A tale of mental illness | Elyn Saks

Elyn Saks: Bir hastanın bakış açısından bir akli hastalık hikayesi.

Translator: Morton Bast Reviewer: Thu-Huong Ha

Çeviri: Demet Kayabaşı Gözden geçirme: Meric Aydonat

So I'm a woman with chronic schizophrenia.

Ben kronik şizofreniden muzdarip bir kadınım.

I've spent hundreds of days

Ruh ve sinir hastalıları hastanelerinde

in psychiatric hospitals.

yüzlerce gün geçirdim.

I might have ended up spending

Kendimi hayatımın büyük bir bölümünü

most of my life on the back ward of a hospital,

bir hastanenin arka koğuşunda geçirmiş olarak bulabilirdim

but that isn't how my life turned out.

ama hayatım o şekilde ilerlemedi.

In fact, I've managed to stay clear of hospitals

Aslında, neredeyse otuz yıl boyunca

for almost three decades,

hastanelerden uzak durmayı başardım,

perhaps my proudest accomplishment.

belki de en çok gurur duyduğum başarım budur.

That's not to say that I've remained clear

Ama bu demek değil ki

of all psychiatric struggles.

psikotik zorluklardan uzak durabildim.

After I graduated from the Yale Law School and

Ben New Haven'dan ayrılmayı planlamadan yıllar önce,

got my first law job, my New Haven analyst, Dr. White,

Yale Hukuk Fakültesi'nden yeni mezun olmuş ve ilk işime başlamışken

announced to me that he was going to close his practice

New Haven analistim Dr. White bana

in three months, several years

üç ay içinde New Haven'daki çalışmalarına

before I had planned to leave New Haven.

son vereceğini söyledi.

White had been enormously helpful to me,

White'ın bana her zaman muazzam ölçüde yardımı dokunmuştu

and the thought of his leaving

ve onun gideceği düşüncesi

shattered me.

beni mahvetti.

My best friend Steve,

Bir şeylerin yanlış gittiğini anlayan en iyi arkadaşım Steve

sensing that something was terribly wrong,

benim yanımda olabilmek için

flew out to New Haven to be with me.

New Haven'a geldi.

Now I'm going to quote from some of my writings:

Şimdi bazı yazılarımdan alıntılar okuyacağım:

"I opened the door to my studio apartment.

"Stüdyo dairemin kapısını açtım.

Steve would later tell me that,

Steve bana daha sonra

for all the times he had seen me psychotic, nothing

beni psikotik bir halde gördüğü hiç bir zamanın

could have prepared him for what he saw that day.

onu o gün gördüğü şeye hazırlayamayacağını söyleyecekti.

For a week or more, I had barely eaten.

Bir hafta veya daha uzun süre içinde, neredeyse hiçbir şey yemedim.

I was gaunt. I walked

Perişan haldeydim. Sanki bacaklarım

as though my legs were wooden.

tahtadanmış gibi yürüyordum.

My face looked and felt like a mask.

Yüzüm bir maskeymiş gibi geliyordu ve öyle görünüyordu.

I had closed all the curtains in the apartment, so

Dairedeki bütün perdeleri kapatmıştım,

in the middle of the day

yani gün ortasında bile

the apartment was in near total darkness.

içerisi tamamen karanlıktı.

The air was fetid, the room a shambles.

Hava ağır, odam tam bir enkazdı.

Steve, both a lawyer and a psychologist, has treated

Steve, hem avukat hem de bir psikiyatr, oldukça ağır akıl hastalıklarına sahip

many patients with severe mental illness, and to this day

pek çok hasta tedavi etmişti ve o güne kadar

he'll say I was as bad as any he had ever seen.

benim de ancak gördüğü herhangi bir hasta kadar kötü olduğumu söyleyecekti.

'Hi,' I said, and then I returned to the couch,

"Merhaba" dedim ve sonra

where I sat in silence for several moments.

uzun zamandır oturduğum kanepeye geri döndüm.

'Thank you for coming, Steve.

"Geldiğin için teşekkürler Steve.

Crumbling world, word, voice.

Parçalanan bir dünya, söz, ses.

Tell the clocks to stop.

Saatlere durmalarını söyle.

Time is. Time has come.'

Zaman. Zaman geldi."

'White is leaving,' Steve said somberly.

"White gidiyor" dedi Steve sıkıntılı bir biçimde.

'I'm being pushed into a grave. The situation is grave,' I moan.

"Mezara sürükleniyorum. Sonum mezarda bitecek" diye inledim.

'Gravity is pulling me down.

"Yer çekimi beni aşağı çekiyor.

I'm scared. Tell them to get away.'"

Korkuyorum. Onlara gitmelerini söyle."

As a young woman, I was in a psychiatric hospital

Genç bir kadınken, uzun periyodlarla

on three different occasions for lengthy periods.

üç kez farklı zamanlarda psikiyatrik hastanelerde bulundum.

My doctors diagnosed me with chronic schizophrenia,

Doktorlarım bana kronik şizofreni tanısı koydular,

and gave me a prognosis of "grave."

ve sonumun "mezar" olacağını öngördüler.

That is, at best, I was expected to live in a board and care,

En iyi olasılıkta bir bakım evinde yaşamam

and work at menial jobs.

ve ufak tefek günlük işlerde çalışmam bekleniyordu.

Fortunately, I did not actually

Neyse ki, o mezar öngörüsünü

enact that grave prognosis.

gerçekleştirmedim.

Instead, I'm a chaired Professor of Law, Psychology

Onun yerine, USC Gould Hukuk Fakültesi'nde

and Psychiatry at the USC Gould School of Law,

Hukuk, Psikoloji ve Psikiyatri profesörü oldum.

I have many close friends

Pek çok yakın arkadaşım ve

and I have a beloved husband, Will, who's here with us today.

bugün burada bizimle olan sevgili kocam var.

(Applause) Thank you.

(Alkışlar) Teşekkürler.

He's definitely the star of my show.

Eşim kesinlikle gösterimin yıldızı.

I'd like to share with you how that happened, and also

Sizlere neler yaşadığımı ve ayrıca

describe my experience of being psychotic.

bir psikotik olarak deneyimlerimi anlatmak isterim.

I hasten to add that it's my experience,

Şunu belirtmeliyim ki bu, benim deneyimim

because everyone becomes psychotic in his or her own way.

çünkü herkes kendine özgü bir şekilde psikotik hale geliyor.

Let's start with the definition of schizophrenia.

Şizofreninin tanımı ile başlayalım.

Schizophrenia is a brain disease.

Şizofreni bir beyin hastalığı.

Its defining feature is psychosis, or being

Tanımlayıcı özelliği psikoz,

out of touch with reality.

ya da diğer bir deyişle gerçekle bağlantı kuramama hali.

Delusions and hallucinations

Yanılsamalar ve halüsinasyonlar

are hallmarks of the illness.

bu hastalığın en belirgin işaretleri.

Delusions are fixed and false beliefs that aren't responsive

Yanılsamalar sabit, yanlış ve kanıtlanamayan inançlar;

to evidence, and hallucinations are false sensory experiences.

halüsinasyonlar ise hatalı duyusal deneyimler.

For example, when I'm psychotic I often have

Örneğin, psikotik haldeyken

the delusion that I've killed hundreds of thousands

sıklıkla sadece düşüncelerimi kullanarak

of people with my thoughts.

binlerce insanı öldürdüğüm yanılsamasına kapılırım.

I sometimes have the idea that

Bazen beynimde nükleer patlamalar

nuclear explosions are about to be set off in my brain.

olacağı fikrine kapılırım.

Occasionally, I have hallucinations,

Zaman zaman, halüsinasyonlar görürüm,

like one time I turned around and saw a man

mesela bir keresinde arkamı döndüğümde

with a raised knife.

elindeki bıçağı bana doğrultmuş bir adam gördüm.

Imagine having a nightmare while you're awake.

Uyanıkken kabus görmek gibi düşünün.

Often, speech and thinking become disorganized

Konuşmalar ve düşünceler çoğunlukla

to the point of incoherence.

anlamsızlık derecesine gelecek kadar karışır.

Loose associations involves putting together words

Serbest çağrışımlar birbirine çok benzeyen ama

that may sound a lot alike but don't make sense,

bir anlam ifade etmeyen sözcükleri bir araya getirmeyi içeriyor

and if the words get jumbled up enough, it's called "word salad."

ve eğer sözcükler çok fazla karışırsa bunu adı "laf salatası" oluyor.

Contrary to what many people think, schizophrenia is not

Çoğu insanın düşündüğünün aksine şizofreni,

the same as multiple personality disorder or split personality.

çoklu kişilik bozukluğu veya bölünmüş kişilik ile aynı şey değil.

The schizophrenic mind is not split, but shattered.

Şizofrenik bir akıl bölünmüş değil, parçalanmış.

Everyone has seen a street person,

Herkes dışarıda bir ofis binasının dışında

unkempt, probably ill-fed,

derbeder halde, kötü beslenmiş,

standing outside of an office building muttering

bir şeyler mırıldanan veya kendi kendine bağıran

to himself or shouting.

evsiz bir insan görmüştür.

This person is likely to have some form of schizophrenia.

Bu insan büyük ihtimalle şizofreninin bir çeşidine sahiptir.

But schizophrenia presents itself across a wide array

Fakat şizofreni farklı sosyoekonomik

of socioeconomic status, and there are people

sınıflara dağılmış bir hastalık, yani,

with the illness who are full-time professionals

bu hastalığa sahip olup tam zamanlı profesyonel işler yapan

with major responsibilities.

ve büyük sorumluluklara sahip insanlar da var.

Several years ago, I decided

Birkaç yıl önce, kendi deneyimlerimi

to write down my experiences and my personal journey,

ve kişisel yolculuğumu yazmaya karar verdim

and I want to share some more of that story with you today

ve bunu bu durumu yaşayan bir insanın bakış açısından görebilmeniz için

to convey the inside view.

bugün hikayemin bir kısmını sizlerle paylaşmak istiyorum.

So the following episode happened the seventh week

Birazdan okutacağım bölüm Yale Hukuk Fakültesi'ndeki ilk yılımın

of my first semester of my first year at Yale Law School.

ilk döneminin yedinci haftasında gerçekleşti.

Quoting from my writings:

Yazılarımdan alıntı yapıyorum:

"My two classmates, Rebel and Val, and I had made the date

Ben ve iki sınıf arkadaşım Rebel ve Val,

to meet in the law school library on Friday night

cuma akşamı notlarımızı gözden geçirmek için

to work on our memo assignment together.

hukuk fakültesinin kütüphanesinde buluşmak üzere anlaştık.

But we didn't get far before I was talking in ways

Ama ben hiçbir anlam ifade etmeyen bir biçimde

that made no sense.

konuşmaya başladığımda çok da uzağa gidememiştik.

'Memos are visitations,' I informed them.

"Notlar ziyaretlerdir." diye bilgilendirdim onları.

'They make certain points. The point is on your head.

"Belli anlamlara işaret ederler. Kafanda işaret var.

Pat used to say that. Have you killed you anyone?'

Pat böyle derdi. Hiç birini öldürdün mü?"

Rebel and Val looked at me

Rebel ve Val bana sanki onların ya da benim

as if they or I had been

yüzümüze soğuk su atılmış

splashed in the face with cold water.

gibi baktılar.

'What are you talking about, Elyn?'

"Ne diyorsun sen, Elyn?"

'Oh, you know, the usual. Who's what, what's who,

"Oh bilirsiniz işte, her zamanki şeyler. Kim kimdir, kim nedir,

heaven and hell. Let's go out on the roof.

cennet ve cehennem. Haydi çatıya çıkalım."

It's a flat surface. It's safe.'

Düz bir alan. Güvenli olur."

Rebel and Val followed

Rebel ve Val beni takip etti

and they asked what had gotten into me.

ve bana ne olduğunu sordular.

'This is the real me,' I announced,

"Bu benim gerçek halim." diye bildirdim,

waving my arms above my head.

ellerimi kafamın üstünde sallarken.

And then, late on a Friday night, on the roof

Ve sonra, cuma gecesi,

of the Yale Law School,

Yale Hukuk Fakültesi'nin çatısında

I began to sing, and not quietly either.

şarkı söylemeye başladım, sessiz de değildim hani.

'Come to the Florida sunshine bush.

"Florida'ya gel gün ışığı huzmesi.

Do you want to dance?'

Dans etmek ister misin?"

'Are you on drugs?' one asked. 'Are you high?'

"Uyuşturucu mu aldın?" diye sordu biri. "Kafan mı iyi?"

'High? Me? No way, no drugs.

"Kafası iyi? Ben? Hayır, uyuşturucu yok."

Come to the Florida sunshine bush,

Florida'ya gel gün ışığı huzmesi.

where there are lemons, where they make demons.'

orada limonlar var, orada şeytanlar yapıyorlar."

'You're frightening me,' one of them said, and Rebel and Val

"Beni korkutuyorsun" dedi biri ve

headed back into the library.

Rebel ile Val kütüphaneye geri döndü.

I shrugged and followed them.

Silkindim ve onları takip ettim.

Back inside, I asked my classmates if they were

İçeriye girince, arkadaşlarıma onların da benim gibi

having the same experience of words jumping around

vakalarımız etrafında dönen sözcüklerle ilgili

our cases as I was.

aynı deneyimi yaşayıp yaşamadıklarını sordum.

'I think someone's infiltrated my copies of the cases,' I said.

"Sanırım biri benim vakalarıma ait dosyanın içine sızmış." dedim.

'We've got to case the joint.

"Eklemleri dosyalamalıyız.

I don't believe in joints, but

Eklemlere inanmıyorum ama

they do hold your body together.'" --

vücudumuzu onlar bir arada tutuyor." --

It's an example of loose associations. --

Bu serbest çağrışımlara bir örnekti.--

"Eventually I made my way back to my dorm room,

"Sonunda yurt odama dönebildim

and once there, I couldn't settle down.

ve oraya vardığımda bir türlü sakinleşemedim.

My head was too full of noise,

Kafam çok fazla sesle doluydu,

too full of orange trees and law memos I could not write

çok fazla portakal ağacıyla ve yazamadığım hukuk notlarıyla

and mass murders I knew I would be responsible for.

ve sorumlusu olduğumu bildiğim toplu katliamlarla dolu.

Sitting on my bed, I rocked back and forth,

Yatağımda oturup, korku ve yalnızlık içinde

moaning in fear and isolation."

bir öne bir arkaya sallanıp durdum."

This episode led to my first hospitalization in America.

Bu olay Amerika'da ilk kez hastaneye yatırılmama sebep oldu.

I had two earlier in England.

Daha önce iki kez İngiltere'de hastaneye yatırılmıştım.

Continuing with the writings:

Yazılarıma devam edelim:

"The next morning I went to my professor's office to ask

"Ertesi sabah değerlenidirmelerime fazladan süre

for an extension on the memo assignment,

istemek içim profesörümün ofisine gittim

and I began gibbering unintelligably

ve aynı bir gece önceki gibi

as I had the night before,

anlaşılmaz bir biçimde mırıldanmaya başladım

and he eventually brought me to the emergency room.

ve eninde sonunda profesör beni acil servise götürdü.

Once there, someone I'll just call 'The Doctor'

Oradayken, sadece "doktor" diyeceğim biri

and his whole team of goons swooped down,

ve onun yardakçıları üstüme çullanıp

lifted me high into the air,

beni havaya kaldırdılar

and slammed me down on a metal bed

ve ardından metal bir yatağa

with such force that I saw stars.

o kadar hızlı çarptılar ki yıldızları gördüm.

Then they strapped my legs and arms to the metal bed

Ardından kollarımı ve bacaklarımı

with thick leather straps.

kalın deri kayışlarla metal yatağa bağladılar.

A sound came out of my mouth that I'd never heard before:

Ağzımdan daha önce hiç duymadığım bir ses çıktı:

half groan, half scream,

biraz inilti, biraz çığlık,

barely human and pure terror.

neredeyse insanlık dışı ve korku dolu.

Then the sound came again,

Ardından aynı ses

forced from somewhere deep inside my belly

midemin derinliklerinden,

and scraping my throat raw."

boğazımı yırtarcasına yine geldi."

This incident resulted in my involuntary hospitalization.

Bu olay kendi isteğim dışında hastanede tutulmam ile sonuçlandı.

One of the reasons the doctors gave for hospitalizing me

Doktorlardan birinin

against my will was that I was

isteğim dışında hastanede tutulmama gösterdiği gerekçe

"gravely disabled."

"ciddi bir biçimde engelli" olmamdı.

To support this view, they wrote in my chart that I was unable

Bu görüşü desteklemek için çizelgeme

to do my Yale Law School homework.

Yale Hukuk Fakültesi ödevimi yapamadığımı yazdılar.

I wondered what that meant about much of the rest of New Haven.

New Haven'da kaldığım süre boyunca bunun ne anlama geldiğini düşündüm durdum.

(Laughter)

(Kahkahalar)

During the next year, I would

Ertesi yıl, psikiyatrik bir hastanede

spend five months in a psychiatric hospital.

beş ay kaldım.

At times, I spent up to 20 hours in mechanical restraints,

Bazı zamanlarda mekanik bir şekilde bağlanarak 20 saat kaldığım olurdu,

arms tied, arms and legs tied down,

kollarım bağlı, kollarım ve bacaklarım bağlı,

arms and legs tied down with a net tied

kollarım bacaklarım bağlı ve

tightly across my chest.

göğsüme sıkı bir ağ çekilmiş bir şekilde.

I never struck anyone.

Hiç kimseye vurmadım.

I never harmed anyone. I never made any direct threats.

Hiç kimseye zarar vermedim. Asla doğrudan tehditler savurmadım.

If you've never been restrained yourself, you may have

Eğer daha önce hiç zaptedilmediyseniz,

a benign image of the experience.

kafanızda bununla ilgili insancıl bir resim canlanır.

There's nothing benign about it.

Bunun hiç bir insancıl yanı yok.

Every week in the United States,

Amerika Birleşik Devletleri'nde her hafta

it's been estimated that one to three people die in restraints.

iddia ediliyor ki zaptedilen insanların üçte biri bağlandıkları şeritler içinde ölüyor.

They strangle, they aspirate their vomit,

Boğuluyorlar, kendi kusmuklarını yutuyorlar,

they suffocate, they have a heart attack.

nefessiz kalıyorlar, kalp krizi geçiriyorlar.

It's unclear whether using mechanical restraints

Mekanik gemler ve bağlar kullanmanın hayat mı kurtardığı

is actually saving lives or costing lives.

yoksa hayat mı aldığı tartışılır.

While I was preparing to write my student note

Yale Hukuk bülteni için

for the Yale Law Journal on mechanical restraints,

mekanik bağlar üzerine makalemi hazırlarken

I consulted an eminent law professor who was also

aynı zamanda bir psikiyatr olan seçkin bir profesöre danıştım

a psychiatrist,

ve o da gemler ve bağların

and said surely he would agree

aşağılayıcı, acı verici,

that restraints must be degrading,

ve korkutucu oldduğu konusunda

painful and frightening.

benimle hemfikirdi.

He looked at me in a knowing way, and said,

Bilgiç bir şekilde bana baktı ve

"Elyn, you don't really understand:

"Elyn, anlamıyorsun:

These people are psychotic.

Bu insanlar psikotik.

They're different from me and you.

Senden ve benden farklılar.

They wouldn't experience restraints as we would."

Bağlar onlara bizim hissettiklerimizi hissettirmez." dedi.

I didn't have the courage to tell him in that moment that,

O zaman ona,

no, we're not that different from him.

ondan hiç de farklı olmadığımızı söyleyecek cesaretim yoktu.

We don't like to be strapped down to a bed

Bir yatağa bağlanmayı ve acı çekmek üzere saatlerce öylece bırakılmayı

and left to suffer for hours any more than he would.

ondan daha fazla sevmiyorduk.

In fact, until very recently,

Aslında, çok yakın zamana kadar,

and I'm sure some people still hold it as a view,

ve eminim ki hala bu fikri destekleyen vardır,

that restraints help psychiatric patients feel safe.

bağlanmanın psikotik hastalara kendilerini güvende hissettirdiği sanılıyordu.

I've never met a psychiatric patient

Hiç bu görüşü destekleyen

who agreed with that view.

psikiyatrik bir hasta ile tanışmadım.

Today, I'd like to say I'm very pro-psychiatry

Bugün, psikiyatri yanlısı

but very anti-force.

fakat baskı karşıtı olduğumu söylemek isterim.

I don't think force is effective as treatment, and I think

Bence baskı, tedavi kadar etkili değil ve bence

using force is a terrible thing to do to another person

korkunç bir hastalığa sahip bir başka insan üzerinde

with a terrible illness.

böyle bir güç kullanmak korkunç bir şey.

Eventually, I came to Los Angeles

Nihayetinde, University of Southern California Hukuk Fakültesi'nde

to teach at the University of Southern California Law School.

ders vermek için Los Angeles'a geldim.

For years, I had resisted medication,

Yıllarca ilaçlara direndim

making many, many efforts to get off.

ve onlardan uzak durmak için çok çaba sarf ettim.

I felt that if I could manage without medication,

Eğer ilaç kullanmadan yaşamayı başarabilirsem

I could prove that, after all,

bir şekilde aslında zihinsel bir hastalığa sahip olmadığımı,

I wasn't really mentally ill, it was some terrible mistake.

hepsinin bir hata olduğunu kanıtlayabilirmişim gibi hissediyordum.

My motto was the less medicine, the less defective.

İlkem şuydu: ne kadar az ilaç o kadar az kusur.

My L.A. analyst, Dr. Kaplan, was urging me

Los Angeles'taki analistim Dr. Kaplan

just to stay on medication and get on with my life,

ilaçlarımı almam ve hayatımı idame ettirmem için ısrar ediyordu,

but I decided I wanted to make one last college try to get off.

ama ben ilaçları bırakmak için son bir deneme yapmaya karar verdim.

Quoting from the text:

Yazıdan alıntı yapıyorum:

"I started the reduction of my meds, and within a short time

"İlaçlarımı azaltmaya başladım ve kısa sürede

I began feeling the effects.

etkisini hissettim.

After returning from a trip to Oxford, I marched into

Oxford'da bir geziden döndükten sonra

Kaplan's office, headed straight for the corner, crouched down,

doğruca Kapan'ın ofisine gidip köşeye çömeldim,

covered my face, and began shaking.

yüzümü kapattım ve titremeye başladım.

All around me I sensed evil beings poised with daggers.

Etrafımda ellerinde hançerlerle kötü yaratıkların olduğunu hissettim.

They'd slice me up in thin slices

Beni ince ince dilimliyor

or make me swallow hot coals.

ya da bana sıcak kömür yutturuyorlardı.

Kaplan would later describe me as 'writhing in agony.'

Kaplan daha sona benim "ızdırap içinde kıvrandığımı" söyleyecekti.

Even in this state, what he accurately described as

Onun şiddetli ve ileri derece psikotik olarak tanımladığı

acutely and forwardly psychotic,

bu durumda bile,

I refused to take more medication.

daha fazla ilaç almayı reddettim.

The mission is not yet complete.

Görevim henüz tamamlanmamıştı.

Immediately after the appointment with Kaplan,

Kaplan'la randevumdan hemen sonra,

I went to see Dr. Marder, a schizophrenia expert

beni ilaçların yan etkisi için izleyen bir şizofreni uzmanı

who was following me for medication side effects.

Dr. Marder'ı görmeye gittim.

He was under the impression that I had a mild psychotic illness.

Hafif bir psikotik hastalığım olduğu izlenimine kapılmıştı.

Once in his office, I sat on his couch, folded over,

Onun ofisindeyken bir keresinde kanepeye oturdum,

and began muttering.

iki büklüm oldum ve homurdanmaya başladım.

'Head explosions and people trying to kill.

"Kafa patlamaları ve öldürmeye çalışan insanlar.

Is it okay if I totally trash your office?'

Ofisini yerle bir etsem sorun olur mu?"

'You need to leave if you think you're going to do that,'

"Eğer böyle yapmayı düşünüyorsan gitmen gerekecek."

said Marder.

dedi Marder.

'Okay. Small. Fire on ice. Tell them not to kill me.

"Tamam. Küçük. Buzdaki ateş. Onlara beni öldürmemelerini söyle.

Tell them not to kill me. What have I done wrong?

Beni öldürmemelerini söyle. Neyi yanlış yaptım?

Hundreds of thousands with thoughts, interdiction.'

Yüzlercesi, binlercesi düşünceli, yasak."

'Elyn, do you feel like you're

"Elyn, kendine ya da başkalarına karşı

dangerous to yourself or others?

tehlikeli olduğunu düşünüyor musun?

I think you need to be in the hospital.

Bence bir hastanede olman gerek.

I could get you admitted right away, and the whole thing

İstersen hemen girişini yapabilirim

could be very discrete.'

ve her şey daha farklı olur."

'Ha, ha, ha.

"Ha ha ha.

You're offering to put me in hospitals?

Beni hastaneye koymayı mı teklif ediyorsunuz?

Hospitals are bad, they're mad, they're sad.

Hastaneler kötü, deliler, üzgünler.

One must stay away. I'm God, or I used to be.'"

İnsan onlardan uzak durmalı. Ben tanrıyım, ya da öyleydim."

At that point in the text,

Yazının bu kısmında,

where I said "I'm God, or I used to be," my husband

"Ben tanrıyım ya da öyleydim" dediğim yerde

made a marginal note.

eşim ilginç bir noktaya değindi.

He said, "Did you quit or were you fired?"

"İstifa mı ettin, yoksa kovuldun mu?" diye sordu.

(Laughter)

(Kahkahalar)

"'I give life and I take it away.

"Can veriyorum ve can alıyorum.

Forgive me, for I know not what I do.'

Ne yaptığımı bilmediğim için affet beni."

Eventually, I broke down in front of friends, and

En nihayetinde, arkadaşlarımın önünde kontrolümü kaybettim

everybody convinced me to take more medication.

ve herkes beni daha fazla ilaç almaya ikna etti.

I could no longer deny the truth,

Artık ne gerçeği inkâr edebiliyor,

and I could not change it.

ne de değiştirebiliyordum.

The wall that kept me, Elyn, Professor Saks,

Beni yıllar önce hastaneye yatırılan deli kadından koruyan o duvar,

separate from that insane woman hospitalized years past,

Elyn, Profesör Saks,

lay smashed and in ruins."

dağıldı ve harap oldu.

Everything about this illness says I shouldn't be here,

Bu hastalık hakkındaki her şey burada olmamam gerektiğini söylüyor

but I am. And I am, I think, for three reasons:

ama buradayım. Ve bence bu üç sebepten dolayı:

First, I've had excellent treatment.

İlk olarak, mükemmel bir tedavi gördüm.

Four- to five-day-a-week psychoanalytic psychotherapy

On yıllar boyunca haftada dört-beş gün psikoanalitik psikoterapi

for decades and continuing, and excellent psychopharmacology.

ve mükemmel bir psikofarmakoloji.

Second, I have many close family members and friends who know me

İkincisi, beni ve hastalığımı bilen

and know my illness.

pek çok yakın arkadaşım ve aile bireyim var.

These relationships have given my life a meaning

Bu ilişkiler hayatıma anlam ve derinlik kattı ve

and a depth, and they also helped me navigate

aynı zamanda hayatımı yönlendirmeme

my life in the face of symptoms.

ve semptomlarımla yüzleşmeme yardımcı oldu.

Third, I work at an enormously supportive workplace

Üçüncü olarak, USC Hukuk Fakültesi'nde,

at USC Law School.

son derece destekleyici bir iş yerinde çalışıyorum.

This is a place that not only accommodates my needs

Burası sadece ihtiyaçlarımı karşılayan değil

but actually embraces them.

aynı zamanda onları kucaklayan bir yer.

It's also a very intellectually stimulating place,

Ayrıca entelektüel olarak teşvik edici bir yer ki,

and occupying my mind with complex problems

aklımı karmaşık problemlerle meşgul etmek

has been my best and most powerful and most reliable

her zaman hastalığıma karşı kullandığım

defense against my mental illness.

en güçlü ve en güvenilir savunma oldu.

Even with all that — excellent treatment, wonderful family and

Fakat mükemmel bir tedaviye, harika bir aileye ve arkadaşlara,

friends, supportive work environment —

destekleyici bir iş ortamına rağmen --

I did not make my illness public

hayatımın geç bir evresine kadar

until relatively late in life,

hastalığımı toplum içinde açıklayamadım.

and that's because the stigma against mental illness

Ve bunun sebebi: akli hastalığa karşı dolayı duyulan

is so powerful that I didn't feel safe with people knowing.

utanç o kadar büyük ki insanların bilmesi konusunda hiç rahat hissetmedim.

If you hear nothing else today,

Eğer bu konuşmadan hiçbir şey öğrenmediyseniz,

please hear this: There are not "schizophrenics."

bari bu aklınızda kalsın: "Şizofrenikler" diye bir şey yok.

There are people with schizophrenia, and these people

Şizofrniden muzdarip insanlar var ve bu insanlar

may be your spouse, they may be your child,

belki eşiniz, belki çocuğunuz,

they may be your neighbor, they may be your friend,

belki komşunuz, belki arkadaşınız,

they may be your coworker.

belki de bir iş arkadaşınız olabilir.

So let me share some final thoughts.

Son birkaç düşüncemi paylaşmama izin verin.

We need to invest more resources into research and treatment

Akıl hastalıkları ile ilgili tedavi ve araştırmalara

of mental illness.

daha fazla kaynak ve yatırım sağlamalıyız.

The better we understand these illnesses, the better

Bu hastalıkları ne kadar iyi anlarsak,

the treatments we can provide, and the better the treatments

o kadar iyi tedaviler üretiriz ve ne kadar iyi tedaviler üretirsek,

we can provide, the more we can offer people care,

o kadar çok insana baskı kullanmadan

and not have to use force.

yardım önerebiliriz.

Also, we must stop criminalizing mental illness.

Ayrıca, zihinsel hastalıkları bir suç unsuru gibi göstermeyi bırakmamız gerek.

It's a national tragedy and scandal that the L.A. County Jail

Los Angeles Eyalet Hapishanesi'nin Amerika Birleşik Devletleri'ndeki

is the biggest psychiatric facility in the United States.

en büyük psikiyatrik tesis olması ulusal bir trajedi ve bir skandal.

American prisons and jails are filled with people who suffer

Amerikan hapishaneleri ciddi akıl hastalıklarından muzdarip

from severe mental illness, and many of them are there

pek çok insan ile dolu ve bunların birçoğu

because they never received adequate treatment.

hiçbir zaman yeterli tedavi alamadıkları için oradalar.

I could have easily ended up there or on the streets myself.

Ben de kolayca kendimi hapishanede ya da sokaklarda bulabilirdim.

A message to the entertainment industry and to the press:

Eğlence endüstrisi ve basına bir mesajım var:

On the whole, you've done a wonderful job fighting stigma

Genel olarak, pek çok şeye karşı önyargı ve utancı kırmada

and prejudice of many kinds.

muhteşem bir iş çıkardınız.

Please, continue to let us see characters in your movies,

Lütfen, filmlerinizde, oyunlarınızda, köşe yazılarınızda

your plays, your columns,

ciddi zihinsel hastalıklardan muzdarip

who suffer with severe mental illness.

insanlar görmemizi sağlamaya devam edin.

Portray them sympathetically,

Onları cana yakın bir biçimde anlatın

and portray them in all the richness and depth

ve onları sadece birer teşhis olarak değil

of their experience as people and not as diagnoses.

kendi deneyimlerine ait bir derinlik ve zenginliğe sahip insanlar olarak anlatın.

Recently, a friend posed a question:

Yakın zamanda, bir arkadaşım şöyle bir soru sordu:

If there were a pill I could take

Eğer beni anında iyileştirecek bir hap olsa,

that would instantly cure me, would I take it?

o hapı içer miydim?

The poet Rainer Maria Rilke

Şair Rainer Maria Rilke 'e

was offered psychoanalysis.

psikanaliz teklif edilmişti.

He declined, saying, "Don't take my devils away,

"Şeytanlarımı kaçırmayın çünkü meleklerim de kaçabilir"

because my angels may flee too."

diyerek reddetmişti.

My psychosis, on the other hand,

Benim psikozum, öte yandan,

is a waking nightmare in which my devils are so terrifying

şeytanlarımın o kadar korkunç olduğu bir kabus ki

that all my angels have already fled.

bütün meleklerim çoktan gitti.

So would I take the pill? In an instant.

Yani hapı alır mıydım? Anında.

That said, I don't wish to be seen as regretting

Ve bu demek olurdu ki ne aklen hasta olmasaydım sahip olabileceğim

the life I could have had if I'd not been mentally ill,

hayattan dolayı pişmanlık duyan biri olarak görülmek isterim

nor am I asking anyone for their pity.

ne de kimsenin bana acımasını.

What I rather wish to say is that the humanity we all share

Söylemeyi tercih ettiğim şey şu ki paylaştığımız

is more important than the mental illness we may not.

insanlık bir çoğumuzu paylaşmadığı akli hastalıklardan çok daha önemli.

What those of us who suffer with mental illness want

Zihinsel hastalıklardan muzdarip insanların istediği şeyler

is what everybody wants:

herkesin istediği şeyler:

in the words of Sigmund Freud, "to work and to love."

Sigmund Freud'un sözleri ile "çalışmak ve sevmek".

Thank you. (Applause)

Teşekkürler. (Alkışlar)

(Applause)

(Alkışlar)

Thank you. Thank you. You're very kind. (Applause)

Teşekkürler. Teşekkürler. Çok kibarsınız. (Alkışlar)

Thank you. (Applause)

Teşekkür ederim. (Alkışlar)