Gary Haugen: The hidden reason for poverty the world needs to address now

Translator: Antika Emyaem Reviewer: Chatthip Chaichakan

To be honest, by personality,

ด้วยความสัตย์จริงเลยนะครับ ด้วยบุคลิกภาพผมแล้วเนี่ย

I'm just not much of a crier.

ผมไม่ค่อยร้องไห้บ่อยนักหรอกครับ

But I think in my career that's been a good thing.

ซึ่งผมคิดว่าสำหรับอาชีพของผม มันเป็นเรื่องที่ดีทีเดียว

I'm a civil rights lawyer,

ผมเป็นนักกฎหมายด้านสิทธิพลเมืองครับ

and I've seen some horrible things in the world.

และผมได้พบเห็นเรื่องราวสะเทือนใจ ในโลกนี้จำนวนมาก

I began my career working police abuse cases in the United States.

ผมเริ่มต้นอาชีพด้วยการเป็นตำรวจ ปราบปรามคดีผิดกฎหมายในสหรัฐอเมริกา

And then in 1994, I was sent to Rwanda

ในปี 1994 ผมถูกส่งไปรวันดา

to be the director of the U.N.'s genocide investigation.

เพื่อทำหน้าที่ผู้อำนวยการ งานสืบสวนการฆ่าล้างเผ่าพันธ์ของสหประชาชาติ

It turns out that tears just aren't much help

ผมพบว่าน้ำตาไม่ได้ช่วยอะไรมากมายนัก

when you're trying to investigate a genocide.

เมื่อคุณพยายามสืบสวนการฆ่าล้างเผ่าพันธ์

The things I had to see, and feel and touch

สิ่งที่ผมต้องเห็น ต้องรู้สึก ต้องสัมผัส

were pretty unspeakable.

มันเกินกว่าจะบรรยายได้

What I can tell you is this:

สิ่งที่ผมสามารถบอกพวกคุณได้ก็คือ

that the Rwandan genocide

การฆ่าล้างเผ่าพันธ์ชาวรวันดานั้น

was one of the world's greatest failures of simple compassion.

คือหนึ่งในความล้มเหลวอย่างใหญ่หลวงที่สุด ของโลกของความเห็นอกเห็นใจอย่างธรรมดา

That word, compassion, actually comes from two Latin words:

คำว่า "compassion" แท้จริงแล้วมาจากคำในภาษาละติน 2 คำ

cum passio, which simply mean "to suffer with."

คือ คำว่า "cum passio" ซึ่งแปล อย่างง่ายๆว่า "ทุกข์ทรมานกับ"

And the things that I saw and experienced

และหลายสิ่งที่ผมได้เห็นและได้ประสบ

in Rwanda as I got up close to human suffering,

ในรวันดา ในขณะที่ผมได้เข้าไปใกล้ กับความทุกข์ทรมานของมนุษยชาติ

it did, in moments, move me to tears.

ในช่วงเวลาเหล่านั้น มันทำให้ผมหลั่งน้ำตา

But I just wish that I, and the rest of the world,

ผมเพียงแต่หวังให้ผมและคนที่เหลือบนโลกนี้

had been moved earlier.

ได้เคลื่อนไหวก่อนหน้านี้

And not just to tears,

และไม่ใช่แค่เพียงเพื่อร้องไห้

but to actually stop the genocide.

แต่เพื่อหยุดยั้ง การฆ่าล้างเผ่าพันธ์อย่างแท้จริง

Now by contrast, I've also been involved

ในอีกด้านหนึ่ง ผมได้เข้าไปเกี่ยวข้องอย่างต่อเนื่อง

with one of the world's greatest successes of compassion.

กับหนึ่งในความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ ของโลกของความเห็นอกเห็นใจ

And that's the fight against global poverty.

นั่นคือการต่อสู้กับความยากจนทั่วโลก

It's a cause that probably has involved all of us here.

มันอาจจะเป็นสาเหตุหนึ่ง ที่เชื่อมโยงให้พวกเราทุกคนมาอยู่ที่นี่

I don't know if your first introduction

ผมไม่รู้ว่าบทเริ่มต้นของพวกคุณ

might have been choruses of "We Are the World,"

อาจจะเป็นการร้องประสานเสียง เพลง "We Are the World,"

or maybe the picture of a sponsored child on your refrigerator door,

หรืออาจจะเป็นรูปภาพของเด็ก ที่ได้รับการอุปการะบนประตูตู้เย็นของคุณ

or maybe the birthday you donated for fresh water.

หรืออาจจะเป็นวันเกิด ที่คุณบริจาคน้ำดื่มสะอาด

I don't really remember what my first introduction to poverty was

ผมจำได้ไม่แน่ชัดว่าอะไร คือจุดเริ่มต้นให้ผมรู้จักกับความยากจน

but I do remember the most jarring.

แต่ผมจำเรื่องที่สะเทือนใจที่สุดได้ครับ

It was when I met Venus --

มันคือเมื่อตอนที่พบได้พบกับวีนัส

she's a mom from Zambia.

เธอเป็นคุณแม่จากประเทศแซมเบียครับ

She's got three kids and she's a widow.

เธอมีลูก 3 คน และเธอเป็นแม่หม้าย

When I met her, she had walked about 12 miles

ตอนที่ผมพบเธอนั้น เธอเดินเท้า มาเป็นระยะทาง 12 ไมลล์

in the only garments she owned,

ด้วยเสื้อผ้าเพียงชุดเดียวที่เธอมี

to come to the capital city and to share her story.

เข้ามาในเมืองหลวง เพื่อแบ่งปันเรื่องราวของเธอ

She sat down with me for hours,

เธอนั่งลงคุยกับผมเป็นชั่วโมงๆ

just ushered me in to the world of poverty.

และนำผมเข้าไปรู้จักโลกของความยากจน

She described what it was like when the coals on the cooking fire

เธออธิบายว่ามันเป็นอย่างไร เมื่อถ่านไฟสำหรับการปรุงอาหาร

finally just went completely cold.

ค่อยๆมอดดับไปในที่สุด

When that last drop of cooking oil finally ran out.

เมื่อน้ำมันสำหรับทำอาหารหยดสุดท้ายหมดลง

When the last of the food, despite her best efforts,

เมื่ออาหารที่เหลืออยู่ ที่แม้เธอจะพยายามอย่างที่สุด

ran out.

ได้หมดลงไป

She had to watch her youngest son, Peter,

เธอต้องทนดูลูกชายคนเล็กสุดของเธอ ปีเตอร์

suffer from malnutrition,

ทนทุกข์จากภาวะขาดสารอาหาร

as his legs just slowly bowed into uselessness.

ขาของเขาค่อยๆ งอจนใช้การไม่ได้

As his eyes grew cloudy and dim.

ตาของเขาค่อยๆ พร่ามัวจนกระทั่งมืดบอด

And then as Peter finally grew cold.

ในที่สุด ปีเตอร์ ก็จากไป

For over 50 years, stories like this have been moving us to compassion.

มากกว่า 50 ปีแล้วนะครับ เรื่องราวแบบนี้ นำพาพวกเราไปสู่ความเห็นอกเห็นใจ

We whose kids have plenty to eat.

พวกเรา ที่มีลูกๆ ที่มีอันจะกิน

And we're moved not only to care about global poverty,

และพวกเราเคลื่อนไหวไม่เพียงแค่เพื่อ ให้ความสนใจเกี่ยวกับความยากจนโลก

but to actually try to do our part to stop the suffering.

แต่พยายามอย่างแท้จริงที่จะทำหน้าที่ของเรา ในการหยุดยั้งความทุกข์ทรมาน

Now there's plenty of room for critique that we haven't done enough,

ตอนนี้ มันมีพื้นที่เหลือเฟือสำหรับ การวิพากษ์วิจารณ์ที่พวกเรายังทำไม่มากพอ

and what it is that we've done hasn't been effective enough,

และสิ่งที่พวกเราได้กระทำมา ยังไม่มีประสิทธิผลเพียงพอ

but the truth is this:

แต่ความจริงก็คือ

The fight against global poverty is probably the broadest,

การต่อสู้กับความยากจนโลก อาจจะเป็นเรื่องที่แพร่หลายที่สุด

longest running manifestation of the human phenomenon of compassion

เป็นการรวมตัวกันทำงานที่ยาวที่สุดของ ปรากฏการณ์ความเมตตาของมนุษย์

in the history of our species.

ในประวัติศาสตร์ของสายพันธ์ของเรา

And so I'd like to share a pretty shattering insight

และผมอยากที่จะแบ่งปันข้อมูลเชิงลึก ที่น่าสะเทือนใจมากเรื่องนึงครับ

that might forever change the way you think about that struggle.

ซึ่งอาจจะเปลี่ยนวิธีคิดของเรา เกี่ยวกับการต่อสู้นั้นไปตลอดกาล

But first, let me begin with what you probably already know.

แต่ก่อนอื่น ขออนุญาตให้ผมได้เริ่ม จากเรื่องที่พวกคุณอาจจะรู้อยู่แล้วนะครับ

Thirty-five years ago, when I would have been graduating from high school,

35 ปีก่อน ตอนที่ผมกำลังจะจบการศึกษา ระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย

they told us that 40,000 kids every day died because of poverty.

พวกเขาบอกเราว่าในทุกๆวัน มีเด็กประมาณ 40,000 คนตายเพราะความยากจน

That number, today, is now down to 17,000.

ตัวเลขนั้น ปัจจุบันลดลงเหลือ 17,000 คน

Way too many, of course,

แน่นอนครับ ยังคงเยอะอยู่ดี

but it does mean that every year,

แต่นั่นหมายความว่า ทุกๆปี

there's eight million kids who don't have to die from poverty.

มีเด็กประมาณแปดล้านคน ที่ไม่ต้องตายเพราะความยากจน

Moreover, the number of people in our world

ยิ่งไปกว่านั้น จำนวนประชากรทั่วโลก

who are living in extreme poverty,

ที่กำลังดำรงชีวิตอยู่ ด้วยความยากไร้อย่างที่สุด

which is defined as living off about a dollar and a quarter a day,

หรือดำรงชีวิตอยู่ด้วยรายได้ ประมาณ 1.25 ดอลล่าร์ ต่อวันนั้น

that has fallen from 50 percent,

ลดลงจากร้อยละ 50

to only 15 percent.

เหลือเพียงแค่ร้อยละ 15

This is massive progress,

นี่เป็นความคืบหน้า ที่สำคัญมากๆนะครับ

and this exceeds everybody's expectations about what is possible.

และมันเป็นสิ่งที่เหนือความคาดหมาย ของทุกคนที่คิดว่ามันจะเป็นไปได้

And I think you and I,

และผมคิดว่า พวกคุณและผม

I think, honestly, that we can feel proud and encouraged

ผมคิดว่า อย่างจริงใจเลยนะครับ มันเป็นสิ่งที่ พวกเราสามารถรู้สึกภูมิใจได้ และมีกำลังใจ

to see the way that compassion actually has the power

ที่จะเห็นหนทางที่ความเห็นอกเห็นใจ มีพลังอย่างแท้จริง

to succeed in stopping the suffering of millions.

ที่จะประสบความสำเร็จในการหยุดยั้ง ความทุกทรมานของคนหลายล้านคน

But here's the part that you might not hear very much about.

แต่ นี่คือสิ่งที่พวกคุณอาจจะไม่ค่อยได้ยิน เกี่ยวกับมันเท่าไหร่นัก

If you move that poverty mark just up to two dollars a day,

ถ้าคุณขยับเส้นแบ่งความยากจนขึ้น เป็นสองดอลล่าร์ต่อวัน

it turns out that virtually the same two billion people

จะเห็นว่า โดยแท้จริงแล้ว คนจำนวนสองพันล้านคนเดิม

who were stuck in that harsh poverty when I was in high school,

ที่เคยตกอยู่ใต้เส้นแบ่งความยากจน เมื่อตอนผมอยู่ชั้นมัธยมปลาย

are still stuck there,

ยังคงติดอยู่ที่เดิมครับ

35 years later.

35 ปีให้หลัง

So why, why are so many billions still stuck in such harsh poverty?

แล้วทำไมหล่ะครับ ทำไมคนจำนวนมากมาย เป็นพันล้านคนยังคงตกอยู่ในความยากจนนั้น

Well, let's think about Venus for a moment.

เอาหล่ะ ลองพิจารณาถึงวีนัสกันสักครู่นะครับ

Now for decades, my wife and I have been moved by common compassion

เป็นเวลากว่าทศวรรษแล้วครับ ที่ผมและภรรยา ได้เคลื่อนไหวด้วยความเห็นอกเห็นใจแบบทั่วๆไป

to sponsor kids, to fund microloans,

ให้การอุปการะเด็กๆ สนับสนุนเงินกู้ขนาดเล็ก

to support generous levels of foreign aid.

สนับสนุนการช่วยเหลือระหว่างประเทศ ในหลากหลายระดับ

But until I had actually talked to Venus,

แต่จนกระทั่งเมื่อผมได้คุยกับวีนัสจริงๆ

I would have had no idea that none of those approaches

ผมไม่เคยรู้เลยว่า ไม่มีวิธีการใดๆ เลยที่กล่าวมา

actually addressed why she had to watch her son die.

ที่อธิบายได้อย่างแท้จริงว่าทำไม เธอถึงต้องทนดูลูกชายของเธอตาย

"We were doing fine," Venus told me,

"พวกเราสบายดีค่ะ" วีนัสบอกกับผม

"until Brutus started to cause trouble."

"จนกระทั่ง บรูตัส เริ่มสร้างปัญหา"

Now, Brutus is Venus' neighbor and "cause trouble"

บรูตัสเป็นเพื่อนเพื่อนบ้านของวีนัสครับ และ "สร้างปัญหา"

is what happened the day after Venus' husband died,

หมายถึง สิ่งที่เกิดขึ้น หลังจากสามีของวีนัสตายหนึ่งวัน

when Brutus just came and threw Venus and the kids out of the house,

เมื่อบรูตัสเข้ามา และโยนวีนัสและลูกๆ ออกไปจากบ้าน

stole all their land, and robbed their market stall.

ขโมยที่ดินทั้งหมด และปล้นเอาแผงขายของเธอและลูกๆไป

You see, Venus was thrown into destitution by violence.

เห็นไหมครับ วีนัสถูกโยน เข้าไปสู่ความแร้นแค้นด้วยความรุนแรง

And then it occurred to me, of course,

และมันก็ปรากฏกับผมว่า แน่นอนครับ

that none of my child sponsorships, none of the microloans,

ไม่มีการอุปการะเด็กของผมใดๆ ไม่มีการให้กู้ยืมขนาดเล็กใดๆ

none of the traditional anti-poverty programs

ไม่มีโครงการป้องกันความยากจนแบบดั้งเดิมใดๆ

were going to stop Brutus,

ที่นำไปสู่การหยุดยั้งบรูตัส

because they weren't meant to.

เพราะกิจกรรมต่างๆเหล่านั้น ไม่ได้มีจุดมุ่งหมายอย่างนั้นครับ

This became even more clear to me when I met Griselda.

เรื่องนี้ยิ่งชัดเจนมากยิ่งขึ้น เมื่อผมได้พบกับกริเซลด้า

She's a marvelous young girl living in a very poor community

เธอเป็นเด็กสาวที่ยิ่งใหญ่ ที่อาศัยอยู่ในชุมชนที่ยากจนมาก

in Guatemala.

ในกัวเตมาลา

And one of the things we've learned over the years

และสิ่งหนึ่งที่พวกเราได้เรียนรู้ ในเวลาหลายๆปี

is that perhaps the most powerful thing

คือ บางทีสิ่งที่ทรงพลังที่สุด

that Griselda and her family can do

ที่กริเซลด้าและครอบครัวของเธอทำได้

to get Griselda and her family out of poverty

เพื่อให้กริเซลด้าและครอบครัว พ้นจากความยากจน

is to make sure that she goes to school.

คือการทำให้เธอได้ไปโรงเรียนอย่างแน่นอน

The experts call this the Girl Effect.

นักวิชาการเรียกสิ่งนี้ว่า ผลกระทบของเด็กผู้หญิง (Girl Effect)

But when we met Griselda, she wasn't going to school.

แต่ตอนที่พวกเราได้พบกริเซลด้า เธอไม่ได้ไปโรงเรียนครับ

In fact, she was rarely ever leaving her home.

ในความเป็นจริง เธอแทบไม่ได้ออกจากบ้านเลยด้วยซ้ำ

Days before we met her,

หลายวันก่อนที่พวกเราจะพบกับเธอ

while she was walking home from church with her family,

ขณะที่เธอกำลังเดินกลับจากโบสถ์ เพื่อกลับบ้านพร้อมๆ กับครอบครัวของเธอ

in broad daylight,

กลางวันแสกๆ

men from her community just snatched her off the street,

พวกผู้ชายจากชุมชนของเธอนั่นแหละ ฉุดเธอไปจากถนน

and violently raped her.

แล้วข่มขืนเธออย่างโหดร้าย

See, Griselda had every opportunity to go to school,

เห็นไหมครับ กริเซลด้ามีโอกาสทุกๆอย่าง ที่จะได้ไปโรงเรียน

it just wasn't safe for her to get there.

เพียงแต่มันไม่ปลอดภัยในการเดินทาง

And Griselda's not the only one.

และไม่ใช่กริเซลด้าเพียงคนเดียวครับ

Around the world, poor women and girls

ทั่วโลก ผู้หญิงและเด็กหญิงที่ยากจน

between the ages of 15 and 44,

อายุระหว่าง 15-44 ปี

they are -- when victims of the everyday violence

พวกเธอ -- เมื่อผู้ตกเป็นเหยื่อ ของความรุนแรงในชีวิตประจำวัน

of domestic abuse and sexual violence --

ของการละเมิดภายในประเทศ และความรุนแรงทางเพศ --

those two forms of violence account for more death and disability

สองรูปแบบของการใช้ความรุนแรงเหล่านั้น เป็นสาเหตุของการเสียชีวิตและความพิการ

than malaria, than car accidents, than war combined.

มากยิ่งกว่ามาลาเรีย อุบัติเหตุทางรถยนต์ และสงครามรวมกัน

The truth is, the poor of our world are trapped in whole systems of violence.

ความจริงก็คือ กลุ่มคนยากจนในโลกของเรา ติดอยู่ในระบบของความรุนแรงทั้งหมด

In South Asia, for instance, I could drive past this rice mill

ยกตัวอย่างนะครับ ที่เอเชียใต้ ผมอาจจะขับรถผ่านโรงสีข้าว

and see this man hoisting these 100-pound sacks

และเห็นผู้ชายแบกกระสอบข้าว หนักกว่า 100 ปอนด์

of rice upon his thin back.

ไว้บนหลังบางๆ ของเขา

But I would have no idea, until later,

แต่ผมอาจจะไม่รู้เลย จนกระทั่งภายหลัง

that he was actually a slave,

ว่าแท้จริงแล้วเขาเป็นแรงงานทาส

held by violence in that rice mill since I was in high school.

ถูกล่ามไว้ด้วยความรุนแรงที่โรงสีข้าวนั่น ตั้งแต่ผมยังเรียนมัธยมปลาย

Decades of anti-poverty programs right in his community

หลายทศวรรษของโครงการต่อต้านความยากจน ในชุมชนของเขา

were never able to rescue him or any of the hundred other slaves

ไม่เคยสามารถช่วยเหลือเขา หรือแม้แต่ทาสคนอื่นๆอีกนับร้อย

from the beatings and the rapes and the torture

จากการถูกเฆี่ยนตี การข่มขืน และการทรมาน

of violence inside the rice mill.

ของความรุนแรงภายในโรงสีข้าวได้เลย

In fact, half a century of anti-poverty programs

ในความเป็นจริง, ครึ่งศตวรรษ ของโครงการต่อต้านความยากจนต่างๆ

have left more poor people in slavery

ได้ละทิ้งคนจนจำนวนมากไว้ในระบบทาส

than in any other time in human history.

มากกว่าช่วงเวลาใดๆ ในประวัติศาสตร์ของมวลมนุษยชาติ

Experts tell us that there's about 35 million people in slavery today.

ผู้เชี่ยวชาญหลายคนบอกกับพวกเราว่า ปัจจุบันมีคนประมาณ 35 ล้านคนอยู่ในระบบทาส

That's about the population of the entire nation of Canada,

นั่นเป็นจำนวนพอๆ กับจำนวนประชากร ชาวแคนาดาทั้งประเทศ

where we're sitting today.

ที่ซึ่งพวกเรานั่งอยู่ในวันนี้

This is why, over time, I have come to call this epidemic of violence

นี่คือเหตุผลว่าทำไม ตลอดเวลา ผมจึงเรียกสิ่งนี้ว่า การแพร่ระบาดของความรุนแรง

the Locust Effect.

the Locust Effect - ผลกระทบของลูคลัส

Because in the lives of the poor, it just descends like a plague

เนื่องจากในชีวิตของคนยากจน, มันเป็นเหมือนเช่นภัยพิบัติ

and it destroys everything.

และมันทำลายทุกๆอย่างครับ

In fact, now when you survey very, very poor communities,

ในความเป็นจริง, เวลาที่คุณทำสำรวจ ชุมชนต่างๆของคนที่แสนยากจน

residents will tell you that their greatest fear is violence.

ผู้อยู่อาศัยในชุมชนเหล่านั้นจะบอกคุณว่า พวกเขานั้นหวาดกลัวอย่างมากต่อความรุนแรง

But notice the violence that they fear

แต่พึงรู้ไว้นะครับว่า ความรุนแรงที่พวกเขาหวดหวั่นนั้น

is not the violence of genocide or the wars,

ไม่ใช่ความรุนแรงจากการฆ่าล้างเผ่าพันธ์ หรือความรุนแรงจากสงครามต่างๆ

it's everyday violence.

แต่เป็นความรุนแรงในชีวิตประจำวัน

So for me, as a lawyer, of course, my first reaction was to think,

สำหรับผมในฐานะที่เป็นนักกฎหมาย แน่นอนครับ ปฏิกริยาแรกของผมคือการคิด

well, of course we've got to change all the laws.

เอาหล่ะ แน่นอนว่าเรา จะต้องแก้ไขกฎหมายทั้งหมด

We've got to make all this violence against the poor illegal.

เราจะต้องทำให้ความรุนแรงต่อคนยากจน เป็นสิ่งผิดกฎหมาย

But then I found out, it already is.

แต่แล้วผมก็พบว่า มันเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว

The problem is not that the poor don't get laws,

ปัญหาไม่ใช่ว่าคนยากจนไม่มีกฎหมายคุ้มครอง

it's that they don't get law enforcement.

แต่เป็นเรื่องของการบังคับใช้กฎหมายครับ

In the developing world,

ในประเทศที่กำลังพัฒนา

basic law enforcement systems are so broken

ระบบการบังคับใช้กฎหมายเบื้องต้นนั้น ใช้การไม่ได้ครับ

that recently the U.N. issued a report that found

เมื่อเร็วๆนี้ สหประชาชาติ ได้ออกรายงานชิ้นนึง ซึ่งพบว่า

that "most poor people live outside the protection of the law."

คนยากจนส่วนมากใช้ชีวิตอยู่ในพื้นที่ ที่อยู่นอกเหนือการคุ้มครองของกฎหมาย

Now honestly, you and I have just about no idea

ด้วยความสัตย์จริงครับ พวกคุณและผมนึกไม่ออกหรอกครับ

of what that would mean

ว่ามันหมายความว่าอะไร

because we have no first-hand experience of it.

เพราะพวกเราไม่มีประสบการณ์ตรง เกี่ยวกับเรื่องเหล่านี้

Functioning law enforcement for us is just a total assumption.

การบังคับใช้กฎหมายที่ทำได้จริงสำหรับพวกเรา คือสมมุติฐานทั้งหมด

In fact, nothing expresses that assumption more clearly than three simple numbers:

ที่จริง ไม่มีอะไรอธิบายสมมุติฐานเหล่านั้น ได้ชัดเจนมากไปกว่าตัวเลขสามตัวง่ายๆ

9-1-1,

911

which, of course, is the number for the emergency police operator

ซึ่ง, แน่นอนครับ, คือหมายเลขสำหรับ สายด่วนตำรวจฉุกเฉิน

here in Canada and in the United States,

ของที่แคนาดานี้และของสหรัฐอเมริกา

where the average response time to a police 911 emergency call

ที่ซึ่งค่าเฉลี่ยของการรอสายเรียก ตำรวจฉุกเฉิน 911

is about 10 minutes.

คือประมาณ 10 นาที

So we take this just completely for granted.

ดังนั้น พวกเราจึงไม่ได้ใส่ใจ เรีื่องนี้เท่าไหร่นัก

But what if there was no law enforcement to protect you?

แต่จะเป็นอย่างไรครับ ถ้าไม่มี การบังคับใช้กฎหมายเพื่อปกป้องคุณ

A woman in Oregon recently experienced what this would be like.

ผู้หญิงคนหนึ่งในโอเรกอน เพิ่งจะประสบเหตุการณ์ลักษณะนี้ครับ

She was home alone in her dark house on a Saturday night,

เธออยู่ในบ้านมืดๆเพียงคนเดียวในคืนวันเสาร์

when a man started to tear his way into her home.

เมื่อผู้ชายคนหนึ่ง เริ่มบุกเข้าไปในบ้านของเธอ

This was her worst nightmare,

มันเป็นฝันร้ายที่สุดของเธอครับ

because this man had actually put her in the hospital from an assault

เพราะผู้ชายคนนี้ทำร้ายร่างกายเธอ จนต้องเข้าโรงพยาบาล

just two weeks before.

เพียงแค่สองอาทิตย์ก่อนหน้านั้

So terrified, she picks up that phone and does what any of us would do:

น่าหวาดกลัวมากครับ เธอยกหูโทรศัพท์ และทำสิ่งที่พวกเราทุกๆคนพึงจะทำ

She calls 911 --

เธอโทรเรียก 911

but only to learn that because of budget cuts in her county,

แต่เพียงเพื่อจะเรียนรู้ว่า เนื่องมาจาก การปรับลดงบประมาณในเขตของเธอ

law enforcement wasn't available on the weekends.

การบังคับใช้กฎหมาย ไม่สามารถมีได้ในวันหยุดครับ

Listen.

ฟังนะครับ

Dispatcher: I don't have anybody to send out there.

เจ้าหน้าที่ : เราไม่มีใครจะส่งออกไปที่นั่นค่ะ

Woman: OK

ผู้หญิง : โอเค

Dispatcher: Um, obviously if he comes inside the residence and assaults you,

เจ้าหน้าที่ : อืม ถ้าหากว่าเขาเข้ามาภายใน บริเวณของคุณและลงมือทำร้ายคุณ

can you ask him to go away?

คุณสามารถขอให้เขาออกไปได้ไหมคะ

Or do you know if he is intoxicated or anything?

หรือคุณรู้ไหมคะว่าเขากำลังเมา หรืออะไรรึเปล่า

Woman: I've already asked him. I've already told him I was calling you.

ผู้หญิง : ฉันขอร้องเขาไปแล้วค่ะ และฉันก็บอกเขาไปแล้วด้วยว่าฉันกำลังโทรหาคุณ

He's broken in before, busted down my door, assaulted me.

เขาเคยบุกเข้ามา พังประตูบ้านฉัน และทำร้ายฉัน

Dispatcher: Uh-huh.

เจ้าหน้าที่ : อืม ค่ะ

Woman: Um, yeah, so ...

ผู้หญิง : อืม ค่ะ แล้ว

Dispatcher: Is there any way you could safely leave the residence?

เจ้าหน้าที่ : มีทางไหนที่คุณจะสามารถ หลบออกมาอย่างปลอดภัยได้บ้างไหม

Woman: No, I can't, because he's blocking pretty much my only way out.

ผู้หญิง : ไม่ค่ะ ฉันไม่สามารถ เพราะเขาขวางทางออกเดียวที่มีเอาไว้

Dispatcher: Well, the only thing I can do is give you some advice,

เจ้าหน้าที่ : เอาล่ะ สิ่งเดียวที่ฉันทำได้ คือให้คำแนะนำบางอย่างแก่คุณ

and call the sheriff's office tomorrow.

และโทรแจ้งที่ว่าการอำเภอพรุ่งนี้

Obviously, if he comes in and unfortunately has a weapon

ชัดเจนว่า ถ้าเขาเข้ามาข้างในบ้าน และโชคร้าย เขามีอาวุธ

or is trying to cause you physical harm, that's a different story.

หรือพยายามที่จะทำอันตรายต่อร่างกายคุณ นั่นเป็นอีกเรื่องนึงนะคะ

You know, the sheriff's office doesn't work up there.

คุณทราบใช่ไหมว่าที่ว่าการอำเภอ ไม่เปิดทำการตอนนี้

I don't have anybody to send."

ฉันไม่สามารถส่งใครออกไปได้

Gary Haugen: Tragically, the woman inside that house

แกรี่ ฮูเก้น : เป็นที่สลดใจครับ ผู้หญิงในบ้านหลังนั้น

was violently assaulted, choked and raped

ถูกทำร้ายร่างกายอย่างรุนแรง อุดปาก และข่มขืน

because this is what it means to live outside the rule of law.

เพราะว่านี่คือสิ่งที่หมายถึง การดำรงชีวิตอยู่นอกกฎหมาย

And this is where billions of our poorest live.

และนี่คือที่ที่คนยากจนที่สุด เป็นพันล้านคนใช้ชีวิตอยู่

What does that look like?

ฟังดูเป็นอย่างไรบ้างครับ

In Bolivia, for example, if a man sexually assaults a poor child,

ยกตัวอย่างนะครับ ที่โบลิเวีย ถ้าผู้ชายคนหนึ่งล่วงละเมิดทางเพศเด็กยากจน

statistically, he's at greater risk of slipping in the shower and dying

ตามสถิติแล้ว ความเสี่ยงที่เขา จะลื่นล้มในห้องน้ำแล้วเสียชีวิต

than he is of ever going to jail for that crime.

มีมากกว่าการที่เขา จะถูกจำคุกจากอาชญกรรมนั้นเสียอีก

In South Asia, if you enslave a poor person,

ในเอเชียใต้ ถ้าคุณใช้แรงงานทาสคนยากจน

you're at greater risk of being struck by lightning

ความเสี่ยงที่คุณจะถูกฟ้าผ่ามีมากกว่า

than ever being sent to jail for that crime.

ความเสี่ยงที่จะถูกจำคุกเพราะอาชญากรรมนั้น

And so the epidemic of everyday violence, it just rages on.

และ ดังนั้น การแพร่ระบาดของความรุนแรง ในชีวิตประจำวัน จึงยังดำเนินต่อไป

And it devastates our efforts to try to help billions of people

และมันทำลายความพยายามของพวกเรา ในการพยายามช่วยเหลือคนกว่าพันล้านคน

out of their two-dollar-a-day hell.

ให้พ้นจากนรกของการมีรายได้ เพียงสองดอลล่าร์ต่อวัน

Because the data just doesn't lie.

เพราะข้อมูลไม่เคยโกหก

It turns out that you can give all manner of goods and services

มันเผยให้เห็นว่า พวกคุณสามารถให้ทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นสิ่งของหรือบริการ

to the poor,

แก่คนยากจน

but if you don't restrain the hands of the violent bullies

แต่ถ้าพวกคุณยังไม่ยับยั้งมือของพวกคนพาล

from taking it all away,

จากการแย่งชิงของทั้งหมดไป

you're going to be very disappointed in the long-term impact of your efforts.

พวกคุณจะต้องผิดหวังอย่างมากจากผลกระทบ ในระยะยาวของความทุ่มเทของพวกคุณ

So you would think that the disintegration of basic law enforcement

ดังนั้น พวกคุณอาจจะคิดว่าการกระจัดกระจาย ของการบังคับใช้กฎหมายพื้นฐาน

in the developing world would be a huge priority

ในประเทศที่กำลังพัฒนา จัดเป็นเรื่องสำคัญมากๆ

for the global fight against poverty.

สำหรับการต่อต้านความยากจนโลก

But it's not.

แต่มันไม่ใช่แบบนั้นครับ

Auditors of international assistance recently couldn't find

ผู้ตรวจสอบบัญชีความช่วยเหลือระหว่างประเทศ เมื่อเร็วๆ นี้ ไม่สามารถค้นหา

even one percent of aid going to protect the poor

แม้เพียงหนึ่งเปอร์เซนต์ของความช่วยเหลือ ที่นำไปสู่การปกป้องคนจน

from the lawless chaos of everyday violence.

จากความวุ่นวายอันปราศจากกฏหมาย ของความรุนแรงในชีวิตประจำวัน

And honestly, when we do talk about violence against the poor,

และด้วยความสัตย์จริงครับ เมื่อพวกเราพูดถึงความรุนแรงที่มีต่อคนยากจน

sometimes it's in the weirdest of ways.

บางครั้ง มันฟังดูเป็นวิธีการ ที่แปลกประหลาดที่สุด

A fresh water organization tells a heart-wrenching story

องค์กรน้ำดื่มสะอาดบอกเล่าเรื่องราวบีบหัวใจ

of girls who are raped on the way to fetching water,

ของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ถูกข่มขืน ระหว่างทางไปบรรทุกน้ำ

and then celebrates the solution of a new well

และเฉลิมฉลองการแก้ปัญหา ด้วยการสร้างบ่อน้ำแห่งใหม่

that drastically shortens their walk.

ที่ลดระยะทางการเดินทางของพวกเขาลงอย่างมาก

End of story.

จบครับ

But not a word about the rapists who are still right there in the community.

แต่ไม่มีคำใดๆ เอ่ยถึงพวกที่ลงมือข่มขืนเธอ ที่ยังคงอยู่ในชุมชนนั้น

If a young woman on one of our college campuses

ถ้ามีเด็กสาวสักคนในวิทยาลัยของพวกเรา

was raped on her walk to the library,

ถูกข่มขืนระหว่างเดินทางไปห้องสมุด

we would never celebrate the solution of moving the library closer to the dorm.

เราคงจะไม่มีวันยกย่องการแก้ปัญหาด้วยการ ย้ายห้องสมุดมาไว้ใกล้กับหอพักมากขึ้นใช่ไหมครับ

And yet, for some reason, this is okay for poor people.

แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง นี่ก็เพียงพอแล้วสำหรับคนยากจน

Now the truth is, the traditional experts

ความจริงตอนนี้ก็คือ ผู้เชี่ยวชาญหัวเก่า

in economic development and poverty alleviation,

ในเรื่องการพัฒนาเศรษฐกิจ และการบรรเทาความยากจน

they don't know how to fix this problem.

พวกเขาไม่รู้จะแก้ปัญหานี้อย่างไร

And so what happens?

แล้วอะไรเกิดขึ้นครับ

They don't talk about it.

พวกเขาเลยไม่พูดถึงมัน

But the more fundamental reason

แต่เหตุผลที่เป็นพื้นฐานมากกว่านั้น

that law enforcement for the poor in the developing world

คือการบังคับใช้กฎหมายสำหรับคนยากจน ในประเทศกำลังพัฒนา

is so neglected,

ถูกละเลยอย่างมาก

is because the people inside the developing world, with money,

เพราะว่าผู้คนในประเทศ กำลังพัฒนาที่มีเงิน

don't need it.

ไม่ต้องการมัน

I was at the World Economic Forum not long ago

ผมไปร่วมงานประชุม สภาเศรษฐกิจโลกเมื่อไม่นานมานี้

talking to corporate executives who have massive businesses in the developing world

ได้พูดคุยกับผู้บริหารองค์กรระดับสูงที่มี ธุรกิจขนาดใหญ่ในประเทศกำลังพัฒนา

and I was just asking them,

แล้วผมก็ถามพวกเขาว่า

"How do you guys protect all your people and property from all the violence?"

"พวกคุณปกป้องประชาชนและทรัพย์สินทั้งมวล จากความรุนแรงทั้งหมดอย่างไร"

And they looked at each other, and they said, practically in unison,

พวกเขามองหน้ากัน แล้วพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า

"We buy it."

"เราซื้อมัน"

Indeed, private security forces in the developing world

แน่นอนที่สุดครับ กองกำลัง รักษาความปลอดภัยส่วนตัวในประเทศกำลังพัฒนา

are now, four, five and seven times larger than the public police force.

ในปัจจุบันมีขนาดใหญ่กว่ากองกำลัง ตำรวจสาธารณะถึงสี่ ห้า และเจ็ดเท่า

In Africa, the largest employer on the continent now is private security.

ในแอฟริกา ผู้จ้างงานที่มีขนาดใหญ่ที่สุด ในทวีปคือบริษัทรักษาความปลอดภัยส่วนตัว

But see, the rich can pay for safety and can keep getting richer,

แต่เห็นไหมครับ คนรวยสามารถจ่ายเงิน เพื่อซื้อความปลอดภัย และยิ่งรวยขึ้นๆ

but the poor can't pay for it and they're left totally unprotected

แต่คนยากจนไม่สามารถจ่ายเงินซื้อได้ และ ถูกทิ้งไว้โดยปราศจากการปกป้องอย่างสิ้นเชิง

and they keep getting thrown to the ground.

และพวกเขายังคงถูกทอดทิ้งไว้

This is a massive and scandalous outrage.

นี่คือความชั่วร้ายขนาดใหญ่และอื้อฉาว

And it doesn't have to be this way.

แต่มันไม่จำเป็นที่จะต้องเป็นแบบนี้ครับ

Broken law enforcement can be fixed.

การบังคับใช้กฏหมายที่บกพร่อง สามารถแก้ไขได้

ความรุนแรงสามารถหยุดยั้งได้

Violence can be stopped.

Almost all criminal justice systems,

เกือบทุกระบบยุติธรรมทางอาญา

they start out broken and corrupt,

ล้วนเริ่มต้นอย่างไม่สมบูรณ์และไม่โปร่งใส

but they can be transformed by fierce effort and commitment.

แต่มันก็สามารถเปลี่ยนแปลงได้ ด้วยความพยามยามอย่างแรงกล้าและความมุ่งมั่น

The path forward is really pretty clear.

หนทางข้างหน้านั้นชัดเจนมากครับ

Number one: We have to start making

อันดับแรก พวกเราจะต้องเริ่มต้นลงมือ

หยุดยั้งความรุนแรงเพื่อต่อสู้ กับความยากจนอย่างหยุดไม่ได้

stopping violence indispensable to the fight against poverty.

In fact, any conversation about global poverty

อันที่จริง บทสนทนาใดๆ ที่เกี่ยวกับความยากจนของโลก

that doesn't include the problem of violence must be deemed not serious.

ที่ไม่ได้รวมปัญหาเรื่องความรุนแรงเอาไว้ จะต้องไม่ให้ความสำคัญมากนัก

And secondly, we have to begin to seriously invest resources

และลำดับที่สองครับ เราจะต้องเริ่มต้น ลงทุนในทรัพยากรต่างๆอย่างจริงจัง

and share expertise to support the developing world

และแบ่งปันความเชี่ยวชาญ เพื่อสนับสนุนประเทศกำลังพัฒนา

as they fashion new, public systems of justice,

ในขณะที่พวกเขาสร้าง ระบบยุติธรรมสาธารณะแบบใหม่

not private security,

ที่ไม่ใช่การรักษาความปลอดภัยส่วนตัว

that give everybody a chance to be safe.

แต่ให้โอกาสทุกๆคน ที่จะได้รับความปลอดภัย

These transformations are actually possible

การเปลี่ยนผ่านเหล่านี้ สามารถเป็นไปได้จริง

และมันกำลังเกิดขึ้นในวันนี้

and they're happening today.

Recently, the Gates Foundation funded a project

เมื่อเร็วๆนี้ครับ มูลนิธิเกตต์ ได้ให้เงินสนับสนุนโครงการหนึ่ง

in the second largest city of the Philippines,

ในเมืองที่ใหญ่ที่สุด เป็นอันดับที่สองของฟิลิปปินส์

where local advocates and local law enforcement

ที่ซึ่งความช่วยเหลือท้องถิ่น และการบังคับใช้กฏหมายท้องถิ่น

were able to transform corrupt police and broken courts so drastically,

สามารถเปลี่ยนแปลงตำรวจกังฉิน และกระบวนการทางศาลที่บกพร่องได้อย่างมาก

that in just four short years,

ภายในเวลาสั้นๆ เพียงสี่ปี

they were able to measurably reduce

พวกเขาสามารถวัดการลดลง

the commercial sexual violence against poor kids by 79 percent.

ของจำนวนโฆษณาเกี่ยวกับความรุนแรงทางเพศ ที่กระทำต่อเด็กยากจนถึงร้อยละ 79

You know, from the hindsight of history,

พวกคุณทราบไหมครับว่า จากภายหลังของประวัติศาตร์

what's always most inexplicable and inexcusable

อะไรคือสิ่งที่อธิบายไม่ได้มากที่สุด และอภัยไม่ได้มากที่สุดเสมอมา

are the simple failures of compassion.

มันคือความล้มเหลวง่ายๆ ของความเห็นอกเห็นใจครับ

Because I think history convenes a tribunal of our grandchildren

เพราะผมคิดว่าประวัติศาสตร์นำไปสู่ การพิพากษาของลูกหลานของเรา

and they just ask us,

และพวกเขาเพียงถามเรา

"Grandma, Grandpa, where were you?

คุณยาย คุณตาครับ พวกคุณอยู่ที่ไหน

Where were you, Grandpa, when the Jews were fleeing Nazi Germany

คุณตาอยู่ที่ไหนครับ ตอนที่พวกยิว หลบหนีจากกองทัพนาซีของเยอรมัน

and were being rejected from our shores?

แล้วโดนปฏิเสธจากชายฝั่งของพวกเรา

Where were you?

พวกคุณอยู่ที่ไหนครับ

And Grandma, where were you when they were marching

แล้วคุณยายอยู่ที่ไหนครับ ตอนที่พวกเขาต้อน

our Japanese-American neighbors off to internment camps?

เพื่อนบ้านชาวญี่ปุ่น-อเมริกันของเรา ไปยังค่ายกักกัน

And Grandpa, where were you when they were beating

คุณตาอยู่ที่ไหนครับ ตอนที่พวกเขาซ้อม

our African-American neighbors

เพื่อนบ้านชาวอเมริกัน-แอฟริกันของเรา

just because they were trying to register to vote?"

เพียงเพราะพวกเขาพยายาม ที่จะลงทะเบียนเพื่อลงคะแนนเสียง

Likewise, when our grandchildren ask us,

เช่นเดียวกันครับ เมื่อลูกหลานถามเรา

"Grandma, Grandpa, where were you

คุณตา คุณยาย พวกคุณอยู่ที่ไหนคะ/ครับ

when two billion of the world's poorest were drowning in a lawless chaos

ตอนที่คนยากจนที่สุดในโลกกว่าสองพันล้านคน กำลังจมลงไปในความอลหม่านที่ปราศจากกฏหมาย

of everyday violence?"

ของการใช้ความรุนแรงในชีวิตประจำวัน

I hope we can say that we had compassion, that we raised our voice,

ผมหวังว่าพวกเราจะสามารถตอบได้ว่า พวกเรามีความเห็นอกเห็นใจ ด้วยการออกเสียง

and as a generation, we were moved to make the violence stop.

และรุ่นของพวกเรา ได้เคลื่อนไหวเพื่อจะยุติความรุนแรง

Thank you very much.

ขอบคุณมากครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Chris Anderson: Really powerfully argued.

คริส แอนเดอร์สัน : ข้อเสนอที่ทรงพลังอย่างแท้จริงครับ

Talk to us a bit about some of the things

ช่วยเล่าให้พวกเราฟังนิดนึงครับ เกี่ยวกับบางเรื่อง

that have actually been happening to, for example, boost police training.

ที่กำลังเกิดขึ้น อย่างเช่น การเพิ่มการฝึกอบรมตำรวจ

How hard a process is that?

กระบวนการมีความยากอย่างไรบ้างครับ

GH: Well, one of the glorious things that's starting to happen now

แกรี่ ฮูเก้น : ครับ หนึ่งในสิ่งที่น่าชื่นชม ที่กำลังจะเกิดขึ้นตอนนี้

is that the collapse of these systems and the consequences are becoming obvious.

คือการล่มสลายของระบบต่างๆ เหล่านี้ และผลของมันกำลังจะเห็นได้อย่างชัดเจน

There's actually, now, political will to do that.

อันที่จริง ขณะนี้ ฝ่ายการเมืองต้องการที่จะทำอย่างนั้น

But it just requires now an investment of resources and transfer of expertise.

มันเพียงแต่ต้องการการลงทุนในทรัพยากร และการถ่ายโอนความเชี่ยวชาญ

There's a political will struggle that's going to take place as well,

มีการต่อสู้ทางการเมือง ที่กำลังจะเกิดขึ้นเช่นกัน

but those are winnable fights,

แต่เป็นการต่อสู้ที่สามารถชนะได้

because we've done some examples around the world

เนื่องจากเราได้แสดงตัวอย่างแล้ว จำนวนหนึ่งทั่วโลก

at International Justice Mission that are very encouraging.

เช่นที่ภารกิจความยุติธรรมระหว่างประเทศ (IJM) ซึ่งได้รับการกระตุ้นอยากมาก

CA: So just tell us in one country, how much it costs

คริส แอนเดอร์สัน: บอกได้ไหมครับว่าในหนึ่งประเทศ มีค่าใช้จ่ายเท่าไหร่

to make a material difference to police, for example --

ในการสร้างความแตกต่างอย่างชัดเจนในระบบตำรวจ อันนี้ยกตัวอย่างนะครับ

I know that's only one piece of it.

ผมรู้ว่านี่มันเป็นแค่เสี้ยวหนึ่งของเรื่องราวเท่านั้น

GH: In Guatemala, for instance, we've started a project there

แกรี่ ฮูเก้น : ยกตัวตัวอย่างนะครับ ที่กัวเตมาลา เราได้เริ่มโครงการหนึ่งที่นั่น

with the local police and court system, prosecutors,

ร่วมกับตำรวจท้องที่ ระบบศาล และอัยการ

to retrain them so that they can actually effectively bring these cases.

ในการฝึกฝนพวกเขา เพื่อให้พวกเขาสามารถ ดำเนินคดีได้อย่างมีประสิทธิภาพอย่างแท้จริง

And we've seen prosecutions against perpetrators of sexual violence

และเราได้เห็นการฟ้องร้องต่อ ผู้กระทำผิดในคดีความรุนแรงทางเพศ

increase by more than 1,000 percent.

เพิ่มขึ้นกว่า 1,000 เปอร์เซ็นต์

This project has been very modestly funded at about a million dollars a year,

โครงการนี้ได้รับการสนับสนุนพอสมควรนะครับ ประมาณล้านดอลลาร์ต่อปี

and the kind of bang you can get for your buck

แต่มันเป็นสิ่งที่คุ้มค่ากับการลงทุน

in terms of leveraging a criminal justice system

ในแง่ของการใช้ประโยชน์ จากระบบยุติธรรมทางอาญา

that could function if it were properly trained and motivated and led,

ที่สามารถทำงานได้ ถ้าได้รับการฝึก จูงใจ และนำทางอย่างเหมาะสม

and these countries, especially a middle class

และประเทศเหล่านี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งชนชั้นกลาง

that is seeing that there's really no future

ที่กำลังมองว่า มันไม่มีอนาคตเลย

with this total instability and total privatization of security

ด้วยความไม่แน่นอนโดยรวม และการแปรรูปความมั่นคงให้เป็นธุรกิจแบบเบ็ดเสร็จ

I think there's an opportunity, a window for change.

ผมคิดว่ามันยังมีโอกาส มีช่องทางสำหรับการเปลี่ยนแปลง

CA: But to make this happen, you have to look at each part in the chain --

คริส แอนเดอร์สัน : แต่เพื่อให้สิ่งนี้เกิดขึ้น คุณต้องมองไปที่แต่ละส่วนของห่วงโซ่

the police, who else?

ตำรวจ ใครอีกครับ

GH: So that's the thing about law enforcement,

แกรี่ ฮูเก้น : ครับ มันมีบางสิ่ง เกี่ยวกับการบังคับใช้กฎหมาย

it starts out with the police,

มันเริ่มต้นที่ตำรวจ

they're the front end of the pipeline of justice,

พวกเขาเป็นด่านหน้า ของท่อส่งของความยุติธรรม

แต่พวกเขาส่งต่อมัน ไปสู่มือของพนักงานอัยการ

but they hand if off to the prosecutors,

และพนักงานอัยการ ก็นำไปมอบให้กับศาล

and the prosecutors hand it off to the courts,

และผู้รอดจากความรุนแรงทั้งหลายจำเป็น ต้องได้รับการสนับสนุนจากงานสังคมสงเคราะห์

and the survivors of violence have to be supported by social services

all the way through that.

ตลอดระยะเวลาของกระบวนการ

So you have to do an approach that pulls that all together.

ดังนั้น พวกคุณจะต้องทำกลยุทธ์ ที่จะดึงพวกเขาทั้งหมดมารวมกันไว้

In the past, there's been a little bit of training of the courts,

ในอดีต มันมีการฝึกอบรมเล๋็กน้อย เกี่ยวกับศาล

but they get crappy evidence from the police,

แต่พวกเขาได้หลักฐานที่เส็งเคร็ง จากเจ้าหน้าที่ตำรวจ

or a little police intervention that has to do with narcotics or terrorism

หรือการแทรกแซงเล็กๆจากตำรวจ ในคดีเกี่ยวกับยาเสพติดและการก่อการร้าย

but nothing to do with treating the common poor person

แต่ไม่มีเรื่องใดๆ ที่เกี่ยวกับ การปฏิบัติต่อคนยากจนธรรมดา

with excellent law enforcement,

ด้วยการบังคับใช้กฏหมายที่ยอดเยี่ยม

so it's about pulling that all together,

ดังนั้นครับ มันจึงเป็นเรื่องเกี่ยวกับการดึงคน ที่เกี่ยวข้องทั้งหมดเข้ามารวมกัน

and you can actually have people in very poor communities

แล้วคุณจึงจะสามารถ ทำให้คนจากชุมชนที่ยากจนมากๆ ทั้งหลาย

experience law enforcement like us,

ได้รับประสบการณ์การบังคับใช้กฏหมาย แบบเดียวกับพวกเรา

which is imperfect in our own experience, for sure,

ซึ่งแน่นอนครับ จากประสบการณ์ ของพวกเราเองมันก็ยังไม่สมบูรณ์แบบ

but boy, is it a great thing to sense that you can call 911

แต่คุณครับ มันเป็นเรื่องที่ดีใช่ไหมครับ ที่ได้รู้สึกว่า คุณสามารถโทรหา 911

and maybe someone will protect you.

แล้วอาจจะใครสักคนมาปกป้องคุณ

CA: Gary, I think you've done a spectacular job

คริส แอนเดอร์สัน : แกรี่ ผมคิดว่าคุณได้ทำสิ่งที่น่าประทับใจ

of bringing this to the world's attention

ในการนำประเด็นนี้มาสู่ความสนใจของโลก

in your book and right here today.

ในหนังสือของคุณ และที่นี่ วันนี้

Thanks so much.

ขอบคุณมากครับ

Gary Haugen.

แกรี่ ฮูเก้นครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)