

And then, something amazing happened.

และจากนั้น สิ่งมหัศจรรย์ก็เกิดขึ้น

In 1997, this building opened.

ใน ค.ศ. 1997 สิ่งปลูกสร้างนี้ได้รับการเปิดตัว

This is the Guggenheim Bilbao, by Frank Gehry.

มันคือ กักเกนไฮม์ บิลบาล โดย แฟรงค์ เกห์รี่

And this building

และตึกนี้

fundamentally changes the world's relationship to architecture.

ได้เปลี่ยนพื้นฐานความสัมพันธ์ของโลก ที่มีต่อสถาปัตยกรรม

Paul Goldberger said that Bilbao was one of those rare moments

พอล โกลด์เบอร์เกอร์ บอกว่า บิลบาล เป็นหนึ่งในวินาทีที่หายาก

when critics, academics, and the general public

เมื่อนักวิจารณ์, นักวิชาการ และทุกๆ คน

were completely united around a building.

เข้ามารวมกันตรงหน้าตึก

The New York Times called this building a miracle.

เดอะ นิว ยอร์ค ไทมส์ เรียกตึกนี้ว่าปาฎิหาริย์

Tourism in Bilbao increased 2,500 percent

นักท่องเที่ยวในบิลบาล เพิ่มขึ้น 2,500 เปอร์เซ็นต์

after this building was completed.

หลังจากตึกนี้สร้างเสร็จ

So all of a sudden, everybody wants one of these buildings:

กลายเป็นว่า ทุกคนต้องการตึกนี้เสียโดยพลัน

L.A.,

แอล. เอ.

Seattle,

ซีแอตเติล

Chicago,

ชิคาโก้

New York,

นิว ยอร์ค

Cleveland,

คลีฟแลนด์

Springfield.

สปริงฟิล

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Everybody wants one, and Gehry is everywhere.

ทุกคนต้องการมัน และ เกห์รี่ ก็ปรากฏตัวไปซะทั่ว

He is our very first starchitect.

เขาเป็นดาราสถาปนิกคนแรกของเรา

Now, how is it possible that these forms --

ทีนี้ มันเป็นไปได้อย่างไร ที่รูปลักษณ์เหล่านี้ --

they're wild and radical --

พวกมันบ้าบอและแหวกแนว --

how is it possible that they become so ubiquitous throughout the world?

แล้วมันแพร่หลายไปทั่วโลกได้อย่างไร

And it happened because media so successfully galvanized around them

มันเกิดขึ้นก็เพราะสื่อ ปลุกกระแสเกี่ยวกับมันได้สำเร็จ

that they quickly taught us that these forms mean culture and tourism.

โดยสอนเราอย่างรวดเร็ว ว่ารูปลักษณ์เหล่านี้ หมายถึงวัฒนธรรมและการท่องเที่ยว

We created an emotional reaction to these forms.

เราสร้างการตอบสนองทางอารมณ์ ต่อรูปลักษณ์เหล่านี้

So did every mayor in the world.

แล้วผู้ว่าเมืองทั้งหลายในโลกก็เช่นกัน

So every mayor knew that if they had these forms,

ผู้ว่าเมืองทุกคนรู้ว่า ถ้าเมืองเขามีรูปลักษณ์เหล่านี้

they had culture and tourism.

เมืองของเขาก็จะมีวัฒนธรรม และการท่องเที่ยว

This phenomenon at the turn of the new millennium

เหตุการณ์ตอนช่วงเปลี่ยนสหัสวรรษนี้

happened to a few other starchitects.

เกิดขึ้นกับสถาปนิกที่มีชื่อเสียงคนอื่นๅ

It happened to Zaha

กับ ซาฮาห์

and it happened to Libeskind,

กับ ลิบเบอสคลิน

and what happened to these elite few architects

สิ่งที่เกิดขึ้นกับสถาปนิกกลุ่มเล็กๆ นี้

at the turn of the new millennium

ตอนช่วงเปลี่ยนสหัสวรรษ

could actually start to happen to the entire field of architecture,

อาจจะเริ่มเกิดขึ้นจริง กับวงการสถาปัตยกรรมทั้งวงการ

as digital media starts to increase the speed

ในขณะที่สื่อดิจิตอลเริ่มเร่งความเร็ว

with which we consume information.

ในการบริโภคข้อมูลของเรา

Because think about how you consume architecture.

เพราะลองคิดถึงว่า คุณบริโภคสถาปัตยกรรมอย่างไรสิครับ

A thousand years ago,

เมื่อพันปีก่อน

you would have had to have walked to the village next door to see a building.

คุณอาจจะต้องเดินไปหมู่บ้านถัดไป เพื่อหาสิ่งปลูกสร้าง

Transportation speeds up:

แล้วการเดินทางก็เร็วขึ้น:

You can take a boat, you can take a plane, you can be a tourist.

คุณใช้เรือได้ คุณใช้เครื่องบินได้ คุณสามารถเป็นนักท่องเที่ยวได้

Technology speeds up: You can see it in a newspaper, on TV,

เทคโนโลยีก็ก้าวหน้าเร็วขึ้น เราเห็นสถาปัตยกรรมในหนังสือพิมพ์ ในทีวี

until finally, we are all architectural photographers,

จนกระทั่งในที่สุด เราทุกคน กลายเป็นนักถ่ายภาพสถาปัตยกรรม

and the building has become disembodied from the site.

และสิ่งปลูกสร้างได้กลายเป็น สิ่งที่แยกออกจากพื้นที่

Architecture is everywhere now,

สถาปัตยกรรมอยู่ทุกหนทุกแห่งในปัจจุบัน

and that means that the speed of communication

และนั่นหมายความว่า ความรวดเร็วของการสื่อสาร

has finally caught up to the speed of architecture.

ในที่สุดได้ไล่ทัน ความเร็วของสถาปัตยกรรม

Because architecture actually moves quite quickly.

เพราะว่าที่จริงสถาปัตยกรรม เปลี่ยนแปลงค่อนข้างเร็ว

It doesn't take long to think about a building.

การคิดถึงสิ่งปลูกสร้างใช้เวลาไม่นาน

It takes a long time to build a building,

แต่การสร้างสิ่งปลูกสร้างใช้เวลานาน

three or four years,

สาม หรือ สี่ปี

and in the interim, an architect will design two or eight

และในช่วงระหว่างนั้น สถาปนิกจะออกแบบสิ่งปลูกสร้างอื่นๆ

or a hundred other buildings

สอง หรือแปด หรือหนึ่งร้อยชิ้น

before they know if that building that they designed four years ago

ก่อนที่พวกเขาจะรู้ว่า สิ่งปลูกสร้าง ที่พวกเขาออกแบบไปเมื่อสี่ปีก่อน

was a success or not.

จะประสบความสำเร็จหรือไม่

That's because there's never been a good feedback loop in architecture.

นั่นเป็นเพราะ มันไม่เคยมีวงจรตอบกลับที่ดี ในสถาปัตยกรรม

That's how we end up with buildings like this.

นั่นเป็นเหตุว่าทำไม เราจึงต้องมาจนมุมกับตึกแบบนี้

Brutalism wasn't a two-year movement,

แนวคิดความโหดร้ายไม่ใช่กระแสสองปี

it was a 20-year movement.

มันเป็นกระแส 20 ปี

For 20 years, we were producing buildings like this

เราสร้างสิ่งปลูกสร้างแบบนี้ตลอดเวลา 20 ปี

because we had no idea how much you hated it.

เพราะเราไม่รู้เลยว่าคุณจะเกลียดมันแค่ไหน

It's never going to happen again,

มันจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้วครับ

I think,

ผมว่านะ

because we are living on the verge of the greatest revolution in architecture

เพราะว่าเรากำลังก้าวเข้าสู่การปฏิวัติ ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในสถาปัตยกรรม

since the invention of concrete,

ตั้งแต่การประดิษฐ์คอนกรีต

of steel, or of the elevator,

และเหล็กกล้า หรือลิฟท์

and it's a media revolution.

มันเป็นการปฏิวัติสื่อ

So my theory is that when you apply media to this pendulum,

ดังนั้นทฤษฎีของผมคือว่า เมื่อคุณใส่สื่อเข้าไปในลูกตุ้มนี้

it starts swinging faster and faster,

มันจะเริ่มแกว่งเร็วขึ้น และเร็วขึ้น

until it's at both extremes nearly simultaneously,

จนกระทั่งมันถึงที่สุดทั้งสองข้าง เกือบจะทันที

and that effectively blurs the difference between innovation and symbol,

และนั่นส่งผลให้เกิดความเลือนลาง ระหว่างนวัตกรรมและสัญลักษณ์

between us, the architects, and you, the public.

ระหว่างเรา สถาปนิก และคุณ ประชาชนทั่วไป

Now we can make nearly instantaneous, emotionally charged symbols

ทีนี้เราสามารถสร้าง สัญลักษณ์เชิงอารมณ์ได้เกือบทันที

out of something that's brand new.

จากสิ่งที่สดใหม่

Let me show you how this plays out

ผมจะแสดงให้คุณดูว่ามันเป็นอย่างไร

in a project that my firm recently completed.

ในโครงการที่บริษัทผมทำเสร็จไปเร็วๆ นี้

We were hired to replace this building, which burned down.

พวกเราถูกจ้างให้สร้างอาคารแทนที่ อาคารที่ถูกเผานี้

This is the center of a town called the Pines

นี่เป็นใจกลางเมือง ชื่อ ไพน์

in Fire Island in New York State.

ในไฟน์ ไอแลนด์ ในรัฐนิว ยอร์ค

It's a vacation community.

มันเป็นชุมชนสำหรับการพักผ่อน

We proposed a building that was audacious,

เราเสนออาคารที่บ้าบิ่น

that was different than any of the forms that the community was used to,

ที่แตกต่างจากรูปลักษณ์ใดๆ ที่ชุมชนนั้นเคยใช้

and we were scared and our client was scared

และเราก็กลัว เราลูกค้าของเราก็กลัว

and the community was scared,

และชุมชนนั้นก็กลัว

so we created a series of photorealistic renderings

เราจึงได้สร้างชุดภาพถ่ายสมจริง

that we put onto Facebook

ที่เรานำขึ้นเฟสบุ๊ค

and we put onto Instagram,

และอินสตาแกรม

and we let people start to do what they do:

และเราให้ผู้คนเริ่มทำในสิ่งที่พวกเขาทำ

share it, comment, like it, hate it.

แชร์, คอมเม้น, ชอบ, ไม่ชอบ

But that meant that two years before the building was complete,

แต่นั่นหมายถึง สองปีก่อนที่อาคารนั้นจะสร้างเสร็จ

it was already a part of the community,

มันได้เป็นส่วนหนึ่งของชุมชนไปแล้ว

so that when the renderings looked exactly like the finished product,

ดังนั้นเมื่อภาพจำลองมองดูคล้าย กับผลิตภัณฑ์สุดท้าย

there were no surprises.

มันจึงไม่มีความน่าประหลาดใจ

This building was already a part of this community,

สิ่งปลูกสร้างนี้ได้กลายเป็นส่วนหนึ่ง ของชุมชนนี้

and then that first summer,

และต่อจากนั้น ในฤดูร้อนแรก

when people started arriving and sharing the building on social media,

เมื่อผู้คุณเเริ่มเข้ามาและแชร์ภาพ ของสิ่งปลูกสร้างนี้บนสังคมออนไลน์

the building ceased to be just an edifice and it became media,

สิ่งปลูกสร้างก็ไม่เป็นเพียงโครงสร้าง แต่กลายเป็นสื่อ

because these, these are not just pictures of a building,

เพราะว่าสิ่งนี้ มันไม่ใช่แค่ภาพของสิ่งปลูกสร้าง

they're your pictures of a building.

พวกมันเป็นภาพของสิ่งปลูกสร้างของคุณ

And as you use them to tell your story,

เพราะคุณใช้มันเล่าเรื่องราวของคุณ

they become part of your personal narrative,

พวกมันเป็นส่วนหนึ่ง ของการบรรยายตัวตนของคุณ

and what you're doing is you're short-circuiting

และที่คุณกำลังทำก็คือ คุณกำลังสร้างทางลัด

all of our collective memory,

ให้กับความทรงจำร่วมของพวกเรา

and you're making these charged symbols for us to understand.

และคุณกำลังทำให้สัญลักษณ์ที่เปลี่ยนไปนี้ เป็นที่เข้าใจ

That means we don't need the Greeks anymore

นั่นหมายความว่า เราไม่ต้องการชาวกรีกอีกต่อไป

to tell us what to think about architecture.

ที่จะมาบอกเราว่าต้องคิดอย่างไร เกี่ยวกับสถาปัตยกรรม

We can tell each other what we think about architecture,

เราบอกกันและกัน ว่าเราคิดอย่างไรเกี่ยวกับสถาปัตยกรรม

because digital media hasn't just changed the relationship between all of us,

เพราะว่าสื่อดิจิตอลไม่ได้เปลี่ยน แค่ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเรา

it's changed the relationship between us and buildings.

แต่มันเปลี่ยนความสัมพันธ์ ระหว่างเรากับสิ่งปลูกสร้างด้วย

Think for a second about those librarians back in Livingston.

ลองคิดถึงห้องสมุดในลิฟวิงสตันสิครับ

If that building was going to be built today,

ถ้าอาคารนั้นกำลังจะถูกสร้างในวันนี้

the first thing they would do is go online and search "new libraries."

สิ่งแรกที่พวกเขาจะทำคือ ออนไลน์ และหาคำว่า "ห้องสมุดใหม่"

They would be bombarded by examples of experimentation, of innovation,

พวกเขาจะถูกถาโถมด้วยตัวอย่างการทดลอง, นวัตกรรม

of pushing at the envelope of what a library can be.

การพยายามก้าวข้ามขีดจำกัด ว่าห้องสมุดเป็นอย่างไรได้บ้าง

That's ammunition.

มันเป็นการตอบโต้

That's ammunition that they can take with them

เป็นการตอบโต้ ที่พวกเขาสามารถนำ

to the mayor of Livingston, to the people of Livingston,

ไปยังผู้ว่าของลิฟวิงสตัน ไปยังผู้คนในลิฟวิงสตัน

and say, there's no one answer to what a library is today.

และบอกว่า มันไม่ได้มีเพียงทางเลือกเดียว ว่าห้องสมุดทุกวันนี้ต้องเป็นอย่างไร

Let's be a part of this.

มาเป็นส่วนหนึ่งของสิ่งนี้เถอะครับ

This abundance of experimentation

ตัวอย่างการทดลองที่มากมายนี้

gives them the freedom to run their own experiment.

ทำให้พวกเขามีอิสระ ที่จะดำเนินการทดลองของตัวเอง

Everything is different now.

ทุกอย่างไม่เหมือนเดิมแล้วในปัจจุบัน

Architects are no longer these mysterious creatures

สถาปนิกไม่ได้เป็นสิ่งมีชีวิตลึกลับ อย่างแต่ก่อน

that use big words and complicated drawings,

ที่ใช้คำหรูๆ และการวาดภาพที่ซับซ้อน

and you aren't the hapless public,

และคุณก็ไม่ใช่ประชาชนผู้โชคร้าย

the consumer that won't accept anything that they haven't seen anymore.

ผู้บริโภคที่ไม่ยอมรับอะไร ที่พวกเขาไม่เคยเห็นมาก่อน

Architects can hear you,

สถาปนิกได้ยินคุณครับ

and you're not intimidated by architecture.

และคุณก็ไม่ได้ถูกข่มขู่จากสถาปนิก

That means that that pendulum swinging back and forth

นั่นหมายความว่า ลูกตุ้มที่แกว่งไปมา

from style to style, from movement to movement,

จากสไตล์หนึ่งไปอีกสไตล์หนึ่ง จากกระแสหนึ่งสู่อีกกระแส

is irrelevant.

ไม่ได้สำคัญอีกต่อไป

We can actually move forward

อันที่จริงเราสามารถเคลื่อนไปข้างหน้า

and find relevant solutions to the problems that our society faces.

และพบกับทางออกที่เกี่ยวข้อง กับปัญหาที่สังคมเราเผชิญอยู่

This is the end of architectural history,

นั่นเป็นจุดจบของประวัติศาสตร์สถาปัตยกรรม

and it means that the buildings of tomorrow

และมันหมายถึงว่า สิ่งปลูกสร้างของวันพรุ่งนี้

are going to look a lot different than the buildings of today.

กำลังจะดูแตกต่าง จากสิ่งปลูกสร้างในวันนี้

It means that a public space in the ancient city of Seville

มันหมายความว่า พื้นที่สาธารณะ ในเมืองเก่าแก่อย่าง ซีวิลล์

can be unique and tailored to the way that a modern city works.

จะมีเอกลักษณ์และสร้างขึ้นเฉพาะ ให้เหมาะกับจังหวะชีวิตของเมืองสมัยใหม่

It means that a stadium in Brooklyn can be a stadium in Brooklyn,

มันหมายถึงว่า สนามกีฬาในบรู๊คลิน จะเป็นสนามกีฬาในบรู๊คลิน

not some red-brick historical pastiche

ไม่ใช่งานศิลป์ทางประวัติศาสตร์ ก่อด้วยอิฐแดง

of what we think a stadium ought to be.

ที่เราคิดว่าสนามกีฬาควรจะเป็น

It means that robots are going to build our buildings,

มันหมายความว่า หุ่นยนต์ กำลังจะสร้างสิ่งปลูกสร้างของเรา

because we're finally ready for the forms that they're going to produce.

เพราะว่า ในที่สุด เราก็พร้อมแล้ว สำหรับรูปลักษณ์ที่พวกมันจะสร้าง

And it means that buildings will twist to the whims of nature

และมันหมายความว่า สิ่งปลูกสร้าง จะบิดตัวให้เข้ากับความแปลกแห่งธรรมชาติ

instead of the other way around.

แทนที่จะเป็นไปในทางตรงข้าม

It means that a parking garage in Miami Beach, Florida,

มันหมายความว่า ที่จอดรถในไมอามี่ บีช ฟลอริดา

can also be a place for sports

ยังสามารถเป็นพื้นที่สำหรับกีฬา

and for yoga

และสำหรับโยคะ

and you can even get married there late at night.

และคุณยังสามารถแต่งงานที่นั่นได้ ในยามค่ำคืน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

It means that three architects can dream about swimming

มันหมายความว่า สถาปนิกสามคน สามารถฝันถึงการว่ายน้ำ

in the East River of New York,

ในอีส ริเวอร์ ใน นิว ยอร์ค

and then raise nearly half a million dollars

และจากนั้นระดมเงิน เกือบครึ่งล้าน

from a community that gathered around their cause,

จากชุมชน ที่เข้ามารวมกันด้วยสำนึก

no one client anymore.

ไม่มีใครเป็นลูกค้าใครอีกแล้ว

It means that no building is too small for innovation,

มันหมายความว่า ไม่มีสิ่งปลูกสร้างใด ที่จะเล็กเกินกว่านวัตกรรม

like this little reindeer pavilion

เช่นเดียวกับซุ้มเรนเดียร์

that's as muscly and sinewy as the animals it's designed to observe.

การออกแบบของมันบึกบึนและแข็งแกร่ง ดุจดั่งสัตว์ที่เราจะไปเฝ้าดู

And it means that a building doesn't have to be beautiful

และมันหมายความว่า สิ่งปลูกสร้าง ไม่จำเป็นต้องสวย

to be lovable,

เพื่อที่จะเป็นที่ชื่นชอบ

like this ugly little building in Spain,

เช่นสิ่งปลูกสร้างเล็กๆ น่าเกลียดในสเปนนี้

where the architects dug a hole,

ที่ซึ่งสถาปนิกขุดหลุม

packed it with hay,

บรรจุฟางลงไปจนเต็ม

and then poured concrete around it,

และเทซีเมนต์ลงไปรอบๆ

and when the concrete dried,

และเมื่อซีเมนต์แห้ง

they invited someone to come and clean that hay out

พวกเขาก็เชิญใครบางตัว มาจัดการฟางออกไปซะ

so that all that's left when it's done

เพื่อว่าสิ่งที่เหลืออยู่เมื่อเสร็จแล้ว

is this hideous little room

ก็คือห้องเล็กๆ น่าเกลียด

that's filled with the imprints and scratches of how that place was made,

ที่เต็มไปด้วยรอยประทับและขีดข่วน ที่แสดงถึงวิธีการที่ใช้สร้างมัน

and that becomes the most sublime place to watch a Spanish sunset.

และนั่นกลายเป็นสถานที่ยอดเยี่ยมที่สุด ในการชมพระอาทิตย์ตกในสเปน

Because it doesn't matter if a cow builds our buildings

เพราะมันไม่สำคัญ ว่าวัวสร้างสิ่งปลูกสร้างของเรา

or a robot builds our buildings.

หรือหุ่นยนต์สร้างสิ่งปลูกสร้างให้เรา

It doesn't matter how we build, it matters what we build.

มันไม่สำคัญว่าเราสร้างอย่างไร มันสำคัญว่าเราสร้างอะไร

Architects already know how to make buildings that are greener

สถาปนิกรู้แล้วว่าจะสร้างสิ่งปลูกสร้าง ที่ดีต่อสิ่งแวดล้อม

and smarter and friendlier.

และฉลาดกว่า และเป็นมิตรกว่า ได้อย่างไร

We've just been waiting for all of you to want them.

เราก็แค่รอ เพื่อให้คุณทุกคนต้องการมัน

And finally, we're not on opposite sides anymore.

และที่สุดแล้ว เราไม่ได้อยู่ฝั่งตรงข้ามกันอีกต่อไป

Find an architect, hire an architect,

หาสถาปนิก จ้างสถาปนิก

work with us to design better buildings, better cities, and a better world,

ทำงานกับเราเพื่อออกแบบอาคารที่ดีกว่า เมืองที่ดีกว่า และโลกที่ดีกว่า

because the stakes are high.

เพราะเดิมพันมันสูงมาก

Buildings don't just reflect our society, they shape our society

ตึกรามบ้านช่องไม่ได้แค่สะท้อนสังคมของเรา พวกมันหล่อหลอมสังคมของเรา

down to the smallest spaces:

ลึงลงไปถึงพื้นที่ที่เล็กที่สุด

the local libraries,

ห้องสมุดนท้องถิ่น

the homes where we raise our children,

บ้านเรือนที่ลูกหลานเราเติบโต

and the walk that they take from the bedroom to the bathroom.

และทางที่เราเดินจากห้องนอนไปห้องน้ำ

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)