Ash Beckham: We're all hiding something. Let's find the courage to open up

Translator: Patarida Lynn Reviewer: Pathumjit Atikomkamalasai

I'm going to talk to you tonight

สิ่งที่ผมกำลังจะคุยกับพวกคุณคืนนี้

about coming out of the closet,

เกี่ยวข้องกับการก้าวออกมา จากการหลบซ่อนอยู่ในตู้

and not in the traditional sense,

และไม่ใช่ในรูปแบบปกติทั่วไป

not just the gay closet.

ไม่ใช่แค่การเปิดตัวว่าเป็นเกย์

I think we all have closets.

ผมคิดว่า พวกเราทุกคนล้วนมีเรื่องที่แอบซ่อนไว้

Your closet may be telling someone

ความลับของคุณอาจจะเป็นการบอกใครบางคน

you love her for the first time,

ว่า คุณรักเธอตั้งแต่แรกพบ

or telling someone that you're pregnant,

หรือบอกใครบางคน ว่าคุณกำลังตั้งครรภ์

or telling someone you have cancer,

หรือบอกใครบางคน ว่าคุณเป็นมะเร็ง

or any of the other hard conversations

หรือเรื่องใดๆ ก็ตาม ที่พูดคุยกันได้ยาก

we have throughout our lives.

ตลอดชีวิตของเรา

All a closet is is a hard conversation,

การเปิดเผยความลับเป็นเรื่องยาก

and although our topics may vary tremendously,

และถึงแม้หัวข้อของเราอาจแตกต่างกันออกไป

the experience of being in

ประสบการณ์ของการเข้าไปหลบอยู่ในตู้

and coming out of the closet is universal.

และการออกมาจากตู้เป็นเรื่องสากลทั่วโลก

It is scary, and we hate it, and it needs to be done.

มันน่ากลัว และเราเกลียดมัน แต่เราต้องจัดการกับมัน

Several years ago,

หลายปีที่ผ่านมา

I was working at the South Side Walnut Cafe,

ผมทำงานที่ เซาธ์ไซด์วอลนัทคาเฟ่

a local diner in town,

ร้านอาหารท้องถิ่นในตัวเมือง

and during my time there I would go through phases

และในช่วงเวลานั้น หลายๆ ครั้ง ผมต้องทนพบกับ

of militant lesbian intensity:

การนินทาว่าเป็นพวกเลสเบี้ยนหัวรุนแรง

not shaving my armpits,

ไม่โกนขนรักแร้บ้างล่ะ

quoting Ani DiFranco lyrics as gospel.

ยึดถือเนื้อเพลงของ เอนิ ดิฟรังโก (Ani DiFranco) เป็นสรณะบ้างล่ะ

And depending on the bagginess of my cargo shorts

ใส่แต่กางเกงหลวมๆ บ้างล่ะ

and how recently I had shaved my head,

ผมโกนศีรษะอย่างไร บ้างล่ะ

the question would often be sprung on me,

มักจะมีคำถามพวกนี้เกิดขึ้นกับผมเสมอ

usually by a little kid:

และมักจะมาจากเด็กน้อย

"Um, are you a boy or are you a girl?"

"อืม คุณเป็นผู้ชาย หรือผู้หญิง คะ/ครับ"

And there would be an awkward silence at the table.

แล้วก็เกิดความเงียบอันน่าอึดอัดขึ้นบนโต๊ะอาหาร

I'd clench my jaw a little tighter,

ผม ขบกรามแน่นขึ้นนิดๆ

hold my coffee pot with a little more vengeance.

กำหม้อกาแฟที่ถืออยู่แน่นขึ้นหน่อยๆ

The dad would awkwardly shuffle his newspaper

คนที่เป็นพ่อ แกล้งก้มหน้าก้มตา อ่านหนังสือพิมพ์ของเขาอย่างเงอะงะ

and the mom would shoot a chilling stare at her kid.

และ คนที่เป็นแม่ จ้องไปที่ลูกของเธออย่างเขม็ง

But I would say nothing,

แต่ผมก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป

and I would seethe inside.

แต่ผมรู้สึกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟอยู่ภายในใจ

And it got to the point where every time I walked up

และมันถึงจุดจุดหนึ่ง ทุกครั้งที่ผมเดินไปที่โต๊ะ

to a table that had a kid anywhere between three and 10 years old, I was ready to fight.

ที่มีเด็กอายุราว 3-10 ปีนั่งอยู่ ผมพร้อมที่จะต่อสู้ทันที

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And that is a terrible feeling.

และนั่นคือความรู้สึกที่แย่มาก

So I promised myself, the next time, I would say something.

ดังนั้น ผมสัญญากับตัวเอง ครั้งต่อไป ผมควรจะพูดอะไรออกมาบ้าง

I would have that hard conversation.

มันเป็นการพูดคุยที่ยาก แต่ผมจะพูดมันออกมา

So within a matter of weeks, it happens again.

และแล้วภายในหนึ่งสัปดาห์ เรื่องนี้มันก็เกิดขึ้นอีก

"Are you a boy or are you a girl?"

"คุณเป็นผู้ชาย หรือผู้หญิงคะ"

Familiar silence, but this time I'm ready,

ความเงียบที่คุ้นเคยปกคลุมทั่วโต๊ะ แต่ครั้งนี้ผมพร้อมแล้ว

and I am about to go all Women's Studies 101

ผมกำลังจะเผชิญกับคำถามทั้งหลายเกี่ยวกับผู้หญิง

on this table. (Laughter)

ที่โต๊ะนี้ (เสียงหัวเราะ)

I've got my Betty Friedan quotes.

ผมได้กำลังใจจากคำพูดของ เบ็ตตี้ ฟรีเดน (Betty Friedan)

I've got my Gloria Steinem quotes.

คำพูดของ กลอเรีย สไตน์เนม (Gloria Steinem)

I've even got this little bit from "Vagina Monologues" I'm going to do.

ได้จากหนังสือ "วาไจนา โมโนล๊อค" มาอีกนิดหน่อย ผมพร้อมแล้ว

So I take a deep breath and I look down

ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วก้มลงมอง

and staring back at me is a four-year-old girl in a pink dress,

เด็กหญิงอายุ 4 ขวบในชุดสีชมพู กำลังจ้องกลับมาที่ผมตาไม่กระพริบ

not a challenge to a feminist duel,

นี่ไม่ใช่การต่อสู้ท้าทายกันระหว่างผู้หญิง

just a kid with a question:

เป็นเพียงเด็กน้อยที่มากับคำถาม

"Are you a boy or are you a girl?"

"คุณเป็นผู้ชาย หรือผู้หญิงคะ"

So I take another deep breath,

ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆ

squat down to next to her, and say,

ย่อตัวลงข้างเธอ และพูดว่า

"Hey, I know it's kind of confusing.

"นี่หนูน้อย ฉันรู้ว่า มันดูน่าสับสน

My hair is short like a boy's,

ผมฉันสั้นเหมือนผู้ชาย

and I wear boy's clothes, but I'm a girl,

และฉันก็ใส่เสื้อผ้าผู้ชาย แต่ฉันเป็นผู้หญิง

and you know how sometimes you like to wear a pink dress,

เธอรู้ใช่ไหม บางครั้งเธอก็อยากใส่ชุดกระโปรงสีชมพู

and sometimes you like to wear your comfy jammies?

แต่บางครั้งเธอก็อยากใส่ชุดนอนหลวมๆ สบายๆ

Well, I'm more of a comfy jammies kind of girl."

ฉันเป็นผู้หญิงจำพวกชอบใส่ชุดหลวมๆ สบายๆ ล่ะ

And this kid looks me dead in the eye,

เด็กน้อยมองฉันด้วยสายตาว่างเปล่า

without missing a beat, and says,

โดยไม่ปล่อยให้มีช่องว่าง เธอพูดสวนกลับมาว่า

"My favorite pajamas are purple with fish.

"ชุดนอนที่หนูชอบคือสีม่วง ลายปลาต่างหากค่ะ

Can I get a pancake, please?"

หนูขอแพนเค้กได้ไหมคะ ขอบคุณค่ะ"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And that was it. Just, "Oh, okay. You're a girl.

และมันก็แค่นั้น ก็เพียง " อ๋อ เข้าใจแล้วค่ะ คุณเป็นผู้หญิง

How about that pancake?"

รับแพนเค้กไหมคะ"

It was the easiest hard conversation

มันเป็นพูดคุยเรื่องยากๆ ที่ง่ายที่สุด

I have ever had.

ที่ผมเคยมี

And why? Because Pancake Girl and I,

ทำไม เพราะเด็กหญิงแพนเค้กและผม

we were both real with each other.

เราต่างมีความจริงใจต่อกัน

So like many of us,

เช่นเดียวกับพวกเราหลายคน

I've lived in a few closets in my life, and yeah,

ผมได้แอบซ่อนตัวอยู่ในหลายๆ ตู้ตลอดชีวิตของผม

most often, my walls happened to be rainbow.

บ่อยครั้ง ตู้ของผม จริงๆ แล้วมันมีผนังสีรุ้งสวยงาม

But inside, in the dark,

แต่ตอนที่ผมซ่อนอยู่ในนั้น ผมมองไม่เห็นมัน เพราะในนั้นมันมืดมิด

you can't tell what color the walls are.

คุณไม่สามารถบอกได้ว่าผนังมันเป็นสีอะไร

You just know what it feels like to live in a closet.

คุณรู้แค่ว่า คุณรู้สึกอย่างไรที่อาศัยอยู่ในนั้น

So really, my closet is no different than yours

ดังนั้นจริง ๆ แล้ว ตู้ของผมไม่แตกต่างจากของคุณ

or yours or yours.

หรือของคุณ หรือของคุณเลย

Sure, I'll give you 100 reasons

ผมมีเป็น 100 เหตุผล ที่จะบอกว่า

why coming out of my closet was harder than coming out of yours,

ทำไม การออกมาจากตู้ของผม มันยากกว่าการออกมาจากตู้ของคุณ

but here's the thing: Hard is not relative.

แต่ประเด็นคือ ความยากมันไม่ใช่เรื่อง ที่จะเอามาเปรียบเทียบกัน

Hard is hard.

ยาก ก็คือยาก

Who can tell me that explaining to someone you've just declared bankruptcy

ใครบอกได้ว่า การอธิบายให้คนคนหนึ่งฟังว่า เขากลายเป็นบุคคลล้มละลาย

is harder than telling someone you just cheated on them?

ยากกว่า การบอกอีกคนว่าคุณกำลังโกงเขา

Who can tell me that his coming out story

ใครบอกได้ว่า การบอกความลับของเขา

is harder than telling your five-year-old you're getting a divorce?

ยากกว่า การบอกลูกวัยห้าขวบของคุณ ว่าคุณกำลังจะหย่า

There is no harder, there is just hard.

มันไม่ได้ ยากกว่า มันมีแค่ ยาก

We need to stop ranking our hard against everyone else's hard

เราจำเป็นต้องหยุดการจัดอันดับความยาก ของเรากับของคนอื่น

to make us feel better or worse about our closets

เพื่อทำให้เรารู้สึกดีขึ้น หรือเลวร้ายกว่าเดิม กับการซ่อนตัวอยู่ในตู้ของเรา

and just commiserate on the fact that we all have hard.

เราแค่ต้องยอมรับความจริง ว่าเรื่องของพวกเราต่างยากทั้งนั้น

At some point in our lives, we all live in closets,

บางครั้ง ในชีวิตของเรา เราอาศัยอยู่ในตู้หลายๆ ใบ

and they may feel safe,

และมันอาจจะรู้สึกปลอดภัย

or at least safer than what lies on the other side of that door.

หรืออย่างน้อย ก็ปลอดภัยกว่าสิ่งที่อยู่อีกด้านของประตู

But I am here to tell you,

แต่ผมกำลังจะบอกคุณว่า

no matter what your walls are made of,

ไม่ว่าผนังของคุณมันจะเป็นอะไร

a closet is no place for a person to live.

ตู้เหล่านั้น ไม่ใช่ที่ที่คุณควรอาศัยอยู่

Thanks. (Applause)

ขอบคุณ (เสียงปรบมือ)

So imagine yourself 20 years ago.

ผมจินตนาการถึงตัวเองเมื่อ 20 ปีก่อน

Me, I had a ponytail, a strapless dress,

ผมผูกผมทรงหางม้า ใส่เกาะอก

and high-heeled shoes.

และรองเท้าส้นสูง

I was not the militant lesbian

ผมไม่ได้เป็นพวกเลสเบี้ยนหัวรุนแรง

ready to fight any four-year-old that walked into the cafe.

ที่พร้อมสู้กับเด็ก 4 ขวบทุกคน ที่เดินเข้าไปในคาเฟ่

I was frozen by fear, curled up in the corner

ผมถูกแช่แข็งด้วยความหวาดกลัว

of my pitch-black closet

ซุกตัวอยู่ในมุมตู้มืดๆ ของผม

clutching my gay grenade,

กำระเบิดความลับเรื่องเป็นเกย์เอาไว้

and moving one muscle is the scariest thing

และการขยับตัวแม้แต่น้อยนิด

I have ever done.

เป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุดที่ผมเคยทำมา

My family, my friends, complete strangers --

ครอบครัว เพื่อน คนแปลกหน้า

I had spent my entire life

ผมได้ใช้ชีวิต

trying to not disappoint these people,

พยายามที่จะไม่ทำให้คนเหล่านี้ผิดหวัง

and now I was turning the world upside down

แต่ตอนนี้ ผมทำในสิ่งตรงข้ามกัน

on purpose.

โดยเจตนา

I was burning the pages of the script

ผมเผาตำรา วิชาการต่างๆ

we had all followed for so long,

ที่เราเคยทำตามกันมานมนาน

but if you do not throw that grenade, it will kill you.

ถ้าคุณไม่โยนระเบิดความลับนั้นออกไปซะ มันก็จะฆ่าคุณเอง

One of my most memorable grenade tosses

หนึ่งในการโยนระเบิดของผม ที่น่าจดจำที่สุด

was at my sister's wedding.

เกิดขึ้นที่งานแต่งงานของน้องสาวของผม

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

It was the first time that many in attendance

มันเป็นครั้งแรกที่ ผู้ร่วมงานจำนวนมาก

knew I was gay, so in doing my maid of honor duties,

รู้ว่า ผมเป็นเกย์ ดังนั้นในการทำหน้าที่เป็นเพื่อนเจ้าสาวของผม

in my black dress and heels,

ผมในชุดเดรสสีดำและส้นสูง

I walked around to tables

เดินไปรอบๆ โต๊ะ

and finally landed on a table of my parents' friends,

และในที่สุด ก็ไปหยุดที่โต๊ะของเพื่อนของพ่อแม่

folks that had known me for years.

กลุ่มคนที่รู้จักผมมานานหลายปี

And after a little small talk, one of the women shouted out,

และหลังจากพูดคุยกันเล็กน้อย ผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนออกมา

"I love Nathan Lane!"

"ฉันรักนาธานเลน (Nathan Lane)"

And the battle of gay relatability had begun.

แล้วการโต้เถียงเรื่องราว เกี่ยวกับเกย์ก็เริ่มต้นขึ้น

"Ash, have you ever been to the Castro?"

"แอช เธอเคยไปแคสโทรรึเปล่า"

"Well, yeah, actually, we have friends in San Francisco."

"เคยสิ จริงๆ เรามีเพื่อนหลายคนอยู่ที่ซานฟรานซิสโกล่ะ"

"Well, we've never been there but we've heard it's fabulous."

"ดีจัง เราไม่เคยไปที่นั่นเลย แต่เราเคยได้ยินว่ามันเลิศมาก"

"Ash, do you know my hairdresser Antonio?

"แอช เธอรู้จักอันโตนิโอช่างตัดผมของฉันมั๊ย

He's really good and he has never talked about a girlfriend."

เขาดีมากๆ เลยนะ และเขาไม่เคยพูดเกี่ยวกับแฟนสาวเลย"

"Ash, what's your favorite TV show?

"แอช โทรทัศน์รายการโปรดของเธอคืออะไร

Our favorite TV show? Favorite: Will & Grace.

รายการโปรดของเราเหรอ วิล แอนด์ เกรส​ (Will & Grace)

And you know who we love? Jack.

ทายซิ ว่าเราชอบคนไหน

Jack is our favorite."

แจ็คไง แจ็คคือ คนที่เราชอบที่สุด"

And then one woman, stumped

ทันใดนั้น มีผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งเงียบอยู่

but wanting so desperately to show her support,

แต่อยากแสดงออกว่าเธอสนับสนุนผม

to let me know she was on my side,

เพื่อให้ผมรู้ว่า เธออยู่ข้างผม

she finally blurted out,

เธอก็โพล่งออกมา

"Well, sometimes my husband wears pink shirts."

"อืม บางครั้งสามีฉัน เขาใส่เสื้อสีชมพู"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And I had a choice in that moment,

และผมมีทางเลือกในขณะนั้น

as all grenade throwers do.

อย่างที่มือระเบิดทั้งหลายมี

I could go back to my girlfriend and my gay-loving table

ผมสามารถกลับไปหาแฟนสาวและโต๊ะคนรักเกย์

and mock their responses,

แล้วเยาะเย้ยพวกเขา

chastise their unworldliness and their inability

ประจานความไร้ศีลธรรม และความไร้ความสามารถของพวกเขา

to jump through the politically correct gay hoops I had brought with me,

แล้วพาตัวเองก้าวไปสู่ส่วนที่ถูกต้อง ที่ผมกำหนดกฏเกณฑ์ขึ้นมาเอง

or I could empathize with them

หรือผมสามารถเอาใจใส่พวกเขา

and realize that that was maybe one of the hardest things they had ever done,

และตระหนักได้ว่า มันอาจจะเป็นหนึ่งในสิ่งที่ยากที่สุดที่พวกเขาเคยทำ

that starting and having that conversation

การเริ่มต้น เปิดอกพูดคุย

was them coming out of their closets.

คือการที่พวกเขาได้ออกมาจากตู้เหล่านั้นแล้ว

Sure, it would have been easy to point out where they felt short.

แน่นอน มันง่ายที่จะบอกว่า พวกเขาทำพลาดตรงไหน

It's a lot harder to meet them where they are

แต่มันยาก ที่จะเข้าใจและรู้สึกแบบเดียวกันกับพวกเขา

and acknowledge the fact that they were trying.

และยอมรับความจริงที่ว่าพวกเขากำลังพยายาม

And what else can you ask someone to do but try?

แล้วคุณจะขอให้คนอื่นทำอะไรได้อีก นอกจาก พยายาม

If you're going to be real with someone,

ถ้าคุณกำลังจะจริงใจกับใคร

you gotta be ready for real in return.

คุณต้องเตรียมพร้อมสำหรับความจริงที่ได้รับกลับมาด้วย

So hard conversations are still not my strong suit.

ดังนั้นแล้ว การพูดคุยเรื่องยากๆ พวกนี้ ยังไม่ใช่จุดแข็งของผมเลย

Ask anybody I have ever dated.

ถ้าไม่เชื่อ ถามคนที่ผมเคยเดทด้วยมาก็ได้

But I'm getting better, and I follow what I like to call

แต่ผมกำลังเก่งขึ้น ผมทำตามสิ่งที่ผมเรียกมันว่า

the three Pancake Girl principles.

หลักการสามข้อของเด็กหญิงแพนเค้ก

Now, please view this through gay-colored lenses,

เอาล่ะ กรุณาดูสิ่งนี้ผ่านมุมมองของเกย์

but know what it takes to come out of any closet

แต่จงรับรู้ วิธีการออกมาจากตู้อันไหนๆ

is essentially the same.

ก็เหมือนกัน

Number one: Be authentic.

หนึ่ง: เป็นตัวของตัวเอง

Take the armor off. Be yourself.

ถอดเกราะออก เป็นตัวคุณเอง

That kid in the cafe had no armor,

เด็กในร้านกาแฟคนนั้น ไร้เกราะกำบัง

but I was ready for battle.

แต่ผมกลับพร้อมสำหรับการต่อสู้

If you want someone to be real with you,

ถ้าคุณต้องการให้คนอื่นจริงใจกับคุณ

they need to know that you bleed too.

เขาต้องรับรู้ได้ว่า คุณเองก็จริงใจด้วยเช่นกัน

Number two: Be direct. Just say it. Rip the Band-Aid off.

ข้อสอง ตรงไปตรงมา เอาสิ่งที่ปิดบังคุณอยู่ออกซะ

If you know you are gay, just say it.

ถ้าคุณรู้ว่า คุณเป็นเกย์ ก็พูดออกไปตรงๆ

If you tell your parents you might be gay,

ถ้าคุณบอกพ่อแม่ คุณอาจเป็นเกย์

they will hold out hope that this will change.

ท่านก็จะมีความหวังว่า คุณจะเปลี่ยนกลับมาเป็นผู้ชายแท้

Do not give them that sense of false hope.

อย่าไปให้ความหวังลมๆ แล้งๆ แบบนั้น

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And number three, and most important --

และข้อสาม สำคัญที่สุด

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Be unapologetic.

อย่ารู้สึกผิด

You are speaking your truth.

คุณกำลังพูดเรื่องจริงของคุณ

Never apologize for that.

ไม่ต้องขอโทษสำหรับเรื่องนั้น

And some folks may have gotten hurt along the way,

บางคนอาจจะรู้สึกเดือดร้อนกับมัน

so sure, apologize for what you've done,

จงรู้สึกผิดในสิ่งคุณได้กระทำ

but never apologize for who you are.

แต่อย่ารู้สึกผิด ในสิ่งที่คุณเป็น

And yeah, some folks may be disappointed,

และใช่ บางคนอาจจะผิดหวัง

but that is on them, not on you.

แต่นั่นเป็นเรื่องของเขา ไม่ใช่เรื่องของคุณ

Those are their expectations of who you are, not yours.

มันเป็นความคาดหวังของพวกเขาในสิ่งที่คุณเป็น ไม่ใช่ความคาดหวังของคุณ

That is their story, not yours.

นั่นคือเรื่องของพวกเขา ไม่ใช่ของคุณ

The only story that matters

เรื่องเดียวที่สำคัญ

is the one that you want to write.

คือเรื่องที่คุณอยากจะเป็นอะไร มีชีวิตอย่างไร

So the next time you find yourself

ดังนั้น ครั้งต่อไปที่คุณพบว่าตัวเอง

in a pitch-black closet clutching your grenade,

หลบอยู่ในตู้มืดๆ มือกำระเบิดความลับเอาไว้

know we have all been there before.

รู้ไว้นะ ว่าเราทั้งหมดก็เคยผ่านตรงนั้นมา

And you may feel so very alone, but you are not.

คุณอาจรู้สึกโดดเดี่ยว แต่จริงๆ แล้วมันไม่ใช่แบบนั้น

And we know it's hard but we need you out here,

และเรารู้ว่า มันยาก แต่เราต้องการให้คุณก้าวออกมา

no matter what your walls are made of,

ไม่ว่ากำแพงของคุณจะทำจากอะไร

because I guarantee you there are others

เพราะผมรับประกันได้ว่า

peering through the keyholes of their closets

มีคนอื่นๆ กำลังมองลองผ่านรูกุญแจของพวกเขา

looking for the next brave soul to bust a door open, so be that person

เพื่อรอดูผู้กล้าคนถัดไป ที่จะเปิดประตูออกมา คุณจงเป็นคนคนนั้น

and show the world that we are bigger than our closets

และแสดงให้โลกรู้ ว่าเรายิ่งใหญ่เกินกว่าที่จะหลบซ่อน

and that a closet is no place for a person

และไม่มีบุคคลใด สมควรต้องอยู่อย่างปิดบัง

to truly live.

เพื่อที่จะได้ดำรงชีวิตอยู่อย่างแท้จริง

Thank you, Boulder. Enjoy your night. (Applause)

ขอบคุณทุกท่านครับ ขอให้มีค่ำคืนแห่งความสุข (เสียงปรบมือ)