Courtney Martin: Reinventing feminism

Translator: Weaw J. Reviewer: Sritala Dhanasarnsombut

So I was born

วันที่ฉันเกิด

on the last day

เป็นวันสุดท้าย

of the last year of the '70s.

ของปีสุดท้ายในยุคปี 70

I was raised on "Free to be you and me" --

ฉันเติบโตขึ้นมาพร้อมกับคำพูดที่ว่า "อิสระที่เป็นเธอและเป็นฉัน"

(cheering)

(เสียงเชียร์)

hip-hop --

ฮิป ฮอป

not as many woohoos for hip-hop in the house.

ไม่ค่อยมีเสียงเชียร์ วู้ ฮู สำหรับฮิป ฮอป ในที่นี้น่ะ

Thank you. Thank you for hip-hop --

ขอบคุณค่ะ ขอบคุณสำหรับ ฮิป ฮอป

and Anita Hill.

และท้ายสุด อนิต้า ฮิลล์

(Cheering)

(เสียงเชียร์)

My parents were radicals --

พ่อแม่ฉันเป็นพวกหัวรุนแรง

(Laughter)

(หัวเราะ)

who became,

ซึ่งต่อมากลายเป็น

well, grown-ups.

ผู้ใหญ่ที่ดี

My dad facetiously says,

พ่อฉันพูดอย่างขำ ๆ ว่า

"We wanted to save the world,

"เราต้องการรักษาโลกนี้ไว้

and instead we just got rich."

แต่เราเกิดรวยขึ้นมาซะอย่างนั้น"

We actually just got "middle class"

จริง ๆ แล้ว เราเป็นคนชนชั้นกลาง

in Colorado Springs, Colorado,

ที่โคโลราโดสปริงค์ โคโลราโด

but you get the picture.

พวกคุณคงจะมองภาพออกน่ะ

I was raised with a very heavy sense

ฉันถูกเลี้ยงท่ามกลางกลิ่นอายของความหนักหน่วง

of unfinished legacy.

ในสิ่งที่ทำไม่สำเร็จของคนรุ่นก่อน ๆ

At this ripe old age of 30,

และในขณะที่ชั้นกำลังอยู่ในวัยที่สุกงอมของช่วงอายุ 30

I've been thinking a lot about what it means to grow up

ฉันได้ครุ่นคิดอย่างหนักเกี่ยวกับการหาความหมายของการเติบโต

in this horrible, beautiful time,

ท่ามกลางเวลาที่เลวร้ายและสวยงามนี้

and I've decided, for me,

แล้วฉันก็ได้ตัดสินใจ สำหรับตัวชั้น

it's been a real journey and paradox.

มันเป็นการเดินทางอย่างแท้จริงและขัดแย้งมาก

The first paradox

ในความขัดแย้งอันที่หนึ่ง

is that growing up is about rejecting the past

ในการเติบโตขึ้นนั้นมันเกี่ยวกับการปฏิเสธเรื่องราวของอดีต

and then promptly reclaiming it.

และหลังจากนั้นก็ทวงถามมันคืนอย่างทันควันนั้นหรือ

Feminism was the water I grew up in.

นักสิทธิสตรีนิยมเป็นเหมือนกับแอ่งน้ำที่ชั้นเติบโตขึ้นมา

When I was just a little girl,

เมื่อตอนที่ชั้นเป็นเด็กตัวเล็ก ๆ

my mom started what is now

แม่ของชั้นได้ก่อตั้งสิ่งซึ่งตอนนี้ถือว่า

the longest-running women's film festival in the world.

เป็นเทศกาลหนังของผู้หญิงที่ดำเนินงานมายาวนานที่สุดในโลก

So while other kids were watching sitcoms and cartoons,

ในขณะที่เด็กคนอื่น ๆ ดูละครตลกหรือการ์ตูน

I was watching very esoteric documentaries

ฉันกลับกำลังดูสารคดีที่รู้กันในวงจำกัด

made by and about women.

ซึ่งจัดทำขึ้นโดยผู้หญิงและเพื่อผู้หญิง

You can see how this had an influence.

คุณคงมองเห็นว่าสิ่งเหล่านี้มีผลกระทบอย่างไรกับฉัน

But she was not the only feminist in the house.

แต่แม่ไม่ใช่นักสิทธิสตรีนิยมคนเดียวในบ้านหรอกน่ะ

My dad actually resigned

พ่อของฉัน จริง ๆ แล้วได้ลาออก

from the male-only business club in my hometown

จากคลับธุรกิจสำหรับผู้ชายที่บ้านเกิดของฉัน

because he said he would never be part of an organization

พ่อให้เหตุผลว่าพ่อไม่สามารถเป็นส่วนหนึ่งขององค์กร

that would one day welcome his son, but not his daughter.

ที่วันหนึ่งจะต้อนรับลูกชายของฉันแต่ไม่ต้อนรับลูกสาวฉัน

(Applause)

(ปรบมือ)

He's actually here today.

วันนี้ท่านก็อยู่ที่นี่ด้วย

(Applause)

(ปรบมือ)

The trick here

เรื่องของเรื่องก็คือ

is my brother would become an experimental poet,

น้องชายของฉันได้กลายเป็นนักกวีร่ายประสบการณ์

not a businessman,

ไม่ใช่นักธุรกิจ

but the intention was really good.

แต่ว่าความตั้งใจแรกก็ดีมาก ๆ น่ะ

(Laughter)

(หัวเราะ)

In any case, I didn't readily claim the feminist label,

อย่างไรก็ตาม ฉันไม่ได้แขวนป้ายนักสิทธิสตรีนิยมแต่อย่างใด

even though it was all around me,

ถึงแม้ว่ามันจะรายล้อมอยู่รอบตัวฉันก็ตาม

because I associated it with my mom's women's groups,

เพราะว่าฉันได้เห็นและพูดคุยกับผู้หญิงหลาย ๆ คนในกลุ่มของแม่ฉัน

her swishy skirts and her shoulder pads --

กระโปรงทรงสุ่มและเสื้อเสริมไหล่เหล่านั้น

none of which had much cachet

ซึ่งไม่มีชิ้นไหนดูน่าสนใจเลย

in the hallways of Palmer High School

ในทางเดินของโรงเรียนพาล์มเมอร์ไฮสคูล

where I was trying to be cool at the time.

ที่ืที่ฉันพยายามทำตัวให้เท่ห์ในขณะนั้น

But I suspected there was something really important

แต่ฉันก็สังเกตได้ว่ามีบางสิ่งที่ดูจะสำคัญมาก ๆ อยู่

about this whole feminism thing,

ในเรื่องเกี่ยวกับนักสิทธิสตรีนิยมเหล่านี้

so I started covertly tiptoeing into my mom's bookshelves

ชั้นเลยค่อย ๆ ย่องเข้าไปที่ชั้นหนังสือของแม่

and picking books off and reading them --

เลือกหนังสือมาบางเล่มแล้วก็เริ่มอ่านมัน

never, of course, admitting that I was doing so.

ซึ่งแน่นอนฉันไม่เคยยอมรับว่าได้อ่านมัน

I didn't actually claim the feminist label

ฉันไม่ได้เรียกร้องแขวนป้ายว่าชั้นเป็นนักสิทธิสตรีนิยม

until I went to Barnard College

จนกระทั่งเข้าเรียนที่วิทยาลัยบาร์นาน์ด

and I heard Amy Richards and Jennifer Baumgardner speak for the first time.

แล้วได้ฟัง เอมี่ ริชาร์ด และ เจนนิเฟอร์ เบอร์นการ์ดเนอร์พูดเป็นครั้งแรก

They were the co-authors of a book called "Manifesta."

พวกเขาเป็ผู้แต่งร่วมกันของหนังสือชื่อ "มานิเฟตต้า"

So what very profound epiphany, you might ask,

คุณอาจจะถามว่าแล้วอะไรกันล่ะ

was responsible for my feminist click moment?

ที่ทำให้ฉันคลิ๊กกับนักสิทธิสตรีนิยม

Fishnet stockings.

ถุงน่องตาข่าย

Jennifer Baumgardner was wearing them.

เจนนิเฟอร์ เบอร์นการ์ดเนอร์สวมใส่ในตอนนั้น

I thought they were really hot.

ฉันคิดว่ามันเซ็กซี่มากเลยน่ะ

I decided, okay, I can claim the feminist label.

แล้วฉันก็ตัดสินใจได้ โอเค ฉันจะแขวนป้ายนักสิทธิสตรีนิยม

Now I tell you this --

เอาล่ะ ฉันจะเล่าให้พวกคุณฟัง

I tell you this at the risk of embarrassing myself,

ฉันกำลังเล่าเรื่องที่เสี่ยงต่อการทำให้ฉันขายหน้ามากเลย

because I think part of the work of feminism

เพราะฉันคิดว่าส่วนหนึ่งของงานนักสิทธิสตรีนิยมนั้น

is to admit that aesthetics, that beauty,

คือการยอมรับในเรื่องของความงาม ความสวย

that fun do matter.

และเรื่องสนุก ๆ ทั้งหลาย

There are lots of very modern political movements

ในตอนนั้นมีการเคลื่อนไหวทางสังคมสมัยใหม่อย่างมากมาย

that have caught fire in no small part

ซึ่งได้แพร่หลายในเวลาอันสั้น

because of cultural hipness.

เพราะวัฒนธรรมของฮิปปี้

Anyone heard of these two guys as an example?

ตัวอย่างเช่น มีใครเคยได้ยินเรื่องของผู้ชายสองคนนี้บ้าง

So my feminism is very indebted to my mom's,

ความเป็นนักสิทธิสตรีนิยมในตัวฉันนั้นมาจากแม่

but it looks very different.

แต่ดูแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

My mom says, "patriarchy."

แม่พูดว่า "การปกครองแบบพ่อปกครองลูก"

I say, "intersectionality."

ส่วนฉันพูดว่า "ทฤษฎีวิพากษ์"

So race, class, gender, ability,

ในเรื่อง สีผิว ชนชั้น เพศสภาพ และความสามารถ

all of these things go into our experiences

สิ่งต่าง ๆ เหล่านี้เข้ามาอยู่ในประสบการณ์ของพวกเรา

of what it means to be a woman.

เพื่อแสดงว่าอะไรคือความหมายของการเป็นผู้หญิง

Pay equity? Yes. Absolutely a feminist issue.

ค่าจ้างที่เท่าเทียมกันนะหรือ แน่นอน อันนี้เป็นประเด็นของสิทธิสตรีนิยม

But for me, so is immigration. (Applause)

แต่สำหรับฉัน การย้ายถิ่นก็เป็นเช่นเดียวกัน

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

My mom says, "Protest march."

แม่จะพูดว่า "เดินประท้วง"

I say, "Online organizing."

ฉันว่า "การจัดกลุ่มออนไลน์"

I co-edit, along with a collective

ฉันร่วมเขียนและรวบรวม

of other super-smart, amazing women,

ร่วมกับผู้หญิงหลายคนที่ฉลาดเป็นกรดและน่าทึ่งมาก

a site called Feministing.com.

ในเว็บไซต์ชื่อ Feministing.com

We are the most widely read feminist publication ever,

พวกเราเป็นสิ่งพิมพ์เรื่องสิทธิสตรีนิยมที่ได้รับการอ่านอย่างแพร่หลายมากที่สุด

and I tell you this

และฉันขอบอกคุณว่า

because I think it's really important to see

เพราะฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องสำคัญมากที่จะต้องมองให้เห็น

that there's a continuum.

ว่ามันมีความสำเร็จอย่างต่อเนื่อง

Feminist blogging is basically the 21st century version

บล็อกของนักสิทธิตรีนิยมเป็นเวอร์ชั่นแห่งยุคทศวรรษที่ 21

of consciousness raising.

ของการสร้างความตระหนักในเรื่องนี้

But we also have a straightforward political impact.

แต่เราก็ยังมีการสร้างผลกระทบทางการเมืองอย่างตรงไปตรงมา

Feministing has been able

สิทธิสตรีนิยมสามารถ

to get merchandise pulled off the shelves of Walmart.

นำเอาสินค้าลงมาจากชั้นขายของในวอล์ลมาร์ทได้

We got a misogynist administrator sending us hate-mail

พวกเราทำให้กลุ่มคนที่ต่อต้านและเกลียดนักสิทธิสตรีนิยมที่ส่งจดหมายโกรธแค้นมาให้เรา

fired from a Big Ten school.

ถูกไล่ออกจากโรงเรียนใหญ่ ๆ 10 แห่ง

And one of our biggest successes

และหนึ่งในความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ของเรา

is we get mail from teenage girls in the middle of Iowa

คือการได้รับจดหมายจากวัยรุ่นผู้หญิงคนหนึ่งจากรัฐไอโอว่า

who say, "I Googled Jessica Simpson and stumbled on your site.

เธอบอกว่า "ฉันกูเกิล คำว่าเจสสิก้า ซิมส์สัน แล้วฉันเจอเวปไซต์ของคุณ

I realized feminism wasn't about man-hating and Birkenstocks."

แล้วฉันก็ได้รู้ว่านักสิทธิสตรีนิยมไม่ได้หมายถึงการเกลียดแค้นผู้ชายหรือพวกฮิปปี้เสมอไป"

So we're able to pull in the next generation

และนี่เองที่พวกเราสามารถดึงเอาคนรุ่นใหม่

in a totally new way.

ในรูปแบบใหม่อย่างสิ้นเชิง

My mom says, "Gloria Steinem."

แม่พูดว่า "กลอเรีย สไตน์เนม"

I say, "Samhita Mukhopadhyay,

ฉันพูดว่า "แซมฮิต้า มุโคพัดเย่

Miriam Perez, Ann Friedman,

มิเรียม เปเรซ แอน ฟรีดแมน

Jessica Valenti, Vanessa Valenti,

เจสสิก้า วาเลนติ วาเนสซ่า วาเลนติ

and on and on and on and on."

และก็อีกมากมายหลายคน

We don't want one hero.

พวกเราไม่ต้องการฮีโร่เพียงคนเดียว

We don't want one icon.

เราไม่ต้องการบุคคลสำคัญเพียงคนเดียว

We don't want one face.

เราไม่ต้องการเพียงหน้าเดียว

We are thousands of women and men across this country

พวกเรามีผู้หญิงและผู้ชายเป็นพัน ๆ ทั่วประเทศ

doing online writing, community organizing,

ที่เขียนออนไลน์ ก่อตั้งชุมชน

changing institutions from the inside out --

เปลี่ยนแปลงสถาบันจากภายในสู่ภายนอก

all continuing the incredible work

ทุก ๆ คนกำลังทำงานที่น่าอัศจรรย์

that our mothers and grandmothers started.

ซึ่งเป็นงานที่เหล่าแม่ ๆ และ ย่ายายของเราได้เริ่มไว้

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(ปรบมือ)​

Which brings me to the second paradox:

ซึ่งนำฉันมาถึงข้อขัดแย้งที่สอง

sobering up about our smallness

เลิกพูดถึงความกระจิดริดของเรา

and maintaining faith in our greatness

และยังคงความเชื่อมั่นในความยิ่งใหญ่ของเรา

all at once.

ทุก ๆ สิ่งในคราเดียว

Many in my generation --

มีคนอีกมากมายในรุ่นฉัน

because of well-intentioned parenting and self-esteem education --

ที่เกิดมาจากการเลี้ยงดูอย่างประสงค์ดีของพ่อแม่และการศึกษาที่เพิ่มความเป็นตัวตน

were socialized to believe

ที่กรอบสังคมสร้างให้เราเชื่อว่า

that we were special little snowflakes --

ว่าพวกเราเป็นเกล็ดหิมะเล็ก ๆ ที่แสนพิเศษ

(Laughter)

(หัวเราะ)

who were going to go out and save the world.

ที่จะก้าวออกไปช่วยโลกนี้ได้

These are three words many of us were raised with.

สามคำนี้ที่เราเติบโตมากับมัน

We walk across graduation stages,

พวกเราก้าวผ่านเวทีจบการศึกษา

high on our overblown expectations,

ที่ตั้งตระหง่านได้ด้วยความคาดหวังอันยิ่งใหญ่

and when we float back down to earth,

และเมื่อเราลอยกลับลงมายังพื้นดิน

we realize we don't know what the heck it means

พวกเราก็ตระหนักว่าเราไม่รู้เลยว่าสิ่งนั้นหมายความว่าอะไร

to actually save the world anyway.

ว่าจริง ๆ แล้วจะช่วยโลกได้อย่างไร

The mainstream media often paints my generation

สื่อต่าง ๆ มักจะป้ายสีคนรุ่นของฉันให้เป็น

as apathetic,

รุ่นที่ไม่ค่อยสนใจเรื่องราวใด ๆ

and I think it's much more accurate

และฉันก็คิดว่านั่นเป็นสิ่งที่ค่อนข้างจะถูกต้อง

to say we are deeply overwhelmed.

ที่จะบอกว่าพวกเรานั้นถูกห้อมล้อมไปด้วยสิ่งเหล่านั้น

And there's a lot to be overwhelmed about, to be fair --

และยังมีอีกมากมายที่จะให้รับรู้ ถ้าจะให้ถูกต้อง

an environmental crisis,

ก็อย่างเช่น วิกฤติสิ่งแวดล้อม

wealth disparity in this country

ความเหลื่อมล้ำทางสังคมในประเทศนี้

unlike we've seen since 1928,

ไม่เหมือนกับที่เราเห็นในปี 1928

and globally,

และวิกฤติทั่วโลก

a totally immoral and ongoing wealth disparity.

ความเหลื่อมล้ำที่ขาดศีลธรรมและยังมีอย่างต่อเนื่อง

Xenophobia's on the rise. The trafficking of women and girls.

การเพ่ิ่มขึ้นของโรคหวาดกลัวชาวต่างชาติ การค้ามนุษย์ในผู้หญิงและเด็กสาว

It's enough to make you feel very overwhelmed.

มันเพียงพอที่จะทำให้คุณรู้สึกมากมายอย่างล้นหลาม

I experienced this firsthand myself

ฉันมีประสบการณ์โดยตรงในเรื่องนี้

when I graduated from Barnard College in 2002.

เมื่อฉันจบการศึกษาจากวิทยาลัยเบอร์นาร์ดในปี 2002

I was fired up; I was ready to make a difference.

ฉันเต็มเปี่ยมได้ด้วยแรงปรารถนาอันแรงกล้า พร้อมที่จะเปลี่ยนแปลง

I went out and I worked at a non-profit,

ฉันก้าวออกไปและทำงานกันองค์กรไม่แสวงหาผลกำไร

I went to grad school, I phone-banked,

เรียนต่อปริญญาโท ร่วมกลุ่มศูนย์สื่อสาร

I protested, I volunteered,

เข้ากลุ่มประท้วง เป็นอาสาสมัคร

and none of it seemed to matter.

และสิ่งเหล่านั้นดูไม่มีประโยชน์อะไรเลย

And on a particularly dark night

และในดึกคืนหนึ่ง

of December of 2004,

ในเดือนธันวาคม 2004

I sat down with my family,

ฉันนั่งลงพร้อมกับครอบครัว

and I said that I had become very disillusioned.

และฉันก็พูดว่าฉันได้ความกระจ่างแล้ว

I admitted that I'd actually had a fantasy -- kind of a dark fantasy --

ฉันยอมรับว่าฉันมีความนึกฝันอย่างหนึ่ง ความนึกฝันสีดำ

of writing a letter

ที่จะเขียนจดหมาย

about everything that was wrong with the world

เกี่ยวกับสิ่งที่ผิดพลาดในโลกใบนี้

and then lighting myself on fire

แล้วก็จุดไฟเผาตัวเอง

on the White House steps.

ที่ขั้นบันไดของทำเนียบขาว

My mom

แม่ของฉัน

took a drink of her signature Sea Breeze,

ดื่มเครื่องดื่มโปรดของเธอ ซีบรีส

her eyes really welled with tears,

ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา

and she looked right at me and she said,

เธอมองตรงมาที่ฉันและพูดว่า

"I will not stand

"ฉันจะไม่ทน

for your desperation."

ต่อความท้อแท้ของเธอ"

She said, "You are smarter, more creative

แม่พูดว่า "เธอฉลาดกว่านั้น มีความคิดสร้างสรรค์มากมาย

and more resilient than that."

และก็ดื้อรั้นมากกว่านั้น"

Which brings me to my third paradox.

คำพูดนั้นพาฉันมาที่ความขัดแย้งของที่สาม

Growing up is about aiming to succeed wildly

การเติบโตขึ้นหมายถึงความสำเร็จอันกว้างขวาง

and being fulfilled by failing really well.

และทำได้โดยการผิดพลาดอย่างดีเยี่ยม

(Laughter)

(หัวเราะ)

(Applause)

(ปรบมือ)​

There's a writer I've been deeply influenced by, Parker Palmer,

มีนักเขียนคนหนึ่งซึ่งมีอิทธิพลกับฉันมาก พาร์กเกอร์ พาร์มเมอร์

and he writes that many of us are often whiplashed

และเขาเขียนว่าพวกเราหลายคนถูกตีตรา

"between arrogant overestimation of ourselves

"ระหว่างความหยิ่งผยอง ยกย่องตัวเองมากเกินไป

and a servile underestimation of ourselves."

และการยอมรับในการดูถูกตัวเองต่ำเกินไป"

You may have guessed by now,

ตอนนี้พวกคุณอาจจะเดาได้ว่า

I did not light myself on fire.

ฉันไม่ได้จุดไฟเผาตัวเอง

I did what I know to do in desperation, which is write.

ฉันทำในสิ่งที่ฉันทำเมื่อท้อแท้ นั่นคือการเขียน

I wrote the book I needed to read.

ฉันเขียนหนังสือที่ฉันจำเป็นต้องอ่าน

I wrote a book about eight incredible people

ฉันเขียนหนังสือเกี่ยวกับคนที่น่าทึ่งแปดคน

all over this country

ที่อยู่ทั่วประเทศ

doing social justice work.

ผู้ซึ่งทำงานเกี่ยวกับความยุติธรรมในสังคม

I wrote about Nia Martin-Robinson,

ฉันเขียนเกี่ยวกับ เนีย มาร์ติน-โรบินสัน

the daughter of Detroit and two civil rights activists,

ลูกสาวของนักสิทธินิยมในดีทรอยต์

who's dedicating her life

ผู้ซึ่งทุ่มเทชีวิตของเธอ

to environmental justice.

ในการสร้างความยุติธรรมในสิ่งแวดล้อม

I wrote about Emily Apt

ฉันเขียนเกี่ยวกับ อีมิลี่ แอปท์

who initially became a caseworker in the welfare system

ผู้ซึ่งเริ่มจากการเป็นนักสังคมสงเคราะห์ในระบบสวัสดิการ

because she decided that was the most noble thing she could do,

และเพราะว่าเธอทุ่มเทในสิ่งที่แสนประเสริฐในสิ่งที่เธอทำ

but quickly learned, not only did she not like it,

แต่ได้เรียนรู้อย่างรวดเร็วว่าไม่เพียงแต่ว่าเธอไม่ชอบมัน

but she wasn't really good at it.

แต่เธอก็ทำมันได้ไม่ดีพอด้วยซ้ำ

Instead, what she really wanted to do was make films.

ทั้ง ๆ ที่สิ่งที่เธอต้องการจะทำคือการสร้างหนัง

So she made a film about the welfare system

ฉะนั้นเธอจึงสร้่างหนังเกี่ยวกับระบบสวัสดิการ

and had a huge impact.

ที่สร้างผลกระทบอย่างมากมายในเวลาต่อมา

I wrote about Maricela Guzman, the daughter of Mexican immigrants,

ฉันเขียนเกี่ยวกับ มาริเซล่า กู๊ซแมน ลูกสาวผู้อพยพชาวเม็กซิกัน

who joined the military so she could afford college.

ผู้ซึ่งเข้าร่วมในกองทหารเพื่อส่งตัวเองเรียนหนังสือ

She was actually sexually assaulted in boot camp

เธอถูกทำร้ายทางเพศในค่ายทหาร

and went on to co-organize a group

และต่อมาได้ร่วมก่อตั้งกลุ่ม

called the Service Women's Action Network.

ที่เรียกว่า Service Women's Action Network (เครือข่ายปฏิบัติการเพื่อผู้หญิง)

What I learned from these people and others

สิ่งที่ฉันได้เรียนรู้ว่าคนเหล่านี้และคนอื่น ๆ

was that I couldn't judge them

คือว่าฉันไม่สามารถตัดสินพวกเขา

based on their failure to meet their very lofty goals.

จากความล้มเหลวในการไปไม่ถึงเป้าหมายที่พวกเขาวางไว้

Many of them are working in deeply intractable systems --

หลาย ๆ คนทำงานในระบบที่ไม่สามารถติดตามได้

the military, congress,

ในกองทหาร ในสภา

the education system, etc.

ในระบบการศึกษา และอีกมากมาย

But what they managed to do within those systems

แต่สิ่งที่พวกเขาสามารถจัดการทำได้ในระบบเหล่านั้น

was be a humanizing force.

คือการเป็นแรงพลังของมนุษย์

And at the end of the day,

และท้ายสุดของแต่ละวัน

what could possibly be more important than that?

มันจะมีอะไรที่สำคัญมากกว่านั้นหล่ะ

Cornel West says, "Of course it's a failure.

คอร์เนล เวสท์กล่าวว่า "แน่นอน มันเป็นความล้มเหลว

But how good a failure is it?"

แต่มันเป็นความล้มเหลวที่ดีขนาดไหนล่ะ"

This isn't to say we give up our wildest, biggest dreams.

นี่ไม่ใช่การบอกให้เรายอมแพ้กับความฝันที่บ้าบิ่นและยิ่งใหญ่ของเรา

It's to say we operate on two levels.

มันบอกว่าให้เราทำมันในสองระดับ

On one,

หนึ่งคือ

we really go after changing these broken systems

เราต้องทำตามระบบที่แย่ ๆ เหล่านี้

of which we find ourselves a part.

ที่ ๆ เราพบตัวเองเป็นส่วนหนึ่งของมัน

But on the other, we root our self-esteem

และอีกด้านหนึ่ง เราวางรากความเป็นตัวตนของเรา

in the daily acts of trying to make one person's day

ในกิจวัตรประจำวันที่พยายามทำวัน ๆ หนึ่งของคน ๆ หนึ่ง

more kind, more just, etc.

ใส่ใจให้มากขึ้น ให้มีความยุติธรรมมากขึ้น และ อีกมากมาย

So when I was a little girl,

เมื่อตอนที่ฉันเป็นเด็กน้อย

I had a couple of very strange habits.

ฉันมีนิสัยประหลาด ๆ อยู่ สองสามอย่าง

One of them was

อย่างหนึ่งก็คือ

I used to lie on the kitchen floor of my childhood home,

ฉันชอบนอนบนพื้นครัวของบ้านเก่าสมัยเด็ก

and I would suck the thumb of my left hand

อมหัวแม่มือซ้ายของตัวเอง

and hold my mom's cold toes with my right hand.

และจับนิ้วเท้าอันเย็นเฉียบของแม่ในมือขวา

(Laughter)

(หัวเราะ)

I was listening to her talk on the phone, which she did a lot.

ฉันจะฟังแม่พูดทางโทรศัพท์ซึ่งเธอทำบ่อย ๆ มาก

She was talking about board meetings,

เธอจะพูดถึงการประชุมคณะกรรมการ

she was founding peace organizations,

เธอพบองค์กรเพื่อสันติภาพ

she was coordinating carpools, she was consoling friends --

ที่ซึ่งเธอจัดการการนั่งรถไปด้วยกัน เธอเป็นเพื่อนผู้รับฟัง

all these daily acts of care and creativity.

กิจวัตรประจำวันที่แสนห่วงใยและสร้างสรรค์เหล่านี้

And surely, at three and four years old,

และก็แน่นอน ในตอนอายุเพียงสามและสี่ปี

I was listening to the soothing sound of her voice,

ฉันได้รับฟังเสียงอันอ่อนหวานและไพเราะของเธอ

but I think I was also getting my first lesson in activist work.

แต่ฉํนก็คิดได้ว่าฉันได้รับบทเรียนครั้งแรกของการทำงานเพื่อสังคม

The activists I interviewed

นักสังคมนิยมที่ชั้นได้สัมภาษณ์

had nothing in common, literally, except for one thing,

ไม่มีอะไรเหมือนกันเลยจริง ๆ ยกเว้นอย่างหนึ่ง

which was that they all cited their mothers

ซึ่งก็คือพวกเขาเจริญรอยตามแม่ของพวกเขา

as their most looming and important

ผู้ซึ่งเป็นคนถักทอและเป็นส่วนสำคัญที่สุด

activist influences.

ที่สนับสนุนในการเป็นนักปฏิวัติ

So often, particularly at a young age,

และก็บ่อย ๆ ซึ่งมักจะเกิดขึ้นในวัยเด็ก ๆ

we look far afield

ที่ ๆ เราเฝ้ามองอย่างห่าง ๆ

for our models of the meaningful life,

ไปที่ผู้เป็นแบบอย่างของเราในการใช้ชีวิตอย่างมีความหมาย

and sometimes they're in our own kitchens,

และในบางครั้งเขาเหล่านั้นก็อยู่ในครัวของเราเอง

talking on the phone, making us dinner,

พูดคุยทางโทรศัพท์ ทำอาหารเย็นให้เรา

doing all that keeps the world going around and around.

ทำทุก ๆ อย่างให้โลกนี้ได้หมุนไปเรื่อย ๆ

My mom and so many women like her

แม่ของฉันและผู้หญิงอีกหลาย ๆ คนแบบเธอ

have taught me that life is not about glory,

ได้สอนชั้นว่าชีวิตไม่ใช่เกี่ยวกับชัยชนะ

or certainty, or security even.

หรือความแน่นอน หรือแม้กระทั่งความปลอดภัย

It's about embracing the paradox.

แต่มันเป็นการตอบรับสิ่งขัดแย้งทั้งหลาย

It's about acting in the face of overwhelm.

มันเกี่ยวกับการเผชิญหน้ากับสิ่งที่ฐาโถมเข้ามา

And it's about loving people really well.

และเกี่ยวกับการรักผู้คนอย่างจริงใจ

And at the end of the day,

และท้่ายที่สุดของแต่ละวัน

these things make for a lifetime

สิ่งเหล่านี้จะให้

of challenge and reward.

ทั้งสิ่งที่ท้าทายและของรางวัลไปทั้งชีวิต

Thank you.

ขอบคุณ

(Applause)

(ปรบมือ)