Ash Beckham: We're all hiding something. Let's find the courage to open up

اَش بِکهام: همه‌ی ما چیزی برای پنهان کردن داریم. بیایید جرأت آشکار کردن آنها را پیدا کنیم

Translator: Amirpouya Ghaemian Reviewer: soheila Jafari

I'm going to talk to you tonight

امشب می‌خواهم درباره‌ی موضوع «علنی کردن»

about coming out of the closet,

صحبت کنم،

and not in the traditional sense,

و منظورم تنها معنای رایج آن،

not just the gay closet.

یعنی علنی کردن هم‌جنس‌گرا بودن نیست.

I think we all have closets.

به نظرم همگی ما به نحوی خودمان را پنهان می‌کنیم.

Your closet may be telling someone

شاید چیزی که شما پنهان می‌کنید

you love her for the first time,

گفتن "دوستت دارم" برای اولین بار به یک نفر،

or telling someone that you're pregnant,

یا گفتن این که باردار هستید،

or telling someone you have cancer,

یا گفتن این که سرطان دارید،

or any of the other hard conversations

یا گفتن چیزهای دشوار مشابهی باشد

we have throughout our lives.

که در طول زندگی انجام می‌دهیم.

All a closet is is a hard conversation,

تمامی پنهان کاری‌های ما در یک مکالمه‌ی دشوار خلاصه می‌شود،

and although our topics may vary tremendously,

و اگرچه موضوع ممکن است خیلی چیزها باشد،

the experience of being in

اما تجربه‌ی پنهان کردن و بروز دادن آن

and coming out of the closet is universal.

در سراسر جهان یک جور است.

It is scary, and we hate it, and it needs to be done.

این تجربه ترسناک است، و ما از آن متنفریم، و این که بالأخره باید انجام شود.

Several years ago,

چند سال پیش،

I was working at the South Side Walnut Cafe,

من در "South Side Walnut Cafe"،

a local diner in town,

یک رستوران محلی در حومه‌ی شهر کار می‌کردم،

and during my time there I would go through phases

و در زمانی که در آن‌جا کار می‌کردم

of militant lesbian intensity:

به شکل‌های مختلف خودم را شبیه به یک هم‌جنس‌گرای خشن نشان می دادم:

not shaving my armpits,

موهای زیر بغلم را کوتاه نمی‌کردم،

quoting Ani DiFranco lyrics as gospel.

و شعرهای "آنی دیفرانکو" (خواننده‌ی مستقل فعال حقوق زنان) را مثل کتاب مقدس می‌خواندم.

And depending on the bagginess of my cargo shorts

و بسته به تعداد جیب‌هایی که شلوارک جیبی‌هایم داشتند

and how recently I had shaved my head,

و این که چند وقت پیش سرم را تراشیده بودم،

the question would often be sprung on me,

سؤالی، معمولاً توسط یک بچه،

usually by a little kid:

از من پرسیده می‌شد:

"Um, are you a boy or are you a girl?"

"تو پسری یا دختری؟"

And there would be an awkward silence at the table.

و معمولاً سکوت آزاردهنده‌ای بر میز حکم‌فرما می‌شد.

I'd clench my jaw a little tighter,

سعی می‌کردم دهانم را بسته نگه دارم،

hold my coffee pot with a little more vengeance.

و دلم می‌خواست قوری قهوه‌ام را توی سر طرف بکوبانم.

The dad would awkwardly shuffle his newspaper

پدر خانواده به طور شرم‌زده‌ای روزنامه‌اش را تکان می‌داد

and the mom would shoot a chilling stare at her kid.

و مادر خانواده نگاه ترسناکی به بچه‌اش می‌انداخت.

But I would say nothing,

ولی من چیزی نمی‌گفتم،

and I would seethe inside.

و همه چیز را داخل خودم می‌ریختم.

And it got to the point where every time I walked up

و به جایی رسیدم که هر بار که سر میزی می‌رفتم

to a table that had a kid anywhere between three and 10 years old, I was ready to fight.

که بچه‌ای در محدوده‌ی سنی ۳ تا ۱۰ سال آن‌جا نشسته بود، آماده‌ی دعوا بودم.

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

And that is a terrible feeling.

و این واقعاً حس بدی بود.

So I promised myself, the next time, I would say something.

بنابراین به خودم قول دادم که دفعه‎‌ی بعدی که چنین اتفاقی می‌افتد، واکنشی نشان دهم.

I would have that hard conversation.

بالأخره آن مکالمه‌ی سخت را انجام دهم.

So within a matter of weeks, it happens again.

در عرض چند هفته‌ی بعدی، این اتفاق دوباره افتاد.

"Are you a boy or are you a girl?"

"تو پسری یا دختری؟"

Familiar silence, but this time I'm ready,

سکوت آشنا، اما این بار من آماده بودم،

and I am about to go all Women's Studies 101

و می‌خواستم تمام "اساسنامه‌ی حقوق زنان" را

on this table. (Laughter)

سر آن میز بگویم. (خنده‌ی حاضرین)

I've got my Betty Friedan quotes.

من می‌خواستم جملات قصار "بِتی فرایدِن" (نویسنده‌ی فعال حقوق زنان) را بگویم.

I've got my Gloria Steinem quotes.

می‌خواستم جملات قصار "گلوریا اِستاینِم" (فعال حقوق زنان و رهبر سیاسی جنبش آزادی زنان) را بگویم.

I've even got this little bit from "Vagina Monologues" I'm going to do.

حتی می‌خواستم کمی از نمایشنامه‌ی "دل‌گفته‌های زنانگی" (نمایشنامه‌ای از "ایو اِنسلِر" درباره‌ی زنان) را هم بخوانم.

So I take a deep breath and I look down

پس نفس عمیقی کشیدم و به پایین نگاه کردم

and staring back at me is a four-year-old girl in a pink dress,

و دیدم کسی که به من خیره شده است یک دختر چهار ساله با لباسی صورتی است،

not a challenge to a feminist duel,

که چالش بزرگی برای یک فعال دو آتشه‌ی حقوق زنان محسوب نمی‌شود،

just a kid with a question:

تنها بچه‌ای است که یک سؤال دارد:

"Are you a boy or are you a girl?"

"تو پسری یا دختری؟"

So I take another deep breath,

پس نفس عمیق دیگری کشیدم،

squat down to next to her, and say,

کنارش زانو زدم و گفتم،

"Hey, I know it's kind of confusing.

"هی، می‌دونم یه کم گیج‌کننده‌س.

My hair is short like a boy's,

موهام مثل پسرا کوتاهه،

and I wear boy's clothes, but I'm a girl,

و لباس پسرارو پوشیدم، اما من دخترم،

and you know how sometimes you like to wear a pink dress,

دیدی خودت بعضی وقتا دوست داری لباس صورتی بپوشی،

and sometimes you like to wear your comfy jammies?

و بعضی وقتا دوست داری پیژامه‌های گَل و گشادتو بپوشی؟

Well, I'm more of a comfy jammies kind of girl."

خب، من یه دختریم که دوست داره بیشتر لباسای گَل و گشادشو بپوشه."

And this kid looks me dead in the eye,

و اون بچه توی چشمام نگاه کرد،

without missing a beat, and says,

و بدون این که لحظه‌ای مکث کند، گفت،

"My favorite pajamas are purple with fish.

"پیژامه‌ی مورد علاقه‌م بنفشه و روش ماهی داره.

Can I get a pancake, please?"

می‌تونم پَن کیک بخورم، لطفاً؟"

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

And that was it. Just, "Oh, okay. You're a girl.

و قضیه به همین راحتی فیصله پیدا کرد. فقط گفت، "ها، فهمیدم. تو یه دختری.

How about that pancake?"

پَن کیک میاری برام؟"

It was the easiest hard conversation

این ساده‌ترین مکالمه‌ی دشواری بود

I have ever had.

که تا به حال داشتم.

And why? Because Pancake Girl and I,

می‌دانید چرا؟ چون آن دختر و من،

we were both real with each other.

هر دو با هم روراست بودیم.

So like many of us,

من هم مثل خیلی از شما،

I've lived in a few closets in my life, and yeah,

از چندین لحاظ پنهان کاری می‌کردم، و البته،

most often, my walls happened to be rainbow.

اغلب این پنهان‌کاری به هم‌جنس‌گرایی من مربوط می‌شد.

But inside, in the dark,

اما در درون‌تان،

you can't tell what color the walls are.

واقعاً مهم نیست از چه لحاظی این کار را کرده‌اید.

You just know what it feels like to live in a closet.

شما تنها می‌دانید که دارید خودتان را پنهان می‌کنید.

So really, my closet is no different than yours

پس در واقع، پنهان کاریِ من

or yours or yours.

تفاوت چندانی با شما، یا شما، یا شما نمی‌کند.

Sure, I'll give you 100 reasons

البته، من برای شما ۱۰۰ دلیل ارائه می‌کنم

why coming out of my closet was harder than coming out of yours,

که چرا بروز دادن ماهیت در مورد من دشوارتر از چنین کاری برای شما است،

but here's the thing: Hard is not relative.

اما مسئله‌ی اصلی این‌جاست: سخت بودن نسبی نیست.

Hard is hard.

سخت، سخت است.

Who can tell me that explaining to someone you've just declared bankruptcy

چه کسی می‌تواند ادعا کند که توضیح دادن این که شما ورشکست شده‌اید برای چند نفر،

is harder than telling someone you just cheated on them?

سخت‌تر از گفتن این موضوع به آن‌هاست که شما به آن‌ها خیانت کرده‌اید؟

Who can tell me that his coming out story

چه کسی می‌تواند ادعا کند که علنی کردن همجنس‌گرایی

is harder than telling your five-year-old you're getting a divorce?

سخت‌تر از این است که فردی به فرزند پنج ساله‌اش بگوید که دارد طلاق می‌گیرد؟

There is no harder, there is just hard.

"سخت‌تر" درست نیست، تنها چیزی که وجود دارد "سخت" است.

We need to stop ranking our hard against everyone else's hard

ما برای اینکه حس بهتر یا بدتری نسبت به پنهان‌کاری‌هایمان داشته باشیم

to make us feel better or worse about our closets

نباید مشکلات خودمان را با مشکلات دیگران مقایسه کنیم

and just commiserate on the fact that we all have hard.

بلکه باید بخاطر اینکه همگی ما مشکلاتی در زندگی‌مان داریم با یکدیگر همدردی کنیم.

At some point in our lives, we all live in closets,

همگی ما در جایی از زندگی‌مان، پنهان‌کاری کرده‌ایم،

and they may feel safe,

و شاید با این کار احساس امنیت پیدا کنیم،

or at least safer than what lies on the other side of that door.

یا حداقل احساس امنیت بیشتری از چیزی که در بروز دادن آن حس هست پیدا کردیم.

But I am here to tell you,

اما می‌خواهم به شما بگویم،

no matter what your walls are made of,

مهم نیست موضوع پنهان‌کاری شما چیست،

a closet is no place for a person to live.

اساسا پنهان کاری چیزی نیست که یک انسان بتواند تحمل کند.

Thanks. (Applause)

متشکرم. (تشویق حاضرین)

So imagine yourself 20 years ago.

خودتان را در ۲۰ سال پیش تصور کنید.

Me, I had a ponytail, a strapless dress,

من، موی دم اسبی داشتم، لباس باز می‌پوشیدم،

and high-heeled shoes.

و کفش‌های پاشنه بلند به پا می‌کردم.

I was not the militant lesbian

من یک لزبین خشن

ready to fight any four-year-old that walked into the cafe.

که آماده‌ی جنگیدن با بچه‌های چهار ساله‌ی داخل کافه هست، نبودم.

I was frozen by fear, curled up in the corner

من از شدت ترس منجمد شده بودم، و در گوشه‌ای تاریک از ذهنم

of my pitch-black closet

در خودم مچاله شده بودم

clutching my gay grenade,

و از هم‌جنس‌گرایی‌ام بمبی ساخته بودم،

and moving one muscle is the scariest thing

و کوچک‌ترین حرکت عضلاتم می‌توانست وحشتناک‌ترین کاری باشد

I have ever done.

که تا به حال انجام داده‌ام.

My family, my friends, complete strangers --

خانواده‌ام، دوستانم، کاملاً با من غریبه شده بودند --

I had spent my entire life

من در تمامی زندگیم تلاش کردم

trying to not disappoint these people,

تا آن‌ها را ناامید نکنم،

and now I was turning the world upside down

و حالا داشتم از عمد،

on purpose.

همه چیز را خراب می‌کردم.

I was burning the pages of the script

من داشتم نمایشنامه‌ای را می‌سوزاندم

we had all followed for so long,

که همگی ما برای مدتی طولانی آن را بازی می‌کردیم،

but if you do not throw that grenade, it will kill you.

اما اگر شما آن بمب را خنثی نکنید، شما را خواهد کشت.

One of my most memorable grenade tosses

یکی از به یادماندنی‌ترین تلاش‌هایی که برای خنثی کردن بمب انجام دادم

was at my sister's wedding.

در مراسم عروسی خواهرم بود.

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

It was the first time that many in attendance

این اولین باری بود که بسیاری از کسانی که با آن‌ها روبه‌رو می‌شدم

knew I was gay, so in doing my maid of honor duties,

می‌دانستند که من هم‌جنس‌گرا هستم، پس زمانی که داشتم به وظایف ساقدوشیم

in my black dress and heels,

در لباس سیاه و کفش پاشنه بلندم می‌پرداختم،

I walked around to tables

دور میزها قدم می‌زدم و با حاضرین مراسم گَپ می‌زدم

and finally landed on a table of my parents' friends,

و در نهایت بر سر میزی که دوستان پدر و مادرم بودند نشستم،

folks that had known me for years.

آن‌ها کسانی بودند که از سال‌ها قبل مرا می‌شناختند.

And after a little small talk, one of the women shouted out,

و بعد از صحبت کوتاهی، یکی از خانم‌ها فریاد زد،

"I love Nathan Lane!"

"من عاشق "ناتان لِین" هستم! (بازیگر مشهور هم‌جنس‌گرا)"

And the battle of gay relatability had begun.

و جنگی در مورد هم‌جنس‌گراها شروع شد.

"Ash, have you ever been to the Castro?"

"اَش!، تا حالا به می‌خونه‌ی «کاسترو» رفتی؟" (سری می‌خانه‌های مخصوص هم‌جنس‌گرایان در شهر سان‌فراسیسکو)

"Well, yeah, actually, we have friends in San Francisco."

"راستش، آره، چطور بگم، ما در سان فراسیسکو چند تایی رفیق داریم."

"Well, we've never been there but we've heard it's fabulous."

"راستش ما هیچ‌وقت اون‌جا نرفتیم ولی شنیدیم خیلی قشنگه."

"Ash, do you know my hairdresser Antonio?

"اَش، تو «آنتونیو»، آرایشگر منو می‌شناسی؟

He's really good and he has never talked about a girlfriend."

اون مرد خیلی خوبیه و فکر نکنم دوست‌دختر داشته باشه."

"Ash, what's your favorite TV show?

"اَش، برنامه‌ی تلویزیونی مورد علاقه‌ت چیه؟

Our favorite TV show? Favorite: Will & Grace.

برنامه‌ی تلویزیونی مورد علاقه‌ی ما؟ "ویل و گرِیس". (سریالی با موضوع تقابل هم‎‌جنس‌گرایی و یهودیت)

And you know who we love? Jack.

و می‌دونی شخصیت مورد علاقه‌ی ما کیه؟ "جَک". (شخصیت دوم هم‌جنس‌گرای سریال)

Jack is our favorite."

"جَک" شخصیت مورد علاقه‌ی ماست."

And then one woman, stumped

یکی از زن‌هایی که آن‌جا بود، دستپاچه شده بود

but wanting so desperately to show her support,

اما شدیداً می‌خواست حمایت خودش را نشان دهد،

to let me know she was on my side,

تا به من نشان دهد که طرف من است،

she finally blurted out,

نهایتاً از دهنش پرید،

"Well, sometimes my husband wears pink shirts."

"راستش، گاهی وقتا شوهرم لباسای صورتی می‌پوشه."

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

And I had a choice in that moment,

و من در آن لحظه می‌توانستم کاری کنم،

as all grenade throwers do.

که تمام کسانی که بمبی در درون خودشان دارند می‌کنند.

I could go back to my girlfriend and my gay-loving table

من می‌توانستم به میز دوست‌دخترم و دیگر کسانی که از همجنس‌گرایی پشتیبانی می‌کنند برگردم

and mock their responses,

و پاسخ‌هایشان را برای آنها تعریف و مسخره کنم،

chastise their unworldliness and their inability

و بی‌روحی و ناتوانی‌شان

to jump through the politically correct gay hoops I had brought with me,

از درک درست و بی چون و چرای سیاسی از حقانیت هم‌جنس‌گرایی را به چالش بکشم،

or I could empathize with them

یا این که می‌توانستم آن‌ها را درک کنم

and realize that that was maybe one of the hardest things they had ever done,

و بفهمم که این کار، شاید یکی از سخت‌ترین کارهایی بوده است که تا به حال انجام داده‌اند،

that starting and having that conversation

و این که شروع و انجام چنین مکالمه‌ای

was them coming out of their closets.

برای آن‌ها به نوعی بروز دادن ماهیتشان بوده است.

Sure, it would have been easy to point out where they felt short.

البته، گیر انداختن آن‌ها در بعضی موارد واقعاً کاری نداشت.

It's a lot harder to meet them where they are

اما وقتی می‌دانستم که آن‌ها دارند برای ارتباط برقرار کردن تلاش می‌کنند

and acknowledge the fact that they were trying.

این کار واقعاً سخت‌تر می‌شد.

And what else can you ask someone to do but try?

از دیگران غیر از تلاش کردن چه انتظاری می‌توان داشت؟

If you're going to be real with someone,

اگر شما با کسی صادق باشید،

you gotta be ready for real in return.

انتظار برخورد صادقانه‌ای از طرف او دارید.

So hard conversations are still not my strong suit.

اما من هنوز در مکالمات دشوار حرفه‌ای نشدم.

Ask anybody I have ever dated.

می‌توانید از دوست‌دخترهایی که داشتم بپرسید.

But I'm getting better, and I follow what I like to call

اما وضعیت من بهتر شد، و از قانونی پیروی می‌کنم

the three Pancake Girl principles.

که به آن "سه اصل دختر پَن‌کیکی" می‌گویم.

Now, please view this through gay-colored lenses,

به این اصول از دید هم‌جنس‌گرایی نگاه کنید،

but know what it takes to come out of any closet

اما به خاطر داشته باشید که علنی کردن هر موضوعی در تمامی زمینه‌ها

is essentially the same.

الزاماً مثل هم هستند.

Number one: Be authentic.

اصل اول: صادق و روراست باشید.

Take the armor off. Be yourself.

موضع دفاعی‌تان را رها کنید. خودتان باشید.

That kid in the cafe had no armor,

آن دختربچه در رستوران موضع دفاعی نداشت،

but I was ready for battle.

اما من آماده‌ی جنگیدن بودم.

If you want someone to be real with you,

اگر می‌خواهید کسی با شما صادق باشد،

they need to know that you bleed too.

باید بداند که شما هم می‌توانید در این بحث آسیب‌پذیر باشید.

Number two: Be direct. Just say it. Rip the Band-Aid off.

اصل دوم: رُک باشید. حرفتان را بزنید. محافظه‌کار نباشید.

If you know you are gay, just say it.

اگر می‌دانید هم‌جنس‌گرایید، بی‌پرده بگویید.

If you tell your parents you might be gay,

اگر شما به والدینتان بگویید که احتمالاً هم‌جنس‌گرا هستید،

they will hold out hope that this will change.

آن‌ها امیدوارند که شاید تغییر کنید.

Do not give them that sense of false hope.

به آن‌ها امید واهی ندهید.

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

And number three, and most important --

و سومین و مهم‌ترین اصل --

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

Be unapologetic.

معذرت‌خواهی نکنید.

You are speaking your truth.

شما دارید ماهیت خودتان را ابراز می‌کنید.

Never apologize for that.

هرگز بابت آن معذرت‌خواهی نکنید.

And some folks may have gotten hurt along the way,

شاید بعضی‌ها به خاطر این کار شما ناراحت شوند،

so sure, apologize for what you've done,

اما مطمئن باشید، بابت کاری که کرده‌اید معذرت بخواهید،

but never apologize for who you are.

اما هرگز بابت چیزی که هستید معذرت نخواهید.

And yeah, some folks may be disappointed,

و البته، شاید بعضی‌ها از شما ناامید شوند،

but that is on them, not on you.

اما این مشکل آن‌هاست، نه شما.

Those are their expectations of who you are, not yours.

این انتظارات آن‌ها از شماست، نه انتظارات خودتان.

That is their story, not yours.

این داستان آن‌هاست، نه شما.

The only story that matters

تنها داستانی که واقعاً مهم است

is the one that you want to write.

داستانی است که شما می‌خواهید بنویسید.

So the next time you find yourself

پس دفعه‌ی بعدی که خودتان را

in a pitch-black closet clutching your grenade,

در گوشه‌ای تاریک از ذهنتان و در حال بازی با یک بمب دیدید،

know we have all been there before.

بدانید که همگی ما پیش از این در چنین موقعیتی بوده‌ایم.

And you may feel so very alone, but you are not.

و شاید به شدت احساس تنهایی کنید، اما شما تنها نیستید.

And we know it's hard but we need you out here,

ما می‌فهمیم که سخت است اما باید بالأخره باید خود واقعی‌تان را نشان دهید،

no matter what your walls are made of,

مهم نیست مشکلات پیش روی شما چه چیزهایی هستند،

because I guarantee you there are others

چون من به شما تضمین می‌دهم که کسان دیگری هم هستند

peering through the keyholes of their closets

که دائم دور و برشان را می‌پایند تا فرد شجاع دیگری

looking for the next brave soul to bust a door open, so be that person

ماهیت خودش را بروز دهد، پس شما آن فرد باشید

and show the world that we are bigger than our closets

و به دنیا نشان دهید که ماهیت ما بزرگ‌تر از مشکلات پیش روی ماست

and that a closet is no place for a person

و این که یک انسان نمی‌تواند ماهیت خودش را

to truly live.

برای همیشه پنهان کند.

Thank you, Boulder. Enjoy your night. (Applause)

متشکرم، "بولدِر" (شهر میزبان مراسم). از شبتان لذت ببرید. (تشویق حاضرین)