Becci Manson: (Re)touching lives through photos

Becci Manson: Fotoğraflarla hayata yeniden dokunmak

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Çeviri: Simge Erdag Gözden geçirme: osman oguz ahsen

Before March, 2011, I was a photographic retoucher

Mart 2011'den önce New York'ta yaşayan bir

based in New York City.

fotoğraf rötuşçusuydum.

We're pale, gray creatures.

Bizler solgun, gri yaratıklarız.

We hide in dark, windowless rooms,

Karanlıkta, penceresiz odalarda saklanırız

and generally avoid sunlight.

ve genellikle güneş ışığından kaçınırız.

We make skinny models skinnier, perfect skin more perfect,

Sıska mankenleri daha sıska, mükemmel tenleri daha mükemmel

and the impossible possible,

ve imkansızı mümkün hale getiririz,

and we get criticized in the press all the time,

ve basın tarafından sürekli eleştiriliriz,

but some of us are actually talented artists

fakat bazılarımız yılların deneyimine sahip

with years of experience

gerçekten yetenekli sanatçılarız ve

and a real appreciation for images and photography.

görüntüleri ve fotoğrafı gerçekten takdir ederiz.

On March 11, 2011, I watched from home, as the rest

11 Mart 2011'de, dünyadaki herkes gibi, ben de Japonya'da

of the world did, as the tragic events unfolded in Japan.

meydana gelen trajik olayları evden izledim.

Soon after, an organization I volunteer with,

Kısa bir süre sonra, gönüllü olduğum bir kuruluş olan

All Hands Volunteers, were on the ground, within days,

All Hands (Tüm Eller) Gönüllüleri olay yerindeydi, birkaç gün içinde

working as part of the response efforts.

müdahale çalışmalarının bir parçası olmuşlardı.

I, along with hundreds of other volunteers,

Diğer yüzlerce gönüllüyle birlikte, ben de

knew we couldn't just sit at home,

sadece evde oturamayacağımızı biliyordum,

so I decided to join them for three weeks.

böylece üç haftalığına onlara katılmaya karar verdim.

On May the 13th, I made my way to the town of Ōfunato.

13 Mayıs'ta, Ōfunato kasabasına yol aldım.

It's a small fishing town in Iwate Prefecture,

Burası Iwate Bölgesinde, yaklaşık 50,000 kişinin yaşadığı

about 50,000 people,

küçük bir balıkçı kasabası,

one of the first that was hit by the wave.

dalgaların ilk vurduğu yerlerden biri.

The waters here have been recorded at reaching

Suların burada 24 metreyi aşan yükseğe ulaştığı

over 24 meters in height,

ve iç kısımlara doğru

and traveled over two miles inland.

üç kilometreden fazlar ilerlediği kaydedildi.

As you can imagine, the town had been devastated.

Tahmin edebileceğiniz gibi, kasaba harap olmuştu.

We pulled debris from canals and ditches.

Kanallardan ve hendeklerden enkaz çıkardık.

We cleaned schools. We de-mudded and gutted homes

Okulları temizledik. Evleri çamurdan arındırdık ve temizleyip

ready for renovation and rehabilitation.

yenileme ve iyileştirmeye hazır hale getirdik.

We cleared tons and tons of stinking, rotting fish carcasses

Yerel balık işleme tesisinden tonlarca ve tonlarca kokuşmuş, çürümüş

from the local fish processing plant.

balık leşlerini temizledik.

We got dirty, and we loved it.

Kirlendik ve bu hoşumuza gitti.

For weeks, all the volunteers and locals alike

Haftalarca, tüm gönüllüler ve yerliler

had been finding similar things.

benzer şeyler buluyorlardı.

They'd been finding photos and photo albums

Fotoğraflar ve fotoğraf albümleri, kameralar ve

and cameras and SD cards.

SD kartlar buluyorlardı.

And everyone was doing the same.

Ve herkes aynı şeyi yapıyordu.

They were collecting them up, and handing them in to

Bunları biriktiriyorlardı ve farklı kasabalardaki birçok yere

various places around the different towns for safekeeping.

bunları saklamaları için teslim ediyorlardı.

Now, it wasn't until this point that I realized

İşte, o ana kadar bu fotoğrafların bu insanların

that these photos were such a huge part

kişisel kayıplarının ne kadar büyük bir bölümünü

of the personal loss these people had felt.

oluşturduğunu fark edememiştim.

As they had run from the wave, and for their lives,

Dalgalardan hayatlarını kurtarmak için kaçarken

absolutely everything they had,

sahip oldukları her şey,

everything had to be left behind.

hem de her şeyin geride bırakılması gerekiyordu.

At the end of my first week there, I found myself

Oradaki ilk haftamın sonunda, kendimi kasabadaki

helping out in an evacuation center in the town.

bir tahliye merkezine yardım ederken buldum.

I was helping clean the onsen, the communal onsen,

Kaplıcayı, halka açık olan kaplıcayı, büyük devasa küvetleri

the huge giant bathtubs.

temizlemelerine yardım ediyordum.

This happened to also be a place in the town where

Burası aynı zamanda kasabada fotoğrafları toplayan

the evacuation center was collecting the photos.

tahliye merkezlerinden biriydi.

This is where people were handing them in,

Burası insanların fotoğrafları teslim ettikleri yerdi

and I was honored that day that they actually trusted me

ve o gün, fotoğrafları elle temizlemeye başlamak için onlara yardım

to help them start hand-cleaning them.

etmem konusunda bana güvenmeleri, beni onurlandırdı.

Now, it was emotional and it was inspiring,

Evet, duygusaldı ve ilham vericiydi,

and I've always heard about thinking outside the box,

her zaman, kalıpların dışında düşünmeyi duyardım ,

but it wasn't until I had actually gotten outside of my box

fakat gerçekten de kendi kalıplarımın dışına çıktığımda

that something happened.

bir şey oldu.

As I looked through the photos, there were some

Fotoğraflara bakarken bazılarının

were over a hundred years old,

yüzyıldan eski olduğunu, bazılarının

some still in the envelope from the processing lab,

hala baskı stüdyosundan gelen zarf içinde olduğunu gördüm,

I couldn't help but think as a retoucher

bir rötuşçu olarak, yırtıkları düzeltip çizikleri onarabileceğimi

that I could fix that tear and mend that scratch,

düşünmekten kendimi alıkoyamadım,

and I knew hundreds of people who could do the same.

ve bunu yapabilecek yüzlerce insan tanıyordum.

So that evening, I just reached out on Facebook

O akşam, Facebook üzerinden birkaç kişiye ulaştım

and asked a few of them, and by morning

ve sordum; ertesi sabah, gelen yanıtlar oldukça

the response had been so overwhelming and so positive,

fazlaydı ve hepsi çok olumluydu,

I knew we had to give it a go.

bunu denememiz gerektiğini biliyordum.

So we started retouching photos.

Böylece fotoğraflara rötuş yapmaya başladık.

This was the very first.

Bu, ilkiydi.

Not terribly damaged, but where the water had caused

Aşırı zarar görmemişti, fakat kızın yüzünde suyun

that discoloration on the girl's face

neden olduğu renk bozukluğu

had to be repaired with such accuracy and delicacy.

büyük bir incelik ve hassasiyetle onarılmalıydı.

Otherwise, that little girl isn't going to look

Aksi takdirde, o küçük kız artık o küçük kız gibi

like that little girl anymore, and surely that's as tragic

görünmeyecekti ve bu da en az fotoğrafın hasar görmüş

as having the photo damaged.

olması kadar trajikti.

(Applause)

(Alkış)

Over time, more photos came in, thankfully,

Zamanla, neyse ki, daha çok fotoğraf geldi

and more retouchers were needed,

ve daha çok rötuşçuya ihtiyaç vardı,

and so I reached out again on Facebook and LinkedIn,

yine Facebook ve Linkedin üzerinden insanlara ulaştım

and within five days, 80 people wanted to help

ve beş gün içinde, 12 farklı ülkeden 80 kişi

from 12 different countries.

yardım etmek istedi.

Within two weeks, I had 150 people

İki hafta içinde, katılmak isteyen kişi

wanting to join in.

sayısı 150 olmuştu.

Within Japan, by July, we'd branched out

Temmuz'a kadar, Japonya'da büyüdük ve

to the neighboring town of Rikuzentakata,

komşu kasaba Rikuzentakata'ya, daha kuzeyde

further north to a town called Yamada.

Yamada adlı kasabaya yayıldık.

Once a week, we would set up our scanning equipment

Haftada bir gün kurulan ve insanların fotoğraflarını

in the temporary photo libraries that had been set up,

düzelttirdikleri geçici fotoğraf kitaplıklarında

where people were reclaiming their photos.

tarama ekipmanlarımızı hazırlıyorduk.

The older ladies sometimes hadn't seen a scanner before,

Yaşlı kadınların bazıları daha önce tarayıcı görmemiş oluyorlardı,

but within 10 minutes of them finding their lost photo,

fakat kayıp fotoğraflarını bulduktan 10 dakika sonra

they could give it to us, have it scanned,

bunları bize verip taratıyor,

uploaded to a cloud server, it would be downloaded

bir bulut sunucuya yükletiyorlardı; bunlar dünyanın diğer

by a gaijin, a stranger,

tarafında bir yerde bir gaijin,

somewhere on the other side of the globe,

yani yabancı tarafından indiriliyor ve düzeltilmeye

and it'd start being fixed.

başlanıyordu.

The time it took, however, to get it back

Ancak, bunları geri almanın ne kadar sürdüğü

is a completely different story,

tamamen farklı bir hikaye,

and it depended obviously on the damage involved.

ve açıkça ne kadar hasarlı olduğuna göre değişiyordu.

It could take an hour. It could take weeks.

Bir saat sürebilirdi, Haftalarca sürebilirdi.

It could take months.

Aylarca sürebilirdi.

The kimono in this shot pretty much had to be hand-drawn,

Bu fotoğrafta kimono'nun sudan hasar görmeyen detayları ve renginin

or pieced together, picking out the remaining parts of color

geri kalan bölümleri ortaya çıkarılarak, büyük ölçüde elle çizilmesi

and detail that the water hadn't damaged.

veya tamamlanması gerekiyordu.

It was very time-consuming.

Bu oldukça zaman alıcıydı.

Now, all these photos had been damaged by water,

Bütün bu fotoğraflar sudan hasar görmüştü, tuzlu

submerged in salt water, covered in bacteria,

suya batmıştı, bakterilerle kaplanmıştı,

in sewage, sometimes even in oil, all of which over time

bazen kanalizasyonda, hatta akaryakıt içinde; tüm bunlar zamanla

is going to continue to damage them,

fotoğraflara zarar vermeye devam edecekti;

so hand-cleaning them was a huge part of the project.

dolayısıyla bunları elle temizleme, projenin büyük bir bölümüydü.

We couldn't retouch the photo unless it was cleaned,

Fotoğraf temizlenmeden, kurumadan ve iyileştirilmeden

dry and reclaimed.

rötuş yapamıyorduk.

Now, we were lucky with our hand-cleaning.

Elle temizleme işinde şanslıydık.

We had an amazing local woman who guided us.

Bizi yönlendiren inanılmaz bir yerli kadın vardı.

It's very easy to do more damage to those damaged photos.

Hasar görmüş bu fotoğraflara daha fazla zarar vermek çok kolaydı.

As my team leader Wynne once said,

Takım liderim Wynne'in bir keresinde dediği gibi,

it's like doing a tattoo on someone.

bu birine dövme yapmak gibidir.

You don't get a chance to mess it up.

Bunu berbat etme şansınız yoktur.

The lady who brought us these photos was lucky,

Bize bu fotoğrafları getiren kadın şanslıydı,

as far as the photos go.

yani fotoğraf anlamında.

She had started hand-cleaning them herself and stopped

Bunları kendisi elle temizlemeye başlamış fakat daha çok zarar

when she realized she was doing more damage.

verdiğini fark ettiğinde bırakmıştı.

She also had duplicates.

Fotoğrafın ikinci kopyası da vardı.

Areas like her husband and her face, which otherwise

Kocasının ve kadının yüzü gibi, aksi takdirde düzeltmemizin

would have been completely impossible to fix,

tamamen imkansız olacağı yerlerde

we could just put them together in one good photo,

biz, sadece ikisini bir fotoğrafta birleştirerek

and remake the whole photo.

tüm fotoğrafı yeniden oluşturabildik.

When she collected the photos from us,

Fotoğrafları almaya geldiğinde,

she shared a bit of her story with us.

hikayesinin bir bölümünü bizimle paylaştı.

Her photos were found by her husband's colleagues

Fotoğraflar, yerel bir itfaiyede enkazın içinde

at a local fire department in the debris

bir zamanlar evlerinin bulunduğu yerden

a long way from where the home had once stood,

çok uzakta, kocasının iş arkadaşları tarafından bulunmuştu

and they'd recognized him.

ve kocasını tanımışlardı.

The day of the tsunami, he'd actually been in charge

Tsunami'nin olduğu gün, tsunami kapaklarının kapalı

of making sure the tsunami gates were closed.

olmasını sağlamaktan sorumluydu.

He had to go towards the water as the sirens sounded.

Sirenler çaldığında, suya doğru gitmesi gerekiyordu.

Her two little boys, not so little anymore, but her two boys

İki küçük oğlu, artık o kadar küçük değiller ama iki küçük oğlu

were both at school, separate schools.

okuldaydı, farklı okullarda.

One of them got caught up in the water.

Bir tanesi suya yakalandı.

It took her a week to find them all again

Hepsini tekrar bulması ve hepsinin

and find out that they had all survived.

hayatta olduğu bulması bir hafta sürdü.

The day I gave her the photos also happened to be

Ona fotoğrafları verdiğim gün en küçük oğlunun

her youngest son's 14th birthday.

14. doğum günüydü.

For her, despite all of this, those photos

Ona göre, olan her şeye rağmen, bu fotoğraflar

were the perfect gift back to him,

oğluna verilecek mükemmel hediyeydi,

something he could look at again, something he remembered from before

tekrar bakacağı bir şey, hayatındaki her şeyin tamamen değişmediği

that wasn't still scarred from that day in March

veya yıkılmadığı Mart'ın o gününden,

when absolutely everything else in his life had changed

hala korkmadığını hatırladığı

or been destroyed.

geçmişten bir şey.

After six months in Japan,

Japonya'da altı ay sonunda

1,100 volunteers had passed through All Hands,

1,100 gönüllü All Hands'den (Tüm Eller) gelip geçti;

hundreds of whom had helped us hand-clean

yüzlercesi bize 135,000'den fazla fotoğrafı

over 135,000 photographs,

elle temizlemeye yardım etti,

the large majority — (Applause) —

büyük çoğunluğu - (Alkış) -

a large majority of which did actually find their home again,

aslına bakılırsa büyük çoğunluğu sahiplerini yeniden buldu,

importantly.

bu önemliydi.

Over five hundred volunteers around the globe

Dünyanın her yerinden beşyüzden fazla gönüllü

helped us get 90 families hundreds of photographs back,

90 aileye yüzlerce fotoğrafı tamamen yenilenmiş ve rötuşlanmış

fully restored and retouched.

olarak geri vermemize yardım ettiler.

During this time, we hadn't really spent more than

Doğrusunu söylemek gerekirse, bu süre içinde, ekipman

about a thousand dollars in equipment and materials,

ve malzemelere yaklaşık bin dolardan daha fazla harcamadık,

most of which was printer inks.

çoğu da yazıcı mürekkebi içindi.

We take photos constantly.

Sürekli fotoğraf çekeriz.

A photo is a reminder of someone or something,

Fotoğraf birinin veya bir şeyin, bir yerin,

a place, a relationship, a loved one.

bir ilişkinin, sevilen kişinin hatırasıdır.

They're our memory-keepers and our histories,

Hafıza koruyucumuz ve geçmişimizdir,

the last thing we would grab

kurtaracağımız son şey

and the first thing you'd go back to look for.

ve aramak için geri döneceğiniz ilk şeydir.

That's all this project was about,

Bütün proje bununla ilgiliydi,

about restoring those little bits of humanity,

insanlığın bu küçük parçalarını yeniden canlandırmak,

giving someone that connection back.

insanlara bu bağlantıyı geri vermekle ilgiliydi.

When a photo like this can be returned to someone like this,

Böyle bir fotoğraf, birine bu şekilde iade edildiğinde

it makes a huge difference

onu alan insanın hayatında

in the lives of the person receiving it.

büyük bir fark yaratacaktır.

The project's also made a big difference in the lives of the retouchers.

Bu proje rötuşçuların hayatında da büyük farklılıklar yarattı.

For some of them, it's given them a connection

Bazıları için daha büyük bir şeyle bağlantı kurmalarını,

to something bigger, giving something back,

bir şeyi geri vermelerini ve yeteneklerini

using their talents on something

sıska mankenler ve mükemmel ciltler

other than skinny models and perfect skin.

dışında bir şey için kullanmalarını sağladı.

I would like to conclude by reading an email

Konuşmamı onlardan birinden, Cindy'den aldığım

I got from one of them, Cindy,

bir emaille bitirmek istiyorum,

the day I finally got back from Japan after six months.

bunu, sonunda altı ay sonra Japonya'dan döndüğüm gün aldım.

"As I worked, I couldn't help but think about the individuals

"Çalışırken bu kişileri ve görüntülerin anlattığı hikayeleri

and the stories represented in the images.

düşünmekten kendimi alamadım.

One in particular, a photo of women of all ages,

Özellikle bir tanesinde, her yaşta kadının olduğu bir fotoğraf,

from grandmother to little girl, gathered around a baby,

büyükanneden küçük kıza, hepsi bir bebeğin etrafında toplanmışlar,

struck a chord, because a similar photo from my family,

bu beni çok etkiledi, çünkü ailemde de benzer bir fotoğraf var,

my grandmother and mother, myself,

büyükannem ve annem, ben ve yeni

and newborn daughter, hangs on our wall.

doğmuş bebek fotoğrafı duvarımızda asılı durur.

Across the globe, throughout the ages,

Tüm dünyada, çağlar boyunca

our basic needs are just the same, aren't they?"

temel ihtiyaçlarımız hep aynıdır, değil mi?

Thank you. (Applause)

Teşekkür ederim. (Alkış)

(Applause)

(Alkış)