Gary Haugen: The hidden reason for poverty the world needs to address now

گری هوگن: دنیا باید هرچه زودتر به این دلیل پنهان فقر توجه کند

Translator: soheila Jafari Reviewer: Saeid Saadat Talab

To be honest, by personality,

صادقانه بگویم، شخصیتا،

I'm just not much of a crier.

آدم اهل گریه کردن نیستم.

But I think in my career that's been a good thing.

اما فکر می‌کنم برای شغل من گریه چیز خوبیه.

I'm a civil rights lawyer,

من وکیل حقوق مدنی هستم،

and I've seen some horrible things in the world.

و چیزهای وحشتناکی در این جهان دیده‌ام.

I began my career working police abuse cases in the United States.

من زندگی حرفه‌ایم را از سوء استفاده پلیس در ایالات متحده شروع کردم.

And then in 1994, I was sent to Rwanda

و سپس در سال ۱۹۹۴، به رواندا فرستاده شدم

to be the director of the U.N.'s genocide investigation.

که مسئول بررسی سازمان ملل متحد در مورد نسل کشی باشم.

It turns out that tears just aren't much help

و معلوم شد که این اشک‌ها هنگامی

when you're trying to investigate a genocide.

که تلاش می‌کنی که نسل کشی را بررسی کنی کمک زیادی نمی‌کنند.

The things I had to see, and feel and touch

این چیزهایی که من دیده‌ام ، احساس کردم و لمس کردم

were pretty unspeakable.

خیلی قابل بیان نیستند.

What I can tell you is this:

آنچه که می‌توانم به شما بگویم این است:

that the Rwandan genocide

نسل کشی روندا

was one of the world's greatest failures of simple compassion.

بزرگترین شکست جهان برای همدلی و شفقت ساده بود.

That word, compassion, actually comes from two Latin words:

واژه همدردی، درواقع از دو واژه لاتین گرفته شده است:

cum passio, which simply mean "to suffer with."

همدلی یعنی «با هم رنج بردن.»

And the things that I saw and experienced

چیزهایی که من در رواندا دیدم و تجربه کردم

in Rwanda as I got up close to human suffering,

وقتی جلوتر رفتم به عنوان رنج انسانی دیدم،

it did, in moments, move me to tears.

در لحظاتی مرا به گریه وا می‌داشت.

But I just wish that I, and the rest of the world,

اما من آرزو می‌کردم که من و بقیه مردم جهان،

had been moved earlier.

قبل از این حادثه حرکتی می‌کردند.

And not just to tears,

نه تنها اشک ریختن،

but to actually stop the genocide.

بلکه کاری برای توقف نسل کشی می‌کردند.

Now by contrast, I've also been involved

در مقابل، من درگیر

with one of the world's greatest successes of compassion.

بزرگترین موفقیت همدلی جهان بوده‌ام.

And that's the fight against global poverty.

و آن مبارزه علیه فقر جهانی است.

It's a cause that probably has involved all of us here.

این به دلیل آن است که همه ما درگیر آن بوده‌ایم.

I don't know if your first introduction

نمی‌دانم شاید اولین برخورد شما

might have been choruses of "We Are the World,"

همنوایی "ما جهان هستیم" بوده،

or maybe the picture of a sponsored child on your refrigerator door,

یا شاید یک تصویر از کودک حمایت شده بر روی در یخچال تان بوده،

or maybe the birthday you donated for fresh water.

یا شاید بودجه تولدتان که برای آب آشامیدنی اهدا شده.

I don't really remember what my first introduction to poverty was

من واقعا به خاطر نمی‌آورم اولین برخورد من با فقر چه بود

but I do remember the most jarring.

اما نامطلوب‌‌ترین آن را به خاطر می‌آورم

It was when I met Venus --

زمانی بود که من ونوس را دیدم--

she's a mom from Zambia.

او مادر ۳ فرزند بود در زامبیا بود.

She's got three kids and she's a widow.

او بیوه‌ای با سه بچه بود.

When I met her, she had walked about 12 miles

هنگامی که او را دیدم، او حدود ۲۰ کیلومتر پیاده‌‌روی کرده بود

in the only garments she owned,

با تنها لباسی که داشت،

to come to the capital city and to share her story.

برای آمدن به پایتخت تا داستانش را بگوید.

She sat down with me for hours,

او برای ساعت ها با من نشست،

just ushered me in to the world of poverty.

و راهنمای من برای ورود به جهان فقر بود.

She described what it was like when the coals on the cooking fire

او زندگیش را به این شکل برایم تشریح کرد، چیزی شبیه

finally just went completely cold.

زغالی که در تنور یکباره سرد شود.

When that last drop of cooking oil finally ran out.

هنگامی که آخرین قطره روغن تمام شد

When the last of the food, despite her best efforts,

هنگامی که با وجود تلاش او آخرین خوراکی

ran out.

تمام شد.

She had to watch her youngest son, Peter,

او می بایستی کوچکترین پسرش پیتر را می‌دید،

suffer from malnutrition,

که از سوء تغذیه رنج می‌برد،

as his legs just slowly bowed into uselessness.

و پاهایش به آرامی خم می شدند تا از کار افتادند.

As his eyes grew cloudy and dim.

و چشمانش گود افتاد و تار می‌دید.

And then as Peter finally grew cold.

در نهایت پیتر درگذشت.

For over 50 years, stories like this have been moving us to compassion.

برای ۵۰ سال، داستانهایی مثل این ما را به همدلی و شفقت واداشته.

We whose kids have plenty to eat.

ما که فرزندان ‌مان غذای فراوان برای خوردن دارند.

And we're moved not only to care about global poverty,

ما برای فقر جهانی حرکت نمی‌کنیم،

but to actually try to do our part to stop the suffering.

بلکه تلاش می‌کنیم که سهم خودمان را برای جلوگیری از رنج و درد انجام دهیم.

Now there's plenty of room for critique that we haven't done enough,

جای زیادی برای انتقاد به خاطر کارهایی که به اندازه کافی نکردیم هست،

and what it is that we've done hasn't been effective enough,

و آنچه که ما انجام دادیم تاثیر زیادی بر وضعیت موجود نداشته،

but the truth is this:

اما حقیقت این است:

The fight against global poverty is probably the broadest,

مبارزه علیه فقر جهانی احتمالا گسترده‌ترین و

longest running manifestation of the human phenomenon of compassion

بزرگترین پدیده انسانی ابراز همدردی

in the history of our species.

در تاریخ ماست.

And so I'd like to share a pretty shattering insight

بنابراین علاقمندم که درک به شدت خرد کننده‌ای را با شما درمیان بگذارم

that might forever change the way you think about that struggle.

که ممکن است برای همیشه بینش شما را نسبت به این کشمکش تغییر دهد.

But first, let me begin with what you probably already know.

اما ابتدا، بگذارید با چیزی که احتمالا همه شما می دانید شروع کنم.

Thirty-five years ago, when I would have been graduating from high school,

۳۵ سال پیش، زمانی که از دبیرستان فارغ التحصیل شدم،

they told us that 40,000 kids every day died because of poverty.

به ما گفته شد که ۴۰٫۰۰۰ کودک روزانه در اثر فقر می‌میرند.

That number, today, is now down to 17,000.

این عدد امروز ۱۷٫۰۰۰ کودک است.

Way too many, of course,

البته که خیلی زیاد است،

but it does mean that every year,

اما این بدان معناست که هر سال،

there's eight million kids who don't have to die from poverty.

هشت میلیون کودک به دلیل فقر باید بمیرند.

Moreover, the number of people in our world

بیشتر از تعداد افرادی که در جهان ما

who are living in extreme poverty,

در فقز مطلق زدگی می کنند،

which is defined as living off about a dollar and a quarter a day,

که زندگی با درآمد حدود یک دلار و ۲۵ سنت تعریف می‌شود،

that has fallen from 50 percent,

که از پنجاه درصد

to only 15 percent.

به تنها پانزده درصد کاهش یافته.

This is massive progress,

این پیشرفت بسیار بزرگی است،

and this exceeds everybody's expectations about what is possible.

و این انتظارات همه را درباره چیزهای شدنی بالاتر می‌برد.

And I think you and I,

من فکر می‌کنم که شما و من،

I think, honestly, that we can feel proud and encouraged

صادقانه می‌گویم، فکر می‌کنم ما می‌توانیم احساس غرور و دلگرمی کنیم

to see the way that compassion actually has the power

برای دیدن قدرتی که همدلی و شفقت

to succeed in stopping the suffering of millions.

برای موفقیت درممانعت از رنج میلیون‌ها انسان دارد.

But here's the part that you might not hear very much about.

اما این بخشی است که شاید شما در مورد آن زیاد نشنیده باشید.

If you move that poverty mark just up to two dollars a day,

اما اگر خط فقر را به دو دلار در روز بالا ببرید

it turns out that virtually the same two billion people

معلوم می شود که همان دو میلیارد نفر

who were stuck in that harsh poverty when I was in high school,

که در فقر شدید بودند در زمانی که من مدرسه می‌رفتنم

are still stuck there,

هنوز در همان‌جا هستند،

35 years later.

۳۵ سال بعد از آن.

So why, why are so many billions still stuck in such harsh poverty?

خب چرا، چرا میلیاردها نفر هنوز در این فقر شدید مانده‌اند؟

Well, let's think about Venus for a moment.

خب، بگذارید در مورد ونوس برای چند لحظه فکر کنیم.

Now for decades, my wife and I have been moved by common compassion

برای دهه‌ها، من و همسرم با همدلی مشترکی

to sponsor kids, to fund microloans,

برای حمایت از کودکان، تامین مالی وام‌های کوچک

to support generous levels of foreign aid.

پشتیبانی سطوح مختلف کمک‌های سخاوتمندانه خارجی حرکت کردیم.

But until I had actually talked to Venus,

اما تا زمانی که با ونوس صحبت نکرده بودم،

I would have had no idea that none of those approaches

ایده‌ای نداشتم که هیچ‌یک ازاین دستاوردها

actually addressed why she had to watch her son die.

به من نمی گوید که چرا او باید شاهد مرگ پسرش باشد.

"We were doing fine," Venus told me,

"ما خوب بودیم،"ونوس این را به من گفت،

"until Brutus started to cause trouble."

"تا اینکه بروتاس شروع به ایجاد مشکل کرد."

Now, Brutus is Venus' neighbor and "cause trouble"

بروتاس همسایه ونوس است، و " ایجاد مشکل کرد"

is what happened the day after Venus' husband died,

درست روز بعد ازاینکه شوهر ونوس درگذشت،

when Brutus just came and threw Venus and the kids out of the house,

هنگامی که بروتاس آمد و ونوس و بچه‌هایش را از خانه بیرون انداخت،

stole all their land, and robbed their market stall.

تمامی زمین‌های آنها را مالک شد، و تمامی غرفه آنها را در بازار دزدید.

You see, Venus was thrown into destitution by violence.

می‌بینید که ونوس به دلیل خشونت به فقر افتاد.

And then it occurred to me, of course,

و البته برای من معلوم شد که

that none of my child sponsorships, none of the microloans,

هیچ یک از حمایت‌های من از کودکان، هیچ یک از وام‌های کوچک من،

none of the traditional anti-poverty programs

هیچ یک از روش‌های سنتی جلوگیری از فقر

were going to stop Brutus,

نمی‌توانند مانع بروتاس شوند،

because they weren't meant to.

چرا که هدفشان این نیست.

This became even more clear to me when I met Griselda.

وهنگامی که گرسیلدا را دیدم برایم بیشتر روشن شد.

She's a marvelous young girl living in a very poor community

او دختر جوانی باهوش در جامعه بسیار فقیری

in Guatemala.

در اوگاندا بود.

And one of the things we've learned over the years

یکی از چیزهایی که در طی سالها ما آموختیم

is that perhaps the most powerful thing

این است که شاید یکی از قدرتمندترین چیزهایی که

that Griselda and her family can do

گرسیلدا و خانواده‌اش می‌توانند انجام دهند

to get Griselda and her family out of poverty

تا او و خانواده اش را از فقر بیرون آورد

is to make sure that she goes to school.

این است که مطمئن شویم که گریسلدا ادامه نحصیل دهد.

The experts call this the Girl Effect.

کارشناسان آن را "تاثیر دختران" می‌نامند.

But when we met Griselda, she wasn't going to school.

اما هنگامی که ما گریسلدا را دیدیم او به مدرسه نمی‌رفت.

In fact, she was rarely ever leaving her home.

در حقیقت، او به ندرت از خانه خارج می‌شد.

Days before we met her,

چند روز قبل از ملاقات با او

while she was walking home from church with her family,

هنگامی که او با خانواده‌اش از کلیسا برمی‌گشت،

in broad daylight,

در روز روشن،

men from her community just snatched her off the street,

چند مرد از جامعه خودشان او را ازخیابان ربودند،

and violently raped her.

و وحشیانه به او تجاوز کردند.

See, Griselda had every opportunity to go to school,

می بینید، گریسلدا هر فرصتی را برای به مدرسه رفتن داشت،

it just wasn't safe for her to get there.

تنها برای او ایمنی وجود نداشت تا به مدرسه برود.

And Griselda's not the only one.

و گریسلدا تنها نیست.

Around the world, poor women and girls

در سراسر جهان، زنان و دختران فقیر

between the ages of 15 and 44,

بین سن ۱۵ تا ۴۴ سالگی،

they are -- when victims of the everyday violence

قربانیان خشونت هر روزه

of domestic abuse and sexual violence --

از آزار خانوادگی و خشونت جنسی هستند--

those two forms of violence account for more death and disability

این دو گونه خشونت بیشترعامل مرگ و ناتوانایی جسمی برای زنان است

than malaria, than car accidents, than war combined.

به نسبت مجموع افرادی که در اثر مالاریا، تصادفات رانندگی و جنگ می میرند و یا ناقص می شوند.

The truth is, the poor of our world are trapped in whole systems of violence.

حقیقت ان است، فقرای جهان ما به دام همه گونه خشونت و وحشگیری می افتند.

In South Asia, for instance, I could drive past this rice mill

برای مثال، در جنوب آسیا من در مسیر یک

and see this man hoisting these 100-pound sacks

آسیاب برنج رانندگی می کردم که دیدم یک مرد باریک اندام کیسه ۵۰ کیلویی

of rice upon his thin back.

برنج را برپشتش حمل می‌کند.

But I would have no idea, until later,

اما من هیچ ایده‌ای ندشتم تا بعد که

that he was actually a slave,

فهمیدم او در واقع یک برده است،

held by violence in that rice mill since I was in high school.

که اززمانی که دبیرستانی بوده با خشونت در یک آسیاب برنج نگه‌داشته شده.

Decades of anti-poverty programs right in his community

برنامه‌های مبارزه با فقر در جامعه او، پس از دهه‌ها

were never able to rescue him or any of the hundred other slaves

نتوانسته او و صدها برده دیگری را از

from the beatings and the rapes and the torture

از کتک خوردن و تجاوز و شکنجه

of violence inside the rice mill.

وحشیانه داخل این آسیاب برنج نجات دهند.

In fact, half a century of anti-poverty programs

در حقیقت، نیم قرن برنامه های مبارزه با فقر

have left more poor people in slavery

مردم فقیرتری را در برده‌گی به جا گذاشته

than in any other time in human history.

تا هر زمان دیگری در تاریخ بشر.

Experts tell us that there's about 35 million people in slavery today.

متخصصین به ما می‌گویند امروزه حدود ۳۵ میلیون نفر برده هستند.

That's about the population of the entire nation of Canada,

و این حدود تمام جمعیت کاناداست،

where we're sitting today.

که امروز ما در آن هستیم.

This is why, over time, I have come to call this epidemic of violence

وبه همین دلیل است ، که من به این خشونت واگیردار در طول زمان

the Locust Effect.

Locust Effect می گویم (Locust Effect: «اثر ملخ» یک سازمان غیر انتفاعی برای مبارزه با فقر و خشونت در جهان می باشد)

Because in the lives of the poor, it just descends like a plague

زیرا در زندگی با فقر، درست مثل یک طاعون است

and it destroys everything.

و همه چیز را خراب می‌کند.

In fact, now when you survey very, very poor communities,

در حقیقت، هنگامی که شما جوامع بسیار بسیار فقیر را بررسی می‌کنید،

residents will tell you that their greatest fear is violence.

ساکنان آن به شما می‌گویند که بزرگترین ترس و حشت آنها خشونت است.

But notice the violence that they fear

اما درک خشونتی که آنها از آن می‌ترسند

is not the violence of genocide or the wars,

ترس از نسل کشی و یا جنگ نیست،

it's everyday violence.

این خشونت هر روزه هست.

So for me, as a lawyer, of course, my first reaction was to think,

خب البته، برای من به عنوان یک وکیل، اولین واکنشم تعمق بود،

well, of course we've got to change all the laws.

و البته، ما باید تمامی این قوانین را تغییر دهیم.

We've got to make all this violence against the poor illegal.

ما باید تمامی این خشونت‌ها را علیه مردم فقیر غیرقانونی کنیم.

But then I found out, it already is.

سپس متوجه شدم، که قوانین وجود دارند.

The problem is not that the poor don't get laws,

مشکل این نیست که فقرا قوانین لازم را ندارند،

it's that they don't get law enforcement.

بلکه آنچه آنها ندارند اجرای قانون است.

In the developing world,

در کشورهای در حال توسعه،

basic law enforcement systems are so broken

سیستم اجرای قوانین بسیار شکننده است

that recently the U.N. issued a report that found

سازمان ملل به تازگی گزارشی را ارائه کرده که

that "most poor people live outside the protection of the law."

"بیشتر فقرا خارج از حمایت و پوشش قانون زندگی می‌کنند."

Now honestly, you and I have just about no idea

صادقانه بگویم، من و شما هیچ ایده‌ای نداریم که

of what that would mean

این چه معنایی می‌تواند داشته باشد.

because we have no first-hand experience of it.

زیرا هیچ کدام ما تجربه دست اولی از این نداریم.

Functioning law enforcement for us is just a total assumption.

عملکرد اجرای قانون برای ما یک فرض کلی است.

In fact, nothing expresses that assumption more clearly than three simple numbers:

در حقیقت، هیچ چیز بیانی به روشنی این سه عدد ساده را ندارد:

9-1-1,

۹-۱-۱

which, of course, is the number for the emergency police operator

که البته، شماره تلفن اضطراری پلیس

here in Canada and in the United States,

در کانادا و در ایالات متحده است

where the average response time to a police 911 emergency call

که زمان متوسط عملکرد پلیس اضطراری

is about 10 minutes.

حدود ۱۰ دقیقه است.

So we take this just completely for granted.

این را به عنوان یک امر بدیهی پذیرفته‌ایم.

But what if there was no law enforcement to protect you?

اما اگر هیچ فشار قانونی برای حمایت از شما نبود چه؟

A woman in Oregon recently experienced what this would be like.

به تازگی زنی در ایالت اورگان این تجربه را کرد که این حالت چگونه می‌تواند باشد.

She was home alone in her dark house on a Saturday night,

او در یک شب شنبه در خانه تاریک خودش بود،

when a man started to tear his way into her home.

که مردی شروع به شکستن در خانه او کرد.

This was her worst nightmare,

این بدترین کابوس او بود،

because this man had actually put her in the hospital from an assault

زیرا این مرد او را درست دوهفته قبل به دلیل حمله و تجاوز

just two weeks before.

راهی بیمارستان کرده بود.

So terrified, she picks up that phone and does what any of us would do:

با وحشت تلفن را برمی‌دارد و همان کاری را می ‌کند که خیلی از ما می‌کنیم:

She calls 911 --

او به ۹۱۱ تلفن می‌زند--

but only to learn that because of budget cuts in her county,

اما به او گفته می شو که به دلیل کمبود بودجه آنها خدمات به شهرک‌ها را قطع کرده‌اند،

law enforcement wasn't available on the weekends.

و اجرای قانون در آخر هفته وجود نداشت.

Listen.

گوش کنید.

Dispatcher: I don't have anybody to send out there.

طرف مکالمه: من کسی را ندارم که آنجا اعزام کنم.

Woman: OK

زن: بسیار خوب.

Dispatcher: Um, obviously if he comes inside the residence and assaults you,

طرف مکالمه: بدیهی ست اگر او به خانه تو آمد و به تو حمله برد،

can you ask him to go away?

می توانی به او بگویی برو بیرون؟

Or do you know if he is intoxicated or anything?

یا آیا میدانی که او مست هست یا خیر؟

Woman: I've already asked him. I've already told him I was calling you.

زن: من از او خواستم. من به او گفتم که به شما زنگ می زنم.

He's broken in before, busted down my door, assaulted me.

او در را قبلا شکسته، در را خُرد کرده، به من حمله کرده.

Dispatcher: Uh-huh.

طرف مکالمه: اوه اوه.

Woman: Um, yeah, so ...

زن: آه بله، خب...

Dispatcher: Is there any way you could safely leave the residence?

طرف مکالمه: ایا هیچ راهی هست که شما به سلامتی خانه را ترک کنی؟

Woman: No, I can't, because he's blocking pretty much my only way out.

زن: نه، نمی‌توانم، زیرا او تنها راه خروج مرا کاملا بسته.

Dispatcher: Well, the only thing I can do is give you some advice,

طرف مکالمه: خُب، تنها کاری که من می‌توانم انجام دهم این است که چند راهنمایی به تو بکنم،

and call the sheriff's office tomorrow.

و فردا صبح با دفتر کلانتر تماس بگیر.

Obviously, if he comes in and unfortunately has a weapon

بدیهی است، اگر او داخل شود و متاسفانه اسلحه داشته باشد

or is trying to cause you physical harm, that's a different story.

یا تلاش کند که تو را آزار جسمی دهد، این داستان دیگریست.

You know, the sheriff's office doesn't work up there.

می دانی، دفتر کلانتر الان کار نمی‌کند.

I don't have anybody to send."

من کسی را ندارم بفرستم."

Gary Haugen: Tragically, the woman inside that house

گری هاگن: غم انگیز است. زن در داخل خانه

was violently assaulted, choked and raped

بطور وحشیانه‌ای مورد حمله و تجاوز قرار گرفت و سپس خفه شد،

because this is what it means to live outside the rule of law.

این منظور من از خارج ازحاکمیت قانون است.

And this is where billions of our poorest live.

و این شرایطی است که میلیاردها نفر از فقیرترین افراد در آن زندگی می‌کنند.

What does that look like?

چگونه است؟

In Bolivia, for example, if a man sexually assaults a poor child,

برای مثال در بولیوی، اگر مردی به یک کودک فقیر تجاوزجنسی کند،

statistically, he's at greater risk of slipping in the shower and dying

به طور آماری، احتمال اینکه در حمام پایش لیز خورده و به زمین بخورد و بمیرد

than he is of ever going to jail for that crime.

بیشتر از این است که برای این جرم به زندان رود.

In South Asia, if you enslave a poor person,

در جنوب آسیا، اگر شما یک فرد فقیر را به برده‌گی بگیرید،

you're at greater risk of being struck by lightning

ریسک این‌که در معرض رعد و برق قرار بگیرید

than ever being sent to jail for that crime.

بیش از این است که برای این جرم به زندان بروید.

And so the epidemic of everyday violence, it just rages on.

و این خشونت واگیردار روزمره‌ای است که شدت می‌یابد.

And it devastates our efforts to try to help billions of people

و این ویرانگر تلاش‌های مابرای کمک به میلیاردها نفر است

out of their two-dollar-a-day hell.

که درامدی کمتر از دو دلار در روز دارند.

Because the data just doesn't lie.

زیرا داده‌ها دروغ نمی‌گویند.

It turns out that you can give all manner of goods and services

معلوم شده که شما می‌توانید به روش‌هایی خدمات و کالا

to the poor,

را به فقیران بدهید،

but if you don't restrain the hands of the violent bullies

اما اگر دستهای خشونت و قلدری را

from taking it all away,

برای گرفتن همه این‌ها از مردم مهار نکنید،

you're going to be very disappointed in the long-term impact of your efforts.

در درازمدت برای تمامی تلاش‌هایی که کرده‌اید ناامید می‌شوید.

So you would think that the disintegration of basic law enforcement

خُب شاید فکر کنید که از هم پاشیدگی اجرای قوانین ابتدایی

in the developing world would be a huge priority

در کشورهای جهان سوم می‌تواند اولویت بزرگی

for the global fight against poverty.

برای مبارزه جهانی علیه فقر باشد.

But it's not.

اما اینطور نیست.

Auditors of international assistance recently couldn't find

حسابرسان کمک‌های بین‌المللی به تازگی نتوانستند

even one percent of aid going to protect the poor

حتی یک درصد از کمک‌هایی که برای حمایت فقیران

from the lawless chaos of everyday violence.

به کشور پر هرج و مرج و بدون قانون فرستاده شده است را پیدا کنند.

And honestly, when we do talk about violence against the poor,

و صادقانه بگویم، هنگامی که ما درباره خشونت علیه فقرا صحبت می کنیم،

sometimes it's in the weirdest of ways.

گاهی چیزهای عجیبی اتفاق می‌افتد.

A fresh water organization tells a heart-wrenching story

سازمان آب آشامیدنی درباره داستان دلخراشی

of girls who are raped on the way to fetching water,

از دخترانی که در راه آوردن آب به آنها تجاوز می‌شود،

and then celebrates the solution of a new well

و سپس چاه آب جدیدی

that drastically shortens their walk.

که مسیر آن خیلی کوتاه بود را ایجاد کردند.

End of story.

و داستان تمام شد.

But not a word about the rapists who are still right there in the community.

اما یک کلام هم در مورد متجاوزانی که هنوز در همان جوامع هستند گفته نشد.

If a young woman on one of our college campuses

اگر یک زن جوان در یکی از محوطه‌های دانشگاه‌های ما

was raped on her walk to the library,

در راه کتابخانه مورد تجاوز قرار گیرد،

we would never celebrate the solution of moving the library closer to the dorm.

ما هرگز راه‌حلی که کتابخانه را نزدیکتر به خوابگاه کنیم را علم نمیکردیم.

And yet, for some reason, this is okay for poor people.

با این حال، به دلایلی این برای افراد فقیر مناسب است.

Now the truth is, the traditional experts

حقیقت این است، کارشناسان سنتی

in economic development and poverty alleviation,

توسعه اقتصادی و کاهش فقر،

they don't know how to fix this problem.

نمی‌دانند که چگونه این نوع مشکلات را حل کنند.

And so what happens?

پس چه اتفاقی می‌افتد؟

They don't talk about it.

آنها درباره این موضوعات حرف نمی‌زنند.

But the more fundamental reason

اما دلیل اساسی‌تری

that law enforcement for the poor in the developing world

که اجرای قانون برای افراد فقیر در کشورهای در حال توسعه

is so neglected,

بسیار اهمال و فروگذاری می‌شود،

is because the people inside the developing world, with money,

این است که مردم داخل این کشورها که پول دارند،

don't need it.

نیازی به این امر ندارند.

I was at the World Economic Forum not long ago

من مدتی نه چندان دور درکنفرانس مجمع جهانی اقتصاد بودم

talking to corporate executives who have massive businesses in the developing world

وبرای مدیران شرکت‌های بزرگ تجاری که در کشورهای در حال توسعه فعالیت دارند صحبت می کردم

and I was just asking them,

و از آنها پرسیدم،

"How do you guys protect all your people and property from all the violence?"

"چگونه کارکنان و دارایی‌هایتان را در این خشونت و هرج و مرج حفاظت می‌کنید؟"

And they looked at each other, and they said, practically in unison,

آنها به هم نگاه کردند، وعملا هم‌صدا گفتند:

"We buy it."

"ما این را می‌خریم."

Indeed, private security forces in the developing world

بدون شک، نیروی امنیتی خصوصی در کشورهای در حال توسعه

are now, four, five and seven times larger than the public police force.

در حال حاضر چهار، پنج، هفت برابر بزرگتر از نیروهای پلیس هستند.

In Africa, the largest employer on the continent now is private security.

در کل قاره آفریقا، بزرگترین کارفرمایان در حال حاضر نیروهای امنیتی خصوصی هستند.

But see, the rich can pay for safety and can keep getting richer,

اما می‌بینید، که ثروتمندان می‌توانند برای امنیت پول دهند، و به ثروتمندتر شدن ادامه دهند،

but the poor can't pay for it and they're left totally unprotected

اما فقیران نمی‌توانند برای امنیت‌شان پول بپردازند و آنها کاملا بدون حفاظت رها شده‌اند

and they keep getting thrown to the ground.

و فرورفتن به قعر زمین را ادامه می‌دهند.

This is a massive and scandalous outrage.

این تخطی، هتک حرمت و رسوایی عظیمی است.

And it doesn't have to be this way.

این نباید بدین شیوه باشد.

Broken law enforcement can be fixed.

عدم اجرای قانون می تواند اصلاح شود.

Violence can be stopped.

خشونت می‌تواند متوقف شود.

Almost all criminal justice systems,

تقریبا تمامی سیستم‌های عدالت کیفری،

they start out broken and corrupt,

شروع به قانون شکنی کرده و فاسد هستند،

but they can be transformed by fierce effort and commitment.

اما می‌توان با تلاش زیاد و تعهد آنها را دگرگون کرد.

The path forward is really pretty clear.

مسیر به جلو واقعا روشن هست.

Number one: We have to start making

شماره یک: برای مبارزه با فقر،

stopping violence indispensable to the fight against poverty.

ضروریست که شروع به متوقف کردن خشونت کنیم.

In fact, any conversation about global poverty

در حقیقت، هر گفتگویی درباره فقر جهانی

that doesn't include the problem of violence must be deemed not serious.

که شامل مشکل خشونت نشود نباید جدی تلقی شود.

And secondly, we have to begin to seriously invest resources

و دوم، ما باید به طور جدی روی منابع سرمایه‌گذاری کنیم

and share expertise to support the developing world

و مهارت‌ها را برای پشتیبانی کشورهای در حال توسعه

as they fashion new, public systems of justice,

به عنوان روش‌های جدید به اشتراک بگذاریم، سیستم‌های قضا و دادگری عمومی،

not private security,

نه شرکت‌های امنیت خصوصی را،

that give everybody a chance to be safe.

که این کار به همه این شانس را می‌دهد تا ایمن باشند.

These transformations are actually possible

در واقع این تغییرات امکان پذیرند

and they're happening today.

و امروز در حال اتفاق افتادن هستند.

Recently, the Gates Foundation funded a project

به تازگی، بنیاد گیت یک پروژه را

in the second largest city of the Philippines,

در دومین شهر بزگ فلیپین تامین بودجه کرده،

where local advocates and local law enforcement

که مدافعان محلی و مجریان قانون محلی

were able to transform corrupt police and broken courts so drastically,

توانستند فساد پلیس و دادگاهای فاسد شده را تنها در

that in just four short years,

طی چهار سال دگرگون کنند.

they were able to measurably reduce

آنها توانستند میزان جرایم جنسی

the commercial sexual violence against poor kids by 79 percent.

علیه کودکان فقیر را ۷۹ درصد کاهش دهند.

You know, from the hindsight of history,

می‌دانید، بر مبنای درک تاریخی،

what's always most inexplicable and inexcusable

چیزی که همواره غیر قابل توضیح و نابخشودنی‌ است

are the simple failures of compassion.

شکست همدلی و شفقت می‌باشد.

Because I think history convenes a tribunal of our grandchildren

زیرا فکر می‌کنم که تاریخ دادگاهی را توسط نوه‌های ما برگزار خواهد کرد

and they just ask us,

و آنها تنها از ما می‌پرسند،

"Grandma, Grandpa, where were you?

"پدربزرگ، مادربزرگ، تو کجا بودی؟

Where were you, Grandpa, when the Jews were fleeing Nazi Germany

پدربزرگ زمانی که یهودیان از آلمان نازی می‌گریختند

and were being rejected from our shores?

و از سواحل ما عبور می‌کردند تو کجا بودی؟

Where were you?

تو کجا بودی؟

And Grandma, where were you when they were marching

مادربزرگ، هنگامی که آنها در اردوگاه‌های

our Japanese-American neighbors off to internment camps?

همسایه آمریکایی-ژاپنی تبار تو رژه می رفتند تو کجا بودی؟

And Grandpa, where were you when they were beating

پدربزرگ، هنگامی که آنها همسایه آمریکایی-آفریقایی تبار

our African-American neighbors

تو را تنها به دلیل اینکه

just because they were trying to register to vote?"

می خواست رای دهد کتک می‌زدند تو کجا بودی؟"

Likewise, when our grandchildren ask us,

و بدین ترتیب، هنگامی که نوه‌های ما می‌پرسند،

"Grandma, Grandpa, where were you

"مادربزرگ، پدربزرگ، هنگامی که

when two billion of the world's poorest were drowning in a lawless chaos

دو میلیارد از فقیرترین افراد جهان در در هرج و مرج بی‌قانون

of everyday violence?"

و خشونت هر روزه غرق شدن بودند تو کجا بودی؟"

I hope we can say that we had compassion, that we raised our voice,

امیدوارم ما بتوانیم بگویم که ما شفقت و همدلی داشتیم، و این صدای ما را بالا برد،

and as a generation, we were moved to make the violence stop.

ویه عنوان یک نسل، ما برای توقف خشونت حرکت کردیم.

Thank you very much.

بسیار سپاسگزارم

(Applause)

( تشویق)

Chris Anderson: Really powerfully argued.

کریس اندرسون: واقعا استدلال قدرتمندی بود.

Talk to us a bit about some of the things

درباره برخی از اقداماتی که در حال وقوع هستند

that have actually been happening to, for example, boost police training.

مانند افزایش آموزش پلیس‌ها برای ما بگو.

How hard a process is that?

این روند چقدر سخت است؟

GH: Well, one of the glorious things that's starting to happen now

گری هوگن: خُب، یکی از بهترین چیزهای که در حال وقوع است

is that the collapse of these systems and the consequences are becoming obvious.

فروپاشی این سیستم و پی‌آمدهای آن، در حال آشکار شدن است.

There's actually, now, political will to do that.

در واقع اکنون، اراده سیاسی برای انجام این هست.

But it just requires now an investment of resources and transfer of expertise.

اما این نیاز به سرمایه گذاری برای منابع و انتقال مهارت‌ها دارد.

There's a political will struggle that's going to take place as well,

این یک حرکت سیاسی است که در تلاش برای مستقر شدن است.

but those are winnable fights,

اما اینها مبارزات قابل پیروزی هستند،

because we've done some examples around the world

زیرا ما نمونه هایی را در سراسر جهان داشته‌ایم

at International Justice Mission that are very encouraging.

با ماموریت عدالت بین المللی که بسیار دلگرم کننده‌اند.

CA: So just tell us in one country, how much it costs

کریس اندرسون: فقط به ما بگو در یک کشور چقدر هزینه می‌برد

to make a material difference to police, for example --

تا تفاوت اساسی در پلیس ایجاد شود؟ برای مثال--

I know that's only one piece of it.

من تنها یکی از بخش‌های آن را می دانم.

GH: In Guatemala, for instance, we've started a project there

گری هوکن: برای مثال،در گواتمالا ما یک پروژه

with the local police and court system, prosecutors,

با پلیس محلی، سیستم دادگاه‌ها و دادستانی شروع کردیم،

to retrain them so that they can actually effectively bring these cases.

برای آموزش مجدد آنها به طوری که واقعا به طور موثری عمل کنند.

And we've seen prosecutions against perpetrators of sexual violence

در پیگرد قانونی علیه عاملان خشونت‌های جنسی

increase by more than 1,000 percent.

بیش از ۱۰۰۰ درصد افزایش می‌بینیم.

This project has been very modestly funded at about a million dollars a year,

این پروژه بودجه خیلی متوسطی داشته که سالیانه حدود یک میلیون دلار است

and the kind of bang you can get for your buck

و هر قدر پول بدهی همان قدر آش می‌خوری.

in terms of leveraging a criminal justice system

از نظر اعمال نفوذ یک سیستم عدالت کیفری

that could function if it were properly trained and motivated and led,

که اگر بطور مناسبی آموزش ببینند و انگیزه و رهبری داشته باشند، می تواند عمل کند

and these countries, especially a middle class

و این کشورها، به ویژه طبقه متوسط

that is seeing that there's really no future

که واقعا هیچ آینده‌ای را

with this total instability and total privatization of security

با این بی ثباتی کلی و خصوصی سازی جامع امنیتی در برابر خود نمی‌بینند،

I think there's an opportunity, a window for change.

فکر می کنم فرصتی باشد، پنجره‌ای برای یک شانس.

CA: But to make this happen, you have to look at each part in the chain --

کریس انرسون: اما برای اینکه این اتفاق بیفتد، باید به هریک ار اجزا یک زنجیره نگاه کنید--

the police, who else?

پلیس و دیگر...؟

GH: So that's the thing about law enforcement,

گری هوگن: خب این درباره اجرای قوانین است،

it starts out with the police,

که با پلیس شروع می شود،

they're the front end of the pipeline of justice,

آنها خط مقدم مسیر عدالت هستند،

but they hand if off to the prosecutors,

اما آن را به دست دادستان می‌دهند،

and the prosecutors hand it off to the courts,

و دادستان به دادگاه،

and the survivors of violence have to be supported by social services

و قربانیان خشونت می‌بایستی توسط خدمات اجتماعی

all the way through that.

در تمامی این مسیر حمایت شوند.

So you have to do an approach that pulls that all together.

شما بایستی همه این دستاوردها را در کنار هم داشته باشید.

In the past, there's been a little bit of training of the courts,

در گذشته، آموزش‌های کمی در دادگاه‌ها بوده،

but they get crappy evidence from the police,

اما آنها شواهد پیش‌فرض را از طرف پلیس دریافت کرده‌اند،

or a little police intervention that has to do with narcotics or terrorism

یا پلیس دخالت اندکی در خصوص موادمخدر یا تروریسم دارد،

but nothing to do with treating the common poor person

اما هیچ عملی برای درمان فرد فقیر معمولی وجود ندارد.

with excellent law enforcement,

با بهترین اجرای قانون،

so it's about pulling that all together,

این کار با قراردادن همه اینها با هم قابل انجام است،

and you can actually have people in very poor communities

و شما می‌توانید مردم را در جوامع خیلی فقیر داشته باشید

experience law enforcement like us,

که اجرای قانون را مثل ما تجربه می کنند،

which is imperfect in our own experience, for sure,

که مطمئنا ناقض تجربه ما است،

but boy, is it a great thing to sense that you can call 911

اما ببینید، آیا این بهترین احساس نیست که شما به ۹۱۱ تلفن کنید

and maybe someone will protect you.

شاید کسی از تو محافظت کند.

CA: Gary, I think you've done a spectacular job

کریس اندرسون: گری، فکر می کنم تو کار بسیار چشمگیری

of bringing this to the world's attention

برای جلب توجه جهان به این موضوع

in your book and right here today.

چه در کتابت و چه در اینجا کرده‌ای.

Thanks so much.

بسیار سپاسگزارم.

Gary Haugen.

گری هوگن

(Applause)

( تشویق)