You are not alone in your loneliness | Jonny Sun

Translator: Masoud Motamedifar Reviewer: Mansoureh Hadavand

Hello.

سلام.

I'd like to introduce you to someone.

مایلم شخصی را به شما معرفی کنم.

This is Jomny.

این جامنی است.

That's "Jonny" but spelled accidentally with an "m,"

همان «جانی» است که اتفاقی با «م» نوشته شده است،

in case you were wondering,

گفتم شاید برایتان سوال باشد

because we're not all perfect.

چون هیچکدام از ما کامل نیستیم.

Jomny is an alien

جامنی یک بیگانه است

who has been sent to earth with a mission to study humans.

که با ماموریتی به زمین فرستاده شده تا انسان‌ها را مطالعه کند.

Jomny is feeling lost and alone and far from home,

جامنی احساس گم‌شدگی، تنهایی و دوری از خانه را دارد،

and I think we've all felt this way.

و من فکر می‌کنم همه‌ی ما این حس را داشته‌ایم.

Or, at least I have.

یا حداقل من داشتم.

I wrote this story about this alien at a moment in my life

من این داستان را درباره‌ این بیگانه در زمانی از زندگی‌ام نوشتم

when I was feeling particularly alien.

که بطور خاصی احساس بیگانگی می‌کردم.

I had just moved to Cambridge and started my doctoral program at MIT,

من برای شروع دوره‌ی دکتری در MIT به کمبریج نقل مکان کرده بودم،

and I was feeling intimidated and isolated and very much like I didn't belong.

و احساس ترس و تنهایی و اینکه اصلا به آنجا تعلق ندارم را داشتم.

But I had a lifeline of sorts.

اما من یک خط مشی داشتم.

See, I was writing jokes for years and years

ببینید، من برای سالها و سالها لطیفه می‌نوشتم

and sharing them on social media,

و در رسانه‌های اجتماعی به اشتراک می‌گذاشتم،

and I found that I was turning to doing this more and more.

و فهمیدم که داشتم مشتاق می‌شدم این کار را بیشتر و بیشتر انجام دهم

Now, for many people, the internet can feel like a lonely place.

برای خیلی از افراد اینترنت می‌تواند حس مکان تنهایی را داشته باشد.

It can feel like this,

می‌تواند اینگونه حس شود:

a big, endless, expansive void

یک خلاء بزرگ، بی‌انتها و گسترده،

where you can constantly call out to it but no one's ever listening.

جایی که دائما می‌توانید آن را فرا بخوانید اما هیچکس گوش نکند.

But I actually found a comfort in speaking out to the void.

اما من حقیقتا در صحبت کردن با خلاء احساس راحتی پیدا کردم.

I found, in sharing my feelings with the void,

در به اشتراک گذاشتن احساساتم با خلاء،

eventually the void started to speak back.

سرانجام خلاء شروع به پاسخ دادن کرد.

And it turns out that the void isn't this endless lonely expanse at all,

و مشخص شد که خلا اصلا این گسترده‌ی بی‌انتها نیست،

but instead it's full of all sorts of other people,

در عوض پر است از انواع گوناگون مردم،

also staring out into it and also wanting to be heard.

که به آن خیره شده‌اند و می‌خواهند شنیده شوند.

Now, there have been many bad things that have come from social media.

چیزهای بسیار بدی بوده که از رسانه‌های اجتماعی نشات گرفته است.

I'm not trying to dispute that at all.

اصلا سعی نمی‌کنم در مورد آن بحثی بکنم.

To be online at any given point is to feel so much sadness

اینکه در هر لحظه‌ای آنلاین باشید یعنی غم،

and anger and violence.

عصبانیت و خشونت زیادی احساس می‌کنید.

It can feel like the end of the world.

احساسش می‌تواند مثل پایان دنیا باشد.

Yet, at the same time, I'm conflicted

اما در عین حال، برای من اینطور نیست

because I can't deny the fact that so many of my closest friends

چون من نمی‌توانم این واقعیت را انکار کنم که بسیاری از دوستان نزدیکم

are people that I had met originally online.

افرادی هستند که از اول به صورت آنلاین با آنها آشنا شدم.

And I think that's partly because there's this confessional nature

و فکر می‌کنم بخشی از آن به دلیل ماهیت اقرارگونه‌ای است که در

to social media.

رسانه‌های اجتماعی داریم.

It can feel like you are writing in this personal, intimate diary

می‌تواند اینگونه احساس شود که شما دارید در یک دفتر خاطرات شخصی و صمیمی می‌نویسید

that's completely private,

که کاملا خصوصی است،

yet at the same time you want everyone in the world to read it.

با این حال می‌خواهید همه‌ی دنیا آن را بخواند.

And I think part of that, the joy of that

و فکر می‌کنم بخشی از آن، بخشی از لذت آن

is that we get to experience things from perspectives from people

این است که ما باید از دیدگاه مردمی چیزها را تجربه کنیم

who are completely different from ourselves,

که کاملا با خودمان متفاوت هستند،

and sometimes that's a nice thing.

و بعضی اوقات این چیز خوبی است.

For example, when I first joined Twitter,

برای مثال، وقتی اولین بار عضو توئیتر شدم،

I found that so many of the people that I was following

فهمیدم بسیاری از افرادی را که من دنبال می‌کنم

were talking about mental health and going to therapy

در مورد سلامت ذهنی و درمان آن به شیوه‌هایی صحبت می‌کنند

in ways that had none of the stigma that they often do

که هیچکدام از علائمی را که

when we talk about these issues in person.

وقتی ما در مورد آنها صحبت می‌کنیم، نداشت.

Through them, the conversation around mental health was normalized,

بین آنها، صحبت در مورد سلامت روانی عادی بود،

and they helped me realize that going to therapy was something

و آنها به من کمک کردند بفهمم که رفتن برای درمان چیزی بود

that would help me as well.

که به من هم کمک می‌کرد.

Now, for many people,

این برای بسیاری از افراد،

it sounds like a scary idea to be talking about all these topics

ایده ترسناکی به نظر می‌رسد تا در خصوص این موضوعات

so publicly and so openly on the internet.

کاملا عمومی و آشکار در اینترنت صحبت کنند.

I feel like a lot of people think that it is a big, scary thing

من احساس می‌کنم که بسیاری از مردم فکر می‌کنند این موضوعی بزرگ و ترسناک است

to be online if you're not already perfectly and fully formed.

که اگر قبل از اینکه خوب و کامل شکل نگرفته‌ باشید آنلاین شوید.

But I think the internet can be actually a great place to not know,

اما من فکر می‌کنم اینترنت می‌تواند مکانی عالی برای ندانستن باشد،

and I think we can treat that with excitement,

و من فکر می‌کنم ما می‌توانیم با هیجان نسبت به آن رفتار کنیم،

because to me there's something important about sharing your imperfections

چون برای من چیز مهمی در خصوص به اشتراک گذاشتن نقص‌هایتان

and your insecurities and your vulnerabilities

و تزلزل‌هایتان و آسیب‌پذیری‌هایتان

with other people.

با دیگران وجود دارد.

(Laughter)

(خنده)

Now, when someone shares that they feel sad or afraid

اگر کسی به اشتراک می‌گذارد که احساس ناراحتی یا ترس می‌کند

or alone, for example,

یا مثلا احساس تنهایی،

it actually makes me feel less alone,

این درواقع باعث می‌شود کمتر احساس تنهایی کنم،

not by getting rid of any of my loneliness

نه از طریق رها شدن از تنهایی‌ام

but by showing me that I am not alone

بلکه با نشان دادن اینکه من در احساس تنهایی کردن

in feeling lonely.

تنها نیستم.

And as a writer and as an artist,

و به عنوان یک نویسنده و هنرمند،

I care very much about making this comfort of being vulnerable

من خیلی برای این راحتی در آسیب‌پذیر بودن اهمیت قائلم

a communal thing, something that we can share with each other.

چیزی مشترک، چیزی که می‌توانیم با یکدیگر به اشتراک بگذاریم.

I'm excited about externalizing the internal,

من برای بیرونی کردن چیزهای درونی هیجان زده هستم،

about taking those invisible personal feelings that I don't have words for,

در خصوص آن احساسات نامرئی شخصی که لغتی برایشان ندارم،

holding them to the light, putting words to them,

جلوی نور قرار دادن آنها، به کلمه در آوردن آنها

and then sharing them with other people

و سپس به اشتراک گذاشتن آنها با دیگر مردم

in the hopes that it might help them find words to find their feelings as well.

با این امید که شاید به آنها کمک کند لغاتی پیدا کنند که احساساتشان را پیدا کنند.

Now, I know that sounds like a big thing,

می‌دانم ممکن است کار بزرگی به نظر برسد،

but ultimately I'm interested in putting all these things

اما در کل من علاقمند به قرار دادن تمام این چیزها

into small, approachable packages,

در بسته‌هایی کوچک و قابل دسترسی هستم،

because when we can hide them into these smaller pieces,

چون وقتی بتوانیم آنها را در این قطعات کوچکتر مخفی کنیم،

I think they are easier to approach, I think they're more fun.

فکر می‌کنم دسترسی به آنها آسان‌تر است فکر می‌کنم جالب‌ترهستند.

I think they can more easily help us see our shared humanness.

فکرمی‌کنم آسان‌تر به ما کمک می‌کنند انسانیت مشترکمان را ببینیم

Sometimes that takes the form of a short story,

این موضوع گاهی اوقات شکل داستان کوتاه را می‌گیرد،

sometimes that takes the form of a cute book of illustrations, for example.

گاهی اوقات هم برای مثال شاید شکل کتابی زیبا از تصاویر را به خود بگیرد.

And sometimes that takes the form

و گاهی اوقات شکل

of a silly joke that I'll throw on the internet.

یک شوخی احمقانه که من در اینترنت پخش می‌کنم می‌گیرد.

For example, a few months ago, I posted this app idea

برای مثال، چند ماه قبل، من ایده‌ای یک اپلیکیشن را

for a dog-walking service

برای خدمات راه بردن سگ منتشر کردم

where a dog shows up at your door and you have to get out of the house

جایی که سگی جلوی درب خانه‌تان ظاهر می‌شود و شما باید از خانه بیرون

and go for a walk.

و به پیاده روی بروید.

(Laughter)

(خنده)

If there are app developers in the audience,

اگر توسعه دهنده نرم‌افزاری بین حاضرین هست،

please find me after the talk.

بعد از سخنرانی نزد من بیاید.

Or, I like to share every time I feel anxious about sending an email.

یا من دوست دارم هر بار که از فرستادن ایمیل مضطرب هستم را به اشتراک بگذارم.

When I sign my emails "Best,"

ایمیلی که با «بهترین» می‌بندم

it's short for "I am trying my best,"

مخفف این است: «دارم بهترین تلاشم را می‌کنم»

which is short for "Please don't hate me, I promise I'm trying my best!"

که مخفف این است «لطفا از من متنفر نباشید، دارم بهترین تلاشم را می‌کنم!»

Or my answer to the classic icebreaker,

یا پاسخ من به سر صحبت بازکن‌های سنتی این است،

if I could have dinner with anyone, dead or alive, I would.

اگر می‌شد با هر مرده یا زنده‌ای شام بخورم این کار را می‌کردم

I am very lonely.

من خیلی تنها هستم.

(Laughter)

(خنده)

And I find that when I post things like these online,

و متوجه شدم وقتی چیزهایی شبیه این به اشتراک می‌گذارم،

the reaction is very similar.

واکنش‌ها بسیار شبیه است.

People come together to share a laugh,

افراد دور هم جمع می‌شوند تا بخندند،

to share in that feeling,

تا برای آن احساس بخندند،

and then to disburse just as quickly.

و به همان سرعت پول خرج کنند.

(Laughter)

(خنده)

Yes, leaving me once again alone.

بله، یک بار دیگر من تنها می‌مانم.

But I think sometimes these little gatherings can be quite meaningful.

اما فکر می‌کنم گاهی اوقات این دورهمی‌ها می‌تواند کاملا معنادار باشد.

For example, when I graduated from architecture school

برای مثال، وقتی من از مدرسه‌ی معماری فارغ‌التحصیل شدم

and I moved to Cambridge,

و به کمبریج نقل مکان کردم،

I posted this question:

این سوال را به اشتراک گذاشتم:

"How many people in your life have you already had

«با چند نفر در زندیگتان

your last conversation with?"

آخرین صحبتتان را داشته‌اید؟»

And I was thinking about my own friends who had moved away

و به دوستان خودم فکر می‌کردم که نقل مکان کرده بودند

to different cities and different countries, even,

به شهرها و حتی کشورهای متفاوتی،

and how hard it would be for me to keep in touch with them.

و چقدر برایم دشوار است که با آنها در ارتباط بمانم.

But other people started replying and sharing their own experiences.

اما افراد دیگر شروع به پاسخ و به اشتراک گذاشتن تجارب خودشان کردند.

Somebody talked about a family member they had a falling out with.

شخصی در مورد یکی از اعضای خانواده صحبت کرد که با او قهر کرده بود.

Someone talked about a loved one who had passed away

شخصی در مورد عزیزی صحبت کرد که

quickly and unexpectedly.

سریع و غیرمنتظره فوت کرده بود.

Someone else talked about their friends from school

شخصی دیگر در مورد دوستان مدرسه صحبت کرد

who had moved away as well.

که به جایی دور نقل مکان کرده بودند.

But then something really nice started happening.

اما بعد چیزی خوب شروع به اتفاق افتادن کرد.

Instead of just replying to me,

به جای تنها پاسخ دادن به من،

people started replying to each other,

مردم شروع به پاسخ دادن به یکدیگر کردند،

and they started to talk to each other and share their own experiences

و شروع کردند به صحبت با یکدیگر و به اشتراک گذاشتن تجاربشان با یکدیگر

and comfort each other

و آرام کردن یکدیگر

and encourage each other to reach out to that friend

و تشویق کردن یکدیگر تا با آن دوست که مدتی با او

that they hadn't spoken to in a while

صحبت نکرده‌ بودند ارتباط برقرار کنند.

or that family member that they had a falling out with.

یا آن عضو خانواده‌ای که با او قهر کرده بودند.

And eventually, we got this little tiny microcommunity.

و درنهایت ما جامعه‌ی کوچک و ریزی برای خودمان به دست آوردیم.

It felt like this support group formed

حس شکل گرفتن یک گروه حمایتی را داشت

of all sorts of people coming together.

از انواع مردمی که کنار یکدیگر آمده بودند.

And I think every time we post online,

و من فکر می‌کنم هر بار که چیزی در اینترنت به اشتراک می‌گذاریم

every time we do this, there's a chance

هر بار، شانسی وجود دارد

that these little microcommunities can form.

که این جامعه‌های کوچک شکل بگیرند.

There's a chance that all sorts of different creatures

شانس این وجود دارد که تمام موجودات مختلف

can come together and be drawn together.

می‌توانند کنار هم بیایند و جذب یکدیگر شوند.

And sometimes, through the muck of the internet,

و گاهی اوقات از وسط آشفتگی‌های اینترنت،

you get to find a kindred spirit.

شما باید روحی آشنا پیدا کنید.

Sometimes that's in the reading the replies

گاهی اوقات این آشنایی در خواندن پاسخ‌ها

and the comments sections and finding a reply that is particularly kind

و بخش‌های نظرات هست و پیدا کردن پاسخی که به طور ویژه مهربان

or insightful or funny.

یا متفکرانه یا بامزه است.

Sometimes that's in going to follow someone

گاهی اوقات در دنبال کردن کسی است

and seeing that they already follow you back.

و اینکه ببینید آنها از قبل شما را دنبال می‌کنند.

And sometimes that's in looking at someone that you know in real life

و گاهی اوقات در دیدن کسی است که در دنیای واقعی او را می‌شناسید

and seeing the things that you write and the things that they write

و دیدن چیزهایی که شما می‌نویسید و چیزهایی که آنها می‌نویسند

and realizing that you share so many of the same interests as they do,

و فهمیدن اینکه شما علایق مشترک بسیاری مثل آنها دارید،

and that brings them closer together to you.

و این آنها را به شما نزدیک‌تر می‌کند.

Sometimes, if you're lucky,

گاهی اوقات اگر خوش شانس باشید،

you get to meet another alien.

بیگانه‌‎ی دیگری را ملاقات می‌کنید.

[when two aliebns find each other in a strange place,

[وقتی دو بیگنانه یکدیگر را در مکانی عجیب پیدا کنند،

it feels a litle more like home]

کمی بیشتر حس خانه را می‌دهد]

But I am worried, too, because as we all know,

اما من نیز نگرانم، چون همه‌ی ما می‌دانیم،

the internet for the most part doesn't feel like this.

بخش عمده‌ی اینترنت این حس را ندارد.

We all know that for the most part,

همه‌ی ما می‌دانیم که به طور عمده،

the internet feels like a place where we misunderstand each other,

اینترنت حس مکانی را دارد که ما منظور یکدیگر را متوجه نمی‌شویم،

where we come into conflict with each other,

جایی که با هم دعوا می‌کنیم،

where there's all sorts of confusion and screaming and yelling and shouting,

جایی که انواع گیج‌ شدن و جیغ و داد و فریاد وجود دارد،

and it feels like there's too much of everything.

این حس را دارد که از همه چیز بیش از حد وجود دارد.

It feels like chaos,

احساس هرج و مرج دارد،

and I don't know how to square away the bad parts with the good,

و من نمی‌دانم چگونه بخش‌های بد را از خوب جدا کنم،

because as we know and as we've seen,

چون همانگونه که می‌دانیم و دیده‌ایم،

the bad parts can really, really hurt us.

بخش‌های بد واقعا، واقعا می‌توانند به ما صدمه بزنند.

It feels to me that the platforms that we use to inhabit these online spaces

من حس می‌کنم چارچوب‌هایی که ما برای سکونت در این فضاهای آنلاین استفاده می‌کنیم

have been designed either ignorantly or willfully

آگاهانه یا ناآگاهانه طراحی شده‌اند

to allow for harassment and abuse, to propagate misinformation,

تا اجازه‌ی آزار و سواستفاده را بدهند، تا اطلاعات غلط را تبلیغ کنند،

to enable hatred and hate speech and the violence that comes from it,

تا تنفر و سخنان تنفرآمیز و خشونتی که از آن نشات می‌گیرد را ممکن بسازند،

and it feels like none of our current platforms

و اینگونه حس می‌شود که هیچکدام از چارچوب‌های فعلی

are doing enough to address and to fix that.

برای اصلاح و اداره کردن آن کفایت نمی‌کند.

But still, and maybe probably unfortunately,

اما همچنان، و شاید احتمالا متاسفانه،

I'm still drawn to these online spaces, as many others are,

من مثل خیلی‌های دیگر به این فضاهای آنلاین کشیده می‌شوم،

because sometimes it just feels like that's where all the people are.

چون گاهی اوقات این حس وجود دارد که این جایی است که همه‌ی مردم آنجا قرار دارند.

And I feel silly

و من گاهی احساس حماقت

and stupid sometimes

و نادانی می‌کنم

for valuing these small moments of human connection in times like these.

برای ارزش گذاشتن بر اینچنین لحظات کوچکی از ارتباط انسانی.

But I've always operated under this idea

اما همیشه تحت این ایده عمل کرده‌ام

that these little moments of humanness are not superfluous.

که این لحظات کوچک انسانیت اضافی نیستند.

They're not retreats from the world at all,

آنها به هیچ عنوان عقب نشینی از دنیا نیستند،

but instead they're the reasons why we come to these spaces.

در عوض آنها دلایلی هستند که به این فضاها می‌آییم.

They are important and vital and they affirm and they give us life.

آنها مهم و ضروری هستند و آنها تایید می‌کنند و به ما زندگی می‌دهند.

And they are these tiny, temporary sanctuaries

و آنها این پناهگاههای کوچک و موقتی هستند که

that show us that we are not as alone as we think we are.

به ما نشان می‌دهند ما آنگونه که فکر می‌کنیم تنها نیستیم.

And so yes, even though life is bad and everyone's sad

و خب بله، اگرچه زندگی بد است و همه ناراحت هستند

and one day we're all going to die --

و روزی همه ما قرار است از دنیا برویم --

[look. life is bad. everyones sad.

[نگاه کن. زندگی بد است همه ناراحتند

We're all gona die, but i alredy bought this inflatable bouncey castle

همه ما قرار است بمیریم، اما من این قلعه‌ بادی فنری را خریده‌ام

so are u gona take Ur shoes off or not]

پس می‌خواهی کفشهایت را در بیاوری یا نه]

I think the inflatable metaphorical bouncy castle in this case

من فکر می‌کنم قلعه‌ی بادی فنری استعاره‌ای در این مورد

is really our relationships and our connections to other people.

در واقع روابط و ارتباطات ما با دیگران است.

And so one night,

پس یک شب،

when I was feeling particularly sad and hopeless about the world,

وقتی خیلی احساس ناراحتی و ناامیدی از دنیا داشتم،

I shouted out to the void,

سر خلاء فریاد زدم،

to the lonely darkness.

سر تاریکیِ تنهایی.

I said, "At this point, logging on to social media

گفتم، «در این لحظه، ورود به رسانه اجتماعی

feels like holding someone's hand at the end of the world."

مثل نگه داشتن دست کسی در انتهای دنیاست.»

And this time, instead of the void responding,

و این بار، به جای پاسخ دادن خلاء،

it was people who showed up,

مردم بودند که ظاهر شدند،

who started replying to me and then who started talking to each other,

که شروع به پاسخ دادن به من کردند و سپس شروع به صحبت با یکدیگر کردند،

and slowly this little tiny community formed.

و به آهستگی این جامعه‌ی کوچک و ریز شکل گرفت.

Everybody came together to hold hands.

همه دور هم آمدند تا دست یکدیگر را بگیرند.

And in these dangerous and unsure times,

و در این دوران خطرناک و ناامن،

in the midst of it all,

در میان تمام این چیزها،

I think the thing that we have to hold on to is other people.

من فکر می‌کنم چیزی که باید نگه داریم مردم هستند.

And I know that is a small thing made up of small moments,

و می‌دانم این چیز کوچکی است که از لحظات کوچک ساخته شده،

but I think it is one tiny, tiny sliver of light

اما فکر می‌کنم این یک نور کوچکِ کوچکِ نقره‌ای است

in all the darkness.

در تمام این تاریکی.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)