When you're making a deal, what's going on in your brain? | Colin Camerer

Transcriber: Joseph Geni Reviewer: Thu-Huong Ha

Translator: Piboon Awasda-ruharote Reviewer: Pathumjit Atikomkamalasai

I'm going to talk about the strategizing brain.

ผมจะพูดเกี่ยวกับ "สมอง" ในขณะที่มันกำลัง "วางแผน"

เราจะใช้เครื่องมือที่อาจไม่เป็นที่คุ้นเคยนัก หลายประเภทด้วยกัน

We're going to use an unusual combination of tools

from game theory and neuroscience

ตั้งแต่ทฤษฎีเกมถึงประสาทวิทยาศาสตร์

to understand how people interact socially when value is on the line.

เพื่ออธิบายว่ามนุษย์มีปฏิสัมพันธ์กับสังคมอย่างไร เมื่อมีผลได้ผลเสียเข้ามาเกี่ยวข้อง

So game theory is a branch of, originally, applied mathematics,

ทฤษฎีเกมเดิมทีนั้นเป็นสาขาหนึ่งของคณิตศาสตร์ประยุกต์

used mostly in economics and political science, a little bit in biology,

แต่ถูกนำมาใช้อย่างกว้างขวางในเศรษฐศาสตร์ และรัฐศาสตร์ รวมถึงชีววิทยาบางสาขา

มันเป็นเครื่องมือที่ช่วยจำแนกกลุ่ม ของพฤติกรรมของมนุษย์โดยใช้คณิตศาสตร์

that gives us a mathematical taxonomy of social life,

and it predicts what people are likely to do

และทำนายว่ามนุษย์มีแนวโน้ม ที่จะแสดงพฤติกรรมอย่างไร

and believe others will do

ตลอดจนคิดว่าคนอื่นจะทำอย่าไร

ในกรณีที่การกระทำของคนทุกคน ล้วนส่งผลกระทบต่อคนอื่นๆ

in cases where everyone's actions affect everyone else.

นั่นทำให้มีประเด็นที่เกี่ยวข้องจำนวนมาก ทั้งการแข่งขัน การร่วมมือ การต่อรอง

That's a lot of things: competition, cooperation, bargaining,

games like hide-and-seek and poker.

ลองนึกถึงเกมเช่น "ซ่อนหา" หรือ "โป๊กเกอร์"

Here's a simple game to get us started.

เอาหละ เราจะเริ่มด้วยเกมง่ายๆ

Everyone chooses a number from zero to 100.

ให้ทุกคนเลือกตัวเลขตั้งแต่ 0 ถึง 100

We're going to compute the average of those numbers,

เราจะคำนวณค่าเฉลี่ยของตัวเลขที่ถูกเลือก

and whoever's closest to two-thirds of the average wins a fixed prize.

แล้วใครก็ตามที่เลือกตัวเลขที่ใกล้กับ 2/3 ของค่าเฉลี่ยที่สุดจะได้รางวัล

So you want to be a little bit below the average number

ฉะนั้นคุณควรจะเลือกตัวเลขที่ต่ำกว่าค่าเฉลี่ยเล็กน้อย

but not too far below,

แต่ต้องไม่ต่ำจนเกินไป และคนอื่นๆ ก็คงจะเลือกตัวเลข

and everyone else wants to be a little bit below the average number as well.

ที่ต่ำกว่าค่าเฉลี่ยเล็กน้อยเหมือนกัน

ลองคิดว่าคุณจะเลือกเลขอะไร

Think about what you might pick.

เป็นอย่างที่คุณคิด จริงๆ แล้ว นี่เป็นแบบจำลองง่ายๆ สำหรับอะไรบางอย่างเช่น

As you're thinking,

this is a toy model of something like selling in the stock market

การขายหุ้นในขณะที่ตลาดหุ้นกำลังขึ้น คุณเห็นด้วยใช่มั้ย?

during a rising market:

คุณไม่ควรจะขายเร็วเกินไป เพราะนั่นทำให้คุณไม่ได้กำไรเท่าที่ควร

You don't want to sell too early, because you miss out on profits,

แต่คุณก็ต้องไม่รอนานเกินไป

but you don't want to wait too late, to when everyone else sells,

เพราะถึงตอนนั้นที่ทุกคนขายหุ้น ตลาดอาจจะล่ม

triggering a crash.

คุณต้องเร็วกว่าคนอื่นซักเล็กน้อย แต่ต้องไม่มากจนเกินไป

You want to be a little bit ahead of the competition, but not too far ahead.

โอเค ต่อไปเป็นสองทฤษฎี ที่อธิบายว่ามนุษย์คิดอย่างไรเกี่ยวกับประเด็นนี้

OK, here's two theories about how people might think about this,

ผมจะแสดงอะไรให้คุณดู

then we'll see some data.

คุณอาจจะเคยได้ยินอะไรทำนองนี้มาบ้างแล้ว

Some of these will sound familiar

เพราะมันอาจตรงกับวิธีที่คุณคิด ผมจะใช้ทฤษฎีสมองเพื่อลองอธิบายดู

because you probably are thinking that way.

I'm using my brain theory to see.

A lot of people say, "I really don't know what people are going to pick,

หลายคนพูดว่า "ฉันไม่รู้จริงๆว่าคนอื่นจะเลือกเลขอะไร"

"ดังนั้นฉันคิดว่าค่าเฉลี่ยควรจะเป็น 50"

so I think the average will be 50" -- they're not being strategic at all --

เขาเหล่านี้ไม่ได้มีแผน หรือกลยุทธ์อะไรเลย

and "I'll pick two-thirds of 50, that's 33."

"ฉันจะเลือก 2/3 ของ 50 ซึ่งก็คือ 33" นั่นเป็นการเริ่มต้น

That's a start.

คนอื่นๆอาจจะคิดลึกไปกว่านั้น

Other people, who are a little more sophisticated,

และใช้หน่วยความจำในสมองมากกว่า

using more working memory,

say, "I think people will pick 33,

ตัวอย่างเช่น "ฉันคิดว่าคนอื่นจะเลือก 33 เพราะคงจะเลือกโดยเทียบเคียงกับ 50"

because they're going to pick a response to 50,

"ดังนั้นฉันจะเลือก 22 ซึ่งเท่ากับ 2/3 ของ 33"

and so I'll pick 22, which is two-thirds of 33."

They're doing one extra step of thinking, two steps.

เขาเหล่านี้คิดไกลไปอีกขั้น เป็นสองขั้น

That's better.

ซึ่งดีกว่า และแน่นอน ในหลักการแล้ว คุณสามารถ

Of course, in principle, you could do three, four or more,

คิดเป็น สามขั้น สี่ขั้น หรือมากกว่า

but it starts to get very difficult.

แต่มันจะยากขึ้นเรื่อยๆ

Just like in language and other domains,

เหมือนกับในทางนิรุกติศาสตร์ หรือศาสตร์บางสาขา ซึ่งเป็นที่ทราบกันโดยทั่วไปว่ามันยากสำหรับมนุษย์ที่จะ

we know that it's hard for people to parse very complex sentences

จำแนกโครงสร้างประโยคที่ซับซ้อน ที่มีโครงสร้างแบบเวียนกำเนิด

with a recursive structure.

ทฤษฎีนี้ชื่อว่า "cognitive hierarchy theory"

This is called the cognitive hierarchy theory,

มันเป็นสาขาที่ผม และนักวิจัยกลุ่มหนึ่งกำลังศึกษาอยู่

something I've worked on and a few other people,

and it indicates a kind of hierarchy,

และมันระบุถึงชนิดของโครงสร้างลำดับขั้น

along with some assumptions about how many people stop at different steps

และสมมติฐานว่ามนุษย์จะหยุดคิดที่จำนวนขั้นต่างๆ กัน

และจำนวนขั้นของการคิดขึ้นกับ

and how the steps of thinking are affected

ตัวแปรและผู้คนที่หลากหลายอย่างไร เราจะได้เห็นกันในอีกไม่กี่นาที

by lots of interesting variables and variant people,

as we'll see in a minute.

อีกทฤษฏีหนึ่ง ซึ่งเก่ากว่า และโด่งดังกว่า

A very different theory, a much more popular one and an older one,

ดังเพราะ John Nash ซึ่งชีวิตถูกนำไปสร้างเป็นภาพยนต์เรื่อง "A Beautiful Mind"

due largely to John Nash of "A Beautiful Mind" fame,

is what's called "equilibrium analysis."

มีชื่อว่าการวิเคราะห์สภาวะสมดุล (equilibrium analysis)

So if you've ever taken a game theory course at any level,

ถ้าคุณเรียนวิชาทฤษฎีเกม ในระดับไหนก็ตาม

คุณจะได้เรียนเรื่องนี้

you'll have learned a bit about this.

สภาวะสมดุลคือสถานะเชิงคณิตศาสตร์ที่ทุกคน

An equilibrium is a mathematical state

in which everybody has figured out exactly what everyone else will do.

รู้ว่าคนอื่นๆจะทำอะไร

มันเป็นแนวคิดที่สำคัญ แต่ในโลกของความเป็นจริงแล้ว

It is a very useful concept,

but behaviorally, it may not exactly explain

มันอาจไม่สามารถอธิบายพฤติกรรมมนุษย์ได้อย่างแม่นยำนัก

what people do the first time they play these types of economic games

ครั้งแรกที่พวกพวกเขาเล่นเกมเศรษฐศาสตร์ ที่เราสมมติขึ้นมานี้

or in situations in the outside world.

หรือในสถานการณ์จริงในโลกภายนอก

In this case, the equilibrium makes a very bold prediction,

ในกรณีนี้ สภาวะสมดุลทำนายไว้อย่างสุดโต่งทีเดียว

which is: everyone wants to be below everyone else,

ว่าทุกคนจะเลือกเลขที่ต่ำกว่าคนอื่น

therefore, they'll play zero.

ดังนั้นทุกคนจะเลือก 0

Let's see what happens.

มาดูกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น การทดลองนี้ถูกทำซ้ำหลายครั้งมาก

This experiment's been done many, many times.

การทดลองครั้งแรกๆ อยู่ในช่วงต้นของทศวรรษที่ 20

Some of the earliest ones were done in the '90s

โดยผม, โรสมารี นาเกล และคนอื่นๆ

by me and Rosemarie Nagel and others.

นี่เป็นข้อมูลจาก 9000 คนที่ร่วมเล่นเกมนี้

This is a beautiful data set of 9,000 people

who wrote in to three newspapers and magazines that had a contest.

ในหนังสือพิมพ์และนิตยสาร รวมสามฉบับที่ร่วมจัดการแข่งขัน

The contest said, send in your numbers,

กติกาคือ ส่งตัวเลขของคุณเข้ามา

and whoever is close to two-thirds of the average will win a big prize.

ตัวเลขของใครก็ตามที่ใกล้กับ 2/3 ของค่าเฉลี่ย ของตัวเลขที่ถูกส่งเข้ามาทั้งหมดจะได้รางวัลใหญ่ไป

ดังที่คุณเห็น เรามีข้อมูลจำนวนมาก และตัวเลขบางตัวมีคนเลือกมากเป็นพิเศษ

As you can see, there's so much data here, you can see the spikes very visibly.

กราฟพุ่งสูงที่ 33 คนพวกนี้คิดไปหนึ่งขั้น

There's a spike at 33 -- those are people doing one step.

There is another spike visible at 22.

อีกตัวเลขที่มีคนเลือกมากคือ 22

โปรดสังเกตว่าคนจำนวนมากเลือกตัวเลขแถวๆนี้

Notice, by the way, most people pick numbers right around there;

ซึ่งพวกเขาไม่ได้เลือก "33" หรือ "22" เสมอไป

they don't necessarily pick exactly 33 and 22.

แถวๆนี้กราฟจะดูค่อนข้างแกว่ง

There's something a bit noisy around it.

แต่คุณจะเห็นว่าจุดที่ฟราฟขึ้นสูง มันอยู่แถวๆ นี้

But you can see those spikes on that end.

ดูเหมือนว่าจะมีผู้เล่นเกมกลุ่มหนึ่ง

There's another group of people

ซึ่งเชื่อในการวิเคราะห์สภาวะสมดุล

who seem to have a firm grip on equilibrium analysis,

เพราะพวกเขาเลือก "0" หรือ "1"

because they're picking zero or one.

But they lose, right?

แต่พวกเขาก็แพ้ ใช่มั้ยครับ?

Because picking a number that low is actually a bad choice

เพราะการเลือกตัวเลขที่ต่ำขนาดนั้นเป็นตัวเลือกที่ไม่ค่อยเข้าท่า

ถ้าคนอื่นไม่ได้วิเคราะห์สภาวะสมดุลอย่างที่ผู้เล่นกลุ่มนี้ทำ

if other people aren't doing equilibrium analysis as well.

So they're smart, but poor.

ง่ายๆคือ คนพวกนี้ฉลาด แต่จน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Where are these things happening in the brain?

การคิด การวางแผนพวกนี้ มันเกิดขึ้นที่ส่วนไหนของสมองกันแน่?

งานวิจัยโดย คอริเชลลี (Coricelli) และ นาเกล (Nagel) ให้คำตอบที่เฉียบแหลม และน่าสนใจมากทีเดียว

One study by Coricelli and Nagel gives a really sharp, interesting answer.

They had people play this game while they were being scanned in an fMRI,

พวกเขาให้กลุ่มศึกษาเล่มเกมนี้

และสแกนสมองของพวกเขาใน fMRI

and two conditions:

เงื่อนไขในการทดลองมีอยู่สองอย่าง ในการทดลองชุดหนึ่ง

in some trials, they're told,

กลุ่มตัวอย่างได้รับแจ้งว่าพวกเขาต้องเล่นแข่งกับคนคนหนึ่ง

"You're playing another person who's playing right now.

ซึ่งกำลังเล่นเกมเดียวกันในตอนนี้ คณะวิจัยจะดูว่าใครแพ้ใครชนะ

We'll match up your behavior at the end and pay you if you win."

เมื่อเกมจบ และจะจ่ายเงินพวกเขาถ้าพวกเขาชนะ

ในอีกการทดลองหนึ่ง กลุ่มตัวอย่างได้รับแจ้งว่า พวกเขาจะต้องเล่นแข่งกับคอมพิวเตอร์

In other trials, they're told, "You're playing a computer,

ซึ่งจะเลือกตัวเลขแบบสุ่มมั่วๆ

they're just choosing randomly."

เอาหละ สิ่งที่คุณจะเห็นต่อไปนี้คือผลต่าง

So what you see here is a subtraction of areas

ของพื้นที่ในสมองซึ่งมีการทำงานมากกว่า

in which there's more brain activity when you're playing people

เมื่อคุณเล่มเกมแข่งกับคน เทียบกับเมื่อคุณแข่งกับคอมพิวเตอร์

compared to playing the computer.

And you see activity in some regions we've seen today,

ตอนนี้คุณจะเห็นว่ามีการทำงานของสมองในบางพื้นที่ ดังที่เราได้เห็นไปแล้วในวันนี้

บริเวณ medial prefrontal cortex บริเวณ dorsomedial ซึ่งอยู่ตรงนี้

medial prefrontal cortex, dorsomedial, up here,

ventromedial prefrontal cortex, anterior cingulate,

บริเวณ ventromedial prefrontal cortex

บริเวณ anterior cingulate ซึ่งเกี่ยวข้องกับ

an area that's involved in lots of types of conflict resolution,

การคลี่คลายความขัดแย้งประเภทต่างๆ เหมือนกับตอนที่คุณเล่น "ลมเพลมพัด"

like if you're playing "Simon Says,"

และบริเวณ temporoparietal junction ด้านซ้าย และด้านขวา

and also the right and left temporoparietal junction.

And these are all areas which are fairly reliably known to be

ซึ่งเป็นสมองส่วนที่ไม่ค่อยเป็นที่รู้จักมากนัก ทว่าเป็น

ส่วนหนึ่งของ "วงจรทฤษฎีจิต" ("theory of mind" circuit)

part of what's called a "theory of mind" circuit

หรือจินตวงจร ("mentalizing circuit")

or "mentalizing circuit."

That is, it's a circuit that's used to imagine what other people might do.

ซึ่งเป็นวงจรที่จินตนาการว่าคนอื่นจะทำอะไร

These were some of the first studies to see this tied in to game theory.

นี่เป็นหนึ่งในการทดลองแรกๆ ซึ่งศึกษาเกี่ยวกับเรื่องนี้

โดยโยงเข้ากับทฤษฎีเกม

What happens with these one- and two-step types?

อะไรเกิดขึ้นกับคนที่คิด "หนึ่ง" และ "สอง" ขั้น

เราแบ่งผู้เล่นเกมตามตัวเลขที่พวกเขาเลือก

So, we classify people by what they picked,

แล้วเราดูความแตกต่างระหว่าง

and then we look at the difference between playing humans versus computers,

ผู้เล่นเกมที่เล่นแข่งกับคนอื่น กับผู้เล่นที่แข่งกับคอมพิวเตอร์

which brain areas are differentially active.

ว่าส่วนไหนของสมองที่ทำงานแตกต่างกัน

On the top, you see the one-step players.

ตรงข้างบนนี้คุณจะเห็นพวกที่เล่นเกมโดยคิดไปหนึ่งขึ้น

แทบไม่มีความแตกต่างเลย

There's almost no difference.

นั่นเป็นเพราะพวกเขาคิดว่ากำลังเล่นเกม แข่งกับคอมพิวเตอร์ สมองก็เลยคิดแบบเดียวกัน

The reason is, they're treating other people like a computer,

ตรงข้างล่างนี้คุณจะเห็นว่าการทำงาน ของสมองส่วน dorsomedial PFC

and the brain is too.

The bottom players, you see all the activity in dorsomedial PFC.

เราเลยรู้ว่าสมองของพวกที่เล่นเกมโดยคิดไปสองขั้น กำลังทำอะไรบางอย่างที่แตกต่างออกไป

So we know the two-step players are doing something differently.

เอาหละ ทีนี้คุณอาจจะสงสัย และพูดว่า "แล้วไง? ข้อมูลพวกนี้มีประโยชน์อะไร?"

Now, what can we do with this information?

จริงๆแล้วุคณอาจมองไปที่การทำงานที่เกิดขึ้นในสมอง

You might be able to look at brain activity and say,

แล้วบอกได้เลยว่า "เฮ้ นายคนนี้น่าจะเล่นโป๊กเกอร์เก่งทีเดียว"

"This person will be a good poker player," or "This person's socially naive."

หรือไม่ก็ "อืม คนนี้ไม่ค่อยทันคนเท่าไหร่นะ"

และเราจะสามารถเรียนรู้อะไรได้หลายๆ อย่าง

We might also be able to study things like development of adolescent brains

เช่นการพัฒนาการของสมองในวัยรุ่น

ถ้าเรารู้ว่าวงจรการทำงานของสมองพวกนี้มันอยู่ตรงไหน

once we have an idea of where this circuitry exists.

โอเค มาเริ่มกันดีกว่า

OK. Get ready.

I'm saving you some brain activity,

ผมมีภาพการทำงานของสมองมาให้คุณดู

because you don't need to use your hair detector cells.

คุณจะได้ไม่ต้องใช้พวกเครื่องมือตรวจจับอะไร มาครอบที่ศีรษะคุณ

You should use those cells to think carefully about this game.

ซึ่งคุณควรใช้มันเพื่อคิดตามการทดลองต่อไปนี้

นี่เป็นเกมการต่อรอง

This is a bargaining game.

Two players who are being scanned using EEG electrodes

ผู้เล่นสองคนจะถูกแสกนสมอง ด้วยอิเล็กโทรดตรวจจับคลื่นสมอง

are going to bargain over one to six dollars.

สองคนนี้จะต้องต่อรองบนหนึ่งถึงหกดอลลาร์

If they can do it in 10 seconds, they'll earn that money.

ถ้าพวกเค้าทำได้ ก็เอาเงินจำนวนเงินที่ถูกวางไว้ในแต่ละเกม ไปแบ่งกันตามที่ตกลงไว้

แต่ถ้าต่อรองกันไม่ทัน ก็ชวดเงินไป

If 10 seconds go by and they haven't made a deal, they get nothing.

อารมณ์ประมาณว่าเป็นความผิดพลาดของทั้งสองคน ที่ต่อรองกันไม่ทันเวลา

That's kind of a mistake together.

The twist is that one player, on the left,

เอาหละ จุดที่น่าสนใจอยู่ตรงที่ผู้เล่นด้านซ้าย

is informed about how much on each trial there is.

รู้ว่าแต่ละการทดลองเนี่ยมีเงินวางอยู่เท่าไหร่

They play lots of trials with different amounts each time.

เพราะเค้าเล่นเกมนี้มาหลายรอบ และแต่ละรอบก็มีการวางเงินไม่เท่ากัน

In this case, they know there's four dollars.

ในกรณีนี้ เขารู้ว่าเงินที่วางคือสี่ดอลลาร์

The uninformed player doesn't know, but they know the informed player knows.

แต่ผู้เล่นอีกคนไม่รู้

แต่เค้ารู้นะว่า ผู้เล่นอีกคนรู้ว่ามีเงินวางอยู่เท่าไหร่

So the uninformed player's challenge is to say,

ดังนั้นความท้าทายของผู้เล่นด้านขวาอยู่ตรงที่

"Is this guy being fair,

"เจ้าหมอนี่จะให้ราคาเราสมเหตุสมผลรึเปล่า"

or are they giving me a very low offer

"หรือเค้าจะกดราคา"

in order to get me to think there's only one or two dollars available to split?"

"เพื่อทำให้เรานึกว่ามีเงินแค่หนึ่ง หรือสองดอลลาร์สำหรับแบ่งกัน"

ซึ่งถ้าเป็นอย่างนั้นผู้เล่นด้านขวา อาจจะปฏิเสธที่จะตกลงกับข้อเสนอแบ่งเงินนี้

in which case they might reject it and not come to a deal.

ความกดดันมันอยู่ระหว่างการเล่นเพื่อให้ได้เงินมากที่สุด

So there's some tension here between trying to get the most money

กับการพยายามกดดันให้อีกฝ่ายแบ่งเงินให้คุณมากที่สุด

but trying to goad the other player into giving you more.

การต่อรองของผู้เล่นสองคนแทนด้วยจุดบนเส้นตัวเลข

And the way they bargain is to point on a number line

ซึ่งวิ่งระหว่างศูนย์ ถึงหกดอลลาร์

that goes from zero to six dollars.

และพวกเขากำลังต่อรองกันว่า ผู้เล่นด้านขวาซึ่งไม่รู้ว่า จำนวนเงินจริงๆ ที่วางอยู่คือเท่าไหร่ จะได้ส่วนแบ่งไปเท่าไหร่

They're bargaining over how much the uninformed player gets,

และผู้เล่นด้านซ้าย ซึ่งรู้ว่าจำนวนเงินที่วางอยู่จริงๆ มีเท่าไหร่ ก็จะได้เงินส่วนที่เหลือไป

and the informed player will get the rest.

จะว่าไปนี่ก็คล้ายๆกับการต่อรองระหว่างผู้บริหาร กับแรงงานลูกจ้าง

So this is like a management-labor negotiation

เพราะว่าลูกจ้างไม่รู้ว่ากำไรจริงๆ

in which the workers don't know

how much profits the privately held company has,

ของบริษัทเป็นเท่าไหร่

and they want to maybe hold out for more money,

พวกเขาอาจจะอยากได้ค่าจ้างเพิ่ม

but the company might want to create the impression

แต่บริษัทอาจต้องการสร้างภาพว่า

จริงๆแล้วบริษัทมีเงินไม่มากนัก และบริษัทกำลังให้ผลประโยชน์กับลูกจ้างมากที่สุดที่เป็นไปได้

that there's very little to split: "I'm giving the most I can."

เอาหละ ที่นี้ผู้เล่นเกมสองคนนี้ ก็ถูกจัดให้เล่นเกมแบบเผชิญหน้ากัน

First, some behavior: a bunch of the subject pairs play face-to-face.

We have other data where they play across computers.

เรามีข้อมูลจากการทดลองบางชุด ซึ่งผู้เล่นสองคนเล่นเกมกันผ่านคอมพิวเตอร์

ข้อแตกต่างนี่น่าสนใจทีเดียว เหมือนกับที่คุณอาจกำลังคิดอยู่นั่นแหละ

That's an interesting difference, as you might imagine.

ว่าผู้เล่นที่เล่นเกมกันแบบต่อหน้า

But a bunch of the face-to-face pairs

จะตกลงที่จะแบ่งเงินเท่าๆกันทุกครั้ง

agree to divide the money evenly every single time.

น่าเบื่อนะ ว่าไหม อย่างน้อยก็ไม่ได้น่าสนใจในทางประสาทวิทยาศาสตร์

Boring. It's just not interesting neurally.

มันก็ดีสำหรับพวกเขาหนะ เพราะพวกเขาก็ทำเงินได้มาก

It's good for them -- they make a lot of money.

But we're interested in:

แต่สิ่งที่เรากำลังสนใจจริงๆคือ มันจะเกิดอะไรขึ้น

Can we say something about when disagreements occur versus don't occur?

ถ้าผู้เล่นสองคนนั้นเกิดตกลงกันไม่ได้ เมื่อเทียบกับในกรณีที่พวกเขาตกลงกันได้

So this is the other group of subjects, who often disagree.

เอาหละ อันนี้ก็เป็นอีกกลุ่มศึกษา ที่ผู้เล่นตกลงกันไม่ค่อยจะได้เท่าไหร่

พวกเค้ามีแนวโน้มที่จะ..ตกลงกันไม่ได้

They bicker and disagree and end up with less money.

และสุดท้ายก็ได้เงินจำนวนไม่มากนัก

They might be eligible to be on "Real Housewives," the TV show.

จริงๆพวกเขาน่าจะไปสมัครรายการ "แม่บ้านตัวจริง (Real Housewives)" ในทีวีนะ

(Laughter)

มองที่ด้านซ้าย

You see on the left,

when the amount to divide is one, two or three dollars,

เมื่อจำนวนเงินจริงๆที่ถูกวางในแต่ละเกมเป็น หนึ่ง สอง หรือสามดอลลาร์

they disagree about half the time;

ผู้เล่นจะตกลงกันไม่ได้เสียเกินครึ่ง

when it's four, five, six, they agree quite often.

แต่ถ้าจำนวนเงินจริงๆที่วางเป็น สี่ ห้า หรือ หก ดอลลาร์ ผู้เล่นจะตกลงกันได้เสียเป็นส่วนใหญ่

This turns out to be something that's predicted

นี่เป็นอะไรที่เราคาดไว้อยู่แล้ว

by a very complicated type of game theory

ด้วยทฤษฎีเกมในเวอร์ชันที่ซับซ้อนมากๆ

you should come to graduate school at CalTech and learn about.

คุณควรจะไปเรียนที่ CalTech เพื่อเรียนเรื่องนี้โดยเฉพาะ

มันซับซ้อนเกินกว่าที่จะอธิบายในที่นี้ได้

It's a little too complicated to explain right now,

ตัวทฤษฎีบอกเราว่าอะไรทำนองนี้น่าจะเกิดขึ้น

but the theory tells you that this shape should occur.

คอมมอนเซนส์ของคุณก็อาจจะบอกเหมือนกัน

Your intuition might tell you that, too.

Now I'm going to show you the results from the EEG recording.

ทีนี้ ผมจะแสดงคลื่นสมองของผู้เล่นที่ถูกบันทึกให้คุณดู

ซับซ้อนมาก รูปด้านขวา

Very complicated.

The right brain schematic is the uninformed person,

มาจากสมองของผู้เล่นที่รู้ว่าจำนวนเงินที่ถูกวางคือเท่าไหร่ รูปด้านซ้ายมาจากผู้เล่นที่ไม่รู้

and the left is the informed.

อย่าลืมนะครับ ว่าเราสแกนสมองของผู้เล่นทั้งสองพร้อมๆ กัน

Remember that we scanned both brains at the same time,

so we can ask about time-synced activity

เราเลยสามารถตั้งข้อสังเกตเกี่ยวกับกิจกรรมที่เกิดขึ้น ในสมองที่ประสานจังหวะกัน

ในบริเวณเดียวกัน หรือต่างกัน พร้อมๆ กัน

in similar or different areas simultaneously,

มันเหมือนกับเวลาที่คุณศึกษาบทสนทนาระหว่างสองคน

just like if you wanted to study a conversation,

and you were scanning two people talking to each other.

และคุณสแกนสมองของทั้งสองในขณะที่พวกเขากำลังพูดกัน

คุณจะคาดว่ามีการทำงานของสมอง คล้ายๆ กันในส่วนที่ควบคุมด้านภาษา

You'd expect common activity in language regions

ในขณะที่พวกเขากำลังฟัง และสื่อสารกันอยู่

when they're listening and communicating.

ลูกศรจะเชื่อมระหว่างบริเวณของสมองที่ทำงานพร้อมๆ กัน

So the arrows connect regions that are active at the same time.

ลูกศรจะวิ่ง

The direction of the arrows

flows from the region that's active first in time,

จากส่วนที่เริ่มทำงานก่อน

and the arrowhead goes to the region that's active later.

ไปยังส่วนที่เริ่มทำงานทีหลัง

ในกรณีนี้ ถ้าคุณสังเกตดีๆ

So in this case, if you look carefully,

most of the arrows flow from right to left.

ลูกศรส่วนมากจะวิ่งจากภาพด้านขวาไปภาพด้านซ้าย

ซึ่ง..ดูเหมือนว่าสมองของผู้เล่นที่ไม่รู้จำนวนเงินจริงๆ

That is, it looks as if the uninformed brain activity

is happening first,

จะเริ่มทำงานก่อน

and then it's followed by activity in the informed brain.

ตามด้วยสมองของผู้เล่นที่รู้ว่าจำนวนเงินจริงๆ คือเท่าไหร่

ต้องไม่ลืมนะว่านี่คือการทดลอง ในขณะที่ผู้เล่นทั้งสองกำลังต่อรองกัน

And by the way, these are trials where their deals were made.

This is from the first two seconds.

นี่เป็นภาพในช่วงสองวินาทีแรก

We haven't finished analyzing this data, so we're still peeking in,

เรายังวิเคราะห์ข้อมูลไม่เสร็จ

อันนี้เป็นแค่ข้อมูลคร่าวๆ แต่เราหวังว่า

but the hope is that we can say something in the first couple of seconds

อย่างน้อยเราอาจจะสรุปอะไรได้บ้างจากช่วงสองวินาทีแรกนี้

about whether they'll make a deal or not,

ว่าสุดท้ายแล้วผู้เล่นทั้งสองจะตกลงกันได้หรือไม่

which could be very useful in thinking about avoiding litigation

ซึ่งมีประโยชน์มากทีเดียว สำหรับการหลีกเลี่ยงการฟ้องร้อง

หรือการหย่า หรืออะไรทำนองนั้น

and ugly divorces and things like that.

ซึ่งนี่เป็นเคสที่มีการเสียงเงินจำนวนมาก

Those are all cases in which a lot of value is lost by delay and strikes.

จากงานล่าช้า หรือประท้วง

Here's the case where the disagreements occur.

นี้เป็นกรณีที่ผู้เล่นทั้งสองตกลงกันไม่ได้

You can see it looks different than the one before.

คุณจะเห็นได้ว่ามันดูไม่เหมือนภาพก่อนหน้าเลย

มีลูกศรมากกว่า

There's a lot more arrows.

That means that the brains are synced up more closely

นั่นแปลว่าสมองของผู้เล่นทั้งสอง

มีการทำงานประสานจังหวะกันมากขึ้น

in terms of simultaneous activity,

and the arrows flow clearly from left to right.

ชัดเจนมากว่าลูกศรวิ่งจากภาพซ้ายไปขวา

นั่นแปลว่าสมองของผู้เล่นที่รู้จำนวนเงินที่แท้จริงกำลังตัดสินใจ

That is, the informed brain seems to be deciding,

ทำนองว่า "ไม่แน่ว่าเราจะตกลงกันไม่ได้ในเกมนี้"

"We're probably not going to make a deal here."

And then later, there's activity in the uninformed brain.

ตามด้วยการทำงานของสมองของผู้เล่นที่ไม่รู้จำนวนเงินจริงๆ

Next, I'm going to introduce you to some relatives.

ต่อไป ผมจะแนะนำคุณให้รู้จักกับญาติของพวกเรา

พวกเขาขนดก ตัวเหม็น แต่ว่องไว และแข็งแรง

They're hairy, smelly, fast and strong.

You might be thinking back to your last Thanksgiving.

ผมรู้นะว่าคุณอาจกำลังนึกถึงวันขอบคุณพระเจ้าครั้งล่าสุด

(Laughter)

Maybe, if you had a chimpanzee with you.

บางทีนะ...ถ้าคุณมีลิงชิมแปนซีอยู่กับคุณ

Charles Darwin and I and you broke off from the family tree from chimpanzees

ชาร์ลส ดาร์วิน (Charles Darwin) และผม รวมทั้งคุณ ก็แตกเผ่าพันพันธุ์

มาจากสายพันธุ์ของชิมแปนซีประมาณห้าล้านปีที่แล้ว

about five million years ago.

They're still our closest genetic kin.

พวกมันเป็นญาติที่ใกล้ชิดมนุษย์มากที่สุด ในทางพันธุศาสตร์

We share 98.8 percent of the genes.

ยีนของมนุษย์ และชิมแปนซีเหมือนกันมากกว่า 98.8%

We share more genes with them than zebras do with horses.

ซึ่งถือว่าคล้ายกันมากกว่า ยีนส์ของม้าลายเทียบกับม้าเสียอีก

And we're also their closest cousin.

และจริงๆแล้ว พวกเราก็เป็นญาติใกล้ชิดที่สุดของชิมแปนซี

They have more genetic relation to us than to gorillas.

พันธุกรรมของชิมแปนซี คล้ายกับของพวกเรามากกว่าลิงกอริลลา!

So, how humans and chimpanzees behave differently

ดังนั้นการที่พฤติกรรมของมนุษย์ และชิมแปนซีไม่เหมือนกัน

might tell us a lot about brain evolution.

อาจจะบอกอะไรได้มากเกี่ยวกับวิวัฒนาการของสมอง

This is an amazing memory test

นี่คือการทดลองความจำที่น่าตื่นเต้นมาก

from [Kyoto], Japan, the Primate Research Institute,

มาจากศูนย์วิจัยวานร ที่เมืองนาโกย่า ประทศญี่ปุ่น

where they've done a lot of this research.

พวกเค้าผลิตงานวิจัยออกมามากทีเดียว

This goes back a ways. They're interested in working memory.

นักวิจัยสนใจความจำขณะปฏิบัติ (working memory)

ชิมแปนซีจะเห็น

The chimp will see, watch carefully,

แค่ 200 มิลลิวาทีเท่านั้น

they'll see 200 milliseconds' exposure -- that's fast, eight movie frames --

เป็นช่วงเวลาที่สั้นมาก เทียบได้กับประมาณ 8 ภาพ ฉายต่อเนื่องของภาพยนต์

of numbers one, two, three, four, five.

ตัวเลข หนึ่ง สอง สาม สี่ และห้า

Then they disappear and are replaced by squares,

แล้วตัวเลขเหล่านั้นจะหายไป ถูกแทนที่ด้วยสี่เหลี่ยมห้ารูป

and they have to press the squares

พวกลิงจะต้องกดสี่เหลี่ยม

that correspond to the numbers from low to high

ซึ่งคู่กับตัวเลข จากต่ำไปสูง

to get an apple reward.

เพื่อได้รางวัลเป็นแอปเปิ้ล

มาดูกันว่าพวกลิงทำยังไง

Let's see how they can do it.

This is a young chimp.

นี่เป็นชิมแปนซีอายุน้อย

The young ones are better than the old ones, just like humans.

ซึ่งทำได้ดีกว่าชิมแปนซีที่อายุมากกว่า คล้ายๆ ในมนุษย์

(Laughter)

พวกลิงในกลุ่มศึกษานี้มีประสบการณ์ค่อนข้างมาก

And they're highly experienced,

เพราะมันผ่านการทดลองนี้มาหลายพันครั้ง

they've done this thousands of times.

เป็นที่ชัดเจนว่าการฝึกฝนสร้างความแตกต่างได้มาก

Obviously there's a big training effect, as you can imagine.

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

You can see they're very blasé and effortless.

สังเกตว่าพวกมันดูชิลๆ และไม่ต้องใช้ความพยายามอะไรมาก

Not only can they do it very well, they do it in a sort of lazy way.

ไม่เพียงแค่ทำได้ดีมากเท่านั้นนะ มันยังทำสำเร็จแบบง่ายๆ เลย

(Laughter)

Who thinks you could beat the chimps?

มีใครคิดว่าจะสามารถเอาชนะลิงพวกนี้ได้มั้ย

(Laughter)

Wrong. (Laughter)

ผมไม่คิดงั้นนะ (เสียงหัวเราะ)

We can try. We'll try. Maybe we'll try.

เราลองได้นะ เราจะลองดู บางทีเราอาจะลองดู

OK, so the next part of the study I'm going to go quickly through

โอเค ส่วนถัดไปของการศึกษาชิ้นนี้

ผมจะไปเร็วหน่อยนะ

is based on an idea of Tetsuro Matsuzawa.

มาจากแนวคิดของ เท็ตทซีโระ มัตทซึซาวะ (Tetsuro Matsuzawa)

He had a bold idea he called the "cognitive trade-off hypothesis."

เขาตั้งสมมติฐานชื่อ cognitive trade-off ซึ่งเป็นแนวคิดที่ล้ำหน้ามาก

เรารู้ว่าชิมแปนซีว่องไว และแข็งแรงมาก

We know chimps are faster and stronger; they're also obsessed with status.

และค่อนข้างหมกมุ่นกับสถานะของตน

เขาคิดว่า บางทีการทดลองนั้น อาจคงไว้ซี่งกิจกรรมในสมองบางประเภท

His thought was, maybe they've preserved brain activities

นักวิจัยฝึกชิมแปนซีในการสภาพแวดล้อม

and practice them in development

that are really, really important to them to negotiate status and to win,

ที่สำคัญมากๆ

สำหรับพวกมันที่จะต่อรองสถานะ และเอาชนะ

which is something like strategic thinking during competition.

คล้ายๆกับการวางแผนกลยุทธ์ในการแข่งขัน

So we're going to check that out

มาลองดูกัน

by having the chimps actually play a game

การทดลองให้ชิมแปนซีสองตัวเล่นเกม

by touching two touch screens.

โดยการกดจอสัมผัสสองจอ

The chimps are interacting with each other through the computers.

ลิงสองตัวนี้มีปฏิสัมพันธ์ระหว่างกันผ่านคอมพิวเตอร์

พวกมันจะกด "ซ้าย" หรือ "ขวา"

They'll press left or right.

One chimp is called a matcher; they win if they press left-left,

ชิมแปนซีตัวแรกจะต้องจับคู่

มันจะชนะถ้ามันกด "ซ้าย" และลิงอีกตัวกด "ซ้าย"

like a seeker finding someone in hide-and-seek, or right-right.

เหมือนกับเวลาเล่นซ่อนหา ที่ผู้หาจะชนะเมื่อเจอผู้ซ่อน หรือมันกด "ขวา" และลิงอีกตัวกด "ขวา"

The mismatcher wants to mismatch;

ชิมแปนซีอีกตัวจะต้องทำตรงกันข้าม

มันจะต้องกด "ซ้าย" ในขณะที่ลิงอีกตัวกด "ขวา" หรือกด "ขวา" ในขณะที่ลิงอีกตัวกด "ซ้าย" ถึงจะชนะ

they want to press the opposite screen of the chimp.

And the rewards are apple cube rewards.

รางวัลสำหรับเกมนี่คือแอปเปิ้ล

So here's how game theorists look at these data.

นักทฤษฎีเกมมองข้อมูลจากการทดลองนี้แบบนี้

This is a graph of the percentage of times

นี่เป็นกราฟของเปอร์เซนต์ของจำนวนครั้ง

the matcher picked right on the x-axis

ที่ชิมแปนซีตัวแรกกด "ขวา" บนแกนนอน

and the percentage of times they picked right

และเปอร์เซนต์ของจำนวนครั้งที่มันเดาถูก

โดยชิมแปนซีอีกตัวบนแกนตั้ง

by the mismatcher on the y-axis.

So a point here is the behavior by a pair of players,

ประเด็นอยู่ที่พฤติกรรมของชิมแปนซีสองตัว

one trying to match, one trying to mismatch.

ตัวนึงพยายามจับคู่ อีกตัวนึงพยายามทำตรงกันข้าม

The NE square in the middle -- actually, NE, CH and QRE --

สภาวะสมดุลของแนช (Nash Equlibrium) อยู่ตรงกลาง--จริงๆแล้วคือ NE, CH และ QRE

those are three different theories of Nash equilibrium and others,

นี่คือสามทฤษฎีที่แตกต่างกันสำหรับสภาวะสมดุลของแนช

ตัวทฤษฎีบอกว่า

tells you what the theory predicts,

which is that they should match 50-50,

การจับคู่สำเร็จควรจะเป็น 50-50

because if you play left too much, for example,

ตัวอย่างเช่น ถ้าชิมแปนซีตัวแรกกด "ซ้าย" มากเกินไป

I can exploit that if I'm the mismatcher by then playing right.

ชิมแปนซีตัวที่สองอาจจะมีวิธีเอาชนะด้วยการกด "ขวา"

And as you can see, the chimps -- each chimp is one triangle --

เป็นดังที่คุณเห็น ลิงแต่ละตัวแทนด้วยจุดสามเหลี่ยม

are circled around, hovering around that prediction.

ถูกล้อมรอบไว้ด้วยวงกลม แทนการคาดเดาที่เกิดขึ้น

ทีนี้เราเริ่มเพิ่มรางวัล

Now we move the payoffs.

We're going to make the left-left payoff for the matcher a little higher.

เราจะเพิ่มรางวัลสำหรับลิงตัวแรกมากขึ้นเล็กน้อยถ้ามันชนะ

Now they get three apple cubes.

เป็นแอปเปิ้ลสามลูก

Game theoretically, that should make the mismatcher's behavior shift:

โดยทฤษฎีเกมแล้ว นั่นน่าจะทำให้พฤติกรรมของลิงตัวที่สองเปลี่ยนไป

สิ่งที่เกิดขึ้นคือ ชิมแปนซีตัวที่สองจะคิดว่า

the mismatcher will think, "Oh, this guy's going to go for the big reward,

ไม่นะ หมอนั่นจะได้รางวัลใหญ่กว่าเรา

เพราะฉะนั้นเราจะต้องกด "ขวา" มากขึ้น

so I'll go to the right, make sure he doesn't get it."

เป็นดังที่คุณเห็น พฤติกรรมของชิมแปนซีเลื่อนขึ้น

And as you can see, their behavior moves up

สอดคล้องกับการเปลี่ยนแปลงของสภาวะสมดุลของแนช

in the direction of this change in the Nash equilibrium.

Finally, we changed the payoffs one more time.

ท้ายที่สุด เราเปลี่ยนรางวัลอีกครั้ง

Now it's four apple cubes,

คราวนี้เป็นแอปเปิ้ลสี่ลูก

and their behavior again moves towards the Nash equilibrium.

และพฤติกรรมของชิมแปนซี ก็เคลื่อนเข้าสู่สภาวะสมดุลของแนชอีกครั้ง

มันเคลื่อนไปเรื่อยๆ แต่ถ้าคุณหาค่าเฉลี่ย

It's sprinkled around, but if you average the chimps out,

มันจะใกล้ .01 มาก

they're really close, within .01.

ใกล้กว่าทุกสปีชีส์ที่นักวิจัยสังเกต

They're actually closer than any species we've observed.

What about humans? You think you're smarter than a chimpanzee?

แล้วมนุษย์หละ คุณคิดว่าคุณฉลาดกว่าชิมแปนซีมั้ย

นี่เป็นมนุษย์สองกลุ่ม แทนด้วยสีเขียว และน้ำเงิน

Here's two human groups in green and blue.

พวกเขาใกล้ที่สัดส่วน 50-50 ไม่ได้เปลี่ยนตามขนาดรางวัลเลย

They're closer to 50-50; they're not responding to payoffs as closely.

And also if you study their learning in the game,

ดังนั้นถ้าคุณศึกษากระบวนการเรียนรู้ของพวกเขาขณะเล่นเกม

คุณจะพบว่าพวกเขาไม่ค่อยใส่ใจ เกี่ยวกับรางวัลของเกมก่อนหน้าเท่าไหร่

they aren't as sensitive to previous rewards.

ชิมแปนซีเล่นเกมดีกว่ามนุษย์

The chimps play better than the humans, in terms of adhering to game theory.

ในประเด็นที่ว่ากลยุทธ์ของมันสอดคล้องกับทฤษฎีเกมมากกว่า

และนี่เป็นมนุษย์สองกลุ่ม

And these are two different groups of humans, from Japan and Africa;

จากญี่ปุ่น และแอฟริกา ผลการทดลองสอดคล้องกันมากทีเดียว

they replicate quite nicely.

ทั้งสองกลุ่มไม่ได้ใกล้ชิมแปนซีเลยแม้แต่น้อย

None of them are close to where the chimps are.

เอาหละ สิ่งที่เราเรียนรู้ในวันนี้

So, some things we learned:

people seem to do a limited amount of strategic thinking using theory of mind.

ดูเหมือนว่ามนุษย์ จะไม่ได้วางแผนกลยุทธ์แบบซับซ้อนหลายขั้นมากนัก

ตามทฤษฎีของจิต

We have preliminary evidence from bargaining

เรามีหลักฐานบางชิ้นจากการทดลองในเรื่องการต่อรอง

that early warning signs in the brain might be used to predict

ว่าการทำงานของสมองบางส่วนอาจสามารถทำนาย

ได้ว่าผลเสียจากการตกลงกันไม่ได้นั้นคิดเป็นจำนวนเงินเท่าไหร่

whether there'll be a bad disagreement that costs money,

และท้ายที่สุด ชิมแปนซีเก่งกว่ามนุษย์

and chimps are "better" competitors than humans,

ถ้าว่ากันตามทฤษฎีเกมนะ

as judged by game theory.

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)