Jennifer Senior: For parents, happiness is a very high bar

Çeviri: Yunus ASIK Gözden geçirme: Ramazan Şen

When I was born,

Ben doğduğum zaman,

there was really only one book

çocukların nasıl yetiştirileceği konusunda

about how to raise your children,

sadece bir kitap vardı

and it was written by Dr. Spock.

ve o da Dr. Spock tarafından yazılmıştı.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Thank you for indulging me.

Hoş gördüğünüz için teşekkür ederim.

I have always wanted to do that.

Bunu hep yapmak istemiştim.

No, it was Benjamin Spock,

Hayır, o Benjamin Spock'tı

and his book was called "The Common Sense Book of Baby And Child Care."

ve kitabının adı da: "Bebek ve Çocuk Bakımı Sağduyu Kitabı"

It sold almost 50 million copies by the time he died.

Öldüğü zaman neredeyse 50 milyon satmıştı.

Today, I, as the mother of a six-year-old,

Bugün, 6 yaşında bir çocuğun annesi olarak

walk into Barnes and Noble,

Barnes ve Noble'a girdiğimde,

and see this.

şu görüntüyle karşılaşıyorum.

And it is amazing

Bu raflarda bulabileceğiniz

the variety that one finds on those shelves.

çeşitlilik gerçekten de müthiş.

There are guides to raising an eco-friendly kid,

Çocuğunuzu nasıl çevre dostu, glutenden uzak,

a gluten-free kid,

hastalıktan uzak yetiştireceğiniz

a disease-proof kid,

konusunda yol gösterici kitaplar var.

which, if you ask me, is a little bit creepy.

Bana sorarsınız, bu biraz ürkütücü.

There are guides to raising a bilingual kid

Evde tek dil konuşsanız bile, çift dilli

even if you only speak one language at home.

çocuk yetiştirebilme kılavuzları var.

There are guides to raising a financially savvy kid

Ekonomik algısı yüksek, aklı bilime çalışan ve

and a science-minded kid

yogada usta olacak çocuklar yetiştirmenize

and a kid who is a whiz at yoga.

kılavuzluk eden kitaplar var.

Short of teaching your toddler how to defuse

Yeni yürümeye başlayan çocuğunuza

a nuclear bomb,

bir nükleer bombayı

there is pretty much a guide to everything.

nasıl etkisiz hâle getireceğini öğreten, hemen hemen her şey için bir kılavuz var.

All of these books are well-intentioned.

Tüm bu kitapların niyetleri oldukça iyi.

I am sure that many of them are great.

Eminim ki birçoğu da gerçekten harikadır.

But taken together, I am sorry,

Ama birlikte ele alındıklarında, üzgünüm.

I do not see help

Bu rafa baktığımda

when I look at that shelf.

herhangi bir yardım göremiyorum.

I see anxiety.

Endişe görüyorum.

I see a giant candy-colored monument

Bizim toplu paniğimiz için yapılmış

to our collective panic,

devasa şeker renkli bir anıt görüyorum.

and it makes me want to know,

Bu da soru işaretleri doğuruyor.

why is it that raising our children

Çocuklarımızı yetiştirmek neden

is associated with so much anguish

bu kadar keder ve kafa karışıklığıyla

and so much confusion?

ilişkilendiriliyor?

Why is it that we are at sixes and sevens

Niçin yıllardır insanların başarılı

about the one thing human beings

bir şekilde yapmaya devam ettiği

have been doing successfully for millennia,

bir şey hakkında allak bullağız,

long before parenting message boards

ebeveynlik mesaj panoları ve

and peer-reviewed studies came along?

bağımsız değerlendirilen çalışmalar ortaya çıkmadan çok önce?

Why is it that so many mothers and fathers

Neden birçok anne ve baba

experience parenthood as a kind of crisis?

ebeveynliği bir tür kriz olarak yaşıyorlar?

Crisis might seem like a strong word,

Kriz güçlü bir kelime olarak görülebilir,

but there is data suggesting it probably isn't.

ama bunun öyle olmadığını gösteren veriler var.

There was, in fact, a paper of just this very name,

Hatta tam şöyle adı olan bir gazete vardı,

"Parenthood as Crisis," published in 1957,

"Kriz Olarak Ebeveynlik" makalesi, 1957 yılında yayınlandı.

and in the 50-plus years since,

Bu makaleden 50 yıl sonra da

there has been plenty of scholarship

ebeveynlerin bu keder örüntüsünü

documenting a pretty clear pattern

açık olarak belgeleyen

of parental anguish.

birçok makale yayınlanmıştır.

Parents experience more stress than non-parents.

Ebeveynler ebeveyn olmayanlara göre daha çok stres yaşamaktadırlar.

Their marital satisfaction is lower.

Evlilik tatmini daha düşüktür.

There have been a number of studies

Çocuklarıyla vakit geçirirken,

looking at how parents feel

nasıl hissettiklerini

when they are spending time with their kids,

inceleyen birçok araştırma var.

and the answer often is, not so great.

Sonuçları genelde çok da mükemmel değil.

Last year, I spoke with a researcher

Geçen yıl, Matthew Killingsworth adında

named Matthew Killingsworth

bir araştırmacıyla konuştum.

who is doing a very, very imaginative project

Kendisi oldukça yaratıcı bir proje kapsamında

that tracks people's happiness,

insanların mutluluklarını izlemişti

and here is what he told me he found:

ve bulgularından biri şuydu:

"Interacting with your friends

"Arkadaşlarınızla etkileşiminiz,

is better than interacting with your spouse,

eşinizle etkileşiminizden daha iyidir.

which is better than interacting with other relatives,

Bu da diğer akrabalarınızla iletişiminizden daha iyidir.

which is better than interacting with acquaintances,

Bu da diğer tanıdıklarınızla iletişiminizden daha iyidir.

which is better than interacting with parents,

Bu da ebeveynlerinizle iletişiminizden daha iyidir.

which is better than interacting with children.

Bu da çocuklarınızla iletişiminizden daha iyidir.

Who are on par with strangers."

Yani yabancılarla aynı değerdedirler."

(Laughter)

(Gülüşmeler)

But here's the thing.

Ama şu var,

I have been looking at what underlies these data

3 yıldır, bu verilerin altında

for three years,

nelerin yattığına bakıyorum

and children are not the problem.

ve asıl problem çocuklar değil.

Something about parenting right now at this moment

Tam da bu noktada asıl problem

is the problem.

ebeveynlikle ilglili bir şey.

Specifically, I don't think we know

Ebeveynliğin ne olması gerektiğini

what parenting is supposed to be.

bildiğimizi sanmıyorum.

Parent, as a verb,

Ebeveynlik, fiil olarak,

only entered common usage in 1970.

1970 yılında yaygın olarak kullanılmaya başlanılmıştır.

Our roles as mothers and fathers have changed.

Anneler ve babaların rolleri değişmiştir.

The roles of our children have changed.

Çocuklarımızın rolleri de değişti.

We are all now furiously improvising

Herhangi bir senaryonun olmadığı

our way through a situation

durumlarda öfkeyle

for which there is no script,

doğaçlama yapıyoruz.

and if you're an amazing jazz musician,

Eğer mükemmel bir caz müzisyeniyseniz,

then improv is great,

doğaçlama müthiştir,

but for the rest of us,

ancak diğerleri için,

it can kind of feel like a crisis.

bu kriz gibi hissettirebilir.

So how did we get here?

Peki bu hâle nasıl geldik?

How is it that we are all now navigating

Çocuk yetiştirme dünyasında, bize rehberlik edecek

a child-rearing universe

herhangi bir model yokken,

without any norms to guide us?

nasıl yol alıyoruz?

Well, for starters, there has been

Yeni başlayanlar için, bu konuda

a major historical change.

temel tarihsel değişiklikler olmuştur.

Until fairly recently,

Oldukça yakın döneme kadar

kids worked, on our farms primarily,

çocuklar öncelikle tarlalar, fabrikalar,

but also in factories, mills, mines.

atölyeler ve madenlerde çalışıyorlardı.

Kids were considered economic assets.

Çocuklar ekonomik servet olarak görülüyordu.

Sometime during the Progressive Era,

İleri Çağ döneminde,

we put an end to this arrangement.

bu düzenlemeye bir son verdik.

We recognized kids had rights,

Çocukların da hakları olduğunu fark ettik,

we banned child labor,

çocuk işçiliğini yasakladık.

we focused on education instead,

Bunun yerine eğitime odaklandık ve

and school became a child's new work.

böylece okul çocuğun yeni işi hâline geldi.

And thank God it did.

Tanrı'ya şükür böyle oldu.

But that only made a parent's role

Ama bu da ebeveynlerin rolünü

more confusing in a way.

daha da karıştırdı.

The old arrangement might not have been

Bu eski düzenleme tam olarak

particularly ethical, but it was reciprocal.

etik olmayabilir ancak karşılıklıydı.

We provided food, clothing, shelter,

Biz çocuklarımıza yiyecek, giyecek,

and moral instruction to our kids,

barınma imkânı ve ahlaki bir temel sağlarken

and they in return provided income.

onlar da karşılığında gelir getiriyorlardı.

Once kids stopped working,

Çocuklar çalışmayı bıraktığında,

the economics of parenting changed.

ebeveynliğin ekonomisi de değişmişti.

Kids became, in the words of one

Çocuklar, dünyanın en zeki ancak en acımasız sosyoloğu tarafından

brilliant if totally ruthless sociologist,

"ekonomik olarak değersiz ancak

"economically worthless but emotionally priceless."

duygusal olarak paha biçilemez" olarak görülmeye başlanmıştı.

Rather than them working for us,

Bizim için çalışmak yerine,

we began to work for them,

kendileri için çalışmaya başlamışlardı,

because within only a matter of decades

çünkü yıllar içinde açıkça

it became clear:

ortaya çıkan şey şuydu:

if we wanted our kids to succeed,

Çocuklarımızın başarılı olmasını istiyorsak,

school was not enough.

okul yeterli değildi.

Today, extracurricular activities are a kid's new work,

Günümüzde, ders programı dışındaki aktiviteler çocukların yeni işi

but that's work for us too,

ancak bunlar bizim de işimiz.

because we are the ones driving them to soccer practice.

Çünkü onları futbol antremanına götüren biziz.

Massive piles of homework are a kid's new work,

Bir yığın ödev de çocukların yeni işi,

but that's also work for us,

ayrıca bizim de işimiz.

because we have to check it.

Çünkü o ödevleri kontrol etmemiz gerekiyor.

About three years ago, a Texas woman

3 yıl önce, Teksaslı bir kadın

told something to me

beni gerçekten üzen

that totally broke my heart.

bir şey söyledi.

She said, almost casually,

Oldukça sıradan bir şekilde,

"Homework is the new dinner."

"Ödevler, yeni akşam yemekleri."

The middle class now pours all of its time

Orta sınıf artık tüm zamanını, enerjisini

and energy and resources into its kids,

ve kaynaklarını çocuklarına veriyor.

even though the middle class

Verecekleri daha az zaman,

has less and less of those things to give.

enerji ve kaynakları olsa bile.

Mothers now spend more time with their children

1965 yılına göre anneler çocuklarıyla

than they did in 1965,

daha çok zaman geçiriyorlar.

when most women were not even in the workforce.

Üstelik o zamanki kadınların çoğu çalışmıyordu.

It would probably be easier for parents

Ebeveynlerin yeni rollerine girmeleri

to do their new roles

çocuklarını neye hazırladıklarını

if they knew what they were preparing their kids for.

bildiklerinde daha kolay olacaktır.

This is yet another thing that makes modern parenting

Bu da modern ebeveynliği daha

so very confounding.

karışık yapan şeylerden biri.

We have no clue what portion our wisdom, if any,

Bilgimizin ne kadarının çocukların kullanımı için

is of use to our kids.

olduğuna dair bir fikrimiz yok.

The world is changing so rapidly,

Bunu söylemek mümkün değil,

it's impossible to say.

çünkü dünya çok hızlı değişiyor.

This was true even when I was young.

Bu, ben gençken de doğruydu.

When I was a kid, high school specifically,

Ben çocukken, özellikle lise dönemimde,

I was told that I would be at sea

eğer Japoncayı bilmeseydim,

in the new global economy

yeni global ekonomide,

if I did not know Japanese.

kaybolacağım söylenmişti.

And with all due respect to the Japanese,

Japonlara saygım sonsuz

it didn't turn out that way.

ancak söylendiği gibi olmadı.

Now there is a certain kind of middle-class parent

Şimdi orta sınıf ebeveynler,

that is obsessed with teaching their kids Mandarin,

çocuklarına Mandarin öğretmeye takıntılılar

and maybe they're onto something,

ya da kesin olarak bilemediğimiz

but we cannot know for sure.

başka bir şeye takılmışlar.

So, absent being able to anticipate the future,

Geleceği tahmin edebilmeden yoksun

what we all do, as good parents,

iyi ebeveynler olarak, yaptığımız şey,

is try and prepare our kids

çocuklarımızı her türlü gelecek

for every possible kind of future,

ihtimaline karşı hazırlamak

hoping that just one of our efforts will pay off.

ve bir gün çabalarımızın sonuç vermesini ummak.

We teach our kids chess,

Belki analitik yeteneklere

thinking maybe they will need analytical skills.

ihtiyaç duyarlar diye çocuklarımıza satranç öğretiriz.

We sign them up for team sports,

İşbirliği için gerekli yeteneklere

thinking maybe they will need collaborative skills,

ihtiyaç duyarlar diye takım sporlarına yazdırırız.

you know, for when they go to Harvard Business School.

Örneğin; Harvard İşletme Okulu'na gittiklerinde.

We try and teach them to be financially savvy

Onların maddi olarak anlayışlı olmalarını,

and science-minded and eco-friendly

bilimsel düşünmelerini, çevre dostu olmalarını

and gluten-free,

ve glutensiz olmalarını öğretmek isteriz.

though now is probably a good time to tell you

Sanırım size çocukken çevre dostu

that I was not eco-friendly and gluten-free as a child.

ve glutensiz olmadığımı söylemek için doğru bir zaman.

I ate jars of pureed macaroni and beef.

Kavanoz kavanoz püre makarna ve et yerdim.

And you know what? I'm doing okay.

Aslında şu an, gayet de iyiyim.

I pay my taxes.

Vergilerimi ödüyorum.

I hold down a steady job.

Sabit bir işe sahibim.

I was even invited to speak at TED.

Hatta TED'e bile konuşmaya çağrıldım.

But the presumption now is that

Ancak sanırım olay şu,

what was good enough for me, or for my folks for that matter,

benim için ya da ailem için yeterince iyi olan şey,

isn't good enough anymore.

artık o kadar da iyi değil.

So we all make a mad dash to that bookshelf,

Hâliyle o kitap rafına deli gibi dalıyoruz,

because we feel like if we aren't trying everything,

çünkü her şeyi denemezsek

it's as if we're doing nothing

sanki hiçbir şey yapmıyormuşuz

and we're defaulting on our obligations to our kids.

ve çocuklarımıza karşı yükümlülüklerimizi yerine getirmemiş gibi oluyor.

So it's hard enough to navigate our new roles

Anneler ve babalar olarak yeni rollerimizi

as mothers and fathers.

bulmamız zor.

Now add to this problem something else:

Şimdi bu probleme başka bir şey daha ekleyelim:

we are also navigating new roles

Aynı zamanda eşler olarak da

as husbands and wives

yeni rol bulmaya çalışıyoruz.

because most women today are in the workforce.

Çünkü günümüzde kadınların çoğu çalışıyor.

This is another reason, I think,

Bence bu da, ebeveynliği bir kriz

that parenthood feels like a crisis.

olarak görmemize neden oluyor.

We have no rules, no scripts, no norms

Bir çocuğun, anne babasının ikisinin de

for what to do when a child comes along

çalıştığını anladığında ne yapacağına dair

now that both mom and dad are breadwinners.

bir kural, senaryo ve norm yok.

The writer Michael Lewis once put this

Yazar Michael Lewis bunu

very, very well.

çok güzel anlatmış.

He said that the surest way

Bir çiftin kavga etmeye başlamaları için

for a couple to start fighting

en kesin yol,

is for them to go out to dinner with another couple

iş bölümleri onlarınkinden

whose division of labor

biraz daha farklı olan

is ever so slightly different from theirs,

bir çiftle yemeğe çıkmalarıdır.

because the conversation in the car on the way home

Böylece eve dönerken arabadaki konuşma

goes something like this:

şöyle olur:

"So, did you catch that Dave is the one

"Dave'in onlarla her sabah okula

who walks them to school every morning?"

yürüdüğünü duydun mu?"

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Without scripts telling us who does what

Kimin neyi yapacağının söylenmediği

in this brave new world, couples fight,

bu yeni cesur dünyada, eşler kavga eder,

and both mothers and fathers each have

hem anneler hem babalar

haklı yakınmalara sahip olur.

their legitimate gripes.

Mothers are much more likely

Anneler evdeyken aynı anda

to be multi-tasking when they are at home,

daha çok işle uğraşırlar.

and fathers, when they are at home,

Babalar evdeyken,

are much more likely to be mono-tasking.

genellikle tek bir işle ilgilenirler.

Find a guy at home, and odds are

Evde bulduğunuz bir adam,

he is doing just one thing at a time.

bir seferde tek bir şey yapıyor olur.

In fact, UCLA recently did a study

Aslında, UCLA yeni çalışmasında

looking at the most common configuration

orta sınıf aile üyelerinin

of family members in middle-class homes.

en yaygın yapılanmalarını inceledi.

Guess what it was?

Bilin bakalım nasılmış?

Dad in a room by himself.

Baba bir odada tek başına.

According to the American Time Use Survey,

Amerikan Zaman Kullanma Anketi sonuçlarına göre;

mothers still do twice as much childcare as fathers,

anneler, babaların iki katı kadar çocuk bakıyorlar.

which is better than it was in Erma Bombeck's day,

Bu, Erma Bombeck zamanından daha iyi

but I still think that something she wrote

ama yine de yazdığı şeyin konuyla son derece

is highly relevant:

alakalı olduğunu düşünüyorum:

"I have not been alone in the bathroom since October."

"Ekim'den beri banyoda yalnız kalmadım."

(Laughter)

(Gülüşmeler)

But here is the thing: Men are doing plenty.

Ama bakın: Erkekler birçok şey yapıyorlar.

They spend more time with their kids

Kendi babalarına göre, çocuklarıyla

than their fathers ever spent with them.

daha çok zaman geçiriyorlar.

They work more paid hours, on average,

Eşlerine göre, günde ortalama olarak

than their wives,

daha uzun süre çalışıyorlar.

and they genuinely want to be good,

Gerçekten de iyi, ilgili

involved dads.

babalar olmak istiyorlar.

Today, it is fathers, not mothers,

Genellikle en çok iş-yaşam çatışmasını

who report the most work-life conflict.

yaşadığını belirten babalardır, anneler değil.

Either way, by the way,

Bu arada, her iki şekilde de,

if you think it's hard for traditional families

bu yeni rollerin anlaşılmasının geleneksel aileler için

to sort out these new roles,

zor olacağını düşünüyorsanız,

just imagine what it's like now

sadece geleneksel olmayan aileler için

for non-traditional families:

nasıl olduğunu hayal edin:

families with two dads, families with two moms,

2 babalı, 2 anneli aileler,

single-parent households.

tek ebeveynli evler.

They are truly improvising as they go.

İlerlerken gerçekten de doğaçlama yapıyorlar.

Now, in a more progressive country,

Daha yenilikçi bir ülkede,

and forgive me here for capitulating to cliché

böyle bir klişeye teslim olduğum için beni bağışlayın.

and invoking, yes, Sweden,

Mesela İsveç'i düşünün,

parents could rely on the state

ebeveynler destek için

for support.

devlete güvenebiliyorlar.

There are countries that acknowledge

Annelerin ve babaların değişen rollerini

the anxieties and the changing roles

ve buna bağlı endişeleri

of mothers and fathers.

kabul eden ülkeler var.

Unfortunately, the United States is not one of them,

Maalesef, Birleşik Devletler bunlardan biri değil.

so in case you were wondering what the U.S.

Amerika'nın, Papua Yeni Gine ve Liberya ile

has in common with Papua New Guinea and Liberia,

ortak noktasını merak ediyorsanız,

it's this:

söyleyeyim:

We too have no paid maternity leave policy.

Bizim de paralı doğum izni politikamız yok.

We are one of eight known countries that does not.

Bunu yapmayan 8 ülkeden biriyiz.

In this age of intense confusion,

Böyle yoğun bir karışıklık döneminde,

there is just one goal upon which

tüm ebeveynlerin anlaşabileceği

all parents can agree,

tek bir hedef olabilir.

and that is whether they are

Kaplan anne mi, hippi anne mi oldukları ya da

tiger moms or hippie moms, helicopters or drones,

helikopter mi, arı mı oldukları değil,

our kids' happiness is paramount.

en önemli şey çocuklarımızın mutluluğudur.

That is what it means

Bunun anlamı,

to raise kids in an age

çocuklarımızın ekonomik olarak değersiz ama

when they are economically worthless

duygusal olarak paha biçilemez olduğu çağda

but emotionally priceless.

çocuk yetiştirmektir.

We are all the custodians of their self-esteem.

Biz kendilerine saygılarında sorumluyuz.

The one mantra no parent ever questions is,

Şu cümleyi hiçbir ebeveyn sorgulamaz:

"All I want is for my children to be happy."

"Çocuğum için tek istediğim şey, onun mutlu olması."

And don't get me wrong:

Beni yanlış anlamayın.

I think happiness is a wonderful goal for a child.

Bence mutluluk, çocuk için mükemmel bir hedef.

But it is a very elusive one.

Ancak bu çabucak elde edilemeyen bir şey.

Happiness and self-confidence,

Mutluluk ve özgüveni,

teaching children that is not like teaching them

çocuklara bir tarlayı sürmeyi öğrettiğiniz

how to plow a field.

gibi öğretemezsiniz.

It's not like teaching them how to ride a bike.

Bu onlara bisiklete binmeyi öğretmek gibi bir şey değil.

There's no curriculum for it.

Bunun için bir ders programı yok.

Happiness and self-confidence can be the byproducts of other things,

Mutluluk ve özgüven, başka şeylerin yan ürünleri olabilir

but they cannot really be goals unto themselves.

ama kendileri direkt hedef olamaz.

A child's happiness

Bir çocuğun mutluluğu,

is a very unfair burden to place on a parent.

ebeveyn için oldukça adaletsiz bir yük olur.

And happiness is an even more unfair burden

Hatta mutluluk, bir çocuk için oldukça

to place on a kid.

adaletsiz bir yüktür.

And I have to tell you,

Şunu söylemeliyim ki,

I think it leads to some very strange excesses.

bence bu durum garip bir şekilde aşırıya kaçabilir.

We are now so anxious

Çocuklarımızı dünyanın çirkinliklerinden

to protect our kids from the world's ugliness

korumak için o kadar endişeliyiz ki,

that we now shield them from "Sesame Street."

şu an onları, "Susam Sokağı"'ndan korumaya çalışıyoruz.

I wish I could say I was kidding about this,

Bu konuda şaka yaptığımı söylemeyi çok isterdim

but if you go out and you buy

ama eğer benim gibi gidip

the first few episodes of "Sesame Street" on DVD,

nostalji olsun diye "Susam Sokağı"'nın ilk birkaç bölümünün

as I did out of nostalgia,

DVD'sini alırsanız,

you will find a warning at the beginning

başlarken bu içeriğin çocuklar için

saying that the content is not suitable

uygun olmadığını söyleyen

for children.

bir uyarıyla karşılaşırsınız.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Can I just repeat that?

Tekrar edebilir miyim?

The content of the original "Sesame Street"

Orijinal Susam Sokağı'nın içeriği

is not suitable for children.

çocuklar için uygun değil.

When asked about this by The New York Times,

New York Times'ın sorusuna karşılık,

a producer for the show gave a variety of explanations.

serinin yapımcısı bu duruma birçok açıklama getirmişti.

One was that Cookie Monster smoked a pipe

Biri, bir skeçte Kurabiye Canavarı'nın

in one skit and then swallowed it.

pipo içmesi ve onu yutmasıydı.

Bad modeling. I don't know.

Kötü bir örnek. Bilmiyorum.

But the thing that stuck with me

Ama benim aklımda kalan şey,

is she said that she didn't know

bugün olsa Kırpık'ın

whether Oscar the Grouch could be invented today

yaratılıp yaratılmayacağını bilmediğiydi.

because he was too depressive.

Çünkü Kırpık çok depresif bir karakterdi.

I cannot tell you how much this distresses me.

Bunun beni ne kadar üzdüğünü anlatamam.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

You are looking at a woman

Şu anda kuklalarının periyodik tablosu,

who has a periodic table of the Muppets

küçük odasının duvarından sarkan

hanging from her cubicle wall.

bir kadına bakıyorsunuz.

The offending muppet, right there.

Kırıcı kukla, tam orada.

That's my son the day he was born.

Bu, oğlumun doğduğu gün.

I was high as a kite on morphine.

Morfinin etkisiyle uçurtma gibi uçuyordum.

I had had an unexpected C-section.

Beklenmeyen bir sezaryen geçirmiştim.

But even in my opiate haze,

Fakat sersem hâlime rağmen,

I managed to have one very clear thought

onu kucağıma aldığımda

the first time I held him.

tek bir şeyi net olarak düşünebildim.

I whispered it into his ear.

Kulağına eğilip fısıldadım.

I said, "I will try so hard not to hurt you."

"Seni kırmamak için çok çalışacağım" dedim.

It was the Hippocratic Oath,

Hipokrat yeminiydi

and I didn't even know I was saying it.

ve söylediğimde bunu bile bilmiyordum.

But it occurs to me now

Ama şu an fark ediyorum ki,

that the Hippocratic Oath

Hipokrat yemini

is a much more realistic aim than happiness.

mutluluk hedefinden çok daha gerçekçi.

In fact, as any parent will tell you,

Aslında herhangi bir ebeveynin size söyleyebileceği gibi,

it's awfully hard.

bu son derecede zor.

All of us have said or done hurtful things

Hepimiz Tanrı'nın geri almasını dilediğimiz,

that we wish to God we could take back.

can acıtıcı şeyler söylemişiz ya da yapmışızdır.

I think in another era

Bence başka bir devirde,

we did not expect quite so much from ourselves,

kendimizden bu kadar şey beklemiyorduk.

and it is important that we all remember that

Önemli olan şey, bir dahaki sefere

the next time we are staring with our hearts racing

o kitap raflarının önünde kalplerimiz atarken

at those bookshelves.

bunları hatırlamak.

I'm not really sure how to create new norms

Bu dünya için yeni kuralların nasıl oluşturulacağı konusunda

for this world,

emin değilim

but I do think that

ama mutlu çocuklar yetiştirmek için

in our desperate quest to create happy kids,

umutsuz bir arayış içinde olduğumuzu düşünüyorum.

we may be assuming the wrong moral burden.

Belki de yanlış bir ahlaki yükü taşıyor olabiliriz.

It strikes me as a better goal,

Benim için daha iyi bir hedef,

and, dare I say, a more virtuous one,

erdemli bir çocuk yetiştirmektir.

to focus on making productive kids

Daha yaratıcı ve ahlaklı çocuklar

and moral kids,

yetiştirmeye odaklanmak

and to simply hope that happiness will come to them

ve mutluluğun yaptıkları iyilikler ve başarıları

by virtue of the good that they do

ve bizden hissettikleri

and their accomplishments

sevgi aracılığıyla

and the love that they feel from us.

onları bulmasını ummak.

That, anyway, is one response to having no script.

Bu, hiç olmazsa, senaryosuz bir tepki.

Absent having new scripts,

Yeni senaryoların yokluğunda,

we just follow the oldest ones in the book --

kitaptaki en eskileri takip ederiz --

decency, a work ethic, love —

nezaket, iş etiği, sevgi -

and let happiness and self-esteem take care of themselves.

ve bırakın mutluluk ve özgüvenle başlarının çaresine baksınlar.

I think if we all did that,

Eğer hepimiz bunu yaparsak,

the kids would still be all right,

çocuklar yine de iyi olacaklardır.

and so would their parents,

Hâliyle ebeveynleri de,

possibly in both cases even better.

büyük bir olasılıkla iki taraf da daha iyi olacaktır.

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkışlar)