Courtney Martin: Reinventing feminism

Courtney Martin: Feminizmi yeniden keşfetmek

Çeviri: Türkan Dikayak Gözden geçirme: osman oguz ahsen

So I was born

Ben, 70'lerin

on the last day

son yılının

of the last year of the '70s.

son gününde doğmuşum.

I was raised on "Free to be you and me" --

"Free to be you and me",

(cheering)

(Tezahürat)

hip-hop --

hip hop,

not as many woohoos for hip-hop in the house.

salondan hip hop'a çok fazla tezahürat gelmedi

Thank you. Thank you for hip-hop --

Teşekkürler. Hip hop için teşekkürler.

and Anita Hill.

ve Anita Hill ile büyüdüm.

(Cheering)

(Tezahürat)

My parents were radicals --

Annem ve babam radikallerdi

(Laughter)

(Kahkaha)

who became,

ama sonradan

well, grown-ups.

birer yetişkine dönüştüler.

My dad facetiously says,

Babam şakayla karışık şöyle der;

"We wanted to save the world,

Dünyayı kurtarmak isterken

and instead we just got rich."

bir baktık, zengin oluvermişiz.

We actually just got "middle class"

Aslında Kolorado, Colorado Springs'te

in Colorado Springs, Colorado,

ancak orta sınıf olabildik

but you get the picture.

ama siz anladınız.

I was raised with a very heavy sense

Yarım kalmış bir mirasın

of unfinished legacy.

ağır bilinciyle büyüdüm.

At this ripe old age of 30,

Bu 30 yaş olgunluğumda,

I've been thinking a lot about what it means to grow up

o korkunç ama güzel dönemde büyümenin

in this horrible, beautiful time,

ne demek olduğunu çok düşündüm.

and I've decided, for me,

Sonunda, benim için gerçek bir yolculuk

it's been a real journey and paradox.

ve çelişki olduğuna karar verdim.

The first paradox

İlk çelişki,

is that growing up is about rejecting the past

büyümenin geçmişi reddetmek ve ardından

and then promptly reclaiming it.

onu hemen geri talep etmekle ilgili olmasıdır.

Feminism was the water I grew up in.

Büyüme sürecinde feminizm sularında yüzdüm.

When I was just a little girl,

Daha küçücük bir kızken

my mom started what is now

annem, şu an dünya üzerindeki

the longest-running women's film festival in the world.

en uzun süreli kadın film festivalini başlattı.

So while other kids were watching sitcoms and cartoons,

Yani diğer çocuklar dizi ve çizgifilm izlerken

I was watching very esoteric documentaries

ben kadınlar hakkında ve tarafından yapılmış

made by and about women.

konuya özgü belgeseller izliyordum.

You can see how this had an influence.

Bunun nasıl bir etkisinin olduğunu görebilirsiniz.

But she was not the only feminist in the house.

Ama evdeki tek feminist annem değildi.

My dad actually resigned

Babam, yaşadığımız şehirdeki

from the male-only business club in my hometown

sadece erkeklere özgü işadamları derneğinden,

because he said he would never be part of an organization

oğlunun ilerde evet, ama kızınının asla kabul edilmeyeceği

that would one day welcome his son, but not his daughter.

bir organizasyonun parçası olmak istemesi gerekçesiyle ayrıldı.

(Applause)

(Alkış)

He's actually here today.

O da bugün burada aslında.

(Applause)

(Alkış)

The trick here

Komik olan şu ki

is my brother would become an experimental poet,

erkek kardeşim işadamı değil,

not a businessman,

deneysel şiirler yazan bir şair oldu,

but the intention was really good.

ama olsun, niyet gerçekten iyiydi.

(Laughter)

(Kahkaha)

In any case, I didn't readily claim the feminist label,

Her yanımda olmasına rağmen,

even though it was all around me,

feminist etiketini hemen kabullenemedim.

because I associated it with my mom's women's groups,

Çünkü feminizmi annemin kadın grupları,

her swishy skirts and her shoulder pads --

o zamanın moda etekleri ve vatkalarla ilişkilendirirdim

none of which had much cachet

ki bunların hiçbirinin,

in the hallways of Palmer High School

havalı görünmeye çalıştığım

where I was trying to be cool at the time.

Palmer Lisesi koridorlarında bir forsu yoktu.

But I suspected there was something really important

Yine de bu feminizm olayının gerçekten

about this whole feminism thing,

önemli bir yanı olduğundan şüpheleniyordum.

so I started covertly tiptoeing into my mom's bookshelves

Bu yüzden gizlice annemin kitaplığına gidip

and picking books off and reading them --

kitap seçip okumaya başladım -

never, of course, admitting that I was doing so.

bunu asla kimseye söylemedim tabii ki.

I didn't actually claim the feminist label

Bernard College'a gidene kadar

until I went to Barnard College

feminist etiketini kendime yapıştırmamıştım

and I heard Amy Richards and Jennifer Baumgardner speak for the first time.

ve ilk kez Amy Richards ve Jennifer Baumgardner'in konuşmalarını dinlemiştim.

They were the co-authors of a book called "Manifesta."

Onlar, "Manifesta" adlı kitabın yazarlarıydılar.

So what very profound epiphany, you might ask,

Feminist tarafımın açığa çıkmasını sağlayan

was responsible for my feminist click moment?

o büyük şey neydi, diye sorabilirsiniz.

Fishnet stockings.

File çorap.

Jennifer Baumgardner was wearing them.

Jennifer Baumgardner, file çorap giyiyordu.

I thought they were really hot.

Gerçekten seksi olduğunu düşündüm.

I decided, okay, I can claim the feminist label.

Tamam, dedim, artık feminist olabilirim.

Now I tell you this --

Şimdi size bunu söylüyorum,

I tell you this at the risk of embarrassing myself,

size bunu kendimi rezil etme pahasına söylüyorum,

because I think part of the work of feminism

Çünkü, feminizm işinin birazı

is to admit that aesthetics, that beauty,

estetiğin, güzelliğin, eğlencenin

that fun do matter.

önemli olduğunu itiraf etmektir.

There are lots of very modern political movements

Kültürel trendler sayesinde

that have caught fire in no small part

büyük çapta yanıp tutuşan

because of cultural hipness.

birçok modern politik hareket var.

Anyone heard of these two guys as an example?

Bu iki şahsın adını duymuş olan var mıydı mesela?

So my feminism is very indebted to my mom's,

Yani benim feminizmim anneminkine minnettar,

but it looks very different.

ancak onunkinden çok farklı.

My mom says, "patriarchy."

Annem "Ataerkillik," der.

I say, "intersectionality."

Ben, "Değişen roller" derim.

So race, class, gender, ability,

Irk, sınıf, cinsiyet, yetenek,

all of these things go into our experiences

bunların hepsi

of what it means to be a woman.

kadın olmanın ne demek olduğuyla alakalı.

Pay equity? Yes. Absolutely a feminist issue.

Maaş tarafsızlığı? Evet. Tamamiyle bir feminist mesele.

But for me, so is immigration. (Applause)

Ancak bana göre göç de öyle.

Thank you.

Teşekkürler.

My mom says, "Protest march."

Annem "Protesto yürüyüşü," der.

I say, "Online organizing."

Ben "Online örgütlenme," derim.

I co-edit, along with a collective

Birkaç inanılmaz derecede zeki

of other super-smart, amazing women,

ve harika kadınla birlikte

a site called Feministing.com.

Feministing.com adlı bir internet sitesini yönetiyorum.

We are the most widely read feminist publication ever,

Şu ana kadar en çok okunan feminist yayınız.

and I tell you this

Size bunu söylüyorum

because I think it's really important to see

çünkü bir devamlılığın olduğunu

that there's a continuum.

görmek gerçekten önemli.

Feminist blogging is basically the 21st century version

Feminist blog yazarlığı, farkındalık yaratmanın

of consciousness raising.

21. yüzyıl versiyonu.

But we also have a straightforward political impact.

Ama bizim bir de direkt politik etkimiz var.

Feministing has been able

Feministlik yapmak Walmart raflarından

to get merchandise pulled off the shelves of Walmart.

ürün çekilmesini sağlayabildi.

We got a misogynist administrator sending us hate-mail

Bize nefret mailleri gönderen kadın düşmanı

fired from a Big Ten school.

yöneticiyi bir Big 10 okulundan kovdurduk.

And one of our biggest successes

En büyük başarılarımızdan biri

is we get mail from teenage girls in the middle of Iowa

Iowa'nın ortasında yaşayan genç kızlardan, "Jessica Simpson'ı

who say, "I Googled Jessica Simpson and stumbled on your site.

google'da arattım ve sitenize rastladım. Feminizmin erkek düşmanlığı ve

I realized feminism wasn't about man-hating and Birkenstocks."

salaş sandaletler olmadığını anladım," diyen mailler alıyor olmamız.

So we're able to pull in the next generation

Yani, yeni jenerasyonu tamamen yeni bir

in a totally new way.

yolla aramıza alabiliriz.

My mom says, "Gloria Steinem."

Annem "Gloria Steinem," der.

I say, "Samhita Mukhopadhyay,

Ben "Samhita Mukhopadhyay,

Miriam Perez, Ann Friedman,

Miriam Perez, Ann Friedman,

Jessica Valenti, Vanessa Valenti,

Jessica Valenti, Vanessa Valenti,

and on and on and on and on."

ve benzeri ve benzeri ve benzeri," derim.

We don't want one hero.

Biz tek bir kahraman istemiyoruz.

We don't want one icon.

Biz tek bir ikon istemiyoruz.

We don't want one face.

Biz tek bir yüz istemiyoruz.

We are thousands of women and men across this country

Biz, ülke çapında online yazılar yazan, toplumu

doing online writing, community organizing,

organize eden, enstitüleri tamamen değiştiren

changing institutions from the inside out --

binlerce kadın ve erkeğiz.

all continuing the incredible work

Annelerimiz ve büyükannelerimizin başlattığı

that our mothers and grandmothers started.

inanılmaz işi devam ettiren binlercesiyiz.

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkış)

Which brings me to the second paradox:

Bu beni ikinci çelişkiye getirdi:

sobering up about our smallness

birdenbire küçüklüğümüzden sıyrılıp

and maintaining faith in our greatness

büyüklüğümüze olan inancımızı

all at once.

devam ettirmek.

Many in my generation --

Benim jenerasyonumun çoğu -

because of well-intentioned parenting and self-esteem education --

iyi niyetli aile eğitimi ve haysiyet öğretimi yüzünden -

were socialized to believe

birer küçük kar tanesi

that we were special little snowflakes --

olduğumuza inanarak topluma karıştık,

(Laughter)

(Kahkaha)

who were going to go out and save the world.

ki güya gidip dünyayı kurtaracaktık.

These are three words many of us were raised with.

Bunlar birlikte büyütüldüğümüz üç sözcük.

We walk across graduation stages,

Abartılı beklentilerimizle mezuniyet

high on our overblown expectations,

koridorlarında yürüyoruz ve

and when we float back down to earth,

gerçek dünyaya geri döndüğümüzde

we realize we don't know what the heck it means

fark ediyoruz ki

to actually save the world anyway.

dünyayı kurtarmanın ne demek olduğunu bile bilmiyoruz.

The mainstream media often paints my generation

Ana akım medya benim jenerasyonumu genellikle

as apathetic,

umursamaz olarak tasvir eder.

and I think it's much more accurate

Bence şaşkın olduğumuzu söylemek

to say we are deeply overwhelmed.

daha doğru olur.

And there's a lot to be overwhelmed about, to be fair --

Açıkçası kafamızı karıştıracak çok şey var;

an environmental crisis,

çevresel kriz,

wealth disparity in this country

1928'den beri gördüğümüzün aksine

unlike we've seen since 1928,

ülkedeki gelir eşitsizliği,

and globally,

ve tamamen ahlakdışı ve devam eden

a totally immoral and ongoing wealth disparity.

global gelir eşitsizliği.

Xenophobia's on the rise. The trafficking of women and girls.

Yabancı düşmanlığı yükselişte - kadın ve kız ticareti de öyle.

It's enough to make you feel very overwhelmed.

Bunlar kafanızı karıştırmaya yeter.

I experienced this firsthand myself

2002 yılında Barnard College'tan mezun olduğumda

when I graduated from Barnard College in 2002.

bunu bizzat kendim yaşadım.

I was fired up; I was ready to make a difference.

Çok hevesliydim, farklılık yaratmaya hazırdım.

I went out and I worked at a non-profit,

Gidip STK'larda çalıştım,

I went to grad school, I phone-banked,

yükseklisans yaptım, telefon bankacılığı yaptım,

I protested, I volunteered,

protesto ettim, gönüllü oldum,

and none of it seemed to matter.

ama hiçbirisi bir işe yarıyormuş gibi görünmüyordu.

And on a particularly dark night

2004 aralığının kapakara bir gecesinde,

of December of 2004,

ailemle karşılıklı oturdum

I sat down with my family,

ve giderek hayal kırıklığına

and I said that I had become very disillusioned.

uğradığımı söyledim.

I admitted that I'd actually had a fantasy -- kind of a dark fantasy --

Dünyada yanlış giden her şeyi

of writing a letter

kağıda döktükten sonra, kendimi Beyaz Saray merdivenlerinde

about everything that was wrong with the world

ateşe vermek gibi bir düşüncemin

and then lighting myself on fire

- bir nevi karanlık fantazimin -

on the White House steps.

olduğunu itiraf ettim.

My mom

Annem

took a drink of her signature Sea Breeze,

her zaman içtiği kokteylinden bir yudum aldı,

her eyes really welled with tears,

gözleri dolmuştu,

and she looked right at me and she said,

ve bana bakarak şöyle dedi,

"I will not stand

"Umutsuzluğunun

for your desperation."

önünde durmayacağım.

She said, "You are smarter, more creative

"Bundan daha zeki, daha yaratıcı,

and more resilient than that."

ve daha dirençlisin," dedi.

Which brings me to my third paradox.

Bu da beni üçüncü çelişkiye getiriyor.

Growing up is about aiming to succeed wildly

Büyümek, çok şey başarmayı hedeflemek ve

and being fulfilled by failing really well.

güzelce bir dibe vurup bununla tatmin olmaktır.

(Laughter)

(Kahkaha)

(Applause)

(Alkış)

There's a writer I've been deeply influenced by, Parker Palmer,

Derinden etkilendiğim bir yazar, Parker Palmer,

and he writes that many of us are often whiplashed

şöyle yazar; Birçoğumuz genellikle

"between arrogant overestimation of ourselves

"benliğimizi kibirli bir şekilde abartma

and a servile underestimation of ourselves."

ve benliğimizi köle gibi hakir görme" arasında gidip geliyoruz.

You may have guessed by now,

Tatmin etmiş olacağınız üzre,

I did not light myself on fire.

kendimi ateşe vermedim.

I did what I know to do in desperation, which is write.

Umutsuzken yapılması gerekeni yaptım - yazmak.

I wrote the book I needed to read.

Okumam gereken kitabı yazdım.

I wrote a book about eight incredible people

Bu ülkenin her yerinde

all over this country

sosyal adalet görevi yapan sekiz inanılmaz

doing social justice work.

insan hakkında bir kitap yazdım.

I wrote about Nia Martin-Robinson,

Detroit'in ve iki sivil hak aktivistinin kızı,

the daughter of Detroit and two civil rights activists,

hayatını çevresel adalete

who's dedicating her life

adayan Nia Martin-Robinson

to environmental justice.

hakkında yazdım.

I wrote about Emily Apt

Yapabileceği en asil şeyin refah sisteminde sosyal görevli

who initially became a caseworker in the welfare system

olarak çalışmak olduğuna karar veren

because she decided that was the most noble thing she could do,

fakat hemen sonrasında hem bu işi sevmediğinin

but quickly learned, not only did she not like it,

hem de bu işte iyi olmadığının farkına varan

but she wasn't really good at it.

Emily Apt hakkında yazdım.

Instead, what she really wanted to do was make films.

Onun gerçekten yapmayı istediği şey film çekmekti.

So she made a film about the welfare system

Bu yüzden refah sistemi hakkında bir film yaptı

and had a huge impact.

ve çok büyük bir etki yarattı.

I wrote about Maricela Guzman, the daughter of Mexican immigrants,

Üniversite masraflarını karşılayabilmek için orduya katılan

who joined the military so she could afford college.

Meksikalı göçmen bir ailenin kızı Maricela Guzman hakkında yazdım.

She was actually sexually assaulted in boot camp

Acemi birliğinde cinsel saldırıya uğradı

and went on to co-organize a group

ve Asker Kadınların Eylem Ağı adında bir grubun

called the Service Women's Action Network.

kurulmasına yardım etti.

What I learned from these people and others

Bu ve bu gibi insanlardan, yüce emellerine ulaşmaktaki

was that I couldn't judge them

başarısızlıklarını baz alarak

based on their failure to meet their very lofty goals.

onları yargılayamayacağımı öğrendim.

Many of them are working in deeply intractable systems --

Birçoğu çok çetrefilli sistemlerle çalışıyor;

the military, congress,

ordu, meclis,

the education system, etc.

eğitim sistemi, vb.

But what they managed to do within those systems

Ancak, bu sistemlerin içinde yapmayı başardıkları

was be a humanizing force.

şey uygarlaştırıcı bir güçtü.

And at the end of the day,

Günün sonunda,

what could possibly be more important than that?

bundan daha önemli ne olabilir?

Cornel West says, "Of course it's a failure.

"Bu tabi ki bir başarısızlık.

But how good a failure is it?"

Ama ne güzel bir başarısızlık değil mi?" der Cornel West.

This isn't to say we give up our wildest, biggest dreams.

Bu en çılgın, en büyük hayallerimizden vazgeçelim demek değil.

It's to say we operate on two levels.

İki seviyede çalışalım demek.

On one,

Birincisinde,

we really go after changing these broken systems

kendimizi içinde bulduğumuz

of which we find ourselves a part.

o çarpık sistemlerin peşinden gidelim.

But on the other, we root our self-esteem

Diğerinde ise, bir başkasının gününü

in the daily acts of trying to make one person's day

daha kolaylaştırma, daha adilleştirme çabalarıyla

more kind, more just, etc.

haysiyetimizi koruyalım.

So when I was a little girl,

Küçükken

I had a couple of very strange habits.

birkaç garip alışkanlığım vardı.

One of them was

Mesela bir tanesi

I used to lie on the kitchen floor of my childhood home,

çocukluğumun geçtiği evin mutfağında

and I would suck the thumb of my left hand

yere uzanır, bir yandan sol elimin baş parmağını emip

and hold my mom's cold toes with my right hand.

bir yandan sağ elimle annemin soğuk ayak parmaklarını tutardım.

(Laughter)

(Kahkaha)

I was listening to her talk on the phone, which she did a lot.

Telefon konuşmalarını dinlerdim ki telefonda çok konuşurdu.

She was talking about board meetings,

Yönetim kurulu toplantılarından bahsederdi,

she was founding peace organizations,

barış organizasyonları yapardı,

she was coordinating carpools, she was consoling friends --

araba paylaşımları ayarlardı, arkadaşlarını teselli ederdi.

all these daily acts of care and creativity.

Tüm bunlar günlük bakım ve yaratıcılık aktiviteleriydi.

And surely, at three and four years old,

Şüphesiz ki 3-4 yaşlarındaki ben

I was listening to the soothing sound of her voice,

onun yatıştırıcı ses tonunu dinliyordum.

but I think I was also getting my first lesson in activist work.

Ancak, bir yandan da aktivist çalışmalardaki ilk dersimi alıyordum sanırım.

The activists I interviewed

Röportaj yaptığım aktivistlerin

had nothing in common, literally, except for one thing,

hiçbir ortak yanı yoktu. Bir şey hariç!

which was that they all cited their mothers

Hepsi de en büyük ve önemli aktivist etkinin

as their most looming and important

annelerinden geldiğini

activist influences.

söylüyordu.

So often, particularly at a young age,

Bu yüzden, sık sık, özellikle de erken yaşlarda,

we look far afield

anlamlı hayat örneklerini uzaklarda ararız

for our models of the meaningful life,

ama bazen bu örnek alınası insanlar

and sometimes they're in our own kitchens,

kendi mutfaklarımızda, telefonla konuşanlar,

talking on the phone, making us dinner,

bize yemek hazırlayanlar,

doing all that keeps the world going around and around.

dünyanın dönmesini sağlayan şeyleri yapanlardır.

My mom and so many women like her

Annem ve benzeri birçok kadın bana

have taught me that life is not about glory,

hayatın, zafer veya kesinlik

or certainty, or security even.

ve hatta emniyetle ilgili olmadığını öğretti.

It's about embracing the paradox.

Hayat çelişkileri kucaklamaktır.

It's about acting in the face of overwhelm.

Hayat şaşkınlık karşısında hareket edebilmektir,

And it's about loving people really well.

ve hayat, insanları gerçekten sevmektir.

And at the end of the day,

Günün sonunda,

these things make for a lifetime

bizi mücadele ve ödül dolu bir hayata

of challenge and reward.

götüren bunlar olacaktır.

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkış)