You are not alone in your loneliness | Jonny Sun

Çeviri: Nevaz Mescioğlu Gözden geçirme: Figen Ergürbüz

Hello.

Merhaba,

sizi biriyle tanıştırmak istiyorum.

I'd like to introduce you to someone.

Bu Jomny.

This is Jomny.

That's "Jonny" but spelled accidentally with an "m,"

Aslında Jonny

ama yanlışlıkla "m" ile telaffuz edilmiş

in case you were wondering,

because we're not all perfect.

çünkü hiçbirimiz mükemmel değiliz.

Jomny is an alien

Jomny bir uzaylı

who has been sent to earth with a mission to study humans.

ve insanlar üzerinde çalışma göreviyle dünyaya gönderilmiş.

Jomny is feeling lost and alone and far from home,

Kaybolmuş, yalnız ve evden uzakta hissediyor.

and I think we've all felt this way.

Sanırım hepimiz böyle hissetmişizdir

Or, at least I have.

ya da en azından ben böyle hissetmiştim.

I wrote this story about this alien at a moment in my life

Hayatımda, özellikle uzaylı gibi hissettiğim bir dönemde

when I was feeling particularly alien.

bu uzaylıyla ilgili bir hikâye yazmıştım.

I had just moved to Cambridge and started my doctoral program at MIT,

Cambridge'e yeni taşınmış ve MIT'de doktora programına başlamıştım.

and I was feeling intimidated and isolated and very much like I didn't belong.

Herkesten uzakta ve korkmuş hissediyordum, buraya ait değilmişim gibi geliyordu.

But I had a lifeline of sorts.

Ama bir çeşit cankurtaranım vardı.

See, I was writing jokes for years and years

Mesela yıllarca espriler yazdım ve onları sosyal medyada paylaştım

and sharing them on social media,

and I found that I was turning to doing this more and more.

ve zaman geçtikçe bunu daha çok yaptığımı fark ettim.

Now, for many people, the internet can feel like a lonely place.

Birçok kişiye göre internet, yalnız bir yer olabilir.

It can feel like this,

Sürekli seslendiğiniz ama kimsenin dinlemediği,

a big, endless, expansive void

where you can constantly call out to it but no one's ever listening.

büyük, sonsuz ve genişleyen bir boşluk gibi hissettirebilir.

But I actually found a comfort in speaking out to the void.

Buna rağmen boşlukla konuşmak beni rahatlattı.

I found, in sharing my feelings with the void,

Duygularımı boşlukla paylaştıkça zamanla boşluk cevap vermeye başladı.

eventually the void started to speak back.

And it turns out that the void isn't this endless lonely expanse at all,

Meğer boşluk, o sonsuz ve yalnız enginlik değilmiş.

but instead it's full of all sorts of other people,

Hatta her çeşit insanla doluymuş;

also staring out into it and also wanting to be heard.

aynı benim gibi boşluğa bakan ve duyulmak isteyen insanlarla.

Now, there have been many bad things that have come from social media.

Sosyal medya birçok kötü şeye neden oldu, bunu inkâr etmiyorum.

I'm not trying to dispute that at all.

Herhangi bir zamanda çevrim içi olmak,

To be online at any given point is to feel so much sadness

çok fazla üzüntü, öfke ve şiddet hissetmeye neden olur.

and anger and violence.

It can feel like the end of the world.

Dünyanın sonu gelmiş gibi hissettirir.

Yet, at the same time, I'm conflicted

Ama aynı zamanda bir çelişkideyim

because I can't deny the fact that so many of my closest friends

çünkü yakın arkadaşlarımın çoğunun

are people that I had met originally online.

aslında internette tanıştığım kişiler olduğunu yadsıyamam.

And I think that's partly because there's this confessional nature

Sanırım bunun nedeni biraz da sosyal medyanın itiraf etme doğası.

to social media.

It can feel like you are writing in this personal, intimate diary

Sanki kişisel, samimi ve gizli bir günlük yazıyorsunuz gibi

that's completely private,

yet at the same time you want everyone in the world to read it.

ama aynı zamanda tüm dünyanın bunu okumasını istiyorsunuz.

And I think part of that, the joy of that

Galiba bunun eğlenceli yönü,

is that we get to experience things from perspectives from people

bizden tamamen farklı olan insanların bakış açılarını deneyimleyebiliyor olmamız

who are completely different from ourselves,

and sometimes that's a nice thing.

ve bazen bu iyi bir şey.

For example, when I first joined Twitter,

Örneğin, Twitter'a ilk katıldığımda

I found that so many of the people that I was following

takip ettiğim birçok kişinin, mental sağlık ve terapiye gitmekle ilgili

were talking about mental health and going to therapy

in ways that had none of the stigma that they often do

bu konu yüz yüze konuşulurken hissedilen utanç olmadan konuştuğunu fark ettim.

when we talk about these issues in person.

Through them, the conversation around mental health was normalized,

Aralarında, mental sağlıkla ilgili konuşmak normalleşmişti,

and they helped me realize that going to therapy was something

ve terapiye gitmenin bana da yardım edeceğini fark etmemi sağladılar.

that would help me as well.

Now, for many people,

Tüm bu konuları internette herkesin önünde açıkça konuşmak

it sounds like a scary idea to be talking about all these topics

so publicly and so openly on the internet.

birçok insan için korkunç bir fikir olabilir.

I feel like a lot of people think that it is a big, scary thing

Mükemmel ve tamamen biçimlenmeden çevrim içi olmak,

to be online if you're not already perfectly and fully formed.

birçok insana göre çok korkunç bir şey.

But I think the internet can be actually a great place to not know,

Ama bence aslında internet, bilmemek için güzel bir yer olabilir

and I think we can treat that with excitement,

ve sanırım bu duruma heyecanla yaklaşabiliriz

because to me there's something important about sharing your imperfections

çünkü eksikliğinizi, kırılganlığınızı ve güvensizliğinizi

and your insecurities and your vulnerabilities

başka insanlarla paylaşmak önemli bir şey.

with other people.

[Tüm bu katlarımın altında daha küçük, daha korkmuş bir soğan var]

(Laughter)

Now, when someone shares that they feel sad or afraid

Birisi üzgün, korkmuş veya yalnız hissettiğini paylaştığında

or alone, for example,

it actually makes me feel less alone,

bu benim daha az yalnız hissetmemi sağlıyor,

not by getting rid of any of my loneliness

yalnızlığımı azaltarak değil

but by showing me that I am not alone

ama yalnız hissetmekte tek başıma olmadığımı göstererek.

in feeling lonely.

And as a writer and as an artist,

Yazar ve ressam olarak ben, savunmasız olmanın rahatlığını

I care very much about making this comfort of being vulnerable

toplumsal ve birbirimizle paylaştığımız bir şey hâline getirmekle ilgileniyorum.

a communal thing, something that we can share with each other.

İçsel şeyleri dışsal hâle getirmek konusunda heyecanlıyım.

I'm excited about externalizing the internal,

about taking those invisible personal feelings that I don't have words for,

Dile getiremediğim görünmez kişisel duygularıma ışık tutmak,

holding them to the light, putting words to them,

onları dile getirmek

ve başkalarının kendi duygularını dile getirmelerine yardım eder umuduyla

and then sharing them with other people

in the hopes that it might help them find words to find their feelings as well.

bu duygularımı başka insanlarla paylaşmak için heyecanlıyım.

Now, I know that sounds like a big thing,

Bunun büyük bir şey gibi geldiğini biliyorum

but ultimately I'm interested in putting all these things

ama bütün bunları küçük, ulaşılabilir paketler hâline getirmek istiyorum

into small, approachable packages,

because when we can hide them into these smaller pieces,

çünkü onları daha küçük parçalar hâline getirirsek

daha ulaşılabilir ve daha eğlenceli olurlar diye düşünüyorum.

I think they are easier to approach, I think they're more fun.

I think they can more easily help us see our shared humanness.

Böylece, paylaştığımız insanlığı görmemize daha çok yardımcı olabilirler.

Sometimes that takes the form of a short story,

Bazen kısa bir hikâye olurlar;

sometimes that takes the form of a cute book of illustrations, for example.

bazen sevimli çizimlerin olduğu bir kitap olurlar;

And sometimes that takes the form

bazense internette paylaşacağım saçma bir espri olurlar.

of a silly joke that I'll throw on the internet.

Örneğin birkaç ay önce, bir uygulama fikri paylaşmıştım.

For example, a few months ago, I posted this app idea

for a dog-walking service

Köpek gezdirme servisi gibi bir şeydi.

where a dog shows up at your door and you have to get out of the house

Kapınıza bir köpek geliyor ve onu gezdirmek için evden çıkıyorsunuz.

and go for a walk.

(Gülüşmeler)

(Laughter)

If there are app developers in the audience,

Eğer aranızda uygulama geliştiricisi varsa lütfen konuşmamdan sonra beni bulun.

please find me after the talk.

Or, I like to share every time I feel anxious about sending an email.

Veya başka bir örnek, her eposta gönderişimde huzursuzlanıyorum.

When I sign my emails "Best,"

"En iyi" diye bitirdiğimde

it's short for "I am trying my best,"

bu, "Elimden gelenin en iyisini yapıyorum"un kısaltması

which is short for "Please don't hate me, I promise I'm trying my best!"

ve bu da "Lütfen benden nefret etme,

yemin ederim elimden gelenin en iyisini yapıyorum"un kısaltması.

Or my answer to the classic icebreaker,

Başka bir örnek, klasik espriye benim cevabım:

if I could have dinner with anyone, dead or alive, I would.

Eğer ölü ya da canlı biriyle yemeğe gidebilseydim giderdim. Çok yalnızım.

I am very lonely.

(Laughter)

(Kahkahalar)

And I find that when I post things like these online,

Çevrim içinde bu tür şeyler paylaştığımda tepkilerin çok benzer olduğunu görüyorum.

the reaction is very similar.

İnsanlar bir kahkahayı ve bu hissi paylaşmak için bir araya geliyorlar

People come together to share a laugh,

to share in that feeling,

and then to disburse just as quickly.

ve aynı hızla dağılıyorlar.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Yes, leaving me once again alone.

Evet, beni bir kez daha yalnız bırakıyorlar.

But I think sometimes these little gatherings can be quite meaningful.

Ama sanırım bazen bu küçük buluşmalar oldukça anlamlı olabilir.

For example, when I graduated from architecture school

Örneğin mimarlık bölümünden mezun olup Cambridge'e taşındığımda

and I moved to Cambridge,

I posted this question:

Şu soruyu paylaşmıştım:

"Hayatınızda kaç kişiyle daha şimdiden son konuşmanızı yaptınız?"

"How many people in your life have you already had

your last conversation with?"

And I was thinking about my own friends who had moved away

Bunu sorarken başka şehirlere, hatta başka ülkelere taşınan arkadaşlarımı

to different cities and different countries, even,

ve onlarla iletişimde kalmanın ne kadar zor olacağını düşünüyordum.

and how hard it would be for me to keep in touch with them.

Ama diğer insanlar kendi deneyimlerini paylaşarak cevap vermeye başladılar.

But other people started replying and sharing their own experiences.

Birileri, kavga ettikleri aile bireylerini anlattı.

Somebody talked about a family member they had a falling out with.

Birisi, kendisi için değerli olan ve aniden ölen birinden bahsetti.

Someone talked about a loved one who had passed away

quickly and unexpectedly.

Someone else talked about their friends from school

Bir başkası, uzaklara taşınan okul arkadaşları hakkında konuştu.

who had moved away as well.

But then something really nice started happening.

Ama sonra çok hoş bir şey olmaya başladı.

Instead of just replying to me,

Sadece bana cevap vermek yerine,

people started replying to each other,

birbirlerine de cevap vermeye, birbirleriyle konuşmaya başladılar.

and they started to talk to each other and share their own experiences

Deneyimlerini paylaştılar, birbirlerini teselli ettiler

and comfort each other

and encourage each other to reach out to that friend

ve bir süredir konuşmadıkları arkadaşlarıyla

that they hadn't spoken to in a while

ya da kavga ettikleri aile bireyleriyle konuşmaları için

or that family member that they had a falling out with.

birbirlerini cesaretlendirdiler.

And eventually, we got this little tiny microcommunity.

Zamanla bu minik mikrotopluluk oluştu.

It felt like this support group formed

Bu destek grubu, her türden insanın bir araya gelmesiyle oluşmuştu.

of all sorts of people coming together.

And I think every time we post online,

Bence her çevrim içi paylaşım yaptığımızda

every time we do this, there's a chance

böyle minik mikrotoplulukların oluşma ihtimali var.

that these little microcommunities can form.

There's a chance that all sorts of different creatures

Her tür farklı varlığın bir araya gelme ve yakınlaşma ihtimali var.

can come together and be drawn together.

And sometimes, through the muck of the internet,

Bazen internetin pisliği içinde kafa dengi bir arkadaşa rastlarsınız.

you get to find a kindred spirit.

Sometimes that's in the reading the replies

Bu, bazen yorumlara bakarken kibar, komik veya anlayışlı bir yorum bulduğunuzda;

and the comments sections and finding a reply that is particularly kind

or insightful or funny.

Sometimes that's in going to follow someone

bazen birini takip edecekken onun sizi çoktan takip ettiğini gördüğünüzde;

and seeing that they already follow you back.

And sometimes that's in looking at someone that you know in real life

bazense gerçek hayatta tanıdığınız birinin hesabına bakarken

and seeing the things that you write and the things that they write

kendi yazdıklarınızı ve onun yazdıklarını okuyup

and realizing that you share so many of the same interests as they do,

sizi ona yakınlaştıran birçok ortak yönünüzün olduğunu fark ettiğinizde olur.

and that brings them closer together to you.

Sometimes, if you're lucky,

Bazen, eğer şanslıysanız

you get to meet another alien.

başka bir uzaylıyla karşılaşırsınız.

[when two aliebns find each other in a strange place,

[İki uzaylı, yabancı bir ortamda karşılaştıklarında

it feels a litle more like home]

daha az evden uzakta hissederler.]

Ama ben de endişeliyim

But I am worried, too, because as we all know,

çünkü hepimiz biliyoruz ki genellikle internet böyle hissettirmez.

the internet for the most part doesn't feel like this.

We all know that for the most part,

Hepimiz biliyoruz ki genellikle internet, birbirimizi yanlış anladığımız,

the internet feels like a place where we misunderstand each other,

where we come into conflict with each other,

birbirimizle ters düştüğümüz

where there's all sorts of confusion and screaming and yelling and shouting,

ve her türlü karmaşa, çığlık, bağırış

ve haykırışın olduğu bir yer gibi hissettirir.

and it feels like there's too much of everything.

Her şeyden çok fazla barındırıyormuş gibi, kaos gibi hissettirir

It feels like chaos,

and I don't know how to square away the bad parts with the good,

ve ben bu kötü yönleri, iyiyle nasıl uzaklaştıracağımı bilmiyorum

because as we know and as we've seen,

çünkü bildiğimiz ve gördüğümüz gibi kötü yönler canımızı gerçekten yakabilir.

the bad parts can really, really hurt us.

It feels to me that the platforms that we use to inhabit these online spaces

Gördüğüm kadarıyla, çevrim içi boşluklarda yaşamak için kullandığımız platformlar

have been designed either ignorantly or willfully

bilerek ya da bilmeyerek öyle bir şekilde tasarlanmış ki,

to allow for harassment and abuse, to propagate misinformation,

tacize ve kötüye kullanmaya izin veriyor, yanlış bilgi yayıyor.

to enable hatred and hate speech and the violence that comes from it,

Nefrete, nefret söylemlerine ve bundan doğan şiddete olanak tanıyor

and it feels like none of our current platforms

ve sanırım mevcut platformların hiçbiri

bunu ifade etmek ve düzeltmek için yeteri kadar uğraşmıyor.

are doing enough to address and to fix that.

But still, and maybe probably unfortunately,

Ama yine de, ve sanırım maalesef,

I'm still drawn to these online spaces, as many others are,

başka birçok kişi gibi, hâlâ bu çevrim içi boşluklara çekiliyorum,

because sometimes it just feels like that's where all the people are.

çünkü bazen herkes oradaymış gibi geliyor.

And I feel silly

Bazen aptal ve salak hissediyorum,

and stupid sometimes

for valuing these small moments of human connection in times like these.

böyle zamanlarda insan ilişkilerinin böyle küçük anlarına değer verdiğim için.

But I've always operated under this idea

Ama her zaman, bu küçük insanlık anlarının gereksiz olmadığı düşüncesiyle çalıştım.

that these little moments of humanness are not superfluous.

They're not retreats from the world at all,

Bu anlar, dünyadan geri çekiliş değil, böyle boşluklara gelmemizin nedeni.

but instead they're the reasons why we come to these spaces.

Önemli ve son derece gerekliler ve bize hayat veriyorlar.

They are important and vital and they affirm and they give us life.

And they are these tiny, temporary sanctuaries

Düşündüğümüz kadar yalnız olmadığımızı gösteren minik, geçici sığınaklar.

that show us that we are not as alone as we think we are.

And so yes, even though life is bad and everyone's sad

Yani evet, hayat zor olsa da, herkes üzgün olsa da

and one day we're all going to die --

ve bir gün ölecek olsak da...

[look. life is bad. everyones sad.

[Bak, hayat kötü, herkes üzgün.

Hepimiz bir gün öleceğiz ama çoktan bu şişme şatoyu aldım.

We're all gona die, but i alredy bought this inflatable bouncey castle

Yani şimdi ayakkabılarını çıkaracak mısın çıkarmayacak mısın?]

so are u gona take Ur shoes off or not]

I think the inflatable metaphorical bouncy castle in this case

Sanırım bu durumda metaforik şişme şato,

is really our relationships and our connections to other people.

gerçekten de diğer insanlarla olan ilişkimiz ve bağlantımız.

And so one night,

Üzgün ve umutsuz hissettiğim bir gece, boşluğa, yalnız karanlığa doğru bağırdım

when I was feeling particularly sad and hopeless about the world,

I shouted out to the void,

to the lonely darkness.

I said, "At this point, logging on to social media

ve "Bu noktada, sosyal medyaya girmek,

feels like holding someone's hand at the end of the world."

dünyanın sonu geldiğinde birinin elini tutmak gibi hissettiriyor." dedim.

And this time, instead of the void responding,

Bu sefer, boşluğun cevap vermesi yerine,

it was people who showed up,

bana cevap veren ve sonra birbirleriyle konuşan insanlar göründü

who started replying to me and then who started talking to each other,

and slowly this little tiny community formed.

ve yavaş yavaş bu küçük topluluk oluştu.

Everybody came together to hold hands.

Herkes bir araya gelip el ele tutuştu.

And in these dangerous and unsure times,

Böyle tehlikeli ve güvensiz zamanlarda, tam da böyle zamanlarda,

in the midst of it all,

I think the thing that we have to hold on to is other people.

diğer insanlara tutunmalıyız diye düşünüyorum

And I know that is a small thing made up of small moments,

ve bunun küçük anılardan oluşan küçük bir şey olduğunu biliyorum

but I think it is one tiny, tiny sliver of light

ama bence bu, karanlığın içinde minicik bir ışık.

in all the darkness.

Thank you.

Teşekkür ederim.

(Applause)

(Alkışlar)

Thank you.

Teşekkür ederim.

(Applause)

(Alkışlar)