Johanna Blakely: Lessons from fashion's free culture

Translator: Phatra Sae-ting Reviewer: Paninya Masrangsan

I heard this amazing story about Miuccia Prada.

ดิฉันเคยได้ยินเรื่องอัศจรรย์เรื่องหนึ่งของ”มิวเซีย ปราด้า”

She's an Italian fashion designer.

แฟชั่นดีไซน์เนอร์ชาวอิตาเลี่ยน

She goes to this vintage store in Paris

วันหนึ่ง เธอเดินเข้าร้านวินเทจแห่งหนึ่งในกรุงปารีส

with a friend of hers.

กับเพื่อนคนหนึ่ง

She's rooting around, she finds this one jacket by Balenciaga --

มิวเซียดูเสื้อไปพลางๆ เจอแจ๊คเก็ตตัวหนึ่งยี่ห้อบาเลนเชียก้า

she loves it.

มันสวยโดนใจเธอมาก

She's turning it inside out.

เธอดูตัวเสื้ออย่างละเอียด

She's looking at the seams. She's looking at the construction.

ดูงานเย็บด้านใน ดูรูปทรงของตัวเสื้อ

Her friend says, "Buy it already."

เพื่อนเธอเห็นอย่างนั้นเลยบอกว่า “ซื้อไปเลย”

She said, "I'll buy it, but I'm also going to replicate it."

เธอพูดตอบ “ฉันจะซื้อ แล้วฉันก็จะก๊อปปี้มันด้วย”

Now, the academics in this audience may think,

ทีนี้ นักวิชาการหลายท่านในห้องนี้อาจสงสัยว่า

"Well, that sounds like plagiarism."

“ทำอย่างนี้ไม่ถือเป็นการโจรกรรมความคิดเหรอ”

But to a fashionista, what it really is

แต่สำหรับคนในวงการแฟชั่น

is a sign of Prada's genius:

นี่คือความเป็นอัจฉริยะของปราด้า

that she can root through the history of fashion

จากประวัติศาสตร์แฟชั่นทั้งหมดที่ผ่านมา

and pick the one jacket

เธอสามารถไปเลือกเอาเอาแจ๊คเก็ตที่ใช่

that doesn't need to be changed by one iota,

โดยไม่ต้องมีการดัดแปลงแก้ไขใดๆ

and to be current and to be now.

อีกทั้งยังเป็นแบบที่ดูทันสมัยด้วย

You might also be asking whether it's possible

ทุกท่านในที่นี่อาจจะสงสัยว่า

that this is illegal for her to do this.

การกระทำของเธอผิดกฎหมายรึเปล่า

Well, it turns out that it's actually not illegal.

คำตอบก็คือ ไม่ผิดค่ะ กฎหมายไม่สามารถเอาผิดได้

In the fashion industry, there's very little

เนื่องจากในอุตสาหกรรมสิ่งทอ

intellectual property protection.

มีกฎหมายที่คุ้มครองทรัพย์สินทางปัญญาน้อยมาก

They have trademark protection,

พวกเขาจะได้รับคุ้มครองเฉพาะเรื่อง”เครื่องหมายการค้า”™

but no copyright protection

ไม่ได้รับคุ้มครองการทำซ้ำเลียนแบบ ®

and no patent protection to speak of.

การจดสิทธิบัตรยิ่งไม่ต้องพูดถึง

All they have, really, is trademark protection,

สรุปคือ มีแต่เครื่องหมายการค้าเท่านั้นที่ได้รับการปกป้อง

and so it means that anybody

ซึ่งหมายความว่า

could copy any garment

ไม่ว่าใครก็ตามสามารถคัดลอกเสื้อผ้า

on any person in this room

ของผู้ชมท่านใดก็ได้ในห้องนี้

and sell it as their own design.

แล้วนำไปจำหน่ายในชื่อของตัวเอง

The only thing that they can't copy

โดยสิ่งเดียวที่ไม่สามารถทำซ้ำได้

is the actual trademark label

ก็คือ ตรายี่ห้อเครื่องหมายการค้า

within that piece of apparel.

ที่อยู่ในเสื้อผ้าชิ้นนั้นๆ

That's one reason that you see logos

นี่จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้เราเห็นโลโก้

splattered all over these products.

พิมพ์ลงบนผลิตภัณฑ์เหล่านี้อยู่เป็นประจำ

It's because it's a lot harder for knock-off artists

นั่นเป็นเพราะว่าสำหรับผู้ทำสินค้าเลียนแบบแล้ว

to knock off these designs

ยากที่จะผลิตออกมาให้เสมือนของจริง

because they can't knock off the logo.

เพราะว่าพวกเขาไม่สามารถเลียนแบบตัวโลโก้ได้

But if you go to Santee Alley, yeah.

แต่ถ้าคุณไปเดินแถว “ตรอกซานตี้แอลเล่ย์”

(Laughter) Well, yeah.

ฮ่ะๆ นั่นแหละ...

Canal Street, I know.

“ถนนแคแนล” ใช่แล้ว

And sometimes these are fun, right?

บางทีก็อดขำไม่ได้ ใช่มั้ยคะ

Now, the reason for this, the reason that the fashion industry

ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะว่า ในอุตสาหกรรมสิ่งทอ

doesn't have any copyright protection

ไม่ได้มีการคุ้มครองการทำซ้ำ

is because the courts decided long ago

เนื่องด้วยเมื่อนานมาแล้ว ศาลได้ตัดสินว่า

that apparel is too utilitarian

เครื่องแต่งกายถือเป็นสิ่งที่มีขอบเขตคุณประโยชน์

to qualify for copyright protection.

กว้างเกินกว่าที่สมควรจะได้รับคุ้มครองทางลิขสิทธิ์

They didn't want a handful of designers

พวกเขาไม่ต้องการให้สิ่งที่เราสวมใส่ในชีวิตประจำวัน

owning the seminal building blocks of our clothing.

ต้องมาขึ้นอยู่กับดีไซน์เนอร์เพียงไม่กี่คน

And then everybody else would have to license this cuff or this sleeve

แล้วผู้คนต้องวิ่งขออนุญาตผลิตข้อมือเสื้อแบบนี้ หรือแขนเสื้อแบบนั้น

because Joe Blow owns it.

เพราะว่า ”โจ บโลว์” เป็นเจ้าของดีไซน์นั้น

But too utilitarian? I mean is that the way you think of fashion?

แต่ที่บอกว่ามีประโยชน์มากไป คุณคิดถึงวงการแฟชั่นอย่างนั้นจริงๆหรือ

This is Vivienne Westwood. No!

ลองดูผลงานของ “วิเวียน เวสต์วูด” ไม่น่ามีประโยชน์เลย

We think of it as maybe too silly,

บางทีเราก็เห็นว่ามันไร้สาระนะ

too unnecessary.

รองเท้าแบบนี้มันไม่ได้มีความจำเป็นเอาซะเลย

Now, those of you who are familiar with the logic

ทีนี้สำหรับท่าน ที่คุ้นเคยกับแนวคิด

behind copyright protection --

ของกฏหมายลิขสิทธฺิ์ที่ว่า

which is that without ownership, there is no incentive to innovate --

ถ้าจดความเป็นเจ้าของไม่ได้ คนก็ไม่มีแรงบันดาลใจที่จะผลิต

might be really surprised

คงจะแปลกใจไม่น้อย

by both the critical success of the fashion industry

กับความสำเร็จของอุตสาหกรรมแฟชั่น

and the economic success of this industry.

ทั้งในเชิงยุทธศาสตร์และเชิงธุรกิจ

What I'm going to argue today is that

สิ่งที่ดิฉันอยากจะนำเสนอในวันนี้ก็คือ

because there's no copyright protection

ที่ดีไซน์เนอร์ทั้งหลายประสบความสำเร็จ

in the fashion industry,

ก็เพราะไม่มีลิขสิทธิ์คุ้มครองในวงการนี้นั่นเอง

fashion designers have actually been able to elevate

ปัจจัยนี้ทำให้พวกเขาพัฒนา

utilitarian design,

จากที่เคยออกแบบเสื้อผ้า

things to cover our naked bodies,

สำหรับปกปิดร่างกายธรรมดา

into something that we consider art.

ไปเป็นอีกระดับหนึ่งที่เรียกกันว่า...ศิลปะ

Because there's no copyright protection

และก็เพราะไม่มีการปกป้องทางลิขสิทธิ์

in this industry,

ในวงการนี้

there's a very open and creative

จึงทำให้เกิดเสรีภาพทางความคิด

ecology of creativity.

ที่เปิดกว้างและสร้างสรรค์

Unlike their creative brothers and sisters,

ต่างจากอาชีพอื่นในสาขาเดียวกัน

who are sculptors or photographers

อย่างประติมากร หรือ ช่างภาพ

or filmmakers or musicians,

ผู้สร้างภาพยนตร์ หรือนักดนตรี เป็นต้น

fashion designers can sample

แฟชั่นดีไซน์เนอร์สามารถ

from all their peers' designs.

เอาผลงานของเพื่อนร่วมงานมาเป็นต้นแบบ

They can take any element from any garment

สามารถนำส่วนใดๆก็ได้ของงานๆหนึ่ง

from the history of fashion

ที่เคยมีมาในประวัติศาสตร์แฟชั่น

and incorporate it into their own design.

มาประกอบเข้าเป็นผลงานของตัวเอง

They're also notorious for riffing off of the zeitgeist.

พวกเขามีชื่อในเรื่องย้อนยุคเสื้อผ้าไปมา

And here, I suspect,

สำหรับภาพนี้ ดิฉันคิดว่า

they were influenced by the costumes in Avatar.

แรงบันดาลใจส่วนหนึ่งน่าจะมาจากเครื่องแต่งกาย

Maybe just a little.

ในภาพยนตร์เรื่อง ”อวตาร”

Can't copyright a costume either.

ชุดในภาพยนตร์ก็ไม่ได้รับการคุ้มครองเช่นกัน

Now, fashion designers have

ปัจจุบัน ดีไซน์เนอร์ก็มีเสรีภาพ

the broadest palette imaginable

จินตนาการในโลกแฟชั่น

in this creative industry.

ได้อย่างเต็มที่

This wedding dress here

เราลองมาดูชุดแต่งงานบนนี้

is actually made of sporks,

ลองดูดีๆ มันทำมาจากช้อนกับส้อมนะคะ

and this dress is actually made of aluminum.

และนี่ทำมาจากโลหะอะลูมิเนียม

I've heard this dress actually sort of sounds like wind chimes

ได้ข่าวว่าถ้าใส่ชุดนี้เดินจะมีเสียงกระดิ่ง

as they walk through.

ดังออกมาจากตัวชุดด้วย

So, one of the magical side effects

ฉะนั้นผลลัพธ์ข้างเคียง

of having a culture of copying,

ของวัฒนธรรมเลียนแบบเสรี

which is really what it is,

ที่น่าอัศจรรย์ข้อหนึ่ง ก็คือ

is the establishment of trends.

มันทำให้เกิด “กระแสนิยม” หรือ “เทรนด์” นี่เอง

People think this is a magical thing. How does it happen?

ผู้คนสงสัยว่า เทรนด์วิเศษเหล่านี้เริ่มมาจากอะไร

Well, it's because it's legal for people to copy one another.

มันก็เริ่มมาจากการที่เราเลียนแบบงานของคนอื่นๆ นั่นแหละค่ะ

Some people believe that

บางท่านเชื่อว่า ในวงการนี้

there are a few people at the top of the fashion food chain

มีผู้นำแฟชั่นระดับบนเพียงไม่กี่คน

who sort of dictate to us what we're all going to wear,

ที่เป็นคนกำหนดว่าเราควรจะใส่เสื้อผ้าแบบไหน

but if you talk to any designer at any level,

แต่ถ้าลองได้คุยกับดีไซน์เนอร์ไม่ว่าระดับใดก็ตาม

including these high-end designers,

รวมถึงระดับบนด้วย

they always say

พวกเขาจะพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า

their main inspiration comes from the street:

แรงบันดาลใจหลักของพวกเขามาจากผู้คนทั่วไปอย่างทุกท่านในที่นี้และตัวดิฉันเอง

where people like you and me remix and match

ที่แต่ละคนนำเสื้อผ้าแต่ละชิ้นมาปรับแต่งและนำมาเข้ากัน

our own fashion looks.

จนเป็นแนวของตัวเอง

And that's where they really get a lot of their

และสถานที่ทั่วไปอย่างบนถนนหรือ”สตรีท”นั่นแหละ

creative inspiration,

ที่เป็นแหล่งกระตุ้นความคิดดีๆ ของเหล่าดีไซน์เนอร์

so it's both a top-down and a bottom-up kind of industry.

ดังนั้น จะเห็นได้ว่า วงการนี้ระดับบนและล่างส่งผลถึงกันและกัน

Now, the fast fashion giants have

ดังนั้น ยักษ์ใหญ่วงการแฟชั่นแบบด่วนหรือฟาสต์แฟชั่น

probably benefited the most

น่าจะดึงกำไรไปได้มากที่สุด

from the lack of copyright protection in the fashion industry.

ด้วยความที่ในวงการไม่มีการคุ้มครองทางลิขสิทธิ์

They are notorious for knocking off high-end designs

เป็นที่รู้กันว่าพวกเขามักจะลอกงานของดีไซน์เนอร์ระดับสูง

and selling them at very low prices.

แล้วนำมาขายในราคาที่ต่ำมาก

And they've been faced with a lot of lawsuits,

ในขณะเดียวกันก็จะโดนฟ้องดำเนินคดีไปด้วย

but those lawsuits are usually not won by fashion designers.

แต่ว่า...ผู้ฟ้องร้องก็ไม่ค่อยชนะคดีในชั้นศาล

The courts have said over and over again, "You don't need

เพราะศาลมักกล่าวย้ำตลอดว่า

any more intellectual property protection."

"พวกคุณได้รับความคุ้มครองเรื่องทรัพย์สินทางปัญญาเพียงพออยู่แล้ว"

When you look at copies like this,

และตอนคุณเห็นสินค้าเลียนแบบพวกนี้เยอะๆเข้า

you wonder: How do the luxury high-end brands

คุณอาจจะเกิดคำถามในใจว่า

remain in business?

พวกสินค้าแฟชั่นหรูหราพวกนี้คงอยู่ในตลาดได้ยังไง

If you can get it for 200 bucks, why pay a thousand?

ใครจะควักเงินเป็นพันดอลล่า ถ้าหาซื้อแบบเดียวกันได้ในราคาเพียง200

Well, that's one reason we had a conference here at USC a few years ago.

นี่เป็นหนึ่งในเหตุผลหลักที่เราจัดประชุมที่มหาลัย U.S.C.ไม่กี่ปีทีผ่านมา

We invited Tom Ford to come --

เราเชิญ “ทอม ฟอร์ด” มาร่วมด้วย

the conference was called, "Ready to Share:

การประชุมครั้งนั้นใช้ชื่อว่า

Fashion and the Ownership of Creativity" --

“พร้อมจะแชร์ :แฟชั่นและกรรมสิทธิ์ในความคิดสร้างสรรค์”

and we asked him exactly this question.

เราได้ลองถาม “ทอม ฟอร์ด” ไปดังนั้น

Here's what he had to say.

นี่คือคำตอบของเขา

He had just come off a successful stint as the lead designer at Gucci,

ที่เพิ่งประสบความสำเร็จจากการเป็นหัวหน้าดีไซน์เนอร์ของกุชชี่ไปหมาดๆ

in case you didn't know.

เผื่อบางท่านในที่นี้ไม่ทราบ...

Tom Ford: And we found after much research

ทอม ฟอร์ด : “หลังจากที่เราทำการวิจัยมาพักหนึ่ง

that -- actually not much research, quite simple research --

ซึ่งจริงๆไม่ถือเป็นงานวิจัยที่กินแรงมาก

that the counterfeit customer was not our customer.

เราได้คำตอบมาว่า ผู้คนที่ซื่อสินค้าปลอมไม่ใช่กลุ่มลูกค้าของพวกเรา”

Johanna Blakley: Imagine that.

โจฮานน่า บล๊ากเล่ย์ : “โอ้โห... คิดดูสิ!”

The people on Santee Alley

ผู้คนที่เดินซานตี้แอลเล่ย์

are not the ones who shop at Gucci.

ไม่ใช่คนที่จะมาซื้อของในร้านกุชชี่

(Laughter)

(หัวเราะ)

This is a very different demographic.

เป็นกลุ่มลูกค้าที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

And, you know, a knock-off is never the same

และเชื่อหรือเปล่า ไม่ว่าคุณจะเลียนแบบยังไง

as an original high-end design,

ก็ไม่มีวันเหมือนของต้นแบบ

at least in terms of the materials; they're always made of cheaper materials.

อย่างน้อยๆ ก็ด้านวัสดุ ของเลียนแบบโดยมากจะใช้วัสดุที่ราคาต่ำกว่า

But even sometimes a cheaper version

แต่อย่างไรก็ตาม บางครั้งของเลียนแบบ

can actually have some charming aspects,

ที่ราคาต่ำกว่านั้นก็มีเสน่ห์ไปอีกแบบ

can breathe a little extra life into a dying trend.

เป็นการยื้อเวลาของเทรนด์ที่กำลังจะตกไปได้อีกหน่อย

There's lots of virtues of copying.

ข้อดีของการคัดลอกมีอยู่นับไม่ถ้วน

One that a lot of cultural critics have pointed to

หนึ่งในนั้น ที่นักวิจารณ์กล่าวไว้

is that we now have

ก็คือ ปัจจุบัน

a much broader palette

เรามีตัวเลือกสำหรับแต่งแต้มสีสีน

of design choices to choose from than we ever have before,

ให้กับงานใหม่ๆมากกว่าที่เคย

and this is mainly because of the fast fashion industry, actually.

ข้อนี้สาเหตุหลักๆมาจากธุรกิจฟาสต์แฟชั่น

And this is a good thing. We need lots of options.

ซึ่งถือว่าเป็นข้อดี ตัวเลือกหลากหลายกว่าย่อมดีกว่า

Fashion, whether you like it or not,

แม้ว่าคุณจะชอบหรือไม่ก็ตาม

helps you project who you are to the world.

แฟชั่นช่วยบ่งบอกถึงความเป็นตัวคุณ

Because of fast fashion,

และก็เพราะฟาสต์แฟชั่นอีกนั่นแหละ

global trends actually get established much more quickly than they used to.

ที่ทำให้กระแสนิยมเกิดขึ้นทั่วโลกได้เร็วกว่าที่เคย

And this, actually, is good news to trendsetters;

ซึ่งเป็นผลดีต่อผู้กำหนดกระแส

they want trends to be set

พวกเขาต้องการสร้างเทรนด์

so that they can move product.

เพื่อเป็นประโยชน์ต่อการจำหน่ายสินค้า

For fashionistas,

และสำหรับผู้ชื่นชอบแฟชั่นทั้งหลาย

they want to stay ahead of the curve.

พวกเขาอยากนำสมัย

They don't want to be wearing what everybody else is wearing.

ไม่ต้องการใส่เสื้อผ้าที่คนอื่นใส่กันทั่วไป

And so, they want to move on to the next trend

จึงเป็นเหตุผลให้พวกเขา

as soon as possible.

ต้องล่วงหน้าไปอีกขั้นหนึ่งก่อน

I tell you, there is no rest for the fashionable.

และขอบอกว่า แฟชั่นไม่มีคำว่าหยุด

Every season, these designers have to struggle

ทุกๆซีซั่น ดีไซน์เนอร์เหล่านี้

to come up with the new fabulous idea that everybody's going to love.

ต้องพยายามสร้างสรรค์งานให้ทุกคนพอใจและทึ่งกับผลงานนั้นๆ

And this, let me tell you,

และสิ่งนี้ ขอบอกได้เลยว่า

is very good for the bottom line.

มันส่งผลดีมากต่อธุรกิจชั้นล่าง

Now of course, there's a bunch of effects

และแน่นอนว่า วัฒนธรรมการเลียนแบบ

that this culture of copying has

ก็ยังมีผลอีกหลายๆอย่าง

on the creative process.

ต่อกระบวนการสร้างสรรค์งานด้วย

And Stuart Weitzman is a very successful shoe designer.

ลองมาฟังเรื่องของ“สจ๊วต เวตส์แมน”ดีไซน์เนอร์รองเท้าชื่อดัง

He has complained a lot about people copying him,

เขาเบื่อที่ผลงานของเขาถูกเลียนแบบซ้ำแล้วซ้ำเล่า

but in one interview I read,

บทความหนึ่งที่ดิฉันเคยอ่าน

he said it has really forced him to up his game.

เขาบอกกับสื่อว่า ปัญหานี้ทำให้เขา

He had to come up with new ideas,

ต้องบังคับให้ตัวเองพยายามคิดไอเดียใหม่ๆ

new things that would be hard to copy.

ที่เลียนแบบไม่ได้ง่ายๆ

He came up with this Bowden-wedge heel

เขาออกแบบรองเท้าส้นสูงชนิดพิเศษ

that has to be made out of steel or titanium;

ที่ต้องทำจากวัสดุที่เป็นเหล็กหรือไทเทเนียมเท่านั้น

if you make it from some sort of cheaper material,

ถ้าใช้วัสดุใดๆที่ราคาต่ำกว่า

it'll actually crack in two.

ใส่แล้วมันจะหักเป็นสองท่อนทันที

It forced him to be a little more innovative. (Music)

ปัญหานี้ทำให้ผลงานของเขามีความเป็นนวัตกรรมมากขึ้น

And that actually reminded me

เรื่องนี้ ทำให้ดิฉันนึกถึง

of jazz great, Charlie Parker.

นักดนตรีแจ๊สที่ชื่อ “ชาร์ลี พาร์กเกอร์”

I don't know if you've heard this anecdote, but I have.

ไม่แน่ใจว่าท่านใดในห้องนี้เคยได้ยินเรื่องของเขารึเปล่า

He said that one of the reasons he invented bebop

เขาบอกว่าเหตุผลที่ทำให้เขาคิดค้น ดนตรีแบบ “บีบ๊อป” ขึ้นมา

was that he was pretty sure

ก็เพราะตัวเขาเองเชื่อว่า

that white musicians wouldn't be able to replicate the sound. (Laughter)

คงไม่มีนักดนตรีผิวขาวคนไหนจะเล่นเหมือนเขาได้

He wanted to make it too difficult to copy,

เขาต้องการทำให้มันเลียนแบบยากขึ้น

and that's what fashion designers are doing all the time.

และนั่นก็เป็นสิ่งที่แฟชั่นดีไซน์เนอร์ทำอยู่เรื่อยมา

They're trying to put together

พวกเขาพยายามประดิษฐ์ผลงาน

a signature look, an aesthetic

ที่สื่อถึงความเป็นศิลปะ ความเป็นตัวเอง

that reflects who they are.

ที่ดูปุ๊ปแล้วรู้ทันทีว่าเป็นผลงานของใคร

When people knock it off, everybody knows

ถ้ามีใครเอาไปเลียนแบบ ก็จะเป็นที่รู้กัน

because they've put that look out on the runway,

เพราะพวกเขาได้นำเสนอผลงานบนรันเวย์แล้ว

and it's a coherent aesthetic.

มันเป็นความงามที่ลงตัว

I love these Gallianos.

ดิฉันชอบชุด”กาลิอะโน่” พวกนี้จริงๆ

Okay, we'll move on. (Laughter)

โอเค เข้าเรื่องต่อ

This is not unlike the world of comedy.

วงการนี้ไม่แตกต่างกับวงการตลก

I don't know if you know that jokes

พวกคุณรู้หรือเปล่าว่า

also can't be copyright protected.

มุขตลกต่างๆก็ไม่มีลิขสิทธิ์คุ้มครองเช่นกัน

So when one-liners were really popular,

เพราะฉะนั้นเมื่อมุขสั้นใดๆเกิดดังขึ้นมา

everybody stole them from one another.

ทุกคนก็ยืมมุขนั้นมาใช้

But now, we have a different kind of comic.

แต่ก็เช่นกัน เดี๋ยวนี้ก็มีการพัฒนาขึ้นอีกขั้น

They develop a persona,

พวกเขาสร้างบุคลิกเฉพาะตัว

a signature style, much like fashion designers.

เป็นสไตล์ของแต่ละคน เหมือนที่ดีไซน์เนอร์ทำกัน

And their jokes,

และมุขตลกของพวกเขา

much like the fashion designs by a fashion designer,

เปรียบได้กับผลงานแฟชั่นที่ดีไซน์เนอร์ทำกัน

really only work within that aesthetic.

จะได้อารมณ์เต็มที่ ก็เฉพาะเมื่อเล่นกับบุคลิกดังกล่าวเท่านั้น

If somebody steals a joke

สมมติถ้าใครได้ลองเอามุขตลก

from Larry David, for instance,

ของคุณ “แลรี่ เดวิด” ไปใช้ต่อ

it's not as funny.

มันก็จะไม่ขำเท่ากับเขาพูดเอง

Now, the other thing that fashion designers have done

ปัจจุบัน เพื่อความอยู่รอดในวัฒนธรรมแบบนี้

to survive in this culture of copying

ดีไซน์เนอร์ได้ลองอีกรูปแบบหนึ่ง

is they've learned how to copy themselves.

พวกเขาเริ่มเรียนรู้ที่จะคัดลอก

They knock themselves off.

ทำซ้ำผลงานของตัวเอง

They make deals with the fast fashion giants

ด้วยการตกลงกับบริษัทฟาสต์แฟชั่นยักษ์ใหญ่

and they come up with a way to sell their product

ซึ่งถือเป็นการกระจายสินค้า

to a whole new demographic:

ไปยังลูกค้าอีกกลุ่มหนึ่ง

the Santee Alley demographic.

กลุ่มลูกค้าที่เดิน ”ซานตี้ แอลเล่ย์”

Now, some fashion designers will say,

ทีนี้ ดีไซน์เนอร์หลายคนก็แย้งว่า

"It's only in the United States that we don't have any respect.

“มีแต่อเมริกาแหละที่พวกเราไม่ได้รับการใส่ใจ

In other countries there is protection

ประเทศอื่นเค้ามีกฎหมายคุ้มครอง

for our artful designs."

ผลงานสวยๆของพวกเรากันทั้งนั้น”

But if you take a look at the two other biggest markets in the world,

จริงรึเปล่า? ลองมาดูตลาดแฟชั่นของสองประเทศใหญ่ๆกัน

it turns out that the protection that's offered

จริงอยู่ ที่พวกเขามีมาตรการคุ้มครอง

is really ineffectual.

แต่ไม่ได้มีประสิทธิผลเลย

In Japan, for instance, which I think is the third largest market,

ในญี่ปุ่น น่าจะเป็นตลาดที่ใหญ่อันดับสามในโลก

they have a design law; it protects apparel,

เขามีกฎหมายคุ้มครองเครื่องแต่งกาย

but the novelty standard is so high,

ที่มาตรฐานความใหม่ค่อนข้างสูง การจะได้รับคุ้มครอง

you have to prove that your garment has never existed before,

คุณต้องสามารถพิสูจน์ว่าสิ่งที่คุณออกแบบไม่เคยมีมาก่อน

it's totally unique.

ต้องมีเอกลักษณ์จริงๆ

And that's sort of like

ใช้มาตรฐานความใหม่เปรียบได้กับ

the novelty standard for a U.S. patent,

การขอจดสิทธิบัตรในอเมริกา

which fashion designers never get --

ซึ่งดีไซน์เนอร์ไม่ค่อยจะได้

rarely get here in the states.

รับการคุ้มครองในประเทศนี้

In the European Union, they went in the other direction.

ทีนี้ในสหภาพยุโรปก็มีกฎหมายที่เป็นไปในอีกทิศทางหนึ่ง

Very low novelty standard,

นั่นก็คือ มาตรฐานความใหม่ที่ต่ำมาก

anybody can register anything.

ทุกคนสามารถจดทะเบียนอะไรก็ได้

But even though it's the home of the fast fashion industry

แม้ว่าที่นี่จะเป็นบ้านเกิดของธุรกิจฟาสต์แฟชั่น

and you have a lot of luxury designers there,

ทั้งยังมีดีไซน์เนอร์ระดับสูงจำนวนมากก็ตาม

they don't register their garments, generally,

ปกติพวกเขาก็ไม่ได้จดทะเบียนผลงานกันเท่าไหร่

and there's not a lot of litigation.

และน้อยครั้งที่มีคดีทำนองนี้เกิดขึ้น

It turns out it's because the novelty standard is too low.

กลายเป็นว่าเป็นเพราะมาตรฐานความใหม่ต่ำเกินไป

A person can come in and take somebody else's gown,

ในสหภาพยุโรป ใครๆก็สามารถเอาผลงานของคนอื่นมาดัดแปลง

cut off three inches from the bottom,

เช่น ตัดชายเสื้อออกซักสามนิ้ว

go to the E.U. and register it as a new, original design.

แล้วก็เข้าไปจดทะเบียนเป็นสิ่งประดิษฐ์ใหม่ได้เลย

So, that does not stop the knock-off artists.

สรุปแล้วมาตรการนี้ไม่ได้ช่วยหยุดการกระทำคัดลอกเลย

If you look at the registry, actually,

อีกอย่างหนึ่ง ในสหภาพยุโรป

a lot of the registered things in the E.U.

สินค้าจำนวนมากที่ได้รับการลงทะเบียน

are Nike T-shirts

ก็คือเสื้อยืดยี่ห้อ “ไนกี้”

that are almost identical to one another.

ซึ่งแต่ละตัวแทบจะไม่ต่างกัน

But this has not stopped Diane von Furstenberg.

แต่เรื่องนี้ ก็ไม่สามารถหยุดยั้ง

She is the head of

“ไดอาน วอน เฟอร์เทนเบอร์ก”

the Council of Fashion Designers of America,

หัวหน้าสภาแฟชั่นดีไซน์เนอร์ของอเมริกาได้

and she has told her constituency that

เธอบอกกับคณะกรรมการในสภาว่า

she is going to get copyright protection

สักวันหนึ่ง เธอจะทำให้วงการแฟชั่น

for fashion designs.

มีกฎหมายคุ้มครองลิขสิทธิ์ให้ได้

The retailers have kind of quashed this notion though.

แต่พวกร้านค้าได้พยายามกีดกั้นกฏหมายนี้นานแล้ว

I don't think the legislation is going anywhere,

และดิฉันก็ไม่คิดว่ากฎหมายนี้จะไปไหนได้ไกล

because they realized it is so hard

เพราะพวกเขารู้ว่ามันยากเกินไป

to tell the difference between a pirated design

ที่จะจำแนกความแตกต่าง

and something that's just part of a global trend.

ระหว่างสินค้าเลียนแบบกับสินค้าที่เป็นแค่ส่วนหนึ่งของกระแสนิยม

Who owns a look?

ยากที่จะตอบได้ว่า

That is a very difficult question to answer.

ใครเป็นเจ้าของ"แนว"นั้น

It takes lots of lawyers and lots of court time,

มันคงต้องใช้ทนายหลายท่าน และกินเวลาไม่น้อยในการดำเนินคดี

and the retailers decided that would be way too expensive.

และร้านค้าเหล่านั้นคิดว่ามันไม่คุ้มกับเงินที่จะต้องเสียไป

You know, it's not just the fashion industry

และรู้มั้ย ปรากฎการณ์ไร้ลิขสิทธิ์คุ้มครองแบบนี้

that doesn't have copyright protection.

ไม่ได้มีแต่ในวงการแฟชั่นเท่านั้น

There's a bunch of other industries that don't have copyright protection,

ยังมีอีกหลายสาขาอาชีพที่เป็นแบบเดียวกัน

including the food industry.

เช่น อุตสาหกรรมอาหาร

You cannot copyright a recipe

คุณไม่สามารถสงวนลิขสิทธิ์สูตรทำอาหาร

because it's a set of instructions, it's fact,

เพราะมันเป็นแค่ขั้นตอน ถือเป็นความจริง

and you cannot copyright the look and feel

แม้กระทั่งรูปลักษณ์หน้าตาของอาหารจานเด็ด

of even the most unique dish.

ที่เป็นเอกลักษณ์สุดๆก็ไม่ได้รับการปกป้อง

Same with automobiles.

เช่นเดียวกับรถยนต์

It doesn't matter how wacky they look or how cool they look,

ไม่ว่ารูปร่างลักษณะจะแปลก จะเท่ขนาดไหน

you cannot copyright the sculptural design.

พวกเขาไม่สามารถสงวนลิขสิทธิ์โครงสร้างดีไซน์นั้นๆ

It's a utilitarian article, that's why.

เพราะถูกจัดเป็นของใช้ที่จำเป็น

Same with furniture,

เฟอร์นิเจอร์ก็เช่นกัน

it's too utilitarian.

ถือว่าเป็นของมีประโยชน์

Magic tricks, I think they're instructions, sort of like recipes:

มายากลก็ด้วย ถือเป็นขั้นตอน คล้ายกับสูตรทำอาหาร

no copyright protection.

ไม่ได้รับการคุ้มครองเช่นกัน

Hairdos, no copyright protection.

ทรงผมต่างๆก็ด้วย

Open source software, these guys decided

ซอฟท์แวร์โอเพนซอร์ซ

they didn't want copyright protection.

พวกเขาตัดสินใจเองว่าไม่ต้องการลิขสิทธิ์

They thought it'd be more innovative without it.

เพราะเชื่อว่าแบบนี้มันจะพัฒนาไปได้ไกลกว่า

It's really hard to get copyright for databases.

ฐานข้อมูลได้ลิขสิทธิ์มาค่อนข้างยาก

Tattoo artists, they don't want it; it's not cool.

วงการสักก็ไม่ต้องการ ดูไม่เจ๋งสำหรับพวกเขา

They share their designs.

พวกเขาแชร์ผลงานกัน

Jokes, no copyright protection.

มุขตลก ไม่มี...

Fireworks displays,

การแสดงพลุ

the rules of games,

กติกาการเล่นเกมส์

the smell of perfume: no.

กลิ่นน้ำหอม... ไม่มี

And some of these industries may seem

บางวงการที่กล่าวมา

sort of marginal to you,

อาจไม่ได้สลักสำคัญอะไร

but these are the gross sales

แต่เราลองมาดูยอดขาย

for low I.P. industries,

ของอุตสาหกรรมที่มีขอบเขตการคุ้มครอง

industries with very little copyright protection,

ของทรัพย์สินทางปัญญาค่อนข้างต่ำ

and there's the gross sales of

และนี่ ก็คือยอดขายของ

films and books.

ภาพยนตร์และวรรณกรรม

(Applause)

(ปรบมือ)

It ain't pretty.

ไม่สวยงามเท่าไหร่

(Applause)

(ปรบมือ)

So you talk to people in the fashion industry

แล้วเวลาคุณพูดกับคนในวงการแฟชั่น

and they're like, "Shhh!

และพวกเขาตอบกลับประมาณว่า

Don't tell anybody

“ ชู่ว... อย่าไปบอกใครเค้านะ

we can actually steal from each other's designs.

ว่าเรายืมผลงานของกันและกันได้

It's embarrassing."

มันน่าขายหน้าน่ะ”

But you know what? It's revolutionary,

แต่คุณเชื่อมั้ยว่า นี่ถือเป็นการปฏิรูปเลยล่ะ

and it's a model that a lot of other industries --

และมันจะเป็นตัวอย่างให้กับหลายๆวงการ

like the ones we just saw with the really small bars --

อย่างที่เราเห็นในกราฟแท่งเล็กๆเมื่อสักครู่

they might have to think about this.

พวกเขาอาจจะต้องลองชั่งใจดู

Because right now, those industries with a lot of copyright protection

เพราะตอนนี้ วงการที่ได้รับคุ้มครองจากลิขสิทธิ์เต็มที่นั้น

are operating in an atmosphere

ก็ดำเนินงานท่ามกลางสภาวะ

where it's as if they don't have any protection,

ที่เหมือนกับไม่ได้รับการคุ้มครองใดๆ

and they don't know what to do.

และพวกเขาไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี

When I found out that there are a whole bunch of industries

ณ ตอนที่ตัวดิฉันค้นพบว่ามีหลายๆวงการ

that didn't have copyright protection,

ที่ไม่มีลิขสิทธิ์คุ้มครอง

I thought, "What exactly is the underlying logic?

ดิฉันไม่ค่อยเข้าใจว่า เขาใช้เกณฑ์อะไรตัดสินใจ

I want a picture." And the lawyers do not provide a picture,

ดิฉันอยากได้เป็นรูปภาพที่ชัดเจน แต่ทนายความไม่มีให้

so I made one.

ดิฉันเลยทำมันขึ้นมาเอง

These are the two main

ตามแนวคิดกฎหมายลิขสิทธิ์

sort of binary oppositions within the logic of copyright law.

หลักๆจะมีสองฝั่งสองขั้ว

It is more complex than this, but this will do.

จริงๆมันซับซ้อนกว่านี้ แต่อันนี้พอใช้ได้แล้ว

First: Is something an artistic object?

ขั้วแรก เป็นผลงานที่จัดเป็นศิลปะ

Then it deserves protection.

สมควรที่จะได้รับการคุ้มครอง

Is it a utilitarian object?

ถ้าเป็นสิ่งที่ต้องคำนึงถึงประโยชน์ใช้สอยเป็นสำคัญ

Then no, it does not deserve protection.

ก็ไม่ควรได้รับการคุ้มครอง

This is a difficult, unstable binary.

ค่อนข้างจำแนกยาก ไม่แน่นอน

The other one is: Is it an idea?

อีกขั้วหนึ่ง จัดเป็นมโนคติหรือเปล่า

Is it something that needs to

ถ้ามันเป็นสิ่งที่เวียนใช้

freely circulate in a free society?

ในสังคมอย่างเสรี

No protection.

ก็ไม่ได้รับการคุ้มครอง

Or is it a physically fixed

ถ้ามันเป็นผลงานทางความคิด

expression of an idea:

ที่จับต้องได้ เป็นรูปธรรม

something that somebody made

ที่ใครบางคนประดิษฐ์ขึ้นมา

and they deserve to own it for a while and make money from it?

คนๆนั้นก็สมควรได้เป็นเจ้าของซักระยะเพื่อทำรายได้จากสิ่งนั้น

The problem is that digital technology

แต่ปัญหาคือเทคโนโลยีของโลกดิจิตอลทุกวันนี้

has completely subverted the logic

ได้ทำให้ใช้การแยกระหว่าง

of this physically fixed, expression

ผลงานที่เป็นรูปธรรม

versus idea concept.

กับสิ่งที่เป็นแค่ไอเดียยากขึ้น

Nowadays,

ทุกวันนี้

we don't really recognize a book

เราไม่ค่อยแน่ใจว่าหนังสือ

as something that sits on our shelf

ใช่สิ่งที่วางอยู่บนชั้นหนังสือหรือเปล่า

or music as something that is

รวมถึง “เพลง” ที่เราเข้าใจนั้น

a physical object that we can hold.

คือแผ่นซีดีที่เราสามารถหยิบจับได้หรือ

It's a digital file.

มันเป็นไฟล์ดิจิตอลกันหมดแล้ว

It is barely tethered to any sort of

ในหัวเรามักจะติดภาพว่า

physical reality in our minds.

สิ่งเหล่านี้ไม่ได้เป็นสิ่งที่มีรูปร่าง

And these things, because we can copy and transmit them so easily,

และเราสามารถคัดลอกและส่งต่อได้อย่างง่ายดาย

actually circulate within our culture

จริงๆแล้วเหมือนเป็นมโนคติ

a lot more like ideas

ที่วนเวียนอยู่ในวัฒนธรรมของพวกเรา

than like physically instantiated objects.

มากกว่าที่จะเป็นผลงานที่เป็นรูปธรรม

Now, the conceptual issues are truly profound

ทีนี้ประเด็นเรื่องขอบเขตค่อนข้างละเอียดอ่อน

when you talk about creativity

สำหรับเรื่องการสร้างสรรค์ผลงาน

and ownership

และเรื่องการมีกรรมสิทธิ์

and, let me tell you, we don't want to leave this just to lawyers to figure out.

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น พวกเราไม่ต้องการทิ้งให้ทนายจัดการเรื่องนี้

They're smart.

แม้ว่าพวกเขาจะฉลาดก็ตาม

I'm with one. He's my boyfriend, he's okay.

แฟนหนุ่มดิฉันเองก็เป็นทนาย เขาโอเคนะ

He's smart, he's smart.

เขาฉลาดนะ เขาฉลาด...

But you want an interdisciplinary team of people

แต่เราต้องการอีกทีมงานจากสาขาอาชีพอื่นเข้ามาประกบ

hashing this out,

เพื่อจัดระเบียบสิ่งนี้

trying to figure out: What is the kind of ownership model,

พยายามที่จะนิยามลักษณะของกรรมสิทธิ์

in a digital world,

ในโลกดิจิตอล

that's going to lead to the most innovation?

ซึ่งจะส่งเสริมการสร้างนวัตกรรมใหม่ๆมากที่สุด

And my suggestion is that

และดิฉันคิดว่า

fashion might be a really good place

วงการแฟชั่นจะเป็นจุดเริ่มต้นที่ดีมาก

to start looking for a model

สำหรับการมองหาโมเดล

for creative industries in the future.

ของอุตสาหกรรมที่ใช้ความคิดสร้างสรรค์ในอนาคต

If you want more information about this research project,

หากคุณต้องการข้อมูลเพิ่มเติมสำหรับงานวิจัยนี้

please visit our website: it's ReadyToShare.org.

สามารถเข้าไปเยี่ยมชมเว็บไซต์ของพวกเราได้ ที่เว็บไซต์ ReadyToShare.org

And I really want to thank Veronica Jauriqui

และดิฉันต้องขอขอบคุณ ”เวโรนิก้า ฮอว์รีกี”

for making this very fashionable presentation.

ที่ช่วยดิฉันทำสไลด์ที่ดูสวยล้ำสมัยในวันนี้

Thank you so much. (Applause)

ขอขอบคุณมากค่ะ