Jennifer Senior: For parents, happiness is a very high bar

Translator: Pongsapak Vanichrundorn Reviewer: Pattapon Kasemtanakul

When I was born,

เมื่อตอนที่ฉันเกิด

there was really only one book

มีหนังสือเพียงเล่มเดียว

about how to raise your children,

ที่เขียนเกี่ยวกับการเลี้ยงดูเด็ก

and it was written by Dr. Spock.

และเป็นหนังสือที่เขียนโดย ด๊อกเตอร์ สป๊อค (Dr. Spock)

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Thank you for indulging me.

ขอบคุณที่รับมุขนะคะ

I have always wanted to do that.

ฉันอยากที่จะทำแบบนั้นมาตลอด

No, it was Benjamin Spock,

ไม่ใช่หรอกค่ะ จริง ๆ แล้วผู้แต่งคือ เบนจามิน สป๊อค (Benjamin Spock)

and his book was called "The Common Sense Book of Baby And Child Care."

และหนังสือเรื่องนี้ มีชื่อว่า ธรรมชาติของเด็ก และการเลี้ยงดู (The Common Sense Book of Baby And Child Care)

It sold almost 50 million copies by the time he died.

หนังสือเล่มถูกพิมพ์ถึงเกือบ 50 ล้านเล่ม ก่อนที่เขาจะเสียชีวิต

Today, I, as the mother of a six-year-old,

วันนี้ ในฐานะของแม่ที่มีลูกอายุ หกขวบ

walk into Barnes and Noble,

เดินเข้าไปที่ บาร์น และ โนเบล (Barnes and Noble)

and see this.

และเห็นสิ่่งนี้

And it is amazing

และมันช่างแสนมหัศจรรย์

the variety that one finds on those shelves.

ความหลากหลายที่คน คนหนึ่งค้นพบ บนชั้นหนังสือเหล่านั้น

There are guides to raising an eco-friendly kid,

มีคำแนะนำ ในการเลี้ยงดู ให้เด็ก ๆ รักษาสิ่งแวดล้อม

a gluten-free kid,

เด็กที่กินอาหารที่มีกลูเทนไม่ได้

a disease-proof kid,

เด็กที่ต้องไม่มีโรคร้าย

which, if you ask me, is a little bit creepy.

ซึ่งถ้าคุณถามฉัน ฉันว่ามันค่อนข้างประหลาด

There are guides to raising a bilingual kid

มีข้อแนะนำในการเลี้ยงดูเด็ก สองภาษา

even if you only speak one language at home.

ถึงแม้ว่าคุณจะพูดภาษาเดียวที่บ้าน

There are guides to raising a financially savvy kid

มีหนังสือแนะนำการเลี้ยงดูให้เด็กเติบโตขึ้น เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการเงิน

and a science-minded kid

และเด็กที่มีจิตใจฝักใฝ่วิทยาศาสตร์

and a kid who is a whiz at yoga.

และเด็กที่จะเป็นสุดยอดนักโยคะ

Short of teaching your toddler how to defuse

ขาดก็แต่วิธีสอนเด็กให้ถอดชนวน

a nuclear bomb,

ระเบิดนิวเคลียร์ได้

there is pretty much a guide to everything.

ก็คงมีคำแนะนำในทุก ๆ สิ่ง

All of these books are well-intentioned.

หนังสือดังกล่าวทั้งหมดล้วนมีเจตนาดี

I am sure that many of them are great.

ฉันแน่ใจว่า มีหนังสือจำนวนมากในนั้นดีเยี่ยม

But taken together, I am sorry,

แต่ เมื่อนำมันมารวมกันแล้ว ขอประทานโทษ

I do not see help

ฉันไม่เห็นว่ามันจะช่วยอะไรได้

when I look at that shelf.

เมื่อฉันมองขึ้นไปบนหิ้งนั้น

I see anxiety.

ฉันเห็นแต่ความว้าวุ่นใจ

I see a giant candy-colored monument

ฉันเห็นแต่ อนุสาวรีย์สีลูกกวาดขนาดใหญ่

to our collective panic,

สร้างขึ้นเพื่อความหวั่นวิตกที่เรามีร่วมกัน

and it makes me want to know,

และมันทำให้ฉันอยากจะรู้ว่า

why is it that raising our children

ทำไมการเลี้ยงดูลูกของเรา

is associated with so much anguish

ถึงเชื่อมโยงกับแต่ความทุกข์ทรมาน

and so much confusion?

และความสับสนมากมาย

Why is it that we are at sixes and sevens

ทำไมเราจึงตั้งข้อสงสัย

about the one thing human beings

ในสิ่งที่มนุษย์ทั้งหลาย

have been doing successfully for millennia,

ได้เคยทำสำเร็จมาแล้วในอดีต

long before parenting message boards

ก่อนหน้า คณะกรรมการผู้ปกครอง

and peer-reviewed studies came along?

และ การศึกษาแบบทบทวนโดยผู้มีความรู้เท่าเทียมกัน (peer-reviewed) เข้ามา

Why is it that so many mothers and fathers

ทำไมจึงมีพ่อแม่จำนวนมาก

experience parenthood as a kind of crisis?

รับบทพ่อแม่ เหมือนว่ามันเป็นวิกฤตการณ์ครั้งหนึ่ง

Crisis might seem like a strong word,

วิกฤตการณ์ อาจเป็นคำที่รุนแรง

but there is data suggesting it probably isn't.

แต่มีข้อมูลที่บอกว่า คำนี้ไม่รุนแรงเกินเหตุแน่นอน

There was, in fact, a paper of just this very name,

จริง ๆ แล้ว มีรายงานฉบับหนึ่งที่ใข้คำนี้

"Parenthood as Crisis," published in 1957,

ชื่อว่า วิกฤตการณ์แห่งการเป็นพ่อแม่ (Parenthood as Crisis) ถูกตีพิมพ์ในปีค.ศ. 1957

and in the 50-plus years since,

และอีกมากกว่า 50 ปี หลังจากนั้น

there has been plenty of scholarship

มีการให้ทุนเพื่อศึกษาเรื่องนี้จำนวนมาก

documenting a pretty clear pattern

ที่ศึกษารูปแบบที่ค่อนข้างชัดเจน

of parental anguish.

ในเรื่องความทุกข์ทรมานของผู้ปกครอง

Parents experience more stress than non-parents.

ผู้ปกครอง จะมีความเครียดสูงกว่า ผู้ที่ไม่ใช่ผู้ปกครอง

Their marital satisfaction is lower.

ความพึงพอใจในชีวิตสมรสจะต่ำกว่า

There have been a number of studies

และยังมีการศึกษาจำนวนมาก

looking at how parents feel

ที่ศึกษาถึงความรู้สึกผู้ปกครอง

when they are spending time with their kids,

เมื่อใช้เวลาร่วมกันกับลูก ๆ ของพวกเขา

and the answer often is, not so great.

และคำตอบที่ได้รับส่วนใหญ่จะออกมาไม่ดีนัก

Last year, I spoke with a researcher

ปีที่แล้ว ฉันพูดคุยกับนักวิจัย

named Matthew Killingsworth

ชื่อคุณ แมททิว คิลลิ่งเวิร์ธ (Matthew Killingsworth)

who is doing a very, very imaginative project

ผู้ที่ทำงานในโครงการที่่สร้างสรรค์มาก

that tracks people's happiness,

คือการตรวจวัดความสุขของผู้คน

and here is what he told me he found:

และนี่คือสิ่งที่เขาบอกกับฉันในสิ่งที่เขาค้นพบ

"Interacting with your friends

การมีปฏิสัมพันธ์กับเพื่อน ๆ ของคุณ

is better than interacting with your spouse,

จะรู้สึกดีกว่า การมีปฏิสัมพันธ์กับคู่สมรสของคุณเอง

which is better than interacting with other relatives,

ที่จะดีกว่า ปฏิสัมพันธ์กับญาติ ๆ ทั้งหลาย

which is better than interacting with acquaintances,

ที่จะดีกว่า ปฏิสัมพันธ์กับคนรู้จักอื่น ๆ

which is better than interacting with parents,

ที่จะดีกว่า ปฏิสัมพันธ์กับพ่อแม่ผู้ปกครอง

which is better than interacting with children.

ที่จะดีกว่า ปฏิสัมพันธ์กับลูก ๆ ของตัวเอง

Who are on par with strangers."

ที่เราจะรู้สึกดีพอ ๆ กับคนแปลกหน้า

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But here's the thing.

แต่นี่คือปัญหา

I have been looking at what underlies these data

ฉันมองดูข้อมูลที่สิ่งเหล่านี้กล่าวอ้าง

for three years,

เป็นเวลาสามปี

and children are not the problem.

และปัญหาไม่ได้อยู่ที่เด็ก

Something about parenting right now at this moment

บางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับการเป็นผู้ปกครอง ในขณะนี้ ในตอนนี้

is the problem.

คือปัญหา

Specifically, I don't think we know

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ฉันไม่คิดว่าพวกเรารู้

what parenting is supposed to be.

ว่าการเป็นผู้ปกครอง ควรจะเป็นอย่างไร

Parent, as a verb,

ผู้ปกครอง ในฐานะที่เป็นคำกริยา

only entered common usage in 1970.

เพิ่งถูกใช้กันอย่างแพร่หลายในภาษาอังกฤษเมื่อปีค.ศ. 1970

Our roles as mothers and fathers have changed.

บทบาทของพวกเราที่เป็นพ่อ เป็นแม่ ได้เปลี่ยนไป

The roles of our children have changed.

บทบาทของลูก ๆ ของเราก็เปลี่ยนไปเช่นกัน

We are all now furiously improvising

ตอนนี้พวกเราทุกคนกำลังสับสน

our way through a situation

ในการหาทางออกของสถานการณ์นี้

for which there is no script,

ที่ไม่เคยมีต้นแบบมาก่อน

and if you're an amazing jazz musician,

และถ้าคุณคือนักดนตรีแจ๊สผู้น่าทึ่ง

then improv is great,

การเล่นโดยไม่มีแบบเป็นเรื่องที่ดี

but for the rest of us,

แต่สำหรับพวกเราที่เหลือ

it can kind of feel like a crisis.

มันเหมือนเป็นวิกฤตการณ์ครั้งหนึ่ง

So how did we get here?

งั้น เราจะทำอย่างไรกันต่อไป

How is it that we are all now navigating

จะเป็นไปได้อย่างไรที่เราจะนำทาง

a child-rearing universe

ในการดูแลเด็ก ๆ

without any norms to guide us?

โดยที่ไม่มีอะไรมานำทางเราก่อน

Well, for starters, there has been

เอาล่ะ เริ่มด้วยเรื่องที่ว่ามี

a major historical change.

การเปลี่ยนแปลงทางประวัติศาสตร์ครั้งใหญ่

Until fairly recently,

จนกระทั่งเมื่อไม่นานมานี้

kids worked, on our farms primarily,

เด็ก ๆ ทำงานในฟาร์มเป็นหลัก

but also in factories, mills, mines.

แต่ก็มีทำงานในโรงงาน โรงนา เหมืองแร่ด้วย

Kids were considered economic assets.

เด็ก ๆ เคยเป็นสินทรัพย์ทางเศรษฐกิจ

Sometime during the Progressive Era,

ช่วงหนึ่งในยุคพัฒนาทางสังคม (Progressive Era)

we put an end to this arrangement.

เราทำให้ระบบต่าง ๆ เหล่านี้สิ้นสุดลง

We recognized kids had rights,

เรายอมรับว่าเด็ก ๆ มีสิทธิ

we banned child labor,

เราต่อต้านการใช้แรงงานเด็ก

we focused on education instead,

เราหันมามุ่งเป้าที่การศึกษาแทน

and school became a child's new work.

และ โรงเรียนก็กลายมาเป็นงานใหม่ของเด็ก

And thank God it did.

และ ขอบคุณพระเจ้าสำหรับเรื่องนั้น

But that only made a parent's role

แต่นั่นเป็นเพียงการทำให้บทบาทของผู้ปกครอง

more confusing in a way.

ดูสับสนมากยิ่งขึ้น

The old arrangement might not have been

การจัดการในแบบเก่าอาจจะไม่

particularly ethical, but it was reciprocal.

ถูกต้องทางจริยธรรมนัก แต่มันมีผลตอบแทน

We provided food, clothing, shelter,

เราให้อาหาร เสื้อผ้า ที่พักอาศัย

and moral instruction to our kids,

และคำแนะนำทางศีลธรรมแก่ลูก ๆ ของเรา

and they in return provided income.

และพวกเขาก็ตอบแทนเป็นรายได้กลับคืน

Once kids stopped working,

เมื่อเด็ก ๆ หยุดทำงาน

the economics of parenting changed.

เศรษฐกิจของผู้ปกครองก็เปลี่ยนไป

Kids became, in the words of one

ลูก ๆ ของเรากลายเป็นสิ่งที่ในความหมาย

brilliant if totally ruthless sociologist,

ของนักสังคมวิทยาที่ล้ำเลิศแต่ไร้ความปราณีคนหนึ่งกล่าวว่า

"economically worthless but emotionally priceless."

"ไม่มีคุณค่าทางเศรษฐกิจ แต่ประเมินค่าไม่ได้ทางอารมณ์"

Rather than them working for us,

แทนที่เด็ก ๆ จะทำงานให้ผู้ปกครอง

we began to work for them,

เราเริ่มทำงานเพื่อพวกเขา

because within only a matter of decades

เพราะเพียงไม่กี่ทศวรรษ

it became clear:

มันก็แจ่มชัดแล้วว่า

if we wanted our kids to succeed,

ถ้าเราต้องการให้ลูก ๆ ประสบความสำเร็จ

school was not enough.

แค่โรงเรียนยังไม่เพียงพอ

Today, extracurricular activities are a kid's new work,

ทุกวันนี้ กิจกรรมนอกหลักสูตรทั้งหลาย คืองานใหม่ของเด็ก ๆ

but that's work for us too,

แต่มันก็กลายเป็นงานของพวกเราด้วย

because we are the ones driving them to soccer practice.

เพราะพวกเราคือคนที่ ขับรถไปส่งเด็ก ๆ ที่สนามฟุตบอล

Massive piles of homework are a kid's new work,

การบ้านจำนวนมากมายมหาศาลกองพะเนิน คืองานใหม่ของเด็ก ๆ

but that's also work for us,

แต่นั่นมันก็เป็นงานของเราด้วย

because we have to check it.

เพราะว่าพวกเราต้องตรวจมัน

About three years ago, a Texas woman

ประมาณสามปีที่แล้ว มีหญิงชาวเท็กซัสคนหนึ่ง

told something to me

บอกบางอย่างกับฉัน

that totally broke my heart.

ซึ่งมันทำให้หัวใจฉันสลาย

She said, almost casually,

เธอบอกอย่างเกือบสบายใจว่า

"Homework is the new dinner."

"การบ้านกลายมาเป็นอาหารเย็นชนิดใหม่"

The middle class now pours all of its time

ในปัจจุบันชนชั้นกลาง ได้ทุ่มเททั้งเวลา

and energy and resources into its kids,

พลังงาน และทรัพยากรทั้งหมดยัดเยียดเข้าเด็ก

even though the middle class

ถึงแม้ว่าชนชั้นกลาง

has less and less of those things to give.

จะมีสิ่งที่ว่านั้นน้อยเต็มที

Mothers now spend more time with their children

บรรดาคุณแม่ทั้งหลาย ใช้เวลากับลูก ๆ มากขึ้น

than they did in 1965,

มากกว่าที่เคยทำในปีค.ศ. 1965

when most women were not even in the workforce.

ในยุคที่ผู้หญิงทั้งหลายยังไม่ได้ทำงานด้วยซ้ำ

It would probably be easier for parents

มันอาจจะง่ายขึ้นสำหรับผู้ปกครอง

to do their new roles

ที่จะทำบทบาทของพวกเขา

if they knew what they were preparing their kids for.

ถ้าพวกเขารู้ว่าพวกเขาต้องเตรียมอะไรให้ลูก ๆ ของพวกเขาบ้าง

This is yet another thing that makes modern parenting

และนี่คือสิ่งที่ทำให้การกลายเป็นผู้ปกครองสมัยใหม่

so very confounding.

เป็นเรื่องที่เหนื่อยมาก

We have no clue what portion our wisdom, if any,

เราไม่มีทางรู้ได้เลยว่าความฉลาดของเรา ถ้ามีนะ

is of use to our kids.

จะใช้กับลูก ๆ ของเราได้ยังไง

The world is changing so rapidly,

โลกเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว

it's impossible to say.

จนไม่สามารถแน่ใจได้

This was true even when I was young.

มันเป็นเรื่องจริง แม้กระทั่งตอนฉันเป็นเด็ก

When I was a kid, high school specifically,

เมื่อตอนฉันเป็นเด็ก โดยเฉพาะตอนอยู่โรงเรียนมัธยม

I was told that I would be at sea

มีคนเคยบอกฉันว่าฉันไม่มีทางอยู่รอด

in the new global economy

ในเศรษฐกิจของโลกใบใหม่

if I did not know Japanese.

ถ้าฉันไม่รู้ภาษาญี่ปุ่น

And with all due respect to the Japanese,

และด้วยความเคารพต่อคนญี่ปุ่น

it didn't turn out that way.

มันไม่เป็นแบบนั้น

Now there is a certain kind of middle-class parent

ตอนนี้ มีผู้ปกครองในชนชั้นกลางบางคน

that is obsessed with teaching their kids Mandarin,

ที่หมกมุ่นให้ลูก ๆ พวกเขาเรียนภาษาจีนกลาง

and maybe they're onto something,

มันอาจจะมีความหมายอะไรบางอย่าง

but we cannot know for sure.

แต่เรายังไม่สามารถรู้ได้แน่ชัด

So, absent being able to anticipate the future,

ดังนั้นเราจึงไม่ควรทำนายอนาคต

what we all do, as good parents,

สิ่งที่เราทั้งหมดควรทำในฐานะผู้ปกครองที่ดี

is try and prepare our kids

คือการพยายามเตรียมพร้อมให้ลูก ๆ ของเรา

for every possible kind of future,

สำหรับทุก ๆ อย่างที่เกิดขึ้นได้ในอนาคต

hoping that just one of our efforts will pay off.

และหวังว่าคงมีสิ่งที่เราสอนสักอย่าง ที่เป็นประโยชน์กับเขา

We teach our kids chess,

เราสอนพวกเขาเล่นหมากรุก

thinking maybe they will need analytical skills.

โดยคิดว่าบางทีพวกเขาอาจต้องการ ทักษะการคิดวิเคราะห์

We sign them up for team sports,

เราสมัครทีมกีฬาต่าง ๆ ให้พวกเขา

thinking maybe they will need collaborative skills,

คิดว่าบางทีพวกเขาอาจจะต้องการ ทักษะการอยู่ร่วมกัน

you know, for when they go to Harvard Business School.

ตอนที่พวกเขาไปเรียนที่มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด (Harvard Business School)

We try and teach them to be financially savvy

เราพยายามสอนพวกเขาให้เป็นนักการเงิน

and science-minded and eco-friendly

และยังมีหัวใจนักวิทยาศาสตร์ และรักสิ่งแวดล้อม

and gluten-free,

และปลอดกลูเทน

though now is probably a good time to tell you

และตอนนี้ ก็เป็นช่วงเวลาที่ดีที่จะบอกกับพวกคุณว่่า

that I was not eco-friendly and gluten-free as a child.

เมื่อตอนเป็นเด็ก ตัวฉันเองนั้นไม่ได้เป็นคนรักสิ่งแวดล้อม และ ปลอดกลูเตน

I ate jars of pureed macaroni and beef.

ฉันกินมักกะโรนีเพียว ๆ เป็นชาม ๆ พร้อมเนื้อวัว

And you know what? I'm doing okay.

แล้วคุณรู้อะไรไหมฉันสบายดี

I pay my taxes.

ฉันจ่ายภาษี

I hold down a steady job.

ฉันมีงานประจำทำมาตลอด

I was even invited to speak at TED.

ฉันเคยแม้กระทั่งถูกเชิญมาพูดที่ TED

But the presumption now is that

แต่สิ่งที่จะบอกตอนนี้ก็คือ

what was good enough for me, or for my folks for that matter,

สิ่งที่ดีพอสำหรับฉัน และสำหรับเพื่อน ๆ ของฉันนั้น

isn't good enough anymore.

ไม่ดีพออีกต่อไปแล้ว

So we all make a mad dash to that bookshelf,

ดังนี้นเราจึงได้วิ่งเข้าหาหิ้งหนังสือนั้น

because we feel like if we aren't trying everything,

เพราะพวกเรารู้สึกว่า ถ้าพวกเราไม่พยายามทำในทุก ๆ สิ่ง

it's as if we're doing nothing

มันก็เท่ากับว่าเราไม่ได้ทำอะไรเลย

and we're defaulting on our obligations to our kids.

และ เราได้ส่งผ่านความต้องการไปสู่ลูก ๆ

So it's hard enough to navigate our new roles

มันจึงยากมากที่จะหาหนทางในการรับบทบาทใหม่

as mothers and fathers.

ในการเป็นพ่อแม่

Now add to this problem something else:

ตอนนี้มีปัญหาเพิ่มเติมเข้าไปอีก

we are also navigating new roles

พวกเรากำลังเป็นผู้นำบทบาทใหม่

as husbands and wives

ในฐานะที่เป็นสามี เป็นภรรยา

because most women today are in the workforce.

เนื่องจากผู้หญิงส่วนใหญ่ในปัจจุบันทำงาน

This is another reason, I think,

และฉันคิดว่าเป็นอีกเหตุผลหนึ่ง

that parenthood feels like a crisis.

ที่การเป็นผู้ปกครองมาถึงขั้นวิกฤต

We have no rules, no scripts, no norms

พวกเราไม่มีกฎ ไม่มีแบบ ไม่มีวิถีทาง

for what to do when a child comes along

สำหรับสิ่งที่ควรทำเมื่อมีลูก ๆ อยู่ด้วย

now that both mom and dad are breadwinners.

เวลาที่ทั้งแม่และพ่อต่างทำมาหาเลี้ยงชีพ

The writer Michael Lewis once put this

นักเขียนท่านหนึ่ง คุณไมเคิล ลิวอิส (Michael Lewis) ได้เขียนถึงสิ่งนี้

very, very well.

ได้ดีมาก ๆ

He said that the surest way

เขาบอกว่า มีหนทางที่แน่นอนทีสุด

for a couple to start fighting

สำหรับคู่สมรสที่จะเริ่มทะเลาะเบาะแว้งกัน

is for them to go out to dinner with another couple

เมื่อพวกเขาไปร่วมรับประทานอาหารเย็นกับคู่สมรสคู่อื่น

whose division of labor

ที่มีการแบ่งปันแรงงาน

is ever so slightly different from theirs,

ที่แตกต่างไปจากของพวกเขา

because the conversation in the car on the way home

เพราะบทสนทนาในรถระหว่างทางกลับบ้าน

goes something like this:

มักจะเป็นแบบนี้

"So, did you catch that Dave is the one

เห็นไหมล่ะ เดฟเขาเป็นคนที่

who walks them to school every morning?"

เดินไปส่งลูก ๆ ที่โรงเรียนทุกเช้า

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Without scripts telling us who does what

เมื่อไม่มีบทบอกให้เรารู้ว่าใครควรทำอะไร

in this brave new world, couples fight,

ในโลกสมัยใหม่อันกล้าหาญนี้ คู่สมรสจะถกเถียงกัน

and both mothers and fathers each have

และทั้งฝ่ายพ่อ และฝ่ายแม่ต่างก็จะมี

their legitimate gripes.

วิถีทางของตัวเอง

Mothers are much more likely

บรรดาคุณแม่ก็มักจะเป็นแบบนี้

to be multi-tasking when they are at home,

กลายเป็นคนมีทักษะหลากหลายที่บ้าน

and fathers, when they are at home,

และบรรดาคุณพ่อ เมื่อพวกเขาอยู่บ้าน

are much more likely to be mono-tasking.

ส่วนมากก็จะมีทักษะเพียงอย่างเดียว

Find a guy at home, and odds are

ลองไปพบบรรดาคุณพ่อที่บ้าน คุณจะเห็น

he is doing just one thing at a time.

ว่าพวกเขาทำงานเพียงอย่างเดียว

In fact, UCLA recently did a study

จริง ๆ แล้ว มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย ลอสแอนเจลิส (UCLA) ได้ทำการศึกษา

looking at the most common configuration

เฝ้าสังเกตุสิ่งที่เห็นเป็นเรื่องธรรมดาที่สุด

of family members in middle-class homes.

สำหรับสมาชิกครอบครัวในบ้านของชนชั้นกลาง

Guess what it was?

เดาสิคะว่าคืออะไร

Dad in a room by himself.

คุณพ่อจะอยู่ในห้องคนเดียว

According to the American Time Use Survey,

จากการสำรวจ การใช้เวลาของชาวอเมริกัน

mothers still do twice as much childcare as fathers,

บรรดาคุณแม่ ยังคงทำงานเป็นสองเท่าของคุณพ่อในการเลี้ยงลูก

which is better than it was in Erma Bombeck's day,

ซึ่งดีกว่าในสมัยของ เออร์มา บอมเบค (Erma Bombeck)

but I still think that something she wrote

แต่ฉันยังคงคิดว่า สมัยของเออร์มา นั้น

is highly relevant:

ยังคงมีความเกี่ยวข้องอย่างสูง

"I have not been alone in the bathroom since October."

"ฉันไม่เคยอยู่ในห้องน้ำคนเดียวเลยตั้งแต่เดือนตุลาคม"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But here is the thing: Men are doing plenty.

แต่นี่คือสิ่งที่ฉันจะบอก ผู้ชายทำงานหลายอย่าง

They spend more time with their kids

พวกเขาใช้เวลากับลูก ๆ มากขึ้น

than their fathers ever spent with them.

มากกว่าเมื่อตอนคุณพ่อของเขาทำกับเขา

They work more paid hours, on average,

พวกเขาทำงานมากขึ้น โดยเฉลี่ย

than their wives,

มากกว่าบรรดาภรรยา

and they genuinely want to be good,

และโดยส่วนมากพวกเขาต้องการเป็นคนดี

involved dads.

ต้องการเป็นพ่อที่ดี

Today, it is fathers, not mothers,

ทุกวันนี้ เป็นบรรดาคุณพ่อมากกว่าบรรดาคุณแม่

who report the most work-life conflict.

ที่เราได้รับรายงานว่ามีปัญหาในชีวิตการทำงานมากกว่า

Either way, by the way,

อย่างไรก็ตาม

if you think it's hard for traditional families

ถ้าพวกคุณคิดว่ามันเป็นการยากที่ครอบครัวแบบเก่า

to sort out these new roles,

จะเปลี่ยนบทบาทใหม่

just imagine what it's like now

ลองจินตนาการดู

for non-traditional families:

สำหรับครอบครัวสมัยใหม่

families with two dads, families with two moms,

ครอบครัวที่มี คุณพ่อสองคน ครอบครัวที่มีคุณแม่สองคน

single-parent households.

ครอบครัวที่มีพ่อ หรือแม่เพียงคนเดียว

They are truly improvising as they go.

พวกเขาต้องด้นสดไปเรื่อย

Now, in a more progressive country,

ตอนนี้ ในบางประเทศที่หัวสมัยใหม่มากๆ

and forgive me here for capitulating to cliché

และ ให้อภัยฉันด้วย สำหรับการกล่าวพาดพิง

and invoking, yes, Sweden,

ใช่แล้วถึงสวีเดน

parents could rely on the state

ผู้ปกครอง สามารถพึ่งพิงรัฐได้

for support.

ในการสนับสนุน

There are countries that acknowledge

มีอีกหลายประเทศที่รับรู้

the anxieties and the changing roles

ความกังวล และการเปลี่ยนแปลงบทบาท

of mothers and fathers.

ของเหล่าบรรดาคุณพ่อ และคุณแม่

Unfortunately, the United States is not one of them,

น่าเสียดายที่สหรัฐอเมริกาไม่ได้เป็นหนึ่งในนั้น

so in case you were wondering what the U.S.

และถ้าคุณสงสัย ว่าสหรัฐอเมริกาเหมือนกับ

has in common with Papua New Guinea and Liberia,

ประเทศปาปัวนิวกินี และไลบีเรียอย่างไร

it's this:

มันคือนี่

We too have no paid maternity leave policy.

เราไม่มีนโยบายการลาคลอดแบบได้รับผลตอบแทน

We are one of eight known countries that does not.

พวกเราเป็นหนึ่งในแปดประเทศที่ไม่มี

In this age of intense confusion,

ในยุคสมัยที่วุ่นวายสับสน

there is just one goal upon which

มีเพียงจุดหมายเดียว

all parents can agree,

ที่บรรดาผู้ปกครองทั้งหลาย จะสามารถเห็นดีงามด้วย

and that is whether they are

และ นั่นคือไม่ว่าพวกเขา

tiger moms or hippie moms, helicopters or drones,

จะเป็นคุณแม่เสือสาว หรือ คุณแม่ฮิปปี้ คุณแม่น่าเบื่อ หรือ คุณแม่ขี้บ่น

our kids' happiness is paramount.

ความสุขของลูก ๆ ของพวกเราคือสิ่งที่สำคัญที่สุด

That is what it means

นั่นคือความหมายที่แท้จริง

to raise kids in an age

ในการเลี้ยงดูลูกในยุคสมัยนี้

when they are economically worthless

เมื่อพวกเขากลายมีคุณค่าทางเศรษฐกิจต่ำ

but emotionally priceless.

แต่ไม่อาจประเมินค่าได้ทางอารมณ์นี้

We are all the custodians of their self-esteem.

พวกเราทุกคนควรที่จะทำให้ลูก ๆ ภาคภูมิใจในตัวเอง

The one mantra no parent ever questions is,

มีอยู่คำพูดหนึ่งที่ผู้ปกครองไม่เคยสงสัยเลย

"All I want is for my children to be happy."

สิ่งที่ฉันต้องการที่สุด คือ ความสุขของลูก ๆ

And don't get me wrong:

และ อย่าบอกว่าฉันทำผิด

I think happiness is a wonderful goal for a child.

ฉันคิดว่าความสุข คือเป้าหมายที่แสนวิเศษ สำหรับเด็ก

But it is a very elusive one.

แต่มันก็เป็นสิ่งที่เป็นไปได้ยาก

Happiness and self-confidence,

ความสุข และ ความเชื่อมั่นในตัวเอง

teaching children that is not like teaching them

การสอนเด็ก ๆ ที่ไม่เหมือนกับการสอนให้พวกเขา

how to plow a field.

รู้จักวิธีการทำนา

It's not like teaching them how to ride a bike.

มันไม่เหมือนกับการสอนให้พวกเขารู้วิธีการปั่นจักรยาน

There's no curriculum for it.

ไม่มีหลักสูตร

Happiness and self-confidence can be the byproducts of other things,

ความสุข และ ความเชื่อมั่นในตัวเอง สามารถส่งผลมาจากสิ่งอื่นๆ ได้

but they cannot really be goals unto themselves.

แต่มันไม่สามารถเป็นเป้าหมาย โดยตัวของมันเองได้

A child's happiness

ความสุขของเด็ก ๆ

is a very unfair burden to place on a parent.

มันเป็นภาระที่ไม่ยุติธรรมเลยสำหรับผู้ปกครอง

And happiness is an even more unfair burden

และความสุขก็ยิ่งเป็นภาระที่ไม่ยุติธรรมที่จะบังคับให้

to place on a kid.

กับเด็กๆ

And I have to tell you,

และ ฉันอยากจะบอกพวกคุณว่า

I think it leads to some very strange excesses.

ฉันคิดว่ามันถึงเวลาแล้วที่จะทำในสิ่งแปลกใหม่

We are now so anxious

พวกเรากำลังลำบากลำบน

to protect our kids from the world's ugliness

ในการปกป้องลูก ๆ ของเราจากความน่าเกลียดของโลกใบนี้

that we now shield them from "Sesame Street."

และ เราก็สามารถปกป้องลูก ๆ ได้ แล้วจากเซซามี สตรีท (Sesame Street)

I wish I could say I was kidding about this,

ฉันอยากจะบอกว่าฉันแค่ล้อเล่น

but if you go out and you buy

แต่ถ้าคุณไปซื้อมันมา

the first few episodes of "Sesame Street" on DVD,

หนังดีวีดี ช่วงแรก ๆ ของเซซามี สตรีท

as I did out of nostalgia,

อย่างที่ฉันทำ

you will find a warning at the beginning

คุณจะพบข้อความเตือนในตอนเริ่มต้น

saying that the content is not suitable

ว่าเนื้อหามันไม่เหมาะสม

for children.

สำหรับเด็ก

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Can I just repeat that?

ฉันขออีกครั้งได้ไหมคะ

The content of the original "Sesame Street"

เนื้อหาต้นฉบับของเซซามี สตรีท

is not suitable for children.

ไม่เหมาะสมกับเด็ก ๆ

When asked about this by The New York Times,

พอไปถามหนังสือพิมพ์เดอะนิวยอร์กไทมส์ (The New York Times) เกี่ยวกับเรื่องนี้

a producer for the show gave a variety of explanations.

ผู้ผลิตรายการก็อธิบายไปต่าง ๆ นา ๆ

One was that Cookie Monster smoked a pipe

หนึ่งในนั้นคือ เจ้าสัตว์ประหลาดคุ๊กกี้สูบบุหรี่ไปป์

in one skit and then swallowed it.

ในเรื่องสั้นตอนหนึ่ง และกลืนลงไป

Bad modeling. I don't know.

ตัวอย่างที่ไม่ดี ฉันไม่รู้นะ

But the thing that stuck with me

แต่สิ่งที่ทำให้ฉันคิด

is she said that she didn't know

คือเธอพูดว่า เธอไม่รู้ว่า

whether Oscar the Grouch could be invented today

ออสการ์ขี้บ่นจะถูกสร้างขึ้นในปัจจุบันได้หรือไม่

because he was too depressive.

เพราะเขาซึมเศร้ามากเกินไป

I cannot tell you how much this distresses me.

ฉันไม่สามารถบอกคุณได้ว่า ฉันทุกข์ใจมากแค่ไหน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

You are looking at a woman

คุณกำลังมองดูหญิงคนหนึ่ง

who has a periodic table of the Muppets

ที่มีตารางการออกอากาศรายการของมัพเพท (Muppets)

hanging from her cubicle wall.

แขวนไว้ที่ผนังห้อง

The offending muppet, right there.

เจ้ามัพเพทอารมณ์บูดอยู่ตรงนั้น

That's my son the day he was born.

นั่นคือลูกชายของฉันในวันที่เขาเกิด

I was high as a kite on morphine.

ฉันอยู่ในอาการมึนงงเนื่องจากมอร์ฟีน

I had had an unexpected C-section.

ฉันได้รับการผ่าตัดคลอดโดยไม่คาดฝัน

But even in my opiate haze,

แต่ถึงแม้ว่าฉันจะมึนแค่ไหนก็ตาม

I managed to have one very clear thought

ฉันก็ฉุกคิดได้อย่างหนึ่ง

the first time I held him.

ครั้งแรกที่ฉันได้อุ้มลูกชาย

I whispered it into his ear.

ฉันได้กระซิบข้าง ๆ หู ลูกว่า

I said, "I will try so hard not to hurt you."

"แม่จะพยายามอย่างหนักที่จะไม่ทำร้ายลูก"

It was the Hippocratic Oath,

มันคือคำปฏิญาณของฮิปโปเครติส (Hippocratic Oath)

and I didn't even know I was saying it.

ฉันแทบไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าได้พูดออกไป

But it occurs to me now

แต่ตอนนี้ฉันเกิดความรู้สึกว่า

that the Hippocratic Oath

คำปฏิญาณของฮิปโปเครติส

is a much more realistic aim than happiness.

เป็นจุดมุ่งหมายที่ดีกว่าความสุข

In fact, as any parent will tell you,

ความจริงเหมือนกับผู้ปกครองทั้งหลายที่จะบอกคุณ

it's awfully hard.

มันเป็นเรื่องยากมาก

All of us have said or done hurtful things

พวกเราทุกคนพูดและทำในสิ่งที่สร้างแต่ความเจ็บปวด

that we wish to God we could take back.

ซึ่งเราภาวนาถึงพระเจ้าให้ย้อนนำมันกลับไป

I think in another era

ฉันคิดว่าในยุคต่อไป

we did not expect quite so much from ourselves,

เราคงไม่คาดหวังมากนักจากตัวพวกเราเอง

and it is important that we all remember that

และมันสำคัญมากที่เราทั้งหมดจะจำไว้

the next time we are staring with our hearts racing

ว่าครั้งต่อไปที่เราจ้องมอง

at those bookshelves.

ไปที่ชั้นหนังสือพวกนั้นด้วยหัวใจที่เต้นแรง

I'm not really sure how to create new norms

ฉันไม่ค่อยแน่ใจจริง ๆ ว่า จะสร้างบรรทัดฐานใหม่อย่างไร

for this world,

สำหรับโลกนี้

but I do think that

แต่ฉันคิดว่า

in our desperate quest to create happy kids,

ในการสร้างความสุขให้กับลูก ๆ ของเรา

we may be assuming the wrong moral burden.

เราอาจจินตนาการผิด ๆ ไปบ้าง

It strikes me as a better goal,

ฉันว่าเป้าหมายที่ดีกว่า

and, dare I say, a more virtuous one,

และฉันกล้าพูดว่ามันถูกศีลธรรมมากกว่า

to focus on making productive kids

ที่จะเน้นสร้างเด็กที่มีประโยชน์

and moral kids,

เด็กที่มีคุณธรรม

and to simply hope that happiness will come to them

และหวังว่าความสุขจะเกิดขึ้นด้วยตัวพวกเขาเอง

by virtue of the good that they do

ด้วยคุณงามความดีที่พวกเขาทำ

and their accomplishments

และความสำเร็จของพวกเขา

and the love that they feel from us.

และความรักที่พวกเขารับรู้ได้จากเรา

That, anyway, is one response to having no script.

จริง ๆ แล้ว นี่เป็นแค่แนวทางหนึ่ง

Absent having new scripts,

เมื่อไม่มีคำชี้นำใหม่ๆ

we just follow the oldest ones in the book --

เราเพียงแต่เดินตามแนวทางเก่าแก่ที่สุด

decency, a work ethic, love —

ความดีงาม คุณธรรมในการทำงาน ความรัก

and let happiness and self-esteem take care of themselves.

และปล่อยให้ความสุข และการเห็นคุณค่าในตัวเอง ดูแลพวกเขา

I think if we all did that,

ฉันคิดว่าหากพวกเราทำอย่างนั้น

the kids would still be all right,

ลูก ๆ ของเราน่าจะไปได้ดี

and so would their parents,

และเหล่าบรรดาผู้ปกครองก็เช่นกัน

possibly in both cases even better.

ถ้าเป็นไปได้ก็ขอให้มีความสุขกันทั้งสองฝ่ายก็จะดีมาก

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)