Why the buildings of the future will be shaped by ... you | Marc Kushner

مارک کاشنر: چرا ساختمانهای آینده را شما به شکل خواهید داد

Translator: Joseph Geni Reviewer: Krystian Aparta

Translator: soheila Jafari

Today I'm going to speak to you

امروز میخواهم درباره تاریخ معماری

about the last 30 years of architectural history.

در طی ۳۰ سال گذشته با شما صحبت کنم.

That's a lot to pack into 18 minutes.

موارد زیادی هست که می بایستی طی ۱۸ دقیقه بگویم.

It's a complex topic,

این عنوان پیچیده ای است،

so we're just going to dive right in at a complex place:

و ما سعی می کنیم که به یک مکان پیچیده برویم.

New Jersey.

نیوجرسی.

Because 30 years ago, I'm from Jersey,

زیرا من اهل نیوجرسی هستم و ۳۰ سال پیش

and I was six, and I lived there in my parents' house

ازوقتی شش ساله بودم با پدر و مادرم در نیوجرسی زندگی کردم،

in a town called Livingston,

در شهرکی به نام لیوینگ استون،

and this was my childhood bedroom.

این اتاق خواب من در دوران کودکی ام هست.

Around the corner from my bedroom

در یک گوشه اتاقم حمام بود

was the bathroom that I used to share with my sister.

که با خواهر با هم از آن استفاده می کردیم.

And in between my bedroom and the bathroom

بین اتاقم و حمام

was a balcony that overlooked the family room.

یک بالکن بود که به اتاق نشیمن منتهی می شد.

And that's where everyone would hang out and watch TV,

جایی که همه می توانستند با هم بنشینند و گفتگو کنند و یا تلویوزیون تماشا کنند،

so that every time that I walked from my bedroom to the bathroom,

خوب هر گاه من از اتاق خوابم به حمام می رفتم

everyone would see me,

همه می توانستند من را ببینند،

and every time I took a shower and would come back in a towel,

و هر با که دوش می گرفتم و با حوله بر می گشتم

everyone would see me.

همه می توانستند من را ببیننند.

And I looked like this.

من این شکلی بودم.

I was awkward,

من احساس ناامنی

insecure, and I hated it.

و بدی می کردم، از این بابت متنفر بودم.

I hated that walk, I hated that balcony,

من از آن راهرو و آن بالکن متنفر بودم،

I hated that room, and I hated that house.

از اتاقم و از آن خانه نیز متنفر بودم.

And that's architecture.

و این معماری بود

(Laughter)

( خنده تماشاگران)

Done.

تمام شد.

That feeling, those emotions that I felt,

احساسی بدی که داشتم،

that's the power of architecture,

این قدرت معماری هست،

because architecture is not about math and it's not about zoning,

زیرا معماری تنها در مورد ریاضی نیست، و در مورد منطقه بندی نیست،

it's about those visceral, emotional connections

بلکه این در مورد ارتباط عاطفی و درونی نسبت به

that we feel to the places that we occupy.

مکانی که ما در آن زندگی می کنیم هست.

And it's no surprise that we feel that way,

و این جای تعجبی ندارد که من چنین احساسی داشتم،

because according to the EPA,

زیرا براساس سازمان محیط زیست،

Americans spend 90 percent of their time indoors.

آمریکایی ها ۹۰ درصد از وقتشان را در مکانهای سر پوشیده هستند.

That's 90 percent of our time surrounded by architecture.

۹۰ درصد از وقتمان ما با معماری احاطه شده ایم.

That's huge.

و این وقت خیلی زیادیست .

That means that architecture is shaping us in ways that we didn't even realize.

بدین معنا که معماری ما را به شکلی فرم می دهد که

That makes us a little bit gullible and very, very predictable.

ما حتی متوجه آن نمی شویم.

It means that when I show you a building like this,

بدین معنا که هنگامی که ساختمانی را شبیه با این به شما نشان می هم،

I know what you think:

می دانم که شما به چی فکر می کنید:

You think "power" and "stability" and "democracy."

فکر می کنید،"قدرت، و پایداری و دموکراسی."

And I know you think that because it's based on a building

و می دانم فکر می کنید که چونکه این بر اساس ساختمانی ساخته شده که

that was build 2,500 years ago by the Greeks.

که حدود ۲٫۵۰۰ سال پیش توسط یونانیان بنا شده بوده.

This is a trick.

این یک ترفند هست.

This is a trigger that architects use

این ترفندی است که معماران از آن استفاده می کنند تا

to get you to create an emotional connection

پیوند عاطفی در شما با ساختمانهایی که می سازند

to the forms that we build our buildings out of.

ایجاد کنند.

It's a predictable emotional connection,

این پیوند عاطفی قابل پیش بینی است،

and we've been using this trick for a long, long time.

و ما از این ترفند از سالهای پیش استفاده می کردیم.

We used it [200] years ago to build banks.

ما از این ۲۰۰ سال پیش برای ساخت بانکها استفاده کردیم.

We used it in the 19th century to build art museums.

ما در قرن نوزدهم برای موزه های هنر استفاده کردیم.

And in the 20th century in America,

و در قرن بیستم در آمریکا،

we used it to build houses.

ما از این برای ساخت خانه هایمان استفاده کردیم.

And look at these solid, stable little soldiers

به این خانه هایی سرد و جامدی که مانند سرباز به

facing the ocean and keeping away the elements.

طرف اقیانوس هستند و عناصر را از هم جدا کرده اند نگاه کنید.

This is really, really useful,

این واقعا مفید و موثر هست،

because building things is terrifying.

زیرا ساختمانهایی مثل این وحشتناک هستند.

It's expensive, it takes a long time, and it's very complicated.

آنها خیلی گران، بسیار زمانبر و خیلی پیچیده هستند.

And the people that build things --

و افرادی که اینها را می سازند--

developers and governments --

ساختمان سازها و دولت--

they're naturally afraid of innovation,

آنها بطور طبیعی از خلق چیز جدید و نوآوری هراس دارند،

and they'd rather just use those forms that they know you'll respond to.

و ترجیح می هند تنها از این فرمهاساختمانی را که می شناسند استفاده کنند.

That's how we end up with buildings like this.

و به همین دلیل ما به خانه هایی به این شکل رسیدیم.

This is a nice building.

این ساختمان زیبایی هست.

This is the Livingston Public Library

این کتابخانه مرکزی لیوینگ ایتون هست

that was completed in 2004 in my hometown,

که در سال ۲۰۰۴ در شهر من احداث شد.

and, you know, it's got a dome

خُب این یک گنبد،

and it's got this round thing and columns, red brick,

و یک نیم دایره، چندین ستون و دیوار آجری دارد،

and you can kind of guess what Livingston is trying to say with this building:

می توانید حدس بزنید که لیوینگ استون چه چیزی را توسط این ساختمان می خواهد بگوید:

children, property values and history.

کودکان، ارزش بنا و تاریخ.

But it doesn't have much to do with what a library actually does today.

اما این ارتباطی با آنچه که عموما این روزها کتابخانه ها انجام می دهند ندارد.

That same year, in 2004, on the other side of the country,

در همان سال ۲۰۰۴، در سوی دیگر کشور،

another library was completed,

کتابخانه دیگری احداث شد،

and it looks like this.

که این بدین شکل هست.

It's in Seattle.

این در سیاتل هست.

This library is about how we consume media in a digital age.

این کتابخانه نشان دهند آن است که ما چگونه در دوران دیجتال از رساناها استفاده می کنیم.

It's about a new kind of public amenity for the city,

و این نشان دهند آکادمی عمومی برای شهر هست.

a place to gather and read and share.

مکانی برای دور هم جمع شدند مطالعه کردن.

So how is it possible

خُب این چطور ممکن است

that in the same year, in the same country,

که در یک سال و در یک کشور

two buildings, both called libraries,

دو ساختمان که هر دو را کتابخانه می نامیم،

look so completely different?

ولی کاملا با هم متفاوت هستند ساخته شود؟

And the answer is that architecture works on the principle of a pendulum.

و پاسخ این است که معماری برای اصلی به نام آونگ کار می کند.

On the one side is innovation,

در یک سو نوآوری است،

and architects are constantly pushing, pushing for new technologies,

و معماری بطور مداوم آن را به جلو هل می دهد، و فشاری برای تکنیک های جدید،

new typologies, new solutions for the way that we live today.

فن آوری نو، راه حل های نو برای شیوه ای که امروزه ما زندگی می کنیم.

And we push and we push and we push

ما فشار و فشار و فشار می آوریم

until we completely alienate all of you.

تا کاملا از شما بیگانه شویم.

We wear all black, we get very depressed,

ما همه سیاه می پوشیم، همه افسرده هستیم،

you think we're adorable,

شما فکر می کنید ما ستودنی هستیم.

we're dead inside because we've got no choice.

ما از درون مُرده ایم زیرا ما هیچ انتخابی نداریم.

We have to go to the other side

ما باید به سوی دیگر برویم

and reengage those symbols that we know you love.

و دوباره با نماد هایی که ما می دانیم که شما دوست دارید درگیر شویم.

So we do that, and you're happy,

خُب ما اینکار را می کنیم، و شما هم خوشحال هستید،

we feel like sellouts,

ما احساس چیزی مثل عدم صداقت و با غیر اخلاقی بودن کارمان می کنیم،

so we start experimenting again

ولی ما دوباره همان تجربه را می کنیم

and we push the pendulum back and back and forth and back and forth

و دوباره آونگ را به عقب بر میگردانیم، جلو و عقب دوباره جلو و عقب می بریم

we've gone for the last 300 years,

و اینکار را طی ۳۰۰ سال گذشته انجام داده ایم،

and certainly for the last 30 years.

و بخصوص در طی ۳۰ سال گذشته.

Okay, 30 years ago we were coming out of the '70s.

بسیار خوب ، ۳۰ سال پیش ما از دهه هفتاد خارج شدیم.

Architects had been busy experimenting with something called brutalism.

معماران درگیر تجربه معماری بروتالیست یا زبره‌کاری شدند(سبکی از معماری است که در آن ساختمان‌ها کلآ با بتن زبره و بدون روکش ساخته می شود)

It's about concrete.

بتُنی کردن ساختمانها.

(Laughter)

( خنده تماشاگران)

You can guess this.

می توانید حدس بزنید.

Small windows, dehumanizing scale.

پنجره های کوچک، مقیاسهای غیر انسانی.

This is really tough stuff.

و اینها ساختمانهای بسیار خشنی هستند.

So as we get closer to the '80s,

هنگامی که به پایان دهه هشتاد رسیدیم،

we start to reengage those symbols.

شروع به تغییر دوباره نماد ها کردیم.

We push the pendulum back into the other direction.

ما آونگ را به سوی دیگر فشار دادیم.

We take these forms that we know you love

و آن را به شکلی که شما دوست دارید درآوردیم

and we update them.

و خودمان را به روز کردیم.

We add neon

ما نيون را اضافه

and we add pastels

و پلاستیک را مواد رنگی را اضافه کردیم

and we use new materials.

و مواد نو را مورد استفاده قرار دادیم.

And you love it.

ما نمی توان

And we can't give you enough of it.

ما نمی توانیم به اندازه کافی از آن به شما بدهیم.

We take Chippendale armoires

ما کمد های چیپندیل را در نظر گرفتیم

and we turned those into skyscrapers,

وطرح آنها را برای آسمانخراش ها استفاده کردیم.

and skyscrapers can be medieval castles made out of glass.

و آسمانخراش ها می توانند قلعه های شیشه ای قرون وسطا باشند.

Forms got big,

اشکال بزرگ شدند،

forms got bold and colorful.

اشکال بی باکانه و رنگی شدند.

Dwarves became columns.

کوتوله ها تبدیل به ستون شدند.

(Laughter)

( خنده تماشاگران)

Swans grew to the size of buildings.

قو ها به اندازه ساختمان بزرگ شدند.

It was crazy.

این دیوانگی بود.

But it's the '80s, it's cool.

اما این دهه هشتاد هست و بامزه هست.

(Laughter)

( خنده تماشاگران)

We're all hanging out in malls

ما همه در مراکز خرید همدیگر را می دیدیم

and we're all moving to the suburbs,

و حالا به حومه شهر ها می رویم،

and out there, out in the suburbs,

در آنجا ، در حومه شهر ها،

we can create our own architectural fantasies.

ما می توانیم تمایلات معماری خودمان را داشته باشیم

And those fantasies,

و تمایلات،

they can be Mediterranean

می تواند طراحی مدیترانه ای

or French

یا فرانسوی

or Italian.

یا ایتالیایی باشد.

(Laughter)

( خنده تماشاگران)

Possibly with endless breadsticks.

احتمالا با اشکال بی پایان

This is the thing about postmodernism.

این مربوط به چیزی به نام پسانوگرایی (پُست مدرنیسم) هست

This is the thing about symbols.

این مربوط با نمادها هست.

They're easy, they're cheap,

آنها آسان و ارزان قیمت هستند،

because instead of making places,

زیرا به جای اینکه مکانی را ایجاد کنیم،

we're making memories of places.

ما خاطرات از یک مکان را درست می کنیم.

Because I know, and I know all of you know,

زیرا من می دانم و همچنین میدانم که همه شما هم میدانیم،

this isn't Tuscany.

اینجا توسکانی نیست.

This is Ohio.

اینجا اُهایو هست.

(Laughter)

( خنده تماشاگران)

So architects get frustrated,

خُب معماران نامید و دلخور شدند،

and we start pushing the pendulum back into the other direction.

و آونگ را به سمت دیگر هل دادند.

In the late '80s and early '90s,

در اواخر دهه ۸۰ و اوایل دهه ۹۰،

we start experimenting with something called deconstructivism.

ما شروع به تجربه چیزی دیگر به نام سبک ساختار شکنی کردیم.

We throw out historical symbols,

ما نماد های تاریخی را به دور ریختیم،

we rely on new, computer-aided design techniques,

و تکیه بر توانایی طراحی با کامپوتر کردیم،

and we come up with new compositions,

و ترکیب های جدیدی که

forms crashing into forms.

و فرمی فرم دیگر را می شکند را بوجود آوردیم.

This is academic and heady stuff,

این ساختمانهای آکادمیک و بی پروا

it's super unpopular,

اینها بسیار غیر معمول هستند،

we totally alienate you.

ما شما را کاملا منحرف کردیم.

Ordinarily, the pendulum would just swing back into the other direction.

معمولا، آونگ به جهت مخالف در تاب میخورد.

And then, something amazing happened.

و سپس، یک چیز بسیار جالب اتفاق افتاد.

In 1997, this building opened.

در سال ۱۹۹۷، این ساختمان افتتاح شد

This is the Guggenheim Bilbao, by Frank Gehry.

این ساختمان این گوگنهایم بیلبائو است، که توسط توسط فرانک گری طراحی شده است.

And this building

و این ساختمان

fundamentally changes the world's relationship to architecture.

بطور بنیادی راتباط جهان را با معماری تغییر داد.

Paul Goldberger said that Bilbao was one of those rare moments

پُل کلدبرگ گفت که بیلبائو یکی از لحظات کمیابی است

when critics, academics, and the general public

که تمامی منتقدان، دانشگاهیان، و عموم مردم

were completely united around a building.

کاملا با هم در مورد یک ساختمان اتفاق نظر داشتند.

The New York Times called this building a miracle.

نیویورک تایم نوشت این ساختمان یک معجزه هست.

Tourism in Bilbao increased 2,500 percent

پس از اینکه این ساختمان تکمیل شد

after this building was completed.

جهانگردان در شهر بیلبائو ۲٫۵۰۰ درصد افزایش یافتند.

So all of a sudden, everybody wants one of these buildings:

ناگهان، هر کسی یکی مثل این ساختمان را خواست:

L.A.,

لس آنجلس،

Seattle,

سیاتل،

Chicago,

شیکاگو،

New York,

نیویورک،

Cleveland,

کلیولند،

Springfield.

اسپرنگ فبیلد.

(Laughter)

( خنده تماشاگران)

Everybody wants one, and Gehry is everywhere.

همه آن را می خواستند، و گری همه جا بود.

He is our very first starchitect.

این اولین معماری از نوع فوق مدرن و مشهور بود.

Now, how is it possible that these forms --

خُب این اشکال چگونه ممکن می شوند--

they're wild and radical --

آنها بسیار وحشی و رادیکال هستند--

how is it possible that they become so ubiquitous throughout the world?

چگونه ممکن است که آنها تبدیل به طرحی همه گیر در سراسر دنیا شودند؟

And it happened because media so successfully galvanized around them

و این اتفاق افتاد زیرا رساناها بطور موفقیت آمیزی آن را پوشش دادند

that they quickly taught us that these forms mean culture and tourism.

که آنها به ا آموختند که این اشکال به معنای داشتن فرهنگ و جهانگرد است.

We created an emotional reaction to these forms.

ما واکنش بسیار عاطفی با این اشکال ایجاد کردیم.

So did every mayor in the world.

پس هر شهرداری در جهان خواستار آن شد.

So every mayor knew that if they had these forms,

هر شهرداری می دانست که اگر این اشکال را در شهرشان داشته باشند،

they had culture and tourism.

آنها فرهنگ و جهانگرد خواهند داشت.

This phenomenon at the turn of the new millennium

این پدیده با شروع هزار جدید

happened to a few other starchitects.

اتفاق افتاد برای چند معماری فضایی دیگر هم اتفاق افتاد.

It happened to Zaha

این برای ساختمان های طراحی شده توسط زاها

and it happened to Libeskind,

و لیبسکید هم اتفاق افتاد،

and what happened to these elite few architects

و آنچه که برای این چند معمار نخبه اتفاق افتاد

at the turn of the new millennium

در زمان شروع هزاره جدید

could actually start to happen to the entire field of architecture,

در واقع می تواند برای کل معماری اتفاق بیفتد،

as digital media starts to increase the speed

برای اینکه رسانه های دیجیتالی شروع به افزایش سرعت

with which we consume information.

بخش اطلاعتی که ما از آنها استفاده می کنیم کرده اند.

Because think about how you consume architecture.

چونکه من به اینکه ما چگونه از معماری استفاده می کنیم فکر کی کنم.

A thousand years ago,

هزار سال پیش،

you would have had to have walked to the village next door to see a building.

ما می بایستی به یک روستا می رفتید تا یک ساختمان را ببینید.

Transportation speeds up:

حمل و نقل سرعت یافت:

You can take a boat, you can take a plane, you can be a tourist.

ما یک قایق، یک هواپیما می گیریم، و یک جهانگرد می شویم.

Technology speeds up: You can see it in a newspaper, on TV,

دوباره تکنولوژی سرعت یافت: ما می توانیم از طریق تلویزیون، روزنامه ها آن را ببینیم

until finally, we are all architectural photographers,

تا اینکه در نهایت، ما همه عکاسان معماری شدیم،

and the building has become disembodied from the site.

و ساختمان ها از محل خودشان جدا شدند.

Architecture is everywhere now,

معماری امروز در همه جا هست،

and that means that the speed of communication

بدین معنا که سرعت ارتباطات

has finally caught up to the speed of architecture.

نهایتا به سرعت معماری رسید.

Because architecture actually moves quite quickly.

زیرا معماری کاملا با سرعت حرکت می کند.

It doesn't take long to think about a building.

زمان زیادی نمی برد که درباره یک ساختمان فکر کنید

It takes a long time to build a building,

اما زمان زیادی می برد تا یک ساختمان را بسازید،

three or four years,

سه تا چهار سال،

and in the interim, an architect will design two or eight

و در این فاصله، معمار دو تا هشت

or a hundred other buildings

و شاید صد ساختمان دیگر را طراحی کرده است

before they know if that building that they designed four years ago

قبل از اینکه آنها بدانند که ساختمانی را که چهار سال پیش طراحی کرده اند

was a success or not.

موفقیت آمیز بوده یا نه.

That's because there's never been a good feedback loop in architecture.

این به دلیل آن است که هرگز حلقه بازخورد مناسبی از معماری وجود نداشته است.

That's how we end up with buildings like this.

و این دلیل این است که معماری ما به اینجا رسیده است.

Brutalism wasn't a two-year movement,

معماری زبره‌کاری یک حرکت دو ساله نبود،

it was a 20-year movement.

این حدود بیست سال طول کشید.

For 20 years, we were producing buildings like this

برای مدت بیست سال، ما ساختمانهایی شبیه این می ساختیم

because we had no idea how much you hated it.

زرا ما هیچ ایده ای مردم چقدر از این متنفر هستند نداشتیم.

It's never going to happen again,

هرگز دوباره این سبک معماری اتفاق نمی افتد،

I think,

من فکر می کنم،

because we are living on the verge of the greatest revolution in architecture

چونکه من در استانه انقلاب بزرگی در معماری هستیم

since the invention of concrete,

از زمانی که بتُن،

of steel, or of the elevator,

فولاد، اسانسور ختراع شدند،

and it's a media revolution.

و حالا این انقلاب مدیا هاست.

So my theory is that when you apply media to this pendulum,

خُب تنوری من این است که هنگامی شما رساناها را به این آونگ اضافه می کنید،

it starts swinging faster and faster,

این شروع به نوسان سریع تر و سریع تر می کند،

until it's at both extremes nearly simultaneously,

تا اینکه هر دو آنها به از لحاظ زمانی به شدت به هم نزدیک می ششوند،

and that effectively blurs the difference between innovation and symbol,

و بطور موثری تفاوت بین نوآوری و نماد ها،

between us, the architects, and you, the public.

بین ما و معماری، بین شما و عموم مردم را محو می کند.

Now we can make nearly instantaneous, emotionally charged symbols

حال ما می توانی تقریبا بطور آنی، نماد هایی را که بار عاطفی دارند را

out of something that's brand new.

از یک طرح جدید بسازیم.

Let me show you how this plays out

اجازه دهید به شما نشان دهم که این چگونه

in a project that my firm recently completed.

در یک پروژه که به تازگی شرکت تمام کرده اتفاق افتاد.

We were hired to replace this building, which burned down.

ما برای احداث یک ساختمان که به تازگی سوخته بود استخدام شدیم.

This is the center of a town called the Pines

این مرکز شهری به نام پاینز

in Fire Island in New York State.

در فایرآیلند ایالت نیویورک هست.

It's a vacation community.

ای یک مرکزی برای تعطیلات و تفریگاه بود.

We proposed a building that was audacious,

ما یک طرح یک ساختمان بی پروا و متهورانه را پیشنهاد دادیم،

that was different than any of the forms that the community was used to,

این با تمامی اشکالی که این جامعه عادت داشتند متفاوت بود،

and we were scared and our client was scared

ما و کارفرمای ما ترسیدیم،

and the community was scared,

و افراد آن جامعه ترسیدند،

so we created a series of photorealistic renderings

ما یک مجموع از تصاویر واقعی نقاشی کردیم

that we put onto Facebook

و در فیسبوک ،

and we put onto Instagram,

و هیستوگرام قرار دادیم،

and we let people start to do what they do:

و گذاشتیم مردم هر کاری می خواهند بکنند:

share it, comment, like it, hate it.

آنها را به اشتراک بگذارند و یا دوست داشته باشند و یا از آنها متنفر باشند.

But that meant that two years before the building was complete,

اما این دوسال قبل از اینکه ساختمان تمام شود بود،

it was already a part of the community,

و این بخشی از این جامعه بود،

so that when the renderings looked exactly like the finished product,

خُب هنگامی که نقاشی ها دقیقا شبیه ساختمان تمام شده بودند،

there were no surprises.

هیچ شگفتی وجود نداشت.

This building was already a part of this community,

این ساختمان از قبل بخشی از ان جامعه بود،

and then that first summer,

و سپس در اولین تابستان،

when people started arriving and sharing the building on social media,

هنگامی که مردم شروع به آمدن به این ساختمان کردند و آن را در رساناها نوشتند،

the building ceased to be just an edifice and it became media,

ساختمان تنها یک عمارت بزرگ بود که رسانه ای شد،

because these, these are not just pictures of a building,

زیرا اینها تنها تصاویر یک ساختمان نبودند،

they're your pictures of a building.

بلکه آنها تصاویر شما از یک ساختمان بودند.

And as you use them to tell your story,

و همینکه شما از انها استفاده می کنید تا داستان خودتان را بگوید،

they become part of your personal narrative,

این تبدیل به روایت شخصی شما می شود،

and what you're doing is you're short-circuiting

و آنچه که شما انجام می دهید این است که یک مدار کوتاه

all of our collective memory,

از تمامی خاطرات ما جمع آوری می کنید،

and you're making these charged symbols for us to understand.

و شما این نمادها را برای درک آنها استفاده می کنید.

That means we don't need the Greeks anymore

این بدان معناست که ما دیگر نیازی به یونانیان

to tell us what to think about architecture.

برای اینکه به ما بگویند که در مورد معماری چگونه فکر کنیم نداریم.

We can tell each other what we think about architecture,

ما می توانیم به همدیگر راجع به آنچه درباره معماری فکر می کنیم صحبت کنیم،

because digital media hasn't just changed the relationship between all of us,

زیرا رسانها های دیجیتالی تنها راوبط بین ما را تغییر نداده اند،

it's changed the relationship between us and buildings.

آنها رابط بین ما و ساختمانها را نیز تغییر داده اند.

Think for a second about those librarians back in Livingston.

برای چند ثانیه درباره این کتابخانه در لیوینگ استون فکر کنید،

If that building was going to be built today,

اگر امروز ساختمان می خواست ساخته شود،

the first thing they would do is go online and search "new libraries."

اولین کاری که می کردند به انترنت رجوع می کردند و "کتابخانه جدید" را جستجو می کردند.

They would be bombarded by examples of experimentation, of innovation,

آنها قادر با نمونه های بسیار زیادی از تجربیات و نوآوریهای از اینکه

of pushing at the envelope of what a library can be.

یک کتابخانه چگونه باید باشد بمباران می شدند.

That's ammunition.

اینها مهمات هستند.

That's ammunition that they can take with them

مهماتی که که می توانند

to the mayor of Livingston, to the people of Livingston,

برای شهردار لیوینگ استون، و بری مردم به خود داشته باشند

and say, there's no one answer to what a library is today.

و بگویند این پاسخ شما برای کتابخانه امروزی هست.

Let's be a part of this.

اجازه دهید بخشی از این باشیم.

This abundance of experimentation

تجربیات بسیار زیادی وجود دارد که به

gives them the freedom to run their own experiment.

آنها این آزادی را می دهد تا تجربه خودشان را آزمایش کنند.

Everything is different now.

امروزه همه چیز متفاوت است.

Architects are no longer these mysterious creatures

دیگر معماران موجودات مرموزی نیستند

that use big words and complicated drawings,

که الفاظ بزرگی بکار گیرند و طراحی های پیچیده انجام دهند،

and you aren't the hapless public,

شما بدون کمک عموم مردم نیستند،

the consumer that won't accept anything that they haven't seen anymore.

استفاده کنندگان چیزهایی را که دیگر نمی بینند را قبول نمی کنند.

Architects can hear you,

معماران می تواننید صدای شما را بشنود،

and you're not intimidated by architecture.

شما مرعوب معماران دیگر نمی شوید.

That means that that pendulum swinging back and forth

این بدین معناست که دیگربه جلو و عقب آونگ

from style to style, from movement to movement,

و از یک سبک به سبک دیگر، و از یک حرکت به حرکت دیگر رفتن

is irrelevant.

بی ربط است.

We can actually move forward

شما در واقع می توانید به جلو بروید

and find relevant solutions to the problems that our society faces.

و راه حل های مرتبط با مشکلاتی که جامعه دارد را پیدا کنید.

This is the end of architectural history,

این پایان تاریخ معماری خواهد بود،

and it means that the buildings of tomorrow

بدین معنا که معماری ساختمانهای فردا

are going to look a lot different than the buildings of today.

با معماری ساختمانهایی که امروزه هستند بسیار متفاوت خواهند بود.

It means that a public space in the ancient city of Seville

یعنی اینکه فضاهای عمومی در شهر باستانی سیویل

can be unique and tailored to the way that a modern city works.

می تواند منحصربفرد به شکلی که درخور یک شهر مدرن هست باشد.

It means that a stadium in Brooklyn can be a stadium in Brooklyn,

یعنی که استادیوم بارکلین می تواند یک استادیوم در شهر بارکلین باشد،

not some red-brick historical pastiche

نه یک آجر قرمز رنگی تاریخی باشد

of what we think a stadium ought to be.

از آنچه که ما فکر می کنیم یک استادیوم می بایستی باشد.

It means that robots are going to build our buildings,

این بدین معناست که این ربات ها ساختمانهای ما را خواهند ساخت،

because we're finally ready for the forms that they're going to produce.

زیرا بالاخره ما آماده شدیم برای اشکالی که آنها خواهند ساخت.

And it means that buildings will twist to the whims of nature

یعنی که ساختمانها به حال و هوای طبیعی چرخش خواهند کرد

instead of the other way around.

به جای اینکه به راه های دیگر بروند.

It means that a parking garage in Miami Beach, Florida,

بدین معنا که پارکینگ در میامی فلوریدا،

can also be a place for sports

می تواند محلی برای ورزش باشد

and for yoga

برای یوگا باشد

and you can even get married there late at night.

و حتی می تواند شبها در آن مراسم ازدواج داشت.

(Laughter)

( خنده تماشاگران)

It means that three architects can dream about swimming

یعنی یه معمار می توانند رویای درباره شنا

in the East River of New York,

در روخانه ایست ریور نیویورک داشته باشند،

and then raise nearly half a million dollars

و نیم میلیون دلار از پول

from a community that gathered around their cause,

یک جامعه که پیرامون این موضوع هستند جمع آوری کنند،

no one client anymore.

و هیچ کارفرمایی وجود نداشته باشد.

It means that no building is too small for innovation,

بدین معنا که هیچ ساختمانی برای نوآوری دیگر کوچک نیست،

like this little reindeer pavilion

مانند این غرفه کوچک

that's as muscly and sinewy as the animals it's designed to observe.

که عضلانی و محکم هست بطوری که حیوانات می توان از آنجا دید.

And it means that a building doesn't have to be beautiful

بدیم معنا که یک ساختمان نیازی به اینکه زیبا باشد ندارد

to be lovable,

که دوستش داشته باشند،

like this ugly little building in Spain,

این ساختمان زشت در اسپانیا،

where the architects dug a hole,

که معماران یک چاله کندند،

packed it with hay,

آن را پا گاه پر کردند،

and then poured concrete around it,

و سپس بتُن را در اطراف آن ریختند،

and when the concrete dried,

هنگامی که بتن خشک شد،

they invited someone to come and clean that hay out

آنها یک نفر را دعوت کردند تا بیاید و گاه ها را تمیز کند

so that all that's left when it's done

به طوری که همه آنچه که باقی مانده بود در زمانی که او کارش تمام شده بود

is this hideous little room

یک اتاق کوچک زشت بود

that's filled with the imprints and scratches of how that place was made,

که با نوشته ها وطراح هایی که چگونه این ساخته شده بود پر شده بود،

and that becomes the most sublime place to watch a Spanish sunset.

و این تبدیل به بالاترین محل برای تماشای غروب خورشید در اسپانیا شد.

Because it doesn't matter if a cow builds our buildings

زیرا این مهم نیست که یک گاو ساختمان

or a robot builds our buildings.

ما را می سازد و یا یک ربات.

It doesn't matter how we build, it matters what we build.

مهم این نیست که ما چگونه این را می سازیم، مهم آن است که چه می سازیم.

Architects already know how to make buildings that are greener

معماران از قبل میدانند که چگونه ساختمان هایی که با محیط زیست توافق داشته باشند،

and smarter and friendlier.

هوشمندانه تر و دوستانه باشند بسازند.

We've just been waiting for all of you to want them.

ما فقط منتطر بوده ایم که همه شما آنها را بخواهید.

And finally, we're not on opposite sides anymore.

و نهایتا، ما دیگر سمت مخالف نیستیم.

Find an architect, hire an architect,

یک معمار را استخدام کنید،

work with us to design better buildings, better cities, and a better world,

با ما کار کند تا طراحی بهتری برای ساختمانها ، شهر ها و جهان داشته باشیم،

because the stakes are high.

زیرا مخاطرات زیاد هستند.

Buildings don't just reflect our society, they shape our society

ساختمانها تنها بازتاب جوامع ما نیستند، آنها جوامع ما را تا کوچکترین

down to the smallest spaces:

فضاها شکل می دهند:

the local libraries,

کتابخانه های محلی،

the homes where we raise our children,

خانه هایی که ما فرزندانمان را در آنها بزرگ می کنیم،

and the walk that they take from the bedroom to the bathroom.

و راهرویی که ما را از اتاق خوابمان به حمام می برد.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

( تشویق تماشاگران)